ROZDZIAŁ 63

Rozdział 63. A Śmierć świadkiem tajemnicy będzie 

 

(PERCY)

Naprawdę chciałem aby to było tylko złudzenie. Mgła, czy coś… Ale… to było jak najbardziej prawdziwe. 

Anvik stał z nożem przed ciałem Nica i śmiał się. Po prostu się śmiał. Ja z kolei powinienem... ja wiem? Płakać… Zamiast tego czułem smutek oraz jeszcze większą od tego, chęć zabicia syna Hekate. Chęć większą niż smutek.

 Rzuciłem się na syna Hekate, złapałem go za gardło i próbowałem go po prosu udusić! Chociażż lepiej by było zrzucić go do Tartaru!

-Zostaw go! – Ryknęła ni stąd ni zowąd Yuno. Nie miałem zamiaru jej słuchać.

Anvik nawet się nie wyrywał, jego oczy ciągle błyszczały fanatycznie, a usta ciągle układały się w nikły uśmiech, który dopiero z każdą sekundą gdy moja dłoń zaciskała się coraz bardziej na jego gardle, zmieniał się w grymas.

I wtedy jak spojrzałem ukradkiem na ciało Nica, moje siły po prostu osłabły i wypuściłem z uścisku Anvika, po czym ugięły się pode mną nogi.

-Kretyn – wychrypiał Anvik.

Nawet nie spojrzałem na niego. To wszystko, to nie może być prawda… to musi być cholerny sen! Obudzę się i wszystko będzie po staremu!

-Dlaczego… - wydusiłem – Dlaczego to zrobiłeś?!

Anvik spojrzał mi prosto w oczy, pomimo moich sprzeciwów. Powinienem był go zabić! Cholera jasna! On zabił Nica, dlaczego nie potrafiłem więc ja zabić jego?!

-Jesteś ślepy – warknął w odpowiedzi – To nie jest… nie był, Nico. Jakbyś nie był ślepy na Mgłę, zobaczyłbyś to i nie próbował mnie zabić z byle powodu!

-Byle powodu?! – Wstałem na nogi i szybko otarłem łzy – Zabiłeś go!

Wyciągnąłem długopis i odetkałem go, wyciągnąłem miecz w kierunku Anvika.

 Po chwili staliśmy obok, jego ciała mierząc w siebie mieczami.

-Nie zabiłbym nikogo z sojuszników! – Wycedził przez zęby – Otwórz oczy Jackson!

-Zabiłeś go – powtórzyłem. Nie docierał do mnie cały sens jego wypowiedzi.

-Uspokójcie się! Anvik ma rację, Percy! – Yuno pokręciła głową.

Vi z kolei stała na uboczu, śmiała się pod nosem, ale akurat to miałem gdzieś. Ponownie zalała mnie fala wściekłości i żalu do Anvika. Wszystkie moje myśli mówiły tylko teraz: zabij go!

-Ma racje? On go zabił!

-Więc się zemścij! – Anvik opuścił swój miecz i odsłonił klatkę piersiową – No już!

Jak później o tym pomyślałem… Nie powinienem był tego robić i raczej nikt w tym pokoju się tego nie spodziewał. Po prostu wymierzyłem Orkanem prosto w serce chłopaka i wbiłem w nie miecz.

Yuno krzyknęła, Vi nawet przestała się śmiać. A ja poczułem jak chęć zemsty na nim się ulatnia i z moich oczu znowu wypływają łzy. 

Ale… chwila! Anvik żył i śmiał się, z mieczem wbitym w serce.

-Mówiłem… Moja klątwa z czasem się pogłębia – uśmiechnął się ze smutkiem – Teraz zabić mnie może tylko potwór albo bóg. Znasz jakiegoś w okolicy? Mh... SPO będzie miało większy kłopot.

Chłopak zaczął wyjmować miecz z klatki piersiowej, aż odruchowo odwróciłem głowę. Po kilku minutach orkan leżał pod moimi nogami, zaś Anvik klęczał obok ciała Nica.

-Zostaw go! – Ryknąłem – To, że nie mogę cię zabić, nie znaczy, że…

-Ale to nie jest Nico – powiedzieli w tym samym momencie Anvik oraz Yuno.

-Dasz mi dokończyć? – Warknął syn Hekate. Miałem inne wyjście? – To nie jest twój chłopak. To jest po prostu inny heros, który przy pomocy praktycznie mistrzowskiej umiejętności Mgły zdołał oszukać nas wszystkich… No może nie do końca, mnie i Yuno, ale mieliśmy również trudności z odkryciem prawdy.

-Nie wierzę wam – syknąłem.

Anvik przewrócił oczami. Pstryknął palcami nad ciałem Nica, a ja przeżyłem dzisiaj kolejny szok, gdyż w tym miejscu gdzie leżał „syn Hadesa”, leżał inny chłopak… Przystojny, a i owszem, ale nie był to Nico.

-A teraz? – Spytał ze zniecierpliwieniem Anvik.

-A jeśli to teraz użyłeś Mgły? – Mój głos nie brzmiał już tak pewnie.

-Nie użył – Yuno przyklękła obok greckiego brata – Gdyby tak było widział byś przecież jakąś mgłę lub cokolwiek świadczącego o użyciu tej Mgły.

Niby miała rację… bo przy użyciu Mgły słychać taki charakterystyczny trzask, no ale…

-Jesteście dzieciakami Hekate – wycedziłem – jak nikt potraficie używać Mgły…

-Jeśli nam teraz nie ufasz, to wybacz, ale nie mam zamiaru więcej pomagać – Anvik wstał na równe nogi – Chcesz dowodów? Wybacz, ale nie potrafię ci ich dać. Jeśli cię zdradziłem to ty dowiesz się o tym jako pierwszy, a ja jako ostatni. Więc…

-Powiedzmy, że ci wierzę – warknąłem – I co teraz? Gdzie jest Nico?

-Tam gdzie Jack. Najprawdopodobniej – odpowiedział monotonnym głosem.

-A gdzie jest Jack? – Warknęła Vi.

-Nie wiem – chłopak wzruszył ramionami.

-Więc chodźmy i się przekonajmy – Yuno wyprostowała się lekko.

(LEO)

Powiem tak… Ze wszystkich znanych mi miejsc i w ogóle… najbardziej znienawidziłem sal rady. Oczywiście kiedy patrzyło się na ciebie około pięćdziesięciu ładnych dziewczyn i co najmniej dziesięciu goryli, robiących za strażników. 

Dziewczyna która nas tu przyniosła, nazywa się Cassandra. I tylko tyle dowiedziałem się o tej piękności, zanim nie przyłożyła mi w szczękę. Fakt, ma charakterek i mocny prawy sierpowy. Teraz siedziała z nogami na stole, obok jakiejś innej, dużo sztywniejszej laski… Prawdopodobnie ta laska właśnie, była kimś na kształt dowódcy. O ile mają zasady podobne jak w SPO. Szczerze? Bardziej zwracałem uwagę na te dziewczyny, niż na to co mówią, do czasu, aż z bladych ust Cassandry nie padło zdanie:

-To szpiedzy, zabijmy ich!

Głos miała obojętny. Jakby bardziej czekała na koniec tego posiedzenia, niż na jego rozwiązanie. Natomiast to zdanie właśnie poruszyło większość zgromadzonych, zaczęły się gadki o za i przeciw,  kłótnie… słowem? Czułem się jak w centrum politycznego zamętu.

Cassandra najwyraźniej korzystała z faktu, że nikt na nią się nie gapi, bo usiadła prosto, po czym oparła głowę o stół i na chwilę ucięła sobie drzemkę… też bym pewnie tak zrobił gdybym nie był oskarżany o szpiegostwo.

-Ej! Nie jesteśmy żadnymi szpiegami – Jason był zmuszony podnieść głos – Jesteśmy tylko…

-Syn Jupitera, syn Hefajstosa i syn Apolla, podróżują w jednej drużynie… - Cassandra na chwilę przerwała by uciszyć jeszcze kilkoro osób – Od kiedy rzymianie i grecy podróżują razem?

W jej głosie było tyle pogardy gdy wymawiała słowa „rzymianie” i „grecy”, że dosłownie przez chwilę miałem wrażenie, że gadam z Octavianem (gdy mowa o grekach) lub z Jack’iem (gdy mowa o rzymianach). Problem polegał na tym, że obecnie wolałbym gadać właśnie z tą dwójką niż z biuściastą laską, która gapiła się na mnie z mordem w oczach.

-Cóż… - Tym razem zaczął Steven – wojna między nami się zakończyła, teraz szukaliśmy was, aby…

-Mówiłam, że szpiedzy – Cassandra przewróciła oczami – Znaczy dobra, dokończ – dodała kiedy wzrok siedzącej obok niej przewodniczącej spojrzał prosto na nią.

Steven nie dokończył, ale zrobił to za niego Jason:

-Walczymy z Sol Petit Oceanum. A dokładniej z ich dowódcą, który postradał zmysły. Chcieliśmy tylko prosić o pomoc. Ale oczywiście rozumiemy, że macie pewne podejrzenia…

-Bah! – Cassandra, znowu położyła nogi na stole – Mówiłam, łatwiej ich byłoby zabić!

-Zamilcz – warknęła ta laska obok.

Cassandra umilkła, chociaż zrobiła to z niechęcią. 

Później wszystko jakoś się potoczyło samo. Nie chciałem nic mówić, by czegoś nie palnąć, a dzięki dosyć ładnej mowie Stevena, oraz dobrej argumentacji Jasona, udało nam się uniknąć nieprzyjemności związanych ze stratą głowy. Mieliśmy tylko wyjść z tego obszaru, wrócić do obozu i zapomnieć… trochę zbyt łagodnie na potraktowali, biorąc pod uwagę fakt, że jeszcze przed chwilą brali nas za szpiegów SPO. 

Jednakże wyszliśmy na sztywnych nogach, ale ledwo wyszliśmy z budynku zaczepiła nas Cassandra. Uśmiechała się do nas, chociaż był to uśmiech wyjątkowo wymuszony.

-Gratuluję – pochwaliła nas… również sztucznie – Czyli jednak udało się komuś oszukać Caput Conciliu. Cóż… brawo!

-O co chodzi? – Rzucił Jason.

Cassandra wydęła lekko usta, przypominała mi teraz kogoś, ale raczej wolałbym się mylić. Naprawdę bym wolał. Chociaż nie ukrywam, dziewczyna ma w sobie to coś, przez które zaczyna mi się lekko kręcić w  głowie.

-Nie jesteście z SPO, fajnie! Ale jesteście z jednego z obozów… Jaki interes mają wytresowani herosi, w Excidium?

-„Wytresowani”? – Jason zmarszczył czoło – Mówisz tak jakbyśmy byli psami.

-A nie jesteście? – Rzuciła sarkastycznie – Małe psiaczki, czekające aż bogowie rzucą im kość, po czym gnają po nią, choćby miały złamać sobie kark. Słuchajcie, nie kupuję waszej bajeczki… Robicie sobie we mnie wroga! Nie chcecie tego…

-Masz wygórowane ego – Steven westchnął ciężko – oczywiście pasuje ci to. Wyjątkowo piękna dziewczyna, musi posiadać w sobie chociaż odrobinę zepsucia…

-Żeś komplement strzelił – warknąłem.

Ale ku mojemu zdumieniu Cassandra nie była urażona. Nawet nie skrzywiła się, zamiast tego uśmiechnęła się złośliwie.

-Dzięki. Słuchajcie, traktują mnie tutaj jako dziewczynkę na posyłki, nie ukrywam bycie… córką Hermesa, ma swoje obowiązki, ale nalatałam się już tyle po świecie, że wiem, kiedy tacy… jak wy coś kombinują – zmrużyła oczy – Nie pozwolę wam od tak, odejść!

-Eee… więc co proponujesz? – Parsknąłem cicho.

-Drobna sprawa… Masz – podała mi w dłoń jakąś kopertę – zaniesiesz to do obozu i dasz pierwszemu dzieciakowi Hekate, na jakie trafisz. Zdążyłeś załapać, czy może jest to zbyt skomplikowane i mam powtórzyć? – Wycedziła przez zęby.

Pokręciłem głową. Ciągle nie mogłem powstrzymać wrażenia ogólnego gorąca, pomimo tego, że obecnie było mniej niż minus dziesięć stopni.

-Dlaczego mamy to zrobić? – Spytał jedynie trzeźwo myślący Jason.

-A to nic interesującego, blondi – Cassandra przewróciła oczami – Życzę udanej powrotnej drogi… i połamania nóg, najlepiej dosłownie!

(SUNAJ)

-Wiesz co? – Zaczął Fuego – Kogo jak kogo, ale ciebie nie spodziewałem się zobaczyć tak szybko.

Zaśmiałem się histerycznie… Właściwie ja też nie spodziewałem  się tak szybkiego wylądowania na obozie.

-Przypadek. Oddzieliłem się od pozostałych i w ogóle – podrapałem się po karku – Co robisz o tej godzinie z daleka od domków?

-Mam wartę – wyjaśnił ponuro syn Nyks – Po za tym mieliśmy zaraz po waszym odejściu ataki. Sama Pasithea wkroczyła do obozu… jeden z dzieci Aresa, dołączył do niej… A dałbym sobie wcześniej głowę uciąć, że ci od Aresa mają więcej honoru. Po za tym bogini dała nam w kość… Zabiła grupową domku Hekate, nie powiem, żeby była wielka żałoba, ale…

Nie było mi przykro na wieść o śmierci tej dziewczyny. Niepokoiła mnie jedna sprawa…

-A była tutaj Lea? – Zapytałem.

Fuego zaprzeczył:

-Nie. I o to jest największy szum. Zazwyczaj to ona załatwiała wszystko za Pasitheę, a teraz… ciężko powiedzieć co mamy o tym myśleć. A co z waszą misją?

Wzruszyłem ramionami.

-Nie wiem. Ale obawiam się, że nie tylko Pasithea postanowiła objawić się w obozie.

-Co masz na myśli?

Westchnąłem ciężko.

-SPO… Widziałem Bezimiennego, nieopodal obozu.

Fuego zbladł. Niebo na chwilę pokryło się nocnymi chmurami, ale po chwili powróciło do normy.

-Dlaczego nie zawiadomiłeś pozostałych z misji?

-Próbowałem – westchnąłem – Ale… Iryfon nie działa. A Bezimienny mnie dostrzegł i gdyby nie fakt, że się przestraszyłem i teleportowałem się tutaj…

Fuego zacisnął z całej siły pięści i uderzył i w najbliższe drzewo.

-Został tylko dzień… dzień aby Pasithea wypuściła szalonych bogów z Olimpu i tydzień do jej przybycia do CHB. Tego „prawdziwego” przybycia.

Całkiem straciłem rachubę czasu! Bogowie! Mam często tak gdy nie skupiam się na dniach tygodnia, nagle czas przyśpiesza i… Bogowie!

-Ej, damy radę! – Zaśmiałem się cicho.

-Nie rozumiesz… - Fuego westchnął ciężko – Mamy już ofiary tej wojny, jeszcze jedna i… herosi nie wytrzymają! SPO zaatakuje, a Pasithea wykończy niedobitków. Sun…

-Nazywam się Död – warknąłem.

Fuego wzruszył ramionami.

-Nieważne. Wracaj do obozu. Już.

-Ale…

-Bez dyskusji. Coś mi się nie podoba. Powietrze jest ciężkie, jakby coś się szykowało.

Byłem wykończony. Moje moce dosłownie wyżerają moje siły, więc nawet jakbym chciał to nie miałem sił się sprzeciwić. Nilsa zostawiłem przy plaży gdzie wylądowałem, powinienem tam wrócić i pójść odpocząć i…

-Sun! – Ryknął Fuego.

Było za późno… Coś świsnęło i zobaczyłem jak jakaś strzała wbija się w pierś Fuego, a później kolejna trafiła w moje ramię. Wszystko dookoła zrobiło się fioletowe, straciłem czucie w całym ciele i bezwładnie upadłem na ziemię. Ale nie straciłem przytomności, jedynie wszystko miało nienaturalną barwę. I bardzo bolała mnie głowa… to było jedyne co czułem, nieprzyjemne pulsowanie w czaszce… takie coś czułem kiedy Nils umierał i kiedy Nico był w pobliżu… Ale Nica nie było nawet na obozie.

Mogłem poruszać tylko gałkami ocznymi i ze strachem zauważyłem wyłaniającą się z cienia Lea’ę. Z drwiącym uśmiechem podchodzącą do klęczącego na ziemi Fuego, który z trudem pozbył się strzały wbitej w pierś w okolicy serca.

-Głupi, głupi syn bogini nocy – warknęła dziewczyna.

Fuego zakrztusił się, próbował wstać, wyjąć miecz, ale wyglądało na to, że nie mógł.

Lea wybuchnęła śmiechem.

-Ojej! Obawiam się, że już nie wiele zrobisz. Syn Tanatosa już nie żyje, a ty umrzesz za chwilę, ta trucizna już jest w całym twoim ciele, zatruje ci serce – dziewczyna uklękła przed Fuego aby spojrzeć mu w oczy – Głupi zdrajca!

-Nie… jestem zdrajcą – wychrypiał.

-Nie? – Lea wybuchnęła fanatycznym śmiechem – A to nie ty miałeś zabić herosów z obozu? Nie ciebie Pasithea wysłała na zwiad? Nie ty miałeś zabić grupowego dziewiątki? To nie ty miałeś podać Chejronowi fałszywe informacje?

-Nie jestem… zdrajcą – powtórzył szeptem – w przeciwieństwie do ciebie.

Lea ponownie zaśmiała się.

-Nie. Ja pomagam Pasitheai, sprzątam to co nieużyteczne. Ty jesteś nieużyteczny!

-Ale ja zostanę zapamiętany… inaczej. Inaczej niż ty. Nie będę zdrajcą.

-Śnisz! Wszyscy się dowiedzą o tym! Jak myślisz ile osób będzie ciebie pamiętało jako dobrego pieska obozowego?! Nikt! Bo pomagasz Pasitheai, ciągle jej byś pomagał gdyby nie to, że…

-Kocham go – wycedził z trudem – nie mógłbym go zabić.

-Żałosne – Lea pokręciła głową – żałosne uczucie… Miłość! A więc masz za swoje, umrzesz w imię miłości! Umrzesz sobie przez głupie zadurzenie się w durnym Leonie Valdezie, który nawet za tobą nie przepada!

Fuego spuścił głowę. Jego oddech stawał się coraz płytszy, a ja nie mogłem nic z tym zrobić! Ta cholerna nie moc! Na dodatek głowa groziła mi wybuchem… Zaraz umrze… 

On zaraz umrze. 

-Więc żegnaj Fuego Montez, synu Nyks, zdrajco. Twoja tajemnica jest bezpieczna, spokojnie… na razie.

Dziewczyna zniknęła w fioletowej mgle, a Fuego zakrztusił się, po czym opadł bezwładnie na ziemię. 

Jeszcze chwilę moja głowa dawał mi o sobie znać, ale po chwili uspokoiła się.

Chciałem krzyczeć. Ale wiedziałem, że to nic nie da… Fuego już nie żył. A ja stałem się tak jakby jedynym świadkiem jego tajemnicy, bo Lea zginie… przysięgam na Styks!

(PERCY)

Znaleźliśmy Nica i Jack’a naprawdę po dłuższym czasie… chyba minęły z cztery dni… Byli w jakimś opuszczonym budynku. 

Aczkolwiek Walker był nieprzytomny, a Nico majaczył w gorączce… Niestety nawet nie mogłem sprawdzić co dokładnie się z nim dzieje ponieważ zaatakowali nas Mgielni Wojownicy. Piątka co najmniej. Vi śmiała się podczas walki, ja usilnie próbowałem nie dać się zabić, jednakże nie mogłem się powstrzymać przed mimowolnym spojrzeniem na Nica… A jeszcze tak nie dawno, nie miałem złudzeń, że on nie żyje!

No tak… zaraz i ja nie będę żyć, jak się nie skupię. 

Dzięki Vi, oraz kilku szkieletom przywołanych przez Lauren, a także dzięki magii Anvika i Yuno, pokonaliśmy ich zaskakująco łatwo. I zaraz po walce podbiegłem do Nica. Ledwo mógł utrzymać ze mną kontakt wzrokowy, ale jego oczy zalśniły a usta ułożyły się w nieme „Jackson”. To mi wystarczyło… Przytuliłem go do siebie. 

Nie potrafię nawet powiedzieć jak bardzo szczęśliwy się czułem. Stęskniłem się za nim, za jego zapachem, za jego ciałem… Po prostu chciałem płakać i śmiać się jednocześnie, ale na razie wystarczyło mi to, że po prostu przytulałem go do siebie.

-Nie chcę nic mówić… Ale twój Nico nie jest jedyną poszkodowaną osobą – warknęła Vi i przyklękła obok nieprzytomnego Jack’a – No i w co ty się głupie, jebane Emo znowu wpakowałeś? Ech… Dnia beze mnie nie przeżyje…

Powiedziała coś jeszcze, ale przestałem słuchać. Po chwili podeszła do mnie i Nica, jeszcze Lauren i pogłaskała syna Hadesa po głowie. Nawet jeśli niebiesko włosa nie chciała tego przyznać, było widać, że martwiła się o brata.

-Percy… - wyszeptał w końcu Nico – Myślałem, że…

Pocałowałem go. Nie chciałem aby dokańczał.

Z transu obudził mnie kaszel Jack’a oraz dziki śmiech Vi, kiedy chłopak próbował się podnieść ale nie do końca miał sił do tego.

-Zajebiście śmieszne – wydukał.

Zwróciłem uwagę, że oczy Jack’a są załzawione… ale otarł je szybko, więc nawet nie byłem pewien czy po prostu mi się nie przewidziało! Z resztą… Jack i płacz? Tak, koniec świata się zbliża.

Anvik pomógł Walkerowi wstać, chociaż zrobił to z wielką nie chęcią i odskoczył od syna Hermesa, jak tylko ten utrzymywał się na nogach i kiedy Vi przestała walić go po plecach.

Yuno stała z tyłu i znowu była pogrążona w swoich myślach… gdybym nie był zaaferowany obecnie Nico, spytałbym się o czym myśli, ale… Nico… Bogowie!

Chciałem powiedzieć synowi Hadesa jak bardzo stęskniłem się za nim, ale zanim zdążyłem choćby otworzyć usta przerwał mi Jack:

-Nie ma co szukać w SPO. Oni są przy obozie, wszyscy.  Troszkę wam kurwa zajęło szukanie mnie… nas.

-Skąd o tym wiesz? – Spytał Anvik.

-Heh… Widziałem kurwa. Jak chcesz mieć teraz wątpliwości, to wrócisz sobie do zrównanego z ziemią obozu, jak tam kurwa wolisz. Mnie ten obóz jebie, jak mam być szczery.

Anvik przewrócił oczami. W między czasie pomogłem Nico wstać, wyglądał na osłabionego, ale nie był raczej ranny.

-Ciebie Jack, coś na pewno „jebie”, ale nie powiedziałbym, że to obóz – warknął przyciszonym głosem Anvik, po czym dodał szybko – Po za tym… SPO nie jest takie głupie by zostawiać bazę bez opieki.

-Może i kogoś kurwa tam zostawili, kij ich wie? – Jack był cały czerwony na twarzy, chociaż nie miałem pojęcia z jakiego powodu – Ale Bezimienny w CHB jest, więc tak jakby do niego masz jebany interes.

Syn Hekate westchnął ciężko.

-Wiedziałem, że to się tak skończy – odparł po chwili – Nico… czujesz się na tyle dobrze by przenieść nas do…

-Dam radę – warknął – Ja bym nie dał?

Popatrzyłem na niego z rozbawieniem, chociaż miałem nadzieję, że nie przecenił swoich mocy.

-No! – Vi klasnęła w dłonie – No to mamy załatwioną podróż przez cienie, kolejną kurewsko debilną rzecz mogę odhaczyć w rzeczach „Zrobionych”.

-Jeszcze się nie teleportowaliśmy – przypomniała Yuno.

-Stul pysk – Vi pokazała córce Trywii środkowy palec.

-Coś ty do mnie powiedziała? Manier cię nie uczyli? – Warknęła Yuno.

-Musiałam przespać te lekcje – Vi wyszczerzyła zęby.

-Przestańcie – jęknął Anvik.

Dziewczyny uspokoiły się na razie, zerknąłem raz jeszcze na Nica.

-Nico, myślę, że to ja mogę nas przenieść – Lauren podeszła bliżej syna Hadesa – Nie wątpię, że dasz radę, ale obecnie jesteś trochę osłabiony i mógłbyś przenieść nas do… Japonii chociażby. 

Po dopiero dłuższej namowie Nico zrezygnował. Złapaliśmy się wszyscy za dłonie (oczywiście Jack’a trzeba było zmuszać) i po chwili lekkiej obawy ze strony Lauren, otoczyły nas cienie… nigdy nie byłem zwolennikiem takiej podróży… ale przynajmniej była skuteczna.

Wylądowaliśmy na trawie w obozie. Lauren zachwiała się, ale Nico w porę jej pomógł.

-No siostro masz kolejne doświadczenie za sobą – zaśmiał się pod nosem.

-Hm… Jednak wolę przywoływać umarłych, tak dla wprawy – westchnęła z rozbawieniem.

-Anvik! – Ni stąd ni zowąd nadbiegł Sun… Död i nim się zorientowałem przytulił syna Hekate.

Anvik prawdę powiedziawszy wyglądał jakby z jednej strony cieszył się na widok syna Tanatosa, a z drugiej strony nie miał bladego pojęcia jak zareagować, na nagłe czułości z jego strony, dlatego delikatnie odsunął się od niego. Död ogólnie wyglądał na przygaszonego. Oczy miał czarne, niczym Tartar (tak doświadczenie się odzywa) i był bardziej blady niż poprzednio.

-Coś jest nie tak? – Spytał Anvik.

-To… - urwał na chwilę – Fuego nie żyje… przeze mnie.

Sun spuścił głowę. A my… zamilkliśmy, do mnie dopiero po chwili dotarło co dokładnie powiedział syn Tanatosa.

-Ale… Ale jak? – Wydusiłem.

-Lea była w obozie. Ni mogłem nic zrobić, unieruchomiła mnie jakąś trucizną i… - Sun zaczął się niespokojnie rozglądać.

-Ej, to nie była twoja wina – odparłem.

-Była… gdybym był silniejszy…

-Ciii… - Anvik pokręcił głową – Później o tym pogadamy, dobra? Najpierw musimy powitać gości – wskazał na linię gdzie zaczynał się obóz.

Zebrała się tam armia… naprawdę wielu, wielu herosów i bez wątpienia byli z SPO.

(JACK)

Kurwa! Wiedziałem, że herosi mają jebanego pecha, ale żeby aż tak? Ledwo wróciliśmy, a już powitało nas SPO z Bezimiennym na czele. Oczywiście naiwni obozowicze uważali, że akurat im uda się przekonać, że to nie jest najlepszy moment na jebane spory… Pff… Życzę powodzenia, szczególnie, że kiedy obecnie stałem razem z Jacksonem, di Angelo i kilkorgiem innych obozowiczów przed Johnem, wyraźnie widziałem coś czego najwyraźniej ci idioci nie widzieli… Nie miał złotych oczu, miał je fioletowe, a broszka zapięta przy niebieskim płaszczu, wyglądała jakby czyjeś oko patrzyło się na nas z pogardą… Oczywiście nie miałem zamiaru na razie tego mówić, niech potraktują to jako pierdolony test na spostrzegawczość.

-Słuchaj, jesteśmy już w trakcie walki! – Jackson kręcił raz po raz głową – Powinniśmy połączyć siły a nie…

-Tak, jasne – John poprawił hełm na swojej głowie – Przykro mi więc, że wasz idealistyczny plan spełznie na niczym! Nie mam w zwyczaju walczyć z bezbronnymi! Przygotujcie się do bitwy, przeciwko zwycięzcom!

Jackson oczywiście nie miał zamiaru się ruszyć, póki nie uświadomiłem tego idioty, że ma dwa wyjścia… jeden zginąć tutaj od razu, drugi zginąć za chwilę w jebanej chwale. Oczywiście innymi słowami i Jackson (znaczy Clarisse, bo ten idiota musiał to przemyśleć) postanowiła przygotować pozostałych obozowiczów do walki.

-Jack! – Warknął John – Masz jedną szansę. Odejdź od nich!

-I co?! – Wycedziłem – Mam dołączyć do was? Kretyn…

-Nie. Nie jesteś już w SPO, ale masz jedyną szansę aby wyjść z tego żywo. Odejdź!

-Śnisz John! – Spojrzałem mu w oczy – Kurewsko bardzo nie czuję przywiązania do tego obozu, ale chętnie powalczę z takimi jebanymi kretynami jak ty! Miłego kurwa dnia.

-Więc zginiesz – John pokręcił głową.

**JACK**

Oczywiście obozowiczów nie było wielu. To było kurwa do przewidzenia. Na dodatek, tylko Piper i Roxanna postanowiły walczyć z domku Afrodyty, pozostałe „piękności” postanowiły schronić się w klinice i opatrywać razem z kilkorgiem dzieci Apolla ewentualnych rannych. Roxanna oczywiście musiała rozmiziać się ze swoim chłopakiem, Toby’m który wyszedł kilka dni temu z kliniki i zaczął chodzić z Roxanną… gdyby sytuacja nie była tak jebanie poważna, chyba bym przywalił jej albo jemu. Nienawidzę miziających się bez przerwy ludzi! 

Mh… pomijając ten aspekt… Nienawidzę zbroi. Są ciężkie i niewygodne. I tak mam szczęście bo mam jebaną lekką zbroję, bardziej pasującą do zwiadowcy, ale i tak Vi uparła się, żeby dołożyć kilka bardziej grubych elementów… na moje jebane szczęście i tak miałem najlżejszą. Kurwa ten obóz nawet nie umie solidnie się zorganizować! Podzieliliśmy się na grupy jakby to była bitwa o ten jebany sztandar! Znaczy dobra… ale organizacji nie było w tym ni w jebany kurwa grosz. 

Byłem, razem z pozostałym moim rodzeństwem oraz z domkami Aresa, Apolla, a także z Łowczyniami, w grupie drugiej. Pierwszy i ostatni front. Łowczynie i dzieciaki Apolla miały atakować z tyłu (łucznicy… pff… na kij komu jebani łucznicy?), zaś ci od Hermesa oraz Aresa mieli być z przodu… Dowodziła Clarisse, także ten… to po prostu zajebiście.

-Słuchajcie – warknęła – Jackson musiał  się uprzeć na „jak najmniej ofiar”. Nie! Będzie tyle ofiar po stronie ich – wskazała szybko na SPO – ile tylko zdołacie ubić, jasne?!

-Yyy… Zmiana rozkazów podczas… - zaczął Toby, ale Clarisse przesłała mu tak zajebiście mordercze spojrzenie, że debil zamilknął natychmiast.

Ja byłem za tym planem. Może przy okazji ofiarą po stronie SPO będzie John! Ta… Powiedzmy szczerze, jeśli kiedykolwiek coś do niego czułem, to dawno mi przeszło. Teraz dziadowi oderwę ten pierdolony łeb! 

SPO jeszcze nie zaatakowało, ale wkroczyło do obozu, w końcu wszyscy byli herosami, bariera oczywiście nie mogła ich powstrzymać… a szkoda bo popatrzyłbym jak się z nią męczą!

Oni nie podzielili się na jakieś pierdolone grupy, więc biorąc pod uwagę ich ilość, uzbrojenie i tak dalej, nasze szanse na zostanie po prostu przez nich zdeptani wynoszą więcej niż połowę. Kurwa, jak ja dawno nie miałem okazji być plackiem! Dobra, poważnie, to zabiję ich… i nawet kij mnie to obchodzi, że obecnie moją bronią jest kij bejsbolowy i jakiś niedobrze wyważony dla mnie kurewsko denerwujący mieczyk. Vi oczywiście nie chciała mi pożyczyć żadnej swojej broni, bo po co?

-Dobra, słuchaj jebane Emo – Vi przesunęła się bliżej – Jesteś jak dzieciak, spuszczę cię z oczy to już umierasz…

-Odpierdol się.

-A ty stul pysk i słuchaj – Vi patrzyła na mnie teraz obydwoma oczami, co wcale nie poprawiało sytuacji – Jeśli ty zginiesz w jakiś wyjątkowo durny sposób, to słowo daję tak ci przyjebię, że zaraz odzyskasz życie! Rozumiesz, co mówię?!

-Ta… Po twojemu to po prostu „nie daj się kurwa zabić”, tak?

Nie odpowiedziała. Uznałem to za odpowiedź twierdzącą, stara, wkurwiająca i dobra Vi… cóż, po takim czymś… po kij umierać?! 

Usłyszałem jak Bezimienny krzyczy coś w stylu „Pasithea nam to wynagrodzi! Do ataku!”, co świadczyło o tym, że kurewsko jesteśmy coraz bliżej zgniecenia. Clarisse również zarządziła atak, kątem oka widziałem jak grupa dowodzona przez Jacksona szykuje się do zaatakowania z flanki SPO. 

Ta… rokowania są niepomyślne, co powiesz na odwrót? 

Moje ciało absolutnie się z tym zgadzało. Ale już nie zgadzał się na to mój honor, o ile jakiś jebany honor mam! Powiedzmy też, że ADHD, adrenalina i inne takie jebane badziewia postawiły na swoim. 

No i grupa druga została po prostu zalana przez całe SPO. Walczyłem z bliźniakami od Aresa, Gilotyną i Brzytwą. To tępi jak but kretyni, ale walczyli potężnymi mieczami, które wcale nie wyglądały na jakieś jebane zabawki. Więc oczywiście… co ja mogłem kijem bejsbolowym albo tym niewyważonym mieczem?! Ja pierdolę, ja to mam szczęście.

-Patrz bracie – wychrypiał jeden z bliźniaków Aresa, kiedy coraz rzadziej odbijałem ciosy – I uwierzysz, że ten tu kiedyś nami dowodził?

Jego bliźniak zaśmiał się oschle.

-Tak? – Warknąłem – Dowodziłem znacznie lepiej, przynajmniej moi podwładni atakowali, a nie gadali jak stare kurwy!

Udało mi się skorzystać z okazji i wytrąciłem miecz (chyba) Gilotynie.

Ograniczcie ofiary do minimum! Może Bezimienny jeszcze się opanuje!  - Powiedział Jackson przed bitwą.

Ta… 

Wbiłem miecz w leżącego dzieciaka Aresa, a nim jego brat zdążył zareagować uderzyłem go rękojeścią w tył głowy i padł bezwładnie obok swojego brata… Mianuję się kiedyś potworem! Ta… tylko pozwolicie, że zrobię to dopiero kiedy umrę i trafię do Tartaru.

Później było tylko lepiej, naprawdę nie umiałem się powstrzymać przed kontuzjowaniem czy zabiciem jakiegoś głupiego herosa z SPO.

John to wszystko obserwował z daleka… Ot miał zawsze taką jebaną taktykę, nigdy nie rzucał się w wir walki, stał na uboczu, obserwował i rozkazywał… I tak się kurwa cieszę, że nie wymyślił, żeby zabrać ze sobą wszystkie bronie, bo obecnie bylibyśmy cali spopieleni…

-Lea! – Ryknął nagle Toby, który stał obok mnie i celował właśnie z łuku do jednego z pozostałych wrogich dzieci Aresa.

Sparowałem szybko cios i zerknąłem w stronę gdzie przez chwilę gapił się Toby… Fakt! Lea stała i przyglądała się z rozbawieniem całej zaistniałej sytuacji. Powaliłem szybko swojego przeciwnika i warknąłem do Toby’ego:

-Jak nie chcesz oberwać, to wyceluj w nią!

-Ale mieliśmy…

-Powiedziałem, jak nie chcesz oberwać, jebany kretynie!

Toby przełknął ślinę i wycelował w Lea’ę. Niestety nie miałem okazji zobaczyć czy w rezultacie zabił tę sukę, wiecie… bycie otoczonym przez taką gromadę nieprzyjaciół nie sprzyja rozglądaniu się.

-SPO! – Ryknął John – Wstrzymać atak! Wstrzymać atak!

Wojsko jak jeden mąż zastygło w bezruchu… prawdę powiedziawszy nawet ci z CHB, zaprzestali walki i staliśmy tak wśród trupów i rannych, jak byśmy zamienili się w posągi.

-Dziękuję, dziękuję – Lea uśmiechnęła się szaleńczo – oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, że toczycie teraz niesamowicie istotną walkę, jednakże… pani Pasithea zrobiła się wyjątkowo niecierpliwa i po prostu… jej wojska będą tutaj jutro. Razem z szalonymi bogami. Po prostu aby posprzątać niedobitków! SPO… ułatwiacie mi… Pasitheai sprawę.

John pokręcił zrezygnowanie głową. Przez chwilę zdawał się mieć jakieś wątpliwości, ale była to jebana sekunda. Lea zniknęła, a my ponownie wróciliśmy do walki… ale kurwa, szło nam gorzej. Jebane morale.

-Hej Jack! – Vi stykała się ze mną plecami – co powiesz na mały zakład?

-Kurwa, teraz?!

-Pff… Nie, jutro! Oczywiście, że teraz ty jebane Emo!

Odbiłem atak, jakiegoś przerośniętego nastolatka.

-O co? – Spytałem.

-Jeszcze nie wiem. Jutro coś wymyślimy! – Vi wybuchnęła śmiechem – Ale założę się, że pokonam więcej wrogów!

-Śnisz, dziewucho!

Vi ponownie wybuchnęła śmiechem, co uznałem za rozpoczęcie jebanego zakładu, który oczywiście miałem zamiar kurwa wygrać!

-Cztery – warknęła po kilku minutach Vi – Plus jeden zabity przez Ebolę, a drugi przez Absurd.

-Jak, koty mogły…?!

-Mówi ci coś słowo „dobić”?!

Przewróciłem oczami.

-Ja mam pięciu – warknąłem.

-A ja mam w domu czołg! Zaraz! Ja przecież mam w domu czołg!!!

Vi znowu wybuchnęła śmiechem i powróciliśmy do zakładu.

Cóż… pomijając to, że zostałem ranny w ramię (nic kurwa wielkiego), to dobrze mi szło… Tylko jakimś cudem oddzieliłem się od całej tej kotłowni walki i prowadziłem wojenkę z jakąś nieznaną mi laską, którą szybko sprowadziłem do jebanego parteru.

-Jack! – Oczywiście kurwa, musiałem przy okazji zbliżyć się do John'a – Mam dosyć!

-Więc śmiało! – Ryknąłem – Co tam?! Może czas pokazać ci co potrafi pół rzymian?! Ha! Zabiję cię z przyjemnością, jebany kretynie!

-Wzajemnie – odparł chłodno.

Wyciągnął miecz i po plecach przeszedł mi zimny dreszcz. Bo… kurwa jego mać, tak na dobrą sprawę… teraz jak tak spojrzałem na swoje szanse to… Ja pierdolę!

Cofnąłem się lekko. John wybuchnął śmiechem.

-Zmusiłeś mnie do tego – warknął jakby to było jebane usprawiedliwienie. Przesunął się lekko na bok.

I kiedy to zrobił zauważyłem Lea’ę… z łukiem wycelowanym prosto we mnie… Niestety kurwa dobrze znałem ten łuk oraz strzały… kurewsko śmiertelne strzały. 

Ale oczywiście kiedy zdałem sobie z tego sprawę, jedna z tych strzał leciała już w moją stronę, nie miałem nawet jak odskoczyć i tak bym oberwał… Swoją drogą zabawne... zdałem sobie sprawę, że właśnie w tym miejscu "ocknąłem się" gdy przybyłem do obozu.

***

No dobra... Więc co tu powiedzieć? Kończymy powoli naszą "przygodę". Tak jak się domyślacie na tym nie koniec z zabijaniem xD Cóż... po prostu wiedzcie, że lubię zabijać i o nic nie pytajcie xD 

A więc... no nie wiem. Planuję jeszcze 1, 2 lub 3 rozdziały oraz epilog i to będzie wszystko ;w; Tak więc trzymajcie się ^^