ROZDZIAŁ 59

Informacja rozdziałowa: Niniejszy rozdział zawiera scenki +18... sooł jeśli nie chcesz ich czytać, to gdy doczytasz do świętych "***" po prostu przewiń do kolejnych "***". Pozdrawiam! 

Rozdział 59. Trzeba rozpocząć naukę 

(SUNAJ)

To wszystko było takie… szybkie. Nie, poważnie. Bardzo szybko osłabłem i świat przybrał normalną barwę, duchy zniknęły, a ja upadłem na trawę, dygocząc cały. Chyba nawet na chwilę straciłem przytomność, tak czy inaczej, kiedy już udało mi się otworzyć oczy, nade mną stało kilkoro obozowiczów, a obok mnie klęczał Anvik, miał jakąś krwawą szramę na policzku i patrzył na mnie kręcąc raz po raz głową.

-Łaał… - Westchnął ktoś z tłumu, po chwili uświadomiłem sobie, że to był Leo – Stary! Wysadziłeś w powietrze drzewo! I te duchy… Łał!

-Powiesz mi jak ci się to udało? – Spytał Anvik.

Przełknąłem ślinę i uniosłem się na łokciu.

-Nie mam bladego pojęcia – przyznałem – Ja… Zrobiłem to wszystko… sam?

Rozejrzałem się dookoła. W miejscu gdzie niedawno rosło wielkie drzewo, była teraz tylko ogromna wypalona dziura, a pozostałe dwa inne drzewa były przepołowione równo na pół, z kolei gdzie nie gdzie były jeszcze już niewielkie wnęki z których buchała para niczym z gejzerów… pozostałość po tych wszystkich duchach.

-Nie byłem tu od początku – znowu zaczął Leo – Ale skoro nie było tutaj Nica, to… Na to wygląda!

Zatkało mnie. Nie podejrzewałem, że mogę być do tego zdolny. Spróbowałem wstać, ale zakręciło mi się w głowie, wtedy Anvik postanowił odpędzić tłum:

-No już! Ludzie, sio! Nie ma tu już nic do oglądania!

Zgromadzeni niechętnie bo niechętnie rozeszli się, szepcząc coś o „niepoczytalnym chłopaku”, co usilnie próbowałem zignorować.

-Masz – Anvik podał mi batonik z ambrozją.

Wziąłem kęsa, jak zwykle ambrozja smakowała jak taki słodki chleb, który jadłem może z dwa razy w Skandynawii. Poczułem się nieco lepiej, ale i tak potrzebowałem pomocy Anvika, aby wstać.

-Poważnie chciałbym wiedzieć jak to zrobiłeś – Anvik popatrzył na te rozwalone drzewa i wnęki w ziemi.

-Ja… Nie wiem. Nagle to wszystko się we mnie wezbrało… To co mi mówiłeś o swojej przeszłości… Moja nienawiść do obozu, to… wybuchnęło – zwiesiłem głowę, bo zdałem sobie sprawę, że brzmi to jak majaczenia szaleńca.

Ale Anvik wyraźnie zdawał się być innego zdania, podszedł do jednej z wnęk w ziemi i „dotknął” palcem tej pary. Jego palec pokrył się jakąś niebieskawą mazią, którą po chwili wytarł w swoją bluzę… jakkolwiek mnie by to zniesmaczyło.

-Pozostałość po duchach – wytłumaczył po chwili – Nie widziałem tego nigdy na oczy, poważnie! Byłem może raz w Podziemiach, albo dwa… Nieważne. Nie miałem okazji widzieć duchów wywołanych siłą na powierzchnię. Co innego z własnej woli, to się już zdarzało.

-Chcesz powiedzieć, że to co zrobiłem było… złe?

Anvik pokręcił szybko głową.

-Nie. Aczkolwiek na pewno nie umknęło to uwadze jakiegoś zdrowego na umysłach boga. Oczywiście Tanatos się nie liczy… pozostaje Hades… A on… Cóż powiedzmy, że nie lubi kiedy jakiś obcy heros ingeruje w jego królestwo. Jeśli Pan Podziemia wrócił do swojego domu, a mógł to zrobić zważywszy na fakt, iż na Olimpie obecnie prowadzą spory szaleni bogowie, na pewno będzie chciał się dowiedzieć czyja to zasługa.

Przełknąłem ślinę. Zainteresowanie od samego Hadesa, tak proszę.

-Słuchaj Sun, jeszcze kilka godzin temu byłem uprzedzony, ale teraz jestem pewien, że Nico nie może ci pomóc. Słuchaj, możemy zacząć naukę jutro, okej?

Myślałem, że zaraz stracę równowagę… On naprawdę,  z własnej woli chce mi pomóc?! Niezła nowość… a po za tym, cieszyłem się, że wybaczył mi to, iż wtedy gdy uciekłem zacząłem naciskać, żeby mi coś o sobie powiedział… Bo krzyknąłem wtedy, że „Nie potrzebuję pomocy od kogoś, o kim wiem tylko tyle jak ma na  imię i kto jest jego boskim rodzicem!”, cóż… Anvik nie powiedział mi wszystkiego… Ale powiedział mi wystarczająco dużo. Myślę, że nawet za dużo w jego mniemaniu, bo kazał mi przysiądz na Styks, że nikomu o tym nie powiem, ani o jego siostrze, ani o jego służbie u jakiegokolwiek boga czy tytana, ani o tym całym Luke’u… Na którego wspomnienie Anvik umilkł i miał ochotę uciec jeszcze dalej niż ja zamierzałem.

Zgodziłem się oczywiście na propozycję nauki… Bo musiałem nauczyć się władać swoją mocą. Nie potrafię jej kontrolować i to jest fakt. Ona mnie przerasta i czasami zastanawiam się, czy aby na pewno ona powinna należeć do mnie.

-Chodź, powinieneś odpocząć… w domku, nie w klinice – Anvik uśmiechnął się sztywno.

-Czekaj! – Wzbroniłem się – Musisz mi odpowiedzieć na moje pytanie!

Chłopak popatrzył na mnie pytająco.

-Kim jest Luke? – Pytałem już o to chyba z pięć razy, ale Anvik nawet nie odpowiadał, więc nie liczyłem, że odpowie.

Anvik zbladł jak wtedy gdy zapytałem o to po raz pierwszy, a jego oczy zmieniły kolor z niebieskiego na złoty.

-Mówiłem, nie pytaj o niego, chodź – odparł oschle.

Nie miałem zamiaru odpuścić.

-Ale chcę to wiedzieć – warknąłem.

-Nie.

-Czemu?

-Nie pytaj, tylko chodź. Już.

Złożyłem ręce na piersi. Jeśli mam ryzykować kłótnię, trudno. Muszę wiedzieć!

-Odpowiedz.

Anvik zacisnął dłonie w pięści i zamknął oczy, po chwili wziął głęboki oddech i odpowiedział poważnie:

-To był heros. On był zagubiony. Na tym skończę temat. Chodź.

Wiedziałem, że faktycznie temat skończony, ale nie miałem zamiaru zostawić od tak tego tematu, więc obiecałem sobie, że będę wypytywać syna Hekate aż do skutku. Odprowadził mnie w milczeniu pod domek trzynasty, po czym bez słowa poszedł do pawilonu, a ja niechętnie bo niechętnie wszedłem do trzynastki.

Jak zwykle w salonie powitał mnie siedzący na kanapie Nico… Gdyby nie fakt, że wiem, iż czasami umawia się gdzieś z Percy’m, mógłbym sądzić, że na kanapie spędza cały dzień.

-Nie wróciłeś wczoraj – zauważył ze znużeniem.

-Odwal się, mamo! – warknąłem.

Nico obrzucił mnie zdenerwowanym spojrzeniem.

-Słuchaj, nie ja ustalałem zasady obozu, ale o określonej godzinie wraca się do domków… A z tego co wiem Steven pozwolił ci noce spędzać w domku.

-Powiedziałem, odwal się, di Angelo – walnąłem się na kanapie naprzeciwko – Mam pytanie.

-Najpierw z pazurami, potem pytania – westchnął z poker face’m – Dajesz.

-Kim do cholery jest ten Luke?! – Zacisnąłem dłonie w pięści.

Nico zmierzył mnie zszokowanym spojrzeniem.

-A ty już o to kiedyś nie pytałeś? – Pokręciłem przecząco głową – Nieważne… Wydaje mi się, że już ci na to odpowiadałem.

-Nie pamiętam – warknąłem.

Nico przewrócił oczami.

-No dobra. W skrócie? To był syn Hermesa, który zdradził CHB, pomagał Kronosowi, właściwie to sam był przez pewien czas jego „ciałem”, po czym umarł.

Uderzyłem się dłonią w czoło.

-Dooobra, dzięki – westchnąłem.

Wtedy doznałem kolejnego dzisiaj już szoku… Do salonu weszła, dziewczyna! Znaczy okej, znając zainteresowania Nica byłem po prostu zdziwiony, później poznałem, że ta dziewczyna to ta Lauren, na którą miałem okazję przypadkiem wpaść, zdążyła się tylko przedstawić, bo musiałem zwiać przed Clarisse i Vi…

-Hej! – Przywitała się – Co tam?

Spojrzałem niepewnie na Nica, który patrzył się na niebieskowłosą i… uśmiechnął się lekko i nieporadnie do niej.

-Tak się tylko spytam… Co ona tu robi?

-Oł… Tak – Nico podrapał się w kark – To jest Lauren. Ona…

-Bogowie, bracie! – Dziewczyna zaśmiała się – Bardziej głupio nie umiesz przedstawiać? Jestem jego siostrą, Hades mnie uznał.

-Super – westchnąłem, bo nie za bardzo wiedziałem co odpowiedzieć – Pójdę do siebie.

-Yhm… - Westchnął Nico… Bogowie jak ja go nie znoszę!

-Ej! Poczekaj! – Lauren podbiegła do mnie – Zostawiłam w twoim pokoju kilka moich rzeczy bo nie mieściły się w salonie. Może je zabrać?

Pokręciłem głową.

-Nie ma potrzeby… zresztą chyba muszę ci odstąpić sypialnie, nie?

Dziewczyna zmarszczyła czoło, a w jej złotych oczach pojawiło się pewnego rodzaju rozbawienie.

-Nie trzeba! Na razie Nico odstąpił mi swoją, później coś się wymyśli, ale na pewno ty nie musisz nic mi oddawać!

-I tak powinienem się stąd wynosić, ale… Okej, niech ci będzie. Hej.

-Hej. Uśmiechnij się raz po raz! – Rzuciła jeszcze przez ramię, a ja westchnąłem ciężko i wszedłem do „swojej” sypialni.

Rzeczy Lauren nie było znowu jakoś dużo, tylko jeden granatowy plecak, do którego oczywiście nie miałem zamiaru zaglądać. W ogóle trochę głupio mi się zrobiło, gdyż dziewczyna musiała przedrzeć się przez gąszcz książek rozrzuconych po całej podłodze, aby tylko zostawić jeden niewielki w sumie plecak… Powinienem ją przeprosić, jak tylko zejdę na dół, bo Lauren w przeciwieństwie do jej brata wydaje mi się sympatyczna. Zobaczymy jak to będzie dalej.

Usiadłem na „swoim” łóżku… Tak na dobrą wszystko w tym obozie jest takie właśnie „moje” jak ten pokój. Absolutnie nie powinienem nigdy tutaj trafić. Znaczy, pewnie gdybym tutaj nie trafił, to zginąłbym… Ale na dobrą sprawę… jest jakaś różnica? Jestem synem boga śmierci, śmierć raczej powinna być moją przyjaciółkę, nie?

Bogowie, jakie ja bzdury wygaduję!

Spróbowałem wytworzyć jakąś mgłę czy coś za pomocą mojej mocy, ale jedyne co mi się udało, to rozedrzeć na pół, przypadkiem, jedną z książek, wiec szybko sobie darowałem. Jeśli szybko się nie nauczę kontrolować swoich umiejętności, to nie wróżę sobie powodzenia na wojnie, po której opuszczam obóz… Mam nadzieję tylko, że Anvik zgodzi się mi towarzyszyć, bo bez niego czuję się jak bezbronne dziecko… Um, jakkolwiek to dziwnie brzmi, ale on dla mnie jest jak brat i tylko brat!

-Sun! – Ryknął z dołu Nico – Idę do Percy’ego! Lauren wyszła, więc postaraj się nie rozwalić domu, dobra?!

-Idź, już – jęknąłem, cicho.

Drzwi wyjściowe trzasnęły, a ja ponownie jak zwykle zostałem sam w trzynastce. Zabawne… pomyślałby ktoś, że dzieciaki po uznaniu są bardziej szczęśliwe niż zwykle. Ta… Może te od Afrodyty, czy Ateny. Żałuję, że nie mam rodzeństwa… Ba! Ja nawet nie mam na obozie domku, więc rodzeństwo po prostu przemilczę.

Nagle wpadłem na pewien głupi pomysł… Znaczy może nie głupi, ale taki dosyć nagły… Bo niedaleko domku trzynastego jest schowek… Wydaje mi się, że ktoś mówił, iż tam ostatnio Jack sporo przebywa czasu… Co mi szkodzi, tam pójść? Wiem, że facet mnie nienawidzi, ale jakoś… Coś mówiło mi, że powinienem tam pójść. Wybiegłem więc z domku i podbiegłem do tego schowka. Drzwi były lekko uchylone więc je otworzyłem. I… dosłownie mnie zamurowało.

Jack siedział opierając się plecami o regał… chyba spał… Ale to nie o niego chodziło! Obok jego prawej nogi leżało… coś. Jakieś czarne, wpadające w granatowy kolor, stworzenie, a z każdym jego oddechem z pyska tego stworzonka wylatywał dym.

-O rany! – Wyrwało mi się.

Wtedy Jack się ocknął. Na początku był lekko zdezorientowany, a później zaczęła się typowa gadka w jego stylu:

-Co ty tu kurwa robisz?! Wypad! Słyszysz?! Spierdalaj, gówniarzu!

Ale nie miałem zamiaru się ruszyć. Nawet kiedy Jack wstał na równe nogi gromił mnie spojrzeniem.

-Co to jest? – Spytałem wskazując na stworzenie, które ciągle spało jakby nigdy nic.

-Jaszczurka, kurwa! Wypad!

-To nie jest jaszczurka – warknąłem i nagle mnie olśniło – To jest smok!

Jack uderzył się dłonią w czoło, złapał mnie za koszulkę i wepchnął do schowka po czym zamknął z hukiem drzwi. Wtedy dopiero odparł:

-Ta… I co z tego?

-Smok? Skąd na mojego ojca wytrzasnąłeś smoka?

Jack zmarkotniał.

-Przypałętał się do mnie, ja pierdolę… Jak tylko wróciliśmy, smarku! Nie mam zamiaru aby reszta obozu miała mnie za jakąś jebaną smoczą niańkę, a to coś, się do mnie przypałętało, więc…

Podniosłem jakiś pojemniczek z ziemi… To było opakowanie po środkach nasennych, puste opakowanie.

-Dałeś mu to?! – Ryknąłem.

-Ta, bo co? Myślałem, że padnie od tego trupem, głupie bydle. Zamiast tego po prostu śpi, a, że jak się obudzi, robi hałas jak zarzynane prosię, więc musiałem tutaj zostać. Jeszcze jakieś durne pytania?

W głowie tłukło mi się wiele pytań… Skąd niby wziął się tutaj smok? Czemu przypałętał się akurat do Jack’a (a nie do mnie)? I czemu ten syn Hermesa chciał zabić coś tak cudownego?

Nie mogłem się powstrzymać i wziąłem małego smoka na ręce. Jack chyba wyraźnie załamał się sto razy bardziej, bo zaczął walić głową w ścianę, przez co prawie wybuchnąłem śmiechem.

-Słuchaj – zaczął kiedy przestał uderzać czołem w ścianę – Bierz to coś! Nie mam zamiaru być posądzany jeszcze o opiekę nad takimi potworkami! Już wystarcza mi, że podrapał mnie tak po ręce, przez co połowa osób ma mnie za jebane Emo! Dzięki za uwagę, a skoro masz już zwierzaka, to wypad! Muszę posprzątać, te tabletki…

I wypchnął mnie ze schowka.

Łał…

Popatrzyłem z lekkim rozczuleniem na małego smoka. W słońcu jego łuski zmieniły barwę na absolutnie granatową… Oczywiście zdałem sobie po chwili zachwytu jedną rzecz… Jak niby mam się zająć smokiem?

(NICO)

-Słowo daję, Nic! ­– Leo ponownie zaczął wymachiwać rękoma – Słowo daję! On rozwalił te drzewa… I ziemię i przywołał duchy i… I co tam u twojej siostry?!

Przewróciłem oczami. Leo już taki jest jak się rozgada to po całości.

-W porządku – odparłem – A co?

Leo zamyślił się i kilka kosmyków jego włosów podpaliło się.

-Nic, ładna jest… I miła i… ej! Nie patrz tak na mnie! – Zaśmiał się kiedy rzuciłem mu mordercze spojrzenie – Ja nic nie kombinuję!

-Ty zawsze coś kombinujesz, Leo – westchnąłem.

-Mój urok! Tfu! Jeden z moich licznych uroków – Leo wyszczerzył zęby – Ej! Nic, a ty nie miałeś iść do Persiaka?

Rzuciłem mu przelotne spojrzenie… Fakt, miałem.

-Ta… Więc może już…

-Nie, nie, nie! – Leo zatrzymał mnie – Chciałem ci podziękować.

Zmarszczyłem czoło… No tak, to w stylu Leo… Najpierw mnie zatrzymuje, by opowiedzieć co tam Sun rozwalił (w co jakoś nie wierzę), później rzuca sucharami, później znowu o Sun’ie… A teraz dziękuję. Chyba póki żyję ja go nie zrozumiem.

-Za co? – Spytałem jednak.

-No… - Leo podpalił się, ale chyba raczej tego nie zauważył – Za to, że nie jesteś na mnie zły i w ogóle! Wiesz za to co tam się przeze mnie stało z tobą i Percy’m…

Westchnąłem ciężko… Bogowie, to przecież było wieki temu i obiecałem sobie już do tego nie wracać… Zbyt bolesne to, do wspominania.

-Nie dziękuj. Jesteśmy chyba przyjaciółmi, nie? – Uśmiechnąłem się… sztucznie pewnie, ale liczy się gest.

Leo zwiesił z niewiadomego powodu głowę.

-Ta… Przyjaciółmi. Dobra, Nic, leć do Persiaka, a ja zajmę się dalszą budową maszyn – zaśmiał się pod nosem.

Pokiwałem lekko głową i pozwoliłem Leonowi się oddalić, a sam po dłuższej chwili udałem się do Percy’ego. Ot, po prostu chciałem trochę z nim porozmawiać, a jako, iż u mnie w domu ostatnio jest trochę tłoczno, postanowiliśmy, że spotkamy się u niego po szermierce… cóż, było po szermierce, więc nie miałem już czego odkładać.

Wszedłem do trójki bez pukania do drzwi. Percy leżał na swoim łóżku i słuchał muzyki, drąc się na całe gardło i śpiewając o niebieskiej, pięknej plaży… Prawie wybuchnąłem śmiechem, ale w porę się powstrzymałem i usiadłem w nogach łóżka. Percy podskoczył gdy mnie ujrzał i cały oblał się rumieńcem.

-Pięknie śpiewasz – zironizowałem.

-Zamknij się di Angelo – odparł z uśmiechem Percy – Spóźniłeś się.

-Tylko o pięć minut, Percy – przewróciłem oczami.

-I tak…  - Percy pocałował mnie namiętnie w usta – Jak się dzisiaj czujesz, słońce?

Zamyśliłem się, przecież nie mogę odpowiedzieć mu tak od razu… jeszcze pomyśli, że mi zależy. Znaczy zależy, ale on nie musi o tym wiedzieć!

-Czuję się jak trup, więc wszystko jest okej.

-Mh… Jak na trupa wyglądasz pięknie.

-Jesteś głupim, nekrofilem, wiesz?

Percy ugryzł mnie lekko w ucho.

-Dla ciebie wszystko – wyszeptał mi do ucha – Powiedz mi, czemu ostatnio tak mało ze sobą rozmawialiśmy tak sam na sam.

-Są też inni ludzie w obozie – odparłem i mrugnąłem lekko –Po za tym wojna i tak dalej.

-Ani słowa o tym – Percy zamknął mi usta pocałunkiem – Może dokończymy to co przerwała nam Vi, słońce?

Z niewiadomego powodu poczułem nagle uścisk w żołądku, jakąś paniczną chęć ucieczki… Bogowie! Słowo daję spanikowałem lekko, nie umiałem powiedzieć „nie”, po za tym z drugiej strony chciałem tego… Byliśmy sami. I zarówno ja, jak i on, byliśmy ciągle poddani stresowi po za tym… Cholera, przecież tak na dobrą sprawę jesteśmy ze sobą od kilku lat i chyba możemy to zrobić… Oczywiście jakby nie patrzeć, nie powinienem… Bogowie, Nico jak ty to plączesz…

-M-Możemy – wydukałem i chyba prawie na sto pokryłem się rumieńcem – Ale czy to odpowiedni moment na to?

-Słońce, ja cię nie będę do niczego zmuszać – Percy posadził sobie mnie na kolanach – Jeśli mamy to zrobić, to chcę aby było to, też twoja chęć… Bogowie, przecież nie będę cię gwałcić!

Zaśmiał się cicho, a ja poczułem się nieco lepiej w końcu… Tak właśnie tego chcę. Być z Percy’m. Tu i teraz.

***

Wszystko jak za ostatnim razem szło potwornie szybko. Nie wiem, jak bardzo szybko, nie liczyłem czasu, ale wydawało się, że parę sekund później byłem w samej bieliźnie, a on w samych spodniach i całował mnie po szyi. 

Naprawdę ciężko to opisać… Żadne słowo świata tego nie potrafi, bo było wspaniale, bosko, fantastycznie po prostu bladną przy moich i jego odczuciach. Percy również wydawał się być lekko spięty, więc nie utrudniałem mu sytuacji, kiedy z mojej szyi przechodził coraz niżej i niżej… zatrzymał się na chwilę przy pępku, aby spojrzeć mi w oczy, jakby szukając w nich mojej zgody i wyszło jak wyszło… 

Skończyłem bez bokserek, a Percy… to co robił z moim ciałem… Oh, bogowie! Robił to wszystko idealnie! Po prostu… Ach! 

Doszedłem… Z początku trochę mnie to krępowało, ale tylko chwilę… Bogowie!

Nawet nie mogłem się powstrzymać, aby nie jęknąć, a Percy wyraźnie był z tego powodu zadowolony. Chwilę byłem nawet zaskoczony gdy połknął wszystko, nie uronił nawet kropelki. 

 Wszystkie smutki tego pieprzonego świata zniknęły.

Kiedy skończył już całkowicie swoją „pracę”, uniosłem się lekko i nasze usta złączyły się w odpowiednim dla danej sytuacji francuskim pocałunku, podczas którego pozbawiałem przy okazji go dolnej części stroju.

A później zajęliśmy się prawdziwą „przygodą”, jeśli pozwolicie mi to tak nazwać…

Lekko bolało, ale znosiłem to wszystko, chodziło mi teraz przede wszystkim aby Percy czuł się dobrze w tej sytuacji. Nawet po chwili stwierdziłem, iż ten ból da się wytrzymać, nawet był przyjemny i namawiałem Percy’ego aby robił to mocniej, pomimo tego, że kilka łez opuściło moje oczy… Ach, bogowie! Przez cały ten czas przez moje ciało przechodziły dreszcze, które sprawiały, że to wszystko wydawało się po prostu najpiękniejszym snem… Byliśmy po prostu w tej chwili taką jednością, jak nigdy wcześniej…

 Czułem jak jego sperma po mnie spływa, ale nie miałem zamiaru się tym przejmować…

Byliśmy teraz tylko we dwoje, jakby zawsze tak było. 

Ale w końcu zarówno ja, jak i Percy umieraliśmy z wyczerpania i dysząc jeszcze ciężko skończyliśmy wtuleni w siebie, jednakże syn Posejdona ciągle raz na jakiś czas całował mnie w szyję i nie reagował na to gdy mówiłem mu, o tym co będzie jak ludzie zobaczą ślady… Dobra, to nie ma znaczenia.

-Bogowie… - jęknąłem raz jeszcze, kiedy Percy skończył mnie całować – Ja oszaleję przez tą miłość.

***

Około dwóch godzin po odpoczynku postanowiłem, że jednak wolę aby nikt nikogo o nic nie posądzał, dlatego postanowiłem, że powinniśmy już wyjść i oświadczyć, że żyjemy i tak dalej.

-Żyjemy… I to jeszcze jak – Percy wyszczerzył zęby i zauważyłem, że moje pocałunki również zostawiły ślad i na jego szyi.

-Jesteś głupi – zaśmiałem się i raz jeszcze pocałowaliśmy się.

Później wyszliśmy z domku, rozmawialiśmy jakby nigdy nic, ale spojrzenia które rzucał mi Percy… Po prostu chciałem wybuchnąć śmiechem, na szczęście udało mi się utrzymać mój poker face.

-Elo! – Ryknęła przebiegająca obok Vi – Kurwa! Gonię już za wszystkim… widzieliście Jack’a? To jebane Emo gdzieś się wcięło… w-cięło! – Vi wybuchnęła śmiechem, a ja przewróciłem zażenowany oczami.

Percy z kolei był nie w temacie więc, jak zwykle pokazał to swoją mało inteligentną miną, ale Vi nie zwróciła na szczęście na to uwagi.

-To jak widzieliście go?!

Pokręciłem przecząco głową, Vi westchnęła ciężko, po czym… pstryknęła palcem mnie w szyję i odbiegając krzyknęła:

-Przerwałam wam, a wy i tak swoje, przynajmniej się potomstwa nie doczekacie… Narka!

I odbiegła, a ja pokryłem się rumieńcem. Percy zaś wybuchnął śmiechem, objął mnie ramieniem i zaprowadził mnie na arenę, gdzie dopiero spytał:

-Czemu Vi, mówiła o Jack’u „Emo”?

Machnąłem dłonią. Wyjąłem miecz i zacząłem trenować na kukle, Percy zaś tylko się  przyglądał.

-Dłuższa historia – zacząłem… Nie wiedząc czemu cały czas byłem zarumieniony i może lekko zawstydzony – chodzi o to, że poharatał sobie jakimś cudem całą rękę i Vi jak zwykle wysunęła za szybko wnioski. A nawet jeśli, to raczej nie krzyczy się na pół obozu, że ktoś się tnie…

-Jack się tnie? – Długopis Percy’ego wypadł mu z dłoni.

-Tego nie powiedziałem – odparłem.

Później do treningu dołączył również Percy… Znaczy obaj byliśmy wykończeni i ja najchętniej poszedł bym spać, ale doznawałem nagłych skoków adrenaliny i musiałem się na czymś wyładować… Ale pomijając to, jestem szczęśliwy… Ta… jestem szczęśliwy tak jak chyba jeszcze nigdy nie byłem.

Godzinę później nastąpiło ognisko. Nic nadzwyczajnego jak zwykle ale przez cały ten czas nie spuszczałem Percy’ego z oczu… z resztą z wzajemnością, nawet nie do końca docierały do mnie słowa Lauren, która mówiła coś o jakiejś Łowczyni, co to na nią wpadła i tak dalej. 

Nie to, że nie chciałem jej słuchać, ale teraz po prostu mój mózg się wyłączał za każdym razem gdy patrzyłem na niego i sceny które działy się kilka godzin temu po prostu przeskakiwały mi przed oczami. Pod koniec ogniska dopiero Lauren zrezygnowała z próby opowiedzenia mi co i jak, a ja na chwilę oderwałem wzrok od Percy’ego, gdyż zauważyłem, że przy stole Hermesa nagle wszyscy mają miejsce na swój talerz, a nie spychają się na siebie… Nie widziałem Jack’a, ani Sun’a, który je zazwyczaj przy stole Hermesa… Później zauważyłem, że nie ma również Vi oraz Anvika, co mnie lekko zastanowiło… Znaczy Anvikowi i Sun’owi zdarza się nie być na ogniskach, czy innych takich… nie za bardzo obozowicze za nimi nie przepadają, a uwierzcie mi ciężko jest skupić się na jedzeniu gdy albo wytykają cię palcem, albo odsuwają się od ciebie jak najdalej. Ale z kolei Jack oraz Vi, to osoby z niewiadomego dla mnie powodu dosyć lubiane…  W Jack’u podkochuje się chyba większość obozowych dziewczyn, z kolei Vi jest szanowaną (na swój własny, dziwny sposób) córką Aresa. A więc nieobecność tej dwójki lekko mnie zastanawiała, ale po chwili doszedłem do wniosku, że powinienem zająć się czymś przyjemniejszym i moje myśli znowu pochłoną Percy.

Po ognisku, pożegnałem się z moim chłopakiem. 

I wróciłem do domku trzynastego, ale przed drzwiami stał Sun, mruczał coś do siebie póki mnie nie zobaczył, a kiedy to zrobił wyszczerzył do mnie zęby i powiedział:

-Muszę ci coś pokazać! Chodź!

I złapał mnie za nadgarstek, po czym pociągnął do domku… Wzbraniałem się, ale chłopak upierał się i w końcu na siłę zaciągnął mnie do swojego pokoju. Nie wiedziałem o co mu chodzi, póki nie spojrzałem na jego łóżko, gdzie na poduszce leżał:

-Smok?! – Wydusiłem.

-Yhm… - Sun zdawał się być zachwycony i zaczął głaskać po łuskach swojego „pupila” – Piękny, nie?

Podszedłem nieco bliżej, a Sun spojrzał na mnie mrużąc oczy.

-Z kim się pobiłeś? – Spytał.

-Co?

-Jesteś posiniaczony na szyi – zauważył – z kim się pobiłeś?

Zachciało mi się śmiać, ale powstrzymałem się i wzruszyłem tylko ramionami, jakbym nie wiedział o czym Sun mówi. Spojrzałem ponownie na smoka… Był mały, znaczy powiedzmy… Na oko jakieś trzydzieści pięć centymetrów, miał jeszcze miękkie łuski, chociaż na jego ogonie zaczęły już powstawać spore kolce, co z mojej wiedzy wynikało, że smok ma grubo ponad miesiąc.

-Skąd go wytrzasnąłeś? – Spytałem.

Sun wydął lekko usta.

-Przypałętał się – odparł po chwili zastanowienia.

-Musisz go odstawić do lasu – odparłem.

-Co?! Nie! – Sun popatrzył na mnie z mordem w oczach.

Udawałem, że jest mi to absolutnie obojętne.

-Ten smok będzie rósł…

-To znajdę mu miejsce!

-Będzie rósł – kontynuowałem – odstaw go do lasu, póki jeszcze nie uzależnił się od twojej pomocy.

Sun pokręcił przecząco głową, a ja westchnąłem ciężko… On zawsze jest uparty.

-Ech… Sun po prostu…

Wtedy drzwi pokoju się otworzyły i w samej, czarnej pidżamie wpadła Lauren. Na początku zdawała się nas nie zauważać, póki przypadkiem jej wzrok nie padł na smoka. Otworzyła lekko usta z zaskoczenia, a jej złote oczy rozbłysnęły delikatnie.

-O, łał… - westchnęła – Jaki cudny! Twój? – Spytała Sun’a, które lekko pokiwał głową – Łał… Co o nim sądzisz Nico?

-No… ładny – przyznałem – Ale on nie może tutaj zostać.

Spojrzenie jakie przesłała mi Lauren, rozbroiło mnie na tyle, że po pięciu minutach, wychodziłem z pokoju Sun’a z świadomością, że przez najbliższe tygodnie mój domek będzie bardziej podatny na podpalenia…

(SUNAJ)

-Bogowie! Weź się w garść! – Anvik usiadł naprzeciwko mnie, kiedy po raz niewiadomo który straciłem równowagę.

Tak… Bo od ósmej rano, jak tylko udało mi się odkryć czym może żywić się mały smok, ćwiczę swoje moce… Jest dwunasta w dzień. I jedyne co udało mi się odkryć to, to, że grawitacja ma na mnie dzisiaj zbyt silny wpływ.

-Przerwa. Proszę… - jęknąłem.

-Była dokładnie półgodziny temu – Anvik położył się na trawie – No ale okej.

To niesamowite jak on potrafi szybko się uspokoić. Przed chwilą był na mnie wściekły, bo zaczynało brakować mu już cierpliwości, a teraz leżał na plecach na arenie i z lekkim uśmiechem poruszał nogami w rytm jakiejś melodii.

Później dopiero zdałem sobie sprawę iż tą melodią było moje nucenie… jedynej znanej mi melodii… marsza pogrzebowego. Przerwałem natychmiast i Anvik wyrwał się z zamyślenia.

-Znasz tylko jedną melodię na świecie? – Spytał mnie po chwili.

Położyłem się obok niego i chłopak lekko się ode mnie odsunął, zresztą nic dziwnego, bo położyłem się wcześniej obok niego odrobinę za blisko co dziwnie wyglądało.

-E… Wiesz, jak mam być synem boga śmierci, to od czegoś muszę zacząć – wyszczerzyłem się lekko.

Anvik zerknął z ukosa, ale po chwili wrócił do gapienia się  w niebo.

-Bądź dalej takim śpiewakiem to się jeszcze okaże, iż ty od Apolla – odparł – Eh… Już możemy kontynuować?

Zaprzeczyłem. Te ćwiczenia są wykańczające, słowo daję, jak jeszcze raz Anvik będzie kazał mi wytworzyć coś niemożliwego to mój mózg się przegrzeje i tyle z tego będzie.

-Sun?

-Mh?

-Słuchaj, proszę cię, nie rozpytuj innych o nic o czym ci mówiłem, niedawno. Proszę. Przestań dociekać – chłopak ciągle nie odrywał wzroku od nieba.

Zmarszczyłem czoło.

-Skąd wiesz, że pytałem o Luke’a?

Anvik wzruszył ramionami.

-Znam twój typ. Po prostu przestań, marnujesz czas i moje nerwy.

Westchnąłem ciężko… Łatwo mu było mówić! Ja mam czternaście lat, on około czterystu, czy tam ilu. Jego już raczej nic nie dziwi, a ja jestem jego ciekawy… No bo, łał! Żyć tyle lat! On jest prawie na sto jedną z najpotężniejszych osób, jakkolwiek wiele by zaprzeczał.

-Przepraszam – odparłem – Ale rozumiesz, że jestem ciekawy! W ogóle chciałbym się dowiedzieć o tobie nieco więcej.

-Czy ja właśnie zyskałem psycho-fana? – Anvik pokręcił z rozbawieniem głową – Sun, nie musisz wiedzieć wszystkiego o każdej osobie.

-Ale ja nie chcę wiedzieć wszystkiego o każdym. Tylko o tobie – złożyłem ręce na piersi.

Anvik poczerwieniał lekko i zakrył dłonią usta. Po chwili jakby się uspokoił, wziął głęboki oddech i zaczął tym swoim zwykłym, monotonnym tonem:

-Mówiłem też, nie traktuj mnie jak boga. Jestem tylko herosem z problemami nieco większymi, niż mają zwyczajni herosi. Jestem drzazgą w oku oraz czymś czego chwytają się rozbitkowie, gdy ich łodzie się zatapiają. Jestem też bardzo wiekowym „dzieciakiem”. Sun nie oczekuję, że zrozumiesz, ale więcej wiedzieć nie musisz.

Na pewno ta odpowiedź mnie nie zadowoliła, ale po minie Anvika wywnioskowałem, że więcej nie powie, a przynajmniej nie dzisiaj, ale jeden plus… Powiedział coś więcej i mnie nie spławiał… Może więc kiedy indziej.

-Jestem gotowy – odparłem.

-Hm?

-No na trening – przewróciłem oczami.

Anvik westchnął ciężko i razem ze mną dźwignął się na nogi. Przez kolejną godzinę próbowałem zrobić to co wczoraj przypadkiem mi się udało, lecz niestety, skończyło się to tylko tym, że przez kolejne dziesięć minut miałem halucynacje, a kiedy mi przeszły Anvik zarządził koniec na dzisiaj, po czym pożegnał się i odszedł… No rany! Chyba go nie uraziłem, co?

Mam nadzieję, że nie… Tak czy inaczej postanowiłem odpocząć. Wróciłem do domku trzynastego i nawet nie wszedłem do pokoju tylko walnąłem się  na kanapie i zasnąłem. Jak pech chciał oczywiście musiało mi się coś przyśnić.

To była ta sala w której pierwszy raz spotkaliśmy Bezimiennego. Sam chłopak siedział na tym najwyższym krześle, przypominającym stary tron i pił wino podobny napój. Przed nim siedział Lucas, ten syn Ateny.

-Czemu mamy przyśpieszyć atak? – Spytał Lucas.

-Pasithea się denerwuje – było w głosie Johna coś co mówiło, że coś go niepokoi  - Dała nam mniej czasu. Po pierwsze skontaktuj się z agentem z CHB.

-Czyli jednak…

-Najwyraźniej były bóg, nie daje rady… - warknął John.

~**~

Okej... Soooł... Zacznę od scenki +18 (taa... jasne) za którą mówię od razu bierze odpowiedzialność moje choróbsko, bo całej scenki by nie było gdyby nie to, że nie miałam co robić, tylko czytać Yaoice... Sooł... nie jest idealna, ale jest xD 

Rozdział mało akcjowy wiem, za co proszę o wybaczenie, kolejne będą zdecydowanie lepsze, a przynajmniej mam tak nadzieję ;-; 

Pozdrawiam wszystkich c: