ROZDZIAŁ 60

Rozdział 60. Słabość jest naszą siłą

 (SUNAJ)

Obudziłem się w swoim łóżku… Chociaż rękę bym sobie dał uciąć, że przecież zasnąłem w salonie! Kiedy dokładniej przyjrzałem się pokojowi zauważyłem di Angelo, który układał książki na półki jakby to było jego zajęcie!

-Uch… Co tu robisz? – Warknąłem.

Di Angelo odłożył ostatnią książkę na półkę i popatrzył na mnie z rozdrażnieniem.

-Ogólnie, to wczoraj przeniosłem ciebie z salonu do pokoju – westchnął ciężko – A teraz to sprzątam.

-Po co? – Zmarszczyłem czoło.

-Bo wchodząc tu prawie się zabiłem – złożył ręce na piersi.

Wtedy na moje łóżko wskoczył ten smok, we wschodzącym słońcu jego łuski odbijały światło lekko czerwoną barwą, a wielkie jak spodek, bursztynowe oczy, zwęziły się. Smok wystawił jak pies swój lekko fioletowawy język i liznął mnie po twarzy. Zaśmiałem się mimo woli i podrapałem po podbródku tego smoka.

-Nazwałeś go? – Spytał ciągle poirytowany di Angelo.

Zaprzeczyłem. Di Angelo w końcu westchnął ciężko ponownie i wyszedł z pokoju, zostawiając mnie samego z prawdopodobnie głodnym smokiem.

-Nie wiem skąd mam ci dzisiaj wytrzasnąć mysz – jęknąłem, smok przekrzywił lekko głowę – Ej! Serio nie wiem. Co ty możesz jeszcze jeść?

Ogon smoka zaczął lekko podrygiwać, miałem nadzieję, że jeśli chodzi o gesty i tak dalej, smokom bliżej do psów niż do kotów.

-Pająki… możesz jeść pająki?

Smok wystawił język jeszcze bardziej, jakby mówił „jadałem już lepsze rzeczy, wysil się!”.

-Eee… Ważki?

Głowa smoka opadła lekko, jakby z zażenowaniem, na moją klatkę piersiową, po czym kiedy powrotem jego oczy były utkwione we mnie poczułem, że na pewno nie trafiłem.

-A… kurczaka?

Tu nastała chwila „ciszy”. Smok zaczął rozglądać się po pomieszczeniu, jego kolce po bokach które po pewnym czasie zamienią się w skrzydła lekko poczerwieniały, a sam smok wyszczerzył po chwili swoje niewielkie, ale bardzo ostre zęby i chyba kiwnął głową.

-To… przyniosę ci kurczaka. Po śniadaniu, okej? Takiego z kanapki.

Smok mlasnął cicho i zeskoczył z mojego łóżka (oraz mojej klatki piersiowej) i zaczął ganiać jakby go ktoś nakręcił po pokoju, raz po raz wpadając na jakiś przedmiot… Kiedy wpadł na lampę i przewrócił ją, cóż… w całym domku wysiadło całe oświetlenie…

-Sun! – Ryknął z dołu Nico.

-Przepraszam! – Odkrzyknąłem i dodałem ciszej – Mamo.

Wstałem szybko i podniosłem lampę, chciałem zganić smoka, ale jak tak na niego spojrzałem nagle mi przeszło.

Światło oczywiście wróciło po kilku minutach, więc tym nie musiałem się przejmować, ale smok ganiał ciągle po całym pokoju, wskakiwał na różne meble i nawet próbował wcisnąć się do plecaka Lauren, ale po odkryciu, że do zamkniętych rzeczy nie można się dostać znowu zaczął ganiać. Podskakiwał w miejscu jakby próbował zacząć latać, co mu nie wychodziło z wiadomego powodu, co nie zmienia faktu, że każdy taki jego podskok chyba trząsł całym domkiem, aż dziwiłem się, że di Angelo jeszcze nie przybiegł z pretensjami, ale być może słucha muzyki czy co…

Nie mam bladego pojęcia ile tak stałem i gapiłem się bez słowa na tego rozrabiakę, ale w końcu smok wyraźnie się zmachał, bo jego łapki poplątały mu się i upadł na podłogę… Nic sobie nie zrobił tylko mlasną cicho i zamknął oczy… I po chwili z jego pyska wylatywał dym świadczący o tym, że smok zasnął. Zaśmiałem się cicho i usiadłem koło niego i nagle mnie olśniło…

-Wiesz jak cię nazwę? Nils… To znaczy zwycięstwo – uśmiechnąłem się lekko – Po za tym masz tyle siły ile mój brat.

Smok machnął jedną łapą, a ja uśmiechnąłem się szeroko i pogłaskałem Nilsa po pysku, po czym wstałem i zszedłem na dół. Nico rozmawiał ze swoją siostrą Lauren… Rozmawiali chyba o ojcu, bo coś tam Nico ględził o Podziemiach, żeby nie schodzić tam teraz. Nie wiem o co chodziło… zresztą co to mnie interesuje, o czym Nico gada ze swoją siostrą.

Wymknąłem się z domku, nawet mnie nie zauważyli, i pognałem do domku Hekate. Akurat trafiłem, bo Anvik stał na ganku… co prawda nie sam, ale przynajmniej nie spał. Kłócił się z grupową, nie chciałem podsłuchiwać, ale mimowolnie stałem się świadkiem kłótni:

-… Powinieneś znaleźć sobie inny domek! – Ryknęła grupowa – Nie pasujesz tutaj i psujesz atmosferę!

-Atmosferę czego? – Anvik potarł z zażenowaniem dłonią skronie – Że jesteśmy idealnym rodzeństwem? Słuchaj siostro, jestem synem Hekate, jakkolwiek bardzo wy chcecie temu zaprzeczyć, mam tu swój domek, nie możecie mnie wygnać.

Grupowa domku wybuchnęła zimnym śmiechem… nigdy jej nie lubiłem, jest oschła i władcza, a na obozie chyba podskoczyć jej mogą tylko Jack i Vi, bez oberwania jakimś czarem.

Dziewczyna złapała Anvika za dłoń, tę dłoń gdzie chłopak miał wypaloną bliznę z napisem „proditorem”, czyli zdrajca… pytałem o to, jednakże za każdym razem Anvik udzielał mi zupełnie innej odpowiedzi.

-Już to zrobiliśmy. Już nie raz, nie dwa, Anvik. Jesteś tutaj absolutnie niemile widziany, wiesz o tym. Wypad!

Gdybym miał rodzeństwo (taa…) i gdyby ono mnie wygnało takim tekstem z domku to wziąłbym się i załamał… Ale Anvik wyrwał swoją dłoń z uścisku grupowej po czym wycedził przez zęby:

-Dobra, niech ci będzie. Ale nie myśl sobie, że opuszczam obóz – chłopak złożył ręce na piersi – A teraz jeśli pozwolisz…

-I tak cię wygnają – warknęła jego siostra – Nigdzie nie jesteś mile widziany. Wszędzie jesteś zdrajcą, w każdym obozie i w każdej grupie… Nikt cię tutaj nie chce… Ba! Żeby tylko tutaj, nikt ciebie nie chce na świecie, Anvik!

Anvik zrobił coś absolutnie niestosownego do tego co powiedziała jego siostra on się… uśmiechną, tak szczerze, jakby jego siostra powiedziała coś miłego, jakiś komplement.

-Może i kiedyś byłeś szanowany – ciągnęła dalej – Ale to się zmieniło, rozumiesz? Więc nie szczerz się jak głupi do sera.

-Jesteś śmieszna siostro – westchnął chłopak i położył dłoń na klamce – I przysięgam ci na Styks, że świat nie będzie zbyt długo skazany na mnie, pozwól mi tylko skończyć obecną wojnę.

Po tych słowach nacisnął na klamkę i wszedł do domku Hekate, a ja stałem zamurowany w miejscu… Bogowie! Nie pozwolę aby Anvik cokolwiek sobie po wojnie zrobił! Będę musiał mu jakoś pomóc… Po prostu będę musiał…

-Chcesz czegoś? – Syknęła grupowa domku Hekate.

Miałem ochotę ją uderzyć, zdzielić po twarzy i zmieszać z błotem, wepchnąć ją do Podziemia… Po prostu cokolwiek, ale udało mi się tylko zaprzeczyć. Po jakiś pięciu minutach Anvik wrócił, przez ramię miał przewieszony czerwony plecak, a na dłoniach trzymał Magicam. Grupowa pożegnała go kręcąc tylko z niezadowoleniem głową i wróciła do domku Hekate, trzaskając drzwiami.

-Mam nadzieję, że na ciebie nie naskoczyła – westchnął Anvik gdy zszedł po schodach.

-Ona nie miała prawa ciebie wyrzucać! – Zauważyłem.

Anvik zaśmiał się tylko cicho.

-Miała, miała… Sun, nie wszystko jest takie proste.

-Gdzie idziesz? – Spytałem.

-Do Wielkiego Domu – wyjaśnił szybko.

Zmarszczyłem czoło.

-Ale tam miesza Octavian.

Anvik ponownie się zaśmiał.

-Wiem, ale przecież nie ma tam tylko jednego pokoju, zresztą i tak nie będę tam długo mieszkał.

Westchnąłem ciężko, nie chciałem mówić Anvikowi, że nie spodobało mi się jego ostatnie zdanie, jakim „pożegnał” swoją siostrę… Ale ciągle biło mi się to po głowie, jedyne co dawało mi nadzieję to fakt, iż Anvik ciągle pozostawał w pewien sposób „nieśmiertelny” i sam sobie krzywdy nie zrobi, ale mimo to…

-Sun, po śniadaniu poćwiczymy, chyba, że dzisiaj nie masz siły?

-Mam, na bogów, jasne, że mam! – Wyszczerzyłem zęby.

Anvik skinął głową, po czym pożegnał się ze mną i wszedł do Wielkiego Domu, a ja wróciłem do trzynastki i cierpliwie czekałem na śniadanie…

**SUNAJ**

-Nie, nie, nie! – Warknął Anvik – Spróbuj to kontrolować! Nie zwracaj uwagi na nic innego!

Starałem się… Serio, ale nie potrafiłem… Przed chwilą udało mi się rzucić w manekina treningowego taką czarną macką, ale z każdą sekundą owa „broń” robiła się coraz bledsza i nie do końca potrafiłem jej kontrolować i po chwili rozpłynęła się w powietrzu. Otarłem pot z czoła i zwiesiłem głowę.

-Super! – Anvik poklepał mnie po ramieniu – Serio.

-Nie udało mi się tego kontrolować – warknąłem.

Anvik przewrócił oczami i usiadł na ziemi, nakazując mi przy okazji to samo.

-Myślisz, że ja w dwa dni nauczyłem się tego wszystkiego? Ja ciągle się tak właściwie uczę…

-Mało mnie to pociesza – uśmiechnąłem się lekko – zważywszy na fakt, że ty masz tyle lat ile tam masz, a ja tylko czternaście.

-Grunt, że się nie poddajesz – Anvik wzruszył ramionami.

Taa… Nie chciałem mu oczywiście mówić, że już z dwadzieścia razy chciałem spasować.

-Yhm… - westchnąłem.

-Masz smoka – zaczął.

Zmarszczyłem czoło.

-Nie mówiłem ci o tym.

Kąciki ust Anvika zadrgały lekko.

-Ale ja sporo wiem o tym co się dzieje na obozie – wyjaśnił – Masz – wręczył mi w dłoń jakieś mięsiste liście.

-Co to?

-To… Ciężko wyjaśnić – Anvik podrapał się w kark – Ale to jedzenie, które możesz mu dawać… Spokojnie to nie trucizna!

Podziękowałem i schowałem to coś do kieszeni. Miałem już powiedzieć, że możemy kontynuować, ale wtedy na arenie zauważyłem… Jack’a, najwyraźniej przyglądał się nam już jakiś czas bo wyraźnie był znudzony. Kiedy zauważył, że go spostrzegłem podszedł nieco bliżej. Anvik na widok syna Hermesa pokręcił tylko głową zaś sam Walker wybuchnął śmiechem.

-Dużo czasu ostatnio sami spędzacie – wyszczerzył zęby po czym wyjął z kieszeni papierosa i zapalił – Ale w sumie… Trafił swój na swego. Jak życie?

-Było by świetne – westchnął Anvik – Gdybyś łaskawie sobie poszedł na drugi koniec obozu.

Jack nachylił się nad Anvikiem i dmuchnął mu dymem papierosowym prosto w twarz… pomimo tego, że nie mi, się zakrztusiłem… Jak można palić to świństwo? Ale Anvik nawet nie odchrząknął.

-Bo co gówniarzu?

-Bo już dostałeś za swoje – Anvik wyszczerzył zęby – szkoda by było gdybyś teraz  zginął, nie pomógłbyś nikomu, a sobie w szczególności.

Jack chyba lekko zbladł, ale dla niepoznaki zaciągnął się ponownie papierosem. Wyprostował się i przewrócił oczami.

-Nudny jesteś, kurewsko, nudny.

-A ty się nudzisz – warknąłem – więc idź.

-Taa… Nudzę się – wycedził – Ale kto powiedział, że to znaczy, że mam sobie iść? Kurewsko zabawnie jest patrzeć jak nic ci nie wychodzi.

Zwiesiłem głowę, chyba poczerwieniałem… Jak ja go nie cierpię! Zawsze znajdzie ten punkt gdzie zaboli najbardziej.

-Odczep się od niego – Anvik wstał na nogi.

-A co? To twój chłopak? Ta… Mogłem się tego spodziewać! Ale nie uważasz tego za lekką pedofilię?

-Powiedziałem: odczep się – powtórzył syn Hekate.

Jack ponownie zaciągnął się papierosem. Chwilę milczał, gapił się bez słowa w niebo, by po chwili warknąć:

-Jesteście siebie warci, wiecie? Dwójka gówniarzy narzekających jak bardzo mają ciężkie życie, doprawdy brakuje wam dołączyć do waszego teamu di Angelo.

-Wyjaśnijmy sobie kilka rzeczy, Jack – Anvik zacisnął dłonie w pięści – Ja nie jestem gówniarzem. Nie narzekam. A moje życie zostaw w spokoju.

-Ale  wtrąciłeś się do mojego! – Ryknął Jack – Wiesz jak ja cię kurwa przez to nienawidzę?!

-Sam się o to prosiłeś – warknął Anvik.

-Nie! Kurwa! Nie prosiłem się o to! Nie prosiłem się o wieczność w Tartarze! Nie prosiłem o to nikogo, gówniarzu! – Jack złapał Anvika za koszulę, popchnął go na manekina i przycisnął gardło syna Hekate łokciem.

Nie obchodziło mnie jakie problemy ma Jack… Wstałem na równe nogi i uderzyłem chłopaka w bok, oczywiście nic nie zadziałało.

-Odwal się! Jack odczep się od niego! Nie obchodzi mnie jaki spór między wami zaszedł, udusisz go! – Ryknąłem.

Jack mnie olał.

-Więc jeszcze kurwa słowo, o tym, że się nie wtrącasz w moje życie, a załatwię ci bilet do Hadesu w jedną stronę! Rozumiesz?!

-Jesteś żałosny – wydukał Anvik – Jesteś żałosny i nie żałuję, iż to ty będziesz cierpiał. Miejsce potworów jest w Tartarze.

Nie zdążyłem nawet zareagować gdy Jack uderzył pięścią Anvika, a kiedy już zareagowałem, Jack po prostu mnie odepchnął i przewaliłem się na ziemię… Anvik nic nie robił, chociaż Jack bił go bez opamiętania i bałem się, że zaraz nie ciekawie się to skończy… więc jak zwykle się nie opanowałem i wystrzeliłem racę w kierunku Jack’a i to poskutkowało… Jack potoczył się na prawie koniec areny, a Anvik przewalił się na kolana… Miał pokiereszowaną twarz ale chyba nic mu nie było.

-Wszystko gra? – Podbiegłem do Anvika i kląkłem obok.

Chłopak rozmasowywał sobie gardło, na jego policzkach, czole, szczęce i pod okiem pojawiały się po woli sińce, a z nosa kapała krew, lecz mimo to chłopak zaprzeczył i wtedy podbiegł Jack. Złapał mnie za koszulę i uniósł parę metrów nad ziemią… W życiu chyba nie widziałem go takim wściekłym, dyszał ciężko i zaciskał z całej siły zęby, na dodatek jakieś naczynka pękły mu w oczach, bo białka pokryły mu się krwią… serio wyglądał teraz jak potwór.

-Gówniarzu – wycedził – raz jeszcze podniesiesz na mnie dłoń! Raz jeszcze! Wypatroszę ciebie, jego – wskazał szybko głową na Anvika – i kurwa zobaczysz się z tym swoim nic nie wartym tatuśkiem i bratem! Rozumiesz?!

-Nie mieszaj w to mojego brata! – Ryknąłem, pomimo tego, że moja sytuacja nie wyglądała i tak najlepiej.

-Bo co?! Bo będziesz ryczeć?! Śmiało gówniarzu, popatrzę! To jest całkiem zabawne, patrzeć na twoje nieudolności! Śmieszne, że ktoś taki jak ty jest herosem, bo ty jesteś nikim gówniarzu! Jesteś nikim!

To zabolało mocniej niż bym się tego spodziewał…

Jack w końcu rozluźnił uścisk a ja jak długi wylądowałem na ziemi, ale… nawet nie miałem sił się podnieść. Jack jeszcze podszedł do Anvika, który ciągle nie mógł się zdobyć, aby podnieść swoją głowę, toteż Jack złapał go mocno za szczękę tak aby chłopak spojrzał mu w oczy.

-A tobie… Tobie życzę abyś skończył samotnie. W końcu i tak chcesz umrzeć. Więc umrzyj. Zapomniany i ciągle znienawidzony. Bo przecież tego chcesz. Więc zdychaj sobie samotnie, a ja bardzo bym chciał być tym który cię zabije!

-Ej! Co tu się dzieje! – To był Steven… No tak… Grupowy domku Apolla miał dzisiaj obchód obozu.

Syn Apolla podbiegł do Jack’a, a ja zamknąłem mocno oczy, bo czułem się tak jakby ktoś pokroił całe moje serce, po czym nieudolnie próbował mi je zszyć. Nie chciałem się rozkleiać, ale po prostu nie wytrzymałem.

-Jack?! Co im zrobiłeś?! – Syn Apolla podniósł głos… rzadko to robił.

-Nic! – Wycedził syn Hermesa – Wracaj do swoich sprawek, jajogłowy! Nic tu kurwa po tobie.

Usłyszałem jak ktoś odbiega… Jack, bo po chwili odezwał się Steven:

-Chodź do kliniki Anvik, trzeba to opatrzyć i dać ci ambrozji.

-Nic mi nie jest – głos Anvika dudnił lekko po arenie – zostaw mnie, na chwilę.

Steven musiał się zgodzić, bo po chwili ukląkł obok mnie i położył mi dłoń na ramieniu, którą natychmiast odtrąciłem.

-A co z tobą?

-Nic – warknąłem cicho i usiadłem po czym ukryłem twarz w kolanach – Nic mi nie zrobił.

-Właśnie widzę, co jest?

-Nic! – Ryknąłem, wstałem na równe nogi i… otoczył mnie cień.

(NICO)

BUM!

Próbowałem powstrzymać się przed zwijaniem się ze śmiechu i ograniczyć jedynie do stłumionego chichotu.

Leo po chwili ciszy odwrócił się w moją stronę, przez co poważnie myślałem, że i ja zaraz wybuchnę śmiechem. Mówiłem mu, żeby się przypadkiem nie podpalał w będąc w okolicy kilku słoików z jakąś substancją, niestety Leo i tak musiał się podpalić i skutkiem tego był wybuch… Końcówki jego włosów płonęły, skrawki ubrań również, a twarz miał czarną jakby wyszedł z komina.

-Śmieszne – warknął – Przecież to było zamierzone!

Percy dopiero teraz załapał co się przed chwilą stało i wybuchnął dzikim śmiechem. Leo popukał się palcem w czoło.

-Śmiejcie się, śmiejcie się, a zemsta nadejdzie – odparł i chyba nie mógł powstrzymać się przed uśmiechnięciem się od ucha do ucha.

-Jesteś geniuszem Leo – Percy otarł wierzchem dłoni oczy – Po prostu geniuszem.

Leo wypiął dumnie pierś.

-Miał ktoś wątpliwości? Jestem najlepszym chłopakiem na całym obozie, jak nie świecie, więc to oczywiste, że jestem geniuszem!

-Skromnym geniuszem – Percy przewrócił oczami – Na czym skończyliśmy?

-Na wyprawie – odparł już poważnie Leo.

Percy pokiwał głową, a ja wsadziłem dłonie w kieszenie.

-Więc jutro, najpóźniej pojutrze powinniśmy ruszyć do SPO, przekonać Bezimiennego, do naszej racji, po czym postarać się aby SPO również pomogło nam w walce z Pasitheą, tym samym umocnimy obóz, a świątynia Pasitheai będzie do naszej dyspozycji!

Plan idealny… Gdyby nie kilka drobnych niuansów:

-SPO to wrogowie, nie możemy liczyć, że o tak – pstryknąłem palcami – się z nami pogodzą i wszystko będzie kolorowo. Na dodatek oni współpracują z Pasitheą.

-Aha… Nic ma rację – Leo wyszczerzył zęby – Słuchajcie może…?

-I tak musimy wyruszać – Percy uderzył pięścią w dłoń, przerywając tym samym Leonowi – Im szybciej tym lepiej.

-W takim razie pojutrze – jęknął Leo – nie wiem jak ty, ale mnie się nie śpieszy na odstrzał.

-A kto idzie? – Spytałem.

-„Garść herosów rozpocznie z nowym wrogiem walkę” – Wyrecytował Percy – Podjęliśmy walkę gdy ruszyliśmy do SPO i właśnie ta drużyna tam wróci.

Leo jęknął cicho, a jego usta ułożyły się w nieme „Jack”, co wiedziałem, że syn Hefajstosa nie ma większego zamiaru podróżować z Walkerem, z resztą się nie dziwię… Syn Hermesa jest chyba największym brzemieniem  na naszych barkach. Percy westchnął ciężko, po chwili Leo postanowił się oddalić, a ja zostałem sam z Percy’m.

-Na kolejnym spotkaniu musimy to ogłosić, że wyruszamy. Wiesz, nie chcę wyjść na dezertera – Percy zaśmiał się cicho.

-Pewnie nie przyjął tego owacjami – westchnąłem ciężko – Wiesz… Niektórzy uważają, że jedynym problemem jest SPO.

-Jedynym problemem jest Bezimienny – odparł beznamiętnie Percy – on jest szalony.

Pokiwałem lekko głową. Chciałem o coś zapytać, ale poczułem, że dłoń Percy’ego zaczyna z moich pleców zniżać się coraz bardziej i rzuciłem mu lekko wściekłe spojrzenie.

-Percy, nie tutaj, nie teraz, nie przy ludziach – warknąłem.

-Nikogo nie ma, słońce – Percy objął mnie w pasie po czym pocałował w usta.

-Ech… - westchnąłem, kiedy przestał – Mimo to niektórzy mają cudowny szósty zmysł to przeszkadzania nam.

Percy zaśmiał się i oparł swoje czoło o moje.

-Masz rację – odparł patrząc mi w oczy – Ale wiesz jak wyruszymy znowu nie będziemy mieli tyle czasu dla siebie…

-Wiem – musnąłem go wargami w policzek i oderwałem się od niego – Ale chyba byliśmy już wystarczająco blisko, ostatnio.

Percy przygryzł wargę, po czym wybuchnął cichym śmiechem.

-Więc może… - zaczął ale coś mu przerwało.

A dokładniej przerwał mu Sun, który ni stąd ni zowąd zmaterializował się przed nim… właściwie to wydawało mi się, że przeniósł się cieniem, aczkolwiek towarzyszyło temu jakiś lodowaty powiew, jakby Sun wpuścił do świata kilkoro umarłych. Zachwiał się lekko i musiałem go podtrzymać, żeby nie upadł.

-Yyyy… Wszystko gra? – Spytał nieco mało inteligentnie Percy.

-Świetnie – Sun potrząsnął głową jakby odganiał natrętne myśli – Rany! Jak to boli…

-Mh… Co boli? – Pytał dalej Percy.

Sun powoli otworzył oczy, które wydały mi się być jeszcze ciemniejsze niż zazwyczaj.

-Te „przenoszenie się” – wyjaśnił pośpiesznie i potarł dłonią nadgarstek – Ale słowo, przypadkiem mi to wyszło! Zazwyczaj nie umiem nawet wywołać zwykłej czarnej mgły –wzruszył ramionami – Było „miło” na was wpaść, ale się śpieszę.

Kiedy tylko chciał już odejść opadł na kolana… z nim jest poważnie jak z dzieckiem.

-Tak… bardzo się śpieszysz widzę – westchnąłem i pomogłem mu wstać – Może ambrozji?

-Nie.

-No okej, ale nie trzymasz się za bardzo na nogach – zauważył Percy

-Co ty? – Sun zaśmiał się słabo.

Westchnąłem ciężko i przestałem go podtrzymywać. Chłopak rozglądał się tępo dookoła, a po chwili zacisnął pięści i spuścił głowę.

-Widzieliście Jack’a? – Spytał.

Zaprzeczyliśmy, a Sun odetchnął z ulgą.

-Powinienem wrócić do domku – westchnął po chwili – Tak jak mówiłem, miło było wpaść.

-Czekaj! – Warknąłem za nim – Od kiedy to dzieci Tanatosa podróżują cieniem?

-A ile znasz dzieci Tanatosa, di Angelo? – Wycedził przez zęby i już olewając dalsze wołanie za nim, na chwiejnych nogach wrócił do trzynastki.

Percy wzruszył ramionami i powiedział coś, żebym się nie przejmował… Ale coś mi się w Sun’ie nie podobało był zimny… Z tym chłopakiem będą problemy, ja to po prostu wiem.

(STEVE)

-Czyli mówisz, że pojutrze najpóźniej wyjeżdżasz? – Spytał Travis.

-Muszę – westchnąłem ciężko – Podjąłem się już tej wojny i nie mogę tego ot tak zostawić.

Chłopak opuścił głowę. Piekły mnie teraz wyrzuty sumienia, że mu o tym powiedziałem, ale co miałem zrobić? Taka jest prawda i nie mogę jej przecież ukrywać w nieskończoność.

-Możesz przecież zostać! – Oburzył się Travis – Nikt cię nie będzie zmuszał do walki!

-Ale to nie jest w moim stylu – westchnąłem – Nie mogę ot tak tego wszystkiego zostawić.

-A jeśli coś ci się stanie?! Nie pomyślałeś o tym?! – Travis złożył ręce na piersi.

Odwróciłem od niego wzrok. Wiedziałem, że ryzyko jest spore, z resztą nie pierwszy raz podejmuję ryzyko.

-Ciągle coś może mi się stać, wojny nie stawiałbym od razu na pierwszym miejscu – westchnąłem cicho.

Travis przygryzł dolną wargę, rzucił mi „cześć” i nim zdążyłem zareagować odbiegł ode mnie, nawet nie zauważyłem w którą stronę się udał. Byłem wkurzony, bo w końcu nie powinien tak reagować! Przecież nie powiedziane od razu, że zginę czy coś… Bogowie, to skomplikowane.

W ogóle dzisiejszy dzień jest pokręcony, ale może nie będę tego mówił na głos.

Jeśli chodzi o to czego byłem świadkiem rano, to powiem tak… Anvikowi nic wielkiego się nie stało, Sun zwiał najprawdopodobniej do trzynastki, zaś z Jack’em muszę porozmawiać, bo coś mu odbiło. Oczywiście najpierw trzeba było go znaleźć… a, że w szukaniu Jack’a na obozie dobre są tylko dwie osoby postanowiłem do jednej z nich zagadać… Nie, nie do Octaviana, bo czasami wolę się nie przyznawać, że w pewnym stopniu jesteśmy ze sobą spokrewnieni… z resztą ta druga osoba sama się napatoczyła:

-Cześć pizdeczko. Szukasz czegoś? Guza mam nadzieję – Vi wyszczerzyła zęby.

-Nie – warknąłem – Jack’a szukam. Wiesz gdzie jest?

-Może i tak. Ale ci, shlyukha, nie powiem.

Przewróciłem oczami, naprawdę człowiek się nie może o nic spytać.

-Posłuchaj tu nie chodzi o jakąś błahą sprawę, Jack prawie kogoś udusił…

-Uwierz mi to jest typowe.

Wysłałem dziewczynie wkurzone spojrzenie, jednakże Vi przesłała mi jeszcze gorsze przez co odruchowo chciałem się cofnąć.

-A więc gdzie on jest?

-Powiedziałam mu, żeby jak się nudził to aby poszukał Octaviana.

-A gdzie jest Octavian?

-Skąd mam wiedzieć? Przecież mówiłam mu, żeby go poszukał – Vi wyszczerzyła zęby – Narka pizdeczko, przynudzasz.

I poszła przed siebie. Świetnie, czyli Vi wysłała go do Octaviana, a sama nie wie gdzie jest Octavian, ja też nie wiem gdzie on jest, tak więc nie znajdę za szybko Jack’a… po prostu ja uwielbiam logikę.

Nogi same mnie zaprowadziły pod domek numer trzynaście, skoro Jack’a nie ma, Anvik twierdzi, że to nie była jego sprawa, to może Sun… znaczy Död… (Bogowie co to w ogóle znaczy) będzie coś wiedział. Zapukałem do drzwi ale odpowiedziała mi cisza. Nacisnąłem klamkę, a ponieważ nie domek nie był zamknięty wszedłem do środka.

-Um… Hej – do holu weszła niebiesko włosa dziewczyna, uczesana w rozwalający się lekko kok – Nica nie ma.

Poczerwieniałem, całkiem bez powodu i zaśmiałem się lekko nerwowo, przez co dziewczyna spojrzała na mnie z ukosa.

-J-ja nie do niego. Do Sun’a.

-Och… Ale wiesz Sun nie jest w humorze, chyba nawet nie najlepiej się czuje a ty…

-Jestem synem Apolla.

-Wiem, ale nie jestem pewna czy Sun potrzebuje „lekarza” – dziewczyna wykonała cudzysłów w powietrzu – może jutro.

-Jutro mnie i jego raczej nie będzie na obozie i będzie brakować nam szans na rozmowę w cztery oczy.

Lauren zamyśliła się lekko, jej złote oczy mierzyły mnie od stóp do głów i po chwili dziewczyna odparła:

-Dobra, to wejdź do niego. Ale nie mów mu, że ja cię wpuściłam okej?

Podziękowałem jej i wszedłem na wyższe piętro.

Pokój Sun’a był przeraźliwie lodowaty, myślałem, że normalnie w nim zamarznę. Sun’owi zaś najwidoczniej to nie przeszkadzało. Siedział po środku pokoju, trzymając na kolanach jakieś czarne zwierze, co to mu nie przyglądałem się za bardzo.

-Dostaniesz zapalenia płuc – stwierdziłem.

-Nie. Mieszkałem od dzieciństwa w dużo zimniejszych miejscach. Nic mi nie będzie.

-Jesteś dopiero po wyleczeniu trucizny, jesteś osłabiony.

-Nie, nie jestem – warknął i spojrzał mi w oczy… Było w nich coś innego, coś chłodnego i jakby zobojętniałego – Wyjdź.

Nie zrobiłem tego. Zamiast wyjść usiadłem naprzeciwko niego, a to co trzymał na kolanach drgnęło i skuliło się w kłębek, przytulając się przy okazji łapkami do brzucha Sun’a.

-Coś się stało – popatrzyłem na niego badawczo – widzę to.

Sun za wszelką cenę unikał mi teraz patrzenia w oczy i spytał się mnie patrząc na ścianę obok:

-Steven, też czasami myślisz, że jesteś w nieodpowiednim miejscu? Że nie powinieneś być akurat tutaj? Że to wszystko jest snem, że nie jesteś herosem, otworzysz oczy i wszyscy którzy zginęli, przez właśnie ten fakt, iż jesteś pół-bogiem będą znowu tutaj? Że będziesz się kiedyś śmiał z tego snu? Że otworzysz oczy i okaże się, że masz normalną rodzinę, matkę, ojca… normalnych rodziców, a nie bogów?

Zamyśliłem się… Jak mówił o tym przypomniała mi się moja matka… i mój ojczym… mój ojczym który się nade mną znęcał na różne sposoby, po jej śmierci… Jak jako dziecko bałem się zasnąć w nocy, aby nie obudzić się pobitym i związanym… raz zdarzyło mi się obudzić w szpitalu… wtedy mój „ukochany” ojczym opowiedział bajeczkę, że spadłem ze schodów… jeśli lekarze coś podejrzewali, to nie chcieli mieć z tym nic wspólnego… A później zaczęły mnie śledzić potwory, oczywiście ojczym wykorzystywał to jako pretekst, że zmyślam i nie chcę wracać do domu… fakt, nie chciałem. Wpadłem w złe towarzystwo. Więc czy wiem co to znaczy „normalna rodzina”?

Nawet nie zwróciłem uwagi, że zwiesiłem smętnie głowę, a obojętność w oczach Sun’a zastąpiła się współczuciem.

-Nie wiem – odpowiedziałem ochrypniętym głosem, słowo daję całe moje „dzieciństwo” przeleciało mi przed oczami – Moje miejsce jest tutaj, w obozie, nie potrafię wyobrazić sobie innego życia. Wiesz w poprawczaku nie było za fajnie, a dom pominę łaskawie.

-Byłeś w poprawczaku?

-Yhm… Ale nie gadajmy o tym, dobrze? Czyli nie chciałbyś być herosem? – Spytałem.

Sun podrapał tego zwierzaka którego trzymał na kolanach, po czym spojrzał mi jednak w oczy i odpowiedział:

-Nie chciałbym. Chciałbym być normalny, jestem zbyt słaby jak na herosa – Sun przygryzł wargę – nie potrafię nawet dobrze trzymać miecza.

-Ty słaby? – Zaśmiałem się cicho – Sun, ty przeżyłeś ogromną dawkę trucizny i zakażenie w ręce, które było na tyle nieciekawe, że moglibyśmy ci amputować całą rękę.

Sun skrzywił się lekko.

-Przeżyłbym bez tej informacji – westchnął głośno – Po za tym… to nie moja zasługa, tylko mocy jaką odziedziczyłem po ojcu… Mocy która uwalnia mi się akurat w najmniej możliwym momencie. To mnie drażni!

-Więc zrób coś z tym.

-Robię – Sun wzruszył ramionami – ale jestem słaby.

-Wiesz… Naszą ludzką siłą jest świadomość naszej słabości – uśmiechnąłem się lekko – Słabość jest w każdym, naprawdę w każdym. A jeśli wiesz już, że ją masz to… jesteś tak naprawdę silny, możesz z nią walczyć, możesz zmienić ją na swój plus, możesz ją zatuszować. Nie jest bezpiecznie zostawiać swoją słabość na widoku.

Sun zmarszczył czoło.

-Mówisz jak mój brat – powiedział przez zaciśnięte gardło – On też powtarzał, że słabość to siła… Jego słabością było to, że… o-on chciał wszystkim pomóc, nie zgadzał się z całą  tą niesprawiedliwością. A teraz nie żyje – Sun zwiesił głowę – Słabość pozostanie słabością, ona…

-Mówisz, że co jest twoją słabością…?

-Wszystko – warknął – moja siła, a raczej jej brak, moja zdolność pakowania się w kłopoty, moja zbyt wielka wierność innym… wszystko.

-Nie – stwierdziłem – Nie jesteś słaby. Jesteś zagubiony. Wiesz co? To ma swoje plusy!

-Niby jakie?! – Sun wydawał się być rozdrażniony – Jestem nikim, jak słusznie ktoś zauważył… W czym bycie „zagubionym” mi niby pomoże?!

-Kreujesz siebie – odparłem – możesz się przez to jeszcze zmienić.

-Jak?

-Nie wiem, to zależy od ciebie, ale musisz spróbować. Ja w ciebie wierzę.

Sun otarł wierzchem dłoni oczy, dopiero teraz zauważyłem, że były lekko mokre od łez, ale nie miałem ich mu za złe… Rozumiałem. Mnie dręczy przeszłość, jego przyszłość i teraźniejszość… nie wiem co gorsze… przeszłości się nie zmieni, a ona podąża za mną jak cień… te wszystkie wspomnienia z ojczymem, ze śmiercią matki, z tym jak straciłem dwa razy kontrolę i prawie zabiłem dwie niewinne osoby… Z kolei przyszłość da się zmienić i właśnie w to wierzę, że Sun’owi się to uda.

(JACK)

Ja pierdolę! No słowo daję! Jakąś godzinę temu Jackson ogłosił, że wyruszmy pojutrze do SPO! Przed chwilą di Angelo jednak stwierdził, że wyruszamy jutro, a ja mam kij do gadania… Jestem wkurwiony, nawet potłukłem się z Clarisse… Ja pierdolę to wszystko!

Sun wkurzył mnie z rana, po południu wkurzyła mnie lekko Vi, tym jej całym planem pobicia kogoś tam, pod wieczór wkurwił mnie Jackson i di Angelo, ja się pytam o co im do kurwy chodzi?!

Dobra, a teraz takie… po kij wszedłem do Wielkiego Domu?! Nie, ja się pytam serio… Po co tu wlazłem i po co idę do pokoju Octaviana?! Ja pierdolę! Otworzyłem drzwi, rzymianin opierał się o ścianę i swoim zwyczajem podrzucał miśka… w ogóle jego pokój wyglądał jakoś bardziej schludnie niż ostatnim razem jak tu byłem… chociaż to było ho, ho, ho i jeszcze kurwa dalej. Dopiero po chwili zorientowałem się, że facet jest po prostu spakowany.

-Czego chcesz, mongrel? – Warknął na przywitanie.

-Niczego – odwarknąłem – O co ci chodzi z tym „mongrel”?

-Jesteś kundlem – odparł beznamiętnie Octavian – Mieszańcem. Mieszańców się zabija.

-Śmiało – warknąłem.

-Nie zrobię tego – Octavian odłożył pluszowego misia.

Ogarnęła mnie nagła wściekłość, no bo kurwa! To nie moja wina, że moja matka rzymianka przespała się z Hermesem, nie?! Ja pierdolę!

-Nienawidzę cię – wyszeptałem, chociaż wcale nie chciałem być cicho.

-Co?

Podbiegłem do niego i przycisnąłem go do ściany.

-Nienawidzę cię! – Ryknąłem – Nienawidzę twojej twarzy! Twojego uśmiechu kiedy ze mną rozmawiasz! Nienawidzę tego jak na mnie patrzysz, jakbyś chciał mnie dodać do kolekcji tych pluszowych miśków! Nienawidzę cię bo jesteś rzymianinem! Nienawidzę cię kiedy się tak puszysz! Rozumiesz?! Kurewsko bardzo cię nienawidzę!

Octavian zmrużył swoje wodniste oczy.

-Więc…? – Spytał.

-Więc prześpij się ze mną! – Ryknąłem po czym pocałowałem go w usta. 

***

Uff... Okej. Byłam koszmarnie ostatnio zajęta za co przepraszam, ale nie dosyć, że gorączka, mam mega doła, to jeszcze parę osób postanowiło się wziąć i na mnie uwziąć, no ale dobra, bez narzekań, bo kij was to obchodzi XD 

Tak więc, rozdział jest... kończy się tak, a nie inaczej sooł... jeśli nie macie nic przeciwko w następnym rozdziale pojawi się scenka +18, raczej ostatnia, ale to się zobaczy :3 

Mam nadzieję, że rozdział się podobał, pozdrawiam wszystkich! :)))