ROZDZIAŁ IX

Notka od CP, więc ten no... Jeśli chodzi o narrację Topaza dla ułatwienia

dałam kolory kiedy mówi Topaz, a kiedy Percussus. Czyli: Topaz - Percussus  

Rozdział IX. "Dla najpiękniejszej", czyli jaka matka taki syn

αNATHANAILα

-Czyli nic mu nie jest? – Spytałem.

Ten cały Steven spojrzał na mnie złotymi oczami i pokręcił głową.

-Nie. Jest w szoku, ale wydaje mi się, że nie jest mu nic.

-To czemu jest nieprzytomny? – Warknąłem.

Syn Apolla spojrzał na mnie z pobłażaniem.

-Jest przy okazji zmęczony. Pozostaw go w klinice na razie, dobra? Postaram się ciebie zawiadomić gdy mu się polepszy.

-A-ale…

Steven rzucił mi spojrzenie pt. „Idź już”, więc westchnąłem ciężko, zerknąłem na tego chłopaka i z ciężkim sercem wyszedłem z kliniki.

Fajnie. Znajduję nieprzytomnego chłopaka (ładnego chłopaka) i nie mogę się dowiedzieć co z nim! Ok… Nie no spoko! Spoko! Dobra Nat spokój…

Ech… No to okej, teraz się skupić nie mogę.

Więc w ten o to sposób poszedłem do domku. Oscara nie było, z resztą i tak mi na tym specjalnie nie zależało. Nakarmiłem Szlaucha, po czym usiadłem na kanapie i założyłem słuchawki. Muzyka mnie uspokaja, absolutnie mnie uspokaja, zamknąłem oczy i skupiłem swoje myśli.

No więc podsumowując. Jestem synem boga miłości i namiętności, Erosa. Mam brata bliźniaka w którym się zadurzyłem, ale on mnie nienawidzi. Na dodatek zadurzyłem się w dwóch śmiertelnikach (plus w swoim nauczycielu), w wulgarnym nastolatku, w homofobie, w synu Fatum, w Emo, w nie zbyt szybko myślącym chłopaku. Nie no! Bosko. W kim jeszcze?! W bogu? Tak… tylko boga mi do kompletu brakuje. Nie no, ale przynajmniej wrażeń mam od cholery!

Musiałem przysnąć, bo kiedy Oscar zrzucił mi słuchawki, było już ciemno.

-Idź do łóżka – warknął – Chcę poczytać.

-A mogę pójść do twojego łóżka? – Spytałem szczerząc zęby.

-Myślę, że znasz odpowiedź. Wypad!

Westchnąłem ciężko. Nie byłem zmęczony, ale… poszedłem do swojego pokoju i położyłem się na swoim łóżku, rzuciłem gdzieś w kąt swoje słuchawki i nawet nie przebierając się usnąłem.

α α α α

Miałem sen. Tak śmiejcie się, ale akurat po prostu lepiej być nie mogło.

W tym śnie byłem w… czymś na kształt świątyni, albo innej takiej kościelnej sali... wsio ryba! Tak czy siak, w tej sali nie byłem sam… był tam chłopak. O brązowych włosach, był wysoki i wyglądał na starszego ode mnie. Włosy miał nierówno i niechlujnie obcięte i ubrany był w o wiele za duże dla niego ciuchy.

Przed nim z kolei stała kobieta, otoczona fioletową mgłą, była niemalże przeźroczysta.

-Matko, nie mogę przedostać się do obozu niezauważony! – Ryknął chłopak.

Kobieta zaśmiała się jakby jej syn opowiedział przedni dowcip.

-Ależ możesz, a jeśli ktoś cię zauważy… co z tego? Synu, przecież musisz namieszać, tylko po to żyjesz.

Chłopak pokiwał głową, odgarnął z twarzy kosmyk włosów i westchnął ciężko.

-Matko, powiedz mi w czyim umyśle gościsz, byłoby mi łatwiej… jeśli przypadkiem zabiję tę osobę…

-Jeśli ją zabijesz, to nawet Tartar cię nie uratuje – kobieta zmarszczyła czoło – Dlatego ci nie powiem.

-Nie ufasz mi? – Chłopak był wyraźnie przerażony.

-Nie – odparła chłodno – Zbyt długo zajęło mi przywrócenie ciebie do życia, bym mogła ci ufać. Po co się zabijałeś? Mogłam dać ci nieśmiertelność!

-Blah, blah, blah… proszę cię matko, nie pomogę ci wrócić kiedy mi nie ufasz! – Chłopak złożył ręce na piersi – Więc…?

-Zobaczymy jak się spiszesz. W razie czego… - kobieta wybuchnęła śmiechem – syn Eris na pewno będzie coś wiedział.

Chłopak skinął głową i sen się zamazał.

α α α α

Dobra, nie mam nic przeciwko, że śnią mi się chłopaki, ale do cholery… co to było?!

Otarłem dłonią oczy, byłem zaspany… spokoju nie mam.

-Ekchem! To jakby co to jest czas na zbiórkę Nathanail! – Rykną sprzed drzwi Oscar.

-Spoko – warknąłem.

Łeb mi nawalał. Coś w tym śnie mi się nie podobało, coś w tym chłopaku mi się nie podobało! I nie mówię o wyglądzie… Tylko, po prostu… Boże, przekichane! Ten sen powinien śnić się komuś bardziej ogarniętemu.

Nie musiałem się ubierać, tylko poprawiłem włosy (ciągle nie wróciłem do czerwonego… chyba w ciemnym niebieskim jest mi spoko) i wyszedłem. Oscar jak zwykle krzątał się w tą i z powrotem odkładając książki, jak zwykle robił to bez najmniejszego okazywania emocji… kiedyś przynajmniej się uśmiechał, teraz w moim towarzystwie rzadko to robi.

-Oscar?

-Huh?

-Śniło ci się coś? – Spytałem i ziewnąłem lekko.

Oscar rzucił mi przelotne spojrzenie i wzruszył ramionami.

-Nie przypominam sobie. A co?

-Nic – uśmiechnąłem się do niego, ale on natychmiast odwrócił wzrok – Masz czas po zajęciach?

-Nie, umówiłem się z Ann.

Suka! Kiedyś miałem ją gdzieś, teraz jej nienawidzę! Nikt nie będzie mi brata zabierał! A już na pewno nie jakaś cycata blondi!

-Eee… A może…

-Nie – Oscar pokręcił głową – Umówiłem się i koniec, nie zmieniam planu. Nathanail – spojrzał mi prosto w oczy – jeśli jeszcze raz ją obrazisz to…

Nie musiał kończyć. Pokręciłem z rozdrażnieniem głową i nie czekając na brata wyszedłem z domku trzaskając drzwiami. Pięknie się zapowiada po prostu pięknie!

◊TOPAZ◊

Od razu znielubiłem łucznictwo. Od razu. Chejron mnie nie lubi. Ciekawe czemu?

Pewnie dlatego, że wycelowałeś strzałą w jego…

Ciii… Nikt tego nie widział.

Tak czy siak, zerwałem się z łucznictwa i poszedłem nad strumyk. Nic wielkiego nie robiłem, tylko moczyłem ręce w wodzie i przyglądałem się swoimi odbiciu.

Stwierdzam, że przez ciebie wyglądam potwornie – warknąłem do Percussusa

Kociaku, wyglądasz ślicznie – Percussus zaśmiał się cicho.

Obok mojego odbicia pojawił się Percussus, chociaż jego obok nie było. Jak wygląda? W sumie jak starsza wersja mnie. Wygląda na jakieś dwadzieścia trzy lata, ma mocniej zarysowaną szczękę niż ja, jego oczy są znacznie mniejsze od moich, ale świecą się jak dwie różowo-neonowe żarówki i mają kocie szparki. Włosy ma spięte w rozwalający się kucyk, a kolor ich waha się pomiędzy czerwonym a czarnym. 

Jego uśmiech jest przerażający, miał o wiele dłuższe kły niż moje i zawsze czerwone od świeżej krwi. 

Oparł swoją głowę na dłoni i wbił sobie długie pazury w policzek.

Widzisz kociaku, tak to właśnie jest. Znacznie ładniej wyglądasz ze mną w środku, kociaku mój – Percussus wybuchnął śmiechem.

Och, tak! Z pewnością –warknąłem – Schowaj się, bo kiedyś trafię przez ciebie do psychiatryka.

Daj mi wyjść raz po raz – odparł i przejechał pazurami po swoim policzku, oczy mi załzawiły kiedy to na moim policzku pojawiły się szramy i po szczęce popłynęła mi krew – Przecież nic się nie stanie.

Nie. Absolutnie, tylko wszystkich zabijesz, nie no spoko… tylko później to będzie moja wina – wyszczerzyłem zęby.

Percussus zamilknął na chwilę, a ja przejechałem palcem po ranie, a kiedy był wystarczająco umoczony w krwi wsadziłem go do ust i oblizałem… lubię smak krwi.

Mrr… Kociaku gdybym nie był w tobie, pomyślałbym, że chcesz mnie poderwać – Percussus zaśmiał się głośno.

W życiu. Nie lubię cię, wiesz o tym.

Kociaku ale ja ciebie lubię, bardzo cię lubię.

Okej. O czym my to…? Aha… nie, nie pozwolę ci, na razie wystarcza fakt, że siedzisz mi w głowie.

Odbicie Percussusa zamigotało.

I tak podczas walki się uaktywniam – Percussus zaśmiał się głośno – Kociaku, kiedyś stracisz panowanie.

Aha. Spoko – warknąłem – Postaram się nie stracić. Możesz już zniknąć, łeb mi napieprza.

Kociaku mój, znajdź sobie jakiegoś chłopaka bo ja już na twoje sny patrzeć nie mogę – Percussus wybuchnął śmiechem.

Co to ma do rzeczy? I nie będę z chłopakiem! Masz problem, ale znajdę sobie dziewczynę.

Ta jasne, jasne. Słuchaj kocie, sam stwierdziłeś, że fajnych dziewczyn tu nie…

Alice, Lauren, Annabeth, Clarisse – warknąłem – Idź spać, nie znasz się.

Odbicie Percussusa załamało się w wodzie i po chwili zniknęło, a ja odetchnąłem z ulgą… gdyby on nie lubił tak spać, musiałbym prowadzić wewnętrzny monolog do usranej śmierci. No cóż…

Westchnąłem ciężko i już chciałem wstać, ale ktoś za mną chrząknął, nieco się przestraszyłem, ale nie dałem tego po sobie poznać, zerknąłem w odbicie w strumyku. Za mną stał jakiś wysoki, opalony, blondyn, miał poważną twarz, a w dłoni ściskał zeszyt i długopis.

-Chejron kazał mi cię znaleźć – odparł monotonnym tonem.

-Niech to szlag trafi, nie idę na łucznictwo! – Warknąłem.

Chłopak pokiwał głową.

-Nie o łucznictwo chodzi – odparł – Chejron dzisiaj nie uczy łucznictwa, mój brat Austin go zastąpił.

Austin… Austin… czy to nie jest przypadkiem ta laleczka Barbie? Ta… Syn Apolla, czyli ten blondi to musi być grupowy… no ta…

-Steven – warknąłem – jesteś Steven, nie? – Pokiwał głową – Słuchaj na razie to jestem… zajęty, powiedz Chejronowi…

-Nie jestem chłopcem na posyłki – chłopak przewrócił oczami – po za tym muszę wracać do kliniki, więc zrób z tą informacją co chcesz. 

Skłonił się i odszedł. Phi… sztywny jest. Z resztą jak większość… czyli co szukał mnie Chejron? Szkoda by było gdybym nie przyszedł. Nie to, że chcę robić wszystkim na złość… po prostu mi się nie chce, hahaha!

◊ ◊ ◊ ◊

Dzień zleciał mi na unikaniu innych, bo zaraz po spotkaniu Steven wpadłem na tego samego osiłka od Aresa, w tym problem, że nie był sam więc Percussus się wkurzył delikatnie mówiąc i kiedy pobiłem trójkę Aresiątek wszyscy jakoś dziwnie się na mnie gapili… no wielkie halo! Naprawdę.

Dopiero przy okazji ogniska się pojawiłem. Jakoś nie miałem specjalnej ochoty na rozmowy więc opierałem się o kolumnę i słuchałem jak dzieci Apolla śpiewają, ale wtedy zaczepiły mnie laski od Afrodyty:

-Cześć, psie! – Zachichotała Drew.

Olałem ją, ale zaraz dołączyły do niej rozchichotane siostry, jedynie jedna z nich, o brązowych, dziwnie poobcinanych włosach i Indiańskich rysach nic nie mówiła, pozostałe nabijały się z mojego temperamentu, co dosyć godziło w moje ego. 

Nie przypominam sobie, żebym chował do kieszeni jabłko, a tym bardziej, że to będzie złote jabłko, ale kiedy wcisnąłem dłoń w kieszeń i wyjąłem z niej właśnie takie jabłko, nie wiele myślałem i cisnąłem je prosto w rozchichotane laleczki. 

Uspokoiły się, przynajmniej tak mi się wydawało, bo to jabłko je wszystkie zahipnotyzowało i po chwili rzuciły się na nie jak sępy na mięso.

Wszyscy nagle wstali i próbowali przerwać kłótnię między dziewczynami, ale to nic nie dawało, wrzeszczały, że to jabłko jest ich czy coś w tym guście, dopiero kiedy Pan D. wstał z miejsca i ryknął „Spokój”, po czym jabłko wyparowało, wszyscy się uspokoili.

-Topaz – Chejron spojrzał mi prosto w oczy – skąd wziąłeś tamto jabłko?

Wzruszyłem ramionami.

-Noo… z kieszeni? – Zaśmiałem się histerycznie.

Wtedy nad moją głową zawirował jakiś cudaczny znak, kreska i dwa półksiężyce po jednej i po drugiej stronie. Znak był złoty, chociaż może bardziej żółty…  kto go wie?

Chejron przyklęknął, dzieciaki Ateny lekko się ode mnie odsunęły i co mądrzejsi obozowicze kręcili z niedowierzaniem głową.

-Witaj Topazie Doolb… - Chejron na chwilę przerwał i pokręcił głową – Synu Eris, bogini niezgody, chaosu oraz nieporządku.

Co?!

No to. Nie drzyj się – Percussus warczał cicho jak pies.

Ja się nie drę.

Chejron jeszcze raz pokręcił głową, jakby nie był pewien czy ktoś się nie pomylił. Czyli co? Najbardziej niezrównoważony chłopak na obozie jest synem bogini chaosu? Czemu mnie to nie dziwi? No czemu? Hahaha!

Dobra ty nie umiesz się przedstawiać – warknął Percussus – TERAZ MOJA KOLEJ!

Cz-czekaj!

Ale mój umysł, mój prawdziwy umysł się już wyłączył. Percussus przejął swoją władzę. Widziałem wszystko, ale nie panowałem nad sobą, tak jakbym był w więzieniu własnego ciała, niby ja… a nie panowałem nad sobą.

 Widziałem wszystko znacznie wyraźniej, uśmiechałem się złośliwie szczerząc zęby, później wybuchnąłem śmiechem i przemówiłem:

-Więc to tak dokładnie wygląda wasz obóz? – Rozejrzałem się dookoła, parę młodszych obozowiczów krzyknęło i odbiegło. Chejron patrzył na mnie jakby próbował dociec co się dzieje – Wspaniale! Tyle mięsa! Hahaha! A tak poważnie miło was poznać, jesteśmy zadowoleni i spokojnie nie zabijemy was… przynajmniej póki nam się nie zachce! Hahaha! A więc jest taka kurwa sprawa, nie chcecie mnie budzić prawda?! Prawda!  Więc niech nikt nas nie tyka, bo będzie bardzo, bardzo źle!

Ten syn Aresa wytrzeszczył oczy, a ja spojrzałem prosto na niego i wybuchnąłem śmiechem.

-No to co?! Dziękuję za uwagę – zamknąłem oczy i osunąłem się na ziemię.

◊ ◊ ◊ ◊

-Syn Eris? – Pierwsze co usłyszałem kiedy odzyskałem świadomość.

Leżałem na pryczy, chyba w klinice, nie miałem sił otworzyć oczu więc tylko słuchałem.

-Syn Eris, nie syn Eris – warknęła jakaś dziewczyna – Jest szalony. Powinni go wygnać z obozu, jak tego całego… Anvika! Kiedyś go wygnali bo też był szalony, historia robi kółko!

-Nie znałem Anvika przez całe życie, ale cokolwiek o nim mogę powiedzieć, na pewno nie będzie to, że był niespełna zdrowy na umyśle.

-Więc pójdę z tym do Chejrona sama – warknęła – Może i to już nie są te czasy, ale powinni go wygnać z obozu jest niebezpieczny.

-Nie jestem pewien czy wiem, co wy dzieci Hekate macie do odmienności. Twoja poprzedniczka wyrzuciła Anvika z domku, ty chcesz wyrzucić jego z obozu. Po co?

-Jest niebezpieczny! – Ryknęła.

-A może chciałaś powiedzieć „Silniejszy, zagrażający ci w czymś”? Wyjdź z kliniki. Już.

Dziewczyna parsknęła, przeklęła pod adresatem Stevena i wyszła zamykając z hukiem drzwi, wtedy otworzyłem oczy. Na zewnątrz było już ciemno, głowa mi napieprzała jakbym miał kaca.

-Um… - jęknąłem i dźwignąłem się na łokciu – dzień doberek.

Steven który był ciągle zapatrzony w drzwi, drgnął lekko i zerknął w moją stronę. Chłopak wyglądał jakby nie spał przez całą noc, no cóż…

-Jak się czujesz? – Spytał.

Wzruszyłem ramionami.

-Bywało lepiej, bywało gorzej… a po za tym co cię to interesuje? Nie jestem dziewczyną, nie musisz się przejmować!

Steven uśmiechnął się, a po chwili wybuchnął głośnym śmiechem. Chwilę mu zajęło aż do końca się opanował… debil.

-Cóż… dobrze więc, nie będę się przejmował – pokręcił głową i podszedł do mnie. Jakoś z doświadczenia na tym obozie osunąłem się od niego – Chcę tylko sprawdzić czy nie masz gorączki.

-Nie mam – warknąłem i zacząłem przeklinać w duchu, że nie za bardzo mogę wstać. Nienawidzę jak chłopak jest zbyt blisko mnie! Wkurwiające!

Mimo to chłopak położył mi dłoń na czole, przeszedł mnie zimny dreszcz… kurde no!

-Zabierz tę łapę! – Ryknąłem.

-Ej, ja tylko…

Rzuciłem się na niego i z całej siły zacisnąłem zęby gdy ugryzłem go w ramię, poczułem smak krwi i natychmiast zelżyłem nacisk.

Chłopak syknął i odskoczył ode mnie, ja z kolei wcisnąłem się w kąt łóżka i patrzyłem na niego z wrogością.

-C-co?! Za co?! – Steven zaczął wycierać ranę na ramieniu.

Znowu poczułem, że nie mam nad sobą władzy, wybuchnąłem zimnym śmiechem i odparłem grobowym tonem:

-Nas się nie tyka, kochaniutki. Nas się zostawia w spokoju! Hahaha!

Po tych słowach opadłem na poduszkę… nie stanowczo to nie jest mój dobry dzień.

Kociaku ja ci tylko dobre imię wyrabiam.

~ΨPERCYΨ~

Eris… Eris… Wszystkie moje informacje co do tej bogini skupiały się jedynie na tym, że wywołała wojnę Trojańską.  No ale oczywiście zdawałem sobie sprawę czemu tyle osób jest przestraszonych, najpierw pojawia się syn Fatum (złego losu), teraz Topaz okazuje się być synem Eris (bogini nie zgody), na dodatek kilkoro osób uważa, że jest albo szalony albo opętany prze Ejdolona. Tak czy inaczej większość była zgodna, że syn Fatum i syn Eris niedobrze wróżą obozowi.

Następnego dnia Topaz już wyszedł z kliniki, ale większość obozowiczów już go zaszufladkowała, co mnie lekko zdenerwowało, przecież cokolwiek z nim jest to wątpię aby ktokolwiek znał go bardziej. Ale nie wszyscy, Jason, ja, Leo, Nico, Nathanail, Oscar i kilkoro tylko innych osób albo tylko miało pewne opory to rozmowy z Topazem (ten Leo… ech), albo starało się z nim pogadać czy coś. Oczywiście Topaz wyzywał Nathanaila od pedałów, później Leo wymknęło się, że ja chodzę z Nico, to już w ogóle chłopak był blisko zejścia na zawał i skończyło się tym, że zwiał do domku Eris… tak wybudowano domek, chyba najbardziej czerwony domek na obozie. Ale to nie był ciepły czerwony, z tego domu po prostu wiało chłodem.

Zastanawiała mnie tylko jedna rzecz. Piper próbowała użyć czaromowy na Topazie, aby wyzbyć się jego pasażera w głowie… nic to nie dało, jedynie Topaz wkurzył się do granic i zaczął warczeć jak pies, po czym powyzywał Piper, od cyganek. Później Piper zaśmiewała się z tego, aczkolwiek widziałem, że zawiodła się na swoich mocach… ale Jason podzielił się ze mną jedną sprawą:

-Skoro Pipes, nie dała rady z czaromową, to może jednak to nie Ejdolon?

Nie wiedziałem co o tym myśleć. Może Topaz ma coś z głową? Bo nie wiem czy coś innego mogło go opętać, to dziwne. Z drugiej zaś strony chyba jakby miał coś z głową to nie zmieniałby swojego głosu, koloru oczu, siły i zachowania w ułamku sekundy, nie?

-Znowu o tym myślisz? – Nico westchnął ciężko i odszedł od okna, po czym staną przede mną i spojrzał mi prosto w oczy. On wydaje mi się ostatnio tak bardzo przystojny… - Percy myślenie zostaw innym, proszę cię.

Spuściłem wzrok.

-Wiesz, że nie mogę tak wszystkiego zostawiać.

-Ty się za bardzo wszystkim przejmujesz – zauważył Nico.

Już od półgodziny siedzieliśmy w trzynastce, a ja przynajmniej połowę tego czasu milczałem rozmyślając nad ostatnimi wydarzeniami na obozie. Ale to nie moja wina, że to wszystko aż tak mnie pochłania… po prostu się martwię, ale Nico chyba to rozumie… zresztą nie był by Nico gdyby nie rozumiał.

-Wiem, wiem – przyznałem – Ale biorąc pod uwagę fakt, że wszystko się ostatnio sypie, chciałbym, żeby to przynajmniej nie był obóz.

-Rozumiem – Nico westchnął i usiadł obok mnie , przytuliłem go do siebie – Powinniśmy…

Nico urwał, drzwi domku otworzyły się i po chwili do salonu wpadł Oscar. O ile byłem już przyzwyczajony, że wszyscy włażą gdzie im się żywnie podoba bez pukania, tak po Oscarze, bym się tego nie spodziewał… aczkolwiek chłopak był wściekły.

-Nathanail – warknął na powitanie – Gdzie jest Nathanail?!

-Na pewno nie u mnie – Nico odsunął się ode mnie i złożył ręce na piersi.

-A coś się stało? – Spytałem.

Oscar poprawił okulary… właściwie tak tylko zauważyłem, że Oscar ze wszystkich obozowiczów (a przynajmniej tak na oko) wygląda najpoważniej. Bo chyba nie widziałem obozowicza który nosił by białą koszulę, garniturowe spodnie, wypastowane buty oraz krawat. Oczywiście sam Oscar mógłby być równie dobrze brany za jakiegoś boga, bo gdyby nie okulary, nie miał żadnych wad… piegów, pieprzyków czy innych niedoskonałości. Jedynie czarne włosy sterczały mu teraz na wszelkie możliwe strony.

Z kolei jego brat bliźniak jest stanowczo inny, co do włosów, ma je zazwyczaj czerwone  (ostatnio chodzi co prawda z granatowo-niebieskimi, ale to nieważne)długie ostatnio jak tak dokładniej mu się przypatrzyłem miał je trochę niżej niż sięgają łopatki, ubiera się jak na koncert rocka czy czegoś tam w tym guście, ma tatuaż na ręce… właściwie sam nie wiem co ten tatuaż przedstawia, dla mnie to plątanina kresek, aha… no i Nathanail nie dba aż tak o swój wygląd.

Tak więc na obozie mamy śmieszną sprawę. Dwójkę bliźniaków di Carlo, absolutnie do siebie nie pasujących, zarówno z wyglądu jak i charakteru oraz braci Hood nie będących bliźniakami, a wyglądających i zachowujących się niemal identycznie… w sumie śmieszne. Szkoda, że tak nie mam z Jasmine. Chociaż może… trochę.

Tak czy inaczej, po moim pytaniu Oscar poczerwieniał mruknął coś pod nosem po czym warknął:

-Nie ma znaczenia, po prostu widziałem jak skręca w tę stronę, ale skoro go tu nie ma…

-Ej, ostatnio dziwnie się razem zachowujecie – zauważył Nico – jesteś pewien, że nic…

-Tak – Oscar pokręcił ze zniecierpliwieniem głową – Przepraszam, że przeszkadzałem.

Jeszcze wtedy nie zdawałem sobie sprawy z tego jak bardzo relacje między Nathanailem a Oscarem są porąbane.

Ψ Ψ Ψ

Wieczorem, kiedy miałem chwilę czasu wolnego, chciałem go spędzić jakoś z przyjaciółmi. Ale Jason umówił się gdzieś z Nathanailem (już mu delikatnie współczuję), Nico poszedł na plażę razem z Lauren, Jasmine… Jasmine w sumie nie wiem gdzie jest, a więc szedłem po obozie sam, czasami na kogoś się napotykałem, ale z nikim nie rozmawiałem dłużej niż przez kilka minut. Ostatnio mam dziwną tendencję do wracania do czasów gdy byłem dzieciakiem, albo do wojny z Gają. 

Zmieniłem się chyba od tamtego czasu, już nie jestem taki… niepoważny, oczywiście nie uważam się teraz za jakiegoś gbura czy coś ale… no tak… Ann… Lubię ją, owszem. Ale z perspektywy czasu wydaje mi się, że robiła ze mnie na tyle wielkiego kretyna, że po prostu taki się robiłem, a teraz gdy jestem z Nico, no cóż… nie wiem jak mnie postrzega, ale na pewno kiedyś postrzegał mnie jako swój… autorytet. No a przynajmniej tak mi kiedyś powiedział i jak tak się nad tym zastanawiam, chyba lepiej mi jest z nim, niż z dziewczyną która na każdym kroku pokazywała mi jak bardzo niemądrym człowiekiem jestem… nie uważam siebie za geniusza, no ale…

Przechodziłem koło kilku drzew kiedy zobaczyłem jakiegoś chłopaka. Nie był ubrany w obozowy strój, miał na sobie czarny t-shirt z białym Okiem Horusa, na to miał nałożoną niebieską bluzę, na nogach miał czarne jeansy, a nie miał na sobie butów.

Co do ogólnego wyglądu wydawało mi się, że gdzieś go już widziałem. Miał dziwnie obstrzyżone brązowe (prawie blond włosy), a na jego dosyć jasnej cerze widziałem mnóstwo piegów. W słońcu jego oczy zmieniały kolor ze złotego, na zielone i kończyły na jaskrawym fioletowym, jednakże był zamyślony i chyba mnie nie widział.

Nie widziałem go na obozie, ale wydawało mi się, że go gdzieś już widziałem.

-Eee… Hej – przywitałem się. Chłopak drgnął spojrzał na mnie chłodno – Kim jesteś?

Chłopak nie odpowiedział. Z jego twarzy ciężko było cokolwiek wyczytać, ale po chwili uśmiechnął się do mnie. Skłonił się lekko i zaczął biec w stronę lasu.

Pognałem za nim.

-Ej! Czekaj! Nic ci nie zrobię! – Ryknąłem za nim, ale chłopak nawet nie odwrócił głowy w moją stronę.

Ciągle nie byłem w stanie przypomnieć sobie gdzie ja już go widziałem. Udało mi się go już prawie dogonić, ale kiedy już chciałem złapać go za tę bluzę on… rozpłynął się w powietrzu jakby był jakimś widmem.

-C-co? – Warknąłem sam do siebie. On nie przeniósł się cieniem, czy jakąś inną mgłą… on po prostu… rozpłynął się w powietrzu.

Ale w chwili kiedy chciałem już wrócić się i zawiadomić o tym spotkaniu Chejrona, poczułem tępy ból z tyłu głowy, a po chwili pociemniało mi przed oczami.

Ψ Ψ Ψ

-Percy? Percy?! Percy, słyszysz mnie?! – Ryknął ktoś obok mnie.

Szumiało mi w uszach nie byłem w stanie rozpoznać do kogo ten głos należy, dopóki nie zabrałem w sobie resztek sił i nie otworzyłem oczu.

Obok mnie klęczał Nathanail, co chwila odgarniał z twarzy swoje za długie włosy i chociaż uśmiechnął się kiedy otworzyłem oczy, wyraźnie widziałem, że był przerażony.

-Oscar idź po jakieś Apollątko – warknął i uniósł głowę – proszę, braciszku.

-N-nie… nie ma potrzeby – usiadłem, chociaż zawirowało mi w głowie – Co się stało?

-Nie wiem – odezwał się Oscar, w przeciwieństwie od brata nie okazywał zbyt wielkiego przejęcia – Znaleźliśmy ciebie tak leżącego. Krew ci leci z tyłu głowy – zauważył po chwili – ktoś cię uderzył.

Dotknąłem miejsca gdzie mnie najbardziej bolało, poczułem zaschniętą krew i natychmiast cofnąłem dłoń. Bliźniacy wymienili się szybko spojrzeniami.

-Słuchaj może będzie lepiej, morsko-oki, jak pójdziesz do kliniki… a tak dokładniej zanim co, to powiedz mi komu mam obić gębę, za pobicie cię, hę? – Nathanail parsknął cicho i na chwilę jego grzywka wróciła do czerwonego koloru… ale dosłownie na chwilę.

Zmarszczyłem czoło. Właściwie… Nie pamiętam! Jedyne co to jak wyszedłem z trzynastki i poszedłem przed siebie, a później czarna dziura!

-Nie wiem – przyznałem zgodnie z prawdą.

-Fantastycznie! Oscar, zawsze chciałeś pobawić się w detektywa!

-To nie jest śmieszne! – Ryknął Oscar.

Nathanail pomógł mi wstać, później po długim namawianiu zgodziłem się, żebym udał się do kliniki, aby mi opatrzyli głowę. Najbardziej tylko denerwował mnie fakt, że nie pamiętam co się stało…

Steven opatrzył mi głowę, mówił coś, że może mam wstrząśnienie mózgu, ale kiedy przyszła Shalott (która zna się nieco lepiej na tych wszystkich sprawach) i zaprzeczyła temu, po prostu załamałem ręce. Czemu nic nie pamiętam?!

Nathanail z kolei krążył po klinice i patrzył na każde łóżko po kolei, a kiedy skończył spojrzał z wyrzutem na Stevena.

-Co? – Syn Apolla zmarszczył czoło.

Nathanail podszedł do niego i przygwoździł do ściany. Oscar jęknął z zażenowaniem i schował twarz w dłoniach, z kolei Steven poczerwieniał jak burak. Nat złapał kciukiem i palcem wskazującym podbródek syna Apolla i przyciągnął lekko jego twarz do swojej, wyglądało to tak jakby zaraz miał go pocałować, ale tego nie zrobił, zamiast tego zgiął lekko kolano swojej prawej nogi tak, że dotykał kroku Stevena, po czym odparł spokojnie:

-Miałeś mi powiedzieć, jak ten syn Fatum wyjdzie z kliniki, prawda?

Steven próbował odwrócić głowę, ale Nathanail trzymał go dosyć mocno i w końcu syn Apolla potaknął cicho.

-No właśnie, blondasku, to gdzie on jest? – Włosy Nathanaila znowu zaczęły szaleć, ale zmieniały się z tylko niebieskiego na czarne.

-Yhm… - Steven rzucił mi błagalne spojrzenie, ale ja tylko powiedziałem mu nieme „wytrzymaj” – Wydaje mi się, że do… do Chejrona poszedł.

Nathanail uśmiechnął się i po chwili wpoił się w usta Stevena, by po kilku minutach przestać i wybiec z kliniki.

Z kolei nasz Steven dostał zwarcia. Ciągle stał przy tej ścianie, z na wpół otwartymi ustami i z wielkimi oczami jakby zobaczył ducha.

-Przepraszam za brata, to idiota – Oscar westchnął ciężko.

A ja nie wytrzymałem i wybuchnąłem śmiechem.

αNATHANAILα

Wpadłem na tego syna Fatum, akurat kiedy wychodził z Wielkiego Domu, miał dłonie wciśnięte w kieszenie i ogólnie wyglądał na jakiegoś przybitego, ale chyba nic mu pod względem fizycznym nie było.

-Cześć – przywitałem się.

Szare oczy chłopaka spojrzały na mnie, najpierw nieufnie, a później z wdzięcznością.

-Dziękuję – powiedział, niemal szeptem.

Zmarszczyłem czoło, ale uśmiechnąłem się do niego… moje serce jakoś nie dawało mi się skupić na niczym innym, jak tylko na tym, iż ten chłopak jest wyjątkowo słodki.

-Nie ma sprawy – machnąłem ręką – Nazywam się Nathanail di Carlo, nie zdążyłem ci się przedstawić.

-No raczej trudno było – Max parsknął cicho – Słuchaj, zaprowadzisz mnie do domku Nyks?

-Nyks? – Mh… chyba tam nie mieszka żaden chłopak… a tak! Alice… ech… - Okej, ale po co?

Max zerknął ukradkiem na najbliższy domek, po czym wsadził ręce w kieszenie i burknął:

-Jestem synem Fatum, Fatum to zły los i Chejron nie chce aby taki domek był na obozie. W sumie mu się nie dziwię – Max zaśmiał się sarkastycznie – To jak podprowadzisz mnie, Nathanailu di Carlo?

Sposób w jaki wypowiedział moje imię, był po prostu… taki nietypowy. Więc właściwie bez zastanowienia, zgodziłem się.

Ale idąc po drodze do domku Nyks, nie zwracałem na nikogo innego uwagi tylko na Max’a i w rezultacie, przypadkiem łokciem kogoś potrąciłem i po chwili oberwałem pięścią w ramię. To mnie ocknęło.

Obok mnie stał Topaz, w jego oczach odbijała się wściekłość i po chwili zauważyłem, że po policzku spływa mu krew… jakby go ktoś... coś podrapało.

-Uważaj jak chodzisz, pedale! – Ryknął na całe gardło.

-Ej, wszystko gra? – Chciałem dotknąć rany na jego policzku, ale on złapał mnie za dłoń i zacisnął swoje odrobinę zbyt długie paznokcie na mojej skórze.

-Nie. Dotykaj. Mnie! – Ryknął i zacisnął z całej siły zęby. Faktycznie przypominał mi lekko psa… a raczej z lekka wystraszonego szczeniaczka.

-Ej, zostaw go – Max podszedł aby nas rozdzielić, ale spojrzenie jakie rzucił mu Topaz go wmurowało.

-T-twoje oczy… Twoje oczy – Max zająknął się i cofnął o pół kroku.

-Różowe wiem! – Warknął Topaz i puścił moją dłoń, co przyjąłem z ulgą bo lekko mi już zdrętwiała – Nie moja wina.

Max pokręcił głową i przełknął ślinę, jednakże o cokolwiek mu chodziło nie puścił paru z ust. Topaz tylko wzruszył ramionami, powyzywał mnie jeszcze raz czy dwa od pedałów, ale kiedy chciał odbiec coś mi się przypomniało.

-Czekaj – warknąłem.

Topaz ku mojemu zaskoczeniu zaczekał, sięgnąłem do kieszeni i wyjąłem coś jakby, czarną obróżkę dla psa z różowym kamykiem, jako zawieszkę.

-Znalazłem przed domkiem Afrodyty, chyba nikt się nie obrazi jak ci to dam – uśmiechnąłem się do niego i wcisnąłem mu ozdobę w dłoń.

Topaz cofnął się, spojrzał z obrzydzeniem na biżuterie, po czym na mnie i warknął:

-Obroża? Po co mi obroża?

-To nie obroża, a nawet jeśli to akurat na twoją szyję, pomyślałem, że akurat będzie pasować ci do oczu – zapadła cisza, Topaz wyglądał jakby bił się z własnymi myślami, dlatego też pożegnałem się i poszedłem dalej z Maxem.

Później wpadliśmy jeszcze na Jack’a, chyba złapał jakimś cudem wspólny język z Maxem, bo nie powyzywał go od nowych czy gówniarzy jak to było w moim przypadku… śmieszne, chyba nawet zrobiłem się trochę zazdrosny.

Tak czy inaczej odprowadziłem pod domek Nyks Maxa i po kliku chwilach z trudem się z nim pożegnałem, ale musiałem wrócić do domu i nakarmić Szlaucha.

Jednakże, żeby to było jeszcze takie proste...

Kiedy zbliżałem się do domku, zauważyłem dwie osoby stojące przy drzwiach. Mojego brata oraz Annabeth, Oscar obejmował ją w pasie, a po chwili pocałował.

Moje serce na chwilę się zatrzymało, po czym zaczęło bić szybciej jakby nagle zapragnęło wysadzić moją klatkę piersiową, chciałem wyjąć łuk i zastrzelić tę sukę Annabeth… ale jedyne co zrobiłem do wbiegłem na ganek, popchnąłem ramieniem Oscara, po czym wszedłem do domku trzaskając drzwiami.

***

Dobrze oto rozdział, pt. "Nie miałam weny więc, nic mi ciekawego nie wyszło" ;_; Tak czy siak moje myśli błądzą po Dramatical Murder (Grał ktoś? Oglądał ktoś?) I to rozprasza mnie jak diabli ;_; Ech... no nic to, mam nadzieję, że nie pousypialiście a co do postaci takich jak:

-Vi

-Alice

-Briget

Będą w kolejnym rozdziale wybaczcie dziewczyny ale jedna z Was wymaga rzeczy niemożliwych ;_; a dwie pozostałe po prostu w moich 14 stronicowym rozdziale się nie zmieściły ;_;