ROZDZIAŁ VII

Informacja rozdziałowa! Niniejszy rozdział zawiera scenki +18 więc jeśli nie chcesz ich czytać przy "***" (tego koloru) przewiń do kolejnych "***". Dziękuję! 

Rozdział dedykuję Nyksiątku, za to, że zgadłaś na kim wzorowana 

jest nowa postać (a przynajmniej jedna z nich)

Ogólnie to dziękuję Ci za to, iż dzięki Tobie w ogóle założyłam tego bloga

Oraz za szablon który do niego zrobiłaś 

Aha... No i naprawdę mogłaś dać abym napisała scenkę z Percico +18 xD

Tak czy siak, dzięki Ci! 

Rozdział VII. Córka najwyższego oraz naprawdę nietolerancyjny chłopak

ΩNICOΩ

Najpierw wrócił Jack. Później Octavian. Teraz Sun. Kurde, co się dzieje? Wielka emigracja? Dobra, zapomnijcie, że coś mówiłem.

Ale prawdę powiedziawszy miałem wielką ochotę wejść do kliniki i porządnie przywalić Sun’owi. Niestety nie miałem nawet pozwolenia na samo wejście do kliniki. I tak ma dzieciak szczęście, że Lauren nic nie jest i z powrotem jest całkowicie sprawna, bo olałbym pozwolenia i po prostu wykopałbym dzieciaka z kliniki.

Percy uważał, że Sun skoro wrócił do obozu, to znaczy, że chce już współpracować… trochę naiwne myślenie, jak mam być szczery. Po prostu nie ufam już synowi Tanatosa, nie po tym jak zaatakował Lauren.

Ω Ω Ω Ω

Dopiero słońce wzeszło kiedy następnego dnia obudziła mnie dosyć głośna kłótnia zaraz przed domkiem trzynastym. Z początku chciałem ją olać, ale nic z tego…

Wstałem więc niechętnie z łóżka i wyszedłem z domku, przed którym kłócili się (właściwie to darli się na siebie) Oscar i Nathanail, z kolei obok Oscara stał jakiś chłopak z blond włosami, prawdopodobnie widziałem go kiedyś przy stole Ateny, więc to chyba Ateniątko.

-Nie ja po prostu tego nie rozumiem! – Ryknął Nat.

Oscar złożył ręce na piersi.

-Oł doprawdy?! Więc może wyjaśnię ci to raz jeszcze…?!

-Nie trzeba! – Włosy Nathanila zaczęły robić się pomarańczowe – Po prosto zaczynam się zastanawiać czy ty przypadkiem nie za bardzo cenisz sobie tej znajomości z nim! – Wskazał dłonią na blondyna.

Oscar wybuchnął śmiechem.

-Z nim?! Co ty insynuujesz?!

-No nie wiem i…

-Przestańcie – przerwałem im.

Cała trójka spojrzała na mnie w jednym momencie.

Włosy Nathanaila co minutę zmieniały kolor… dosłownie, po pomarańczowym, zrobiły się fioletowe, później rude, czarne, niebieskie, zielone i dopiero po chwili z powrotem czerwone.

-Co robicie tutaj tak wcześnie? Wiecie, że budzicie ludzi? – Ziewnąłem lekko.

Oscar poprawił okulary, z kolei blondyn wycofał się lekko za niego.

-Przeprowadzaliśmy kulturalną dyskusję – odparł po chwili Oscar – do czasu aż nie przyszedł Nathanail i…

-Aha! Więc to moja wina?! – Nathanail poczerwieniał na twarzy.

-A nie? – Wtrącił się po raz pierwszy ten z blond włosami.

-Słuchajcie, nic mi do waszych kłótni… Ale kłóćcie się gdzie indziej, gdzieś gdzie ludzie nie próbują spać – westchnąłem ciężko.

-I tak już skończyłem – Nat machnął dłonią i odszedł w kierunku domku Hermesa.

Oscar chwilę się gapił na brata po czym wzruszył ramionami i odparł:

-Wybacz, jego zawsze ponosi.

-Spoko, ale jako rodzeństwo moglibyście się trochę bardziej wspierać – zaproponowałem.

Oscar spojrzał wymownie w niebo.

-Może… ale sam wiesz, że rodzeństwo nie zawsze się we wszystkim dogaduje.

Pokiwałem głową, po czym pożegnałem się, bo jak najszybciej chciałem wrócić do łóżka i skorzystać z tych pięciu minut póki nie będę musiał iść na śniadanie.

αNATHANAILα

Nie wiem w sumie po co wszedłem do domku Hermesa. Za to na szczęście trafiłem na moment kiedy większość już nie spała… zamiast tego połowa Hermesiątek zanosiła się śmiechem. 

Na mój widok Connor złapał mnie za rękę i pociągnął w kierunku sypialni gdzie swój pokój miał Jack.

-Tylko cicho – syknął Hood i delikatnie uchylił drzwi.

Z początku miałem mały problem z ciemnością jaka panowała w pokoju, ale kiedy mój wzrok się do nie przyzwyczaił zobaczyłem, że na łóżku leży ten cały Octavian, a wtulony do jego klatki piersiowej leży Jack.

Właściwie to było trochę zabawne, bo jak tak Jack spał, w ogóle nie przypominał mi tego buntowniczego chłopaka, bardziej dziecko… ot taki niewinny wyraz twarzy.

-Przyszli wczoraj w nocy – Connor zamknął drzwi i wybuchnął śmiechem – Uroczy, nie?

-Ta… - Podrapałem się w kark – Trochę.

-Dobra coś chciałeś? Zaraz będzie zbiórka i…

-Nie… chyba już nic – odparłem i wyszczerzyłem zęby – miło było!

Connor wzruszył ramionami, był trochę sztywny, ale nie pytałem czemu tylko wyszedłem z domku.

No fajnie… Mój święty brat łazi se za jakimś blondi, zaraz będzie śniadanie, a ja nie mam pojęcia co ze sobą zrobić. Zajebiście…

α α α α

Jeśli chodzi o to czemu Connor był taki sztywny dowiedziałem się na śniadaniu. 

Chodziło o tę misję na którą wyruszyła z początku trójka osób: jakaś Annabeth, Steven oraz Jasmine. Dosłownie kilka godzin przed całą tą dziwną Bitwą o Sztandar do obozu wróciła Annabeth, ale nikomu nie mówiła co stało się z pozostałymi, na dodatek na poszukiwania całej trójki wyruszył między innymi Connor (tak jakby bliźniak Travisa… tak jakby) i wszystko się wyjaśniło… Ta… Wczoraj ta cała Annabeth kręciła się po lesie i spotkała tego Sun’a oraz pozostałych (czyli Stevena i Jasmine) i przenieśli się do obozu… trochę pokręcone. Ale na Travisa i pozostałych nie trafili. 

Tak czy inaczej wszyscy teraz gapili się ze wściekłością na Annabeth, a ja starałem się skupić na jedzeniu… z czego jakoś nie byłem głodny.

Oczywiście w pewnym momencie zrobiło się koszmarnie cicho z wiadomego powodu. Jack przyszedł, jak zwykle spóźniony, usiadł na końcu stołu Hermesa, ale jedynie wypił kilka łyków wody po czym zapalił papierosa i jedynie obserwował wszystkich z pogardą. To było pierwsze śniadanie od Bitwy o Sztandar kiedy Jack czekał do końca śniadania, aby wraz ze wszystkimi wyjść z pawilonu.

I powiem szczerze, że wyglądał o wiele przystojniej niż kilka dni temu, bo jego oczy wydawały się być żywe, a nie zamglone. I to mi się kurde mega w nim zaczęło podobać.

Po śniadaniu podbiegłem do niego, a przynajmniej wtedy kiedy upewniłem się, że w pobliżu nie ma tego całego Octaviana.

-Cześć, słuchaj masz może…

-Nie, odpierdol się – warknął i uśmiechnął się złośliwie – nie gadam z takimi jak ty. Pierdol się.

-Chciałbym – wyszczerzyłem zęby – Ja po prostu chciałem…

-Nic mnie to nie obchodzi – Jack szedł dalej przed siebie – Odpierdol się!

Złapałem go mocno za ramię, chłopak odwrócił się kiedy to zrobił pocałowałem go w usta, dosyć nachalnie. Chłopak wzbraniał się, ale miałem to gdzieś, dopiero kiedy zacząłem tracić oddech oderwałem się od niego, a Jack zamachnął się na mnie, ale w momencie kiedy chciał już mnie uderzyć, zawahał się i spojrzał na coś za mną.

Pełen niezbyt dobrych przeczuć odwróciłem się. 

Za mną stał Octavian. Patrzył na mnie takimi oczami jakby w ogóle w nim nie było uczuć i wiedziałem, że prawdopodobnie właśnie wykopałem sobie grób.

-Eee… to nie było tak, że… - zacząłem ale Jack przyłożył mi dłonią w kark.

-Było i co kurwa?! Jeśli masz jakiś problem Octavian to…

-Tak, mam problem – Octavian podszedł do mnie i spojrzał mi prosto w oczy – On jest mój –nim zdążyłem się uchylić oberwałem pięścią w nos i syknąłem z bólu i poczułem jak po mojej brodzie spływa ciepła krew – Chodź mongrel.

I poszedł z nim, właściwie to nawet na mnie nie spojrzał… Piekielne szczęście. Ale przynajmniej go pocałowałem… zawsze jakiś sukces.

α α α α

Siedziałem na kanapie w swoim domku i starałem się skupić na pisaniu o Percy’m i tym słodziaku kiedy całkiem niedaleko usłyszałem grzmot, później przekleństwo (pewnie od Jack’a) i kolejny grzmot.

Zerwałem się z kanapy i wypadłem z domku aby sprawdzić co się stało. Jako, iż mój domek nie jest tak daleko od lasu nie musiałem długo biec.

Przed jakąś sosną stała dziewczyna i śmiała się głośno, z kolei przed dziewczyną stał Jack… i wyglądał jakby go piorun strzelił, włosy sterczały mu pionowo i lekko się dymiły, był lekko brudny od sadzy i skrawki jego ubrania były lekko nadpalone.

-Suko! – Ryknął.

-A chcesz jeszcze? – Dziewczyna wybuchnęła śmiechem, wyciągnęła przed siebie dłoń w której pojawił się miniaturowy kulisty piorun.

Jack cofnął się lekko, chociaż pewnie tylko dlatego, że oberwanie piorunem nie należy do najprzyjemniejszych uczuć na świecie.

Dziewczyna była blondynką (nie, nie mentalnie), miała zielone oczy i była średnio opalona. Ubrana była w jakiś fioletowy t-shirt ze złotą błyskawicą, czarne legginsy oraz glany do połowy łydki.

-Cześć – uśmiechnęła się szeroko – jestem Briget Lawrence, jestem córką Zeusa i sorry, że nie podam ci dłoni, ale może cię kopnąć prąd – wybuchnęła śmiechem.

Jako, iż mam jakiś delikatny wstręt do dziewczyn kiwnąłem tylko głową i spojrzałem ze współczuciem na Jack’a który dyszał ciężko, ale biedak nic za bardzo nie mógł zrobić z tą piorunującą dziewczyną.

-Córka Zeusa co?! – Ryknął Jack – Słuchaj laska, gówno mnie to obchodzi, mogłabyś być sobie nawet jebaną córeczką Hery, póki traktujesz mnie z szacunkiem! Sorry laska ale tego nie zrobiłaś i…!

Dziewczyna uderzyła pięścią w swoją drugą dłoń i uśmiechnęła się szeroko, a w jej zielonych oczach zabłysły błyskawice.

-Doprawdy?! Spróbuj, Walker.

-A żebyś, kurwa… Nie mówiłem ci, do kurwy nędzy twojej matki, jak mam na nazwisko!

-Wara od mojej matki, pedale! – Między palcami dziewczyny zaczęły pojawiać się jakieś iskry – I uwierz mi mam swoje kontakty!

Westchnąłem ciężko.

-Słuchaj, suko, ja wcale…

-Dobra jesteś pedałem Jack, nie zaprzeczaj – zaśmiałem się cicho – A koleżankę to chyba trzeba zaprowadzić do Chejrona.

Jack spojrzał na mnie, a jego oczy zacisnęły się w wąskie szparki, po chwili złapał mnie za koszulę i zbliżył swoją twarz do mojej.

-Nie mów tego głośno – wycedził przez zęby – Nie jestem żadnym pedałem.

-Więc czemu chodzi z chłopakiem? – Zaśmiałem się cicho.

-Bo nie z dziewczyną – warknął.

-A mógłbyś?

-Pewnie.

-To ciekawe. To wyrwij jakąś… a nie przepraszam, chyba, żadna laska nie chciałaby chodzić z facetem który spał z innym nie?

Jack uderzył mnie w policzek, dosyć delikatnie jak na niego, co niezmiernie mnie uszczęśliwiło, ale nieważne…

Po dłuższej chwili postanowiłem zmusić się do zaprowadzenia tej całej Briget do Chejrona, a Jack przysiągł jej, że jeszcze jej przyłoży. Taa…

Ej a tak właściwie? To chyba ten cały Zeus nie ma wielu dzieci, nie?

~ΨPERCYΨ~

Biedna ta Briget. Znaczy tak mi się wydaje. Po pięciu dniach nie było innego tematu… tylko „Briget jest córką boga bogów!”, „Ona wygląda jak ta sławna aktorka!”. Nie zazdrościłem, bo niestety zdaję sobie sprawę jak to nie zbyt fajnie jest być w centrum uwagi, ale dziewczyna chyba się w tym znajdowała. Była uśmiechnięta i rozmawiała praktycznie z każdym chłopakiem bo z dziewczynami często się kłóciła i kończyło się to tym, że uderzała piorunem w swoją „ofiarę”… a… no dobra z jednym małym wyjątkiem… Vi… ciężko powiedzieć, czy się przyjaciółują, ale na pewno nie kłócą a to chyba jest jakiś sukces dla nich!

Jason z początku był niepewny czy jak powinien reagować na to, że ma nową siostrę, ale po tym jak Briget uderzyła i w niego piorunem, jakoś mu się wszystko we łbie poprzewracało i nawet zaczął z nią często rozmawiać i wyglądał na szczęśliwego.

A z innej beczki mieliśmy też kilka problemów. Kilkoro obozowiczów miało dziwne wypadki… ktoś złamał rękę przez sen, jedna osoba zapadła w śpiączkę, jakąś córkę Afrodyty zaatakowała opętana szminka i pozostałości po niej na twarzy nie zmywały się przez całe trzy dni. Nie wiedziałem co to dokładnie może być ale jedno było pewne… wszyscy wytykali teraz nie Jack’a, a Sun’a palcami. Starałem się jakoś go chronić, albo przynajmniej, żeby przestali mówić otwarcie co o nim sądzą, ale nawet Nico był zdania, że powrót syna Tanatosa nie jest pomyślny dla obozu.

No i zwiewanie… Sun znowu gdzieś prysnął, przez ostatnie dni tak miał, że znikał… chociaż moim zdaniem po prostu zamykał się w swoim domku bo ktokolwiek próbował do niego wejść, drzwi zawsze były zamknięte, ale i tak większość twierdzi, że Sun’a trzeba jak najszybciej usunąć z obozu… po tych kilku dniach ciągle nie jestem tego taki pewien.

Było śniadanie, Sun’a nie było, a Jack nie wywoływał takiego popłochu więc był gwar. Przynajmniej do czasu gdy Chejron nie przemówił:

-Drodzy herosi! Muszę wyznaczyć czwórkę z was, na jednodniową misję. Chodzi o Zakłócenia w Nowym Jorku…

-Zgłaszam się! – Od stołu Ateny wstała Annabeth, wyglądała na lekko zaspaną… z resztą ostatnio w ogóle nie wyglądała na zbyt… zdrową.

-Nie, przepraszam Annabeth, ale już wytypowałem te osoby. Percy Jacksonie, będziesz dowódcą co do pozostałych – Chejron popatrzył na każdy ze stołów w pawilonie – Nathanail di Carlo, Lauren Collins oraz Alice udacie się w miasto i zbadacie czy przypadkiem gdzieś w okolicy nie ma centrum Zakłóceń z którego wychodzą duchy, jasne?

-Ta… - odparłem.

Było mi trochę szkoda, że Nico nie pójdzie z nami, w końcu te Zakłócenia dotyczą części świata umarłych, ale jeśli Chejron tak postanowił to chyba wie lepiej.

-Udacie się zaraz po śniadaniu – poinformował nas jeszcze.

Spojrzałem w swój talerz ze śniadaniem… czyli co? Na spotkanie z przygodą!

~Ψ Ψ Ψ Ψ~

-Dobra powiesz mi morsko-oki, właściwie czego dokładniej mamy szukać? A może pójdziemy gdzieś i się zabawimy, wiesz dziewczynki zajmą się sobą i…

-Eee… Szukamy – odparłem – tego całego centrum Zakłóceń.

Nat przewrócił oczami.

No to już tak trochę łaziliśmy po mieście i jak dotąd bez rezultatu. Znaczy się najpierw porwał Nathanaila tłumek dziewczyn (szczerze powiedziawszy myślałem, że po wszystkim chłopak w depresję wpadnie), później Alice gdzieś wcięło (okazało się, że poszła sobie kupić ciastko), Lauren próbowała się skupić na szukaniu centrum Zakłóceń i przypadkiem przywołała szkielet jakiegoś psa (teraz ten szkielet za nami łazi, ale chyba żaden śmiertelnik tego nie zauważał). Tak więc nie… centrum Zakłóceń nie zostało jeszcze znalezione.

 

-Dobra, nie mamy wiele czasu – odparłem spoglądając na zegarek – rozdzielimy się…

Nathanail objął moje ramię, a mnie wmurowało.

-Ja idę z tobą – odparł szczerząc zęby.

Prawdę powiedziawszy zacząłem się zastanawiać czy to na pewno był dobry pomysł.

Ale się rozdzieliliśmy, Nathanail poszedł ze mną a Lauren i Alice w przeciwne strony.

Dobra, Lauren niby ma jakieś szanse wyczuć te Zakłócenia, ale jakby się nad tym zastanowić te Zakłócenia podążają chyba za Herosami i istnieje drobne prawdopodobieństwo, że z moim szczęściem i z faktem, że jestem synem Posejdona trafimy na te zakłócenia.

Nathanail nie wiele mówił, był zamyślony ale ciągle się uśmiechał, więc chyba nie było z nim tak źle. Chciałem jakoś zainicjować rozmowę, ale jedyne co mi się udało to, to, iż Nathanail zaciągnął mnie do budki z lodami… bogowie.

Tak po wszystkim poszliśmy bardziej w centrum miasta, było coś dziwnego… naprawdę mało osób.

-Wiesz co? Skoro takie pustki… ktoś tu chce nam dać szanse, nie?

-Szanse na…? – Nie wiedziałem o czym mówi.

-Oj Jezu, wiesz o co mi chodzi, morsko-oki – Nat puścił mi oczko.

Nie wiedziałem…

Ale kiedy miałem zamiar się dowiedzieć usłyszałem jakiś męski okrzyk, a dokładniej:

-Oh, no, come on motherfuckers!!!

Odwróciłem się natychmiast. Nie wiem jak mogliśmy wcześniej tego nie zauważyć… Dwa cyklopy, a przed nimi chłopak.

-Ej! – Krzyknąłem do niego – To nie to co widzisz! Uciekaj!

Chłopak nawet nie zaszczycił mnie spojrzeniem tylko ryknął raz jeszcze:

-No co?! Chodźcie! Hahaha! Dalej! Boicie się?! Kurwa, boicie się motherfuckers?!

Cyklopy warknęły coś uderzyły pięścią w ziemię ale chłopak odskoczył, otoczyła go fioletowo-różowa mgła i teraz kiedy mówił jego głos brzmiał jakby mówiły cztery osoby na raz i odbijał się echem:

-Z nami się nie zadziera! Z nami się nie walczy!

Później to różowo-fioletowe coś zasłoniło go całego, a ja i Nat musieliśmy odwrócić wzrok gdyż po prostu dawało po oczach, a później był huk, wybuch i śmiech, który urwał się w połowie. Spojrzeliśmy w tamtą stronę po cyklopach został pył, a chłopak leżał na ziemi i ledwo co oddychał.

Podbiegłem do niego, Nat chwilę się wahał.

Nieprzytomny chłopak miał szarą, niezdrowo wyglądającą cerę (jak wampir). Miał sięgające do ramion, ciemno-purpurowe z ciemno-różowymi pasemkami włosy, w jednym uchu miał kolczyk, a pod okiem miał czarny tatuaż w kształcie jakiegoś znaku, trochę przypominający smoka. Ubrany był w czarny t-shirt z napisem „jeśli możesz to przeczytać to znaczy ze stoisz za blisko mnie”, zieloną, wojskową kurtkę, na szyi miał zawieszony łańcuszek z krzyżem, na nogach miał zwykłe, szare jeansy, był na bosaka.

-Ej, nic ci nie jest? – Spytałem.

-Nie wszystko gra – odparł chłopak sennym głosem z ciągle zamkniętymi oczami – po prostu wszystko gra, tak sobie tylko umieram.

-Boli cię coś? – Kontynuowałem.

-No przecież nic mi nie jest – chłopak mówił coraz bardziej sennym głosem.

-Mówiłeś jakoś dziwnie, dlaczego?

-O rany, Percy nie możesz po prostu pytać ludzi dlaczego dziwnie mówią! – Nathanail zaśmiał się cicho – Masz ładne ciało, wiesz? – Zwrócił się do tego chłopaka.

I to go chyba ocknęło. Otworzył oczy i poderwał się natychmiast.

-C-co?! Ja?! Co?! Odpierdol się pedale! Nie gadam z gejami!!! – Ryknął na całe gardło – Rozumiesz?! Nie gadam z gejami! Pedałuj się gdzie indziej!

Nathanail uniósł wysoko brwi i wybuchnął śmiechem.

-Miło mi, Nathanail di Carlo jestem – ukłonił się.

Różowe oczy chłopaka, błyszczały jakby były jakimiś latarkami i to mnie lekko dekoncentrowało, bo same w sobie miały coś chłodnego, ale serio? Różowe oczy?

-Nosisz soczewki? – Spytałem.

-Nie? Jesteście parą?

-Broń mnie ojcze! Nie! – Odparłem za nim Nathanail choćby otworzył usta.

Chłopak spojrzał na syna Erosa z niesmakiem.

-A tak serio… jak pokonałeś te cyklopy? – Zapytałem.

-Cyklopy? Aaa… masz na myśli to? – Wskazał na kupkę popiołów – Eee… Nie wiem – wzruszył ramionami

-Nie wiesz? Na moje oko wyglądało to… zajebiście – odparł Nathanail – Ale serio? Różowy? Bardziej męskiego koloru się nie dało?

Oczy chłopaka zabłysły jeszcze bardziej na różowo.

-Nie – odparł sucho.

Nat uśmiechnął się nie znacznie. A mnie nagle coś tknęło… jeśli ten chłopak widział cyklopy i je powstrzymał to… on jest herosem!

-Powiedz mi… wiesz kim są herosi? – Spytałem.

-Pewno, ja jestem herosem, problem? Jeśli tak to – chłopak uderzył pięścią w dłoń, otoczył się tą różowo-fioletową mgłą i uśmiechnął się… i właściwie ten uśmiech mnie przeraził. On ma kły! Długie, ostre kły u góry i u dołu, jak jakiś pies czy wilk. No i, żeby nie patrzeć mu na zęby spojrzałem w oczy i… jeszcze bardziej tego pożałowałem… różowe z kocimi szparkami w środku – A jeśli nie macie problemu… chłopak wyciągnął do mnie rękę i mgła opadła, a jego oczy powróciły do normy – Nazywam się Topaz Doolb.

Uścisnąłem mu dłoń i wtedy poczułem jak ogarnia mnie wściekłość… tak jakbym mógł pokłócić się z kimkolwiek o to, że oddycha, dlatego też szybko zabrałem rękę.

-A ja Percy Jackson, również jestem herosem. Ale interesuje mnie skąd wiesz, że nim jesteś?

-To… trochę pogmatwane – Topaz wyszczerzył te swoje kły – Nie wystarczy ci fakt, że wiem, iż jestem herosem? Hahaha… no pewnie, że nie.

-Eee… A tak kontynuując, wiesz o obozie CHB, co nie?

-Masz mnie za osła? Jasne, że wiem. Wiem nawet o SPQR, problem motherfucker?

Nathanail zaśmiał się.

-Podobasz mi się!

-Hola, hola! Jak już mówiłem, żadnych pedalskich podtekstów, czaisz? Bo wiesz co? Ja jakoś nienawidzę pedałów.

Przygryzłem wargę… Mam nadzieję, że mimo to z tym chłopakiem jakoś uda mi się dogadać, no pomimo… dobra, ja jestem Bi do cholery!

-Dobra, eee… słuchaj… eee…

-Topaz.

-Topaz, możesz tutaj zostać? My musimy…

-Ja z nim zostanę – Nat uśmiechnął się szeroko – Co nie słodziaku?

-Mówisz do mnie?! – Ryknął Topaz – Nie jestem słodziakiem, ty… ty… ty… jebany geju!

-No to… się dogadaliśmy – Nat westchnął ciężko.

-Wiecie co? Jak mam przebywać z gejami to niech mnie żaden nie dotyka, bo jeszcze zarażę się pedalstwem, blee – splunął na ziemię.

Trochę mnie jego słowa zabolały. Chociaż trochę bo… w sumie chłopaka nie znam, ale… mimo to on powiedział to tak jakby o mnie… nie wiedząc ale…

-Słuchaj może być niebezpiecznie, możesz tutaj zostać?

-Nie. Jak już złapałem herosów, to wolałbym nie musieć wysadzać kolejnej ulicy by pokonać kolejne jebane potwory – wyszczerzył swoje kły.

Po długiej rozmowie w końcu Topaz postawił na swoim i poszliśmy dalej. Nie mieliśmy za bardzo pomysłów gdzie mamy się udać, ale kiedy postanowiłem, że powinniśmy skontaktować się z Alice i Lauren usłyszeliśmy huk i dwa samochody jadące równoległą ulicą zaczęły płonąć, a pomiędzy nimi widzieliśmy niewyraźne zjawy.

-Tam! – Warknąłem i pobiegłem przed siebie.

Nathanail biegł z tyłu, ten cały Topaz pewnie by mnie wyprzedził, ale najwyraźniej jego to bawiło.

Niestety kiedy dobiegliśmy do miejsca wypadku, zjawy się rozpłynęły, w oddali słyszeliśmy ryk syreny policyjnej… i w sumie tylko tego nam brakowało, ale w tym samym momencie poczułem jak jakaś zimna dłoń łapie mnie za ramię i nagle wszystko zniknęło w cieniu.

~Ψ Ψ Ψ Ψ~

Piątką wylądowaliśmy w CHB. Lauren nas znalazła i zanim przyjechała policja przeniosła cieniem do obozu. Byłem trochę zły bo nasza misja nie przyniosła żadnego efektu… a przynajmniej tak mi się wydawało.

-Słuchaj Jackson – zaczęła Alice – prawdopodobnie będzie to dla ciebie szok, ale te zjawy są przywoływane przez herosa… powiedz mi czy ten twój di Angelo, przypadkiem nie przywołuje umarlaków?

-Przypadkiem to robię – ni stąd ni zowąd pojawił się Nico, był wyjątkowo ponury – Ale nigdy nie zaatakowałbym niewinnych śmiertelników.

-Whoa… no to se gadaj co chcesz, idę zjeść czekoladę – Alice pokręciła z rozdrażnieniem głową i poszła.

Nico spojrzał na mnie, kąciki jego ust lekko drgnęły, ale wtedy zobaczył Topaza i skinął na niego głową.

-Kim jesteś?

Topaz był lekko rozkojarzony, rozglądał się dobrą minutę po czym odpowiedział:

-Ty pierwszy.

-Nazywam się Nico di Angelo.

-Szopka – prychnął cicho – a ja Topaz Doolb.

-Dziwne nazwisko – zauważył Nico.

Chłopak wyszczerzył swoje długie i ostre kły.

-Przeczytaj je od tyłu – zaśmiał się szaleńczo – Dobra, bo korzenie zapuścimy, gdzie mam iść?

Nathanail uśmiechnął się lekko.

-Mogę cię zaprowadzić, pokażę ci co i jak i…

-Nie gadam z tobą! – Ryknął Topaz – Nie gadam z pedałami i lesbami, ale z tym pierwszym gównem przede wszystkim!

-Czekaj – warknąłem – ja cię zaprowadzę.

Topaz zmierzył mnie od stóp do głów różowymi oczami, po czym skinął głową… i tak oto zacząłem mieć pewne wątpliwości czy będę potrafił dogadać się z kimś kto mnie nienawidzi.

*J*A*C*K*

Octavian miał dzisiaj wyjechać do obozu Jupiter. W sumie mu się nie dziwię, kurwa jak ja nienawidzę CHB! Kurwa, też bym z nim wyjechał! Ale oczywiście wszyscy tutaj muszą mieć inne zdanie.

-I tak dobrze, że nie wziąłeś ze sobą całego domu – warknąłem kiedy Octavian spakował się do w kij małego plecaka.

Octavian uśmiechnął się pod nosem.

-Wiesz, że nie będziemy się jakiś czas widzieć, prawda? – Spytał.

-Taa… - i już wiem do czego do kurwa zmierza – Czyli co?

-Chyba na razie nikogo nie ma w tym… Wielkim Domu… - Octavian zaśmiał się.

Po chwili rzymianin zatrzasnął drzwi i przygwoździł mnie do ściany.

-Może jestem nachalny – warknął – ale ty dobrze zdawałeś sobie sprawę w co się pakujesz.

No bo mieliśmy jebaną rozmowę ostatnio… Pierdolę to.

-Przypominam ci, że ja do kurwy nędzy, aniołkiem też nie jestem – poluzowałem mu ten sznur przy todze – Czyli chcesz się jak człowiek pożegnać, co nie?

-Owszem – Octavian zbliżył swoją twarz do mojej – jak człowiek – powtórzył i pocałował mnie w usta.

No dobra, raz mu pozwolę po dobroci. Zdjąłem z niego tą jebaną togę i rzuciłem gdzieś w kąt pokoju. A po chwili siedziałem na nim okrakiem i całowałem go po tej jego jebanej szyi. Oczywiście jebany Octavian nie mógł powstrzymać się przed komentarzem:

-Znowu śmierdzisz papierosami, ile będę ci jeszcze mówił, żebyś przestał je palić? Na to się umiera, mongrel.

-Na coś trzeba – ugryzłem go lekko w szyję – a teraz się zamknij, dobra?

Octavian zaśmiał się pod nosem i kiedy chciałem kontynuować, złapał mnie za szczękę i spojrzał w oczy.

-Co jest do kurwy nędzy? – Warknąłem.

-Jesteś inny – stwierdził po chwili – nie rzucasz się jakby ktoś cię miał zaraz zgwałcić, mongrel.

-Oh, doprawdy? – Zmarszczyłem czoło, pominę łaskawie fakt, że powoli robiło mi się za ciasno w tych jebanych spodniach – Ja się kiedyś rzucałem? Możesz się zamknąć?

-Mogę – warknął, złapał mnie za ramiona i już po chwili to on siedział na mnie.

-Dasz mi chociaż raz być na jebanej górze – wycedziłem przez zęby.

Nie odpowiedział.

****

Oczywiście bo kurwa po jaki kij mam chociaż raz na górze, jebana korona mu z głowy nie spadnie!

Ale co mam do gadania skoro teraz zarówno ja jak i on nie mamy bluzek, a rzymianin już tymi swoimi jebanymi palcami dobiera mi się do spodni! Kurwa jak ja go nienawidzę!

I jeszcze jednej rzeczy kurwa nie jak to jest, że w jednej chwili całuje mnie w okolicach pępka, a już w drugiej nie mam spodni?! No kurwa, debil jeden! Po chwili również nie miałem na sobie bokserek, a ten jebany rzymianin oczywiście natychmiast zabrał się do pracy… kurwa, jak ja go w kij nienawidzę!

Jedyny jebany plus tego, że tyle razy to robiliśmy, był fakt, że nie dochodziłem tak szybko, co stanowiło pewnego rodzaju jebane wyzwanie dla tego rzymianina.

Co oczywiście kurwa nie zmienia faktu, że już i tak byłem na tyle podniecony, że doszedłem bardzo szybko, wtedy Octavian przerwał, zdjął swoje pozostałe ubrania, po czym rozchylił mi nogi i zaczął całować po udach… już kurwa bez takich, nie we mnie, kurwa, wejdzie i będzie jebany spokój! Co z resztą mu powiedziałem ale zignorował to.

Dopiero kiedy jęknąłem (bo kurwa oczywiście musiałem stracić nad sobą jebaną kontrolę) wtedy zaprzestał całować mnie po udach i dolnych częściach brzucha. Uniósł lekko moje nogi po czym wszedł we mnie.

Oczywiście ciągle bolało, ale już za przeproszeniem miałem jebane doświadczenie w tym więc nie darłem się jak jakaś pierdolona dziewczyna… bo jak się człowiek uprze to i może się to robić kurwa zajebiście przyjemne (oczywiście nie kiedy kurwa nie ma się jebanego wytchnienia).

Tak swoją drogą kurwa mam czasami wrażenie, że on chce, żebym na jebany zawał zszedł. Okej robił mi loda, później we mnie wszedł i na dodatek całuje mnie po szyi jakby jebany kretyn nie wiedział, że skumulowanie tego wszystkiego po prostu przyprawia mnie o pierdoloną palpitację serca!

Później jak zwykle w seksie z nim, robiliśmy sobie pewnego rodzaju jebane przerwy (jeśli wiecie co mam na myśli), po czym zmienialiśmy pozycję, bo ten jebany Octavian ni w kij nie lubi rutyny.

****

A po wszystkim (dzisiaj coś było kurewsko krótko przez to, że gonił nas czas) Octavian ubrał się, pocałował mnie namiętnie w usta i wyszedł… ta kurwa zostawił mnie na łóżku i najzwyczajniej w świecie sobie wyszedł. Jebany Octavian!

***

Kiedy wyszedłem z Wielkiego Domu zauważyłem, że gdzieś za obozem zbierają się czarne chmury… czyli będzie jebana burza. Kurwa zajebiście!

-Mówili, że burza tutaj nie przychodzi – warknął ktoś stojący obok mnie, jakby kurwa czytał mi w myślach – Założę się, że blefowali.

Zerknąłem na prawo. Obok stał jakiś jebany dzieciak, z fioletowo-różowymi włosami i świecącymi się na neonowy różowy kolor oczami i z szarą skórą jakby ktoś mu wstrzymał krążenie w ciele.

Wyszczerzył do mnie zęby i wtedy zauważyłem, że jego kły, zarówno u dołu jak i u góry są znacznie większe niż powinny być i ostrzejsze.

Jebany przebieraniec!

-Czego chcesz?

-Oho… mamy dobry humor widzę, trudno.

-Nowy, co nie? Widać, kurwa – warknąłem – Nie odzywaj się tutaj do mnie na tym obozie, jasne?

-Yhm… - burknął – Wyglądasz mi na syna Hermesa… te oczy – wskazał na moje – spróbuj mi coś ukraść, ćwoku, to dostaniesz bilet w jedną stronę do Tartaru.

-Nie trzeba, kurwa, już go mam! – Ryknąłem… na każde wspomnienie o Tartarze dostaję jebanej gęsiej skórki – Czyje imię mam wyryć kiedy będę ci kopał grób?!

-Ooo… Lubię cię – wyszczerzył swoje kły – Nazywam się Topaz Doolb – podał mi dłoń ale jej nie uścisnąłem.

Zamiast tego złapałem go za koszulkę i warknąłem:

-A ja jestem Jack Walker i jeszcze raz spróbujesz mnie zaczepić to ci tak wpierdolę, że twój własny boski rodzic cię nie pozna, rozumiesz?

-Fajne blizny – chłopak nawet nie mrugnął oczami.

Nawiasem mówiąc, ten cały Doolb cuchnął mokrym psem. Fuj… Wypuściłem go natychmiast i ryknąłem:

-Mówię ci! Jeszcze raz… uwierz mi nie chcesz mieć we mnie wroga!

-Zasadniczo nie chcę mieć wroga w nikim – Chłopak podniósł się z ziemi – chyba, że to pedał albo lesba, takich do bym do Tartaru wtrącił bez możliwości wyjścia – neonowe oczy chłopaka błyszczały jak jebane słońce – a teraz sorry, ale powinienem porozmawiać z jakąś dziewczyną dla odmiany. Elo!

Jebany smarkacz, przypierdolę mu następnym razem! 

***

No to po świętach (chyba, że mi się coś pokićkało XD) więc dodałam rozdział :3 

Nudny jak flaki z olejem i pisany toćkę na siłę, no ale wybaczcie, po prostu moja wena ma kaca ;_; 

Tak czy siak dodałam dwie postacie, w najbliższym czasie mam dodać jeszcze dwie (wybaczcie mi ten natłok, ale po prostu... życie ;_; ). Co do Topaza najprawdopodobniej będzie miał narrację, więc musicie się do niego przyzwyczaić XD Hahahaha XD 

Tym czasem do usłyszenia ^^