ROZDZIAŁ VI

Dobra. Rozdział dedykuję Oskarowi, tak, tak, 

masz przerąbane w szkole, więc dedykacja ci się należy xD Hue hue hue 

Wim, że i tak tego nie skomentujesz

nigdy nie komentujesz xDD Ale spoko

Dzięki za wenę i za sam wiesz co na angielskim XDD 

 

Rozdział VI. Szpieg czy sojusznik?  

α NATHANAIL α

Nie byłem świadkiem (niestety) rozmowy Chejrona z Jack’em, nie wiem nawet czy został za to wszystko ukarany, ale sądząc po jego minie kiedy tylko wyszedł z Wielkiego Domu, prawdopodobnie tak.

Minęło kilka dni. Ta cała córka Demeter… cóż… na pewno nie umrze, ale obrażenia będą jej się jeszcze podobno długo leczyć, nie, żebym przejmował się losem jakiejś tam dziewczyny. 

Najgorzej jednak było z Jack’em… znaczy nic mu fizycznie nie było, ale… nikt z nim nie chciał gadać, nawet w domku Hermesa. Przydzielili mu w ogóle osobne pomieszczenie jako sypialnie. 

Wchodził do pawilonu podczas jedzenia, to wszyscy milkli i nikt nawet słowa nie pisnął, póki po paru minutach Jack nie wstał i nie odszedł. 

Na ćwiczeniach nikt nie chciał z nim się pojedynkować, wszyscy wymyślali jakieś wymówki, jeden chłopak nawet sobie specjalnie skręcił kostkę.

 Ja szczerze nie bałem się go, bo moje cholerne i głupie serce na to nie pozwalało, ale czułem do niego delikatny wstręt. Nie taki jak ludzie czują do pająków czy innego robactwa, bardziej wstręt jaki się czuje do czegoś do czego cię zmuszają. Bo ja byłem zmuszany do patrzenia się na niego, chociaż mój mózg był zupełnie innego zdania. 

Tak więc kolejne śniadanie zapowiadało się tak samo, z początku gwar, zmienił się w szept kiedy Jack wkroczył do pawilonu. Usiadł przy stole Hermesa i natychmiast jego rodzeństwo odsunęło się od niego. Większość.  Tylko jedna osoba tego nie zrobiła i… no tak. To był nasz wczorajszy nabytek. Wróciła jakaś misja poprzedniego dnia i przyciągnęła do tego obozu jakiegoś chłopaka, w sumie tylko tyle słyszałem, a teraz miałem okazję zobaczyć go na oczy… wyglądał jak dzieciak, w sensie mógł mieć czternaście, góra piętnaście lat (nie to, że ja mam jakoś więcej lat). Miał dosyć jasną karnację, co niespecjalnie mi jakoś pasowało do jego średniej długości, kasztanowych włosów. Zerknął na mnie przez ramię i wtedy zauważyłem, że chłopak ma lekko skośne, morskie oczy. 

Ubrany był zwyczajnie, nie w obozowy strój (którego sam nie noszę… okropieństwo) tylko w lekko przydługą, szarą bluzę, wytarte lekko jeansy, a na nogach czarne tenisówki.

Niczym w sumie, po za azjatyckimi rysami, nie wyróżniający się chłopak, a jednak założę się, że dzieci Hermesa opowiedziały mu już o Jack’u całą biografię, a mimo to nie osunął się od tego „szalonego” dzieciaka. 

Oczywiście jako, iż z Jack’em nie da się normalnie gadać, więc nie zwróciłem uwagi aby ze sobą rozmawiali, a potem rozpoczęło się już normalne śniadanie i zająłem się przyglądaniem jakiemuś chłopakowi od Hypnosa.

α α α α

Z kolei po śniadaniu miałem znacznie, znacznie gorsze problemy niż pytanie nowego o to czemu struga bohatera. 

Miała być szermierka więc aby jej uniknąć (Percy ostatnio zrobił się cholernie wymagający w stosunku do mnie i gdyby nie miał chłopaka, pewnikiem pomyślałbym, że mnie chce wyćwiczyć) zacząłem krążyć niedaleko wyjścia, lub wejścia zależy jak i kto na to patrzy, do obozu. Zamyśliłem się i wtedy na kogoś wpadłem… no i rąbnąłem w tego kogoś tak, że przewaliłem się jak długi. 

Kiedy minął mi pierwszy szok spojrzałem w górę. 

Parę kroków dalej stał, facet (bo na nastolatka mi nie wyglądał) anemicznie blady, z krótkimi blond włosami i miną która patrzyła się na mnie z taką pogardą jakbym był kimś absolutnie nie wartym nawet uwagi w postaci spojrzenia. 

Zaś strój tego chłopaka przyprawił mnie o zastanowienie się. Niebieską koszulkę rozumiałem, ale za Chiny nie wiedziałem po co ma na sobie togę do której przywiązane, przy sznurku, były misie.

Ale jakkolwiek nie rozśmieszył mnie jego strój, nie miałem zamiaru tego okazywać, bo po prostu z lekka mnie przerażał jego wygląd. Na dodatek, jakby był bardziej opalony, przypominałby mi mojego byłego nauczyciela w którym… cóż, dobra nieważne. 

-Eee... Skoro już mnie zapoznałeś bliżej z ziemią i jeszcze mnie nie zgwałciłeś, nie to, że mam coś przeciwko. To możesz mi powiedzieć kim jesteś? Nie widziałem cię chyba jeszcze tutaj – odparłem i z lekkim trudem wstałem.

-Grecy – rzucił z pogardą – coraz was więcej.

-Uuu… to się dogadaliśmy – westchnąłem ciężko i złożyłem ręce na piersi.

-Nie chcę się z tobą dogadać. Szukam kogoś.

Zmarszczyłem czoło. Okej, kogo szukać może tutaj jakiś nielubiący greków facet?

-Serio?

-Tak. Szukam Jack’a Walkera, jeśli go znasz powiesz mi natychmiast gdzie jest, jeśli nie… - zdawało mi się, że chłopak rzucił krótkie spojrzenie na nóż przy swoim pasie (nawiasem mówiąc zdałem sobie sprawę, że znowu nie wziąłem z domku łuku) 

Wspomnienie o Jack’u sprawiło, że nagle miałem wielką ochotę go spławić, że nie ma tu kogoś takiego, że nie znam i tak dalej. Ale… zamiast tego odparłem, co prawdopodobnie przypieczętowało naszą znajomość:

-Ta… Widziałem go ostatnio, rano, u siebie w łóżku. A co?

Facet zmrużył swoje wodniste oczy, a ja nawet nie zauważyłem kiedy zdzielił mnie po twarzy i przyłożył sztylet do gardła.

Fajnie… już chyba zacząłem się domyślać czemu ten facet szuka Jack’a…

~ΨPERCYΨ~

Siedziałem razem z Nico na schodach domku trzeciego. Rozmawialiśmy o takiej jednej sytuacji z dzisiejszego poranka, a przynajmniej dopóki nie przerwał nam, nie kto inny, jak nie Jack:

-Pięknie, od tej gejowskiej miłości na tym jebanym obozie, robi się nawet mi, kurwa w kij niedobrze, możecie chociaż się razem nie pokazywać!

Westchnąłem ciężko.

-Jack z tego co się orientuję ty jesteś gejem, więc jakbyś mógł nie wypominać tego innym, to byłoby miło.

Nico parsknął cicho, a Jack zmrużył oczy, być może jeszcze by poczerwieniał, gdyby nie był blady jak trup.

-Kurwa, powiedz to jeszcze głośniej, może kurwa nikt tego jeszcze nie słyszał!

-Na razie to ty się drzesz, Jack – westchnął ciężko Nico.

-Ja się kurwa nie drę! Ja po prostu mam kurwa dosyć, tych wszystkich w kij jebanie szczęśliwych par! Wiecie jak się kurwa od tego niedobrze robi?!

Przewróciłem oczami. Nie wiem w sumie jaki jest cholerny sens w rozmowie z tym synem Hermesa, on jest… absolutnie nie dobrym towarzyszem do jakiejkolwiek rozmowy.

-A więc co? Powinniśmy się ze sobą kłócić? – Zaśmiałem się cicho – Jack, jeśli coś ci przeszkadza w życiuinnych to już jest twój problem.

-Kurwa twoja mać, Jackson, ty musisz kurwa zawsze wiedzieć lepiej, nie?

-Nawiasem mówiąc, olśnij mnie co ci przeszkadza w „szczęśliwych” parach? – Spytałem, bo prawdę powiedziawszy nie miałem zielonego pojęcia o co dokładnie mu chodzi.

Jack zacisnął dłonie w pięści, już się szykowałem, na to, że za chwilę oberwę, ale w tym momencie Jack wyrzucił z siebie praktycznie na jednym wydechu:

-Bo w takich jebanych parach nie ma raczej kurwa tak, że któreś wraca do domu to od razu bez zgody tego drugiego idą do łóżka, nie?! W takich w kij jebanych parach, nie ma tak, że nie masz nawet kurewskiego wytchnienia, nie?! Kurwa twoja mać, Jackson jak wielkim ty jeszcze musisz być kretynem, żeby pytać się o takie jebanie oczywiste rzeczy?!

Chwilę mi zajęło zarejestrowanie o czym dokładnie powiedział Jack. A jak już to do mnie dotarło i chciałem coś odpowiedzieć syna Hermesa gdzieś wcięło.

Siedzący obok mnie Nico, chrząkał raz po raz niespokojnie. A ja poczułem się nagle jak kretyn, bo całe zachowanie i wygląd obecny Jack’a, zaczął mi nagle do siebie pasować… czemu jest tak, a nie inaczej.

-Powinniśmy o tym komuś powiedzieć? – Spytałem.

Nico chwilę się wahał, dopiero po dłuższej chwili odparł:

-Nie. Jeśli by mu to przeszkadzało, powiedział by wcześniej.

Chciałem spytać się „komu?”, w końcu nawet Vi nie chce z nim rozmawiać, ale… pewnie Nico ma rację, jak zwykle.

-Nawiasem mówiąc, jakim dupkiem trzeba być, żeby tak wykorzystywać kogoś z kim się jest, nie? – Westchnąłem ciężko.

Nico pokiwał głową, po czym pocałował mnie.

-Co nie zmienia faktu, że pomysł z wykorzystaniem ciebie, bardzo mi się podoba – warknął mi do ucha i uszczypną je lekko.

Pocałowaliśmy się, a kiedy skończyliśmy Nico oparł swoją głowę o moje ramię i na coś się zapatrzył.

~Ψ Ψ Ψ Ψ~

-Szczerze – Nat błądził wzrokiem jakby wypił zbyt wiele kawy, a siniak pod jego okiem wcale nie poprawiał sytuacji.

-Yyy… Skąd miałby się tu wziąć Octavian?! – Spytałem.

Nat wzruszył ramionami.

-Nie wiem – pokręcił głową, ale zdawało mi się, że czegoś nie mówi – Po prostu skoro facet bije każdego kto mu się napatoczy – wskazał na siniaka pod okiem – to wolałem o tym poinformować! Ale nie to, że on nie jest przystojny... gdyby o to chodziło - Nat urwał na chwilę. 

Westchnąłem ciężko. Fajnie…  Jack ma przerąbane, bo chyba domyślam się już dlaczego rzymianin wrócił do obozu którego tak przecież nienawidzi.

-Nat nie rozpowiadaj tego, najlepiej, dobra? Wiesz on… tylko pogorszy sprawę jaka ostatnio miała miejsce z Jack’em.

Nat spuścił wzrok, ale pokiwał lekko głową, wtedy zawołał go jakiś chłopak i Nat chcąc nie chcąc poszedł sobie.

Kurde! No i co tu zrobić? Z jednej strony wypadałoby poinformować o tym Jack’a, z drugiej strony zarówno Octaviana jak i Jack’a mam gdzieś… Dobra, najlepiej będzie jak… po prostu pójdę zawiadomić o tym Chejrona… w sensie o tym, że po CHB kręci się ktoś taki jak Octavian.

ΩNICOΩ

Spodziewałem się zobaczyć każdego, ale nie Octaviana. 

Siedziałem sobie spokojnie na schodkach domku trzynastego i przyglądałem się jak moja siostra, Lauren wykłóca się o coś z Vi, kiedy nagle czyjś cień padł na mnie, z początku nie zwracałem na to uwagi, dopiero kiedy stało się to już lekko denerwujące podniosłem wzrok i spojrzałem w stronę tego kogoś. 

Octavian…

 -Jack… widziałeś Jack’a? – Spytał na powitanie.

Wyraz twarzy rzymianina wskazywał na to, że facet jest mega wściekły, chyba tak wściekłego widziałem go tylko na wojnie z Gają. 

Zamyśliłem się nad odpowiedzią. Jack nie wyglądał raczej na takiego który chciałby zobaczyć Octaviana, dlatego po kilku sekundach odparłem:

-Nie mam pojęcia.

Octavian przeklną siarczyście. Swoją drogą śmiesznie wyglądał bez togi, znaczy się w niebieskiej koszulce i w jeansowych spodniach, widziałem go chyba tylko kilka razy, on zawsze miał na sobie togę, a teraz… tak jakoś, wyglądał bez niej bardziej poważnie. 

Akurat w momencie kiedy Octavian zrobił taki ruch jakby chciał odejść pojawił się Jack. Z początku myślałem (i chyba po części miałem nadzieję), że Octavian go nie zobaczy, niestety Jack stanął sparaliżowany na jego widok i rzymianin bądź co bądź nie był ślepy i po chwili zwrócił na niego uwagę.

-Jack – tylko tyle wycedził rzymianin.

-O nie! Kurwa, no nie! – Jack zaczął się cofać, prawie potykał się o własne nogi i wyglądał na serio przerażonego – Nie, nie, kurwa odpierdol się!

-Uciekłeś – kontynuował poważnie Octavian – bez słowa. Czy naprawdę musiałeś zniżyć się do takiego poziomu? Powrócić do nich – ostatnie słowo powiedział jakby mówił o robakach.

Jack prawie faktycznie się potknął, cienie z niewyspania pod jego oczami nagle zrobiły się jeszcze bardziej widoczne, pewnie dlatego, że chłopak zbladł jeszcze bardziej.

-Odpierdol się – chociaż Jack nie krzyczał, usłyszałem go nawet z tej odległości – zostaw mnie w spokoju. Wróć do tego swojego Dakoty. Zostaw mnie w spokoju! – Powtórzył.

Dakoty? Czyżby Jack sugerował, że… co?! Nie! 

-Ile razy mam ci się usprawiedliwiać?! – Octavian podniósł swój głos.

Wydawało mi się, że Jack skulił się lekko kiedy głos rzymianina potoczył się lekkim echem, lecz mimo to Jack burknął:

-Ani razu więcej. Odpierdol się, spierdalaj po prostu! Nie chcę cię więcej widzieć, sukinsynie!

I zwiał. 

Po prostu najpierw się potknął, przewrócił, a kiedy Octavian podszedł do niego i wyciągnął do niego rękę (bogowie, że też ja to widziałem!), szybko wstał o własnych siłach i odbiegł jak najdalej. Octavian też by za nim pobiegł ale zatrzymałem go… nie cierpię Jack’a, ale chłopak wyglądał na naprawdę solidnie przerażonego.

-Stój! – Warknąłem i podszedłem do Octaviana – Nie wnikam, jak go traktowałeś… naprawdę, nic mnie to nie obchodzi! Ale jeśli chcesz się na kimś wyżywać, to wyżywaj się na swoich pluszakach! Było nie było Jack jest…

Oberwałem od niego w twarz, aż mi lekko załzawiły oczy, chciałem mu oddać, ale rzymianin złapał mnie za obie dłonie, przycisnął je z całej siły do mojej klatki piersiowej, po czym spojrzał mi prosto w oczy, tymi swoimi wodnistymi i egoistycznymi.

-Nie rób mi wykładów, synu Hadesa.

Pewnie bym mu się wyrwał, czy przeniósłbym się cieniem, gdyby nie to, że po prostu byłem przerażony i zaskoczony… Bogowie, jak Jack mógł z nim wytrzymać?! 

-Hej co tu się… Kurwa zostaw go! – Nie wiem nawet z której strony nadbiegł Percy, ale rzucił się na Octaviana.

Gdybym go nie powstrzymał, pewnie gotów byłby udusić rzymianina. 

Spodziewałem się… sam nie wiem. Że Octavian rzuci się po chwili w ramach odpłaty? Ale nie zrobił tego. Pokręcił tylko z dezaprobatą głową i odszedł, w stronę w którą odbiegł wcześniej Jack. 

Percy spojrzał mi prosto w oczy, złapał jedną dłonią moją szczękę, ale natychmiast od niego odskoczyłem.

-Nic ci nie jest? – Spytał. Po tonie jego głosu poznałem, że naprawdę przejął się tą głupią z lekka sprawą.

-Nic. Percy, nie powinieneś był się na niego rzucać! On nie jest tego wart – odparłem i pokręciłem głową.

-Chciał ci coś zrobić – oczy Percy’ego zabłysły niebezpiecznie – dobrze wiesz, że nikomu na to nie pozwolę.

Westchnąłem ciężko. On jest ostatnio strasznie nadopiekuńczy, a to przecież ja miałem sny podczas których jedno z nas albo umierało, albo się rozstawaliśmy, to ja powinienem robić wszystko, żeby go nie stracić… a nie robię praktycznie nic. Jestem w tym związku jakiś… szary. Po prostu jestem jak kłoda, a przecież go kocham! Tak strasznie go kocham, a nie potrafię ciągle po tylu latach mu tego okazać…

-Percy zróbmy coś głupiego – warknąłem i zawiesiłem mu się na szyi.

-Co?

Przewróciłem oczami. Sam nie wierzyłem, że w ogóle to mówię.

-Coś głupiego – warknąłem mu do ucha – Wymknijmy się z obozu. Pójdźmy na basen!

Percy zaśmiał się cicho i objął mnie nieco niżej niż w pasie…

-Teraz?

-Tak – warknąłem. Sam naprawdę nie wierzyłem, że to mówię – teraz, natychmiast.

-Ale wiesz, że ktoś na nas…

-Mam to gdzieś – uszczypnąłem go lekko w ucho.

α NATHANAIL α

 

-Nathanail! Ścisz to! – Ryknął mój braciszek z sąsiedniego pokoju.

W zamian pogłośniłem jeszcze bardziej muzykę, naprawdę mocną muzykę, od której już od godziny mój brat, słuchający tylko jakiejś nudnej muzyki klasycznej, dostawał szału gdyż próbował przeczytać Odyseję i Historię Cesarstwa Rzymskiego (nie pytajcie jak czyta dwie książki naraz, bo nie mam zielonego pojęcia, jak w ogóle można czytać jedną książkę) a moja „wulgarna” muzyka mu w tym przeszkadza.

-Braciszku, nie chce mi się! – Ryknąłem kiedy Oscar nie wytrzymał i wtargnął do mojego pokoju – usiądź na moim łóżku, coś ci pokażę.

Oscar wykonał moje polecenie, a ja nagle przypomniałem sobie pewną sytuację sprzed pół roku, o której chciałbym zapomnieć, ale nie mogę… przez tą sytuację moje relacje z bratem wyglądają tak a nie inaczej, ale… nie wracam do tego, chociaż śni mi się to po nocach… no nieważne.

Rzuciłem Oscarowi, zeszyt.

-Masz, zobacz co napisałem.

Oscar zmarszczył czoło i przeczytał na głos pierwsze zdanie:

-„A zapowiadało się na spokojny wieczór. No dopóki nie natrafiłem na niego”, o czym ty znowu piszesz? – Westchnął ciężko.

-Oj, Boże, czytaj dalej.

Oscar czytał już po cichu, ale po kilku sekundach, zdjął okulary i spojrzał na mnie z wyrzutem.

-Znowu? Znowu piszesz o jakiejś wymyślonej, lecz realnej parze?

-Jakiej wymyślonej?! – Oburzyłem się i usiadłem obok niego. Może nieco za blisko bo nasze dłonie praktycznie były położone jedna na drugiej – Przecież Percy i ten słodziak są ze sobą.

-Mam wrażenie, że nie spodobało by im się, że ktoś spisuje każdy ich krok. Po za tym skąd wiesz jak dokładnie się poznali?!

-Nie wiem – wzruszyłem ramionami – ale zawsze pozostaje wyobraźnia.

-Wyobraźni Nat, masz za dużo.

-Nie nazywaj mnie Nat! Wiesz, że tego nie lubię!

-Wiem, właśnie dlatego cię tak nazywam.

-Nazwałeś mnie dobrowolnie tak tylko raz – warknąłem, chociaż może nie powinienem rozdrapywać starej blizny – ten jeden raz tamtej nocy…

Oscar zbladł, zresztą jak zwykle gdy do tego wracałem.

-Zamknij się! – Warknął i złapał mnie za koszulę – Ani słowa o tamtym, na tym obozie!

Popchnąłem go przez co Oscar opadł na łóżko, wtedy usiadłem na nim okrakiem. Chciało mi się płakać, zawsze tak jest! Kurwa zawsze! On musi być tak cholernie nie dostępny! Dlaczego do cholery jasnej on jest moim bratem?!

-Co… co ty robisz? Złaź!

-Jak ty mi to robiłeś jakoś nie miałem nic przeciwko! – Ryknąłem.

-Bo ty jesteś gejem! – Wycedził Oscar – Złaź ze mnie!

-A ty niby nie?!

-Miałem dziewczynę!

- Kurwa, w przedszkolu?! – Zbliżyłem swoją twarz do jego – Możemy zapomnieć tak jak wtedy, że jesteśmy braćmi, proszę… ja chcę się kochać.

Oscar wytrzeszczył oczy. Tak mój talent do mówienia prosto z mostu… cholera jasna, naprawdę… nie do końca to miałem na myśli!

-Więc idź! – Ryknął na całe gardło – Idź na pewno znajdzie się ktoś chętny! Jak chcesz z siebie robić męską dziwkę! – Chyba nawet nie zauważył, że moja ręka już powędrowała do suwaka jego spodni – Możesz sobie zdać sprawę wreszcie z jednej ważnej rzeczy? Jestem twoim b-r-a-t-e-m! Który nic do ciebie nie czuje i… Gdzie ty mnie macasz, kretynie?!

Przygryzłem wargę. Kurde, to przecież nie jest skomplikowane. Przecież… przecież, to nie problem zapomnieć, że jesteśmy braćmi.

Przez głośną muzykę, ledwo co słyszałem. Wiem, za to po raz pierwszy od dawna czego chciałem, nic, a nic mnie nie obchodziło… ale w tym momencie ktoś dotknął mojego ramienia i praktycznie odskoczyłem. Za nim cokolwiek do mnie dotarło, ten ktoś wyłączył muzykę… To był… ten chłopak, ten z azjatyckimi rysami twarzy. Jego policzki były czerwone jak wiśnie, a morskie oczy patrzyły niespokojnie raz na mnie raz na Oscara, który ukrył swoją twarz w dłoniach.

Jednakże chłopak skłonił głową, w sposób iście podobny w jakim przedstawiają się ludzie w tych krajach azjatyckich.

-Nazywam się Masaki Nakata – odparł bez absolutnie, żadnej emocji na twarzy – przepraszam, że przeszkodziłem, ale chciałem tylko zawiadomić, że niedługo odbędzie się zebranie grupowych w pawilonie. Rozumiem, że który z was jest grupowym? – Chłopak wyją z torby jaki notes.

-Prowadzisz zapiskę, nie?

-Próbuję wszystkich zapamiętać – odparł ze sztucznym uśmiechem – na razie zapamiętałem około trzydziestu osób, z czego nie pamiętam kto ile ma lat.

-Ja jestem grupowym – odparłem – Nathanail di Carlo, rozumiem, że będziesz mi mówił po nazwisku, nie?

-Huh? – Chłopak uniósł lekko rozkojarzony wzrok w moją stronę.

-Jesteś Japończykiem, czyż nie? A nawet jeśli nie Japończykiem to pół-Japończykiem.

-A! Dopiero się przyzwyczajam – chłopak oblał się rumieńcem.

-Spoko. Mieszkałem kilka miesięcy w Japonii, nie Oscar? – Zaśmiałem się cicho.

Oscar nie odpowiedział. Ciągle miał w dłoniach ukrytą twarz… no o co mu chodzi?

-Dobrze – westchnął po chwili Nakata – więc nie zobaczymy się na zebraniu, ale miło było poznać… di Carlo-Senpai.

Spojrzał raz jeszcze z lekkim przerażeniem na Oscara, po czym wycofał się i wyszedł.

Fajnie… Japończyk na obozie, no… dobra, mogę jeszcze to przeżyć bo nie ma aż tak skośnych oczu… muszę przyznać ma całkiem ładne.

-No, no… lubią przerywać na tym obozie, nie? – Zaśmiałem się cicho.

-Nie odzywaj się do mnie! – Oscar zerwał się na równe nogi i wybiegł z pokoju.

Dobra… punkt z pogorszeniem jeszcze bardziej naszych relacji, mogę odfajkować.

Westchnąłem ciężko, puściłem muzykę na max, po czym usiadłem na łóżku i spróbowałem się skoncentrować i zapomnieć o wszystkim… Boże czemuś mnie zrobił takim porąbanym dzieciakiem?

α α α α

Usiadłem przy stole, pojawiła się większość grupowych, a przynajmniej oprócz Percy’ego i Nica, których po prostu znowu gdzieś wcięło. Spóźnił się jedynie Leo, bo tak ma chyba na imię, całkiem uroczy chłopak, ale nie w moim typie.

-Dobra – od jednego ze stołów wstał blondyn z jakąś dziwną blizną przy wardze… Jason – Chodzi o to co wydarzyło się w czasie Bitwy o Sztandar… nie, nie chcę znowu poruszać tematu Jack’a, jedynie temat z tymi dziećmi Aresa, które okazały się być „podwładnymi niejakiej Cassandry” – wydawało mi się, że blondyn rzucił porozumiewawcze spojrzenie Leonowi.

Przez grupowych przebiegł jęk niezadowolenia. Ja jedynie zacząłem się przyglądać co bardziej przystojnym chłopakom, ale jakoś nie miałem specjalnie nastroju… nawiasem mówiąc, zdziwiłem się ponownie, że grupowym domku Hermesa jest Connor, a nie Jack… znaczy się, po prostu byłoby się na co popatrzeć.

-Jako, iż Jack’a tutaj nie ma, spytam otwarcie… - chłopak rzucił mi znaczące spojrzenie – czy ktoś potwierdza jego sprawozdanie?

Kilka grupowych nachyliło się do siebie i usłyszałem między innymi: „ale on jest szalony”, „to kretyn”, „nie chcę mieć nic do czynienia co jest związane z nim”.

Pewnie poczerwieniałem lekko na twarzy, lecz mimo to wstałem z zaciśniętymi w dłonie pięściami i odparłem:

-Jasne, że tak. Ja chociażby byłem przy tym – poczułem jak wzrok wszystkich nagle skupił się na mnie, nawet Austin zerknął na mnie z lekkim przerażeniem – i potwierdzam – czułem się jak w sądzie – był jakiś mało przystojny, koleś od Aresa, powiedział, że jest od tej całej Cassandry i tyle.

Blondyn z tą blizną uśmiechnął się do mnie, aż mi coś zawirowało w żołądku, więc natychmiast usiadłem.

-Przez wzgląd właśnie na to zebranie chciałem zaznaczyć, że grupowi powinni natychmiast zgłaszać pojawienie się innych herosów. Nawet jeśli mogą być nowymi herosami, na obozie… jeśli nie będą mieli potwierdzenia satyra to…

Chłopakowi przerwał wybuch, całkiem niedaleko obozu. Wszyscy ucichli. Kolejny wybuch. Wstaliśmy z miejsc i pognaliśmy w tamtym kierunku.

Te wybuchy wydostawały się z lasu. Gdzie było naprawdę ciemno, jakby wszystkie cienie skupiły się nagle w jednym miejscu. Później z tego właśnie cienia usłyszeliśmy ryk jakiegoś potwora, od którego zatrzęsła się ziemia i w tym momencie… z cienia wyłonił się chłopak. Stosunkowo niski chłopak, w kapturze, opadł na ziemię z lekkim jęknięciem z bólu. Zaraz za nim wyłoniła się trójka innych osób, jakaś laska, blondi, inna laska, z brązowymi włosami i morskimi oczami, oraz chłopak… mocno opalony blondyn, o poważnej twarzy… trochę takiej jaką ma Oscar.

Właśnie ten chłopak pierwszy przemówił, podchodząc do leżącego:

-Jeśli zainteresowałoby to kogoś, wróg tymczasowo w sojusznika się zmienił.

-Sun… - to imię wymówił Leo, z takim obrzydzeniem, że aż sam się wzdrygnąłem.

Wszyscy spojrzeli po sobie. Tylko ja nie do końca wiedziałem o co chodzi, nie wiem kim jest ten Sun… i czemu wszyscy nagle spojrzeli na niego jakby widzieli ducha?

ђ SUNAJ ђ

Jeśli mam być szczery, krzyków mam dosyć na całe życie…

Niestety w każdym moim śnie jestem zmuszony ich wysłuchiwać. W każdym… a przynajmniej od jakiś dwóch miesięcy. Jeszcze, żebym wiedział co one krzyczą.

A sen był ten sam, jeśli tylko krzyki ustawały widziałem płonący obóz. Ale nie było obozowiczów. Były kruki… mnóstwo kruków, a im ogień nic nie robił, wręcz miałem wrażenie, że się nim odżywiają. Kruki mnie ciągle przerażają, Ashkii ma jednego, chociaż dziwnego, bo kruki z reguły nie mówią. Ale ma… a samo wspomnienie o  Ashkiim mnie przeraża.

Później z obozu znika ogień, a wszystkie domki są spopielone… oprócz jednego, oprócz domku Hekate. To również boli. Ze wszystkich tych domków, chciałbym aby na popiół spalił się ten Hekate. Nie chcę mieć z nim już nic do czynienia, a jednak ten domek się ostaje… i jestem zmuszony patrzeć na niego.

A później słyszę krzyk. I to właśnie ten krzyk sprawia, że ekran jak w starym telewizorze się załamuje. Nawet kiedy chcę zakryć uszy dłonią, ten krzyk pozostaje i on pozbawia mnie wszystkich sił. Nie wiem kto krzyczy, nie wiem co krzyczy, jedyne co wiem, to, to, że ktoś woła mnie po imieniu. Po moim prawdziwym imieniu, nie mówi do mnie Död. Ale nie wiem kto.

Ale wtedy zaczyna boleć mnie głowa i wiem, że ktoś umiera. Ogień znowu otoczył cały obóz, ale ten ogień był zimny, mogłem go spokojnie dotknąć, a nie czułem gorąca. A kolejny krzyk, sprawiał, że ogień zniknął. A moja głowa już nie bolała... ktoś umarł. 

Później widziałem matkę Ashkii’a, Pasitheę. Wyglądała jak za dnia, gdy ją powstrzymaliśmy… kiedy Anvik ofiarował swój miecz Jack’owi, by ten zniszczył artefakty tej bogini, aby już na tym świecie nie miała żadnej zaczepki… zrozumiałem to dopiero nie dawno, czemu Pasitheai tak zależało na tej biżuterii i na tym abyśmy nie dostali się do SPO. Świątynia w SPO i artefakty to jedyne co zostało po niej na tym świecie. Tylko to ją trzymało, przed zapadnięciem się w czeluść, skąd nikt jeszcze nie wrócił… nawet bóg. A teraz kiedy świątynia została zniszczona, tak samo jak artefakty, można by pomyśleć, że to już koniec… ale nie. Po bogini zostały jeszcze trzy  rzeczy, bardziej żywe… Jej syn, jakaś córka Hermesa, oraz… ktoś kogo Ashkii mi nie zdradził… jakaś osoba, w której głowie Pasithea się „ulokowała”, której jakby się trzyma… o ile umysłu można się trzymać, a można… ale nie w sposób dosłowny. To nieco skomplikowane. 

ђ  ђ  ђ  ђ

Kiedy udało mi się wyrwać z koszmaru, nie byłem w Cieniu, jak się spodziewałem. Leżałem na jakiejś pryczy. Na takiej pryczy jaka była w CHB… czyli mi się udało? Pięknie… A więc zrobiłem to co kazał mi zrobić Ashkii, a przynajmniej po części, bo jeszcze nikogo nie zabiłem. 

-No… dobra skoro się obudziłeś – podszedł do mnie jakiś syn Apolla… a przynajmniej emanował aurą właśnie tego boga – Ktoś ma do ciebie parę pytań. Chejronie!

Westchnąłem ciężko, kiedy zobaczyłem tego centaura, który schował tą swoją końską część w sztucznym wózku inwalidzkim. Nie chcę z nim gadać… 

-Sunaju, powiedz mi czemu uciekłeś? Czemu zaatakowałeś obozowiczów? Muszę to wiedzieć i chyba zasługuję na te wyjaśnienia.

Nie odpowiedziałem. Szczerze wątpiłem czy stary centaur zasługiwał na wyjaśnienia z mojej strony. Bo gdzie on był kiedy Anvik zginął? Zrobił cokolwiek, żeby temu zapobiec? Nie.

-Sunaju – powtórzył. Zacisnąłem tylko wargi i ciągle nie pisnąłem ani słowa.

Stary centaur westchnął ciężko, ale nie wyglądało raczej na to aby szybko się poddał, ale ja również nie miałem zamiaru się tłumaczyć.

-Dobrze, więc dam ci czas – odparł jednakże, ku mojemu zaskoczeniu – Jeśli zaś chodzi o domek Tanatosa, to… dzieci Hefajstosa, Apolla, Afrodyty oraz Ateny właśnie go budują i będzie stał obok domku Erosa. Ale… oczywiście muszę wiedzieć, czy zostajesz na obozie.

Taa… część planu.

-Tak, proszę pana – odparłem najbardziej grzecznie jak tylko potrafiłem.

-Dobrze, jeśli będziesz czuł się na siłach aby odpowiedzieć na moje pytania, przyjdź. Uwierz mi Sunaju Larsonie, to może dotyczyć całego obozu… Aha… i twój smok, czeka na ciebie przed kliniką. Przymknę oko na fakt, że nie można posiadać takich zwierząt. 

Po tych słowach wyszedł. Ja również chciałem, ale powstrzymał mnie ten syn Apolla. Pewnie zrobiłem obrażoną minę, bo chłopak wybuchnął śmiechem… właśnie ten dźwięk wyprowadził mnie całkiem z równowagi, pstryknąłem palcami i ledwo widzialny duch złapał syna Apolla za ramiona i cisnął nim o ścianę.

*J*A*C*K*

Byłem zbyt zajęty unikaniem wszystkich jebanych obozowiczów, że kiedy już kurwa myślałem, że lepiej być nie mogło trafiłem akurat na Octaviana… Oczywiście musiał mnie ten jebany skurwysyn zobaczyć od razu! Nawet kurwa nie miałem ni w kij możliwości jakoś zwiać, więc przycisnął mnie do ściany i spojrzał mi prosto w oczy. Jebany rzymianin!

-Odpierdol się ode mnie! Wracaj do swojego jebanego obozu, nic tu po tobie!

Octavian dotknął palcem mojej blizny na nosie, którą sam mi zresztą kurwa zrobił.

-Nic tu po mnie tak? – Warknął – Powiedz mi jeszcze raz, na spokojnie, dlaczego uciekłeś?

-Mh… Zastanówmy się. Może dlatego, że zabraniałeś mi wychodzić z domu?! Może kurwa dlatego, że za każdym razem kiedy wracałeś lądowaliśmy w łóżku?! Może kurwa dlatego, że mam dosyć, że kiedy tylko ci się z czymkolwiek sprzeciwiałem szedłeś do tego jebanego Dakoty?! Kurwa, czemu akurat do niego?!

-A więc o to chodzi? – Rzymianin nie krył rozbawienia – Jesteś zazdrosny?

Wmurowało mnie. Czy ja kurwa coś takiego powiedziałem? Że ja kurwa zazdrosny?! O niego?! Kurwa niech sobie ten jebany kretyn nie pochlebia!

-Kurwa, kretynie, zazdrosny? Może jeszcze o ciebie?! W życiu! Rozumiesz?! Kurwa nie jestem o ciebie zazdrosny?

-Właśnie widzę – Octavian zaśmiał się pod nosem – Posłuchaj, więc jeśli chcesz tak bardzo wiedzieć, to Dakota ma dziewczynę. A idę do niego tylko i wyłącznie dlatego, że kiedyś ze sobą współpracowaliśmy. Rozumiesz?

-Aha! Czyli kurwa łazisz do niego teraz z każdym jebanym problemem?! Spoko… więc możesz już iść, kurwa nie chcę mieć z tobą nic wspólnego!

-Ale ja chcę mieć ciągle z tobą, więc zamknij się!

Odepchnąłem go od siebie. Debil chędożony! Kurwa jego mać!

Dosyć mocno go popchnąłem bo wylądował na sąsiedniej ścianie, podszedłem wtedy do niego… uniosłem już kurwa dłoń, żeby go uderzyć… ale kurwa jakoś nie potrafiłem się do tego kurewsko zmusić! Dlatego też chłopak to wykorzystał, objął mnie kurwa w pasie i przycisnął do siebie.

Chciałem mu się kurwa oczywiście wyrwać, ale nie za bardzo miałem jak, więc zamiast tego warknąłem tylko:

-Spróbuj mnie kurwa zostawić raz jeszcze. Kurwa spróbuj tylko! – I pocałowałem go, chociaż bardziej odruchowo niż z uczuciem. Bo przecież kurwa ja nawet kochać nie potrafię!

A później jakoś tak samo z siebie, kurwa wylądowaliśmy w schowku (jako, iż niestety nie jestem sam w domku Hermesa), może było trochę zbyt ciasno, ale szczerze jebie mnie to! A po wszystkim zastanowię się co dalej. Kurwa jedno jest pewne, nie dam mu dzisiaj kurwa odejść! Nienawidzę go, ale niech tylko odejdzie, przyjebię mu tak, że wyląduje w tym swoim jebanym nowym Rzymie ekspresem!

Tak w kij to do mnie pasuje! Ale kurwa, co innego mam mówić, kiedy jestem prawie nagi i znowu obcałowywuje mnie ten jebany sukinsyn?! Nienawidzę go… w kij bardzo go kurwa nienawidzę!

α NATHANAIL α

-Boże mógłbyś przestać zajmować się tym wężem – warknął Oscar, kiedy usiadłem na kanapie obok niego, a owinięty wokół mojej ręki wąż drgnął lekko.

-On ma imię – warknąłem. Ciągle byłem obrażony na Oscara – A po za tym jakbyś zapomniał jest to prezent od wuja!

-Ta… prezent? Za co?! Raczej próba wybicia ci z głowy homoseksualnych nawyków…

-Ta… mów se jak chcesz – pogłaskałem węża po głowie, chociaż bądź co bądź co bądź Oscar miał rację.

Bo tego węża dostałem kiedy przyłapał mnie z chłopakiem mój wuj… ot takie tam drobne przekupstwo, ale cholera jasna, niech już ten mój brat się zbytnio tym wszystkim nie przejmuje! Mój wąż? Mój. W moim plecaku mieszka? W moim. No do kurde, nie rozumiem, o co wiecznie ten szum!

Po za tym Szlauch to porządny wąż.

-Dobra, jak tam sobie chcesz – Oscar machnął dłonią i ponownie zaczął czytać tą swoją nudną książkę.

Wstałem z kanapy aby nakarmić Szlaucha, ale w tym momencie usłyszałem pukanie do drzwi, więc chcąc nie chcąc musiałem je otworzyć.

Bez pytania do domku wbiegł Rafael, coś tam zaczął gadać nad uchem Oscara, o jakiejś tam pseudo-naukowej bzdurze, a kiedy skończył wybiegł razem z moim bratem z domku. No i zostałem sam… znaczy się ja i Szlauch, którego po chwili odłożyłem do plecaka.

Dobra bracie, chcesz wojny? Będziesz ją miał. 

***

No okie xD To jest rozdział na święta, ponieważ postanowiłam, że zrobię sobie na razie przerwę świąteczną i jakoś kilka dni po BN dodam (a przynajmniej się postaram) kolejny rozdział xD 

A później chyba wszystko powróci do normy.

Przepraszam, że rozdział bez składu i ładu ale sami rozumiecie ;-; 

Tak czy siak pozdrawiam wszystkich którym udało się to przeczytać i nie zasnąć xD