ROZDZIAŁ 58

Rozdział dedykuję Lyrze,

Przede wszystkim dziękuję Ci za wspaniałe teksty Twojego opowiadania 

Oraz 

za miłe komentarz na moim blogu. 

Jesteś wspaniała kobieto! Mówię Ci to :)) 

 

Rozdział 58. O dzieciach śmierci, czyli jak wysadzić całkiem spore drzewo.  

(PERCY)

-Czyli nie mów mi Jackson, że kolejne zebranie będzie dotyczyło „co powinniśmy zrobić, a czego nie zrobiliśmy”?

Spojrzałem niepewnie na Jasona. Obudziłem chłopaka toteż był nie do końca przytomny, mimo to jak zwykle nie miał nawet opuchniętych oczu. Ale mimo to, na bogów! W sumie ma rację.

-Więc co proponujesz, bracie?

Jason zmarszczył czoło i ponownie zapatrzył się na pole truskawek. Prawdę powiedziawszy zdawało mi się, że chłopak usilnie próbuje udawać opanowanego, jakim zawsze jest, pytałem o co chodzi, bo w końcu bądź co bądź Jason jest moim przyjacielem, ale za każdym razem otrzymywałem nieszczere „Nic” . I w końcu uświadomiłem sobie, że w końcu chłopak ciągle może przeżywać swoje zerwanie z Piper, w końcu on świata po za nią nie widzi… Tak, to na pewno jest to.

-Przede wszystkim nic pochopnie – odparł w końcu.

-Ta… - westchnąłem i oparłem się plecami o balustradę na ganku – Ale nie możemy przecież siedzieć jak mopsy w CHB!

-Więc musimy wyruszyć do SPO…

Rzuciłem Jasonowi szybkie spojrzenie, bo nie do końca zrozumiałem co miał na myśli, na szczęście zaraz sprostował:

-Pasitheę pokonamy w jej świątyni. Jedyna znana nam i najbliższa świątynia jest w SPO, jeśli tylko się tam udamy…

-Ale przecież SPO, chce lub już to zrobiło, połączyć siły z Pasitheę, udanie się tam to samobójstwo! – Zauważyłem.

Jason zmarszczył czoło i podrapał się po podbródku.

-Ale istnieje coś takiego jak karta przetargowa – stwierdził po chwili, a mi serce na chwilę się zatrzymało.

Przypomniałem sobie jedną ze swoich wizji z tym nieznajomym blondynem…

-A… Anvik?- Wydukałem wtedy w tej wizji– Mam użyć go jako… karty przetargowej? Oszalałeś?

-Nie musisz koniecznie jego. Myślę, że chłopak może mieć coś jeszcze do zaoferowania w kwestii dostępu do świątyni – odpowiedział mi ten blondyn.

Nie zastanawiałem się wtedy nad tym gdyż później miałem nieco inne problemy na głowie, po za tym Anvika wtedy wcięło… A teraz Jason mi to przypomniał i chyba dobrze, że tak się stało.

Złapałem Grace’a za nadgarstek po czym zbiegłem razem z nim z ganku.

-Ej! Gdzie ty mnie ciągniesz! – Krzyknął.

-Do Anvika! – Odparłem – Tylko on obecnie z całego obozu ma trzysta ileś lat i ma na pieńku z SPO!

Jason westchnął ciężko ale już nic nie mówił. Trafiliśmy pod domek Hekate w tempie błyskawicznym, ale chwilę wahałem się przed zapukaniem do drzwi… Bo prawdę mówiąc ciężko mi określić moje relacje z Anvikiem i nie jestem w stanie przewidzieć jaka będzie jego reakcja gdy wbiję mu do domku z okrzykiem „Cześć stary! Słuchaj mogę cię użyć jako karty przetargowej, aby pogodzić obozy i tych co cię chcą zabić?”. Ale w rezultacie to Jason zapukał do drzwi, więc chcąc nie chcąc nie było innego wyjścia…

Weszliśmy praktycznie w sam środek kłótni. Dzieciaki od Hekate, około pół tuzina dzieciaków w wieku od czternastu do szesnastu lat (Anvik niby już dawno przekroczył tę linię, ale mówi się trudno), wrzeszczało na siebie jakby byli na jakimś targu:

-Czy nie mówiłam ci, żebyś postawiła te zioła z daleka od okna! Zobacz co narobiłaś!

Rudowłosa dziewczyna wskazała na parapet na którym, dosłownie wiły się jakieś długie zielono-brązowe pnącza, a jeden z liści chyba żuł szminkę!

-Jakby to była moja wina – blond włosa dziewczyna złożyła ręce na piersi – To ty postanowiłaś zasadzić tę odmianę herbam virentem!

-Dostałam ją od koleżanki, córki Demeter! Po za tym ta roślina posiada zdolności adaptacyjne do danego klimatu! Jest łagodna w cieniu, a agresywna gdy rośnie w słońcu, było to w książkach!

-Nie jestem córką Ateny tylko Hekate! Po za tym wsadź sobie to zielsko w epicenter!

Te dziewczyny darły się najgłośniej. Ale był jeszcze jakiś chłopak, którego widziałem może ze dwa razy w życiu który wydzierał się na swoją siostrę, o to, że użyła niepotrzebnie jakiegoś czaru.

Ale w całym tym zgiełku nie widziałem Anvika, oczywiście ciężko było kogokolwiek dostrzec pośród szamocących się po całym domku dzieciaków, ale Anvik sam w sobie powodował, że nie sposób było go przeoczyć.

Wtedy właśnie kiedy już pomyślałem, że może go nie ma, zauważyła nas grupowa.

-Czego chcecie?! – Warknęła poirytowana.

-My do Anvika – Odparł za mnie Jason.

Wtedy dosłownie jakby działała tu magia (nie to, że nie działa) wszyscy się uciszyli i spojrzeli na nas, jakbyśmy byli jacyś trędowaci… Jeszcze gorzej spojrzeli, kiedy z kąta wyszedł Anvik. Chłopak wyglądał na znużonego, w jednym uchu miał wetkniętą słuchawkę, a z kieszeni wystawała mu mp3.

-Tak? – Spytał.

-Możemy pogadać, bez świadków? – Zaproponowałem.

-Macie nasze błogosławieństwo – warknął jeden z dzieciaków Hekate, jakiś chłopak o jasnych blond włosach – zabierzcie go stąd jak najdalej!

Anvik rzucił w jego kierunku zdenerwowane spojrzenie, ale nic nie powiedział, tylko przeszedł obok mnie i bez słowa wyszedł z domku. Po chwili zamyślenia ja i Jason, również za nim poszliśmy. Chłopak siedział na trawie przed domkiem, wyglądał jakby medytował… No a przynajmniej tak poznaję po ilości dziwnych filmów obejrzanych w młodości. Siedział z nogami skrzyżowanymi na kwiat lotosu, a oczy miał zamknięte.

-O co chodzi? – Spytał monotonnym głosem.

Wziąłem głęboki oddech i usiadłem na schodkach naprzeciwko Anvika, Jason zaś trzymał się nieco z dala.

-Chodzi o twoją przeszłość. Znaczy przeszłość, która ma wpływ na teraz! No w sensie… Potrzebujemy cię, żeby SPO dało nam jakoś spokój – dopiero po chwili zdałem sobie sprawę jak niefortunnie to zabrzmiało.

Anvik uchylił jedno oko, nie widziałem w tym oku nic, żadnych emocji, nawet obrażenia się! To mnie lekko zdziwiło bo w końcu moja wypowiedź była równoznaczna z  „Słuchaj koleś, trzeba cię zabić dla większego dobra!”.

-Yhm… - mruknął po chwili – Czyli jednak wreszcie postanowiłeś posłuchać nieco mądrzejszych?

-Co? Nie rozumiem… - przyznałem po chwili ciszy. Czyżby Anvik jakoś dowiedział się o moich wizjach?

Chłopak uśmiechnął się lekko, a bardziej tylko koniuszki jego ust zadrgały delikatnie, jak gdyby bał się uśmiechnąć.

-Nieważne – odpowiedział po dłuższej chwili – Czyli co masz zamiar zrobić?

-Ja… - podrapałem się w kark – prawdę powiedziawszy liczę, że ty możesz coś wiedzieć o tym jak przekonać SPO.

-Na sto przekona ich tylko mój trup – chłopak zaśmiał się chłodno - Edepol qui cum ad mortem – westchnął ciężko.

Jason mruknął coś pod nosem o optymistach, a ja złożyłem ręce na piersi.

-Liczyłem na nieco mniej drastyczną metodę. Stronię od zabijania herosów. Jakieś inne pomysły?

-Ciągle mam swój amulet - zauważył Anvik  -  W przeciwieństwie do Jack’a nie oddałem go komuś, a więc ciągle jestem jego właścicielem. Ale… nie mam zamiaru go oddawać, tak więc…

-Anvik, pogięło cię? – Nie wytrzymałem – Masz ten cholerny amulet przy sobie! On może przecież rozwiązać nasz spór pokojowo, a ty nie chcesz go oddać?!

Jason przesłał mi spojrzenie pod tytułem, że przegiąłem. Anvik otworzył oczy i teraz patrzył się na mnie z wściekłością, a jego szare tęczówki z każdą sekundą robiły się coraz bardziej złote.

-Chcesz, żeby oni byli równi bogom? Nie? Więc nie zmuszaj mnie do oddania im amuletu, który jest mój! Zbyt wiele straciłem by go zyskać i nie oddam go ot tak!

-W takim razie powiedz jak jeszcze możemy przekonać SPO, aby „użyczyli” nam świątyni – jęknął Jason.

Gniew w oczach Anvika na szczęście dla mnie wyparował i chłopak nałożył na głowę kaptur swojej granatowej bluzy.

-To skomplikowane. Wiecie myślę, że nie jestem jedyną osobą którą SPO chcą, cokolwiek Bezimienny by nie twierdził…

-O kim mówisz? – Spytałem marszcząc czoło.

Nim Anvik zdołał odpowiedzieć Jason klasną w dłonie i odparł z triumfem na twarzy:

-Jack!

Anvik pokiwał z rozbawieniem głową.

-Właśnie… Tylko w jego wypadku obawiam się, że nie ma co liczyć, aby dobrowolnie zgodził się na „wymianę” – Anvik zrobił w powietrzu palcami cudzysłów – Tak więc albo mój trup, albo wojna. Możemy jeszcze postawić na dyplomacje, ale przypomnij sobie synu Posejdona jak ostatnio dyplomacja z ludźmi Bezimiennego się zakończyła?

-Źle – podsumowałem.

Anvik przyznał mi rację, a ja czułem się jak w środku burzy. Wszystko przedstawiało się nie za ciekawie, wszystko mówiło, że trzeba ofiary w postaci tego ponad trzystuletniego dzieciaka, a mi jakoś to się nie uśmiechało.

-A więc… - zacząłem.

-Tak, synu Posejdona, zabierzecie mnie do SPO, tam zginę, a wy będziecie mieli swój pokój…

-NIE!

Nagle ni stąd ni zowąd pomiędzy mną i Anvikiem pojawił się Sun… Właściwie to dałbym sobie rękę uciąć, że wyłonił się z cienia, tak jak potrafi to Nico.

-On jest herosem, a nie rzeczą! – Ryknął chłopak.

Sun wyglądał jakby przebiegł niewiadomo ile kilometrów, ale darł się tak, że chyba słychać go było na cały obóz.

-Nikt tu nie mówił o… - zaczął Jason.

-Odwalcie się od niego! – Wrzeszczał dalej Sun -  Koniecznie chcecie kogoś zabić?! Zabijcie sobie Jack’a! Ale od niego wara!

-Sun… - Anvik wstał na nogi i złapał chłopaka za ramię – To… nic.

Sun szybkim ruchem strącił dłoń Anvika i podszedł do mnie, na tyle dziwnie się czułem, gdy ten czternastolatek tak piorunował mnie spojrzeniem, więc również wstałem, próbowałem jakoś opanować sytuację, z resztą nawet Jason próbował uspokoić syna Tanatosa, ale można by rzec, że tylko pogorszyliśmy sytuacje… Kątem oka zauważyłem, że kilkoro obozowiczów z sąsiednich domków wygląda za okna, aby sprawdzić o co ten szum.

-Nazywacie to koniecznością?! Wy w ogóle rozumiecie co to konieczność?! Bo na pewno nie jest to jego śmierć! – Ryknął po czym zaczął szybciej oddychać.

-Sun, nikt nie mówił o tym, że my go… - zacząłem, ale chłopak mnie olał.

-Z resztą czego się po tobie spodziewałem?! – Wrzasnął patrząc na mnie z wyrzutem – Wielki Jackson, chłopak tego puszącego się chłopaka…

-On. Się. Nie. Puszy! – Tym razem to moje nerwy nie wytrzymały i miałem wielką ochotę uderzyć tego dzieciaka.

-Uspokójcie się… - jęknął Jason, ale teraz mój mózg postanowił się wyłączyć.

NIKT NIE BĘDZIE OBRAŻAŁ NICA, W MOJEJ OBECNOŚCI!

-Nieee… Wcale! – Sun złożył ręce na piersi – Podnieś tylko rękę na mojego przyjaciela Jackson… - wskazał ręką na Anvika.

-Sun… - Anvik pokręcił niepewnie ręką.

-Co?!

-Nie traktuj mnie jak boga – Anvik ukrył z zażenowaniem twarz w dłoniach.

Ale Sun zdawał się zignorować to, z resztą nawet nie miał wyjścia bo wkurzony kontynuowałem sprzeczkę:

-No co mi zrobisz, hę? – Zaśmiałem się – Jesteś synem Tanatosa, mój ojciec jest w Wielkiej Trójcy!

-Teraz będziesz się wychwalał?! – Oczy Sun’a zabłysnęły dziwnym blaskiem – Po prostu odczep się od mojego przyjaciela! Zostaw go!

-Nie powiedziałem, że chcę mu coś zrobić! – Wrzasnąłem, a w głowie słyszałem już tylko ryk fal – Ogarnij się Sun!

Zauważyłem, że Anvik coś tam mówił, ale absolutnie nie słyszałem co, teraz skupiałem się tylko na tym smarkaczu, który z niewiadomych dla mnie powodów, musiał wszędzie widzieć problem!

-Ja mam się ogarnąć? Ludzie, słyszycie go?! – Sun złożył ręce na piersi – Mówi, że mam się ogarnąć, a on sam chce zabić bogom winnego chłopaka! Jackson, zaczynam cię naprawdę nienawidzić.

-Z tego co zauważyłem ty nienawidzisz wszystkich, więc naprawdę wielka różnica! – Obruszyłem się lekko.

-A może z wami jest coś nie tak? – Sun zwiesił głowę ale głos ciągle miał podniesiony.

-Uspokójcie się – miedzy mną a nim stanął Jason – nie pomagacie.

-Bronisz go? – Sun spojrzał zszokowany na Jasona.

Grace przeklną pod nosem i szybko zaprzeczył, co spotkało się zarówno z mojej strony jak i Sun’a jeszcze większym zdenerwowaniem.

-Chciałem po prostu wam wybić zabijanie swoich bez potrzeby. Nie zachowujmy się jak zwierzęta – zaczął już spokojnie Sun – Ale czasami zdajecie się zachowywać jak one.

-Nagle się odważny zrobiłeś! – Ja natomiast ciągle byłem wkurzony za obrażanie Nica – Wiesz co Sun, nic dziwnego, że nie za bardzo za tobą przepadają – Jason kopnął mnie w kostkę, ale koniecznie chciałem powiedzieć coś co jakoś zniwelowało by to obrażenie mojego chłopaka – jesteś inny.

Dolna szczęka Sun’a zatrzęsła się lekko i kiedy opuścił głowę zdałem sobie sprawę jak bardzo źle zrobiłem… Cholera wcale nie chciałem tego powiedzieć.

-Dziękuję wielkie za przypomnienie! – Ryknął drżącym głosem chłopak i odbiegł.

Odepchnąłem na bok Jasona i pognałem za chłopakiem, nie, nie, nie! Nie mogłem przecież tak tego zostawić, ale potknąłem się na jakimś kamieniu, a Sun zniknął mi z oczu. Po chwili nadbieł Jason z Anvikiem. Ten pierwszy był blady jak ściana, z kolei ten drugi był wściekły… i patrzył się na mnie całkowicie czarnymi oczami, które absolutnie nie poprawiły mi humoru, bo zdawało mi się, że chłopaka coś opętało.

-Najpierw mówisz potem myślisz? – Anvik pokręcił ze zdenerwowaniem głową – Wiesz co? Masz szczęście, że dzisiaj mam dobry humor.

I odbiegł w kierunku lasu.

Jason rzucił mi lekko przerażone spojrzenie.

-Nie popisałeś się, bracie – zauważył po chwili.

-Ani słowa o tym – westchnąłem. Byłem mega na siebie zły, naprawdę powinienem czasami jednak włączać myślenie do tego co mówię – Przeproszę go przy najbliżej okazji… Teraz trzeba by się zastanowić, jak przekonać Anvika aby oddał SPO ten amulet… Swoją drogą wydaje się być od niego uzależniony!

Jason zaśmiał się sztywno, a jego spojrzenie ciągle tkwiło w kierunku gdzie odbiegł Anvik i Sun, co nie polepszało za bardzo sytuacji… A ja sam nie mogłem uwierzyć, że mogłem być aż tak podły.

Kiedy chciałem już zaproponować abyśmy udali się na arenę by potrenować nadbiegł Leo i mój byle jaki już i tak humor wysiadł absolutnie. Syn Hefajstosa uśmiechał się szeroko i przywitał się tylko z Jasonem, jakbym nie istniał:

-Cześć, panie Iskro – zaczął – Słuchaj, pamiętasz o czym rozmawialiśmy niedawno?!

-Yhm… - Jason pokiwał lekko głową.

-Muszę pokazać ci coś u mnie w pracowni! – Krzyknął na całe gardło i nie czekając nawet na odpowiedź ze strony Jasona złapał go za nadgarstek i pognał razem z synem Jupitera w kierunku pracowni.

Zostałem sam. No, jeśli nie liczyć Fuego rozmawiającego z jakąś Łowczynią, aczkolwiek chłopak zdawał się nie słuchać co mówi Łowczyni, tylko odprowadzał wzrokiem Jasona i Leo. Nie chciałem im przeszkadzać, z resztą i tak wolałem dzisiaj nie palnąć niczego głupiego… Dlatego też wróciłem do domku trzeciego.

Niestety okazało się, że moja siostra znowu urządziła sobie babskie pogaduchy z Yuno i obie dziewczyny śmiały się na cały domek. Jako, iż niestety moje łóżko i łóżko Jas („Jej prywatna przestrzeń” jak zwykła mawiać) są dosyć blisko nie miałem za wielkich szans na spokojne przemyślenie mojego rozumowania.

-… No a ja wtedy takie „sorry jestem Łowczynią, kolego!”. A on strzela inteligentną minę… po chwili zasypia! No słowo honoru zasną w sekundę pod czas śniadania! – Yuno zachichotała, a Jasmine nawijała dalej – Po czym się nagle ocknął i mówi „A ja lubię batony”!

Yuno prawie spadła z łóżka i wyglądało na to, że obie dziewczyny zaśmiewają się w najlepsze od paru godzin. Westchnąłem ciężko i rzuciłem im krótkie cześć, po czym zacząłem przewracać w dłoni mój naszyjnik obozowy. Było kilka nowych koralików z poprzednich lat… Jeden symbolizował kroplę krwi, był zrobiony po wakacjach po pokonaniu Gai, kolejny był z roku w którym zacząłem chodzić z Nico, właściwie ciężko powiedzieć co przedstawiał,  to była zwykła czarna plama, mająca symbolizować moje włóczenie się po jaskiniach razem z Leo i Nico. Następnym koralikiem był znak Hadesa, symbolizował on naszą przygodę z tym bogiem… Ciekaw jestem jaki koralik będzie w tym roku. Przynajmniej jest coś o czym mogę pomyśleć.

-Eja, bracie wszystko w porządku? – Jasmine zerknęła na mnie.

-No jasne – uśmiechnąłem się lekko – Nie przeszkadzajcie sobie.

-Ej, Jas a on wie o wiadomości miesiąca? – „Wyszeptała” Yuno.

-Niech Nico mu sam powie, Yun! – Skarciła ostro swoją przyjaciółkę, Jasmine.

Zmarszczyłem czoło…

-O co chodzi?

-O nic – Jasmine wyszczerzyła do mnie zęby i kontynuowała rozmowę z Yuno.

Ja zaś zacząłem się teraz zastanawiać o co mogło im chodzić. „Wiadomość miesiąca”? „Niech Nico mu sam powie”? Nie rozumiałem o co może im chodzić.

Zbliżało się ognisko, więc kiedy dziewczyny postanowiły się na nie udać, nie miałem wielkiego wyjścia i poszedłem z nimi, w między czasie wysłuchując  o tym co robiły w tym dniu… nic szczególnego, ale pocałowałem siostrę w policzek, za nim razem z Yuno usiadły przy swoich miejscach.

Zanim jednakże ja zasiadłem samotnie przy stoliku należącym do domku trzeciego podbiegł do mnie Nico, on… uśmiechał się i prowadził za rękę jakąś dziewczynę, co lekko mnie zastanowiło… Ta dziewczyna to była ta niebieskowłosa Lauren, ona również uśmiechała się ale nieco bardziej niż Nico. Chłopak  pocałował mnie ukradkiem tak aby inni tego nie widzieli po czym puścił dłoń dziewczyny i wziął głęboki oddech.

-Percy, chciałbym przedstawić ci Lauren, jest moją siostrą.

-Znam ją… - i nagle do mnie dotarł cały sens jego wypowiedzi – Ona… co?!

-Jest moją siostrą – Nico przewrócił oczami – Jest córką Hadesa, dzisiaj ją określił.

Szczęka chyba opadła mi do ziemi… Że Nico ma siostrę! Że… Że co? Dziewczyna uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

-Cóż chyba powinnam się przyzwyczaić, nie? – Spytała – To jak idziemy?

Nico pokiwał głową, raz jeszcze mnie pocałował i zasiadł przy stole Hadesa razem ze swoją siostrą, a mnie lekko gryzła zazdrość, gdy patrzyłem jak on z nią rozmawia, a ja musiałem siedzieć sam jak palec przy stole Posejdona.

Reszta ogniska minęła jak zwykle. Na próżno łudziłem się, że pojawi się Sun lub Anvik, a  najlepiej oni obaj… Ani jeden ani drugi się nie ukazali, co w przypadku Anvika, chyba wywoływało radość wśród jego rodzeństwa, oni naprawdę z jakiegoś powodu za nim nie przepadają.

Po ognisku rozeszliśmy się do domków… Znaczy nie ja. Ja pomogłem Lauren zanieść jej rzeczy do domku Hadesa, po czym za namową jej i Nica postanowiłem, że chwilę posiedzę w trzynastce. Ogólnie Nico chciał przedstawić Lauren Hazel, toteż połączył się za pomocą Iryfonu z obozem Jupiter po czym z Hazel.

-Hej Nico! – Hazel była wyraźnie ucieszona na widok brata – Jak ja cię dawno nie widziałam! Co słychać?

Nico skłonił głową na znak, że wszystko jest okej.

-Hazel, chciałbym kogoś ci przedstawić… Hazel to jest Lauren, Lauren to jest Hazel. Hazel, poznaj swoją siostrę.

I od tego się zaczęło… ćwierkotanie między dziewczynami… Może to była kwestia mojego złego humoru, że tak reagowałem, ale po pół godzinie i dorzucaniu co chwila drachmy, miałem dosyć i poprosiłem Nica, abyśmy na chwilę zostawili dziewczyny same.

-Coś jest nie tak? – Spytał Nico i uśmiech na jego twarzy spełzł natychmiast.

-Chciałbym to wiedzieć Nico – pogłaskałem go po policzku – Ale nie przejmuj się. Mam trochę schrzaniony humor.

Nico zaśmiał się pod nosem.

-Chyba nie jesteś ciągle obrażony na Vi? – Spytał.

Wybuchnąłem śmiechem, wtedy tak nie było, ale teraz ta sytuacja wydała mi się być komiczna.

-Nie, nie jestem.

-To dobrze – Nico zerknął ukradkiem na drzwi od salonu gdzie jego siostry prowadziły dyskusje – Wiesz, będzie jeszcze kilka okazji, obiecuję.

I pocałował mnie… Zazwyczaj to ja angażowałem takie długie i namiętne pocałunki, dlatego byłem lekko zaskoczony gdy to Nico zaczął i nogi lekko się pode mną ugięły, ale w końcu udało mi się odwzajemnić pocałunek.

-Percy – wyszeptał mi do ucha Nico – Leć już, bo nie chcemy, żeby zjadły cię harpie, nie? Jutro porozmawiamy.

Cmoknąłem go w usta i niechętnie bo niechętnie zgodziłem się. Pożegnałem się na szybko z Lauren oraz Hazel i wróciłem do domku trzeciego… Prawie zapomniałem o sytuacji z Sun’em i Anvikem.

(LEO)

Następny dzień zapowiadał się tak samo jak wczoraj, czyli próbą zbudowania czegoś, co ostatnio nie za bardzo mi wychodziło, ale to szczegół! Jednakże po śniadaniu szybko zmieniłem zdanie, kiedy poznałem nowe Hadesiątko! Lauren, której nazwiska niestety zapomniałem, to niebieskowłosa piękność, która absolutnie nie wygląda na siostrę Nico. Uparta jest jak diabli i to muszę jej przyznać i ma złote oczy… ja mam jakąś słabość do złotych oczu. Ale nie jest w moim typie… Znaczy nie, żeby nie była ładna, ale ostatnio moje kochane serce postanowiło się ustabilizować… oczywiście zakochane ciągle w tej samej osobie, co mnie nie zbyt satysfakcjonowało. Co było fajnego w Lauren? Znała się na maszynach, więc w ogóle brawa i podziw, jak dla mnie! Przyzwyczajony jestem do tego, że laski jak już to zazwyczaj umieją tylko powiedzieć w maszynach do czego służy przycisk „On” i „Off”, w tym przypadku było inaczej i po śniadaniu Lauren chyba z godzinę opowiadała mi o jakieś maszynie, z jaką miała styczność, przed trafieniem do obozu… Później niestety Percy zabrał ją na szermierkę, a szkoda bo mógłbym z nią pogadać, bo w sumie ciekawy jestem jej przeszłości, bo jak już mówiłem, laski rzadko znają się na maszynach, a tu taka niespodzianka…

Obecnie to szedłem do kliniki, bo Steve chciał abym przyniósł kilka rzeczy z magazynku, tak przy okazji… Nie miałem nic do roboty więc to zrobiłem. Kiedy wszedłem do kliniki Steve właśnie zmieniał opatrunek Sun’owi, który wyglądał jak siedem nieszczęść… Włosy miał lekko oszronione, ale powoli szron się roztapiał i pozostawiał jego włosy calusieńkie mokre. Cerę miał lekko fioletową, a i usta blade.

-Co ci się stało? – Spytałem kładąc na stoliku plecak z lekarstwami – Masz przy okazji, ale nie proś mnie o to więcej, męczące to jak diabli!

Sun zacisnął usta w wąskie szparki i nic nie odpowiedział, po chwili zdałem sobie sprawę, że w drugim kącie kliniki stoi Anvik, którego opuchnięte oczy mówiły, że nie spał przez całą noc.

-Ej, poważnie co się stało?

Steven westchnął ciężko i skończył bandażować ramię Sun’a. Syn Apolla wstał i podszedł do mnie po czym westchnął i odparł:

- Död, znaczy Sunaj… No jasny Apollo! Sun postanowił, że w jego stanie świetnym pomysłem będzie ucieczka z obozu po za którym szalała wczoraj w nocy jedna z największych śnieżnych zamieci ostatnich lat! – To mówiąc rzucił pełne wyrzutu obrażone spojrzenie Sun’owi.

Uniosłem z zaskoczeniem brwi, a Sun złożył ręce na piersi i położył się na łóżku.

-I jeszcze poważniej – Steven zaczął mówić przyciszonym głosem – Nie za dobrze jest teraz z jego ręką. Zakażenie było tylko zatrzymane i teraz znowu zaczyna się rozrastać.

Do rozmowy dołączył się Anvik:

-W razie co mogę pomóc – po tych słowach chłopak ziewną potężnie.

-Ty już i tak dosyć zrobiłeś – Steven rzucił mu zdenerwowane spojrzenie – Bo zamiast teleportować siebie i jego do obozu, ty postanowiłeś, że logiczniej będzie kilka godzin później wyczerpać prawie całe swoje siły, by utrzymać jego przy życiu!

Anvik przewrócił oczami.

-Lekarz się znalazł… A jeszcze tak nie dawno narzekałeś, że nawet skręconej kostki nie wyprostujesz – Anvik ponownie ziewnął – Słuchaj, po za tym obecnie do obozu bardzo ciężko się teleportować, graniczy to praktycznie z niemożliwym i tylko ktoś serio potężny by to potrafił. Przepraszam, że moje moce nie są wystarczające.

Prawie wybuchnąłem śmiechem, zważywszy na fakt, że Anvik jeszcze całkiem niedawno zbudował od zera całą barierę, przeniósł chyba kilka ton za pomocą zwyczajnej telekinezy oraz powstrzymał jednym machnięciem ręki na raz dwójkę cyklopów, no ale nie będę się spierał.

-Dobra idź spać, Hogganvik – Steven przewrócił oczami – w razie co to poproszę cię o pomoc. I dzięki Leonie.

-Nie ma problemu stary! – Zaśmiałem się ciepło – Taki mój obowiązek, nie?! Zrób to, zrób tamto, nie rób tego i nie rób tamtego!

-Mocno koloryzujesz – Anvik wzruszył ramionami – I wolałbym jeszcze pogadać z Sun’em.

-Nie – Steven pokręcił głową – Kończę teraz swoją wartę, a nie chcę, żeby coś działo się w klinice.

-O co ty ich posądzasz?! – Wybuchnąłem śmiechem.

Anvik pokręcił z zażenowaniem głową i wyszedł, najwyraźniej nie chcąc słuchać dalszej rozmowy, zaś Steven jakby nie za bardzo załapał odpowiedział:

-No jak o co? Me doświadczenie z tą dwójką jest wystarczające na tyle, że wiem, iż jak za długo będą gadać, to mogą i wysadzić klinikę w powietrze – uśmiechnął się sztywno i zdjął białą, jeansową koszulę którą powiesił na wieszaku – robisz coś dzisiaj Leo?

-Um… - Zaskoczył mnie lekko – Zależy kiedy! Teraz to nie! Później mam randkę z Jasonem, czytaj muszę mu pomóc coś tam w domku naprawić! A później…

-Okej, wyluzuj. Pytałem tylko.

Wyszliśmy razem z kliniki, na szczęście moje dalsze unikanie abyśmy się przeszli zostało zakończone dzięki pomocy Travisa, a dokładniej jego pojawieniu się. Wręcz skończył w objęcia Steve’a i objął go dosłownie rękoma za szyje a nogami za brzuch, przez co Scott miał lekki problem z utrzymaniem równowagi.

-O co tym razem był zakład, słońce? – Spytał ze śmiechem Scott.

-Zawsze mnie musisz przejrzeć – jęknął Travis.

-Nie robisz taki cudów, bez zakładów – westchnął Scott.

-Yhm… O coca-colę, a o co innego mogą być zakłady? – Travis ugryzł delikatnie ucho Steven’a, a ja postanowiłem im nie przeszkadzać i po kryjomu oddaliłem się od nich.

Nie polazłem jednak za daleko gdyż, zatrzymał mnie… Uwaga, uwaga! Jack! Tak ten tępy syn Hermesa… bo kto by inny?

-Te! Valdez! – Zatrzymał mnie łapiąc od tyłu za ramię.

Odwróciłem się szybko.

-Tak? – Spytałem całkiem niewinnie.

-Zabierałeś leki do kliniki, nie?

-Yhm… - westchnąłem – A co? Będziesz się bawił w lekarza?

-Nie koniecznie, Valdez!

Było coś w Jack’u dziwnego… Serio… jeszcze mnie nie pobił? Łał, to rekord  świata!

I po chwili zwróciłem uwagę na jeszcze jedną rzecz… mianowicie na jego rękę, która od nadgarstka po ramię pokryta była siatką starych i całkiem nowych, bo ciągle krwawiących jeszcze ran.

-Łał, stary! – Zaśmiałem się pod nosem – Wpadłeś w krzaki iglaste?

-Ja pierdolę, co wyście się uwzięli na moją rękę! Ran kurwa nie widziałeś?

-Nie, no widziałem… - Podrapałem się po podbródku – Powinieneś może ja zabandażować?

Jack uderzył się dłonią w czoło, mówiąc tym samym „czemu ja muszę, żyć z takimi idiotami?”… Ot Jack w pigułce!

-Dobra, a po co ci leki? – Spytałem.

Jack olał moje pytanie i pognał do kliniki… On zawsze biega. ADHD się kłania, ale ciekaw jestem po co mu leki i przy okazji mam nadzieję, że ktoś będzie w tej klinice, bo ktoś taki jak Jack, lepiej, żeby nie miał kontaktu z silnymi lekami, które mogłyby otruć połowę obozu… Um… Chyba od dzisiaj będę jadł i pił tylko jedzenie i picie spoza obozu!

Po spotkaniu z tym jakże przyjemnym i sympatycznym chłopakiem, postanowiłem, że jednak sensownie z mojej strony będzie jak od razu udam się do Jasona. W końcu ludzie! Ile to ja odkładam już spotkanie z nim! Znaczy okej, wczoraj mu pokazywałem kilka prototypów różnych maszyn, no ale… Tak poważnie to chcieliśmy tylko pogadać, nie miałem zamiaru mu pomagać w naprawie, duży jest i poradzi sobie, nie?

Zapukałem do domku numer jeden. Dłuższą chwilę czekałem, aż w końcu otworzył mi pan Iskra we własnej osobie, uśmiechał się lekko i wpuścił mnie do środka.

Większość czasu później upłynęła nam na żartowaniu i wspominaniu „starych, dobrych, czasów”, przez co poczułem się przez chwilę jak siedemdziesięciolatek, więc zmieniłem temat i zacząłem gadać o wszystkim i o niczym, aż w końcu jak natknąłem się na temat Nica urwałem… Bogowie, czasami zaczynam przeklinać siebie i swoją głupotę… Naprawdę, bezsensu postępuję ja i moje serce… Życie.

(JACK)

Uprzedzając pytania… Tak zdobyłem te jebane leki! Poważnie zastanawiam się czy one faktycznie pomogą, bo zaczynam mieć mieszane odczucia… A dobra niech się kurwa dzieje wola bogów! W nocy postaram się dzięki nim rozwiązać moje problemy.

Schowałem więc opakowanie do kieszeni. Nie uśmiechało mi się i tej nocy nie spędzić w domku Hermesa, ale cóż… Najważniejsze, że nikt nie wchodzi do tego jebanego schowka, bo nie chciałbym wiedzieć co by się stało gdyby ktoś mnie tam nakrył. Pierdolę ten obóz!

Ale jaki jest plus? Octavian się ode mnie odchrzanił. Przynajmniej na razie tak to wygląda! Hah… dupek, jebany dupek i tyle w temacie. Bóg i w ogóle! Ta… Jasne. I w cale mnie nie obchodzi, że od niedawna zacząłem uważać, że jest całkiem przystojny… Co kurwa?! Załamię się zaraz jeszcze bardziej.

Natknąłem się jeszcze w między czasie na Fuego, ale na szczęście on mnie olał… Naprawdę na szczęście, bo jego spojrzenie czasami mnie przeraża… słowo, jakby chciał cię zgwałcić… Zawsze, ta sama historia, powinienem zapoznać go z Johnem! No może nie…

Uff… Ostro przeginam ostatnio, ale mam swoje kurwa powody!

-Elo, Jack! – No tak musiałem wpaść akurat na Vi – Idziemy zapolować na siedmiolatków?

-Nie dzisiaj Vi – warknąłem – Później… Zdecydowanie później i…

Vi wybałuszyła swoje oko na moją rękę.

-Ja pierdykam! – Vi wybuchnęła śmiechem – Jack no nie spodziewałam się tego po tobie!

-Co?! – Serce na chwilę mi stanęło.

-Tniesz się! Tniesz się jak jebane Emo! – Wybuchnęła śmiechem – Ej! Ludu! Jack się tnie!!!

Uderzyłem się dłonią w czoło, a Vi złapała mnie za moją lekko pokrzywdzoną rękę i zacmokała cicho.

-Łał! Nawet di Angelo nie ma tylu! Wiesz co zawiodłam się na tobie.

-Bogowie dziewczyno – wyrwałem rękę z jej uścisku – głośniej się kurwa nie dało?

Vi przewróciła oczami i ciągle szczerzyła te swoje zęby… Bogowie chciałem jej dać teraz w pysk, bo kurwa, nieważne, że ją lubię, niech ona nie mówi tego na głos!

No i oczywiście dopiero teraz zauważyłem, że krzyknęła to „Ej! Ludu! Jack się tnie!!!” kiedy akurat przechodził obok nas między innymi di Angelo, jego siostra i tłum dziewczyn od Afro oraz kilkoro dzieci Apolla i gapią się jak kurwa sroka w gnat!

-Ja pierdole! Co się gapicie! Jazda nie macie nic innego, kurwa, do roboty! Spierdalajcie, kurwa! – Ryknąłem do nich.

Co poniektórzy faktycznie to zrobili, ale pozostali stali jakby im kto kurwa nogi związał… Zabiję kiedyś Vi.

-Miłe masz o mnie zdanie Vi, ale teraz za nim zaczniesz to odkręcać, to daj mi spokój! – Machnąłem dłonią i z zaciśniętymi pięściami zacząłem odchodzić.

Mam przez to kurwa same problemy! Poważnie muszę to skończyć dzisiaj! Ja pierdolę, to naprawdę chore i czemu zawsze muszę to być ja?! Znaczy kurwa, okej, rozumiem, że mam pecha… Ale po za tym jestem zajebistą osobą i kurwa… dobra, narzekam jak di Angelo… Kończę.

Po za tym było zajebiście. Di Angelo było mało, w sensie, rzadko go widywałem, Jacksona również, Larson ciągle w klinice (cholernie bardzo się z tego powodu cieszę), więc jak dla mnie zajebiście. Po za tym jebanym niuansem, który mam nadzieję dzisiaj zakończyć, tak raz a porządnie.

Wróciłem do domku Hermesa, bo nie miałem ochoty dzisiaj na żaden jebany trening. Walnąłem się na swoim łóżku i zacząłem bawić się swoim wojskowym nożem, póki nie przyszedł Travis, uśmiechnięty od ucha do ucha i szczerzący się jak głupi to sera.

-Cześć, brat! – Rzucił szybko i zaczął nucić jakąś piosenkę, co to pierwszy ran na uszy słyszałem.

-Yhm… - odburknąłem. Nie miałem ochoty na jego optymistyczne nastroje.

Travis wzruszył ramionami i wykonał piruet po czym wylądował na swoim łóżku i zaczął teraz śpiewać na całe gardło…. Zero spokoju.

-Zamknij się Hood! – Warknąłem.

Ale on jak na złość zaczął śpiewać jeszcze głośniej i w końcu rzuciłem w niego poduszką… poskutkowało tylko na chwilę, bo zaraz rozśpiewał się na nowo… No ja nie mogę.

Śpiewał oczywiście o miłości, bo jaką to inną piosenkę on może ostatnio śpiewać, a moje uszy wielbiące metal, po prostu tego nie wytrzymywały. No ale po długiej katordze w końcu przestał i patrzył się na mnie całkiem niewinnie… Bogowie, to naprawdę jest mój brat? Znaczy, kurwa, dobra przyzwyczaiłem się, że raczej nie ma drugiego dziecka Hermesa które:

       1)      Nienawidzi jak ja obozu

       2)      Nienawidzi obozowiczów

       3)      Przeklina tyle

       4)      Ma gdzieś WSZYSTKIE zasady

       5)      Pali papierosy

       6)      Śmieci nawet jeśli oznacza to, że następnej nocy całe moje łóżko będzie w robakach i ziemi

       7)      Bo mam to wszystko gdzieś

Ot po prostu, ale chyba rodzeństwo powinno być chociaż w minimum podobne do siebie? A tymczasem jestem najprawdopodobniej jedynym dzieciakiem Hermesa które się tym odznacza… Wyjątkowość na wieczność, kurwa.

Kilka godzin mi zajęło sprzeczanie się z Travisem co do jego śpiewania, ja kazałem mu się opamiętać, on miał to gdzieś.

No i jak naszła pora na kolacje dopiero przestaliśmy się sprzeczać, czasami Travis mnie rozwala, szkoda tylko, że chodzi z taką pizdą jaką jest Scott.

Podczas kolacji dosłownie wszyscy się na mnie gapili… Piękne dzięki Vi… Po prostu ja pierdolę dzięki. Oczywiście parę dziewczyn zaczęło wzdychać do mnie jeszcze bardziej, co mnie wręcz zniesmaczyło i absolutnie nie miałem ochoty na jedzenie… Pięknie mnie Vi wpakowała, wygarnę jej... dobra nieważne.

Po kolacji postanowiłem jednak, załatwić swój mały problem przy pomocy leków, od razu, nie czekać na noc… Pierdolę to.

Wziąłem więc głęboki oddech, przekląłem kilku bogów i wszedłem do schowka.

(SUNAJ)

Heh… Jeśli Steven myśli, że mnie zatrzyma jakimś straszeniem, że z moją ręką jest gorzej to się myli. On nie jest moim bratem, więc niech sobie nie wyobraża, że będę go słuchać. Po za tym musiałem  pogadać z Anvikiem. To czego się od niego dowiedziałem o jego przeszłości… Kurde, ja nie wiem jaki normalny człowiek by tyle przetrwał… Najpierw go przeklęli, później jego siostrę zabił sam Zeus, a później gdy dołączył się do armii Kronosa, ten cały Luke… O ile zazwyczaj mnie to obrzydza, tak w tym przypadku po prostu nie mogłem uwierzyć w to co słyszę… Chciałem wiedzieć o nim więcej! To już podchodzi pod chorobę psychiczną chyba. Ale chciałem wiedzieć, wszystko o Anviku. Co robił za nim został przeklęty. Jak nazwała się jego siostra, czemu została zabita i kim był ten Luke? Tyle pytań.

A ja muszę się ich dowiedzieć, wiem, jak to brzmi… Ale lubię Anvika i chcę być tą osobą która mu pomoże po za tym mam dla niego jeszcze jedną propozycje… Może wariacką, ale chciałbym uciec z obozu… Nienawidzę go, a Anvik też nie jest tutaj lubiany i pomyślałem, że może po wojnie jakoś udało by nam się uciec. Nie wiem gdzie, ale jesteśmy myślę na tyle silni, że dalibyśmy sobie radę… Może założylibyśmy coś w stylu SPO, ale bez takich radykalnych pomysłów? Nie wiem… Wiem tylko, że ten obóz to nie dla mnie i nie chcę tu więcej być.

Wpadłem akurat na Anvika. Przechodził obok domku Afrodyty i go nie spostrzegłem. Zdziwił się na mój widok i zganił mnie od razu, że powinienem siedzieć w klinice, ale nie krzyczał… On w ogóle potrafi krzyczeć?

-Anvik, ja wiem… Ale posłuchaj, ja tak nie mogę tam siedzieć! Muszę coś robić i niekoniecznie siedzieć w klinice – uśmiechnąłem się lekko – Ja myślałem o tym co mi powiedziałeś i…

-Nie mów o tym nikomu. O mojej walce u Kronosa to tu… drażliwy temat.

-Pomagałeś Kronosowi, wielkie halo – westchnąłem – Ale już nie pomagasz! Nikt ci z tego powodu nie zrobi krzywdy.

Anvik zerknął ukradkiem na swoją dłoń z blizną i odparł:

-Wątpię. Po za tym nie o to chodzi, wszyscy raczej wiedzą, że służyłem Kronosowi, później Gai, a wcześniej Pasitheai.

-Chodzi o tego chłopaka?

Anvik zacisnął mocno pięści i zrozumiałem, że oznacza to twierdzenie. Westchnąłem ciężko.

-Rozumiem. Anvik, powinieneś był mi o tym powiedzieć! Może mógłbym…

-Nie potrzebuję pomocy. A już na pewno nie od ciebie Sun – warknął, a ja zwiesiłem głowę – Wracaj do kliniki.

-Ale Anvik…

-Powiedziałem wracaj do kliniki – naciskał dalej syn Hekate.

Byłem gotów się zgodzić, ale wtedy coś we mnie pękło, poczułem się tak jakbym wszystkie moje złe emocje wzięły nade mną górę… Nienawiść i wściekłość, coś we mnie stworzyły coś w środku, jakby drugiego mnie… świat dookoła poczerwieniał, drzewo stojące nieopodal dosłownie wybuchnęło, a dwa pozostałe pękły na pół.

-Sun! Sun! Opanuj się! Słyszy! Kontroluj to!

To był chyba Anvik… Ale jego głos do mnie nie docierał, czułem jak rana w moim ramieniu znika, a zakażenie po prostu się rozpływa, ziemia pod moimi nogami się trzęsła i powstawały szczeliny w ziemi z których wychodziły duchy… mnóstwo duchów, ani jednego szkieletu i wiedziałem jedno… Anvik się mylił, że moja moc i moc Nica są podobne… Nico przywołuje umarłych… Ja przywołuję tych którzy nie mogą umrzeć… 

***

Jedyną rzeczą na usprawiedliwienie chyba jednego z najgorszych i najnudniejszych moich rozdziałów jest moja wysoka gorączka ;-; Więc przepraszam, że rozdział taki nudny, naprawdę starałam się jak mogłam, aby dzisiaj go dodać i chyba powinnam była mimo wszystko poczekać... Tak więc chyba nawet nie mam co liczyć, że się Wam spodoba... Ale przepraszam i obiecuję, że kolejny będzie na pewno dużo, dużo lepszy 

;-; 

Tak czy inaczej przepraszam, bo faktycznie mam za co, nawet błędów nie mam sprawdzonych... I pozdrawiam tych co to dotrwali do końca i przy okazji mam nadzieję, że się nie zraziliście ;-;