ROZDZIAŁ 61

Informacja rozdziałowa: Niniejszy rozdział zawiera scenki +18... sooł jeśli nie chcesz ich czytać, to gdy doczytasz do świętych "***" po prostu przewiń do kolejnych "***". Pozdrawiam! 

Rozdział dedykuję Tasogare (jak to się w ogóle odmienia ;-;?). Nieważne xDŁapaj dedykację! Za to, że mnie męczysz o Wajkę i inne takie. Specjalnie dla Ciebie Wajki będzie więcej =D Wielka jesteś!

Rozdział 61. Początek naprawdę sporych problemów 

(PERCY)

Jeśli chodzi o wyruszenie na misję to byłem gotowy. Znaczy gotowy psychicznie! Bo prawdę powiedziawszy nie wiedziałem jak bardzo mam się przygotować. W plecaku miałem ambrozję, nektar, coś do jedzenia co za szybko się nie psuje i kilka butelek wody mineralnej, Steve uparł się jeszcze na coca-colę, na co przystałem, bo w końcu to jedyny napój po którym moje ADHD się stabilizuje w miarę. Po za tym nie miałem pojęcia co jeszcze spakować, oczywiście w kieszeni ciągle miałem swój długopis, więc o tym nawet nie musiałem pamiętać… Wydawać się mogło, że o niczym nie zapomniałem, ale w głowie ciągle coś mi powtarzało, że jednak czegoś nie spakowałem.

Swoją drogą jedynie ja i Anvik byliśmy zdania, że im wcześniej załatwimy sprawę z SPO, tym lepiej… Problem pojawił się wtedy kiedy Jack, powiedział, że  główne wejście i wejście ewakuacyjne zostało zamknięte i trzeba będzie znaleźć nieco inne miejsce gdzie dostaniemy się do SPO, co prawdopodobnie zajmie nam więcej czasu, na dodatek, Anvik proponował abyśmy odnaleźli także drugą, konfrontującą z SPO grupę… Excidium.  W sumie pomysł niegłupi, ale jak oni okażą się jeszcze gorsi od tych z SPO, to kolejni wrogowie, to będzie już z lekka przegięcie.

Trochę się denerwowałem tak prawdę powiedziawszy. Opuszczamy obóz sporą grupą, zostawiamy go praktycznie pod opieką dzieci Aresa, bo nie oszukujmy się tylko oni zajęli się obroną obozu.

Kiedy uznałem, że dalsze „modlenie” się do plecaka absolutnie już straciło sens, rzuciłem go w kąt i rozejrzałem się po domku. Teraz tylko czekać do jutra.

(JACK)

Kurwa mać! Nie wiem czy nie powinienem powoli żałować tego co powiedziałem… Znaczy kurwa, ja nie powiedziałem, ja to zajebiście rozkazałem. Chyba jednak zaczynam woleć bitkę niż seks w zamian za rozładowanie się… Nieważne.

***

Po tym jak przygwoździłem rzymianina do ściany nawet o nic nie pytał… Kurwa, jakby mu tak na tym zależało to bym zrobił to już dawno. Chociażby tylko po to, żeby się rozładować! Bogowie jedni wiedzą jak ostatnio jestem wkurwiony!

A później czułem dotyk rzymianina na całym ciele. Naprawdę na całym jebany ciele. Najpierw Octavian pozbawił mnie obozowej koszulki, a ja jego togi, bo wygląda w niej jak dziewczyna.

Było kurwa zajebiście. Serio!

Nawet jeśli chciałem się powstrzymać to nie potrafiłem opanować przyśpieszonego oddechu, kiedy zarówno ja jak i on byliśmy nadzy, a Octavian klęczał przede mną i chyba nie muszę mówić co takiego kurwa robił?! Co prawda z początku miało być na odwrót, ale ten jebany rzymianin się uparł! Jego kurwa strata.

Ciężko mi określić jak szybko doszedłem. Na pewno nie było to mistrzostwo świata, ale rzymianin po wszystkim warknął mi do ucha, że jestem dzieciakiem. Oczywiście dotknęło to mojego ego, więc przewaliłem go na łóżko i usiadłem okrakiem na tym jebanym rzymianinie.

-Coś powiedział? – Warknąłem cicho.

-Jesteś dzieciakiem – Octavian uśmiechał się złośliwie – A ja nie będę na dole!  

I szybko role się zamieniły… Sprzeciwiałem się, a jak?! Bo kurwa, nie będę przecież się podkładał pod każdego, a ten jebany rzymianin nie musi ciągle się rządzić prawda?!

Ale w końcu uległem… i kurwa nie jestem pewien czy to nie był błąd, bo każdy ruch Octaviana był kurewsko silny i darłem się chyba na cały obóz z bólu. Ale mimo to rzymianin nie przestawał, nawet kiedy wyraźnie dawałem mu do zrozumienia, żeby trochę przyhamował.

Później przyzwyczaiłem się do tego, że obecnie mam czuć się jak jebane mięso czy tam rzecz i ból jakoś zniknął i zrobił się całkiem znośny, co i tak kurwa nie zmienia sprawy, że oczy to miałem mokre… od łez! Bo ogólnie całe moje ciało było mokre, ale to akurat od czegoś innego.

Octavian doszedł we mnie, z resztą tak mu kazałem, bo i tak czułem się jak baba… ja pierdolę… tak teraz mogę powiedzieć, że dosłownie.

Robiliśmy to później wiele razy, nie tylko na łóżku. Zdarzyło się na siedząco, na stojąco… Powiem tak, nie jest to mój pierwszy raz… ale ten bolał tak kurewsko, jakby tak właśnie było, a Octavian mimo wszystko ciągle wydawał się nie być zmęczony…

A była jebana noc, kiedy pozwolił mi odpocząć, chociaż mimo to ciągle gadał o tym, że jeśli chodzi o seks, to jestem dzieciakiem… Jakby miał jakieś jebane doświadczenie, chyba wolę nie wiedzieć…

Kurwa, ale w sumie ma rację… Ja jebałem się przed chwilą z dwudziestu kilku latkiem, podczas gdy ja mam lat piętnaście? Eee… Okej kurwa.

***

Noc spędziłem oczywiście tutaj, bo obawiam się, że jestem na tyle wyczerpany, że padłbym, zanim doszedł bym do domku Hermesa. Obudziłem się wcześnie, obolały jak diabli, ale kurwa pewnie ten rzymianin będzie czuł się o wiele kurwa gorzej, w końcu to on przesadził!

Zacząłem już się ubierać kiedy szanowny rzymianin się obudził, przetarł dłonią oczy, ale gapił się na mnie ciągle z tą samą odrazą jaką obdarowywał mnie wcześniej codziennie. Jak ja go kurwa nienawidzę.

-Idziesz już? – Wychrypiał.

-Pewnie. Jebaliśmy się i spoko, ale tylko o to chodziło, nie? – Jakoś te słowa mnie kurewsko zabolały.

Octavian zmarszczył czoło.

-Nie powiedziałbym.

-Z resztą ty też już wyjeżdżasz – zauważyłem i wskazałem głową na walizkę.

Rzymianin potwierdził, po czym mnie pocałował… Jak ja go nienawidzę! Ta, bo jemu zależy jeszcze na czymś, aha… Mhm… jasne, kurwa, jeszcze uwaga bo uwierzę!

-Owszem – potwierdził po chwili i zaczął przesuwać palcem po moich plecach, za co prawie oberwał ode mnie, ale w ostatnim momencie się powstrzymałem – Ale gdy wrócisz tutaj chciałbym, abyś odwiedził Obóz Jupiter.

-Po co? – Zaśmiałem się – Jestem grekiem.

-Jesteś mongrel – wycedził z lekkim zniesmaczeniem rzymianin – Jesteś pół rzymianinem, możesz ostatecznie należeć do Obozu Jupiter, ponad to ja cię chcę na własność, mongrel.

Zamurowało mnie. Znaczy, ja się kurwa nie przesłyszałem? On chce, abym był jakąś jego jebaną własnością?! Śni! Ale… z drugiej strony… Chcę zobaczyć ten jebany obóz rzymian!

 Najwyżej mu zwieję.

-No niech ci tam kurwa będzie… Masz coś do pisania? Jakiś marker? – Spytałem.

Rzymianin chwilę się wahał, po czym warknął, że w walizce, powinien mieć jeden… Nałożyłem więc do końca spodnie i sięgnąłem do walizki, trochę mi kurwa upłynęło ale w końcu udało mi się znaleźć jakiś jebany mazak, wziąłem wtedy swoją obozową koszulę i…

-Co robisz, mongrel?

-Zamazuję – warknąłem i przekreśliłem napis na koszulce, nie tak, żeby go nie było widać, tylko po prostu.

Podczas gdy to robiłem, Octavian zdążył się ubrać, przez co kurewsko mnie zaskoczył jak podszedł do mnie od tyłu… na dodatek z tym swoim sztyletem rytualnym.

-Odpierdala ci? – Warknąłem.

Pokręcił przecząco głową.

-Po prostu chcę się upewnić, że zostanie po mnie jakiś ślad na tobie – warknął i przyłożył mi sztylet do nosa – nie ruszaj się przez chwilę.

Właściwie to ta uwaga była niepotrzebna, bo stanąłem jak sparaliżowany i dopiero kiedy przejechał mi tym sztyletem po nosie zareagowałem:

-Co ty do kurwy robisz?!

-W najlepszym wypadku zostanie ci blizna, nic groźnego – opuścił sztylet na podłogę i zaczął mnie całować…

Dopiero co poznaliśmy siebie nieco kurwa lepiej, a już mam go dosyć. Jak powiedział di Angelo, nasze charaktery są aż tak jebanie podobne, że aż różne… No dobra, całuje i kocha się zajebiście, ale po za tym mnie wkurwia.

Kiedy się ode mnie odkleił i nałożyłem bluzkę z przekreślonym napisem „Camp Half-Blood”, rzymianin stwierdził, że koszula wygląda znacznie lepiej i nie rozumie czemu akurat ten obóz wybrał sobie tak rażący kolor jakim jest pomarańczowy. Wzruszyłem ramionami, bo ciągle byłem wkurwiony, że po nosie strumieniami cieknie mi krew, jakbym miał już wystarczająco mało blizn na gębie… Super!

Bo kurwa, mam białe włosy, które mnie jebanie postarzają, cztery blizny przechodzące od jednego ucha do końca szczęki, a teraz będę miał ranę przechodzącą przez nos, no ja pierdolę.

Kiedy miałem już wyjść z Wielkiego Domu, Octavian przycisnął mnie na chwilę do ściany i warknął:

-Nie daj się zabić mongrel, wrócę tutaj do ciebie po tej waszej wojnie. Jeśli zginiesz osobiście zejdę do Podziemia i zabiję cię po raz drugi.

-Spoko – wycedziłem ale nieco ciszej, teraz zdałem sobie sprawę, że Octavian najprawdopodobniej będzie musiał tak zrobić – Powodzenia życzę.

-Nie żartuję, mongrel – warknął – wciąż jesteś kundlem i dzieciakiem.

Pokręciłem głową, a Octavian mnie puścił, wyszedłem więc szybko z jego pokoju… Kiedy pierwszy raz tam byłem, nigdy bym nie podejrzewał, że to właśnie chłopakiem, który tu mieszka, się prześpię! Kurwa, jak mi odbija.

(LEO)

No więc nastał ten moment, że obecnie żegnała się z nami większość obozowiczów życząc powodzenia lub mówiąc, że bez celu opuszczamy obóz. Oczywiście ze mną nie pożegnał się nikt, więc stałem z uboczu i dopiero kiedy większość osób pożegnała się podszedł do mnie Fuego. Syn Nyks był jak zwykle poważny, ale również z lekka podenerwowany.

-Ej! Spokojnie – zaśmiałem się cicho – zdążę ci jeszcze naprawić tę lampkę co ci wysiadła, jak tylko wrócę – wyszczerzyłem zęby.

-Po prostu na siebie uważaj Leo, okej? – Syn Nyks kręcił raz po raz głową – W razie co możesz się ze mną skontaktować, pamiętaj.

Byłem mu wdzięczny, przynajmniej jedna, jedyna osoba z całego obozu była na tyle przyzwoita by się ze mną pożegnać, jednak lubię tego Fuego.

-Spoko, jakby mnie dręczyły koszmary to też?

-Zawsze – Fuego zaśmiał się cicho i podał mi dłoń – uważaj na siebie.

-Jak zawsze – wyszczerzyłem zęby.

Fuego jeszcze chwilę gapił się na mnie, ale zawołała go Annabeth toteż z niewielką chęcią odszedł, wtedy zauważyłem, że Steven kłóci się z Travisem, nie słyszałem ich jak rozmawiałem z Fuego, teraz dopiero usłyszałem jak się na siebie wydzierają:

-…Mówiłem ci! – Ryknął Travis – Że coś ci się może stać! Nie pozwolę na to!

-A ja ci mówiłem, że to jest mój obowiązek! – Steven po raz pierwszy krzyczał tak na całe gardło, złapał Travisa za ramiona i potrząsnął nim zdrowo – Rozumiesz?!

Travis odskoczył z przerażeniem od Scotta.

-Więc wybieraj! Albo ja albo idziesz na misję!

Byłem praktycznie przekonany, że Steven wybierze zostanie z Travisem, w końcu znam ten typ jakim jest Scott, ten jednakże odwrócił się od Hooda i powiedział coś co prawie zbiło mnie z nóg:

-Percy to kiedy idziemy na misję?!

Percy nie odpowiedział… to było chamskie! Ej, nie no serio… To było chyba najbardziej chamskie zerwanie jakiego byłem świadkiem!

Travis chwilę jeszcze stał w miejscu, zszokowany i smutny… co to drugie w ogóle do niego nie pasowało, a kiedy podszedł do niego Percy, pewnie, żeby go pocieszyć ten go odtrącił i odbiegł do domku Hermesa.

Patrzyliśmy jeszcze chwilę oniemieli na Scotta, coś było z nim nie tak, ale w końcu popędził nas Jack (swoją drogą uśmiechał się jeszcze bardziej złośliwie) i mieliśmy już wyruszać, ale wtedy podbiegła jeszcze Jasmine do Percy’ego, objęła go, po czym powiedziała:

-Odeszłam z Łowczyń – uśmiechnęła się szeroko – Długo nad tym myślałam i odeszłam razem z Yuno.

-C-co?! Ale…. O bogowie! Jak?!

-To bez znaczenia bracie, pani Artemida by mnie zabiła gdybym to zdradziła, ale po prostu pomyślałam, że powinieneś o tym wiedzieć – pocałowała go w policzek – Żegnaj bracie! Powodzenia!

 I dopiero wtedy mogliśmy (nie)spokojnie wyruszyć.

Mieliśmy nie używać Argo II, Percy mówił, że tym sposobem ci z SPO mają większą szansę nas wypatrzyć.

 Jak tylko przekroczyliśmy granicę obozu Percy westchnął:

-Leo, Jason, Sun i Steven… Słuchajcie, wy będziecie szukać tej drugiej grupy, która miejmy nadzieję, będzie bardziej przyjaźnie nastawiona od SPO.

-Ej! Nie mam zamiaru wracać do SPO! – Warknął Jack.

-Trudno się mówi – zaśmiałem się cicho, chociaż najchętniej to bym się z Jack’em zamienił – Takie życie!

Jack złożył ręce na piersi, ale już nic nie powiedział, za to odezwał się Sun, kiedy udało mu się poprawić swój plecak na tyle, że jego ciężar go nie przytłaczał:

-A nie mogę być z wami? – Wskazał na Nica.

Percy pokręcił głową.

-Jest nas ósemka – wytłumaczył Jason – To sensowne, że podzieliliśmy się na czwórki, jedna uda się do jednej grupy a druga do drugiej, a zarówno Anvik jak i Jack, muszą być w SPO.

-Lecę, kurwa pędzę – Jack przewrócił oczami – Możecie nie gadać tylko iść?!

-A ty co taki agresywny? – Spytałem.

-Spierdalaj Valdez, nienawidzę misji.

„Jak większości rzeczy” pomyślałem, ale wolałem to przemilczeć.

Jak dotarliśmy już do jakiegoś miasta to minęło kilka godzin, nie byliśmy w jakimś wielkim mieście, właściwie woleliśmy to nazwać mieściną i po prostu rozejrzeć się po okolicy. Jack właściwie rozglądał się tylko gdy przejeżdżał obok jakiś samochód, tak to wydawał się być nieobecny, a może to wina tego, że padał śnieg i nie za bardzo mogłem mu się przyjrzeć.

Później zatrzymaliśmy się na chwilę w jakiejś knajpie, żeby się ogrzać, o dziwo właściciel owej knajpy okazał się nad wyraz miły i uwierzył w naszą bajeczkę o tym, że się zgubiliśmy oraz za darmo poczęstował nas ciepłą czekoladą. Tak więc siedzieliśmy w pustej knajpie, popijając ciepłą czekoladę, znaczy nie wszyscy Jack ciągle nieobecny gapił się w okno, nawet kurtkę nałożył jakoś tak dziwnie zapinając, to trochę do niego niepodobne.

-Kiedy się rozdzielamy? – Spytał Percy, Jasona.

-Zobaczymy. Może jak znajdziemy SPO, hm?

Pokiwaliśmy zgodnie głowami. Steven przyglądał mi się z pewnym smutkiem, ale jak tylko spytałem o co chodzi nie odpowiadał, toteż pomyślałem, że musi trochę ochłonąć po zerwaniu z Travisem…

-Mogliśmy zostać w tym jebanym obozie – warknął Jack – Przynajmniej ciepło tam.

-Ta… -Prychnąłem – Spoko, z takim gorącym facetem jak ja nie zamarzniemy, spoko!

Sun parsknął cicho w swój kubek czekolady. 

Swoją drogą teraz dopiero zauważyłem, że Anvik rozgląda się niespokojnie, a jak tylko ja na niego spojrzałem, to spojrzeli na niego wszyscy.

-Co jest Anvik? – Spytał Percy i odłożył swój kubek z czekoladą.

-Nie podoba mi się tu coś – westchnął – to pewnie nic, nie przejmujcie się.

-Yhm… Słuchaj z twoim doświadczeniem to wolę abyś się dzielił co ci się nie podoba – odparłem – Łatwiej przeżyć.

Anvik zerknął za siebie.

-Zaraz przyjdę – odparł i wstał z miejsca.

-Gdzie cię niesie? – Spytał Percy.

-Sprawdzę tego właściciela.

I poszedł na zaplecze w którym zniknął właściciel. Jack burknął coś o mało mądrym wyborze, ale najwyraźniej nie miał zamiaru nic z tym zrobić, jedynie Sun, raz po raz wstawał, ale spojrzenie jakie rzucał mu Nico sprawiało, że siadał z powrotem… Jestem ciekaw czy przypadkiem Tanatos nie współzawodniczy z Hadesem czy coś… bo po relacjach ich synów mam wrażenie, że tak właśnie jest… może walczą między sobą o to który jest bardziej szanowany przez umarłych?!

Po kilku minutach Anvik wyszedł z zaplecza, parskał raz po raz jakby miał katar i kazał nam szybko dopić czekoladę.

-A co z właścicielem? – Spytał Percy.

-Potwór, a raczej był potworem.

-Czy naprawdę nie istnieją życzliwi ludzie? Tylko potwory i potwory – jęknął Percy.

-Los herosa – burknąłem.

Dopiliśmy czekoladę, a Anvik poprosił abyśmy udali się do zaplecza. Sun poszedł tam z Anvikiem bez wahania, my trochę się zastanawialiśmy zanim zdecydowaliśmy posłuchać się syna Hekate… Zaplecze jak zaplecze, nic nadzwyczajnego… Póki Anvik  nie wskazał na karteczkę przypiętą strzałą do ściany. Była po łacinie, więc to Jason odczytał ją jako pierwszy:

-Zmieniliśmy główne wejście do bazy, tak więc pamiętaj o tym gdy będziesz przynosił zapasy. Wejście znajduje się przy placu głównym, dokładnego adresu wiedzieć nie musisz. Podpisano: X. – Jason na chwilę urwał, pokręcił głową po czym kontynuował – P.S. zniszcz tę kartkę, żeby nie było tak jak ostatnio.

-Cóż ostatnie mu się nie udało – parsknąłem cicho – Jak myślicie ile jest placów głównych?

-Mh… - Jack podrapał się po szyi – Chyba domyślam się gdzie to jest, ale kurewsko ciężko będzie tam trafić.

Anvik pokiwał głową. Postanowiliśmy, że rozdzielimy się już teraz. Mało moja grupa miała wskazówek, jedynie, że na pewno gdzieś w odrąbie kilku kilometrów… Bardzo śmieszne, naprawdę.

(NICO)

Było już popołudniu, więc przetrwaliśmy wielki ścisk w środkach transportu miejskiego i wreszcie mogliśmy wysiąść z nieogrzanego autobusu. Jack narzekał na zimno, a mnie brakowało Leo który mógłby go chociaż na chwilę zamknąć jakimś tekstem, bo Percy był zajęty rozmową z Anvikiem, który na rozmowę wyraźnie nie miał wielkiej ochoty, czego syn Posejdona nie za bardzo zauważał… jego urok.

-Dobra, więc jak dokładnie daleko mamy, Jack? – Spytałem po chwili.

-Daleko, kurewsko daleko – warknął – O ile się nie mylę, czeka nas sieć korytarzy i ulic.

-Co za kretyn to wymyślił? – Westchnął Percy.

-To ja, rozkazałem dołączyć do SPO kilka korytarzy obok – Jack obrzucił nienawistnym spojrzeniem Pecy’ego.

Syn Posejdona przewrócił oczami, Anvik zaś milczał. Schował dłonie głęboko w kieszenie i starał się nie odzywać bez powodu, dziwny on jest lekko… ale czy można mu mieć to za złe? Z resztą ja sam milczałem, nie czułem potrzeby wiecznego kłapania dziobem czy narzekania na wszystko, trzymałem się więc nieco z dala.

-Dobra na razie jest spokój – odparł Jack gdy postanowiliśmy na chwilę odpocząć w ślepym korytarzu między uliczkami – Ale to kurwa, „na razie” może się równie dobrze niedługo zmienić w „nie mamy spokoju”.

-Więc korzystajmy – Percy uśmiechnął się lekko.

Anvik westchnął ciężko, on trzymał się od całej naszej grupy najdalej. W końcu ukląkł i zaczął palcem przesuwać po zmarzniętym betonie robiącym za ulicę.

-Co robisz? – Spytał Percy.

-Nie podoba mi się ten spokój – warknął Anvik – Możecie nazwać mnie schizofrenikiem, ale ciągle mi się wydaje, że ktoś za nami łazi.

-Jesteś schizofrenikiem – warknął Jack – Już się kurwa oglądałem nie raz nie dwa za siebie, nikogo nie ma!

-A ty jesteś dzisiaj nad wyraz odprężony – burknął Anvik – I niech ci się nie wydaje, że w Wielkim Domu mieszka tylko Octavian.

Jack zacisnął dłonie w pięści, ale cokolwiek miał na myśli Anvik poskutkowało, bo Jack w końcu się zamknął. Wiecie co jest najgorsze w misji na których w drużynie jestem ja i Jack? To, że o ile w obozie w każdej chwili mogę kazać mu spierdalać, tak tu niestety nie mogę.

-I jak? – Spytał Percy – Ktoś nas obserwuje?

Runy którymi pokrył się beton rozbłysły potwornie jasno, Anvik pokręcił głową i rzekł:

-Wygląda na to, że nie. Ale…

-Jesteś kurwa przewrażliwiony, gówniarzu – wycedził Jack – Jak wszędzie po za obozem widzisz potwory to ja ci życzę wielu sukcesów w życiu.

-Zamknij się Walker – Percy westchnął ciężko – W sumie, mi też się to wszystko nie podoba.

Mnie też się to nie podobało. Jesteśmy herosami… Jestem synem Hadesa, a ze mną jest jeszcze syn Posejdona oraz syn Hekate… Musimy przywoływać potwory! Nie jestem jeszcze pewien czy dzieci Hermesa są również wyjątkowo wyczuwalne, ciężko stwierdzić.

Jak tylko Anvik skończył za pomocą magii „przeczesywać” teren w poszukiwaniu potworów, ruszyliśmy dalej. Było zimno… Tak, nawet mnie było zimno! 

Na dodatek śnieg sypał nam do oczu co ogólnie utrudniało całą sprawę. Głowa Percy’ego prawie cała była zasłonięta kapturem zresztą się nie dziwię, naprawdę ciężko było wytrzymać… Anvik miał najlepiej, bo wytworzył chyba jakąś blokadę wokół siebie, bo śnieg po prostu go omijał a i wydawało mu się być ciepło. Szkoda, że nie pomyślał, aby się tą barierą podzielić, no cóż… Omijaliśmy sklepy w których były już dekoracje świąteczne, aż mi się lekko niedobrze zrobiło od tej propagandy tych całych świąt.. brr…

-Naprawdę jeszcze aż tak daleko? – Spytał Percy patrząc tęsknym wzrokiem na cukiernie – Łazimy już tak od kilku dobrych godzin.

-Ta… Kurwa, ładny spacerek, tylko psów brakuje – Jack wyjął papierosa i zapalił – Jackson gdybym wiedział gdzie to dokładnie jest to wykorzystałbym twojego chłopaka, aby nas tam przeniósł cieniem!

-Jack – warknąłem – nie jestem pod niczyje komendy.

-Pierdolisz? – Jack uniósł sarkastycznie brwi – A myślałem, że jak na psa Jacksona przystało robisz wszystko co każe.

Percy złapał Jack’a za ramię i już wiedziałem, że mózg mojego chłopaka się wyłączył, pomimo tego, że ja olałem uwagę syna Hermesa, Percy oczywiście musi postawić na swoim.

-On nie jest moim psem, Walker!

-A kim? – Jack dmuchnął dymem papierosowym prosto w twarz Percy’ego – A no tak… Jesteście parą. Jak zajebiście słodko. Słuchaj chłopak z chłopakiem, nie no spoko! Ale kurwa nie musisz się z tego powodu puszyć! Se znalazł mizernego chłopaka to…

Percy przyłożył Jack’owi w szczękę. Wtedy rzuciłem się, żeby go powstrzymać, bo miałem nadzieję, że w porę się opanuję niestety…

Anvik z kolei przytrzymał Jack’a gdyż ten wyraźnie pragnął oddać Percy’emu.

-Przestań – warknął Anvik.

Swoją drogą dosyć śmiesznie to wyglądało, bo Anvik jest niewielki z kolei Jack jest prawie równy wzrostem Percy’emu, więc Anvik, żeby jakkolwiek powstrzymać Jack’a przed rzuceniem się na Percy’ego musiał dosłownie objąć go w pasie i przyciągać w swoją stronę z niewielkim skutkiem ale zawsze…

-Ludzie! Już! Spokój! – Ryknął, aż prawie odskoczyłem od Percy’ego – Mamy ważniejsze rzeczy na głowie niż rozmowa o gejach i ich chłopakach, nie?...

-Możemy zawsze pogadać o pedofilach, Anvik – wycedził Jack.

-Tak? – Spytał Anvik sarkastycznie ale mimo to uśmiech spełzł z jego twarzy, jak gdyby Jack w jakiś sposób go przeraził – A to nie ty przypadkiem całowałeś się ostatnio z dwudziestu kilku latkiem?

-Spierdalaj! Z nikim się nie całowałem!

Anvik rzucił mu spojrzenie pt. „Doprawdy?”, w między czasie obaj chłopacy się uspokoili, ale oczywiście Jack rzucał później zawistne spojrzenia Percy’emu.

-Wiecie co? Szybko się o tej porze ciemno robi – Anvik spojrzał w niebo – Jeśli dobrze orientuję się w okolicy gdzieś tu jest jakiś hotel, wiecie… może mają jakieś wolne lokum.

-Yhm… Di Angelo i ty wyglądacie jak czternastolatki, a ja i Jackson na pewno nie wyglądamy na powyżej osiemnastkę, powiedz mi jak szybko uda nam się coś wynająć za nim nie powiadomią „rodziców”?

Anvik zmarszczył czoło i warknął:

-Jack mówiłem ci kiedyś, nie podważaj moich propozycji.

-Ta… Mało realna propozycja, ja pierdolę, gówniarzu ogarnij się i pomyśl i…

Jack urwał bo Anvik pstryknął palcami i nagle stojąca obok Walkera latarnia zmieniła się w wielkiego pająka. Wiedziałem co tu się dzieje, więc nie wyciągnąłem nawet broni, ale Jack wytrzeszczył oczy i cofnął się pod samą ścianę stojącego za nim budynku, jąkał się, mówiąc coś o zabraniu tego czegoś z jego oczu, aż Percy wybuchnął śmiechem. Wtedy Anvik pstryknął palcami i pająk zamienił się z powrotem w latarnię.

-Co to kurwa, w kij było?! – Ryknął Jack.

-Tak zwana Mgła, kretynie – Percy przewrócił oczami – Czyli jesteś w stanie ją kontrolować Anvik? Fajnie masz.

-Ta… - Anvik znowu lekko się uśmiechnął – Więc co… Idziemy?

Właściwie to już nie czułem stóp, więc zgodziłem się razem z Percy’m, jedynie Jack (pomimo tego, że jeszcze kilkanaście minut temu narzekał na to, że go wszystko boli) gadał o tym, że to nie najlepszy pomysł, ale go nie słuchaliśmy. Po chwili byliśmy już w hotelu a Anvik za pomocą Mgły przekonał recepcjonistę, że mamy tu wynajęte pokój z trzema sypialniami… Tak… trzema bo Anvik ulitował się i dał mi i Percy’emu sypialnię dla pary… Oho… Wyczuwam nagłe jaranie się tym Percy’ego… Jak dziecko.

Weszliśmy do swoich pokoi. Nam trafił się pokój może lekko obskurny, ale na swój własny sposób przyjemny. Podwójne łóżko, może nie wyglądało najładniej ale było miękkie.

-Wcześnie jest jeszcze – stwierdził Percy siadając na łóżku.

-Yhm… - zgodziłem się i usiadłem obok niego.

-Ciekawe jak radzą sobie pozostali – mruknął Percy.

Wzruszyłem ramionami, w sumie też byłem ciekawy no ale…

-Wiesz co…? Jack teraz śpi, Anvik jest na dole – Percy zerknął na mnie ukradkiem – Może byśmy tak wiesz…

Nie dokończył bo popchnąłem go na łóżko, usiadłem okrakiem na jego kroczu i wpoiłem się w jego usta.

-Heh… - westchnął – wyraźny jak dzwon, świetnie.

Kiedy całowałem go po szyi i zdejmowałem powoli jego obozową koszulę właściwie nie myślałem zbytnio nad tym co robię… to było mechaniczne. Poważnie nie panowałem nad swoimi ruchami ani ciałem, oraz cichymi jękami kiedy to role się zamieniły i to Percy powoli obcałowywał całe moje ciało.

-Nie, nie przeszkadzajmy im… - usłyszałem nagle stłumiony dziewczyński głos.

- Shlyukha, rzymianko daj popatrzeć! – Warknęła nieco głośniej inna dziewczyna o głosie niemal identycznym do głosu Vi ale…

-Ekchem… Bracie? – To była już na sto Lauren.

Percy zeskoczył ze mnie jak poparzony, a ja mechanicznie ukryłem zażenowanie chowając twarz w dłoniach… Przez Iryfon akurat teraz postanowiły połączyć się z nami Vi, Lauren oraz jakaś inna białowłosa dziewczyna, to była chyba Yuno.

-Yyy… - zaczął inteligentnie Percy – Cześć?

Vi wybuchnęła tak głośnym śmiechem, że na chwilę połączenie się przerwało, ale niestety tylko na chwilę.

-Elo! – Vi wyszczerzyła zęby – YA yebat' , naprawdę nie macie nigdy nic innego do roboty?!

-Spieprzaj Vi – wychrypiałem – O co chodzi?

-No… - Lauren wystąpiła nieco przed siebie – Postanowiłyśmy pójść za wami.

-Co?! – Percy prawie spadł z łóżka.

Ta białowłosa (nie Vi) wzruszyła ramionami i odparła:

-Moim zdaniem bardziej pomożemy wam kiedy do was dołączymy. Vi co prawda robi to tylko dlatego, że Jack podobno…

-Nie podobno a na pewno! – Vi prawie uderzyła Yuno, ale między nimi stała bogom winna Lauren więc…

-Nieważne – Yuno  przewróciła oczami – Po prostu uważam, że możemy wam się przydać.

Lauren rzuciła rozbawione spojrzenie Yuno  i nagle one obie wybuchnęły śmiechem… Naprawdę one są lekko zboczone.

-No właśnie – Lauren poprawiła swojego rozwalającego się koka – Po za tym Ebola i Absurd…

-Bardzo się stęskniły za Jack’em – Vi przerwała wybuchając śmiechem – Ale w szczególności za tym gówniarzem który ma uczulenie na ich sierść.

-Czekaj! – Percy uniósł dłoń aby Vi zwolniła – Zabrałaś koty? Zabrałaś koty na wyprawę?

-Masz problem?! Skoro ten uczulony na nie gówniarz wziął swojego zajebistego smoka…

-Sun wziął smoka?! – Percy przerwał wypowiedź Vi.

Lauren pokiwała głową.

-Mh… Powiedziałam mu, że ja raczej nie będę mogła zajmować się smokiem, nie to, że bym nie chciała, bo smok jest całkiem fajny…

-„Fajny”? Laska, smok jest zajebisty! – Vi wyszczerzyła zęby.

-No tak… - Lauren rzuciła lekko zdenerwowane spojrzenie Vi, jakby chciała jej coś powiedzieć, ale w ostatnim momencie się powstrzymała – Tak czy inaczej powiedziałam, że smok się już do niego przywiązał, więc Sun postanowił go zabrać! No tak czy siak, możecie powiedzieć gdzie dokładnie jesteście?

Percy zastanowił się chwilę, po czym podał adres. Vi uderzyła się dłonią w czoło.

-Żartujesz? Chyba się kurwa teleportowaliście – warknęła.

-Nie – zaprzeczyłem – Ale jesteście pewne, że chcecie się dołączyć? Im więcej herosów tym większe szanse na to, że nas potwory wykryją.

-Nie bój żaby Nico – Lauren złożyła ręce na piersi – Nasz team poradzi sobie nawet z bogami!

-Nie – zaprzeczyła Vi – Ja poradzę sobie z bogami, wy co najwyżej padniecie przy pierwszym uderzeniu…

-Skończysz? – Jęknęła Yuno.

Vi znowu zrobiła gest jakby chciała ją uderzyć, ale tym razem otwarcie zabroniła jej Lauren:

-Ja rozumiem Aresowe geny, ale troszkę spokoju – nie musiała nawet podnosić głosu, aby dziewczyna na chwilę się uspokoiła – Więc postaramy się do was dotrzeć, nie uciekajcie tylko z hotelu, bo powoli brakuje nam drachm. Trzymajcie się!

-Narka! – Ryknęła Vi.

-Cześć – jęknęła Yuno.

Kiedy moje spojrzenie spotkało się z spojrzeniem Percy’ego obydwoje wybuchnęliśmy śmiechem, ale przeszła nam ochota na igraszki… a Jack ciągle spał, więc zaczęliśmy krążyć po hotelu, rozmawiając o tym co nam ślina na język przyniesie, od naszych sióstr po klimat na obozie skończywszy.

Nie szukaliśmy Anvika, ale sam na nas trafił. Opowiedzieliśmy mu o dziewczynach a on tylko pokiwał głową i rzekł:

-Szkoda tylko, że postanowiły dołączyć do nas… znaczy nie mogły wiedzieć, że się podzieliliśmy ale i tak.

-Racja – westchnąłem – Ale nie ukrywajmy pomoc Vi będzie… przydatna.

Percy pokiwał lekko głową i tak aby Anvik nie zauważył musnął mnie dłonią po policzku. Uśmiechnąłem się mimowolnie, a raczej kąciki moich ust zadrgały przez chwilę.

Anvik musiał o czymś wyjątkowo myśleć bo jego oczy dosłownie przy każdym mrugnięciu robiły się albo złote albo szare… Ej! W sumie przypomina mi to opętanie przez ejdolona… eee… Tak tylko mówię.

-Mh… - mruknął po chwili syn Hekate – Nie. W sumie to jednak dobrze, że tutaj będą.

-Czemu? – Spytał Percy, a jego wzrok błądził po obrazach wywieszonych w korytarzu.

-Jeśli dobrze mi się wydaje ta białowłosa to była Yuno?

-Aha… - burknął na potwierdzenie Percy – Ale zależy która, ta…

-Nieważne – Anvik machnął ręką i przypadkiem strącił wazon, ale udawał, że nic się nie stało – Yuno jest od Trywii, czyli rzymskiej Hekate, więc… kolejna osoba władająca Mgłą. Vi jest od Aresa, jak przywali to… - Anvik pokręcił głową – Lauren to córka Hadesa, założę się, że nawet jeśli nie ćwiczyła wcześniej swoich mocy to przywoła kilka szkieletów… po za tym wydaje mi się, że ona potrafi nieco więcej. Do czego zmierzam? Idziemy do SPO, nie potrafię przewidzieć w jaki sposób zareaguje Bezimienny na chęć sojuszu, jeśli zaatakuje, będziemy mieli większe szanse.

Percy po dłuższym czasie przyznał rację, ja ciągle nie byłem do końca pewien ale pozostawiłem to bez komentarza.

Zeszliśmy później na dół coś zjeść… Znaczy ja wypiłem tylko zimną (tak w zimę serwujcie zimne napoje) coca-colę, Percy pochłonął chyba wszystko co tylko możliwe, a podwójnie wszystko co było niebieskie, z kolei moją uwagę o tym, że nie wejdzie z powrotem na górę olał. Anvik zaś zadowolił się tylko coca-colą i kanapką i z równym przerażeniem co ja patrzył na Percy’ego.

Wbrew moim obawom Percy dotarł do pokoju nie czyniąc sobie większej krzywdy. Anvik mruknął coś o tym, że głupi ma szczęście, po czym pożegnał się ze mną i wszedł do swojego pokoju. Percy zaś wyłożył się na łóżku i obserwował jak zdejmuję swoją bluzkę.

-Jak tam z twoją siostrą? – Spytał.

Spojrzałem na niego przez ramię. Udawał, że wcale nie gapił się na moje plecy bo automatycznie wlepił wzrok w sufit.

-Um… Jest w porządku. Może trochę zbyt dużo się śmieje i zbyt wielka z niej optymistka, ale jest fajna… ba! Bardzo fajna. Chyba nawet Död ją lubi – pokręciłem z rozbawieniem głową.

- Död? – Percy zmarszczył czoło.

-Sun – wyjaśniłem – woli jak mówić na niego Död. Ostatnio wszystkich goni jeśli nazwą go „Sun”, mówi, że on nie jest słońcem, czy coś… To nie ma znaczenia.

-A co to na gacie Posejdona znaczy Död?

-Śmierć – odpowiedziałem – Död, to znaczy śmierć. Bardziej śmierć przeznaczona, albo śmierć która sama zginie. To z takiej opowieści „z dreszczykiem”.

-A o czym ta opowieść mówi? – Percy wyraźnie nie miał pomysłu o co spytać.

Zamyśliłem się. Sun mi kiedyś to opowiadał… znaczy nie mi, tylko Lauren, a ja po prostu siedziałem obok.

-Noo… - zacząłem – Ogólnie cała opowieść opowiada o człowieku imieniem Död, on był tak zwanym „pustelnikiem”, ale nie to, że mieszkał na odludziu, po prostu nie lubił ludzi – zamyśliłem się próbując przypomnieć sobie szczegóły – Pewnego razu do domu Död’a zapukał jakiś człowiek. To był miejscowy szlachcic, ale Död nie zdawał sobie z tego sprawy, a że mężczyzna wyglądał na strudzonego, Död wpuścił go do środka i ugościł, pomimo sprzeciwów swojej samotniczej natury. Szlachcic był umierający – zrobiłem przerwę aby zerknąć jeszcze na Percy’ego, nie wydawał się być znudzony – nie zostało mu wiele czasu, a musiał podzielić się z kimś swoją wielką tajemnicą. Död więc wysłuchał owej tajemnicy, a kilka minut później szlachcic zmarł.

-Nadal nie widzę w tym „dreszczyku” – stwierdził Percy.

-Mh… Ja w ogóle tego nie wyczuwam, no ale… nie przerywaj – Percy przeprosił, a ja kontynuowałem – kiedy strażnicy widzący wchodzącego szlachcica zapukali do drzwi domu Död’a, zastali tylko ciało nie żywego od trucizny szlachcica. Död zniknął. Nikt nie widział aby ktokolwiek wychodził z domu, ale Död’a nie było. Przeszukiwali całą wioskę i pobliski las, ale Död zniknął… Nie było ani jego ciała, ani jego samego. Jakby rozpłynął się w powietrzu. To wszystko.

Percy ponownie zmarszczył brwi, jego wzrok błądził po suficie, ale zdawałem sobie sprawę, że raz po raz na mnie zerkał.

-Więc Sun, postanowił, że woli nazywać się Död? Jaki jest sens nazywać się po kimś kto skończył tak, a nie inaczej?

Wtedy przypomniałem sobie jeszcze jedną rzecz. Usiadłem więc na łóżku i dopowiedziałem:

-Według Sun’a, Död nie zniknął. Tajemnica którą podzielił się z nim szlachcic zbytnio go obciążała, ponieważ dotyczyła jego samego, uciekł więc niepostrzeżenie z domu, a w lesie spotkał jednego z bogów… Ten bóg zlitował się nad Död’em i od tej pory owy „pustelnik” stał się jednym z nich… bogów.

-Ciekawe marzenie – westchnął Percy.

-Prawda? – Parsknąłem cicho – Ale Sun z jakiegoś powodu chce być nieśmiertelny. Powiedział mi to, chociaż całkiem przypadkiem.

-Nieśmiertelność jest nudna – stwierdził Percy – Niech Sun… znaczy Död, spyta Anvika.

-To też mu mówiłem – położyłem się obok Percy’ego.

Chwilę jeszcze rozmawialiśmy, ale zarówno mnie jak i Percy’ego po kilku minutach zmorzył sen.

(PERCY)

Jak zasypiałem, miałem nadzieję, że nic mi się śnić nie będzie… nie miałem ochoty. Ale niestety jak na złość znowu miałem sen z tym blondynem, znowu na plaży w CHB. Blondyn wyglądał nieco gorzej, jakby postarzał się o jakieś pięć lat, nie on w ogóle nie był stary, ale teraz wyglądał na dorosłego. Na dodatek sińce pod oczami świadczyły o tym, że chłopak nie odpoczywa tak jak należy.

-Hej – przywitał się – wybacz, że znowu zabrakło mi odwagi porozmawiać z tobą w rzeczywistości.

-Wolałbym. Czasami poważnie chciałbym się wyspać – jęknąłem.

-Wiem – blondyn uśmiechnął się lekko.

Zauważyłem, że po jego obu bokach leżą jakieś rzeczy… po lewej stronie sierp, tak cholernie podobna do sierpu jaki miał Luke, a dokładniej Kronos, a po prawej leżała płonąca pochodnia oraz ten granatowy kwiat. Nie pytałem o to… I tak pewnie nie uzyskałbym odpowiedzi.

-Więc o co chodzi? – Złożyłem ręce na piersi.

-O misję na którą wyruszyłeś. Mh… a dokładniej o jedną osobę która ci towarzyszy. Mówię o Hogganviku.

-Co z nim?

Blondyn spuścił wzrok i chwilę wahał się nad odpowiedzią.

-Ech… Nie staraj się wszystkich chronić, Perseuszu. Niektórych nie da się uchronić.

-Mówisz, że Anvikowi coś się stanie?

-On musi zginąć. On umrze tak czy inaczej, niech zabije go SPO.

-Czemu chcesz jego śmierci?! – Warknąłem.

Blondyn spojrzał mi w oczy, a przez moje ciało przeszedł dziwny dreszcz… ja go znam! Ale przecież… nie, to nie może być… nie, to nie ma sensu!

-Po prostu musi. Czy to nie wystarcza. Wątpię aby on oddał swój amulet, więc… nie staraj się go przekonać i… Czekaj! Ktoś próbuje cię obudzić… do usłyszenia Percy, już niedługo nie będę musiał się z tobą kontaktować.

-Czekaj! Ty jesteś…

-Żegnaj.

Wizja się zamazała za nim zdołałem podzielić się swoim spostrzeżeniem.

Kiedy otworzyłem oczy zauważyłem Nica, który szturcha mnie raz po raz w ramię… pomimo tego, że jest jeszcze noc.

-O co chodzi? – Westchnąłem.

Nico opuścił głowę.

-O nic… Chciałem cię obudzić.

-Po co? – Zmarszczyłem czoło.

-Po nic – warknął jakimś dziwnym głosem – Nie lubię kiedy śpisz a ja nie mogę zasnąć.

Zmarszczyłem czoło. Nico był wściekły z jakiegoś powodu, ale nie wiedziałem z jakiego.

-O co chodzi? – Spytałem ponownie.

Nico położył się na łóżku, gdzieś na zewnątrz usłyszałem wycie jakiegoś psa i Nico poruszył się niespokojnie, ale nic nie mówił.

-No Nico… - nalegałem.

-Dobra, odwal się! – Warknął.

Wytrzeszczyłem oczy… od kiedy Nico tak się zachowuje? Odwrócił się do mnie plecami i już nie reagował na próby rozmowy…

Kiedy już miałem zamiar się poddać ktoś nagle zapalił światło w pokoju, Anvik. Wyglądał na niewyspanego ale również z lekka przestraszonego.

-Co tu robisz, Anvik?! – Ryknął Nico, znowu jakimś oschłym głosem.

Anvik spojrzał podejrzliwie na Nica, ale po chwili odpowiedział:

-Jack’a nie ma. A w okolicy widziałem Mgielnych Wojowników, niestety zniknęli nim zdążyłem zareagować. 

***

No dobra udało się dodać dzisiaj, pomimo tego, że znowu jestem chora (na bogów! Ile jeszcze? ;-; ). No tak czy siak, udało się. Ale przepraszam, za kolejne rozdziały i za ten ale za Chiny ludowe nie umiem pisać misji, zawsze coś... No ale. Okie. Mam nadzieję, że jednak da się to przeczytać, pozdrawiam serdecznie wszystkich ^^