ROZDZIAŁ VIII

Rozdział VIII. Niezbyt szczęśliwy znak dla obozu.

◊TOPAZ◊

No hej, hej, czołem, Topaz jestem! 

Uprzedzając pytania nie, nie jest to mój przydomek. Nie, nie wiem co ćpali moi rodzice kiedy tak mnie nazwali. Nie, nie jestem miłośnikiem kamieni szlachetnych. I nie, nie wiem czym zajmowali się moi rodzice… szczerze powiedziawszy nic o nich nie wiem, ale to nie jest ważne.

Mieszkam na obozie już… trzy dni? Tak jakoś mniej więcej. Jestem nieuznany, więc mieszkam w domku Hermesa i… zdążyłem już wszystkich wkurwić. Hahahaha! Życie ludki! Życie!

No tak sobie siedzę teraz na ziemi przed domkiem Hermesa i jem jabłko, kiedy przeszła obok mnie panna, przenajświętsza Roxanna Thompson.

-Cześć, psie! – Rzuciła na mój widok.

Wgryzłem się w jabłko i rzuciłem jej spojrzenie pt. „Masz coś do mnie?”

No bo idiotyczna sprawa z tym psem… Ostatnio wdałem się w kłótnie z jakimś osiłkiem od Aresa, on by mnie zgniótł pięścią gdybym go… nie ugryzł, odgryzłem mu solidny kawał skóry. Hahaha! Dobra, to zabrzmiało dziwnie…

Odrobinę, wiesz Topaz?

Oj zamknij się!

Okej...

-Czego? – Warknąłem przez zęby.

-Pies – wycedziła – Psy nie jedzą owoców – wytrąciła mi nogą jabłko z ręki.

-Oh… - wstałem z miejsca – A wiesz co psy lubią? Gryźć ludzi! – Rzuciłem się na nią.

Niby na żarty ale dziewczyna wpadła w ryk i uciekła.

-Hahahaha… No i co?! I co?! – Zaniosłem się śmiechem, podniosłem jabłko i schowałem je do kieszeni – Wredna laska.

-Przyzwyczaj się gówniarzu, laski takie są – okazało się, że z domku Hermesa wyszedł ten cały Jack.

-Hahahah… nie zauważyłem – wyszczerzyłem zęby – Wydawało mi się, że nie chcesz ze mną gadać.

-Bo nie chcę, kurwa… po prostu drzesz ryja.

Zabawny facet. Nie lubię go, głupi siwowłosy dzieciak, niewiele starszy ode mnie, może nawet jesteśmy w tym samym wieku, ale uważa się za pana i władcę… Phi! Idiota.

Machnąłem dłonią i chciałem odejść, ale chłopak zbiegł po schodach i złapał mnie za rękę.

-Słuchaj gówniarzu – A ty ile masz lat? Heh… wyglądasz na jakieś piętnaście! – Żeby była jasność, nie życzę sobie żadnych jebanych akcji typu wczorajsza, rozumiemy się kurwa?!

Spojrzałem mu prosto w oczy, ani razu nie mrugnąłem… właściwie to ja nawet nie muszę mrugać oczami, nie potrzebuję, ale wtedy wszyscy dziwnie się na mnie patrzą.

-Nie. Nie będziesz mi mówił co mam robić, jasne?!

-Trochę się nie zrozumieliśmy, psie! Nie ma być żadnej akcji, rozumiesz?

-Nie – powtórzyłem – Puść mnie, nienawidzę jak mnie ktoś dotyka.

-To masz problem, psie. Pięknie pasuje do ciebie to słowo – chłopak zbliżył swoją dłoń do moich ust i lekko uniósł moją wargę – Nie wiedziałem, że można mieć tak jebanie ostre kły, wiesz, psie?!

Zawarczałem cicho… znaczy nie dlatego, że nazwał mnie psem… po prostu tak mam, gdy się wkurzę po prostu mimowolnie z mojego gardła wydostaje się warczenie.

-Wal się! – Warknąłem. Jakimś cudem udało mi się wyrwać z jego uścisku.

-Wracaj psie! Jeszcze nie skończyłem! – Ryknął za mną, ale ja już skręcałem w stronę pawilonu, tam raczej nic wielkiego mi nie zrobi, nawet jakby mu się chciało za mną pobiec.

Chory ten obóz. Wykryłem tu lesby i jednego pedała… a czasami mam wrażenie, że jest ich więcej… uch… jak ja ich nienawidzę! Pedały i lesby wszędzie! Rzygać mi się chce. Uch…

Przez chwilę zdawało mi się, że jestem sam w pawilonie, a przynajmniej przez kilka pierwszych sekund, później zauważyłem Annabeth (taka tam laska od Ateny, całkiem spoko) oraz jej brata Rafaela, siedzieli odwróceni do mnie plecami, a mnie jakoś korciło, żeby podsłuchać o czym gadają.

-Heh… Czyli ciągle ci ten Jackson w głowie? – Zaśmiał się Rafael – Oj siostro…

-Nie. Percy to przeszłość – kłamała. Czuję kiedy ludzie kłamią – Ale chcę mu pokazać, że umiem sama o siebie zadbać! Muszę znaleźć kogoś na jego miejsce, żeby pokazać mu, że nie jest niezastąpiony!

Rafael zaśmiał się cicho. No nie powiem, sytuacja robi się ciekawsza… jak w jakimś głupim brytyjskim serialu.

-No to chyba kogoś ci już znalazłem – Rafael odchrząknął cicho – Oczywiście nic na siłę, Annabeth.

-Dajesz – Annabeth machnęła dłonią.

Rafael ściszył swój głos do szeptu, ale nie miałem problemów by go zrozumieć:

-Oscar di Carlo. Wiesz brat tego idioty Nathanaila.

-Myślałam, że ty i on…

-Co?! – Rafael spojrzał na Annabeth z politowaniem – Nigdy! On po prostu czyta fajne książki.

-Czyta? – Annabeth była zaskoczona.

Rafael pokiwał głową.

-Klasykę i lubi architekturę… to…

-Zapoznaj mnie z nim – chociaż Annabeth była odwrócona do mnie plecami skądś wiedziałem, że uśmiechnęła się złośliwie.

Eee… I to chyba dobry moment się wycofać, co nie? Tak więc zrobiłem… Mh… Oscar, Oscar, Oscar… jednego di Carlo znam… to jebany pedał, ale drugiego już nie. Ale skoro taka ładna dziewczyna jak Annabeth chce go dorwać, a co najważniejsze ona nie jest facetem, to nie będę przerywać.

◊ ◊ ◊ ◊

Ten obóz jest całkiem ładny kiedy zachodzi słońce. Ładny, na pewno ładniejszy od poprawczaka, który często porównywany z więzieniem, nie pozwalał na zbyt częste wychodzenie.

Siedziałem na dachu jakiegoś domku i tak rozmyślałem (nie, nie jestem typem marzyciela, po prostu pokłóciłem się z tym całym Nico), ale nie zauważyłem z początku, że nie siedzę sam… do czasu aż ten ktoś się nie odezwał:

-Co tu robisz? To nie jest twój domek.

Spojrzałem z ukosa na tego kogoś. Chłopak, mikry trochę, lekko blady, o czarnych włosach, nie uśmiechał się, ale twarz miał zamyśloną, pewnie o wiele bardziej niż ja.

-Siedzę – odparłem, nie lubię sobie strzępić języka.

-Naprawdę? – Rzucił sarkastycznie – Coś takiego… To jest domek Hekate – zauważył.

-A ty nie jesteś dzieckiem Hekate, jesteś dzieckiem boga śmierci – zaśmiałem się. Herosi są tacy przewidywalni.

Ty też jesteś.

Powiedziałem zamknij się! 

-To już wiesz o mnie więcej niż ja o tobie. Nazywam się Död, a ty?

-Nie powiem ci, nie chce mi się – warknąłem.

Jaki nie miły! Daj mi kocie z nim pogadać!

Nie - warknąłem. 

Död wzruszył ramionami i zapatrzył się gdzieś przed siebie. Boże, wszyscy tutaj są dziwni. Naprawdę…

-Z resztą to i tak bez znaczenia – burknął ten Död – chciałem ci tylko zwrócić uwagę, że dzieci Hekate mogą nie chcieć mieć z tobą wiele wspólnego.

-Nikt nie chce mieć ze mną nic wspólnego – zauważyłem szczerząc zęby.

Jak zwykle, gdy się uśmiecham, chłopak zbladł lekko, odsunął się ode mnie… ale spoko, przywykłem.

-Dobra słuchaj, bo ja lecieć muszę – zaśmiałem się głośno – Narka, Död!

Zeskoczyłem z dachu. Właściwie to nie chciało mi się po prostu gadać, nie lubię gadać z takimi Emo… Znaczy się on wygląda jak Emo, a jaki jest? Szczerze nie obchodzi mnie to. Dla mnie wygląda jak Emo.

Kilka minut później zaczęło się ognisko, chyba jedyne co mi się podobało na obozie, był spokój i wszyscy obozowicze w jednym miejscu, to można było się pogapić, a ja mogłem w spokoju dokończyć moje jabłko.

-Cześć, psie – przywitało się ze mną kilka osób.

Olałem ich. Debile, nawet nie wiedzą z kim mają do czynienia!

Na ognisku tym razem śpiewał ten… dobra, raz nie powiem „pedał”, Nathanail. Ma ładny głos, ale to wszystko. Nie zazdroszczę temu kto z nim kiedyś będzie, uch… ja wolałbym się zabić. Pedał…

Nawiasem mówiąc jestem lekko znudzony. Dawno się z nikim nie kłóciłem, a ja kocham się kłócić, hahaha! Dobra, brzmię dziwnie ale takie są fakty! Niech tylko ktoś spróbuje mnie wkurzyć bardziej niż wszyscy inni! Bo wybaczcie ale „pies”, nie zbyt mnie rusza, no może trochę.

Kiedy Nathanail skończył śpiewać byłem świadkiem dosyć ciekawej scenki, otoczyła go grupka dziewczyn z czego trzy pytały czy będzie z nimi chodził… Hahaha! One chyba śnią! Nie znam pedała który umówiłby się kiedyś z dziewczyną! Idiotki… słodkie idiotki. 

A przy okazji, spodobała mi się tutaj na obozie tylko jedna jedyna dziewczyna… Ma niebieskie włosy i złote oczy, a jej głos odbijał mi się echem po głowie… oczywiście musiało się okazać, że ma dziewczynę… ale i tak, ten anioł nazywa się Lauren Collins i jest córką Hadesa.

No dobra skłamałem. Potem kiedy już zawiodłem się na Lauren, poznałem nieco bliżej Alice. Jest ruda, ale w sumie całkiem ładna, ale jest lekko dziwna.

Tak więc pod tym względem nie mam szczęścia.

Jak zwykle – powiedział ten wkurzający głos w mojej głowie. Nieco bardziej przerażający od mojego prawdziwego głosu – Jesteś naprawdę zadziwiający, tak oceniać ludzi po wyglądzie? Kotku mój, nie tego cię uczyłem.

Oj zamknij się – odparłem z poirytowaniem – Moje życie, mógłbyś się schować? Chociaż raz?

Percussus (bo tak ma na imię) wybuchnął śmiechem.

Ja mam się zamknąć? W kwestii psychicznej to gadasz sam ze sobą, słuchaj kotku takie życie, ja słucham ciebie, w zamian za to ty słuchasz mnie, pamiętasz? – Ponownie zagłuszył mnie jego śmiech – Więc twierdzisz, że ci się tu nie podoba?

Tak, tak twierdzę! Nie podoba mi się tu! Możesz się zamknąć? Proooszę…

Ojej… - Percussus zacmokał cicho – słuchaj kocie, ale mi się tu podoba, rozumiesz w czym rzecz? Zostaniemy tutaj póki mi się nie znudzi, prawda kociaku?

Jak zawsze – odparłem.

Dobra idę spać. Dobranoc, kociaku.

Eee… Dobra, nie będę się z tego spowiadać.

-Ej! Topaz! – Ryknął mi ktoś nad uchem – Żyjesz?! Z-i-e-m-i-a do Topaza! Topaz!

-Czego?! – Warknąłem.

Obok mnie stał Nathanail. Zerwałem się na równe nogi zapominając przy okazji, że miałem na kolanach jabłko, przez co nieszczęsne poturlało się po podłodze.

-O-odejdź ode mnie! – Warknąłem.

Nathanail spuścił wzrok, ta… bo jemu jest przykro? Aha! Idę o zakład, że tak na serio to chce wyruchać każdego faceta na obozie! I niech się odpierdoli! Nienawidzę pedałów.

Nie drzyj się tak!  - Warknął mi w głowie Percussus – A geje są spoko.

Nie, nie są spoko – szepnąłem do niego.

-Wybacz, po prostu myślałem, że z tobą można rozmawiać – warknął Nathanail – z jakiegoś powodu wydajesz mi się sympatyczny, ale nie to nie.

-Oho! Nie, nie, nie! A ja nie chcę z tobą gadać! Nie! Po prostu nie i…

-Zawsze tyle mówisz? – Chłopak podszedł do mnie niebezpiecznie blisko.

Kiedy się cofałem wpadłem na jakąś kolumnę, w pawilonie nagle zrobiło się cicho, pewnie chcieli sprawdzić przed czym się tak cofam. Moje szczęście, że są tu ludzie! Przecież przy ludziach nic mi nie…

Złapał mnie w pasie, przyciągnął do siebie po czym nim zdążyłem zareagować pocałował mnie.

-Gorzko! Gorzko! Gorzko! – Kilka dziewczyn wstało i zaczęło klaskać – Gorzko! Gorzko! Gorzko!

-Kurwa! To nie jebane wesele – usłyszałem od stołu Hermesa.

Machałem rękoma, żeby się jakoś uwolnić, słowo honoru chciałem ugryźć w język tego pedała, ale on po prostu mnie z równowagi wytrącił, a kiedy przerwał odskoczyłem od niego tak gwałtownie, że aż przewaliłem się na plecy.

Czyli nie lubisz gejów? – Spytał Percussus.

Miałeś spać! – Ryknąłem.

Poczerwieniałeś, kociaku.

Wcale nie!

Ależ tak, kociak jest czerwony! Aww… kociaku.

Zamknij się! Panuję nad sytuacją!

Wstałem na równe nogi.

-Pedale! Kurwa! Geju jebany! Dupku pierdolony! Rzygać mi się przez ciebie chce! Będę zęby myć przez cały jebany miesiąc, pedale!

-Przepraszam – Nathanail spuścił głowę – po prostu chciałem…

-Ja już wiem co ty chciałeś! Ooo nie! Ja się w to nie dam wciągnąć! Odczep się! Do wszystkich pedałów na tym obozie! Rzygać mi się chce przez was! Rozumiecie?! Jesteście… Mpf… - ktoś podszedł do mnie od tyłu i dłonią zasłonił mi usta.

-Jesteście w kij kurwa przesadzający, chodź psie – to był Jack, pociągnął mnie w stronę domku Hermesa.

Nie sprzeciwiałem się, jestem mega wkurzony! Dupek z tego Nathanaila! Przecież chłopak z chłopakiem… blee!

Jack wszedł ze mną do domku i pchnął mnie na ścianę, syknąłem z bólu i na chwilę zamroczyło mi przed oczami.

-Opamiętaj się, psie! – Ryknął Jack – Nie krzycz przede wszystkim przy wszystkich, że ten farbowany gówniarz jest pedałem… to widać, nawet po jego jebanym imieniu.

Nie lubię go – warknął Percussus.

Zamknij się, jest spoko.

To też gej.

Skąd wiesz?

Zobacz jak on wygląda, kocie – Percussus wybuchnął śmiechem.

To znaczy?

Kocie… ty lepiej idź spać i daj mi z nim pogadać.

Nie.

Będę płakać.

Gówno mnie to obchodzi, zamknij się!

-Okej, a co cię to interesuje?

Jack zmarszczył czoło, poprawił pasek u swoich spodni, po czym wzruszył ramionami.

-W sumie nic. Będę miał dożywotnią bekę, z tego jebanego debila, ale najpierw… - spojrzał na mnie z mordem w oczach – Masz się opamiętać kurwa! Czaisz?

ΩNICOΩ

Sytuacja na ognisku była no powiedzmy sobie szczerze, lekko dziwna. Nathanail później zniknął mi z oczu, ale wyglądał na przybitego… ja nie wiem czy on po prostu chce zwrócić na siebie uwagę, czy nad sobą nie panuje no ale!

Leo który siedział obok mnie gwizdnął cicho.

-Heh… Pomyślałby kto, że CHB bardziej nie zboczy, nie? – Wyszczerzył zęby.

-To tylko Nat. A Nat taki już jest – wzruszyłem ramionami, chociaż może nie powinienem był mówić coś o kimś kogo praktycznie nie znam.

-A ten nowy…? – Leo ciągle szczerzył zęby (później zauważyłem, że robi to do Alice).

-Topaz? Nie mam o nim zdania – odparłem zgodnie z prawdą.

Alice pokazała język Leonowi, przez co on zaśmiał się pod nosem i spojrzał na mnie.

-Słuchaj Nic, ty ciągle spędzasz czas z Percy’m, a może tak zrobisz sobie wieczorek bez niego? Huh? Wpadniesz do mnie, ja ci coś pokażę i…

-Ja wszystko słyszę Valdez – zaśmiał się Percy – Nie będziesz mi chłopaka podrywał, chłopie – nie brzmiał jakby był zły, wręcz śmiał się cicho.

Wyglądało tak jakby się pogodzili, bo Leo zaśmiał się szczerze i przybił Percy’emu piątkę… w sumie, fajnie by było gdyby faktycznie się pogodzili.

-Te słuchajta – Leo zaczął pstrykać palcami – Powinniśmy zrobić jakiś dzień, żeby pogadać, w sensie wiecie wziąć Jasona jeszcze, Piper, może Ann by chciała i pogadać! Jak za starych czasów.

-Chciałoby się powiedzieć za starych, dobrych czasów – zauważył Percy – Um… Ja nie mam nic przeciwko. W sumie niedawno rozmawiałem o tym z Ann.

Ann… Uch. Nie to, że jej nie lubię ale… Percy nic mi nie mówił, że z nią rozmawiał…

-A ja nie jestem pewien czy to taki dobry pomysł – zauważyłem.

-Czemu, Nic? Przyda ci się pogadać z ludźmi – Leo wyszczerzył zęby.

-Rozmawiam z ludźmi – odparłem i złożyłem ręce na piersi.

-Przede wszystkim z Percy’m – zwrócił uwagę Leo – Oj, Nic.

Przewróciłem oczami. Wcale nie rozmawiam tylko z Percy’m! Jeszcze jest Lauren. I jej dziewczyną.

Ω Ω Ω

Następny dzień zleciał mi tak szybko, że nawet nie zdążyłem mrugnąć okiem. Z kolei kolejny dłużył się niemiłosiernie. Najpierw Percy miał szermierkę, później były kajaki, po prostu nic dla mnie…

Dlatego spacerowałem sobie po obozie, lubię czasami pobyć sam (tak… mam coś jeszcze ze starego siebie) nie lubię tłumów. Ale moje zamyślenie zostało przerwane kiedy przechodziłem koło domku Erosa. Na schodach siedział Nat, maił nałożone na uszach słuchawki i śpiewał dosyć głośno ale w sumie… też tak robię kiedy nikt nie słyszy.

I won't suffer, be broken

Get tired or wasted

Surrender to nothing

Or give up what I

Started

And stopped it

From end to beginning

A new day is coming

And I am finally free

Znam tę piosenkę. Znaczy się raz jej słuchałem, oparłem się o poręcz schodów, a Nat ciągle mnie nie widział.

Run away, Run away

I'll attack

Run away, Run away

Go change yourself

Run away, Run away

Now I'll attack

I'll attack, I'll attack

Chłopakowi na chwilę wyłączyła się muzyka, więc sięgnął po odtwarzacz, aby powrotem ją puścić.

I would have kept you forever

But we had to sever It ended for both of us

Faster than a...

Kill off this thinking

It's starting to sink in

I'm losing control now

Without you I can finally see

Run away, Run away

I'll attack

Run away, Run away

Go change yourself

Run away, Run away

Now I'll attack

I'll attack, I'll attack

 Your promises

They look like lies

Your honesty

Like a back that hides a nife

 I promise you

I promise you  

And I am finally free

Piosenka jeszcze się nie skończyła ale Nat zrzucił słuchawki na szyję i spojrzał na mnie. Uśmiechnął się lekko, a ja poczułem się głupio… nie powinienem był podsłuchiwać, w końcu on też chyba chciał oderwać się od rzeczywistości.

-Przepraszam – powiedziałem, niemal szeptem.

-Nic się nie stało – odparł łagodnie, a kiedy już odwróciłem się by odejść dodał – Zazdroszczę ci. Nawet nie wiesz jak bardzo ci zazdroszczę.

Zmarszczyłem czoło. Czego można mi zazdrościć? Mam przekichane po całości od początku… nie żebym narzekał, ale…

-Niby czego, Nat?

Odwróciłem się w jego stronę, chłopak miał schowaną twarz w dłoniach ale nie płakał… po prostu jakby wstydził się mi spojrzeć prosto w twarz, ale odparł:

-Masz wspaniałego chłopaka, przyjaciół. A mnie mój własny brat nie chce widzieć na oczy… w sumie mu się nie dziwię – uśmiechnął się sarkastycznie i opuścił dłonie.

Drżał jakby miał gorączkę. Zrobiło mi się go trochę żal, ale w sumie… sam swoim zachowaniem sobie nagrabił, nie powinien być zbyt nachalny i tak ma szczęście, że przestał zarywać do Percy’ego.

-Um… Ale nie zawsze było kolorowo – burknąłem – Właściwie to jeden głupi przypadek o tym zadecydował… że postanowiłem wrócić do obozu. Zrób coś wbrew sobie, może kiedyś…

-Kiedyś… Kiedyś?! – Włosy Nata zrobiły się granatowe z jasnymi niebieskimi pasemkami… ciekawy jestem jak on to robi? – Ta… W drugim wcieleniu na pewno, ech… Dobra, jestem żałosny, po co ja ci to w ogóle mówię słodziaku. Idź, kochaj się ze swoim chłopakiem, ciesz się życiem, a ja pójdę poszukać brata.

To powiedziawszy wstał, nałożył na głowę słuchawki i odszedł przed siebie… Nie ma co on jest… bezpośredni.

Ω Ω Ω Ω

Na obiedzie obserwowałem ukradkiem Nat’a, ciągle miał na uszach czerwone słuchawki i ciągle nie zmienił koloru swoich włosów, jego brat rozmawiał z Annabeth, która stała nad nim i uśmiechała się w jakiś dziwny sposób. 

Oscar z kolei miał wypieki na twarzy i gadał jakby go kto nakręcił. Nathanail raz po raz zerkał na nich, ale wtedy w jego oczach pojawiał się dziwny blask i wracał do obserwowania swojego pustego talerza… nic nie zjadł.

Ale w momencie kiedy Annabeth nachyliła się na Oscarem i spojrzała mu prosto w oczy i zaczęła zbliżać swoją twarz do jego, Nathanail wstał, złapał w dłonie swój talerz i uderzył córkę Ateny. Zapadła cisza, w oczach Ann pojawiły się łzy… a po jej czole spływała strużka krwi.

-Co ty robisz?! – Ryknął Oscar.

-Ta suka cię podrywa! – Krzyknął Nathanail.

-I co ci do tego?! – Oscar był czerwony na twarzy i zasłaniał swoim ciałem Annabeth – Po za tym ona nic nie robiła! Jest moją koleżanką i wara ci od niej Nathanail!

-Ach więc to tak…?!

Przerwali gdyż od stołu wstała Rachel. Zbladła, po czym uniosła się lekko do góry, otoczyła ją zielona mgła i nasza wyrocznia przemówiła:

Walka z boginią przyniesie częściowe zwycięstwo,

Chociaż nie jeden heros połączy się ze śmiercią.

Rodzeństwo podzielone pogodzić się nie zdąży,

Obietnica bezpieczeństwa nad jednym zaciąży.

A gniew bogini na jej syna spadnie.

Zakończenie wojny dziecię mądrości odgadnie.

Koniec jednego konfliktu wraz z śmiercią dziecka Hermesa nadejdzie,

Lecz prawdziwy wróg istnieć dalej będzie.

Kiedy skończyła w ostatnim momencie złapał ją Chejron, krzyknął do Stevena aby ją zaniósł do kliniki po czym spojrzał na nas smętnie.

-Czyli ponownie walczymy z boginią? – Od stołu Hermesa wstał Jack – Pięknie kurwa, pięknie.

Nathanail spojrzał niespokojnie na Jack’a.

-Czekajcie! – Warknął Jack bo nagle go olśniło – Wy chyba ocipialiście z tą przepowiednią! Wiecie ile jest jebanych dzieci Hermesa?!

-Po pierwsze młody człowieku nie przeklinaj – ryknął Dionizos – Po drugie to tylko przepowiednia, po trzecie czym się przejmujesz? Jednego z was mniej, więcej… co za różnica? Mnożycie się jak szczury.

-Dzięki kurwa wielkie – burknął Jack.

-No, no, no John…

-Jestem do kurwy nędzy, Jack! – Ryknął i poczerwieniał na twarzy – J-John t-to… - Jack zająknął się po czym zrobił coś czego się po nim nie spodziewałem… opuścił ze smutkiem głowę, usiadł z powrotem i nie podnosząc głowy wyszeptał – Przepraszam.

Dionizos uśmiechnął się triumfalnie.

-No dzieciarnia, żryjcie dalej! Nic się nie stało!

-Panie D. sądzę iż trzeba będzie wytypować misję…

-Później – Dionizos przerwał Chejronowi.

No to tyle w temacie współpracy z Panem D… Zerknąłem na Percy’ego, skinął głową w moją stronę i wiedziałem, że niedługo wyruszy kolejna zbawiająca świat misja.

*J*A*C*K*

I kij kurwa! Nienawidzę przepowiedni! Nie! Szczególnie takich gdzie mowa o szurniętych boginiach i śmierci dzieciaka Hermesa! Znaczy się ja tam i tak wolę mówić, że jestem od Merkurego (grecy to cioty) ale niestety jestem jebanym grekiem i nic tego do kurwy nędzy nie zmieni. A mogłem kurwa zostać z Octavianem! Uch…

No więc jestem wkurwiony! Nic nie idzie po mojej myśli! Nic! Absolutnie nic! I kij!

Najpierw ten pies, Topaz wpadł na Vi, najpierw była kłótnia, później Topaz zaczął pierdolić w trzeciej osobie i po wszystkim Vi jakoś przeszło… Se drugiego kumpla znalazła! O co ona się w ogóle na mnie obraziła?! Kurwa… no! Wszyscy traktują mnie jak jebanego śmiecia! Nawet rzymianie… Bezsensu to. Życie jest do dupy i tyle!

Przechodząc koło schowka usłyszałem jak ktoś kogoś woła, a jako iż jestem jaki kurwa jestem, zerknąłem do tego schowka. Byli tam ci di Carlo. Z początku nie poznałem tego jebanego farbowanego gówniarza, bo włosy miał teraz w kij granatowe, ale w sumie tylko on ma taki dziwny strój.

-Oscar nie olewaj mnie – wysyczał Nathanail.

-Huh? Coś mówiłeś? – Rzucił sarkastycznie Oscar.

Nathanail przygwoździł Oscara do ściany.

-Mówię nie olewaj mnie! – Stykali się praktycznie nosami – Przestań gadać z tą całą Chase, ona coś kombinuje!

-Ona jest akurat w porządku!

-Nie, nie jest! – Nathanail… pocałował Oscara... w usta.

Ja jestem kurwa w kij tolerancyjny ale… to już przesada. Wiedziałem, że z nimi jest coś całkiem nie tak! Kurwa ich mać! Obrzydliwe…

Odsunąłem się jak najszybciej od tego schowka, ale przy okazji zahaczyłem się o jebane drzwi i straciłem równowagę.

Nathanail wybiegł pierwszy i na mój widok zbladł bardziej, niż wypadało to przy jego karnacji.

-Ty… Podsłuchiwałeś?! – Ryknął.

-Niee… Tylko sobie sznurowadła wiązałem! Kurwa idioto oczywiście, że podsłuchiwałem!

-I-ile? – Wydukał.

-Wszystko – wyszczerzyłem zęby i wstałem – wszyściutko. Ładnie to tak jebane kazirodztwo odprawiać? Ojej, ale będą problemy gdy się dowiedzą, nie?

Oscar również wyszedł ze schowka, był czerwony na twarzy, podszedł do mnie i spojrzał mi w oczy.

-Nic nie widziałeś, rozumiesz?

-Przykro mi, ale niestety widziałem.

Oscar zdzielił mnie pięścią po szczęce.

-Nie! Nie widziałeś! – Ryknął – Wypad Jack! Nie chcesz widzieć wkurzonego syna Erosa!

Zazwyczaj czarne oczy Oscara zrobiły się wściekle czerwone. Jakoś tak… spanikowałem kurwa na jego widok więc odbiegłem.

A czemu spanikowałem? Sam kurwa nie wiem, ale jego widok, z tymi czarnymi włosami i czerwonymi oczami sprawił, że kogoś mi przypominał… ale ten ktoś jest jakby za mgłą w mojej cholernej pamięci!

αNATHANAILα

Jack… Jack… Jack! Kurde! Kocham go! I do cholernie go kocham! Tak jak hordy innych chłopaków ale tylko mojego brata kocham bardziej i… Kurwa!

Kopnąłem najbliższy kamień. Pech! No po prostu pech i głupota jest częścią mnie! Jezu jak on to rozpowie… Boże…

Ukryłem twarz w dłoniach i zatrzymałem się na chwilę. Sam nie wiem gdzie szedłem. Oscar jest na mnie mega obrażony, nawrzeszczał na mnie i rozwalił mi jedną ze strzał (nie wnikajcie). Ech… Dobra, jestem idiotą. Boże… Większego kretyna nie znajdziecie w życiu! I nie, nie użalam się po prostu jestem… smutny. I tyle.

Dobra, nieważne.

Poszedłem dalej przed siebie, trafiłem na arenę szermierki. Nie wiem po co kurde! Nie używam miecza, łuki są lepsze… ale jakoś mnie coś tutaj prowadziło i w sumie… chyba dobrze się stało…

Na samym środku areny leżał jakiś chłopak.

-Hej! Hej! Wszystko gra! – Krzyknąłem i podbiegłem do niego.

Nie znałem go wcześniej. Chłopak miał mysie włosy, ze złotymi pasemkami, sprawiał wrażenie lekko mikrego. Ubrany był w czarne spodnie, szarą bluzę z jakimś napisem (jak się tak przyjrzałem to chyba brzmiał „Zostałem przeklęty”, a na stopach miał długie, czarne buty.

Miał otwarte, szare oczy, patrzył na mnie z lekkim przerażeniem, uśmiechnąłem się do niego.

-Jak się nazywasz? Kim jesteś? Co tu robisz? Jesteś ranny? – Zadałem te pytania na jednym wydechu, gdyż czułem jak moje serce ponownie zaczyna płatać mi figle.

-N-nazywam się M-Max – wydukał – Jestem synem Fatum i… i – zamknął oczy.

Wyglądał na zmęczonego ale nie rannego, jednakże wziąłem go na ręce… był zadziwiająco lekki, więc bez problemu zaniosłem go do kliniki. 

***

Wiem niezbyt dobra pora by coś dodawać na bloga ;_; Przepraszam.

Wszystko miało być w tym rozdziale inaczej i zlamiłam przepowiednię... Ale ciii... 

Mam nadzieję, że nie zasnęliście :3

Aha co do piosenki to piosenka jest zespołu 30 seconds to Mars i nosi tytuł "Attack"