Cut

Ave ludu! Witam się z najbardziej schrzanionym one-shotem

One-shoty u mnie jak zwykle o moich postaciach

I jak zwykle parringowych postaciach

Więc za namową kilku osób przedstawiam Wam one-shota

o Topazie i Percussusie.

Coś czuję, że w tym momencie połowa Was wyłączy okno, ale cii...

Kilka informacji:

1) Topaz nigdy nie przyzna się otwarcie do tej historii, więc czy jest ona prawdą... zostawiam to Waszym wyobrażeniom

2) Jeśli przyjmiecie, że jest ona prawdą, powinna wyjaśnić Wam czemu Topaz jest homofobem

3) One-shot zawiera scenki +18, ale są nieco inne, niż wszystkie które do tej pory napisałam 

Mam nadzieję, że nie uśniecie! Pozdrawiam i tradycyjnie scenki +18 zaczynają się od "***" 

Cut

Jakby tu to powiedzieć? No to z góry mówię uciekanie z poprawczaka jest łatwe, ale później znalezienie miejsca gdzie można się schronić jest gorsze.

Tak więc nazywam się Topaz Doolb, uciekłem z poprawczaka i teraz o godzinie 00:00, włóczę się po slumsach jakiegoś miasta… sam, po ciemku, a przypominam, że slumsy to nie jest coś gdzie jest zbyt bezpiecznie. Szczególnie dla mnie. Ja ciągle pakuję się w jakieś cholerne problemy.

Em… właściwie co ja robię w takiej dzielnicy? Em… Można powiedzieć, że zgubiłem drogę. Znaczy się nie do końca, po prostu pewna osoba w mojej głowie uważa, że logicznie było tu przyjść, a teraz śpi, a ja łażę po brudnych slumsach, gdzie wcale o tej godzinie nie jest pusto… wolałbym, żeby tak było. No bo wyobraźcie sobie wzrok jakiś pijaków czy ludzi z marginesu, na widok błądzącego o tej godzinie nastolatka, wyglądającego na jakieś szesnaście lat… Taaa… te spojrzenia po prostu mnie otaczają. 

Nic z tego, pewnie teraz myślicie. To czemu nie wyjdę z tych slumsów? No to ten… od kilku minut łazi za mną trójka facetów i coś czuję, że jak się cofnę to nie będzie najlepiej. Dlatego z duszą na ramieniu, próbuję im umknąć. Znaczy się nie to, że mam się czegoś obawiać (chyba), ale mój… współlokator w głowie rozkazał mi absolutnie unikać obcych… heh… no i, że tak powiem staram się tego trzymać.

Percussus! – Warknąłem – Percussus!

Kociaku, nie drzy... ! Znaczy, czego?

Percussus… Nie wiem kim jest tak dokładnie, wiem, że jesteśmy jednością od chwili mojego urodzenia, bałem się go gdy byłem dzieckiem, wyobrażałem sobie, że jest to jakiś potwór w mojej głowie, za każdym razem gdy ze mną rozmawiał nazywał mnie tak jakbym był jego własnością nadawał mi równie dziwne określenia jak „kociak”, „słoneczko”, „szczeniaczek” itd. 

Jak byłem mały bałem się tego jak tak mówił, później chciałem go wygonić, a skończyło się to tym, że bardzo go zdenerwowałem i za karę przejął nade mną kontrolę i uderzał moim czołem o kąt biurka… może i to było delikatniejsze niż gdyby robił to by mnie zabić, ale dla pięcioletniego dziecka taki ból pozostał w pamięci na długo, szczególnie iż nie potrafił zapanować nad swoim własnym ciałem. 

Później zacząłem z nim rozmawiać i tak jakoś teraz wyszło, że nie wyobrażam sobie, żebym nie miał z nim kontaktu.

Kazałeś mi tu przyjść – zacisnąłem dłonie w pięści – Gdzie mam iść?

Mogę przejąć kontrolę? – Percussus wyraźnie się ucieszył.

Ooo, nie. Jak tak to się wypchaj.

Percussus nie odpowiedział. Zawsze z nim tak jest jak się fochnie. Fajnie, tylko, że to ja teraz nie wiem gdzie mam iść i…

Ktoś złapał mnie za kaptur bluzy, krzyknąłem i odskoczyłem, ale niestety ten ktoś trzymał mnie na tyle mocno, że wyrżnąłem się na ziemie. Usłyszałem śmiech, a kiedy odwróciłem się na plecy zauważyłem przed sobą trójkę facetów… no kurwa, musiałem się zatrzymać by pogadać z Percussusem!

Wyglądali na starszych ode mnie, dwaj na jakąś osiemnastkę, jeden na co najmniej dwudziestkę. Stali w świetle latarni więc dosyć dobrze ich widziałem, ten który stał najbliżej mnie miał krótkie, rude włosy, zielone oczy i mnóstwo piegów na twarzy, ubrany był w jakąś dresową bluzę i jeansy, wydawał się być najstarszy. Dwójka pozostałych to byli chyba bliźniacy, o średniej długości, brązowych włosach i niczym niewyróżniającym się ubiorze, ale każdy z nich miał dziwny tatuaż pod okiem, wyglądem przypominający smoka.

Uśmiechali się, może nawet śmieli się pod nosem, nie wiem, mało mnie to obchodziło. Chciałem gdzieś zwiać, ale gdy tylko się podniosłem rudowłosy powalił mnie z powrotem na ziemię… pech chciał, że uderzyłem tyłem głowy o krawężnik i świat przed moimi oczami spowił mrok.

◊ ◊ ◊ ◊

Kiedy się ocknąłem, myślałem… ech… miałem nadzieję, że obudzę się w poprawczaku. Jedynie kiedy zdałem sobie sprawę, że jestem związany i przywiązany do jakiegoś niezbyt wygodnego łóżka(aczkolwiek całkiem dużego) zdałem sobie sprawę, że na sto nie jestem w poprawczaku.

Mój lewy policzek (a raczej dolna powieka i cały policzek) piekł jakby ktoś próbował mi go rozdrapać, nie mogłem za bardzo otworzyć lewego oka, a kiedy mi się to udało zabolało tak bardzo, że wylał się z niego strumień łez.

Próbowałem skontaktować się z Percussusem, ale niestety ten idiota ciągle był obrażony!

Chciałem się wyrwać, ale to nic nie dało, byłem zbyt mocno przywiązany… kurwa czego oni chcą?!

Ale chyba mogłem zapytać ich oto osobiście bo w tym momencie pojawili się w pomieszczeniu, ciągle się zaśmiewali. Jeden z bliźniaków usiadł na krześle obok, z kolei drugi podszedł do mnie i… usiadł na mnie okrakiem, ten rudowłosy stał tylko obok łóżka.

-Kurwa! Zejdź ze mnie! – Ryknąłem, próbowałem go zrzucić ale mi się nie udało.

Chłopak wsadził swoją zimną dłoń pod moją koszulkę i zaczął nią dotykać mojej klatki piersiowej, pozostali zanosili się śmiechem, a ja chciałem płakać z bezradności. Wołałem Percussusa, ale ciągle nie odpowiadał.

Kiedy myślałem, że lepiej być nie może, podszedł ten rudy, popchnął lekko tego bliźniaka po czym rozerwał mi koszulę… było mi zimno i rozryczałem się jak mała dziewczynka.

-Hahaha! – Drugi bliźniak przysunął się nieco bliżej – Ma ładne ciało.

-Słyszysz?! – Pierwszy bliźniak ugryzł mnie w obojczyk i krzyknąłem z bólu – Masz ładne ciało, wiesz?

-Odwalcie się – jedyne na co udało mi się zdobyć to na ledwo słyszalny szept.

Wybuchnęli zgodnie śmiechem, rudy usiadł obok mnie i zaczął przesuwać swoją dłonią od mojego kroku do kolana, z kolei dwójka bliźniaków rzuciła się na moją szyję oraz ramiona, krzyczałem, żeby przestali ale oczywiście nic to nie dawało.

Byłem nieźle pogryziony i posiniaczony, po kilku chwilach już oberwałem kilka razy w twarz, później zsunęli ze mnie spodnie, a ja się darłem zarówno w swojej głowie, jak i naprawdę… ale za każdym razem odpowiadała mi albo cisza ze strony Percussusa albo śmiech ze strony tamtej trójki.

Właściwie to resztkami sił powstrzymywałem się, żeby nie zemdleć, a ich to bawiło… nazywali mnie dziewczynką… w sumie, kurwa mogłem wannę wypełnić moimi łzami. Niech to się skończy… niech to się skończy...

I w końcu gdy wiedziałem, że zaraz mi coś zrobią tak na serio zawiał wiatr… zimny wiatr, chociaż w zamkniętym pomieszczeniu być go nie powinno, z początku moi oprawcy nie zwracali na to uwagi, przygotowywali się do ostatecznego zgwałcenia mnie, ale gdy gazety porozrzucane po podłodze zaczęły się unosić zwrócili w końcu na to uwagę…

-Co do kurwy…?  - Zaczął jeden, ale wazon stojący w kącie uniósł się i rozbił prosto na jego twarzy – Kurwa!

Jeden z bliźniaków zeskoczył ze mnie, zapiął rozporek u swoich spodni i ryknął na całe gardło:

-Kto tu jest?! Kurwa, kto tu jest?!

Wtedy w środku pokoju pojawił się… ktoś. Tak z dupy, za przeproszeniem. Wysoki, całkiem nieźle zbudowany chłopak, ale starszy ode mnie na pewno. Miał szarą skórę i długie włosy spięte w kucyk, z kolory wahające się między czarnym a czerwonym. Usta miał całe w krwi, a ubrany był w czerwoną kurtkę, czarny t-shirt i bordowe spodnie, na nogach miał glany.

-Wypierdalaj stąd! – Ryknęli na raz ci bliźniacy, nie ma co są bardzo inteligentni.

Kilka minut później wszyscy jakby, na szczęście, o mnie zapomnieli, byli na nogach i próbowali wygonić tego… kogoś.

On z kolei stał nie wzruszony, uśmiechał się pod nosem, nawet wtedy gdy tamci wyciągnęli noże, a gdy ten rudy się zamachnął, ten ktoś zrobił unik, podciął nogę rudemu, a gdy upadł, nacisnął mu nogą na gardło i… wiecie. Co do bliźniaków zadowolił się jedynie ogłuszeniem, po czym jakby nigdy nic podszedł do mnie i rozciął więzy, zmierzył mnie wzrokiem i wzruszył ramionami, po czym odparł głosem który już gdzieś słyszałem:

-Nakładaj gacie i spodnie, kociaku – po czym zdjął swoją kurkę i rzucił mi ją – I masz to.

-P-Percussus?

Uśmiechnął się do mnie po czym spojrzał mi na krok i wybuchnął śmiechem, poczułem jednocześnie, że mam ochotę go uderzyć, ale również pewnego rodzaju dziwny dreszcz w okolicach podbrzusza.

◊ ◊ ◊ ◊
 

Kiedy się ubrałem, pobiegłem wraz z Percussusem przez slumsy do jakiegoś opuszczonego budynku. Percussus wyjaśnił mi, że kiedyś w tym miejscu mieszkały dzieci jakiejś bogini (wolałem zostawić to bez komentarza, w końcu… skoro moja własna podświadomość właśnie przede mną stała), po czym zniknął, ale znowu mogłem słyszeć go we własnej głowie:

Możesz tu przenocować – warknął jak zwykle – Nikt tutaj nie wejdzie, kto nie jest herosem… albo potworem… albo bogiem… albo… nieważne.

Byłem senny, na dodatek rany po ugryzieniach ciągle bolały, a o siniakach nie będę wspominać, ale to co powiedział Percussus mnie przebudziło

Herosi? Bóg? Potwór? O czym ty do cholery mówisz?

Cii… kociaku?

Hm?

Musisz mi się jakoś odwdzięczyć za ratunek, wiesz?

Westchnąłem ciężko i usiadłem pod ścianą. Dziwnie się jakoś czułem, będąc ciągle przerażonym po poprzednim incydencie… najchętniej zwinął bym się w kłębek i rozpłakał, ale Percussus mi kiedyś powiedział, że nie ma sensu w płakaniu gdy jest nam źle, to wcale nie pomaga, a wyglądamy jeszcze gorzej niż się czujemy.

Jak?  - Spytałem.

Kociaku, po prostu się odpręż w wiadomy sposób, razem ze mną. Mogę w swoim życiu wyjść z ciebie i wytworzyć sobie ciało tylko dwa razy… raz już to zrobiłem, teraz mogę zrobić to po raz drugi, ale chcę najpierw na ciebie popatrzeć – zaśmiał się głośno.

Że kurwa co?! Hahaha! On chyba śni! Pogięło go, co nie?! Całkiem go pogięło!

Jaja sobie robisz, jebany idioto?!

Nie, kociaku. Wiesz, że siedzę w twoim mózgu, nie?

Co to ma do rzeczy?!

Mogę sprawić, że tracisz nad sobą kontrolę – zaśmiał się głośno – Cóż powiedzmy, że również mogę kontrolować niektóre twoje narządy.

***

Zaraz kiedy to wypowiedział zrobiło mi się ciasno w spodniach, poczułem jak dreszcze przebiegają mi wzdłuż kręgosłupa i nie wiedzieć czemu jęknąłem cicho. Próbowałem się opamiętać, ale stwierdziłem, iż nie panuję nad swoimi ruchami.

Moje dłonie szybko rozpięły spodnie i wyciągnęły mojego dosyć nabrzmiałego członka. W głowie biło mi się pytanie „Co ja do cholery jasnej robię?”, a Percussus tylko się śmiał i zachęcał mnie do ruchów.

Zacząłem poruszać ręką, która trzymała członka, drugą z kolei oparłem o ścianę i lekko się od niej odsunąłem.

 Po chwili poczułem jak ktoś obejmuje mnie z tyłu, ale nie musiałem zerkać w tamtą stronę… Percussus mówił, że wyjdzie jeszcze na chwilę. Lizał mnie po szyi, a ja ciągle poruszałem w dosyć rytmicznym tempie dłonią, chociaż ciągle nad sobą nie panowałem… chciałem przestać ale nie potrafiłem.

Kiedy Percussus swoimi lodowatymi dłońmi zaczął dotykać moich sutków, a ja jednocześnie poruszałem moim członkiem, praktycznie natychmiast trysnęła z niego sperma, a mnie przeszedł zimny, lecz przyjemny dreszcz, jednakże ten dreszcz sprawiał, że czułem jakby zaraz miało rozsadzić mi głowę, więc jęknąłem parę razy.

Percussus ugryzł mnie w ucho i chociaż to powinno sprawić mi ból, sprawiło mi niesamowitą przyjemność, mój oddech robił się z każdą sekundą coraz cięższy, Percussus po chwili zdjął moją dłoń z członka i sam zaczął swoją go symulować, wtedy właśnie mnie tknęło, że coś jest bardzo nie w porządku! Przecież ja jestem chłopakiem i on jest mężczyzną! Chciałem mu zwiać, ale on ciągle nie puszczał mojej własnej woli na wolność.

Później ponownie trysnęła sperma, ubrudziła mi nogawki od spodni i wtedy właśnie Percussus przerwał, podszedł do mnie od przodu i zaczął wylizywać spermę ze spodni. Ponownie dzisiaj miałem ochotę zwiać, chociaż Percussus w przeciwieństwie do tamtych jebanych debili jest delikatniejszy.

Kiedy skończył, zaczął lizać mi miejsce nieco wyżej nad członkiem, a później w mojej głowie rozbrzmiał jego głos, a sama jego postać zaczęła znikać:

Dziękuję, kociaku.

***

Po czym zniknął, moja wola znowu należała do mnie, więc szybko zapiąłem spodnie, po czym skuliłem się na podłodze i wybuchnąłem płaczem… nienawidzę płakać, ale od tej chwili przysięgam… nigdy nie zbliżę się do żadnego jebanego pedała! W życiu!

Nie płacz kociaku – mruknął Percussus, ale go nie słuchałem.

◊ ◊ ◊ ◊

Dwa cholerne dni zajęło mi dojście do siebie. 

Nie gadałem z Percussusem, nic nie jadłem i nic nie piłem, ale wtedy właśnie dowiedziałem się o tym co miał na myśli mówiąc: „Nikt tutaj nie wejdzie, kto nie jest herosem… albo potworem… albo bogiem…”. Dowiedziałem się wszystkiego. Wszystkiego. Jestem herosem, moim „obowiązkiem” wobec pewnej osoby, która pomogła mi uciec z poprawczaka jest trafienie do obozu CHB… obozu dla greckich herosów. To chore. Ale jeśli to ma mnie oderwać od natręctwa Percussusa, ględzącego o moim „bezpieczeństwie” to piszę się na to!

A zanim skończę… mówiłem, że bolał mnie cały lewy policzek… te sukinsyny które na początku próbowały mnie zgwałcić zrobili mi tatuaż… taki sam, jak mieli oni… dziwny znak przypominający smoka.

Tak więc jestem Topaz. Trafiłem z deszczu pod rynnę i powoli czuję, że Percussus przekazuje mi swoje siły i swój wygląd… powoli staję się taki jak on, ale to co stało się kilka nocy temu nie zmieniło jego… zmieniło mnie.

Jestem Topaz i obawiam się, że przez najbliższe dni będę musiał walczyć z własną podświadomością aby zachować siebie i nie zmienić się w niego.

Nazywam się Topaz i jestem tylko naczyniem dla Percussusa. 

*****

Dobrze oto One-Shot... Chyba najbardziej męczący o-s jaki do tej pory napisałam ;_; na dodatek bez weny. Ale mam nadzieję, że mimo wszystko Was jakoś nie zniesmaczył, czy co... a jeśli tak to przepraszam :3

Pozdrawiam!