ROZDZIAŁ III

III. Komuś zaczyna odbijać. 

~~ΨPERCYΨ~~

Kiedy chłopak zdjął kaptur myślałem, że mam omamy....

-Jack?! Przecież mówiłeś…

-I kij kurwa co mówiłem – warknął – Wróciłem i kurwa możesz już zamknąć jadaczkę, odwrócić się na pięcie i wrócić do swoich jebanych zajęć, dobra?!

Może nie powinienem tego robić, ale po prostu… fajnie było go zobaczyć, jakkolwiek bardzo go nie lubię, warto wiedzieć, że nic mu nie jest, wyciągnąłem więc do niego dłoń. Chłopak zmierzł mnie chłodnym spojrzeniem od stóp do głów jakby nie był pewien czy czegoś przy okazji nie kombinuję.

Tak… Jack wygląda inaczej, gorzej niż przez Iryfon… Może trochę urósł, ale chudy jest jak trup i równie blady... bledszy niż jak widziałem go wczoraj przez Iryfon. No i jeszcze w jego oczach absolutnie zniknęła pogarda oraz pewność siebie, teraz raczej widziałem w jego oczach przerażonego nastolatka, który najchętniej wykonałby czyjeś każde polecenie byleby tylko nie musieć z nikim rozmawiać.

Przynajmniej coś takiego widziałem w jego oczach, zachowanie (chociaż chyba nieco wymuszone) nie zmieniło się... splunął z niesmakiem i odtrącił moją dłoń.

-Nie szukam przyjaciół do kurwy nędzy – warknął – Szczególnie jeśli miałbyś to być ty. Idę to tego waszego Chejrona, ale niech ci się kurwa nie wydaje, że jesteśmy jebanymi przyjaciółmi!

Popchnął mnie na bok i odszedł w kierunku Wielkiego Domu… Cóż miło wiedzieć, że żyje.

-No tak – podrapałem się w kark i spojrzałem na Nata który stał z na wpół otwartymi ustami i gapił się w stronę w którą odszedł syn Hermesa – To jest Jack, nie przejmuj się, to kretyn.

Nat nawet nie drgnął. Po jakiejś minucie takiego stania, pomachałem mu dłonią przed twarzą, również bez rezultatu.

-Nat? Nat?! Ziemia do Nata!

Dopiero po kolejnych dwóch minutach potrząsnął głową.

-C-co? – Wydukał.

-Nic – wzruszyłem ramionami – zagapiłeś się. A tak dokładniej to chciałeś porozmawiać o czymś konkretnym?

-Nie – odparł krótko i bez pożegnania poszedł przed siebie.

No dobra… to było dziwne. O co chodziło?

Niestety nie mogłem uzyskać odpowiedzi, gdyż zaraz pojawił się obok mnie Nico, był lekko wystraszony, więc od razu spytałem o co chodzi. Nico musiał odetchnąć głęboko aby odpowiedzieć:

-Kilka duchów zabiło śmiertelników, bardzo blisko obozu.

-Co śmiertelnicy robili przy obozie? – Podrapałem się w głowę.

Nico przewrócił oczami.

-Nie o nich chodzi – westchnął ciężko – duchy… przy obozie. Jeśli ktokolwiek je przywołuje musi być blisko, chyba, że liczymy na to, że te duchy wychodzę sobie z Podziemia tak z własnej woli, wtedy nie ma się zupełnie czym przejmować!

Nico był wyraźnie podenerwowany. W sumie zastanawiam się dlaczego akurat on podchodzi do tego tak emocjonalnie, wszyscy inni herosi wydają się niezbyt przerażeni.

Ale objąłem Nica w pasie przycisnąłem go lekko i pocałowałem w usta… chciałem aby na chwilę przestał zawracać sobie tym głowę, aby na chwilę zapomniał. Wiem… ja sam powinienem być strzępkiem nerwów, Jasmine i moja była dziewczyna są w niebezpieczeństwie, a Chejron zabronił mi opuszczać CHB i na misję ratunkową wysłał Travisa, jakiegoś syna Aresa oraz jakąś tam córkę Apolla. Lecz mimo to jakimś cudem zamiast się załamywać, wolałem odtrącić od równie nieprzyjemnych myśli Nica, naprawdę…

Kiedy skończyliśmy pocałunek, (chociaż zrobiliśmy to tylko po to by złapać oddech) Nico pozostał wtulony we mnie, a głowę oparł na mojej klatce piersiowej. Mieliśmy gdzieś czy ktoś nas zobaczy, już i tak dla większości obozowiczów nie jest to rewelacja.

-Percy?

-Mh?

-Nie odchodź, proszę – Nico zacisnął palce na mojej koszulce.

Zmarszczyłem czoło, znaczy… Ale… przecież, nawet nie miałem zamiaru na razie przestać go przytulać i pójść do trójki… chociażby.

-Ale… o co chodzi?

Nico jeszcze mocniej zacisnął palce, drżał lekko.

-Miałem dużo snów ostatnio… wiele naprawdę nieprzyjemnych snów –Nico podniósł lekko głowę i spojrzał mi proso w oczy – Nie mówiłem ci tego bo… Bo… - syn Hadesa przygryzł lekko wargę, ale po chwili dokończył na jednym oddechu – w każdym z nich byłem sam, choćbym nie wiem jak bardzo bym cię wtedy… chciał i potrzebował.

Zamurowało mnie, jak mam być szczery. Mnie też ostatnio śnią się sny, owszem nie są przyjemne, ale… Przecież Nico wie, że zawsze może na mnie polegać, nie? Ale na wszelki wypadek powiedziałem mu to osobiście. Kąciki jego warg zadrgały lekko, ale oczy ciągle miał przerażone, jakkolwiek bardzo próbowałby tego nie ukrywać. Przytuliłem go nieco mocniej.

-To były tylko złe sny, Nico. Ja cię nigdy nie opuszczę.

-Ja… wiem – głos Nica zadrżał lekko.

 

αNathanailα

Zadanie na dzisiaj? Znaleźć tego Jack’a. Znaczy pewnie znalazłbym go po ognisku czy coś, bo chyba ta cała Vi wspominała, że jest od Hermesa, ale i tak… Lepiej wcześniej niż wcale.

Oczywiście kiedy tak szukałem tego chłopaka, akurat musiałem zderzyć się Oscarem, któremu książka pod wpływem uderzenia wyleciała z rąk… zły znak, cholernie zły znak. Nie moja wina, że on ma obsesję na punkcie książek… naprawdę nie moja wina.

Oczywiście mój brat zrobił się cały czerwony na twarzy szybko podniósł książkę i zdzielił nią mnie po głowie.

-Nawet pięciu minut nie mogę mieć od ciebie spokoju – warknął – Uważaj jak łazisz.

-A może ty byś uważał? – Złożyłem ręce na piersi – Nic się nie stało, do jasnej cholery, Oscar!

-Nie? – Jeszcze się zdziwił… no chyba wyraźnie powiedziałem, że nie… - Słuchaj, jakby co to ty kupujesz mi książkę, jeśli przez twoją „ślepotę” kiedyś ją zniszczę.

Wzruszyłem ramionami i złapałem go dłonią za prawy policzek i szarpnąłem delikatnie.

-No, no, no… proszę, nic się nie stało prawda braciszku? – Puściłem jego policzek i zamrugałem figlarnie oczami.

Oscar poczerwieniał, przygryzł wargę i pokręcił głową. Ech… Takie smutne, że on musi być moim bratem. No właśnie tak w temacie…

-Ej, przechodził tu taki chłopak z białymi włosami? Trochę niższy, niż my, ale serio nie wiele. To jak przechodził ktoś taki, braciszku?

-Ta… - Oscar westchnął ciężko i wskazał na prawo gdzie był Wielki Dom  – Znowu się za kimś uganiasz? Nie wystarczyła ci ta atrakcja z naszym nauczycie…

-Dzięki – pocałowałem go odruchowo w policzek – Narka, brat!

Oscara wmurowało, a ja odbiegłem w kierunku Wielkiego Domu, zajebiście… A tak na dobrą sprawę co ja mam zamiar osiągnąć łażąc za tym chłopakiem? Pewnikiem znowu się w coś wpakuję, trudno…  czasami warto. No właśnie czasami, a teraz?

Oparłem się o balustradę na werandzie i czekałem. Trochę się zeszło, więc z nudów wszedłem na balustradę a z niej próbowałem wdrapać się na dach, ale w tym momencie otworzyły się drzwi, o które opierałem się prawą nogą przez co straciłem równowagę i wywaliłem się jak długi na tarasie. Oczywiście moje przydługie włosy całkiem zakryły mi twarz, a i za bardzo bolało mnie kolano by spróbować się dźwignąć na nogi, więc ogólnie jedyne co widziałem to czyjeś biało-czarne adidasy.

-Naprawdę – warknął właściciel tych butów – już tylko kurwa brakowało próbujących latać dzieciaków. Wstawaj i zejdź mi z oczu.

Chwilę minęło, aż zebrałem się w sobie i dźwignąłem na nogi. 

Przede mną stał ten białowłosy chłopak, patrzył się na mnie z wyższością, ale jakby to powiedzieć…? Nie wyglądało na to, że chłopak wiecznie uważał się za „wyższego”, jakby dopiero od całkiem niedawna zaczął się lekko puszyć, ale w sumie… wydawał się bardziej przystojny.

-Przystojny jesteś wiesz? – Jakbym się uparł to mógłbym mówić tak cały czas do każdego fajniejszego chłopaka, ale… prawdę mówiąc, jeszcze nie zdarzyło mi się powiedzieć tego na powitanie.

Chłopak zmarszczył czoło, pewnie gdyby nie był anemicznie blady też by poczerwieniał… W sumie kocham gadać głupoty na samym początku gdy kogoś poznam, serio!

-Odpierdala wam wszystkim, czy co?! – Ryknął i popukał się palcem w czoło – Naprawdę w kij tak kurwa ciężko powiedzieć „Już idę”. Spierdalaj!

Ma charakterek, ale spoko.

-No sorry – westchnąłem i oparłem się o balustradę aby lepiej przyjrzeć się temu chłopakowi – Nazywam się Nathanail, Nat jak wolisz, a ty jesteś…?

-Słuchaj, młody – Boże jak ja nienawidzę jak mnie tak nazywają! Co z tego, że jestem o kilka minut młodszy od Oscara?! – Nie znam cię, chcę żeby tak zostało, a teraz łaskawie spierdalaj.

Nie chciałem ustępować. Nie, teraz! Nie, nie, nie… Jak ja sobie coś postanowię, muszę tego dotrzymać!

-A czemu tak od razu z zębami? Z języczkiem byłoby lepiej – zaśmiałem się cicho, ale na widok morderczego spojrzenia rzuconego w moją stronę natychmiast się uspokoiłem – To jak, przedstawisz się?

Nie musiał, bo przecież morsko-oki już mi powiedział jak on się nazywa, ale kultura powinna być zachowana, w szczególności wtedy kiedy nikt jej się nie spodziewa… Jezu, jak ja pierdolę, wszystko przez to, że wpadłem na Oscara, wybił mnie cholera z rytmu.

-Robię to tylko dlatego, żebyś się odpierdolił – chłopak złożył ręce na piersi – Jackson Walker, ale mów mi Jack, bo w kij nienawidzę tego imienia… A najlepiej kurwa w ogóle się nie odzywaj. Nara.

Chciał mnie wyminąć ale się nie dałem. No kurde! Jedna może normalna na razie osoba, nie dam tak łatwo jej odejść! O nie!

-Nie no chwila, przystojniaku – mrugnąłem do niego figlarnie – a może tak porozmawiamy? Nie wiem… Nie widziałem cię wcześniej jesteś nowy? Co robisz na obozie? Jesteś z kimś?

Jack westchnął ciężko, w sumie wyglądał jakby od tygodnia nie spał, nie żeby coś… po prostu.

-Słuchaj, nie mam kurwa, jebanego nastroju rozmawiać z tobą czy z kimkolwiek, chcę wrócić do tego jebanego domku Hermesa i odpocząć. I żaden farbowany dzieciak nie będzie mi tego utrudniał! Rozumiesz?!

No to się dogadaliśmy…

-Nie jestem kurwa dzieciakiem! – Ryknąłem – Nie jestem farbowany! I chcę tylko cholera jasna porozmawiać! Ale nie! Ty musisz być obrażony na cały świat tak?!

Szczerze, to nawet nie zareagowałem kiedy chłopak uderzył mnie z całej siły i wylądowałem jak długi na ziemi. A po chwili jeszcze zostałem przygnieciony do podłogi, gdyż Jack usiadł na mnie okrakiem i przycisnął mi do szyi jakiś złoty, ceremonialny… eee… nóż.

-Odpierdol się – wycedził – Nie chcę z nikim gadać.

Biorąc pod uwagę fakt, że leżeliśmy w dosyć fajnej pozycji, wręcz chciałem dalej się z nim kłócić, ale sytuację utrudniał ten nóż przy moim gardle.

-Dobra, dobra, masz mnie – zaśmiałem się cicho – Nie musisz ze mnie schodzić, tylko proszę weź ten nóż.

-To jest kurwa sztylet – Jack przewrócił oczami, westchnął ciężko i wstał – Masz szczęście, farbowany dzieciaku, masz kurwa jebane szczęście. Do nie zobaczenia.

I odszedł, bo ja ciągle nie mogłem jakoś pozbierać się z podłogi. Łokieć na którym się opierałem jakoś zrobił się nagle bezwładny i uderzyłem z hukiem głową o podłogę… No i kurwa świetnie, moje serce po raz piąty chyba w tym miesiącu zaczęło zmieniać swoje „zainteresowanie”. Szczęście poziom: ja.

Super…

Dobra Nat, weź i wstań, a później pomęczysz jeszcze swoją zajebistą i pechową osobą tego przystojniaka, co to prawie cię zabił.

ΩNICOΩ

Percy rzucił mnie na kanapę, praktycznie od razu jak tylko zaniósł mnie do domku i chwilę później, moja koszulka wylądowała gdzieś na fotelu, a pasek od moich spodni jeszcze dalej.

Muszę przyznać, że jeśli chodzi o całowanie i w ogóle o wszystko, to Percy jest w tym chyba mistrzem… Chyba, pfff… na pewno!

Całował mnie teraz po szyi, długo przez co po prostu nie potrafiłem powstrzymać się przed cichym jęknięciem raz po raz. W końcu z szyi przeszedł do obojczyków, a moja dłoń powędrowała za jego spodnie. Wtedy na chwilę przerwał spojrzał mi pytająco w oczy, a ja lekkim zaciśnięciem dłoni nakazałem mu aby nie przestawał… nie mieliśmy wiele czasu, Lauren nie było, ale może wrócić praktycznie w każdym momencie. A teraz absolutnie nie chciałem aby ktokolwiek nam przerywał.

No tak… Tylko, że kiedy już powoli zdejmowałem spodnie Percy’ego usłyszałem jakiś nieznany mi dziewczyński chichot, oraz głośny okrzyk Lauren „I takie... wygrałam!”.  Drzwi salonu na szczęście były zamknięte… tyle, że ściany w domku nie są wystarczająco grube i…

-Percy – wyszeptałem – Lauren wróciła.

Syn Posejdona jęknął z niezadowolenia, a ja wygramoliłem się spod niego i zacząłem pośpiesznie nakładać porozrzucane po pokoju moje ubrania, Percy tylko zapiął rozporek spodni i przerzucił na siebie koszulkę.

Otworzyłem pośpiesznie drzwi salonu i prawie od razu wparowała moja siostra trzymając za rękę jakąś dziewczynę, którą widziałem chyba pierwszy raz na oczy.

Była wysoka (jak na dziewczynę), miała długie jasne blond włosy z fioletowymi i pomarańczowymi pasemkami, oczy miała jasno-niebieskie. Ubrana była w obozową (już lekko nadużytą sądząc po dziurach i plamach) koszulkę, a na nią jeansową poszarpaną jasną kurtkę, spodnie miała tego samego koloru, nie miała na sobie butów.

Moja siostra zaś uśmiechała się lekko, wzięła głęboki oddech i powiedziała:

-Nico, chciałam ci przedstawić, Shalott Luce, moja dziewczyna.

Wmurowało mnie. Znaczy… Moja siostra ma dziewczynę?! Serio? Oj… Hades będzie taki szczęśliwy z tego powodu…

-Um… - zmusiłem się do lekkiego uśmiechu – Miło mi.

Shalott skinęła głową.

-Dużo o tobie słyszałam – zaczęła  – od naszego byłego grupowego, szkoda, że…

-Eee… Tak – Lauren zwiesiła lekko głową – Shalott jest córką Apolla.

Kolejny wstrząs na dzisiaj.

-Dlatego tak często cię nie było w trzynastce, nie? – Wtrącił się Percy – Hej Shalott, Percy jestem.

Córka Apolla uśmiechnęła się szerzej, zaś Lauren westchnęła lekko i odparła:

-Po części, ale jest jeszcze taka… drobna sprawa o którą chciałam z tobą porozmawiać, ale… chyba po ognisku nie?

-Jeśli to coś ważnego… - zacząłem ale Lauren machnęła dłonią.

-Nie, może to trochę poczekać. A… I możecie nie rozpowiadać tego na wszystkie strony… wiecie…

-Jasne – odezwał się Percy – A jeśli chcecie znaleźć jakieś miejsce na bycie sam na sam to…

-Percy! – Rzuciłem mu ostrzegawcze spojrzenie.

Shalott zaśmiała się głośno i odrzuciła kosmyk włosów które wchodziły jej do oczu.

-Dzięki, ale… uczę się na własnych błędach! Ej, w ogóle miło było cię poznać, Percy.

-Yyyy… Wzajemnie – Percy poczerwieniał lekko.

-Wiesz, w obozie jestem w sumie od niedawna, a gadają o tobie wszyscy – Shalott zamyśliła się lekko.

-To co Shal? Zostawimy ich chyba samych, nie? – Zaproponowała Lauren.

Shalott wzruszył ramionami, rozejrzała się po salonie i uśmiechnęła się delikatnie z niewiadomego dla mnie powodu, później spojrzała na moją siostrę, która z kolei stała jakoś tak dumnie, jakby udało jej się zabić z dwadzieścia cyklopów na raz (nie twierdzę, że Lauren by tego nie potrafiła… ma dziewczyna potencjał, a po roku w obozie serio zrobiła się z niej sprytna dziewczyna, chociaż walczyć mieczem potrafiła zawsze… ale nigdy nie przyznała się kto ją tego nauczył).

-Dobra – odparła po chwili Lauren – Mamy niedługo warsztaty… chyba, że się z nich zerwiemy? – Lauren spojrzała prosto w oczy Shalott.

-Ech… - Córka Apolla podrapała się w kark – nie za bardzo. Sorry, ale mam przydział w klinice na dwie godziny.

-Ej – wtrącił się Percy – przecież możesz poprosić aby ktoś cię zastąpił, nie? Steven tak często robił.

Shalott przewróciła oczami.

-Ale nasz obecny grupowy jest inny od wszystkich – stwierdziła – on śpiewać nie umie, leczyć to ledwo co, ale za to najlepiej z nas pisze wiersze. Ale nie będę brała z niego zbyt wielkiego przykładu jeśli pozwolicie.

-To co? Shal, za dwie godziny przed kliniką?

Shalott skinęła głową.

-Jasne. No to… Miło was poznać – podała rękę Percy’emu, mnie chyba zapomniała – Hej.

I wyszła razem z Lauren, rozmawiały o jakimś tam wypadku dzisiaj, ale nie chciałem podsłuchiwać.

Westchnąłem ciężko.

-No ładnie – odparłem i opadłem na kanapę.

-Coś nie tak? Fajna ta Shalott – Percy wzruszył ramionami.

Rzuciłem mu szybkie spojrzenie.

-Nie... – odparłem – nie chodzi mi o nią samą. Tylko po prostu, dziwnie, że moja siostra ma… dziewczynę.

-Teraz ci nagle przeszkadza taki związek? – Percy zmarszczył czoło.

Pokręciłem z rozbawieniem głową.

-Nie, bynajmniej… To co?

Percy przewrócił oczami, zamknął drzwi, usiadł obok mnie i zaczął namiętnie całować, w między czasie zdejmując moją koszulkę.

~ Ω Ω Ω Ω~

Jakieś trzy godziny później, Percy udał się na szermierkę, ja zaś z dłońmi wciśniętymi w kieszenie spodni łaziłem w te i z powrotem po obozie, no przynajmniej póki nie natknąłem się na taką Kim, córkę Hermesa, sama mnie zaczepiła:

-Ej, Nico! Widziałeś może jakieś dziecko Apolla? Pusto mają w domku, a potrzebuję jakiegoś.

Wzruszyłem ramionami.

-Pewnie w klinice, mają jakiś przypadek. Albo w pawilonie śpiewają. A o co chodzi?

-O Jack’a chodzi. Ma gorączkę i nie możemy go obudzić – westchnęła ciężko.

-Jack?! A co on robi na obozie? Przecież…

Kim zaśmiała się głośno.

-Wrócił kilka godzin temu, ale był mega zmęczony i w ogóle jakiś niewyraźny… Nieważne, później pogadamy okej? Znajdę te Apolliniątka.

Skinąłem głową i tak wiedziałem, że nie pogadamy. Zbyt rzadko przechodzę koło domku Hermesa, żeby na nią przypadkiem trafić… No i jeszcze Jack wrócił… Pięknie. Chociaż nie fajnie, że jest chory, bo jak go wezmą do kliniki to ciężej będzie go pilnować, aby przypadkiem coś się nie stało.

No co ja miałem zrobić? Poszedłem do domku Hermesa, chociażby po to by się przekonać czy faktycznie Jack wrócił, wszedłem bez pukania.

Ta… Faktycznie chodziło o tego Jack’a (szczęście, bądź nieszczęście zależy kto i jak na to patrzy). O ścianę obok jego łóżka opierał się Connor, z kolei sam Jack faktycznie nie wyglądał za ciekawie. Chudy jak jakiś anorektyk, teraz na dodatek spocony z powodu gorączki i drżący jakby miał jakiś atak… jakbym go bardziej lubił pewnie sam wybiegłbym z domku i zaczął szukać dzieci Apolla.

-Cześć Connor – przywitałem się szybko – Co z nim?

Connor wzruszył ramionami.

-Szczerze to nie wiem – odparł – dałem mu się zdrzemnąć, bo cholernie słabo wyglądał, ledwo trzymał się na nogach, a teraz… nawet go obudzić nie mogę… Kurde, no gdzie ta Kim?

-Wpadłem na nią. Powinna się niedługo pojawić. A kiedy Jack przyszedł?

-Jakieś trzy, może cztery godziny temu. Ciężko powiedzieć, nie patrzę na zegarek.

Ciekawe czy Pecy wie? Pewnie nie…

Connor westchnął ciężko i pokręcił głową, na chwilę wyjrzał przez okno ale kiedy okazało się, że nikogo nie ma powrócił do patrzenia się na Jack’a…

 No i co on się znowu wpakował? Ja nie uważam się za jakiegoś wyjątkowego szczęściarza… ale Jack bije mnie w tym na głowę.

-Słuchaj – zacząłem nie do końca wierząc, że mam zamiar to powiedzieć – Jak mu się poprawi zawiadom mnie, muszę z nim pogadać.

Connor pokiwał lekko głową, a ja podziękowałem i wyszedłem, wymijając się dosłownie z dwójką dzieci Apolla, mógłbym zostać w sumie, ale… nie, nie jestem dzieckiem Apolla, ani Hermesa nie powinienem przeszkadzać.

Poszedłem do pawilonu i usiadłem przy stole Hadesa, nikogo nie było a ja mogłem na spokojnie zastanowić się nad kilkoma rzeczami. Jednakże na tyle się zamyśliłem, że nawet nie zwróciłem uwagi, że ktoś obok mnie usiadł, dopiero kiedy odezwał się zwróciłem uwagę:

-Przeszkadzam? – To był Oscar, położył na stole stos grubych książek, aż lampion wiszący nieco wyżej zachybotał się.

-Nie – wzruszyłem ramionami i odsunąłem się lekko.

Chłopak nic nie mówił, tylko przeglądał na szybko wszystkie książki, naliczyłem ich około piętnastu. Wertował ich kartki jakby usilnie potrzebował czegoś znaleźć, pewnie z resztą tak było… Ale książki były absolutnie różne… Jakaś encyklopedia, fantastyka, mitologia, słowniki, biografia jakiegoś pisarza, atlas, i kilka innych, mimo to Oskar zdawał się próbować znaleźć coś w tak różnych zbiorach.

W końcu zatrzymał się na jakiejś grubej książce w czerwonej oprawie, wyglądała na starą i nie była po grecku (kilka książek miał właśnie w tym języku, nie pytałem skąd), więc nie byłem w stanie rozczytać jaki ma tytuł, ale Oskar bez problemu zaczął czytać tekst, a sądząc po ruchach jego oczu robił to w koszmarnie szybkim tempie. Wiem, że nie powinno się przerywać osobom które czytają ale samo mi się wymknęło:

-Nie masz dysleksji, nie?

Oskar na chwilę przerwał, zatrzymał swój palec na ostatniej linijce i odparł:

-Nie. Mój brat ma.

-A ADHD?

-Nie mam. Mój brat ma.

-Jesteś nietypowym herosem – stwierdziłem – właściwie to znam chyba tylko jednego który nie ma różnych… zaburzeń.

Oscar wzruszył ramionami i westchnął ciężko.

-Albo Nathanail jest ułomem.

-Bez przesady, wszyscy herosi tutaj mają ADHD i dysleksje.

Oskar zmarszczył czoło i spojrzał na linijkę na której się zatrzymał.

-Naukowe bzdety – warknął – Dysleksja, ADHD! Ba! To po prostu usprawiedliwienie lenistwa, bez urazy oczywiście, pozwolisz, że dokończę?

Skinąłem głową, a Oscar mechanicznie wrócił do czytania. Po jakiś pięciu minutach skończył odłożył książkę na stos i oparł swój podbródek o dłoń.

-No to skończyłem – stwierdził kiedy nawet nie miałem zamiaru się odezwać – Chcesz o czymś pogadać?

Nie chciałem. Znaczy… nie chciało mi się po prostu, ale jakoś głupio było mi teraz odmówić, więc spytałem o pierwsze co przyszło mi do głowy:

-Twój brat… ładnie śpiewa. Uczył go ktoś?

Oscar wybuchnął perlistym śmiechem, a kiedy się opanował musiał zdjąć okulary aby otrzeć oczy.

-Nie. On tak ma, wszystkie takie… artystyczne umiejętności ma we krwi… Raz tylko dotknie skrzypiec a wygra taką melodię o jakiej zawodowcowi by się nie śniło. Ale za to jest głupi jak but, zakochuje się w każdym co pięć sekund, nigdy na stałe, głupie dziecinne zauroczenia… No i jest zbyt porywczy. Chyba wolę nie mieć głosu do śpiewania, ani słuchu do instrumentów niż być takim idiotą.

-Bardzo się nie lubicie – oparłem czoło o stół, jakoś tak było mi wygodniej mówić – Rodzeństwo przecież powinno się wspierać…

Oscar ponownie wybuchnął śmiechem, nieco krótszym i bardziej chłodnym.

-Ja i Nathanail?! Boże… Jeśli któryś z nas umierał z pragnienia, a drugi miałby wodę, to by ją wypił! My się nienawidzimy.

-Ale jesteście rodzeństwem – westchnąłem ciężko.

-Niby tak, ale rodzeństwo nie musi koniecznie się dogadywać. Szczególnie jeśli mowa o Natcie… Um… Nathanail’u.

-Ej, a tak w sumie – westchnąłem – czemu musisz koniecznie mówić do niego pełnym imieniem?

Oscar prychnął cicho.

-Głupia, głupia sprawa z przeszłości… Nie wracam do niej. Słuchaj, bo ja… ech… no chciałbym trochę poczytać, mogę… wiesz?

-Jasne – odparłem – Tylko…

-Cześć, braciszku! – Ni stąd ni zowąd nadbiegł Nat i objął Oscara od tyłu.

Oscar westchnął ciężko i przewrócił oczami, zaś Nat szczerząc zęby od ucha do ucha oparł swoją głowę o ramię Oscara… pominę jak dziwnie to wyglądało.

-Cooooo tam braciszku? – Nat przedłużał sztucznie każde słowo.

-Było dobrze, póki nie przyszedłeś, braciszku.

-Też cię kocham – Nat wyszeptał coś jeszcze do ucha Oscara, ale cokolwiek to było nie byłem w stanie tego dosłyszeć, natomiast Oscar poczerwieniał jak burak.

Westchnąłem ciężko, no słowo daję ci bracia dziwnie się zachowują, a podobno tak bardzo się nienawidzą… chyba, że przez tą nienawiść Oscar miał na myśli co innego… kto go wie?

-Chłopaki… Ja tam idę, miło było – westchnąłem ciężko, wstałem i przeniosłem się cieniem do trzynastki… po prostu brakowało na tym obozie miziających się braci, serio…

~~ΨPERCYΨ~~

Jeszcze przed ogniskiem udało mi się pogadać z Nico, powiedział mi o Jack’u… na śmierć wcześniej zapomniałem wspomnieć Nicowi o tym, że syn Hermesa przybył do obozu… ale jakoś nie chciałem się przyznawać. 

Za to zaniepokoiłem się stanem zdrowia Walkera, ale najwyraźniej czuł się lepiej bo pojawił się na ognisku, ale nie siedział przy stole Hermesa, tylko usiadł pod jedną z kolumn w pawilonie i bawił się sztyletem (swoją drogą taki sam sztylet ma Octavian… cóż i w identyczny sposób się nim „bawi”), nie reagował na żadną chęć rozmowy, a kiedy Connor spytał czy Jack nie chce się czegoś napić i przypadkiem dotknął jego ramienia, Jack syknął z bólu i wydarł się na całe gardło, żeby go nie dotykać… No cóż… Nawet z Vi nie chciał gadać, więc ta dosyć mocno się na niego wkurzyła, powyzywała od… dobra nie będę powtarzać, ale tak czy siak Jack ją olał. O ile Vi w ogóle można olać!

No a ognisko samo w sobie nie było jakieś niezwykłe, Nat nie miał ochoty śpiewać, za to odganiał się od grupki dziewczyn które piały z zachwytu nad jego „zajebistym” wyglądem, chłopak wyglądał na bardziej przerażonego niż zadowolonego i w końcu kiedy wszedł na stół, Chejron musiał go uspokoić (no naturalnie też i te dziewczyny), oczywiście Nat, jeszcze w między czasie wygłosił jakąś dziwną mowę, z czego nie wiele rozmawiałem, po czym usiadł przy stole Hermesa i zaczął się rozglądać, póki jego brat nie uderzył go łokciem w ramię, wtedy zaczęli się kłócić, dosyć głośno, przez co powstał okropny gwar.

 Chyba Nat pierwszy rzucił widelcem w Oscara… Tak czy inaczej zaraz po tym rozpoczęła się bitwa, na widelce, łyżki, noże, nawet talerze wśród wszystkich, a kiedy oberwałem w głowę kubkiem postanowiłem, że bezpieczniej będzie jak podejdę do Jack’a.

Chłopak był lekko nieobecny, nawet nie zauważył, że papieros który trzyma w zębach jest już praktycznie jedynie niedopałkiem.

-Hej stary – przywitałem się najmniej chłodno jak tylko potrafiłem odezwać się do niego.

Jack wyrwał się z zamyślenia, wyrzucił papierosa na ziemię, ale chyba nikt (po za mną, oczywiście) tego nie zauważył.

-Odpierdol się Jackson. Gadałem z tym waszym jebanym Chejronem, więc nie musisz mi pierdolić nad głową. Odpierdol się – nie krzyczał, prawie szeptał, ale w sumie się nie dziwię, bo wyglądał jakby serio był cholernie chory.

-Walker, mogę być szczery? – Spytałem.

-Kij mnie obchodzi jaki ty kurwa możesz być. Odpierdol się powiedziałem.

-Więc będę szczery. I bynajmniej nie mówię tego, żeby cię urazić… Nie lubię cię – tak, bardzo cholernie głupio to brzmi – Ale jeśli masz chorować, to radzę ci iść do kliniki.

-Byłem w tej twojej jebanej klinice – warknął.

-I co?

Jack nie odpowiedział, ale zrobiła to przechodząca obok Shalott:

-Przede wszystkim to wyczerpanie. Brak większości witamin, praktycznie zerowe przebywanie na słońcu przez kilka miesięcy i niedożywienie.

Jack przewrócił oczami.

-Ty też się odpierdol – spojrzał z wrogością na córkę Apolla – Jebany lekarz się znalazł, spierdalaj.

-Dla twojej wiadomości jestem córką Apolla – Shalott nachyliła się nad Jack’em – I jako właśnie córka Apolla, radzę ci przestać tyle palić… Herosi nie są odporni na raka.

-Nie będziesz mi mówiła co mam kurwa robić, suko! – Jack zdołał podnieść nieco głos.

-Przeginasz – pokręciłem głową.

-I kij mnie to obchodzi – Jack z lekkim trudem dźwignął się na nogi – Kurwa wielkie mi jebane halo! Może ostatnio za wiele nie wychodziłem na dwór, ale kurwa wasza mać, kogo to niby do kurwy nędzy obchodzi?! Odpierdolcie się!

-Jack – warknąłem, bo nagle wszyscy umilkli i spojrzeli na niego – zachowujesz się… co najmniej dziwnie!

-Jak ma się zachowywać kiedy jego organizm jest na skraju wyczerpania? – Shalott przewróciła oczami.

-Pierdolisz – wychrypiał Jack – Pierdolisz, durne Apollątko. Macie wszyscy kurwa, jebane szczęście, że jednak wróciłem, przejebane byście mieli, nie?

Jack na chwilę przerwał bo zaniósł się kaszlem, naprawdę… panowała cisza, nikt nic nie mówił wszyscy tylko patrzyli się na niego, nawet dzieci Afrodyty które zazwyczaj i tak wolały plotkować, teraz patrzyły się z lekką obawą na syna Hermesa. Bo on… brzmiał trochę jak nie on, jak jakiś zupełnie inny, niespełna rozumu nastolatek i teraz jak tak się na niego patrzyłem miałem mieszane odczucia, czy pobyt w SPQR dobrze mu zrobił.

-Więc… - zaczął ale wtedy od stołu Aresa wstała Vi, zdjęła swoją opaskę na oko i rzuciła ją z całej siły na stół.

-Ty durne jebane Emo! – Ryknęła na całe gardło i podeszła do Jack’a – Ty durne jebane Emo! Puszysz się! Dobrze wiesz jak bardzo nienawidzę rozpieszczonych, jebanych, puszących się dzieciaków! Zachowujesz się tak jakbyś był wyjątkowo ważny! Nie! To ja jestem ważna! Myślałam, że zrozumiałeś! Ya jebat! Co ci jebani rzymianie robią?! Pranie mózgu?!! Kurwa, ogarnij się!

Jack pokręcił głową i machnął dłonią.

-Z resztą… pierdolcie się wszyscy – odwrócił się na pięcie i lekko utykając poszedł w stronę domku Hermesa.

Wszyscy milczeli i nawet nie ruszyli się z miejsca, z wyjątkiem Pana D., który wzruszył ramionami i otworzył kolejną puszkę Coca-coli jakby nigdy nic, Chejron westchnął zaś ciężko.

-Jeśli go się kiedyś nie opanuję, dopiero będą problemy – westchnąłem do siebie.

-On jest zawsze taki? – Shalott złożyła ręce na piersi.

-Wulgarny był zawsze – stwierdził Nico który podszedł przed chwilą – Idiotą też. Teraz na dokładkę lekko mu odbiło.

~Ψ Ψ Ψ Ψ~

Po nieprzyjemnym incydencie na ognisku Chejron postanowił, że wszyscy powinniśmy wrócić do domków. To też zrobiłem, nie byłem może specjalnie zmęczony ale za to koszmarnie wkurzony! No bo… Jak można być takim idiotą jakim jest Jack?! Naprawdę póki żyję tego nie zrozumiem.

Ale mimo tego, że nie byłem zmęczony zasnąłem prawie od razu. Nie miałem na szczęście, bądź też nie, żadnych snów, więc przynajmniej mogłem liczyć na spokojny sen… Trochę ominąłem się z prawdą.

Było jeszcze ciemno kiedy obudził mnie świst  oraz głuche łupniecie w ścianę niedaleko okna, przy moim łóżku. Poderwałem się, otworzyłem okno… Nikogo, ani niczego, z początku nie widziałem, póki w bladym świetle latarki nie zobaczyłem czarnej strzały, wykonanej jakby z mgły, wbitej w ramę okna. Wyskoczyłem z łóżka i wybiegłem z domku… Nie wiem kto urządza sobie strzelanie w mój domek, ale prawie wybił mi szkło w oknie.

-Hej! Kto tu jest?!

Wtedy z drzewa naprzeciwko mnie ktoś zeskoczył, w ciemności nie widziałem za wiele… jedynie świecące na kobaltowy kolor oczy, wlepione prosto we mnie.  

-Cii… Usłyszy nas – wyszeptała ta osoba… to była dziewczyna. 

***

Okej, obiecałam dodać dzisiaj rozdział więc jest *^* Mam nadzieję, że nie jest taki nudny jak mi się wydaje, ale wena poszła spać, razem z moim logicznym myśleniem xD

Tak czy inaczej pozdrawiam wszystkich i mam nadzieję, że nie pousypialiście! ;^;