ROZDZIAŁ IV

Dedykuję rozdział Nyksiątku, za zrobienie mi szablonu (w kij bardzo xD) i za to, że mnie wspierasz w pisaniu (i nie tylko). Ogólnie jesteś boska! Kobieto jesteś jak Apollo, boska! No i co tu by jeszcze... Aha... dziękuję Ci za wszystko!

Rozdział IV. Uznanie podczas kłótni
 

~~ΨPERCYΨ~~

Szczerze powiedziawszy stałem jak sparaliżowany… Te oczy mnie przerażały, świeciły się w ciemnościach jak u jakiegoś kota, zaś samej ich właścicielki nie widziałem, ale po chwili kiedy jednak dziewczyna nie wbiła mi żadnego sztyletu w serce wydukałem:

-Kto ma nas usłyszeć? Wszyscy śpią…

-Sza! – Syknęła – Zaprowadź mnie gdzieś gdzie możemy porozmawiać, to jest ważne.

-Nie znam cię – wycedziłem.

Poczułem jak lodowata dłoń ściska moją i dziewczyna pociągnęła mnie przed siebie, po czym zatrzymała się przy trójce. Wtedy dzięki temu, że przy drzwiach miałem lampę, mogłem przyjrzeć się tej dziewczynie. Była bardzo niska, niższa chyba nawet od Lauren, ale była szczupła. Twarz miała wyniosłą i tylko dzięki niej stwierdziłem, że może mieć koło szesnastu lat. Miała krótkie, lekko falowane rude włosy, a kocie oczy były koloru kobaltowego (o ile dobrze rozróżniam kolory).

-Nazywam się Alice – warknęła – Teraz mnie znasz.

-Co tutaj robisz? – Spytałem.

Alice przewróciła oczami.

-No przecież to obóz dla herosów, nie? Postanowiłam się zapisać, a biorąc pod uwagę fakt, że gonił mnie jeszcze przed chwilą jakiś chłopak i próbował strzelić mi strzałę między oczy, cieszę się, że jednak udało mi się tutaj trafić.

-Yyy… - Zawiesiłem się na chwilkę – Zaraz, kto cię gonił?

Alice złożyła ręce na piersi i wydęła lekko usta.

-Skąd mam wiedzieć? Gonił mnie już od godziny, może dłużej… Nie wiem, nie jestem córką Chronosa by to wiedzieć – warknęła.

-A czyją jesteś? – Wymknęło mi się.

Dziewczyna zmarszczyła czoło… No tak nie pomyślałem, przecież dopiero co przybyła niby skąd ma wiedzieć? A kiedy chciałem już ją przeprosić dziewczyna odparła:

-Jestem córką Nyks. Miło mi synu Posejdona – wyszczerzyła zęby – Coś taki zdziwiony? Wyglądasz jak Posejdon i pachniesz morzem, raczej dziecko Hypnosa tak nie wygląda.

Opuściłem wzrok, fajnie…

-Skąd wiesz od kogo jesteś?

-To tajemnica – wycedziła przez zęby – Zaprowadzisz mnie do dyrektora?

-Eee… Jest jeszcze późno.

-Wcześnie – odparła – jest trzecia rano, jest wcześnie.

Wzruszyłem ramionami.

-No i pewnie nie będzie zadowolony z tego powodu.

-To poczekam – westchnęła.

-Nie jesteś zmęczona?

-Nie, nie jestem, ale jak ty jesteś to idź spać.

W sumie chciałem już się pożegnać i wrócić do łóżka, ale… Kurde, przecież ja jej nie znam! A jeśli to wróg? Przedstawiła się, no i  świetnie tylko może ma w planach coś nabroić.

Zaprzeczyłem i usiadłem na schodkach domku trzeciego, dziewczyna tylko krążyła w kółko. Mieliśmy szczęście, że harpie sprzątające już jakiś czas temu zrobiły obchód, bo mielibyśmy przerąbane.

Alice raz po raz zerkała zza domek trzeci, jakby sprawdzała czy kogoś tam nie ma, ale za każdym razem okazywało się, że jej podejrzenia były tylko podejrzeniami.

Rozmawiałem z nią w między czasie, ale jedyne czego zdołałem się o niej dowiedzieć, to, to, że ma szesnaście lat, próbowała dostać się do obozu razem z jakąś córką Hermesa oraz synem Hekate, ale ta pierwsza zginęła a drugi uciekł kiedy zaatakowały ich cyklopy, a Alice sama dotarła do obozu…

Strasznie się dłużyły minuty, ale w końcu po naprawdę wiekach chyba, udaliśmy się do Wielkiego Domu, Pan D. wyglądał za okno, a Chejrona nie widziałem… no cóż, trzeba przez to przebrnąć.

-Dzień dobry Panie D. – przywitałem się najmniej wymuszonym tonem na jaki mnie było stać.

Pan D. westchnął ciężko, spojrzał na mnie, później na Alice, po czym wzruszył ramionami i sięgnął po puszkę coca-coli stojącą na biurku dopiero wtedy odparł:

-Znowu ktoś się przypałętał? Wy herosi to istna plaga – Pan D. przewrócił oczami.

-Tak – warknąłem – Ona jest nowa, jest córką Nyks i…

-I umiem mówić – warknęła – nazywam się Alice, a pan rozumiem jest Dionizosem oraz dyrektorem tego obozu?

-Przymusowym dyrektorem tego obozu – poprawił rozdrażnionym tonem Pan D. – Więc Amelie…

-Alice – poprawiła rudowłosa.

-Nieważne – Pan D. pokręcił głową – więc skoro wiesz kim jest twój rodzic, to co tu robisz? Czekasz aż cię zamienię w winorośl? Uwierz mi bardzo byłoby to zabawne.

-A mi się tak nie wydaje – warknęła – Tak więc chciałam, aby nikt mnie nie posądzał o to, że nagle niewiadomo kto się pałęta po obozie! Robicie jakieś wpisy?

-Tak! – Odparłem zanim chociaż Dionizos otworzył usta by odpowiedzieć – Dlatego potrzebujemy Chejrona!

-Dobrze Peterze Johnsonie…

-Percy Jacksonie – poprawiłem, chociaż nieco mechanicznie.

Pan D. machnął dłonią.

-Jak nie zapomnę powiadomię Chejrona… zmiatajcie stąd zanim waszą dwójkę nie zmienię w winorośl, no już!

Alice nie wyglądała na przekonaną, ale wyciągnąłem ją z Wielkiego Domu.

-Słuchaj, oprowadzę cię po obozie, dobra? Tylko daj mi się przebrać – bo właśnie teraz uświadomiłem sobie, że ciągle jestem w piżamie – Zaraz wrócę.

-I tak nigdzie się nie wybieram – burknęła.

αNathanailα

Nie chciało mi się wstawać z łóżka, więc gapiłem się w sufit chociaż już dawno spóźniłem się na zbiórkę… a zresztą ten Jack też jeszcze nie wstał, a, że nasze łóżka były całkiem niedaleko… no narzekać nie mogłem, odzywać się też, chociaż widziałem, że chłopak już nie spał.

Tylko, że ja mam taki problem, że nienawidzę ciszy i w końcu jakoś tak z samo z siebie:

-Wiesz może jakie są dzisiaj zajęcia, przystojniaku?

-Nie, kurwa. Kij mnie obchodzi jakie są zajęcia. Stul pysk.

-Jezu, tylko się spytałem… Zły humor nie?

Jack jęknął z niezadowolenia wstał z łóżka, co mi tam odpowiadało, bo nie miał na sobie koszulki… Co prawda z niego to jest siedem nieszczęść, chudy tak bardzo, że te jego żebra to mógłby ktoś wyjąć bez większych trudności, no i cholernie posiniaczony, ale… No dobra, nie będę się nad tym rozwodzić.

-Sam do tego doszedłeś? – Warknął kiedy nałożył jakąś fioletową koszulę – Kurewsko nie chce mi się z tobą gadać.

Naprawdę on jest wulgarny… ciekawe tak swoją drogą czy jest ode mnie starszy.

-Ej, dobra, sorry… Samo tak jakoś wychodzi – uśmiechnąłem się lekko – Kto cię tak poturbował?

-Nie twój jebany interes – Jack zmarszczył czoło – I słowo daję, że ci przyjebię jak się nie zamkniesz!

-Ale po co tak krzyczeć? – Zmusiłem się do wstania z łóżka – Po prostu chcę porozmawiać.

-To kurwa gadaj z kimś innym! – Ryknął i sięgnął po spodnie leżące na swoim łóżku i momentalnie wyszedł z sypialni trzaskając drzwiami.

No charakterku to ja mogę mu tylko pozazdrościć… Heh… Ubrałem się pośpiesznie i wyszedłem z domku.

A może przesadzam? Naprawdę mi odpierdala przy większości chłopakach, oczywiście mówię o tych bardziej przystojnych… Bo z reguły mogę się powstrzymać przed głupimi tekstami. Swoją drogą mój brat Oscar ma po tym względem lepiej… Nigdy nie miał chłopaka czy tam dziewczyny, nigdy się w nikim nie zakochał, a odtrącał od siebie każdą laskę, która za bardzo dawała mu znać, że coś do niego czuje… Nie! Bo on tylko książki i książki, nauka i nauka, spokój i spokój! Nawet na dyskoteki nie chodził, czy chociaż imprezy klasowe… o wspólnym wypadzie ze znajomymi nawet nie wspominając. Kiedyś porównywałem go do pieska, takie grzecznie ułożone stworzenie, nigdy żadnych kłopotów… Nie, bo to ja zawsze się w nie pakuję… pobiję się z kimś, poniesie mnie, pocałuję nieodpowiedniego faceta… no co? Nie moja wina! Więc można powiedzieć, że Oscar ma mnie powyżej uszu, ja jego też, żeby nie było… Boże! Jak ja mam ochotę czasami mu powiedzieć, tak prosto w twarz co o nim myślę! No ale pupilek wszystkich dorosłych i grzecznych dziewczynek oczywiście ma moje zdanie gdzieś! Typowe… I nie narzekam, tylko wkurza mnie mój brat, tylko tyle.

Na zbiórkę się spóźniłem. Na śniadanie też, ale zdążyłem przynajmniej coś zjeść. No i być świadkiem wyjątkowo nudnej rozmowy Oscara z jakimś synem Ateny (który nawiasem mówiąc usiadł przy stole Hermesa po kryjomu). Bo ogólnie ten chłopak gadał z Connorem, póki jego wzrok nie padł na książkę którą Oscar czytał:

-Rany! Ty to czytasz? Nie wierzę!

Oscar uniósł niepewnie wzrok znad tekstu.

-Co o tym sądzisz? – Syn Ateny odsunął się lekko od Connora, tak aby teraz patrzeć się wprost na Oscara.

Oscar poczerwieniał lekko, a ja złożyłem ręce na piersi i z lekkim zdenerwowaniem obserwowałem rozmowę:

- No… Autor dosyć szczegółowo zamieścił tutaj funkcjonowanie ludzkiej psychiki…

-Dokładnie! – Syn Ateny wyszczerzył zęby… jeszcze nie widziałem, aby któreś dziecko tej całej Ateny było aż tak podekscytowane – Większość mojego rodzeństwa twierdzi, że to bzdety, ale moim zdaniem tak książka jest super!

-Tak… - Oscar przesłał mi zrozpaczone spojrzenie, ale ja tylko odwróciłem od niego wzrok – Jest jeszcze inna książka tego autora o…

-Czytałem wszystkie jego autorstwa – syn Ateny uderzył pięścią w stół i zaśmiał się ciepło – nie myślałem, że ktokolwiek umie docenić jego styl pisania!

-Ja… cóż, też się dziwię – Oscar westchnął prawie niedosłyszalnie, ale kiedy na chwilkę na niego zerknąłem zauważyłem, że w jego oczach pojawiły się ogniki wyjątkowego zainteresowania… szczerze? Miałem ochotę rzucić talerzem w syna Ateny.

-A tak w ogóle… Nazywam się Rafael – syn Ateny podał Oscarowi dłoń – Wiesz co? Zaraz się pewnie zorientują, że siedzę nie przy tym stole co trzeba… pogadamy po śniadaniu? O! Pokażę ci biblioteczkę w domu Ateny – Rafael wyszczerzył zęby.

-Eee… Oscar, a ty przypadkiem nie miałeś mi pomóc? – Wtrąciłem się.

Oscar potrząsnął lekko głową jakby odganiał natrętne myśli.

-C-co?! Nie… Przecież… Nie – tak… to tak zwane zawieszenie się mojego brata, tylko raz byłem tego świadkiem – I po śniadaniu mam czas – skinął głową na Rafaela a ten wstał, zaśmiał się cicho i wrócił do stołu Ateny.

-W co ty pogrywasz? – Warknąłem.

Oscar zmarszczył czoło, poprawił okulary.

-Nie rozumiem. Z tego co wiem nawet się nie umawialiśmy, żebym ci w czymś pomógł.

Zacisnąłem dłonie w pięści… Wkurzył mnie, no bo co?! Ja się staram umówić z jakimkolwiek przystojnym facetem, to albo trafiam na zboczeńców o kilkanaście lat starszych (tak podziękuję mojemu sercu, kiedy tylko będę miał okazję), albo hetero, albo w ogóle zajętych! A mój brat? Do niego wszyscy legną… Nie fair.

-No ale… - zabrakło mi słów – Ale… Dobra, rób jak chcesz braciszku!

Złożyłem ręce na piersi i wlepiłem wzrok w talerz.

Oscar westchnął ciężko,  po chwili odszedł od stołu i w tym samym momencie podbiegł do niego ten cały Rafael. Fajnie… Nie no super! Se znalazł kolegę! Fantastycznie!

-Nat?! – Connor szturchnął mnie w ramię – Już po śniadaniu.

Tak mam… Zamyśliłem się i nie zauważyłem kiedy wszyscy się rozeszli.

-Sorry… - uśmiechnąłem się do niego lekko, a chłopak poklepał mnie po ramieniu.

-Idź lepiej, masz łucznictwo, ja wolę pomyszkować po obozie – puścił mi oczko, po czym odbiegł przed siebie.

Ja udałem się na łucznictwo praktycznie od razu, jedyne co mi dobrze wychodziło to właśnie to… Znaczy dobra, no! W pakowaniu się w kłopoty też jestem niezły, na moje nieszczęście akurat to nie jest przedmiotem na obozie… a w sumie szkoda, bo chyba na pewno byłbym w tym najlepszy.

No to poszedłem na łucznictwo nucąc przy okazji pierwszą lepszą piosenkę która wpadła mi do głowy.

Ku mojemu zaskoczeniu na dzisiejszym łucznictwie nie było Chejrona który zazwyczaj nas szkolił w strzelaniu z łuku, zamiast niego był jakiś wysoki, opalony chłopak od Apolla… Nie wyróżniał się oczywiście niczym od reszty swojego rodzeństwa, jasne krótkie włosy, wieczny uśmiech na twarzy i takie niebieskie oczy… No po prostu Apollątko. To był chyba… Boże, jak on się nazywa? Augustus? Nie… Jakoś na A… Boże! O! Austin! Był bodajże zastępstwem za poprzedniego grupowego, który ciągle jeszcze nie wrócił.

-Dobra – zaczął – Chejron miał jakieś tam wyjątkowo ważne sprawy i nie mógł przewodniczyć łucznictwem, więc wyznaczył mnie…

I już wiedziałem, że nie będę mógł się skupić na strzelaniu z łuku.

 `α α α α`

Z reguły strzelam świetnie z łuku… z reguły. Tym razem ręce trzęsły mi się cholernie bardzo i wolałem nawet nie próbować wystrzelić jakiejkolwiek strzały… Na moje szczęście, łucznictwo olewa zdecydowana większość obozowiczów, więc mało kto mógł być świadkiem mojego tymczasowego ułomu.

Niestety zauważył to Austin, zaśmiał się pod nosem po czym podszedł do mnie od tyłu, złapał za łokieć jednej mojej ręki, oraz za nadgarstek drugiej.

-Dobra już nie przesadzaj – zaśmiał się cicho – przecież wszyscy wiemy, że umiesz strzelać z łuku, sam widziałem. Po prostu się rozluźnij.

-Rozluźnij? – Tym razem to ja zaśmiałem się – Jak mam się rozluźnić kiedy jakiś chłopak podchodzi do mnie od tyłu.

-Oj… Ja tylko pomagam – Austin spojrzał mi na chwilę w oczy – No ale… wyprostuj się.

-Powaga?

-Yhm… Wyprostuj się – ponowił polecenie.

Jako iż nogi też nie chciały ze mną współpracować przyszło mi to z lekkim trudem.

-Okeeej… - serio chłopak był zdecydowanie zbyt blisko, czułem nawet bicie jego serca – Napnij łuk.

-Mówisz jakbym był jakim niedorozwojem – warknąłem.

-Twój brat tak twierdzi, wolę dmuchać na zimne.

-I ty mu uwierzyłeś – westchnąłem ciężko – czy ja wyglądam na kretyna?

-Wyglądasz… fajnie. Napnij ten łuk!

Pominę moje skojarzenia.

Jakoś udało mi się napiąć łuk i wystrzelić, oczywiście ręce dalej mi się trzęsły, co prawda mniej, ale trafiłem zaledwie w dziewiątkę, ale i tak był to jeden z lepszych wyników i byłem z siebie dumny, że nie zemdlałem w między czasie.

Austin później podchodził do mnie, ale na szczęście (albo i nie) nie podchodził do mnie od tyłu, przyciskając się do mnie nie wiadomo po co… właściwie to tylko po to aby ręce przestały mi się trząść…

Ale z ulgą powitałem koniec. Odłożyłem pożyczony łuk (bo mój oczywiście zostawiłem w domku Hermesa) i miałem zamiar odejść ale Austin mnie zatrzymał.

-Poczekaj chwilę – chłopak oparł ramię o swój łuk – Nathanail się nazywasz, nie? – Pokiwałem głową i uśmiechnąłem się figlarnie – Dobrze strzelasz z łuku. I świetnie śpiewasz. Ale mam nadzieję, że nie jesteśmy braćmi.

Nie byłem pewien czy dobrze zrozumiałem aluzję… nie moja wina, że wszystko rozumiem dwuznacznie! Wszystko…

-Eee… Wiesz, też byłbym z tego powodu niezadowolony.

Austin roześmiał się cicho i odrzucił kilka kosmyków włosów z czoła.

-Cieszę się, że się rozumiemy – założył łuk na plecy, odwrócił się, ale za nim odszedł dodał przez ramię – No i… ładnie pachniesz.

Cholera jasna! Co to za dzień?

Dobra… a teraz mam pytanie… Kiedy dowiem się, że ten chłopak to tak naprawdę dziewczyna? Przecież ja nie mogę mieć takiego szczęścia!

 

`α α α α`

Miała być teraz szermierka. Nie, nie i jeszcze raz nie. Ni w cholerę nie ogarniam mieczy, po za tym za dużo osób, za dużo fajnych osób… No i jeszcze był tam zarówno Percy jak i Jack… Nie, nie, nie, za dużo przeżyć, za dużo.

Więc poszedłem przed siebie. Ogólnie byłem całkiem zadowolony… Zwiałem w między czasie przed tłumem dzieci Afrodyty, nie powiedziałem nic dwuznacznego przy rozmowie z takim jednym synem Demeter, może mógłbym nawet zaliczyć (taa…) ten dzień do udanych, gdyby nie to, że omijając domek Ateny zerknąłem przypadkiem na schody domku…

Siedział na nich Oscar, oczywiście czytał książkę, a opierając się o jego ramię siedział ten Rafael i również czytał, raz po raz syn Ateny coś mówił i Oscar uśmiechał się pod nosem… on właściwie nigdy się nie uśmiechał.

Zacisnąłem dłonie w pięści i podszedłem do nich. Nawet mnie z początku nie zauważyli, póki nie chrząknąłem cicho i Oscar podniósł wzrok.

-Co tam braciszku? – Spytałem.

Oscar wzruszył ramionami, a Rafael rzucił mi zdenerwowane spojrzenie.

-Wiesz co? – Kontynuowałem – Widzę, że fajnie spędzasz czas…

-Miło… - poprawił automatycznie – Zasłaniasz mi światło, Nathanail!

-Przykre… - warknąłem – A w skali od jeden do dziesięciu, jak dobrze się bawisz? Wiesz, że nie było was obu na połowie zajęć?

Oscar pokiwał nostalgicznie głową, a Rafael przewrócił oczami i wtedy po prostu nie wytrzymałem i zdzieliłem syna Ateny po głowie…

-Au… Kurwa! – Ryknął Rafael – Za co?!

-Kurwa, za niewinność! – Wrzasnąłem na całe gardło.

-Nat… - Oscar rzucił mi ostrzegawcze spojrzenie.

-Nazywam się Nathanail! – Ryknąłem jeszcze głośniej i odbiegłem od nich.

A serio? Co mi przed chwilą odpierdoliło? Przecież ten cały syn Ateny nic mi nie zrobił…

*J*A*C*K*

Nosz kurwa ich wszystkich mać! Do jasnej cholery czemu wszyscy gapią się na mnie jak na jebanego pacjenta psychiatryka!

No to tak mniej więcej przedstawiało się każde pojawienie się po za jebanym domkiem Hermesa! Już kurwa nawet nie chce mi się co pięć sekund pokazywać im środkowego palca! Zaczynam kurwa żałować, że opuściłem ten jebany Nowy Rzym! No dobra, może kurwa nie do końca, ale ja pierdolę nie było mnie raptem na tym obozie kilka jebanych miesięcy i nagle wszystkim IQ obniżyło się do jebanego jeden? Debile… Wszyscy na tym obozie to jebani debile!

No i jeszcze szlajało mi się po głowie pytanie, czy pójść za godzinę na to jebane ognisko… Kij kurwa z tym, że więcej osób będzie gapić się na mnie jak na jebanego wariata, ale z drugiej strony izolowanie się od debili w niczym mi kurwa nie pomoże!

I kurwa, ja pierdolę to wszystko! To wszystko przez tego jebanego Octaviana, zachciało mu się… A kurwa jego mać, nie chcę o tym myśleć!

Wpadłem na kogoś jak przechodziłem koło pawilonu… Na kogoś kto był chyba kurwa równie wkurwiony jak ja, bo palant nawet nie przeprosił!

-Może tak, „sorry”? – Ryknąłem przez ramię.

-Sorry – wycedził.

To był ten jebany, próbujący latać, farbowany na czerwono, smarkacz! Kurwa, jego też tylko brakowało!

-Zejdź mi z oczu – warknąłem.

-Ty na mnie, cholera jasna, wpadłeś – jak on kurwa miał… Nathanail? – Mógłbym uznać to chyba za próbę poderwania mnie, nie? – Puścił mi oczko.

Kurwa jego mać, jak ja mam mu ochotę przypierdolić!

-Śnisz – warknąłem – Spierdalaj, zanim obiję ci tą piękną twarzyczkę!

-Czyli uważasz, że „piękną”?  – Nathanail uśmiechnął się sztucznie – Wiesz ty też niczego sobie.

-Odpierdol się ode mnie! Naprawdę nie wiem czy jesteś głuchy czy głupszy od wszystkich tutaj.

-A ty jesteś wyjątkowo… - chłopa chyba ugryzł się w język bo zamilkł na chwilę – przystojny.

Przewróciłem oczami…

-Słowo, jeszcze tylko słowo na temat, że jestem kurwa przystojny, to przypierdolę ci tak, że…

Chłopak spojrzał na mnie spode łba… Kurwa, jaki palant.

A mi oczywiście znowu zrobiło się kurwa słabo, bo na chwilę pociemniało mi przed oczami. Kurwa jak ja tego nienawidzę! Na szczęście tylko na chwilę, więc odwróciłem się na pięcie i miałem odejść do pawilonu, ale chłopak złapał mnie za rękę… Jego pierwszy kurwa błąd. Natychmiast ją wyrwałem i zdzieliłem sukinkota po twarzy.

-Powiedziałem, żebyś się odpierdolił! Nie dotykaj mnie!

Chłopak zaśmiał się pomimo tego, że na jego twarzy pojawiał się wielki czerwony ślad.

-Rozumiem jakbym dotknął twojego ramienia, mogłoby cię zaboleć! Masz przecież siniaka na siniaku, ale wybacz ale dłoń masz zdrową – zaśmiał się ponownie – oświeć mnie, za co oberwałem?

-Za jebaną niewinność – warknąłem – Odejdź ode mnie!

-Nie moja wina, że moje serce jest tak skonstruowane, że podąża za każdym w kim się zakocha – uśmiechnął się figlarnie – No daj mi sobie potowarzyszyć!

-Nie!

Chłopak złożył ręce na piersi.

-Boże, przecież nie moja wina, że mi się podobasz!

On tak serio?

Ale chyba teraz sobie kurwa zdał sprawę z tego co powiedział, bo zakrył dłonią usta i wytrzeszczył oczy.

-Czekaj… ja… Kurwa! – Fajnie wiedzieć, że po za mną i Vi ktoś jeszcze umie przeklinać – Zapomnij co mówiłem!

-Yhm… Nie problem. Zejdziesz mi z oczu to zapomnę – bogowie, jaki palant z niego.

Chłopak opuścił głowę, a ja odwróciłem się na pięcie i poszedłem do pawilonu.

Kurwa jaki debil, ja rozumiem można być szczerym, ale bez przesady! I w ogóle co on by chciał tym osiągnąć?! Kurwa jakbym miał jeszcze jakieś jebane chęci to bym go wyśmiał, ale nie mam nastroju… No to czekałem na to cholerne ognisko, przynajmniej będę mógł zająć myśli czymś kurwa innym…

****

-Śnisz! To ty przez cały dzień się dobrze bawisz! – Mniej więcej takie zdanie padało z ust tego farbowanego smarkacza przez całe ognisko… kłócił się z tym swoim jebanym bratem.

-Ja?! – Obaj bracia wstali w tym samym momencie i gapili się na siebie jakby zastanawiali się który pierwszy ma się rzucić i udusić drugiego – Tobie odbija! Nie wiem, zazdrosny jesteś?!

-O kogo?! – Farbowany smarkacz zbladł lekko.

-Nie wiem! Skąd mam wiedzieć – Okularnik prychnął cicho – To ty widzisz problem!

-JA?! Braciszku proszę cię! Niby o kogo mam być zazdrosny? O niego?! O jakiegoś blondyna?!

-A może o mnie?! – Wypalił Oscar.

Zapadła cisza, przerywana tylko chrząknięciami kilku zmieszanych lekko obozowiczów. W końcu farbowany smarkacz postanowił się odezwać:

-O ciebie?! O ciebie?! Było, minęło, Oscar! Zastanów się co jest ważniejsze! Jakiś tam chłopak, czy nasze relacje!

-Nasze relacje? Nat…

-Nazywam się Nathanail!

-Nat, my nie mieliśmy nigdy ze sobą relacji, a jeśli tak to dawno zostały zatarte! Więc zamknij się, bo my nawet nie jesteśmy do siebie podobni, by się kłócić!

Farbowany zmrużył czerwone oczy, które teraz świeciły się jak jebane światełka samochodów. Swoją drogą miałem chyba najgorzej bo siedziałem najbliżej tych jebanych braci.

-Wal się – warknął – Wal się Oscar! Ty akurat wiesz kto jest podobny a kto nie! Ty nawet nigdy nikogo nie kochałeś! Nikogo! I wiesz co? Wuj miał rację, że ty nie potrafisz tego, wszyscy się w tobie zakochują, wszyscy, a ty nie umiesz… żal mi ciebie, wiesz?

-Ty za to umiesz to aż za – ten cały Oscar nawet nie wydawał się być urażony – Nat, skończ.

Z początku nie wiedziałem co się stało, ponieważ nagle cały pawilon rozbłysnął ostrym, czerwonym światłem, bracia dalej się kłócili, póki jakiś chłopak od Afrodyty nie krzyknął, żeby spojrzeli w górę…

Nie wiem kurwa czemu akurat teraz, ich boski postanowił ich uznać, ale nie mój jebany interes. Nad głowami braci wirowały dwa czerwone, holograficzne znaki… Przedstawiające łuk i serce przebite strzałą… w kij romantyczne.

Natomiast najprawdopodobniej takie być nie miało, bo ten jebany Chejron wręcz pobladł i dopiero kiedy minęło kilka dobrych minut ukląkł, ale nie wiele osób również to uczyniło (ja na pewno do nich nie należałem)

-Witajcie Oscarze i Nathanailu di Carlo, witajcie synowie Erosa, boga miłości.

Oscar nawet nie drgnął, skinął tylko głową, natomiast Nathanail wybuchnął szaleńczym śmiechem i śmiał się tak naprawdę bardzo długo, przerwał po chwili by złapać oddech, a później śmiał się dalej, aż wszyscy spojrzeli na niego jakby postradał zmysły.

Jakieś chyba jebane pięć minut później opanował się i ciągle powstrzymując śmiech wybuchnął:

-Ja?! Ja i miłość?! – Na chwilę znowu wstrząsnął nim śmiech – Proszę pana, ja?! To jest pomyłka, mnie nawet własna matka by nie pokochała!

Nathanail śmiał się dalej, ale wszyscy inni milczeli… Zajebiste poczucie humoru, no po prostu…

-Yyy… To nie żart? – Westchnął w końcu – Wy tak serio? Kurwa…

No to tak mniej więcej w temacie… A podobno Eros w kij nienawidzi półbogów… Nawiasem mówiąc, di Angelo wyglądał jakby miał zaraz zemdleć… no i zajebiście.

****

Kiedy następnego dnia postawiono domek Erosa, zajebiście bardzo nie mogłem uwierzyć, że to robię:

-Dobra, powtórz raz jeszcze, proszę: Czemu pomagasz nam przenieść rzeczy? – Ten farbowany di Carlo praktycznie gapił się na mnie od półtorej godziny, kiedy z jebanej nudy postanowiłem pomóc im przenieść ich rzeczy… z czego najwięcej było jebanych książek… Uch… Kto w ogóle do kurwy nędzy czyta to coś?

-Nudzę się – warknąłem i wcisnąłem mu stos książek w dłonie – Zamknij się i idź.

-Dobrze, panie – di Carlo zaśmiał się cicho, a jego brat westchnął głośno.

Ja pierdolę, nie wiem kto im ten domek projektował… Mały był, kurewsko mały i wyglądał, szczerze jak ruiny. Jak kto woli, przynajmniej nie ja będę musiał tutaj mieszkać.

Chociaż… Kiedy weszliśmy do środka, przez chwilę miałem wrażenie, że te książki które trzymałem wypadną mi z dłoni… W środku było zajebiście. Nie umiem ni w kij opisywać wnętrz, ale na pewno było dużo lepiej niż w mieszkaniu które dzieliłem z Octavianem… bo tamten dom był w kij ponury… szary, zero koloru, nie żebym narzekał, bo czasami patrząc na Octaviana dziękowałem bogom, że nie mieszka w różowym domu, bo bardziej bym zwariował… problemem było jebane światło, nie wiem co Octavian miał przeciwko oknom, ale zawsze kazał mi ich nie odsłaniać… co przyczyniało się do tego, że czułem się jak w jebanym betonowym grobowcu… no, pomijając fakt, że wszędzie… wszędzie były pluszaki… w sypialni, w salonie, w przedpokoju, w kuchni, w łazience… kurwa dosłownie wszędzie! Do końca życia będę miał dosyć pluszaków.

Odłożyłem książki na podłogę, już przecież nie będę im kurwa pomagał układać ich na półki, rzuciłem, żeby sobie coś połamali kiedy będą układać to wszystko i wyszedłem. Kurwa jak ta dwójka mnie wkurwia.

Kurwa, chyba powinienem zostać w Nowym Rzymie! Kurwa, kij z tym, że praktycznie cały dzień siedziałem w domu, a jeśli nie siedziałem w domu to szedłem gdzieś z Octavianem… najczęściej do następnego domu. Swoją drogą nie za bardzo mnie tam kurwa lubili w tym obozie i w Nowym Rzymie, ta cała… Reyna nazwała mnie nieopanowanym… Kurwa nie moja wina, że musiałem rzucić w tego sukinsyna Dakotę dzbankiem i przy okazji trafiłem jakiegoś tam innego rzymianina… No właśnie… Ten Dakota! Bogowie, jak ja go nienawidzę!!! Kurwa jego mać, co jest w nim takiego, że Octaviana potrafiło nie być kilka godzin, kiedy do niego szedł?! Kurwa jego mać, słowo daję, przypierdolę jemu i Octavianowi jak tylko ich spotkam i kij mnie kurwa obchodzi co mówił o ich znajomości Octavian, ja po prostu im przyjebię! Pominę jeszcze kwestię, że o ile w tym obozie jest zero prywatności, tam choćbym nie wiem jak bardzo chciałbym, żeby ktokolwiek wszedł do domu, nigdy tak nie było… co powiedzmy sobie kurwa szczerze, bardzo szło na rękę temu jebanemu Octavianowi! W kij bardzo go kurwa nienawidzę! Sukinsyn jak kurwa żaden inny! No tak… Ale jakoś nie miałem po co go zostawiać… Bo gdzie bym się kurwa udał? Tutaj?! W życiu! Wróciłem tu tylko dlatego, że byłem (kurwa dalej jestem) mega na niego wkurwiony! Skurwysyn jeden!

-Hej ty! No ty! Ty w tych… białych włosach… a może siwych, nie ma znaczenia! Poczekaj!

Zatrzymałem się… Niechętnie, w kij kurwa bardzo niechętnie. Podbiegła do mnie jakaś niska laska, z rudymi włosami… Kurwa, rudej mi tylko brakowało.

-Czego chcesz?! – Warknąłem.

-Jesteś synem Hermesa – kurwa Amerykę odkryła – posłańca bogów, nie? Skoro tak…

-Nie tylko posłańca, ale też boga złodziei, tak więc kontynuuj…

-Fajnie. Słuchaj, więc pewnie wiesz gdzie jest Percy Jackson.

Kurwa, co jest w tym jebanym Jacksonie takiego, że wszyscy nowi o niego kurwa pytają! Bóg, czy co? Kurwa jego mać.

-Kij mnie obchodzi gdzie jest Jackson, dziewucho!

-Oho… ktoś ma okres – westchnęła cicho.

-Mam nadzieję, że mówisz o sobie! Bo jak nie…

-Nie mówiłam o sobie… I co?

-Przypierdolę ci! Odezwij się tylko raz jeszcze!

-Dziewczynka – ruda wystawiła mi język.

Podniosłem już dłoń, żeby ją uderzyć, ale wtedy dziewczyna (która kurwa oczywiście musiała okazać się nieco szybsza) kopnęła mnie w brzuch, przewracając tym samym, po czym usiadła na mnie okrakiem i zbliżyła swoją twarz do mojej.

-Nie podnosi się rąk na dziewczyny! – Warknęła – Dziewczynko.

-Spierdalaj… i…. Kurwa zejdź ze mnie!

-Możesz mnie zepchnąć – zaśmiała się cicho – czy za bardzo może uderza cię to w twoje ego?

Udało mi się tą jebaną rudą zepchnąć z siebie, wstałem natychmiast… kurwa, żeby dziewczyna na geju siedziała… Pierdolę to!

-Więc jak spotkasz Percy’ego Jacksona, powiedz mu, że Alice go szukała, dzięki – i odeszła śmiejąc się pod nosem… Przyjebię jej… słowo honoru.

Oczywiście kurwa nie miałem zamiaru iść i kurwa szukać Jacksona, sam tylko jakoś na niego trafiłem… Na niego i Valdeza:

-Odwal się od Nica, Leo! – Ryknął Jackson.

Valdez spojrzał na niego spode łba.

-Czy ty sugerujesz, że ja niby coś… z chłopakiem?! – Valdez zaśmiał się sztucznie – Przecież oczywistym jest, że nie chcę wam psuć relacji!

-Nie? To co to było kilka godzin temu? – Jackson poczerwieniał na twarzy – Nie umawiaj się z nim! Nie gadaj z nim! Zostaw go w spokoju!

-Zazdrosny jesteś?! – Valdez pokręcił głową – Słuchaj, ja nawet nie mógłbym być z facetem, przestań mnie prześladować!

-Ja cię nie prześladuję – Jackson złapał Valdeza za ramię i przycisnął go do ściany domku Hefajstosa – Zostaw Nica! Dobrze wiem, że coś przy nim majstrujesz! On jest mój!

-On nie jest twoją rzeczą – ryknął Valdez i zacisnął dłonie w pięści – Zabraniam ci mówić o nim jak o rzeczy!

-Widzisz?! – Jackson wyraźnie tracił tą swoją jebaną kontrolę – Zostaw go! Zostaw go, bo pożałujesz!

-A ty zastanów się jak go traktujesz – pięści Valdeza zaczęły się iskrzyć – Zastanów się czy on faktycznie jest zadowolony z waszego związku! Zapytaj się go czy aby na pewno jest z nim w porządku!

Jackson zwolnił uścisk z ramienia Valdeza.

-Co?! O czym ty mówisz?!

-Nawet o rzeczy trzeba dbać… - warknął Valdez – A ty się nim bawisz.

Nie wytrzymałem i wybuchnąłem śmiechem. Valdez i Jackson podskoczyli i spojrzeli z wrogością na mnie.

-Jeśli uważasz Valdez, że ktoś się kimś bawi w związku, to ciesz się, oj kurwa bardzo się ciesz, że nie jesteś w mojej skórze. Miła rozmowa, kontynuujcie – zaśmiałem się ponownie.

-Walker! – Ryknął Jackson – Czy ty cholera zawsze musisz podsłuchiwać?! Nie masz swojego życia?!

-Zaskoczy cię jeśli powiem, że nie?! Kurwa Jackson, wyrwałeś mnie z tym twoim di Angelo z Nowego Rzymu, chyba nie myślisz, że mnie coś jeszcze łączy z tym jebanym obozem?!

-Wiesz co, Jack? Śmieszne… zawahałeś się! – Valdez wyszczerzył zęby – Ty chyba nie wiesz czego chcesz, nie?

Uśmiech z mojej twarzy zniknął natychmiast.

-Odpierdol się!

-Zacząłeś – Jackson złożył ręce na piersi.

-Tylko ja mogę wtrącać się w wasze jebane, nudne życie! – Ryknąłem na całe gardło – A wy od mojego wara!

-Heh… Ciekawe co takiego zrobił ci Octavian, że nagle jesteś takim przerażonym… - zaczął Valdez.

-Zamilcz! – Ryknąłem.

Valdez machnął dłonią, wymamrotał coś do siebie po czym wszedł do domku Hefajstosa, zaś Jackson ciągle z rękoma złożonymi na piersi westchnął tylko ciężko i odparł:

-Radzę ci się opanować… Za kilka dni będzie Bitwa o Sztandar, jeśli tak masz się zachowywać, to osobiście powiem o wszystkim co dotyczy ciebie, Octaviana, twojego zeszłorocznego zniknięcia, Chejronowi.

-Kij go to będzie obchodziło! – Ryknąłem, a moje serce serio walało się po całej mojej jebanej klatce piersiowej.

Jackson wzruszył ramionami.

-Może i tak… Ale przypominam ci, że ty masz tylko piętnaście lat, Octavian ma ich dwadzieścia parę… Dalej uważasz, że nic mu do tego nie będzie? A po za tym spójrz na siebie… Widziałeś się ostatnio w lustrze? Wyglądasz jakby ktoś trzymał cię w klatce i karmił tylko suchym chlebem i wodą, nadal uważasz, że nikomu nic do tego?

-Nie zgrywaj mojego jebanego przyjaciela! Nie chcę mieć żadnych przyjaciół, a tym bardziej współczucia z twojej strony!

Jackson tylko wzruszył ramionami.

-Jak chcesz, tylko…

Wtedy chyba całym jebanym obozem wstrząsnął czyjś wrzask, który zamilknął jakby w połowie, przecięty jakimś głuchym uderzeniem.

***

No dobra... Uroczyście stwierdzam, że to raczej jeden z najgorszych rozdziałów ;-; Przepraszam, ale serio wena mnie opuściła ;-; 

Flaki sobie wypruwałam, żeby cokolwiek w ogóle napisać, więc proszę potraktujcie to jako czynnik łagodzący xD 

I tak wiem w kij dobra pora na dodawanie rozdziału, ale ważne, że jest xD Tak jak mówiłam wena to zuo ;-;

I jeszcze mam pytanie, czy wolelibyście przeczytać Kontynuację Krwi Olimpu za jakiś miesiąc, czy może Solangelo z wątkami oczywiście KBoO? Jak wolicie? XD 

Tak czy inaczej pozdrawiam wszystkich którzy nie zasnęli ;-;