ROZDZIAŁ X

Rozdział dedykuję Apollinie Lyrze Archspan!

Obiecałam dedykację? Obiecałam. Więc proszę oto ona

Dedykuję Ci ten rozdział i przy okazji dziękuję Ci za czytanie mojego bloga

Jesteś chyba jedną z pierwszych osób które komentując

dają mi porządnego kopa weny.

Dziękuję Ci! 

Rozdział X. Kiedyś bywało lepiej 

◊TOPAZ◊

Nie mogłem w nocy zasnąć, więc gapiłem się w okno póki nie wzeszło słońce. 

W sumie nawet nic specjalnego nie robiłem, stukałem jedynie długopisem o parapet, nawet nie gadałem z Percussusem.

Tak więc miałem nadzieję, że tak będzie przez cały dzień… wiecie spokój i te sprawy. Niestety… Kilka minut przed śniadaniem ktoś zapukał do drzwi.

-Jak nie jesteś Nathanailem to otwarte! – Ryknąłem.

Drzwi się otworzyły i do domku wszedł… Nathanail! 

Jebany pedał!

-Wypad stąd! – Wycedziłem i odszedłem od okna – Już!

Kociaku on jest smutny, nie przygnębiaj go bardziej. Chociaż to całkiem śmieszne – Percussus wybuchnął śmiechem.

Co mu jest? – Nie byłem ciekaw.

Serce ma złamane. Syn Erosa ma złamane serce! To takie słodkie, kociaku.

Spojrzałem na Nathanaila, wcale nie wyglądał na takiego co ma złamane serce. Może się i nie uśmiechał, ale kurde, żaden normalny człowiek nie będzie szczerzył japy dwadzieścia cztery godziny na dobę!

 -Czego chcesz?! – Złożyłem ręce na piersi. Jak ja go nie znoszę!

Nathanail nie odpowiedział, zamknął tylko za sobą drzwi, po czym spojrzał na mnie czerwonymi oczami.

-Zastanawiam się… - Nathanail zaczął do mnie podchodzić, a ja mimowolnie zacząłem się cofać – Zastanawiam się – powtórzył grobowym tonem – ile ty masz z tym wspólnego?

Walnąłem plecami o ścianę.

-Z czym?! – Warknąłem – To mój dom, wypad stąd!

Nathanail przygwoździł mnie do ściany, o cokolwiek mu chodziło był wściekły. Debil! Jebany pedał! 

-Jesteś synem Eris! – Nathanail podniósł głos – Synem niezgody! Ileś już zdążył namącić?!

-O co ci chodzi, pedale?!

-Jeśli to twoja wina, to dobrze wiesz!

-Aha! Czyli włazisz do mojego domu, przygważdżasz mnie do ściany, po czym nie chcesz powiedzieć czemu?! Gratuluję myśle…

Pocałował mnie… Ten jebany pedał mnie pocałował! Odskoczyłem od niego, ale przy okazji wpadłem na biurko stojące obok i nabiłem sobie siniaka na kolanie.

-Debil! – Ryknąłem – Pedale, nie zbliżaj się do mnie! Nienawidzę pedałów!

-To tylko pocałunek… - Nathanail złożył ręce na piersi, wyraźnie był bardziej opanowany.

-„Tylko pocałunek”?! – Warknąłem – Tylko pocałunek?! T-y-l-k-o pocałunek?! Teraz to mnie wkurwiłeś!

Rzuciłem się na niego, pedał jeden! A ja nienawidzę pedałów!

Nathanail w ostatnim momencie odskoczył, a ja wpadłem na kanapę.

-Topaz…!

W głowie już tylko mi szumiało. 

Nikt nie będzie mnie całował! A teraz skoro nikt nie patrzy równie dobrze mogę skopać go na kwaśne jabłko!

Zamachnąłem się pięścią, ale on ją po prostu złapał, zamachnąłem się drugą i stało się to samo.

-Puść mnie! – Warknąłem.

-Nie podnoś na mnie dłoni, do cholery! – Niebieskie włosy Nathanaila zaczęły robić się wściekle czerwone, a na jego plecach zaczął pojawiać się łuk i… kołczan ze strzałami.

-Więc przestań robić co ci się żywnie podoba, pedale! – Udało mi się wyrwać dłonie.

Ponownie się na niego rzuciłem, ale i tym razem Nathanail uniknął szarży, wpadłem na ścianę i rozbiłem sobie nos. Nathanail podbiegł do mnie i złapał mnie za ramię.

-Nic ci nie… - zaczął ale zdzieliłem go po twarzy.

-Pedał! – Ryknąłem.

I wtedy cierpliwość Nathanaila się skończyła, wyjął strzałę ze swojego kołczanu i wbił mi prosto w serce.

W głowie biło mi się już tylko jedno: Zabił mnie.

Zaczęło dwoić mi się przed oczami, zaś sam Nathanail zwiał… po prostu zwiał! 

Strzała była przebita na wylot, chyba już powinienem nie żyć! Ale w momencie kiedy myślałem tylko o śmierci, zamiast zimna poczułem ciepło, przyjemne ciepło, nieporównywalne do jakiegokolwiek ciepła na świecie. Nie wiem czemu zacząłem się śmiać, po prostu ryczałem ze śmiechu. A kiedy zerknąłem na swoją pierś… nie było nawet śladu po tamtej strzale… nic… nawet zadrapania, a przecież przeszyła mnie na wylot.

Kociaku masz szczęście… - zaśmiał się Percussus.

Uratowałeś mnie? ­– Zmarszczyłem czoło. Jeśli tak to…

Nie, słoneczko. Ale ten cały Nathanail jest synem Erosa.

Co to ma do rzeczy? – Warknąłem.

Oh… Nic, zapewniam cię, kociaku, że nic.

◊ ◊ ◊ ◊

Źle się czułem przez następne kilka godzin. Chyba miałem gorączkę, ale jakoś niespecjalnie uśmiechało mi się pójść do kliniki i nie wiem czemu Percussus cały czas się śmiał! Nie dosyć, że gorączka to jeszcze głowa mnie boli od tego dźwięku ile można?

Opanuj się – warknąłem na obiedzie i oparłem czoło o dłoń – Głowa mi pęka, a ty rżysz jak demon.

Jestem demonem, kotku – Percussus wybuchnął jeszcze głośniejszym śmiechem.

Syknąłem cicho, ale po chwili do mnie dotarło…

Co?!

Yhm… - Percussus uspokoił się na chwilę, mógłbym zaryzykować stwierdzenie, że spoważniał – Nieważne.

Percussus w życiu nie nawiązywał do tego kim jest! Ja… szczerze nigdy się nad tym nie zastanawiałem, ale… Kurwa jeśli on jest demonem to ja jestem…

Percussus poważnie… Kim ty do cholery jesteś?!

Kociaku, ciii… Zajmij się czymś innym!

To znaczy czym? Nie jestem głodny, źle się czuję.

Dokładnie. Ja wiem czemu się źle czujesz. Hahahaha!

Zamknij się… proszę. Śpij… po prostu śpij.

Zamilknął na reszcie, chociaż nie daruję mu tego. Musi mi w końcu zdradzić, bo to wstyd chodzić w jednym ciele z nim przez… czekaj ile ja mam lat? Kurwa, co ze mną jest dzisiaj nie tak?! No to ten… co ja mówiłem?! Oh no, fuck!

Uderzyłem czołem w stół, aż wzrok wszystkich powędrował na mnie, co nie było takie ciężkie zważywszy na fakt, iż mój stół był najdalej od wszystkich i wystarczyło tylko aby wszyscy spojrzeli na lewo.

-Pies…  - warknęło kilka dziewczyn od Afrodyty.

-Ej piesku! Zostało mi kilka kostek po kurczaku, chcesz obgryźć?! – Krzyknęła Roxanna i zaczęła się głośno śmiać.

Spojrzałem na nią spode łba… idiotka.

-Jakoś mnie to nie satysfakcjonuje, plastiku – wycedziłem.

Roxanna poczerwieniała. I dobrze, nie jest ani ładna z toną makijażu ani bez niej, mogła by sobie wreszcie zacząć zdawać z tego sprawę!

Kociaku, nie mogę spać kiedy się denerwujesz – Percussus był lekko wkurzony – więc…

Zamknij się! Stul pysk! – Ryknąłem do niego.

O dziwo się uspokoił.

Pokręciłem z rozdrażnieniem głową, po czym wstałem i odszedłem jak najdalej od pawilonu. Czemu tu każdy jest… aż takim idiotą?!

Bo jesteśmy dla nich za mądrzy kociaku.

Powiedziałem ci…!

Nie rozkazuj mi! – Percussus podniósł głos, aż serio się go przestraszyłem – Denerwujesz mnie kociaku!

Przypominam ci, że…!

Kociaku, chyba się nie zrozumieliśmy. Mnie się po prostu nie rozkazuje. Mnie się nie poucza. Kociaku uczyłem cię już tego, a ty ciągle nie możesz tego zapamiętać.

Widocznie nie chcę – Warknąłem.

Przechodziłem z zaciśniętymi pięściami koło domku Hermesa, kiedy zauważyłem, że ktoś kręci się w ich domku… Nie byłoby to nic dziwnego gdyby nie fakt, że obecnie wszystkie dzieci Hermesa były na obiedzie.

A kiedy tylko wszedłem na ganek ta osoba w środku pstryknęła palcami i tyle ją widziałem.

Fantastycznie… kręci się tu jakiś znikający się gostek. Fantastycznie!

αNATHANAILα

Bogowie, czemu Percy musi być taki nuuuudny? 

Nie no pytam się poważnie. Postanowiłem podejść do niego po szermierce i pogadać, no ale, chyba zaraz mnie coś strzeli! Cały czas gada o swoim słodziaku, czyli o Nico di Angelo.  Nie no, Nico di Angelo jest spoko, jest słodki i w ogóle… ale… czy on w ogóle pasuje do Persiaka? Nieee… Absolutnie. Chociaż jak tak patrzę na Annabeth oraz mojego brata zaczynam odnosić wrażenie, że miłość to tylko „przeciwieństwa”… cóż.

-… W sumie zastanawiam się czy nie zabrać go na randkę. Myślisz, że to dobry pomysł?

Percy był czerwony jak burak kiedy o to pytał. Odgarnąłem swoje czerwone włosy z czoła i zastanowiłem się. Bo wiecie… ostatnio strasznie dużo osób idzie do mnie i do Oscara aby spytać… no nie zgadniecie! O porady miłosne! Ja wiem, wiem… Jesteśmy synami Erosa i w ogóle, ale ja nigdy nie byłem z kimś dłużej niż dwa dni, a Oscar ma fatalny gust… Właśnie minął tydzień od kiedy zaczął chodzić z Annabeth. F-a-t-a-l-n-y gust, tyle w temacie.

-Wiesz co morsko-oki? – Wyszczerzyłem zęby i spojrzałem na niego zalotnie – Myślę, że potrzebujecie przerwy od siebie.

Percy przez chwilę zdawał się mnie nie słyszeć, dopiero po chwili drgnął i zmarszczył czoło.

-Czemu?

-Oh, no proszę cię, morsko-oki! – Załamałem ręce – Ile można?! Nie odchodzicie od siebie na krok! Chyba, że idziesz na zajęcia… szczebiotacie do siebie jak malutkie nastolatki! No a przynajmniej ty… Wiesz, a może po prostu jestem zazdrosny o ciebie, mh?

-Ale jak? Spędzam z nim za dużo czasu? – Percy mruczał do siebie, a po chwili podniósł na mnie przerażony wzrok – Czekaj! Co ty przed chwilą powiedziałeś?!

Wybuchnąłem śmiechem, skłoniłem się lekko i odszedłem… ech… tyle w mojej kwestii pomagania w sprawach miłosnych, nie to, że coś ale jakoś tak idiotycznie, że łażą z tym do mnie.

Aha… Problemem są jeszcze dziewczyny. Naprawdę co im się podoba w bladym, czerwonowłosym, wysokim chłopaku? Żałuję, że nie mam takiego powodzenia z chłopakami, bo to jak te dziewczyny piszczą kiedy przechodzę obok… no po prostu, nic tylko im strzelić.

Ale najbardziej to chciałbym strzelić tę sukę Annabeth…

Wszedłem do domku Erosa.

Na kanapie siedział Oscar, czytał jakąś książkę, zaś wtulała się w niego Annabeth, uśmiechała się pod nosem, zaś Oscar był zbyt pochłonięty książką by z nią rozmawiać aczkolwiek raz po raz gładził ją po włosach.

Annabeth spojrzała na mnie chłodnymi, szarymi oczami. Wystawiłem jej język i zamknąłem się w swoim pokoju. 

Walnąłem się na łóżku i zacząłem gapić się  w sufit… tak kolejny bardzo oryginalny wieczór, ale kiedy już powoli zacząłem przysypiać usłyszałem czyjś krzyk po za domem:

-Pomocy!

Jeśli znowu ktoś zdenerwował kogoś z domku Aresa i teraz robi mega aferę, to poważnie go strzelę, a kiedy już miałem sprawdzić o co chodzi, usłyszałem kolejny wrzask i po prostu wybiegłem z domku. Kilka kroków przed domkiem Erosa klęczał Topaz, jego różowe oczy błądziły w przerażeniu. Z początku tylko na niego zwróciłem uwagę, póki nie zauważyłem obok czego… kogo klęczy.

Na trawie leżała dziewczyna… taaa… grupowa domku Hekate, była cała podrapana, pogryziona, a w serce miała wbity sztylet.

Annabeth która wyszła zaraz za mną pisnęła i ukryła twarz w dłoniach z kolei Oscar podszedł do Topaza, coś mu powiedział, ale chłopak pokręcił głową, a jego różowe oczy zaczęły się niebezpiecznie błyskać. Później rzucił mi nienawistne spojrzenie, więc tak jakoś musiałem podejść.

Widok zmasakrowanej grupowej domku Hekate na pewno nie był jakiś… najpiękniejszy, ale, że tak powiem niespecjalnie mnie ruszał.

-Nathanail biegnij po kogoś – warknął Oscar i poprawił swoje okulary.

-Czemu ja? – Złożyłem ręce na piersi.

-Homo homini consulere debet. Więc idź!

Przewróciłem oczami.

-Ja pójdę! – Rzuciła szybko Annabeth i odbiegła.

Oscar rzucił mi rozgniewane spojrzenie, ale na chwilę bo zaraz zaczął przyglądać się uważnie grupowej.

-Jest pogryziona – serio on powinien zostać detektywem – i podrapana. Gdyby nie sztylet, można by uznać, że zaatakowało ją zwierzę – nie wiem czemu zerknął na Topaza.

A co do Topaza, to przerażenie w jego oczach zniknęło, wydawał mi się nawet lekko znudzony.

Rzuciłem na grupową Hekate jeszcze jedno spojrzenie i wtedy…

-Czekaj… - warknąłem do siebie – Ten sztylet.

Oscar zmarszczył czoło.

-Co jest? – Spytał.

-Taki… znaczy nic, nic – zwiesiłem głowę – Może jednak po kogoś pójdę.

Wstałem i nie zważając na to, iż Oscar za mną woła poszedłem w kierunku domku Nyks. Taki sztylet… taki sztylet widziałem tylko u jednej osoby. A tą osobą jest… Jack Walker.  

α α α α

Powiem tak… Oscar jest w swoim własnym niebie. Nie wiadomo kto zabił grupową domku Hekate, właściwie to wiadomo niewiele, właściwie to nie wiemy nic. I właściwie niewiele mnie to interesuje, ale na pewno spalenie całunu grupowej nie było najweselszym zebraniem obozowiczów.

Wybrano nowego grupowego, zaś ja podsłuchałem jak Chejron rozmawiał z Panem D. na temat, iż grupowa została zabita przez jakiegoś obozowicza! No mówię wam, Oscar jest w niebie. Niestety, owo niebo dzieli razem z Annabeth… Jak ja nienawidzę tej suki!

Tak czy inaczej zaraz po spaleniu całunu przechodziłem koło magazynku z bronią. Wybiegł z niego Topaz i wpadł prosto na mnie. On jest.. taa… chyba zaraz po Jack’u w kwestii „nie lubię go, ale moje serce wie lepiej”.

-Oh… to ty – warknął i zawiesił na swojej szyi jakiś naszyjnik (nawiasem mówiąc miał na sobie to obrożopodobne coś, co mu podarowałem)

Ale poważnie… żadnego „pedale”? Trzeba sobie zapisać ten dzień w kalendarzu.

-No tak wyszło, że ja – wyszczerzyłem zęby, Topaz zmarszczył czoło – Ej, Topcio…

-NAZYWAM SIĘ TOPAZ, NATHANAIL! – Ryknął tak głośno, że miałem wrażenie, że właśnie spowodował trzęsienie ziemi.

-A mi mów Nat – wybuchnąłem śmiechem.

-Nienawidzę zdrobnień, di Carlo – Topaz przetarł dłonią oczy – Za-zaraz… Czemu ze mną rozmawiasz?

Właśnie sam zaczynam się zastanawiać, czemu jeszcze od niego nie oberwałem.

-Wpadłeś na mnie – uśmiechnąłem się lekko, chłopak wcisnął dłonie w kieszenie spodni – Ładny naszyjnik, ale nie za bardzo się ozdabiasz?... Jak na faceta? – Zaśmiałem się cicho.

Topaz wzruszył ramionami, ale po chwili wyszczerzył zęby w szaleńczym uśmiechu, a jego czy rozbłysły neonowo różowym kolorem. Cofnąłem się lekko, a Topaz wybuchnął śmiechem, ale po chwili powrócił do normalnego wyglądu.

-Nie wtrącaj się w moje sprawy, czerwonowłosy – Topaz wytknął mnie palcem – Naprawdę nie chcesz mnie zdenerwować… prawda?

-J-jasne – zająknąłem się.

-I dobrze – Topaz spojrzał w niebo – będzie burza.

To powiedziawszy odwrócił się na pięcie i poszedł przed siebie. A jakby na zawołanie nieopodal obozu zagrzmiało i niebo pociemniało od czarnych chmur.

Ja zaś poczułem się strasznie senny, chyba pójdę się zdrzemnąć…

α α α α

"-Ej bracie, nie zgubiliśmy się? – Spytałem i złapałem Oscara za jego białą koszulę – Wuj kazał nam się nie oddalać, prawda?

Oscar… zawsze pewny siebie, nawet teraz gdy oddaliliśmy się od domu i zabłądziliśmy na wsi nie okazywał przerażenia! Ja go serio podziwiam! Aczkolwiek zazdroszczę mu jak diabli! Wszyscy tylko „Oh, on naprawdę ma tylko 7 lat? Wygląda na co najmniej 9!”. A mnie mylą z dziewczynką!

Oscar poczochrał mnie po włosach i zaśmiał się głośno.

-Uznajmy to jako przygodę! – Podwinął rękawy swojej białej koszuli, po czym poprawił okulary – Kto pierwszy na Polu Różanym ten nie będzie się usprawiedliwiał wujowi! – Ryknął i pognał przed siebie.

Nie widziałem żadnego „Pola różanego”. Eee… A tak w ogóle to co to jest? Ale pognałem za nim. Nie lubię przegrywać. Oczywiście moja przydługa grzywka wpadała mi do oczu, co jest niesamowicie denerwujące! I oczywiście, że nie dam sobie obciąć włosów, już i tak dostałem po łapach jak kiedyś obudziłem się z czerwonymi! Ale przysięgam na moją porcję czekolady, kładłem się spać z czarnymi i nic przy tym nie majstrowałem!

W końcu dotarłem w jakieś miejsce… pełne czerwonych róż. Kompletne pustkowie, zupełnie jak w książce którą czytał mi na głos Oscar. Przy okazji mój ślamazarny brat nadbiegł dopiero po kilku minutach, a dyszał tak ciężko jakby musiał dziesięć razy przebiec tę samą odległość! Mój brat to słabiak i tyle.

Wybuchnąłem śmiechem i zacząłem krążyć w kółko, zaś Oscar kręcił raz po raz głową i zaczął czegoś szukać. Nie zwracałem specjalnej uwagi na to, czego dokładniej szuka póki mnie nie zawołał. Znaczy się nie chciałem do niego podchodzić, ale sam mnie zaciągnął za ucho w to miejsce, więc…

-Czego ty chcesz? – Złożyłem ręce na piersi.

-Spójrz – Oscar zupełnie nie przejął się tym, że jestem obrażony i wskazał na jakąś różę.

-No róża – prychnąłem cicho i odgarnąłem kosmyk włosów z oczu.

-Nie no, ty jednak jesteś mega ślepy – wycedził przez zęby – Spójrz na płatki.

Z początku odwróciłem wzrok, ale byłem jednak zbyt ciekawy.

No kwiat jak kwiat, wszystko ma takie kwiatowe, ale mojemu bratu chyba chodziło o kolor. W połowie czerwona, w połowie czarna.  Bardzo ładna, prawie chciałem powiedzieć, że jest piękna, ale w ostatnim momencie przypomniałem sobie, że jestem obrażony.

-No kwiat. Boże, Oscar ja wiem jak wygląda kwiat!

Oscar uderzył się dłonią o czoło, po czym spojrzał na mnie czarnymi oczami.

-Ten kwiat jest podobny do nas – stwierdził.

Wybuchnąłem śmiechem! No bo… jak kwiat podobny?! Ale Oscar nawet się nie uśmiechnął… Boże on jest czasami taki nuuuuuuuuuuuuuuuuuuudny.

-W czym niby jest podobny? – Zaśmiałem się. Oscar powinien chodzić częściej do lekarza.

-Czerwień i czerń – powiedział i zerwał różę – Spójrz na mnie, spójrz na siebie i popatrz na płatki róży.

Zmarszczyłem czoło.

-Oscar, może ty się źle czujesz, co? Chodźmy do domu – błagałem.

-Ale spójrz – Oscar zdawał się być zafascynowany – To nie przypadek, że znaleźliśmy taką różę.

-Ona jest dziwna – teraz zachowanie Oscara lekko mnie przerażało – wracajmy.

-Nie, ona jest wyjątkowa – Boże… zasób słów Oscara mnie przeraża – Zabiorę ją ze sobą.

-Zwiędnie – wcisnąłem dłonie do kieszeni.

-Nie – Oscar uśmiechnął się i schował swoją różę do plastikowego woreczka który przyczepiony był do jego spodni – Ona jest „nami”, póki będziemy się wspierać, ona będzie żywa – Oscar zaśmiał się cicho, a mnie jakoś tak dziwnie zabolało serce – Więc jak Nathanail? Będziemy się wspierać?

Oscar wyciągnął do mnie swoją bladą dłoń.

-Okej – uśmiechnąłem się lekko i położyłem swoją dłoń na jego – I co teraz?

-Po prostu powtórz za mną… My bracia di Carlo…

-…My bracia di Carlo – ledwo powstrzymywałem się przed wybuchnięciem śmiechem, lecz Oscar ciągle miał kamienną twarz.

-Będziemy się wspierać…

-…Będziemy się wspierać – mój wzrok zaczął błądzić po niebie, które powoli stawało się coraz bardziej czerwone… naprawdę powinniśmy wracać!

-Od teraz do końca…

-…Od teraz do końca – poważnie, zaraz wybuchnę ze śmiechu!

-I nigdy nie zrobimy czegoś przeciwko sobie…

-… I nigdy nie zrobimy czegoś przeciwko sobie.

-A symbolem naszego postanowienia będzie róża. Koniec.

-…A symbolem naszego postanowienia będzie… róża. Koniec.

-„Koniec” mogłeś sobie darować – Oscar pstryknął mi nad głową palcami – Chodź, wracajmy do domu – złapał mnie za dłoń i poszliśmy przed siebie."

α α α α

Ze snu wyrwał mnie Oscar. A mianowicie oznajmił, że idzie do pawilonu. Właściwie nie wiedziałem czemu, ale pognałem za nim.

-Oscar! Oscar! Oscar czekaj! – Ale mój brat się nie zatrzymał.

Dopiero w pawilonie usiadł przy stole Erosa, wyciągnął z torby zeszyt i zaczął coś w nim skrobać. Westchnąłem ciężko.

W pawilonie oprócz Oscara i mnie, były jeszcze dwie osoby. Jack oraz Max, siedzieli przy stole Hermesa i rozmawiali ze sobą i o dziwo nie kłócili się. Jack co prawda jak to Jack, przeklinał co drugie słowo, ale zdawało mi się, że gdy rozmawiał z Max’em uśmiechał się lekko… wspaniale.

-Oscar, mogę z tobą pogadać? – Warknąłem i podszedłem do brata.

-Nie! – Wycedził przez zęby – Odczep się.

Złożyłem ręce na piersi, ale wtedy od stołu Hermesa usłyszałem zimny śmiech. Jack, dosłownie zalewał się łzami, śmiejąc się jakby postradał zmysły.

-Co jest? – Spytał gdy się uspokoił – Macie problemy w związku? Oh, no tak, przepraszam, przecież jak brat może się jebać z bratem?

-Stul pysk! – Ryknął Oscar i rzucił w Jack’a swoim zeszytem, jednakże Jack uchylił się przed uderzeniem.

-Bo co?! – Jack uśmiechał się złośliwie – Wiecie jak chcecie się kochać, to nie ma sprawy. Ale nie tutaj, podobnie jest ze szczebiotaniem do siebie… więc jeśli chcecie jedno lub drugie, to wypierdalać mi stąd!

-Jack… - Max chciał złapać syna Hermesa za dłoń, ale ten rzucił mu takie spojrzenie, że chyba nawet Fatum by teraz nie pomogła.

-Nawet nie próbuj ich bronić! – Ryknął Jack, po czym wskazał na mnie palcem – Tak czy inaczej, ten farbowany gówniarz jest jebanym pedałem, więc nawet z nim nie zaczynaj! On nawet imię ma tak strasznie „męskie”!

Wredny cham!

Chciałem to olać, jak zwykle… Ale jakoś nie potrafiłem. Spuściłem głowę, a gdy lekko zapiekły mnie oczy odbiegłem w stronę lasu. Nienawidzę go, a zarazem go kocham! Jakie to jest chore!

-Nathanail?! Nathanail?! – Za mną pobiegł ten cały Max. Lekko zwolniłem tępo by mógł mnie dogonić – Ej, nie przejmuj się nim. On jest spoko, tylko ostatnio strasznie się denerwuje, to nie jego wina.

-Jasne – burknąłem, po czym p uważnie Max’owi – Możesz coś dla mnie zrobić?

-Mh… A co?

-Ale obiecaj, że to zrobisz – uśmiechnąłem się lekko.

-W granicach rozsądku – Max odwzajemnił uśmiech.

Jego szare oczy błyszczały pewną dozą ciekawości.

-Złap mnie za rękę. Proszę – wyciągnąłem do niego dłoń.

Max zmarszczył czoło, spojrzał na mnie dziwnie, ale po chwili wsunął swoją dłoń w moją i poszliśmy przed siebie. Prawdopodobnie posunąłbym się do pocałunku, może do czegoś więcej gdyby nie fakt, że gdy przechodziliśmy koło jakiegoś wysokiego kamienia Max czegoś nie usłyszał.

Natychmiast puścił moją dłoń i krzyknął abym biegł, nie oglądając się za siebie. Mnie zajęło kilka sekund przeanalizowanie sytuacji, a Max biegł już w stronę domku Nyks. Nie wiedziałem co go tak przeraziło, ale wzruszyłem ramionami i również zacząłem biec, ale w przeciwnym kierunku. Pewnikiem pobiegłbym do domku Erosa, gdyby nie fakt, że spojrzałem się za siebie.

Max już wbiegł do domku Nyks, ale ktoś biegł za nim. Ktoś wysoki i atletycznie zbudowany. Nie było jak aby ktoś po za mną go zobaczył, wszyscy byli na zajęciach, z resztą zbliżało się ognisko…

Max w co ty się wpakowałeś?

Pognałem w kierunki domku Nyks. A kiedy tam dobiegłem drzwi akurat zamknęły się z trzaskiem, przysunąłem się do otwartego okna. W domku Nyks były dwie osoby… Max oraz jakiś prawie dorosły, jeśli nie dorosły chłopak, o dziwnie obstrzyżonych blond włosach, nie widziałem jego twarzy.

Jeśli coś zrobi Max’owi, natychmiast wpadnę do domku, jeśli jednak to jakiś jego znajomy, dam sobie spokój.

Blondyn zatrzasnął drzwi domku Nyks, z kolei Max zaczął się lekko cofać, chociaż w jego oczach ciągle widziałem ciekawość.

-Kim jesteś? – Zapytał Max, nawet się nie zająknął.

-Nazywam się Ashkii – głos tego faceta był zimny, ale… całkiem przyjemny dla ucha.

-Czego chcesz?! – Max pokręcił z rozdrażnieniem głową.

Wtedy ten cały Ashkii popchnął Max’a na kanapę, po czym wyciągnął z pochwy miecz i wycelował w syna Fatum.

-Przysięgnij na Styks, dzieciaku, że nie powiesz, że mnie tu widziałeś!

Max splunął z niesmakiem.

-Nienawidzę przysiąg, szczególnie składanym synom Pasitheai! Nie przysięgnę!

-W takim razie cię zmuszę – Ashkii usiadł okrakiem na Max’ie i wpoił swoje usta w jego.

Powinienem był zareagować, ale mnie zamurowało. Gapiłem się bez słowa, jak kilkoma ruchami, Ashkii ściąga koszulę Max’a… na szczęście Max, jest nie bez powodu synem Fatum, więc dosłownie zrzucił z siebie Ashkii’a.

Max szybko wstał z kanapy, jego szare oczy błyszczały w ciemnościach domku.

-Nie waż się mnie dotykać po raz drugi! – Ryknął syn Fatum.

Ashkii wybuchnął śmiechem i nim Max zareagował, przycisną go do ściany, trzymając od tyłu. Zaczął go całować po szyi, po czym warknął mu prawie nie słyszalnie do ucha:

-Jeszcze tu wrócę… do ciebie, synu Fatum. Upewnię się, że nikomu nic nie powiesz.

Kiedy to powiedział, zaczął powoli iść w stronę wyjścia, a ja ukryłem się za rogiem.

Pięknie… po prostu pięknie.

ђSUNAJђ

Nie za dobrze się dzieje. Ashkii mnie szukał, na szczęście natrafił na tego syna Erosa i Fatum, bo obawiam się, że na obozie byłby kolejny trup.

Tak, postanowiłem ostatecznie odizolować się od Ashkii’a, nie jest to coś co podjąłem samodzielnie, ale powiedzmy sobie szczerze… co mi po pomocy kogoś kogo Anvik nienawidził?

Tak czy inaczej na pewno nie miałem zamiaru zbytnio angażować się w spawy obozu, nawet jeśli doskonale wiedziałem kto zabił grupową domku Hekate. To było do przewidzenia w stosunku do tej osoby, jest zbyt… inna.

-Sun, pomożesz mi? – Steven uśmiechnął się do mnie, w dłoniach trzymał dwie spore skrzynki.

Wzruszyłem ramionami i wziąłem jedną od niego.

-Gdzie zanieść? – Spytałem.

-Do kliniki – Steven wyszczerzył zęby – Przy okazji mówiąc, dawno cię nie widziałem.

-Tak – burknąłem.

Steven spojrzał na mnie zza skrzynki, ale natychmiast odwróciłem od niego wzrok. Pomogłem mu z ładunkiem, po czym jak najszybciej się oddaliłem.

Mój smok ganiał gdzieś po lesie, ale niespecjalnie się tym martwiłem, bo kto jak kto, ale Nils poradzi sobie praktycznie ze wszystkim… już nie raz uratował mi życie, aczkolwiek… zawsze bał się Ashkii’a… mam nadzieję, że ten drań nie kręci się już w okolicy.

ђ ђ ђ

Było już dawno ciemno, a ja siedziałem na dachu domku Tanatosa i gapiłem się w gwiazdy. 

Prawdopodobnie spędziłbym tak całą noc, gdyż harpie niezbyt lubią zwracać na mnie uwagę, gdy pod moim domkiem chrapie spory smok, ale w chwili mojego największego zamyślenia coś przy strumyku wybuchnęło. Usłyszałem ryk, jakby potwora, po czym Jack ryknął chyba na pół obozu:

-Młody uważaj!

Zerwałem się na równe nogi, opadłem na ziemię i pognałem w kierunku strumyka z wyciągniętą bronią i dobrze zrobiłem…

W samym środku strumyka, z wody uformowała się jakaś postać… kobiety. Bardzo ładnej, młodej kobiety, uśmiechała się złośliwie, przy jej „nogach” leżał Max, syn Fatum gapił się na kobietę z na wpół otwartymi oczami zaś po drugiej stronie strumyka…

Stał jakiś chłopak. Dobrze zbudowany, widziałem go ledwo w blasku okolicznych świateł, ale był na pewno blady, długie, chyba czarne włosy spięte miał w kucyk, ubrany był w czarną skórzaną kurtkę, lekko brudną od ziemi koszulę, oraz zbyt duże dla niego spodnie… zbyt duże, a przecież, sam chłopak sam w sobie był wysoki. W ciemności widziałem jego oczy… neonowo różowe z kocimi szparkami.

Ktokolwiek to był, nie wyglądał przyjaźnie. Śmiał się jak opętaniec i jednym skokiem przeskoczył przez strumień, stanął przede mną i wyszczerzył ostre, pokryte krwią zęby, po czym ponownie wybuchnął śmiechem by po chwili zwrócić się do kobiety, która z każdą chwilą stawała się coraz bardziej… cielesna.

-Hahahaha! Andro moja droga, droga siostrzyczko, czyż nie wspominałem ostatnio jak bardzo nudny jest świat śmiertelników?! – Ponownie wybuchnął śmiechem i zauważyłem jak z rękawa kurtki wysuwa powoli ostry nóż.

-Percussusie, mój drogi, drogi braciszku – ta cała Andra mówiła koszmarnie przesłodzonym głosem – Nasza ostatnia rozmowa odbyła się trzysta lat temu! Chyba nie oczekujesz, że przez trzysta lat coś z niej zapamiętam.

-Hahaha! – Percussus… kimkolwiek on jest… nożem rozerwał gumkę, która utrzymywała jego włosy w kucyku, przez co rozwiały się na wietrze – Dobra siostra, mam ci zbić dupę jak ostatnim razem?

-Znalazłeś sobie niezłe ciało, braciszku – Andra wyszczerzyła zęby koloru wodnej piany – Ale czy przypadkiem nie możesz już sobie formować ciała?

Percussus zamyślił się. A przynajmniej na parę sekund, gdyż po chwili wybuchnął zimnym i głośnym śmiechem, po czym rzekł:

-Nie, ja nie formuję już sobie ciała… ja je przejmuję! – Zaniósł się ponownie dzikim śmiechem – A teraz suko giń! Ja i mój kociak chcieliśmy porozmawiać… na osobności! 

***

Bogowie! Dwa dni opóźnienia z rozdziałem! Jak nikt mi nie wierzył, że nie mam weny to proszę, oto dowód... moja wena serio... a raczej jej brak, stworzyła coś takiego co tylko z nazwy jest rozdziałem, ma tylko 13 stron, a zazwyczaj robię 14 ;_; Przepraszam i mam nadzieję, że kolejny rozdział będzie... Yhm... bardziej ciekawy xD