ROZDZIAŁ 62

Rozdział 62. Nosił wilk razy kilka… 

 

(SUNAJ)

Uch! To nie jest sprawiedliwe! Dostałem wartę, okej… Tylko jak reszta się oddaliła to zaatakowały mnie trzy cyklopy, a po pozostałych z grupy ani widu ani słychu. 

Więc… Ta… Wiszę do góry nogami na drzewie, związany, czekając aż cyklopy łaskawie zgłodnieją.

 Oczywiście… próbuję się wyrwać, tylko nie za bardzo mi to wychodzi.

-Nie wierć się tak! - Ryknął jeden z cyklopów kiedy po raz nie wiadomo który próbowałem się uwolnić.

Nie no… Jedyny obecnie znany syn Tanatosa zginie, pożarty przez trójkę przerośniętych ludzi z jednym okiem. Czemu życie tak lubi sobie kpić? Jestem ciekaw czemu moi towarzysze tak bardzo zwlekają z powrotem… Ta… Powiedzmy sobie szczerze, nie mam szczęścia.

-Powinniśmy poczekać na resztę – burknął jeden z cyklopów.

-Ile? Czekamy już wystarczająco – odezwał się basowym głosem drugi.

-Zgadzam się! Zaciągnijmy go do kryjówki, nie ma sensu czekać.

Westchnąłem ciężko… No dobra, nie mam pomysłu, ale nie mam zamiaru się od tak poddać!

-Eee… Ale wiecie, że was jest trzech a ja jestem jeden… na dodatek dosyć mikry i…

-To nie ma znaczenia! – Przerwał mi pierwszy cyklop.

-Jak nie ma? – Oburzyłem się – Jakbyście poczekali na pozostałych byłoby więcej do jedzenia… albo na zapas.

Cyklop który przed chwilą mi przerwał zamyślił się po czym warknął do pozostałych:

-Więc jak?

-Idziemy z nim!

-Czekamy! – Ryknął trzeci cyklop.

-Idziemy!

-Czekamy!

-Nie, idziemy zakuty łbie!

-Nie, czekamy zakuty łbie!

I tak trwała kłótnia między cyklopami… Doprawdy inteligentne, no ale okej… Ja ciągle jestem związany, gdyby udało mi się jakoś rozbujać, może sznury by się przerwały… ale nie mam tyle czasu. O rany! Czemu ja nie potrafię dobrze kontrolować swoich mocy? 

I wtedy nagle pod drzewem usłyszałem skrobanie… To jest to!

-Przepraszam, że przeszkadzam, ale czy mógłbym opowiedzieć dowcip? – Spytałem mając nadzieję, że cyklopi naprawdę są aż tacy tępi.

Odwrócili się w moją stronę, a ja zacząłem mówić głośno i wyraźnie:

-A więc: Nils możesz łaskawie mi pomóc?!

Jeden z cyklopów spojrzał na mnie mało inteligentnie, drugi zaczął się śmiać, a trzeci pytać o co chodzi, ale w końcu cała trójka wybuchnęła zgodnym śmiechem i zaczęła przekładać ten „dowcip” na swój własny sposób… Idioci.

Ale przynajmniej osiągnąłem to co zamierzałem. Mój plecak pod drzewem stanął w płomieniach, dzięki czemu wydostał się z niego smok. Miałem przez chwile lekkiego pietra, że Nils postanowi zaatakować niewielkim ogniem cyklopy na szczęście zaczął wspinać się przy pomocy swoich pazurów po drzewie… Cyklopy go nie zauważyły. Nils podpalił liny które mnie oplatały… Musiałem zacisnąć z całej siły zęby aby nie krzyknąć gdy poczułem płomienie przy nadgarstkach i kostkach, ale w końcu wylądowałem z głuchym łupnięciem na śniegu… na moje szczęście cyklopy były zbyt głośno by to usłyszeć.

Nils spadł prosto w moje wyciągnięte ręce i bez większego zastanowienia postanowiłem zwiać. Oczywiście z moim szczęściem nie miałem pojęcia gdzie podziali się pozostali, ale było mi w sumie wszystko jedno i zbiegłem ze wzgórza prosto do miasta… pustego miasta. Łał… Wyglądało to tak jakby nagle wszyscy ludzie w jednym momencie postanowili uciąć sobie popołudniową drzemkę, nikogo nie było na ulicach, samochody stały zaparkowane na środkach skrzyżowań… Na placu zabaw huśtawki huśtały się wraz z powiewem wiatru ale… Coś w jednej huśtawce było nie tak… Schowałem Nilsa pod swoją kurtkę, tak aby tylko wystawał mu łeb i podszedłem do tej huśtawki… Z początku myślałem, że mam zwidy… Serio, widziałem na tej huśtawce dziewczynę… Może w moim wieku, ale ona była przeźroczysta. Śmiała się za każdym razem gdy huśtawka wzbijała się wyżej, ale jej śmiech nie był ciepły był lodowaty i… znajomy.

Ciężko powiedzieć jak wyglądała. Miała szarą skórę, ale sukienkę, buty, włosy, oczy i usta białe tak, że mieszała się z śniegiem.

-Cześć – przywitała się, jej głos odbijał się echem po całym mieście – chcesz się ze mną pohuśtać?

Prawdę powiedziawszy nogi miałem jak z waty i bezwiednie usiadłem na huśtawce obok.

-Jak się nazywasz? – Spytała się i spojrzała mi w oczy, czułem się tak jakby jej spojrzenie czytało moją duszę.

-Nazywam się Död – odparłem – A ty?

-Nie wiem – dziewczyna wzruszyła ramionami – Brat mi to mówił… Ale zapomniałam, on tak dawno mnie nie odwiedzał.

Zmarszczyłem czoło.

-Kim jest twój brat?

-Nie wiem – powtórzyła tym samym tonem – Nawet nie wiem czy faktycznie jest moim bratem, ale tak mi powiedział.

-A jak on się nazywa?

-Mój brat? Nie wiem. Ma bardzo skomplikowane imię i nazwisko, plączę sobie język próbując sobie je przypomnieć i coś mnie boli w klatce piersiowej kiedy o tym myślę.

Ona jest duchem…

Nie, nie to, że dopiero teraz to zauważyłem! Po prostu… Nie spodziewałbym się w życiu spotkać ducha na… placu zabaw.

-Masz jego aurę – zauważyła po chwili – Pachniesz jak on.

-Słucham?

-Albo nim jesteś, albo niedawno byłeś z nim – dziewczyna zapatrzyła się na mnie – Nie jesteś podobny do mojego brata, ale pachniesz jak on…

-Jesteś herosem? – Wypaliłem.

-Herosem? – Powtórzyła z rozbawieniem dziewczyna – Kiedyś. Mój brat jest herosem.

-Więc i ty nim byłaś – mruknąłem do siebie.

Smok pod moją kurtką poruszył się niespokojnie, ale nie zwróciłem na niego uwagi.

-Jesteś drugą osobą która mnie widzi. Wszyscy inni odchodzą. Mój brat mnie widział. Ale powiedział, że to wszystko moja wina.

-Co twoja wina?

-Jego życie. Mój brat jest dziwny.

Zamyśliłem się. Ona naprawdę mi kogoś przypomina.

Dziewczyna nagle zaczęła się niespokojnie rozglądać, po czym odparła:

-Musisz iść. Oni się zbliżają – westchnęła po chwili.

-O-oni?

-Nie mogę wymawiać ich imion. Idź.

Jakby na zawołanie usłyszałem odgłosy ciężkich stóp, jakby cała armia uzbrojonych żołnierzy szła na wojnę. Poderwałem się z huśtawki, kątem oka zauważyłem jak dziewczyna również to robi, aczkolwiek wyglądało to jakbym oglądał film na zwolnionym tempie, jednakże nie miałem czasu na to patrzeć. Z smokiem pod kurtką pognałem jak najdalej od tego miejsca…

Ciągle nie mogłem znaleźć pozostałych. Gdzie ich wcięło? Nawet nie mam pojęcia gdzie dokładniej poszli… Pięknie. Mogę sobie pogratulować, bo przez spotkanie z tamtą dziewczyną, nawet nie do końca pamiętam z której strony przyszedłem. No i świetnie! Jakby ktoś miał jeszcze wątpliwości co do tego, że jestem ofiarą losu, to proszę bardzo…

(PERCY)

Po tym jak z Anvikiem (Nico ciągle się do mnie nie odzywał) przeszukałem cały hotel, a po Jack’u nie było śladu zaczęły się drobne problemy… Powinniśmy go znaleźć. Tylko nie za bardzo możemy się ruszyć z tego miejsca aby dziewczyny się gdzieś nie zapodziały kiedy tutaj trafią.

-Mogę go poszukać sam – zaproponował bardzo niechętnie Anvik.

Odpowiedziałem mu dopiero kiedy weszliśmy do mojego i Nica pokoju:

-Wolałbym nie. Jeśli i ciebie gdzieś wetnie to dopiero będziemy mieli kłopoty.

-Przypominam, że Jack wie gdzie obecnie może być wejście do SPO… – Anvik zmarszczył czoło – Nico czy ty się dobrze czujesz?

Automatycznie zerknąłem w miejsce gdzie spojrzał Anvik… Nico siedział w kącie pokoju, ze skulonymi nogami i trzymając się kurczowo za głową, bujał się do przodu i do tyłu jakby próbując się uspokoić.

Podszedłem do niego i klęknąłem przed nim. Bogowie co się z nim dzieje?

-Nico, co ci? – Spytałem lekko drżącym głosem.

Nico nie uniósł nawet oczu, nie zaszczycił mnie nawet chwilowym spojrzeniem, burknął tylko:

-Odwal się ode mnie.

-Ej – obruszyłem się lekko – To nie pora na fochy… Co się dzieje, słońce?

-Nie nazywaj mnie słońcem! – Ryknął – Powiedziałem odwal się! Nic mi nie jest, zostaw mnie!

Odepchnął mnie, przez co upadłem na podłogę, a sam Nico wstał i jak wariat zaczął krążyć po pokoju.

-Słuchaj – Anvik na chwilę go zatrzymał – Coś jest z tobą nie tak… Popatrz mi w oczy.

-Odpierdol się.

-Popatrz mi w oczy! – Ton Anvika wcale nie był przyjacielski, wręcz wrogi.

I właśnie przez ton jego głosu, zacisnąłem z całej siły pięści i podszedłem do niego… To, że Nico jest zdenerwowany nie znaczy od razu, że ten wszechobecny dzieciak Hekate, musi się wtrącać w jego sprawy!

-Anvik! Nie przeginaj! – Warknąłem.

-Ale jemu – wskazał głową na Nica – coś jest.

-Nic mi nie jest – głos Nica z powrotem zrobił się opanowany – Przepraszam. Drażni mnie to, że jednak rozdzieliliśmy się z pozostałymi, nie ma z nimi kontaktu… a teraz ten cały Jack…

-Nie przejmuj się nim. Znajdziemy go, albo sam wróci – zapewniłem i uśmiechnąłem się lekko.

Anvik złożył ręce na piersi jakby był nieprzekonany.

-Uch… Postaram się skontaktować z Sun’em jeśli tak bardzo cię to drażni synu Hadesa – Anvik podszedł do mnie i po chwli dodał szeptem – A mi się jego zachowanie nie podoba. Jeśli on coś zrobił Jack’owi…

-O co ty go do cholery podejrzewasz? – Warknąłem.

-Tylko mówię – Anvik pokręcił głową – Jeśli mu odbiło, to konsekwencje spadną na ciebie.

Pokręciłem głową… Ta! No oczywiście! To, że Nico ma gorszy nastrój od razu świadczy o tym, że mu odbiło! No jasne! A już myślałem, że Anvik nie kieruje się stereotypami dotyczącymi dzieci poszczególnych bogów, ale nie! To, że Nico jest od Hadesa oczywiście świadczy o tym, że jest szalony.

Chciałem już zwrócić uwagę Anvikowi, ale wtedy coś mi się przypomniało… Mój sen z tym blondynem. Szepnąłem więc do syna Hekate:

-Anvik? Powiedz mi kontaktowałeś się kiedyś z kimś poprzez wizje senne?

Anvik zmarszczył czoło, jakby zastanawiał się czy pytam na serio, po czym wzruszył ramionami i odparł:

-Nie. A co?

-Nic – uśmiechnąłem się lekko.

Anvik pokręcił głową, rzucił raz jeszcze przelotne spojrzenie Nico, po czym wyszedł bez słowa.

Westchnąłem ciężko i podszedłem do Nica. Nie rozumiem jego zachowania, no ale przecież każdy ma prawo do gorszego nastroju, nie?

-Już lepiej?

-Yhm… - mruknął – Percy? Moim zdaniem nie powinniśmy szukać Jack’a, jeśli zwiał… no trudno. Anvik jest na tyle obeznany, że znajdzie wejście do tego całego SPO.

-Ale Anvik widział Mgielnych Wojowników. A skoro Jack zniknął…

-Na pewno nic mu nie jest – Nico mówił to z takim przekonaniem, że praktycznie mu uwierzyłem.

-Czyli co mamy robić Nico? Nie możemy ruszyć dalej z powodu dziewczyn i ich obecnym braku drachm… Mówisz, że Jack zwiał… powinniśmy go więc znaleźć.

-Poczekajmy – Nico… uśmiechnął się przekonywająco – Na razie tutaj nic nam nie grozi.

Chciałem już coś powiedzieć, ale okazało się, że jednak nie jesteśmy w pokoju sami:

-Optymistycznie – to był Anvik, najwyraźniej postanowił zostać – Słuchajcie chcecie zostać, dobra… Ale ja przynajmniej rozejrzę się po okolicy, żeby znaleźć Jack’a. Percy… zostajesz?

Chciałem powiedzieć, że z nim pójdę, ale jak spojrzałem na chwilę w oczy Nica… Mój mózg postanowił się wyłączyć, a usta same powiedziały:

-Idź sam. Ale niech ci się nie zdaje, że możesz nie wracać przez tydzień. Góra kilka godzin.

-Nawet bym się nie odważył – Głos Anvik dudnił mi w głowie, również po tym gdy chłopak wyszedł.

Nico po chwili również wyszedł, a ja nagle poczułem się tak jakbym miał kaca… Chciało mi się pić, a głowa groziła nagłym wybuchem… Na dodatek, wszystko zaczęło wirować i po prostu musiałem położyć się na łóżku, a nawet to nie za bardzo pomogło. 

Bogowie! Co tu się dzieje?! Nico odwala, Anvik mówi, że coś faktycznie mój chłopak ma nie tak z głową, Jack zniknął, a ja czuję się jakbym zaraz miał umrzeć… A przysięgam na Styks, że nic procentowego nie piłem! 

Cholera… Co mi odbiło, żeby jednak tutaj zostać? Mogłem jednak pójść z Anvikiem poszukać Jack’a, ale to jak spojrzał wtedy na mnie Nico… Po prostu coś mi zawirowało w głowie. Rany! Wiedziałem, że Nico jest przystojny i w ogóle… ale teraz to dopiero do mnie całkiem dotarło. Tak, tak… spóźniony zapłon ja wiem.

Po chwili gapienie się w sufit znudziło mi się… na dodatek ból i zawroty głowy nie ustawały, więc postanowiłem wstać i krążyłem po pokoju bez większego celu. Dopiero kiedy minęło prawie dwadzieścia minut, a ani Anvik ani Nico nie wrócili, postanowiłem, że dobrym pomysłem będzie zejście na niższe piętro hotelu. Chciałem się skontaktować z dziewczynami, ale nie miałem pomysłu jak przywołać Iryfon, a nawet jeśli nie wiadomo gdzie dokładniej mogą się znajdować. Później jednak na poważnie zacząłem żałować, że nie poszedłem z Anvikiem. Oczywiście Nico… No Nico, ech… Bogowie, czemu on tak na mnie działa?! Ta… Jeszcze te zawroty głowy okażą się wynikiem naszej drobnej kłótni! Bogowie…

Kiedy po dłuższym spacerowaniu po korytarzach hotelu zaatakował mnie pudel, postanowiłem, że dobrym pomysłem będzie powrót do pokoju. Był już tam Nico i wycierał włosy ręcznikiem, najwyraźniej przed chwilą brał prysznic. Nucił przy tym jakąś nieznaną mi posępną melodię, ale urwał natychmiast gdy zamknąłem drzwi. Spojrzał na mnie nieco chłodno i nic nie powiedział. Wydaje się obrażony, ale… co ja takiego zrobiłem?!

-Jak się czujesz? – Spytałem.

-Na gacie Hadesa! – Warknął – Nie jestem dzieckiem, które co chwila nabija sobie siniaka, Jackson! Nic mi nie jest…

Westchnąłem ciężko… Zawroty głowy już mi minęły, ale za to ogarnęła mnie wściekłość… no bo! Naprawdę nic nie zrobiłem (przynajmniej tak mi się wydaje), aby od razu się na mnie obrażać.

-Dziwnie się zachowujesz – zauważyłem.

-Coś ci się nie podoba? – Warknął – Jak tak to sobie szukaj innego chłopaka, mam to gdzieś!

Myślałem, że zaraz padnę… że co proszę?! Czy on powiedział to co właśnie usłyszałem? Że mam sobie szukać innego chłopaka i ma to gdzieś?!

-Co?! – Wrzasnąłem – Odbiło ci Nico?! Cholera, odbiło ci?! Co ja ci zrobiłem?! O co ci chodzi?!

-Nie wrzeszcz na mnie! – Ryknął wcale nie ciszej – Moja sprawa jak się do ciebie odzywam, nie?! Tak ci źle?! To możesz sobie iść! Skoro tak bardzo przeszkadza ci moja osoba!

-Czy ja powiedziałem, że mi przeszkadzasz?! – Podszedłem nieco bliżej, straciłem panowanie i go uderzyłem… Bogowie co ze mną i z nim się dzieje?!

Kiedy Nico złapał oddech, był wściekły… Dosłownie otaczały go wszystkie cienie w tym pomieszczeniu, a czerwony ślad pojawiający się powoli na jego policzku sprawił, że zaczęły mnie lekko szczypać oczy, ale kilkokrotnie pomrugałem i jakoś zdołałem się opanować… w przeciwieństwie do Nica:

-A więc to tak?! Mała sprzeczka i podnosisz na mnie dłoń?!

-Mała sprzeczka?! – Ryknąłem – Człowieku z tego co zrozumiałem to ze mną zerwałeś! Zerwałeś ze mną za to, że spytałem „jak się czujesz”!

-Nie powiedziałem, że z tobą zerwałem – Nico pokręcił ze zdenerwowaniem głową – Ale zaczynam się nad tym zastanawiać! Uderzyłeś mnie!

-Przepraszam – zwiesiłem głowę – Nie chciałem poniosło mnie i…

Nico odepchnął mnie na bok i patrzył się na mnie z jeszcze większą wściekłością niż wcześniej.

-Przepraszasz?! Puknij się łeb, Jackson! Cholera, walnij się w łeb! Gdzie ja miałem oczy gdy się w tobie zakochałem?!

-Co?

-To co słyszałeś – Nica otoczyły wszystkie cienie i cały pokój zrobił się wyjątkowo jasny, z wyjątkiem miejsca gdzie stał syn Hadesa – Wkurzasz mnie! Tymi swoimi pytaniami, tą całą twoją zazdrością, tą ciągłą troską! Mam dosyć! Zrywam z tobą!

Poczułem jak zardzewiały sztylet wbił mi się w serce… Cholerne koszmary które mi się śniły już od jakiegoś czasu, po prostu się spełniły…

-Nie… Nico, ale…

-Zamilcz! – Wycedził przez zęby – Teraz trochę pocierp, tak jak ja cierpiałem!

-Nie przeszkadzajcie sobie! – Warknęła ni stąd ni zowąd Vi.

Moce Nica przestały szaleć i zauważyłem, że w drzwiach pokoju stoją Lauren, Vi, Yuno oraz Anvik. Jedynie Vi uśmiechała się od ucha do ucha. Anvik był blady jak kreda, zaś Yuno patrzyła raz na mnie raz na Nica. Z kolei Lauren miała kamienny wyraz twarzy, jakby nie docierało do niej to co usłyszała.

-Pięknie – warknąłem i wybiegłem z pokoju popychając Yuno na Vi, aby zrobić sobie miejsce.

(STEVEN)

-Tak bardzo śmieszne… zgubić osobę która miała wartę – Leo powtórzył to zdanie po raz trzeci.

-Najlepsze w tym jest to – zacząłem – że Iryfonem nie można go namierzyć.

Jason parsknął cicho, wzbijał się już z pięć razy w powietrze ale po Sun’ie… Död’ie nie było po prostu śladu, jakby chłopak rozpłynął się w powietrzu.

-Powinniśmy chyba kontynuować poszukiwania tej grupy, niżeli Död’a – westchnąłem.

-To w sumie racjonalne – Jason zmarszczył czoło – Ale nie podoba mi się myśl, że jemu coś mogło się stać.

-Nikomu się by nie podobała taka myśl – Leo wyszczerzył zęby – Poszukajmy go raz jeszcze, a później lecimy dalej z misją. Wiecie „priorytety” – Leo zaśmiał się cicho.

Szukaliśmy. Wróciliśmy się ostatni raz do miejsca jego warty, ale nie było po nim śladu… a nawet jeśli był to dawno zniknął przez szalejącą śnieżycę. Pewnie minęły z dwie godziny kiedy postanowiliśmy się poddać. Jason oczywiście bardzo nie chętnie, Leon zdawał się nie za bardzo zwracać na to uwagę… Gdybym nie był na misji szukał bym Död’a do skutku, jednakże wydaje mi się, że nasza misja jest odrobinę ważniejsza… w końcu liczy się los większości herosów, a nie jednego…

Być może też mówiłbym inaczej gdyby moje myśli nie były za bardzo pochłonięte tym co stało się przed wyruszeniem na tę misję. Znaczy wiem, to ja zerwałem z Travisem. Tak wiem, że to po części jest moja wina i moja własna odpowiedzialność… ale zrobiłem to mechanicznie. Jakbym nie mówił tego ja, tylko ktoś inny… Już od dawna miałem to dziwne wrażenie, że znowu stracę kontrolę i skrzywdzę osobę z którą jestem… no i proszę! Kolejna osoba którą teraz skrzywdziłem i tym samym zerwałem chociaż ten przypadek był najłagodniejszy… Nie popchnąłem nikogo pod pociąg, ani nie pobiłem kogoś prawie na śmierć… heh… coś na pewno jest ze mną nie tak.

-Naprawdę nie powinniśmy zostawiać Sun’a na pastwę losu – po Jasonie widać było, że gryzą go wyrzuty sumienia – ta śnieżyca robi się co raz większa.

-A my mamy zadanie – przypomniałem.

Leo ciągle milczał, być może nie miał zdania, być może zgadzał się z jednym z nas, a być może był znowu pochłonięty myślami. Jestem ciekaw jak on to robi, że jest taki… spokojny i wiecznie uśmiechnięty pomimo tego, że nie ma nikogo. Oczywiście nie mówię o przyjaciołach… aczkolwiek też nie ma ich jakoś zbyt wielu. Nie… To źle zabrzmiało, nie mam nic przeciwko Leo, wręcz przeciwnie. No dobra…

Jason prowadził… można tak powiedzieć, bo tak na dobrą sprawę ani ja, ani on, ani Leo nie wiedzieliśmy gdzie dokładnie mamy się udać, po prostu, szedł na przedzie. Leo był zaraz za mną i parokrotnie próbował wrzucić mi śnieg za kurtkę, ale za każdym razem na moje szczęście orientowałem się co kombinuje i w porę się odwracałem. Można powiedzieć, że naprawdę szliśmy bez celu, często zawracaliśmy, po czym jednak zmienialiśmy zdanie i ponownie szliśmy do przodu by po chwili skręcić w prawo i dojść do punktu wyjścia. Nie mieliśmy zielonego pojęcia gdzie mamy się udać, na dodatek, nie spotkaliśmy nawet jednego potwora co było nieco… dziwne. Znaczy nie to, że jakoś za nimi przepadam po prostu twierdzę, że coś tu nie tak jest. 

-Słuchajcie, może tak… chwila przerwy? – Zaproponował Leo i oparł się o ścianę jakiegoś budynku.

-Dobra – Jason pokiwał głową – Chwilę.

Westchnąłem ciężko i oparłem się o latarnię naprzeciwko Leo, trochę się na niego zagapiłem ale chłopak zaczął się śmiać więc natychmiast odwróciłem wzrok.

-Mam nadzieję, że jemu nic się nie stało – mruknął po chwili Jason i chuchnął sobie w dłonie.

-Mh… Komu? – Leo wyrwał się z zamyślenia.

-Död’owi – odparłem za syna Jupitera.

Leo zmarszczył czoło i opuścił wzrok, aby po chwili wybuchnąć śmiechem i wykrztusić:

-Przejmujecie się nim – Leo ponownie się zaśmiał – dopiero jak zniknął! To trochę śmieszne… najpierw go nie lubicie, a później nagle się przejmujecie. Kurka, może i ja zacznę częściej znikać…

-Leo – Jason zganił go spojrzeniem – Przejmujemy się bo zniknął i nie mogliśmy go znaleźć.

Leo wzruszył ramionami, po czym zapatrzył się jak jakaś kobieta przechodziła obok, trzymając za rękę jakieś dziecko, które mówiło o jakimś dwumetrowym facecie w sklepie.

-Chodźmy dalej – zaproponowałem.

Jason już miał coś powiedzieć, ale wtedy ni stąd ni zowąd pojawiła się jakaś dziewczyna, ubrana była w zwykłą sukienkę na ramiączka i od razu mnie zmroziło… na dodatek była na bosaka!

-Rozum straciliście? – Warknęła.

Leo popatrzył na nią z rozbawieniem.

Dziewczyna miała bladą cerę i czarne włosy, duże, jasnoniebieskie (prawie białe) oczy.

-Coś się stało? – Spytał Jason.

-On się pyta co się stało?! – Dziewczyna złożyła ręce na piersi – Przywołujecie potwory!

-P-potwory? – Wydukał syn Hefajstosa.

Dziewczyna przewróciła oczami.

-Nie, króliczki wielkanocne! Co robicie na terenie Excidium?

-Eee… - zaczął Leo – spokojnie panienko! Jesteśmy naprawdę fajnymi chłopakami! A ja wyjątkowo. Na pewno nie chcieliśmy zrobić wam krzywdy.

-Mamy dwójkę rannych… Mantykorze udało się dostać do siedziby – dziewczynę otoczyła jakaś bladoniebieska poświata – A ty mówisz, że nie chcecie zrobić nam krzywdy!

-To przypadek, zapewniam – uśmiechnąłem się lekko.

Dziewczyna wyprostowała i popatrzyła na nas władczo.

-Jesteście szpiegami Sol Petit Oceanum! Prawda?! – Dziewczyna wyjęła zza pasa sztylet… wyglądał jakby był zrobiony z lodu – Jesteście szpiegami!

-Ej, ej! Spokojnie, nie wiem co wasze dwie grupy mają na punkcie szpiegów – Leo przewrócił oczami – Ale zapewniam, że nie jesteśmy z SPO. Przysięgam na Styks!

Dziewczyna splunęła… Tak przy okazji teraz zdałem sobie sprawę, że sposób jej mówienia, gestów i nawet rysy twarzy przypominają Jack’a… mam tylko nadzieję, że to luźne skojarzenie.

-Styks…? Co kogo obchodzi jakaś durna rzeka?! – Dziewczyna pokręciła szybko głową – Zabiorę was do Caput Concilium... Panowie!

I wtedy po jej obu bokach pojawili się jacyś chłopacy, może w jej wieku. Wyciągnęliśmy miecze, ale było za późno, gdyż zaraz pociemniało mi przed oczami, gdy nie zauważyłem jak jeden z nich teleportował się za mnie i uderzył mnie w tył głowy.

(PERCY)

Nie rozumiem go! Jak żyję, cholera go nie rozumiem! Co ja takiego na bogów zrobiłem?! Spytałem go tylko! Super! Zerwał ze mną bo się przejmuję! Przecież to logiczne, że jak jesteśmy razem to się nim przejmuję! Kurde!

Siedziałem teraz w toalecie, zamknięty na zamek, bo nie miałem ochoty z nikim się widzieć… A już na pewno nie z  nim! 

Właściwie to tłukłem się po ścianach przez ostatnie półgodziny i dopiero teraz zacząłem gapić się w swoje odbicie w lustrze jak kretyn! Rzuciłem dla niego wszystko! Wszystko! Zerwałem z Annabeth, naraziłem wiele aby on był bezpieczny, starałem mu się wybaczyć gdy go poniosło! A on ze mną zerwał! Jakbym był jakąś zabawką! A podobno ostatnie złe zdarzenia były moją winą! Tak, oczywiście! To jemu coś odchrzania nie mi! Poważnie mam ochotę kogoś zabić, coś rozwalić! Cokolwiek, jestem po prostu na skraju wytrzymałości! Prościej by było gdybym to ja z nim zerwał… Przynajmniej by się gdzieś teleportował! Ja nie mam zamiaru przez takiego sukinsyna jak on przerywać misji! Jeśli Anvik będzie chciał szukać Jack’a, to pójdę z nim i zaciągnę dziewczyny, mam gdzieś di Angelo! 

Wyszedłem z łazienki i zatrzasnąłem z hukiem drzwi, aż siedząca na krześle w pokoju Anvika, Yuno podskoczyła. Lauren siedziała obok i miała ukrytą twarz w dłoniach. Zaś Vi kręciła się po pokoju gwiżdżąc jakąś sprośną piosenkę, Anvika i Nica nie było… I dobrze.

-Oho! Patrzcie, księżniczka wyszła, makijaż nałożony? Tylko pamiętaj, że na rzęsy przydałby ci się tusz wodoodporny, wiesz… łzy i tak dalej! – Vi uśmiechnęła się złośliwie.

-Zamknij się – warknęła Lauren – Percy, jak się czujesz?

Wzruszyłem ramionami.

-Gdzie Anvik? – Spytałem.

Yuno rzuciła spojrzenie na drzwi do mojego i Nica pokoju.

-Nie wychodzą stamtąd już od półgodziny. Jak myślisz, Nico postanowił się pocieszyć?! – Vi wybuchnęła śmiechem.

Nie odpowiedziałem. Miałem gdzieś co oni tam robią! No dobra… chciałem mieć to gdzieś, niestety nie potrafiłem.

-Nie rozumiem, dlaczego tak się stało – westchnęła Lauren – Przecież wy…

-Lauren… proszę, nie chcę rozmawiać – warknąłem.

Lauren przeprosiła i spojrzała na Yuno, zaś córka Trywii, ciągle gapiła się z zamyśleniem przed siebie, wydawała się nieco przerażająca, gdy patrzyła się tak na ciebie, jakby w ogóle ciebie tutaj nie było a jednocześnie wydawała się czytać twoją duszę.

Lauren po chwili zaczęła układać sobie na szybko koka, dzięki czemu wyrwała Yuno z zamyślenia. Córka Trywii westchnęła ciężko, założyła nogę na nogę i odparła monotonnym głosem:

-Coś mi się bardzo nie podobało w zachowaniu Nica.

-Mówisz jak Anvik – warknąłem.

-Bo może mamy rację – Yuno pokręciła ze zdenerwowaniem głową – Ciężko mi się patrzyło na Nica…

-Przecież mówiłaś, że jest przystojny! – Vi wybuchnęła śmiechem.

Yuno obrzuciła Vi nienawistnym spojrzeniem i odparła:

-Bo jest. Nie o to chodzi po za tym…

-Przestańcie rozmawiać, proszę – jęknąłem.

Każde wymówienie jego imienia mnie drażniło i miałem ochotę rozwalić cały pokój. A one miotały jego imieniem na prawo i lewo, doprowadzając mnie do szału.

-Pójdę z nim pogadać – Lauren wstała, ale Yuno zatrzymała ją w pół kroku.

-Nie. Daj mu ochłonąć – uśmiechnęła się lekko do córki Hadesa – ładnie ci w tym koku. Pasuje ci.

-Eee… - Lauren zbladła lekko – Dzięki.

Yuno wzruszyła ramionami.

-Prosta fryzura. Nie jakaś wymyślna, pasuje ci – wydawało mi się, że Yuno rzuciła przelotne spojrzenie Vi.

Lauren westchnęła ciężko.

-Dobra, ale i tak powinnam się z nim zobaczyć.

-Później, zdecydowanie później. Może dokończymy grę? – Spytała Yuno.

-O bogowie, a one znowu! – Jęknęła Vi – Ta gra jest dla dzieci!

-Masz problem? – Oczy Yuno zwęziły się jak u kota.

Nagle zgasło całe światło… oprócz świeczki postawionej na stoliku obok Yuno… myślałem, że zaraz zejdę na zawał… Cała twarz Yuno… wyglądała jak czaszka kościotrupa, z oczodołami ze szczęką i tak dalej… bogowie! Nawet odruchowo sięgnąłem po długopis, ale gdy światło ponownie się zapaliło, twarz dziewczyny powróciła do normy.

-Bogowie! – Wstałem na równe nogi – Co ci było?!

Yuno zaśmiała się cicho.

-To taka… zdolność. Nie przejmuj się, nic mi nie jest – puściła mi oczko i rozłożyła jakieś karty na stoliku – To co, grasz? – Spytała się.

Lauren wzruszyła ramionami, a Vi rzuciła coś o infantylności.

-A w co gracie? – Spytałem po chwili.

Lauren rzuciła mi jakąś figurkę i wróciła do gry. To była figura Hadesa z…

-Gracie w Magię i Mit? – Wydusiłem.

-Yhm… Ciii… - Lauren przewróciła oczami – dasz?

Odrzuciłem jej figurkę. Heh… Chyba dzieci Hadesa tak mają, jakaś obsesja na punkcie tej gry… ciekawe czy Nico wie o… Ech…

-Znalazłam kilka kart w domku – wyjaśniła kiedy wykonała swój ruch – A Yuno miała całość, więc… Ej! Nie ma takiego ruchu!

-Jak nie ma? – Yuno zaśmiała się cicho – Meduza jest silniejsza.

Lauren zaprzeczyła. I tak trochę im zajęło ustalenie kompromisu, a ja już miałem powoli dosyć i wyszedłem z pokoju. 

Chwilę wahałem się nad zapukaniem do pokoju gdzie obecnie według dziewczyn znajdował się Anvik oraz Nico, ale… nie. Nie mam ochoty na gadanie z Nico, a Anvik… Anvik z jakiegoś powodu mnie zdenerwował.

Po za tym mam już dosyć na dzisiaj przeżyć związanych z Nico, nie potrzebuję kolejnych.

-Poczekaj! Te, kurwa, zaczekaj! – Ryknęła Vi.

Jakaś staruszka przechodząca obok Córki Aresa rzuciła Vi nienawistne spojrzenie, więc Vi na chwilę przestała mnie wołać i zwróciła się do starszej pani:

-Czy pani coś przeszkadza? Nie? To kurwa idź dalej, a nie powietrze marnujesz starucho!

Chciałbym, żeby Vi czasami powstrzymała język. Naprawdę.

-No to ten tego – Vi wyszczerzyła po wszystkim do mnie zęby – Dlaczego nie poszliście, do kurwy nędzy szukać Jack’a?! Ten jebany Emo, powinien siedzieć na dupie i na mnie czekać!

-Właśnie dlatego – przewróciłem oczami – czekaliśmy na was.

-A więc Jack’a wcięło… A wy kurwa nawet palcem nie ruszyliście! – Vi wybuchnęła śmiechem – No serio? Ja wiem, że on kurwa jest znienawidzony, ale misje to tak jebanie poważna sprawa…

-Nie naśladuj go.

-Ja go nie naśladuję! – Oburzyła się Vi – To on co najwyżej naśladuje mnie.

Przewróciłem oczami. Chciałem coś powiedzieć, ale wtedy usłyszałem krzyk, z pokoju Nica i mojego:

-Zabiję cię, rozumiesz?!

To był głos Anvika. A chwilę później usłyszałem śmiech Nica, który zmienił się po chwili w cichy kaszel. Nie wiele myślałem… pognałem do pokoju i otworzyłem szybko drzwi… I nogi po prostu się pode mną ugięły. Anvik ściskał w dłoni zakrwawiony sztylet i śmiał się cicho a przed nim leżał… Nico… cały we krwi. Nieżywy… 

***

Rany! Przepraszam za mega opóźnienia, ale nie miałam czasu ani weny. Rozdział krótszy (i nudniejszy) niż zazwyczaj ;-; Przepraszam, po prostu wen to zuo, czas to zuo itd. 

No nic, mam nadzieję, że nie pozasypialiście i trzymajcie się wszyscy! :>