ROZDZIAŁ II

Rozdział II Początki nowych obozowiczów

 

ΩNICOΩ

Myślałem, że po tym jak Nat zaczął mnie i Percy’ego nieudolnie „podrywać”, gorzej nie będzie… myliłem się. Nat wpadł na genialny pomysł wrzaśnięcia na całe gardło, że on „woli chłopców”, przez co przyczepiło się do nas kilku kolesi i w tempie natychmiastowym musieliśmy opuścić autobus.

-Sztywni, nawet żartów nie łapią – Nat wybuchnął głośnym śmiechem i pokazał odjeżdżającemu autobusowi środkowy palec – Nara pedały!

Oscar westchnął ciężko i ukrył z zażenowanie twarz w dłoniach.

-Masz jeszcze jakieś głupie teksty w zapasie, Nat? – Spytał nieco mocno wkurzony Percy.

-Jakieś się jeszcze znajdą – Nat zdawał się nie do końca wiedzieć o co tyle szumu, bo szedł przed siebie jakby nigdy nic – A masz jakiś problem morsko-oki? – Rzucił mu nieco… bardzo zalotne spojrzenie zza pleców.

Aż mnie takie… dziwne ciarki przebiegły wzdłuż kręgosłupa, miałem ochotę rozwalić ten piękny nos Nata na kwaśne jabłko. Debil!

-Tak – Percy lekko poczerwieniał na twarzy, co jeszcze bardziej mnie zdenerwowało. Co jest ze mną dzisiaj? – Słuchaj nie wyskakuj za bardzo, i idź z tyłu.

-Nie mogę – westchnął ciężko.

-Czemu? – Percy pokręcił ze zniecierpliwieniem głową.

Nat zatrzymał się na chwilę zmierzył dokładnie Percy’ego wzrokiem i odparł:

-Widoki mnie będą za bardzo rozpraszać… Daleko jeszcze do tego Long Island?

-Tak – warknąłem. Naprawdę użyłem całej swojej siły woli aby przypadkiem nie popchnąć Nata pod nadjeżdżający samochód – I nalegam abyś się zamknął, potwory nie lubię krzyczących herosów.

-Nie wyskakuj mi słodziaku z…

-Potwory? – Oscar postanowił się odezwać – Mówicie jak tamten chłopak.

-Grover? – Spytał Percy.

Oscar pokręcił szybko głową, zaś Nat zaczął ze znudzeniem przyglądać się swoim paznokciom.

-Nie. Przez jakiś dzień łaziliśmy jeszcze z takim innym chłopakiem. Chyba w naszym wieku, uratował nam życie przed jakimś dziwnym stworzeniem.

-Tobie życie uratował, debilu – Nat przewrócił czerwonymi oczami – Ja nie potrzebuję pomocy jakiegoś chłopaka z łukiem.

-Czekajcie… Po kolei – Percy na chwilę zatrzymał naszą wycieczkę – Jaki chłopak? Jak się nazywał?

Nat wzruszył ramionami.

-Sam nie wiem. Nie mówił wiele, nie Oscar? - Nat uśmiechnął się chłodno – Ale łuk miał zajebisty. No tak czy inaczej, nawet nie widzieliśmy jego twarzy, a szkoda, bo głos miał ładny…

-Nat! – Ryknął Oscar.

Nat poczerwieniał po raz pierwszy na twarzy.

-Nie nazywaj mnie Nat, mój ukochany braciszku – wycedził przez zęby Nat – A pomijając to…

-Ja może będę kontynuować, za braciszka – warknął Oscar i stanął obok Nata, bracia wymienili wściekłe spojrzenia.

-Nie wydaje mi się – Nat zrobił jeden krok dalej.

-Przesadzasz bracie – Oscar ponownie wyrównał.

-Nie, braciszku. To ty przesadzasz, może jeszcze wciągniemy tych tutaj w nasze wiadome problemy?

-Jasne, ty zacznij – Oscar zmarszczył czoło.

Nat złapał za koszulę brata i przybliżył jego twarz do swojej tak, że obaj stykali się nosami… Prawdę powiedziawszy ani ja ani Percy nie mieliśmy pojęcia czy powinniśmy przerwać im kłótnie, czy lepiej nie.

-Nie wydaje mi się – powtórzył Nat – bracie, zamilcz.

-Jasne – Oscar wyrwał się z uścisku Nata.

-Ej! – Percy skoczył między nich – Nie teraz, później załatwicie swoje rodzinne problemy.

-To… mądry pomysł – Oscar pokiwał głową.

-Żeby nie powiedzieć, posunięcie – Nat poruszył znacząco brwiami.

Oscar ponownie dzisiaj ukrył z zażenowaniem twarz w dłoniach, zresztą ja ledwo się przed tym powstrzymałem… coraz gorsi ci herosi.

-Dobra kontynuując – Nat znowu zaczął iść przed siebie – Zaprowadził nas pod ten cmentarz, nie? To wtedy nagle wkurzył się na mnie…

-Ciekawe czemu? – Warknął Oscar.

-Możesz się kurwa zamknąć? – Nat złożył ręce na piersi – Tupnął nogą i wtedy… no… ziemia pękła wyłoniła się jakaś zjawa…

-Duch – poprawił Oscar.

-Jeden pies. I ten chłopak próbował tego ducha powstrzymać, ale tylko jeszcze bardziej go rozjuszył i przypadkiem tak się stało, że za tą zjawą pojawiły się dwie kolejne, których marzeniem było najwyraźniej spowodowanie wypadku…

-Tak. Taka wielka ciężarówka z budowy straciła przyczepność i uderzyła w osobówkę… dosłownie ją zmiażdżyła a tam… było dziecko i…

-Uważaj bo zacznę głupiego smarkacza żałować – warknął obojętnym tonem Nat – No i…

-No i – Oscar rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie – Tamten chłopak zwiał, goniliśmy go ale…

-Nie daliśmy rady, bo rozpłynął się, tak? – Czerwone oczy Nata zaczęły przybierać coraz jaśniejszą barwę.

I właśnie przez to przeszył mnie zimny dreszcz…

Nigdy nie lubiłem pewnego boga. Kupidyna, czy Erosa, jak kto woli… Z wiadomego powodu go nie lubię, ale kiedy zobaczyłem go pierwszy raz po prostu… jego widoku nie da się zapomnieć. Teraz jak tak patrzyłem na Nata miałem nieprzyjemne wrażenie, że stoję przed młodszą wersją Kupidyna… tylko skrzydła i czarne włosy i będzie jak ulał.

-Nudzę się – jęknął Nat, wyrywając mnie z zamyślenia – Daleko jeszcze?

-Mogę to przyśpieszyć – warknąłem.

-Nico, oni przecież…

-Wiem – spuściłem wzrok – Ale czy jest różnica?

Percy wzruszył ramionami.

-Złapcie mnie za ręce – poleciłem.

-Whoa… Znaczy serio? – Nate zaśmiał się cicho.

Pokiwałem głową i tak za lewą rękę złapał mnie czerwono włosy, za prawą Percy, a Oscar złapał za rękę brata.

Rozpłynęliśmy się w cieniu i po chwili wylądowaliśmy w Obozie.

Oscar był przerażony, rozglądał się niespokojnie, zaś Nat uśmiechał się nieznacznie.

-To było… - Zaczął Oscar.

-Wspaniałe! Bezbłędne! – Nate wybuchnął śmiechem – Ile możesz być w takim cieniu? Wiesz jakby to ułatwiło niektóre sprawy? – Nate ponownie poruszył znacząco brwiami.

-Mój brat chciał powiedzieć, że to bardzo ułatwia przemieszczanie się – warknął Oscar.

-Tak, jasne… szczególnie w kimś – Nate złożył ręce na piersi.

-Ja wiem bracie, że wszyscy ci się podobają, ale możesz się zamknąć i nie przynosić przynajmniej mi wstydu. Przecież dobrze wiem, że ty się tylko popisujesz.

-Ja?!

-Tak, zamknij się… Nawiasem mówiąc… Wszystko ładnie, pięknie, ale gdzie jesteśmy? I kiedy możemy wrócić?

No i wtedy zaczęły się schody. No bo jak po ludzku wytłumaczyć, słuchaj stary jesteś herosem… co prawda Percy wspominał, że oni są wtajemniczeni, ale nie uwierzyli więc… w sumie na jedno wychodzi.

-Zaprowadzimy was do dyrektora tego obozu – zaczął powoli i cierpliwie Percy – wszystko wyjaśni wam on, dobrze?

-Yhm… - Nat złożył ręce na piersi – Dobra. I sorry za to… wcześniej, odpierdala mi coś.

Jestem prawie pewien, że dodał bardzo, bardzo po cichu „Przy takich przystojnych facetach jak na przykład ty”… Naprawdę mam go dosyć.

-Percy - warknąłem, zaciskając z całej siły pięści – ja pójdę z nimi do Chejrona, ty pójdź po Jasona… Um… On ich później oprowadzi.

-Ale…

-Proszę – uśmiechnąłem się nieznacznie.

Percy skinął niechętnie głową i poszedł do jedynki, a ja dziękując bogom, że Percy nie będzie musiał gadać z Natem, udałem się z tymi bliźniakami do Wielkiego Domu… A tak całkiem serio, jakieś dziwne uczucie zżerało mnie od środka kiedy Nat patrzył się na Percy’ego, uch… nie absolutnie nie dogadam się z tym chłopakiem.

-Dzień dobry Chejronie – zacząłem… I już zdążyłem skłamać dwa razy… nie jest ani „dobry” i jest już wieczór, no ale…

-Dzień dobry Nico – Centaur skinął lekko głową – I… Ktoś nowy?

Pokiwałem głową i nakazałem, aby Nate i Oscar usiedli przed biurkiem Chejrona na krzesłach.

-Jak się nazywacie moi drodzy – Chejron zaczął przyglądać się im uważnie.

-Jestem Nathanail di Carlo – odparł z lekką dumą w głosie czerwowowłosy – A to mój brat, Oscar di Carlo, a pan…?

-Moje imię to Chejron – centaur uśmiechnął się – Nico oni wiedzą?

-Tak… jakby – odparłem i złożyłem ręce na piersi.

-Ale co wiedzą? Że on i ten drugi chłopak są razem? – Wypalił Nate.

Chejron otworzył szeroko oczy, a ja miałem ochotę naprawdę udusić Nata. Na szczęście Chejron naprowadził dwójkę na właściwy temat, bez zbędnych pytań.

-Nie. Chodziło mi o to czy wiecie o bogach, o tym obozie, o herosach… o tym, że sami jesteście herosami.

Oscar prawie zleciał z krzesła, zaś Nat nie drgnął nawet o milimetr.

-Cóż… - zaczął powoli Oscar – Herosi? Bogowie? Przepraszam, ale nie rozumiem…

Tak więc Chejron zaczął cierpliwie tłumaczyć. Kim są herosi, bogowie, zaczął opowiadać o obozie, a ja stałem tylko w kącie i patrzyłem z lekkim żalem przez okno. Naprawdę wolałbym być teraz w trzynastce rozmawiać z Lauren, albo w trójce być z Percy’m… niestety.

-Yyy… znaczy wiedziałem, że nasz wujek mówiąc, że jesteśmy wyjątkowi – Nat zaśmiał się głośno, a Oscar wzdrygnął się – nie kłamał. Ale, żeby aż tak?!

-Nie mieszkacie z matką? Albo ojcem? – Chejron zmarszczył czoło.

-Nie, ojczulek wolał podobno chlać, a matka…

-Nathanail… - Oscar pokręcił głową – Nie. To jest mocno skomplikowane. Tata podobno był alkoholikiem, a mama nas nie chciała… Tata też nas nie chciał, więc jakby obydwoje postanowili zostawić nas u wujka… starego człowieka, którym właściwie to my musieliśmy się zajmować. Rozumie pan, jak to mówią starość nie radość…

-Myślę, że on doskonale o tym wie – wtrącił Nat – z całym szacunkiem, ale pan ma chyba z milion lat!

Chejron chrząknął nieznacznie.

-Tak – westchnął – Cóż… tym gorzej będzie określić od razu waszego boskiego rodzica…

-Kolejny minus braku Anvika – wtrąciłem mimowolnie – On potrafił po wyglądzie powiedzieć kto od kogo jest… Pan nie potrafi?

Chejron zaśmiał się cicho.

-Nico, Anvik był synem Hekate, on wiele potrafił, naprawdę wiele. Po za tym to rola bogów określać herosów, a nie innych pół-bogów, Anvik nigdy nie powinien w takie rzeczy ingerować.

-W sumie… - wzruszyłem ramionami.

Później Chejron odpowiedział na kilka kolejnych pytań, poczym wyznaczył mnie i Percy’ego (po moim trupie!) na oprowadzenie bliźniaków po obozie.

Na moje szczęście przed Wielkim Domem czekał już Jason, uśmiechał się lekko i uścisnął mi szybko dłoń.

-To oni? – Spytał wskazując na dwójkę nowych.

-Aha… to jest…

-Nazywam się Oscar – okularnik podał dłoń Jasonowi.

-A ja Nathanail, mów mi Nat po znajomości – czerwono włosy wyszczerzył zęby.

Jason skinął lekko głową, miałem wielką ochotę ostrzec go przed tym Natem, no ale jakoś nie za bardzo miałem jak. Pokazaliśmy im najpierw pawilon, później arenę, zbrojownię, stajnię, pole truskawek, klinikę, a na samym końcu domki. A po wszystkim odprowadziliśmy ich do jedenastki.

-Na razie będziecie mieszkać tutaj, póki wasz boski rodzic was nie uzna.

-A kiedy to będzie? – Spytał Oscar.

-Jeśli macie szczęście… To dzisiaj na ognisku, jak nie… to na pewno w najbliższym czasie – odparłem obojętnym tonem – Jeśli czegoś będziecie potrzebować to idźcie do braci Hood, oni skołują wszystko.

-Jasne – Nat spojrzał raz jeszcze na jedenastkę – mogliby to odmalować, bo wygląda jak strych.

-Jak chcesz to, to zrób – warknąłem.

-Yyy… może jednak jest dobrze, jak jest – Nat wyszczerzył zęby – Coś jeszcze?

-Tak, jak będziecie chcieli, macie pozwolenie na wzięcie jakiejś broni ze zbrojowni, Jason… jestem zmęczony, możesz ich tam zaprowadzić.

Syn Jupitera wzruszył ramionami.

-I tak nie mam na razie nic do roboty… dobra, chodźcie.

Nie miałem pomysłu gdzie się udać, więc przeniosłem się cieniem do trzynastki i opadłem w fotelu, Lauren nie było… nie wiem co z nią się dzieje, często znika. Percy pewnie siedzi w trójce, a ja po spotkaniu z tymi bliźniakami, mam szczerze mówiąc dosyć atrakcji.

~~ΨPERCYΨ~~

Byłem mega zmęczony więc pozwoliłem uciąć sobie drzemkę, przynajmniej byłem o tyle spokojny, że teraz nie połączy się ze mną żaden blondyn. Powiedział parę (tak naprawdę wiele miesięcy temu), że już nie będzie się później ze mną kontaktować, a ja z nim nie będę mógł. Czemu? Trochę mi zajęło rozgryzienie tego, ale teraz wszystko zaczęło mi się zgadzać… Ten sierp, oznaczał Kronosa, granatowy kwiat Pasitheę, znaleźliśmy się raz w jaskini… świątyni Gai, pochodnia… znak Hekate.

Ten blondyn z wizji to był Anvik, nieco bardziej dorosły, ale czemu miałbym się dziwić? Nie wiem czemu wyglądał tak, a nie inaczej… Ale wszystko mi się ułożyło… Anvik jest… był synem Hekate, służył Gai, Pasitheai oraz Kronosowi, naprawdę nie wiem dlaczego od razu tego nie połączyłem w całość.

Tak czy inaczej, zasnąłem… Niestety na spokojny sen nie miałem co liczyć, na spokojne sny… naprawdę co ja bym dał, żeby chociaż drzemki nie wnosiły nic wielkiego.

W śnie byłem w jakimś miasteczku, chyba wyjątkowo starym miasteczku, bo jedyne co było w nim „nowe” to lampy uliczne. Jednakże miasteczko było puste… jeśli nie liczyć dwóch osób, dwójki chłopaków.

Jeden z nich był stosunkowo niski. Był blady jak trup i miał lekko przydługawe czarne włosy. Ubrany w granatową, lekko nadszarpniętą bluzę, zwyczajne jeansy i najzwyczajniejsze czerwone tenisówki, więc mógłbym wziąć go za najzwyczajniejszego na świecie kilkunastolatka… gdyby nie to, że na plecach miał przewieszony łuk.

Z kolei drugi chłopak był wysoki, wyglądał… dumnie. Miał jasną cerę, na twarzy mnóstwo piegów, miał włosy brązowe, krótkie, obstrzyżone jakoś… dziwnie, jakby fryzjer sam nie mógł zdecydować się na obcięcie włosów, lub robił to po pijaku, ale to akurat pasowało to urody tego chłopaka. Ubrany był w jakąś czarną bluzkę z motywem gwiazd, na to miał szarą jeansową kurtkę, zaś spodnie miał nieco przydługie i wielu miejscach załatane… Chodził na bosaka, cóż… co kto woli. Ale było w nim coś, że jak ukradkiem spojrzał na mnie ciarki przeszły mnie po plecach, a włosy stanęły dęba… pewnie to przez te jego fioletowe i przeszywające człowieka oczy… nie, serio przerażają mnie.

Rozmawiali o czymś, ale choćbym nie wiem jak chciał nie mogłem dosłyszeć o czym. Wiem jednak, że po chwili brązowowłosy zdzielił po twarzy tego z czarnymi włosami i wtedy jakby ktoś pogłośnił dźwięk w telewizorze mogłem wszystko usłyszeć:

-JESTEŚ BEZUŻYTECZNYM GÓWNIARZEM! NIC DOBRZE NIE UMIESZ ZROBIĆ! – Ryknął ten z brązowymi włosami.

Ten młodszy spuścił wzrok, ale w jego zachowaniu było coś mechanicznego, tak jakby był zaprogramowany na dane ruchy… jak robot.

-Już nawet nie mówię o dwójce potencjalnie silnych herosów, których straciłeś w tym samym momencie! – Brązowowłosy machnął dłonią i najbliżej stojąca latarnia zgięła się w pół i pękła z głośnym trzaskiem – Co mnie podkusiło aby od razu cię nie zabić?! Zresztą zrobię to… w swoim czasie. Na razie masz szansę na zrehabilitowanie się! Zwab jakoś tych co pokonali moją matkę, Pasitheę, zwab ich, a ja ich zabiję! A później… wiesz, sam jesteś jednym z nich.

Zaraz… Zaraz! Syn Pasitheai? Chce zabić tych co ją pokonali? Ten drugi jest jednym z nas?

Ale…

Cholera jasna! Znaczy się, że ten chłopak to jest… Sun?! W sensie ten chłopak z czarnymi włosami?! Przecież… Sun nie żyje! A nawet jeśli… nie wyglądał ostatnio tak… bardziej dorośle. Przecież on przypominał prędzej jedenastolatka, niż tak jak teraz szesnasto, piętnasto latka. Ale… Jeszcze chwila! Jeśli Sun pomaga teraz komuś kto chce zabić wszystkich którzy pokonali Pasitheę, to… Sam jakby skazuje siebie na śmierć, nie?

-Odejdź. I zrób chociaż raz coś porządnie – warknął syn Pasitheai, a Sun rozpłynął się w cieniu.

Później sceneria snu się zmieniła. Byłem w lesie, było w nim cholernie ciemno, więc z ulgą stwierdziłem, że niedaleko jest ognisko. Przy którym… kolejny szok na dzisiaj, siedział Steven, obok niego moja siostra, z kolei wokół nich krążyła podenerwowana Annabeth.

-Nie! – Warknęła córka Ateny – Jeśli wyjdziemy z okręgu lasu, zrobią sobie na nas polowanie! Musi być inne wyjście.

-Tak, jasne… - Jasmine zmrużyła oczy… nigdy nie lubiła mojej byłej dziewczyny – Możemy wyschnąć tutaj z głodu i pragnienia, wspaniała strategia! Brawo, brawo „najmądrzejsza” córko Ateny!

-Proponujesz coś innego, Glonomóżdżku?! – Teraz owo określenie w ogóle nie brzmiało tak przyjaźnie jak skierowane do mnie i miałem ochotę powiedzieć co o tym myślę, gdyby tylko to nie był sen…

-Przestańcie się kłócić – Steven pokręcił głową, on jeden zdawał się być opanowany – Musimy się wydostać, ale nie powinniśmy również narażać się na atak i…

-Jak?  - Wycedziła przez zęby Annabeth – Jak mamy nie narazić się na atak? Jesteśmy otoczeni!

-Co ty nie powiesz? – Jasmine przewróciła oczami – Steven, może ktoś z nas powinien zrobić zwiad? Piszę się jako pierwsza osoba!

Steven pokręcił głową i złapał za dłoń Jasmine, kiedy ta mimo jego poprzedniego gestu zaczynała wstawać.

-Ja to zrobię Jas – Oczy Stevena zabłysły jeszcze bardziej złotą barwą – Jeśli nie wrócę za godzinę…

-To możemy wskoczyć do tego ogniska – Ann wskazała na nie głową – Nic nie zrobimy!

-Jeśli nie wrócę za godzinę, to nie idź mnie szukać – powiedział to ewidentnie tylko do Jasmine.

~Ψ Ψ Ψ Ψ~

-Percy. Percy! PERCY!

Otworzyłem oczy, nade mną stał Nico i szturchał mnie raz po raz w ramię.

-Budzę cię już od jakiś… trzech minut czy coś…?

-Jasmine! – Zerwałem się z łóżka – Nico muszę porozmawiać z Chejronem!

Nico zmarszczył lekko czoło.

-Ej, spokojnie – warknął lekko poirytowanym tonem – co się stało?

-Miałem sen – wyjaśniłem pośpiesznie co widziałem – Muszę skontaktować się z Chejronem!

-Na pewno nie teraz, bo idziemy na ognisko – Nico pokręcił z lekką niepewnością głową – Ale… Jesteś pewien, że oni…

-Tak! Muszę pójść teraz do Chejrona! Jasmine ma kłopoty! Annabeth i Steven również! Jeśli coś im się stanie tylko dlatego, że ja…

-Po ognisku Percy, jeśli herosi wpadną w panikę…

Nie pomyślałem o tym. No tak… Tylko, że mam dwa wyjścia, powiedzieć o tym wszystkim od razu i być może mieć szansę na szybsze udzielenie pomocy, lub powiedzieć później… być może za późno.

Ale Nico zdołał mnie przekonać, a w na tłoku informacji całkiem zapomniałem powiedzieć mu o pierwszej części mojego snu.

Udaliśmy się na ognisko, wszystko przebiegało na nim jak zwykle, dużo gadania, składania bogom ofiary i tak dalej. Tylko Nat się spóźnił i oberwał naganę od Pana D. na nasze szczęście nie palną nic głupiego dyrektorowi obozu.

-Cześć – przywitał się z uśmiechem.

-Hej – odparłem.

Nico złożył ręce na piersi i odwrócił wzrok, zupełnie nie wiedziałem o co mu chodzi.

-Tak w ogóle to wiedzieliście, że ci od Hermesa mają nielegalny zapas coca-coli?

-No ba! – Wzruszyłem ramionami.

-Nie dokończyłem jeszcze – chłopak przewrócił czerwonymi jak krew oczami które w świetle ogniska migotały jakby ktoś wsadził mu te płomienie w tęczówki.

Nawiasem mówiąc właśnie te oczy z całej twarzy odróżniały go od bliźniaka (nie mówię o włosach, o twarzy). Nat miał je żywe, ale też agresywne, jakby nigdy nie miał zamiaru nikomu odpuścić. Z kolei Oscar miał oczy nostalgiczne, czarne jak węgiel, ale spokojne, sprawiały one wrażenie, że chłopak nie skrzywdziłby nawet muchy. Bliźniacy… a tacy różni, jakby ktoś chciał dzięki nim przedstawić dwie strony tego samego medalu.

-Kontynuując… Mogli by mieć trochę pepsi, jest zajebista – wyszczerzył zęby.

-Lepiej nie mów tego przy Panu D. – uśmiechnąłem się lekko.

Nat wzruszył ramionami i usiadł na ziemi obok krzesła na którym siedziałem.

-Co robicie jeszcze na tym obozie po za łażeniem w tą i z powrotem?

-Noo… Uczymy się walki z potworami – zaśmiałem się cicho – staramy się przeżyć. Pomagamy bogom.

-I to jest mega głupie – westchnął Nat.

-Jak to? – Zmarszczyłem czoło.

Nat wybuchnął hipnotycznym śmiechem, który dźwięczał mi w głowie jeszcze chwilę.

-„Och, patrz! Jesteśmy greckimi bogami! Jesteśmy niepokonani! Ale kiedy mamy problem jako tarczy i miecza używamy nasze dzieci, herosów!” – Nat ponownie się zaśmiał – To jest kurwa głupie.

-Nie ukrywam – Nico postanowił się odezwać – Ale wiesz co Nat…

W tym momencie dzieciaki Afrodyty oraz Apolla zaczęły śpiewać, jak zwykle, ale Nico umilkł, podobnie jak Nat.

-Boże – jęknął po chwili czerwono włosy – Oni to nazywają śpiewaniem?

-A umiesz lepiej? – Warknął Nico.

-Pewnikiem – Nat zaśmiał  się i wstał – Ej! Sorry, że wam przerwę ale zostałem zmuszony – puścił oczko chórkowi – mogę na chwilę was zastąpić.

Oczywiście dzieciaki Apolla nie dały się tak łatwo i w końcu bez pozwolenia Nat zaczął śpiewać:

See me take my bows

And I'm heading for the exits

I can't stick around

This life's been hard

And I can't see the sense in fighting it anymore

Can't you let me go

Won't you show me the door?

'Cause I've made mistakes

That have hurt the ones I've loved

And I've thrown them under the bus

One too many times

There can be no redemption for a sinner such as

I Won't you wish me to the cornfield now

Won't you help me stop living a lie

Zapadła cisza, Nat patrzył się na swojego brata który oparty o kolumnę kręcił raz po raz głową. Z kolei pozostali zaczęli krzyczeć, żeby dokończył śpiewać… Pan D. milczał, zaś Chejron skłonił głową i Nat kontynuował, a melodię zaczęło wygrywać kilkoro obozowiczów:

So here I am in the corner of a dark room

The same way I began

Alone with these mournfoul thoughts

And a loaded gun in my hand but a foolish part of me

Still holds out for a shred of humanisty

 For a queen in a robe, or a knight on a steed

Can't you see that I'm just a child on his kenes?

W przerwach między zacząłem się zastanawiać kto nauczył go tak… pięknie śpiewać, nie to, że się zachwycam czy coś… Dzieci Apolla podczas śpiewania się wygłupiają, z kolei on śpiewa to tak jakby zależało od tego jego życie:

Save me from fear and pain

And love will rain on me

Save me today, 'fore tomorrow

Finds me at rest

Save Me from fear and pain

And love come down and rain on me

Save me today, for tomorrow, find me at rest

Nie wiem poważnie… Nie lubię tego typu piosenek poważnych i tak dalej… Ale kiedy on to śpiewał w ogóle wszystko zdawało się inne… Pff… Nawet liście zdawały się tańczyć w rytm tej piosenki:

Now I'm standing alone in the moment of truth

As the judgement's handed down

And my feet are scarred from the broken glass

Strewn across the ground

Then you come to my side

And only to you I confide

That I've been battered and shattered and bruised and abused

For the very, very, last time

Won't you help me, just?

Save Me from fear and pain

And love reign o'er me

Save me, Save me today

For tomorrow will find me at rest

Save me from fear and pain

And love will rain on me

Save Me today

For tomorrow, find me at rest

Find me at rest...

Kiedy skończył zapadła cisza, on zaś po prostu wzruszył ramionami i podszedł do swojego brata. Ta piosenka w jego ustach brzmiała jak jakaś prośba czy coś… Naprawdę nie zbyt przyjemne uczucie biorąc pod uwagę jej tekst.

-No… Przynajmniej ładnie śpiewa – stwierdził Nico.

-Mógłby mnie nauczyć – wtrąciła się Lauren – Hej Nico, przepraszam, że nie przyszłam tak od razu Lae rozumiesz…

-Nie ma sprawy – Nico machnął dłonią.

Lauren uśmiechnęła się lekko, skłoniła mi głową na pożegnanie i oddaliła się. Nico wydawał się nieco bardziej posępny niż wcześniej.

-Co jest? – Spytałem.

Nico chwilę się wahał czy odpowiedzieć.

-Wkurza mnie ten Nat, ale nie przejmuj się to nic… osobistego – wzruszył ramionami.

-Taki typ. Swoją drogą pewnie jest od Afrodyty, wystarczy spojrzeć mu w oczy.

-Właśnie niestety te jego oczy mi Afrodytę skreślają – westchnął ciężko Nico.

-Co masz na myśli?

Nico spuścił głowę.

-Nic – odparł jednakże.

Próbowałem się go dopytać, ale Nico milczał jak grób i po chwili postanowiłem się poddać. Podczas ogniska nie wydarzyło się nic szczególnego, ani Nat ani Oscar nie zostali uznani, dzieci Apolla śpiewały dalej, z kolei ci od Afrodyty postanowili w spokoju pogapić się na Nat’a, a ja w duchu cieszyłem się, że chłopak „woli chłopców” (o ile nie żartował), bo zdaje się być tak zdesperowany, że umówiłby się z każdą od Afrodyty… A one wiadomo jak bardzo lubią łamać serce.

Z kolei dosłownie po ognisku zaczepił nas Jason i Leo. Mówili coś o jakimś zakładzie i dopytywali mnie i Nica o wszystko.

-Em… Chłopaki, dobra spokój – westchnąłem po pięćdziesiątym pytaniu – Ja muszę iść do Chejrona, więc…

-Yyy… Jasne – Leo wyszczerzył zęby – Ale i tak, nie Jason?!

-O co wam chodzi? – Jęknął Nico.

-O nic, Nic – Leo wystawił Nicowi język.

-Nazywam się Nico! – Warknął.

Leo zaśmiał się cicho, a ja przewróciłem oczami, pożegnałem się i już miałem iść ale zatrzymał mnie Jason.

-Poczekaj! Zanim pójdziesz do Chejrona, to chciałem cię tylko ostrzec przed tym całym Nat’em… Chyba podłapałeś przypadkiem fana – Jason wyszczerzył lekko zęby.

-Eee… Jasne – wzruszyłem ramionami, bo nie byłem pewny czy dobrze zrozumiałem Jasona.

Później podszedłem do Chejrona i opowiedziałem mu o moim śnie.

~Ψ Ψ Ψ Ψ~

Przyszedłem szybko do trzynastki, Nico na szczęście jeszcze nie spał, tylko siedział na kanapie i z nudów przyglądał się swojemu mieczowi.

-Nico – wypaliłem – Musimy skontaktować się z Jack’em!

Syn Hadesa zmarszczył czoło i zanim odpowiedział schował miecz.

-Czemu? Po za tym… jest już późno.

-Wiem – przewróciłem oczami – Ale Chejron kazał go sprowadzić do obozu.

-Czemu?

Wzruszyłem ramionami.

Nico przewrócił oczami i po kilku minutach przy pomocy jakiś trików ze światłem udało nam się wytworzyć Iryfon i dopiero wtedy kiedy połączenie się nawiązało zacząłem się zastanawiać co dokładniej powinniśmy mu powiedzieć.

Jack spał, a przynajmniej kiedy tylko nawiązało się połączenie bo po chwili światło padające z Iryfonu go obudziło….

Gdybym wyraźnie nie kazał się połączyć z Jack’em, zacząłbym się zastanawiać czy przypadkiem się nie pomyliłem. Chłopak był wychudzony tak bardzo, że widać było u niego wyraźnie kości policzkowe, a jako iż nie miał koszulki, widziałem również bardzo wyraźnie żebra. Jego białe włosy po pierwsze sterczały na wszelkie możliwe strony, a po drugie miał je skrócone (nadal długie, ale wyraźnie krótsze), no i był mega blady… znaczy biorąc pod uwagę fakt, że Jack zawsze był opalony jakby całe dnie spędzał na słońcu, teraz było zupełnie na odwrót. No i jeszcze miał sińce pod oczami i przekrwione oczy… Słowo honoru wygląda jak wrak człowieka.

-Jack? – Wydusiłem.

-Nie, kurwa, Frank – chłopak przetarł wierzchem dłoni oczy i ziewną potężnie – Czego wy do kurwy nędzy chcecie?

Nico spojrzał na mnie z lekkim zniecierpliwieniem, a ja westchnąłem ciężko.

-Chejron chciałby, żebyś wrócił do obozu – odparłem najbardziej zwięźle jak potrafiłem.

-Co, kurwa? – Jack zaśmiał się cicho – Nie ma mowy, niech ten jebany centaur to sobie kurwa z łba wybije! Nie wracam, choćbyście mnie do kurwy nędzy siłą zaciągali!

-Jack nie chodzi o to, że… - zacząłem, ale w tym momencie leżący obok Jack’a Octavian również się ocknął.

Chociaż rzymianin był wyraźnie bardziej nieprzytomny niż Jack, nawet nie zauważył, że ktoś połączył się z Jack’em Iryfonem, ponieważ zaczął całować syna Hermesa najpierw po plecach, później po szyi… szczerze powiedziawszy nawet nie byłem pewien czy powinienem się odzywać.

-Wiesz co? – Zaczął Octavian… ciągle nie zdawał sobie sprawy, że nie jest sam z Jack’em – Skoro już nie śpimy to może…

-Odpierdala ci, co nie? – Warknął Jack, po czym złapał Octaviana za szczękę i nakierował jego głową na nas – Nie uważasz?!

Octavian tylko przewrócił oczami, pocałował raz jeszcze wszyje Jack’a, po czym szybko sięgnął po koszulę i nałożył ją na siebie.

-Tak więc Jack – jakoś nie czułem się najlepiej mówiąc z nim przy Octavianie – Nie chodzi o jaką powierzchowną sprawę, naprawdę powinieneś wrócić.

-Nie – warknął – Możesz się kurwa Jackson wypchać, mnie jest tu w kij dobrze – i przerwał połączenie.

Westchnąłem ciężko… Chejron wyraźnie zaznaczył, że Jack nie może przebywać po za CHB…

α Nathanail α

Nie rozumiem tych od Hermesa. Wielkie halo! Jakby to była moja wina, że lubię głośno słuchać muzyki i teraz cały domek ma karę za zakłócanie ciszy nocnej! No słowo mojego honoru, to nie jest kurwa moja wina! No dobra to jeszcze mogę jakoś przeżyć… Najgorsze to są pytania jakim cudem jestem bliźniakiem Oscara? No ja nie wiem jakim cudem! Matka nas tak urodziła to jesteśmy, a czy ja mam coś do gadania?! To również nie moja wina, że Oscar to najbardziej poważna i nudna osoba na świecie. Dajmy na to co się działo po śniadaniu następnego dnia…

-Bracie a ty w ogóle używałeś tego miecza co sobie wybrałeś? – Spytałem.

-Nie – warknął Oscar i wrócił do czytania.

-Aha… To może byś do zrobił? Wiesz a co jak ci miecz nie będzie leżeć w dłoni?

Oscar rzucił mi przelotne spojrzenie znad książki. Nigdy mi nie mówił co czytał i szczerze gówno mnie to obchodzi, ale pochłonięty jest tymi książkami, że mógłby świat i się skończyć… książki ważniejsze… Boże jaki on nudny!

-Nie. Zostaw mnie, braciszku, dobrze?

Nie miałem zamiaru, dlatego skorzystałem z okazji, że Oscar siedzi na trawie po turecku i położyłem się na jego kolanach.

-Zejdź ze mnie kretynie! – Ryknął i przyłożył mi książką w twarz.

Zabolało… Ale jestem już przyzwyczajony, my się wiecznie wyzywamy i bijemy… Właściwie to nigdy nie powiedzieliśmy sobie „przepraszam”, nie żebym żałował… Oscar to kretyn.

-A może lubię tak leżeć? – Dla żartu wtuliłem się jeszcze w jego brzuch.

Oscar różnił się jeszcze ode mnie nie tylko charakterem… Ja jestem silniejszy, on jest słabszy… Pfff… O wiele słabszy, czasami to prawdę mówiąc zachowuje się jak dziewczyna, ale to sekret więc…

Oscar w końcu zrezygnował i ponownie zaczął czytać, a ja prawdę powiedziawszy zacząłem powoli usypiać, będąc tak wtulonym w jego brzuch i pewnie nawet bym się zdrzemną gdybym nie usłyszał jak ktoś głośno zaczyna śmiać się. Rzuciłem więc przelotne spojrzenie w tamtą stronę…

Tak na prawo stała jakaś laska, z białymi włosami i opaską na jednym oku, zmuszony byłem więc oderwać się od brata chociażby po to by nie dawać więcej dziwnych sytuacji dla tej laski.

-Bawi cię coś? – Warknąłem.

-Ta… - Białowłosa wyszczerzyła zęby w złośliwym uśmiechu – Pięknie… Na tym obozie są dwie lesbijki, od cholery gejów, jeszcze się związek kazirodczy znalazł! Shlyukha, szkoda, że Jack jest w Obozie Jupiter – dziewczyna przetarła dłonią czoło – Żeby nie było, nazywam się Vi. Ale spróbuj mi tylko podskoczyć śmieciu to sam sobie wykopiesz grób, rozumiesz?!

-Jasne – wzruszyłem ramionami i wstałem, rzuciłem ukradkiem spojrzenie na Oscara który ukrył swoją twarz w książce – Kim jest do cholery ten Jack? Ktoś kogo powinienem znać? Wiesz, trzeba nadrobić znajomości… szczególnie z chłopakami.

Vi pokręciła głową, również miała czerwone oczy (eee… oko?) ale nieco inne od moich… Takie wojownicze. Hm… Chyba ją widziałem przy stole Aresa… Tak, to ona darła się najmocniej kiedy ktoś tam obraził ich ojca, Aresa.

-Jack, to jebane Emo? Nie mów mi, że o nim nie gadają u Hermesa?! – Vi wybuchnęła zimnym śmiechem – No w sumie… więcej było z nim problemów niż pożytku… kurwa, nieważne – machnęła dłonią – A nawet jeśli chcesz go poznać, młody to musiałbyś zaiwaniać do SPQR, więc… Wybacz, że kurwa niszczę ci marzenia.

-Spoko – wzruszyłem ramionami – Już i tak mam je wystarczająco nadszarpnięte… A i jeśli byś mogła nie wspominać o tym co widziałaś, dobra?

-Mam lepsze rzeczy do roboty, niż gadanie, że molestujesz brata, kretynie! – Warknęła Vi – Ale nie omieszkam wspomnieć o tym, jeśli jeszcze raz na was trafię w takiej… w kij zajebistej sytuacji.

Wzruszyłem ramionami.

-Jak tam sobie słońce chcesz.

Oczywiście za to „słońce”, oberwałem po twarzy i nie wiem gdzie jeszcze bym od niej oberwał gdyby nie rozdzielił nas Oscar.

-Ej, bracie! – Krzyknąłem za nim kiedy było już po wszystkim a on przyciskając książkę do piersi szedł przed siebie. Jak ja go nie cierpię… - Czekaj!

-Możesz się odwalić?! Masz szermierkę niedługo.

-Przypominam ci, że ty też ją masz, bracie – złożyłem ręce na piersi – Więc…

-Odejdź, okej? Pogadamy kiedy wreszcie wydoroślejesz.

-No jasne kurwa! Jasne! – Ryknąłem kiedy Oscar oddalił się jeszcze bardziej – A może pogadamy kiedy ty przestaniesz być taki poważny co?! Kretyn – dodałem ciszej.

Odwróciłem się na pięcie… Za jakie kurwa grzechy ja mam takiego brata?! Ja nie wiem… Nie mogłem mieć kurwa siostry? Chociaż nie… z dziewczynami to sam problem jest, puste laski… Przynajmniej w większości. Nudne są… W większości i może przestanę już na nie narzekać, ale taka prawda, sorry.

A nie przedłużając… Poszedłem na szermierkę, oczywiście kurwa nie potrafię walczyć mieczem, więc od razu dostałem po łapach (wolę łuk… nie wiem co było w tym takiego niezwykłego kiedy trafiłem pięć razy z rzędu w sam środek, ale dzieciaki Apolla były dumne, spoko), a po szermierce postanowiłem pogadać z tym całym Percy’m, przystojny jest to fakt, no i jeszcze ma chłopaka.

Więc zacząłem go wypytywać o kilka rzeczy, ot tak z nudów, a przynajmniej do czasu gdy nie przechodząc obok granicy obozu nie spostrzegliśmy kogoś. To był chyba chłopak, a, że stał tyłem i miał na głowie kaptur ciężko było to stwierdzić.

-Co tu robisz? – Spytał nieco za ostrożnie Percy.

Tak to był na pewno chłopak, bo bardzo po męsku prychnął.

-Nie było mnie tutaj raptem kilka miesięcy i już mnie nie poznajesz?

***

Yup xD Trochę się męczyłam nad tym rozdziałem, więc zacznę od piosenki Nat'a xD To piosenka oczywiście nie moja, aczkolwiek znajduje się również w playlist'ie u mnie na blogu pod nazwą "Save me", więc jeśli kogokolwiek interesuje jak brzmi dokładnie to co śpiewał Nat to odsyłam to playlisty (piosenka jest od "Globus" xD) ^^

Co do rozdziału ni w kij czasu nie miałam do pisania i sprawdzania, dlatego wybaczcie mi proszę jeśli są jakieś błędy po prostu nie mam do tego głowy dzisiaj ;^; i w ogóle ta akcja coś za szybko leci, mam nadzieję, że się nie zniechęcacie przez to ;-; 

Tak czy siak pozdrawiam wszystkich i życzę miłego dnia/wieczoru/nocy czy kiedy to tam czytacie :3