ROZDZIAŁ XII

Rozdział XII. Taniec w deszczu

αNATHANAILα

Tak więc ten… Jakaś laska groziła śmiercią Dave’a jeśli nie będziemy współpracować. Znaczy się… Z czym mam współpracować?!

-Ej no, laska wyluzuj – zacząłem nieco drżącym głosem – Mogę zrobić co chcesz, jeśli nie tyczy się to dzieci i zwierząt.

Dziewczyna mocniej przycisnęła nóż do gardła Dave’a, którego wzrok był utkwiony we mnie co wcale nie ułatwiało sytuacji. Natomiast Oscar był nad wyraz spokojny.

-Jak się nazywasz? – Oscar złożył ręce na piersi.

-Oscar, później umówisz się na randki – warknąłem -  teraz myśl tymi swoimi szarymi komóreczkami!

Oscar spojrzał na mnie z ukosa takim wzrokiem, że jakbym tylko potrafił to zapadłbym się pod ziemię.

Dziewczyna ciągle nie puszczała Dave’a ale ku mojemu zaskoczeniu odpowiedziała na pytanie Oscara:

-Nazywam się Cassandra. Cassandra Walker – jej oczy błyskały się niebezpiecznie – A skoro już się przedstawiłam, macie kurwa dwie minuty, on ginie albo idziecie ze mną!

-I tak go nie zabijesz – Oscar wyszczerzył zęby – Nic ci to nie da, natomiast tylko przysporzy ci problemów.

-Chcesz się gówniarzu przekonać?! – wycedziła.

-Ej, nie chcę się wtrącać… – zacząłem.

-To się nie wtrącaj! – Ryknęli w jednym momencie Oscar i Cassandra.

Przewróciłem oczami.

-Powoli te dwie minu… - ponownie zacząłem.

-Zamknij się – Oscar kopnął mnie w kostkę – Zanim nas jakże brutalnie porwiesz, możesz wyjaśnić czemu?

-To nie jest film – Cassandra lekko zelżyła uścisk na gardle Dave’a, który teraz z kolei patrzył się prosto w oczy Oscara, mogę nie komentować?

-Masz rację nie jest – Oscar zaczął coś tam gadać z czego zrozumiałem jedno słowo na czternaście… a ta dziewczyna chyba nie więcej, tak czy siak wyrwało mnie dopiero jego głośne i stanowcze – Już!

Pociągnął mnie za rękę i popchną zdezorientowaną dziewczynę na ścianę, Dave wyrwał się, jeszcze chciał Cassandrę skopać, ale w ostatnim momencie złapałem go za koszulę. Wybiegliśmy z męskiej toalety a w samym lokalu… krew. Po prostu od groma krwi.

-„Nie zrobi tego”?! – Ryknąłem na zewnątrz – Więc to czerwone coś, to był keczup?!

-Później pogadamy – Oscar poprawił okulary – Dave leć na policję, już!

Dave był lekko zielonkawy, aż chciałoby się go jakoś pocieszyć niestety Oscar ponownie złapał mnie za rękę i pociągnął na drugi koniec ulicy, dopiero kiedy skręciliśmy z milion razy w miliony uliczek, omijają tryliardy sklepów i Bóg wie ile ludzi, pozwolił się zatrzymać.

-Dobra – wydyszałem – jedno zasadnicze pytanie – schyliłem się i położyłem dłonie na kolanach by złapać oddech – Po co?!

Oscar wsadził dłonie w kieszenie i pokręcił głową.

-To było dziwne – stwierdził – Była krew, nie było trupów. Pojawiła się jakaś dziewczyna chciała nas złapać, nie goniła nas. Dave nawet nie wydawał się specjalnie zaskoczony naszym pojawieniem się.

-Mieszkamy… Mieszkaliśmy niedaleko, właściwie są teraz wakacje i…

-I powinniśmy być za granicą, nie? – Oscar oparł się o murek.

-Dobra, dobra – wyprostowałem się – Ty i te twoje teorie spiskowe. Nawiasem mówiąc, fajne miała nazwisko nie?

Oscar zapatrzył się przed siebie, wiatr który przed chwilą zawiał zgarnął jego włosy z twarzy, przez co nie wpadały mu do jego czarnych oczu. Jeśli miałbym teraz narysować boga, narysowałbym Oscara… Ech… czyli tak to jest jak ma się coś nie tak pod czaszką i podoba ci się własny brat. Ja wiem, to obrzydliwe w społeczeństwie, ale jestem tylko człowiekiem, ludzie mają wady. Ja się szybko zakochuję, ale zazwyczaj bez wzajemności. Typowe… Teraz wszyscy oni, znajdą sobie kogoś a ja zostanę sam. Nie no, już się przyzwyczaiłem. Serio…

-Nathanail, nie rycz – warknął Oscar – i słuchałeś mnie?

-Ja płaczę? – Zaśmiałem się przez łzy – Coś mi do oka wpadło. A co mówiłeś?

-Mówiłem, że nie wiem o co ci chodzi z jej nazwiskiem i zaraz będzie lać, więc jakbyśmy mogli już się ruszyć to byłoby miło – poprawił okulary.

Przetarłem oczy i wyszczerzyłem zęby, a kiedy zaczęliśmy iść przed siebie wyjaśniłem:

-Walker, tak ma na nazwisko Jack.

-Nathanail, nie chce mi się mówić statystykami, ale zdajesz sobie sprawę, że to nazwisko jest dosyć popularne? – Oscar prychną sarkastycznie.

-No wiem! Ale czy ona nie przypominała ci Jack’a?!

-Nie… Nie wiem – poprawił się – Jack ma białe włosy, nie czarne. Po za tym rysy twarzy mężczyzn różnią się od kobiet, więc…

-Ty masz mnie za kompletnego idiotę, prawda? – Zwiesiłem głowę.

-Zgadza się – odparł poważnie i w tym momencie luną deszcz.

Westchnąłem ciężko.

Przez te kilka minut co wolałem milczeć obydwoje zmokliśmy do suchej nitki, a ulice całkiem opustoszały, wiatr zrobił się straszny, a my nie za bardzo mieliśmy się gdzie schronić. Jakimś cudem Oscar wypatrzył nieczynny przystanek autobusowy. Mówiąc nieczynny mam na myśli zdemolowany, cały ozdobiony graffiti oraz pewnie nie widzący od kilku dobrych lat żadnego autobusu, przystanek. Na szczęście miał dach i to w sumie było wystarczające.

Podbiegliśmy do niego. Był pusty więc mogliśmy się bez większych nieprzyjemności schronić. Oscar usiadł na zdemolowanej ławce, odsuwając się na sam jej koniec kiedy postanowiłem się przysiąść. Nie miałem większego nastroju by mu podokuczać więc również przesunąłem się na drugi koniec i patrzyłem się jak po dziurawej szybie spływają krople. Ta… bardzo interesujące zajęcie, pewnie gdybym był Oscarem z nudów zacząłbym liczyć krople, po czym mnożyć je, dzielić by w ostateczności po kilku obliczeniach dostać ten sam wynik co na początku. Ale nie jestem nim, więc po kilku sekundach przestałem zwracać na nie uwagi.

Dave… ta laska prawie go zabiła, a przynajmniej była gotowa to zrobić. Więc czemu ja nie zareagowałem? Traktowałem to jak żart, pomimo powagi sytuacji. Oscar ją zagadał, straciła czujność. A ja? Gapiłem się. Gdyby Oscar jej nie zagadał, to jakby to się skończyło? Zabiłaby Dave’a? Zabiłaby go na moich oczach? A ja jak bym zareagował? W ogóle bym zareagował?

Nie ogarniam tego, niby tak szalałem za Dave’em, a teraz mogłem spokojnie patrzeć jak ktoś próbował go zabić… dlaczego?

Westchnąłem ciężko. Oscar wyjął z kurtki książkę, plecaki zostawiliśmy i tak to co mi najbardziej potrzebne mam w kieszeniach, ale… Wyszedłem spod dachu.

-Zmokniesz – warknął Oscar.

-Nic mnie to nie obchodzi! – Krzyknąłem na całe gardło i zaśmiałem się – Nic! Rozumiesz?!

-Będziesz chory – Oscar nawet nie podniósł wzroku.

-Ja już jestem chory! Jestem chory z miłości!

Oscar spojrzał na mnie znad okularów i pokręcił głową.

-Zaraz będziesz chory na gardło, nie drzyj się, wszyscy cię słyszą.

Wybuchnąłem śmiechem, zdjąłem z siebie kurtkę i rzuciłem nią w Oscara po czym zacząłem kręcić się wokół własnej osi. Po chwili byłem cały przemoczony, ale nie wiele mnie to interesowało. Ściągnąłem gumkę z włosów i po chwili mogłem spokojnie wyżynać z nich kilka litrów wody.

-Oscar! – Podbiegłem do niego – Zatańczymy?

-Chyba. Sobie. Kpisz. Nathanail! – Wycedził – Nakładaj kurtkę!

Wyciągnąłem do niego rękę.

-Nikogo nie ma – uśmiechnąłem się – Proszę.

-Nie – wlepił oczy w książkę – Nie, nie i jeszcze raz nie. Odbija ci.

-Powiedziałem, że jestem chory z miłości – wyszczerzyłem zęby.

Oscar wstał i zdzielił mnie książką po głowie, wybuchnąłem śmiechem.

-Nie mieliśmy o tym rozmawiać!

-Ty o tym wspominasz – uśmiechnąłem się – Chodź. Taniec. Już. Teraz. W tym momencie.

-Nie… - Oscar zatrzasnął książkę – Przestań mnie męczyć.

Opadłem na kolana i przytuliłem się do jego nogi.

-Proszę, proszę, proszę, proszę, proszę, proszę, prooooooooooooszę! Oscar, proszę! – Darłem się na całe gardło – Oscar!

Mój braciszek poczerwieniał.

-Wstań na nogi, a jak ktoś będzie przechodził?! Wstawaj!

-Z czego się łatwiej wytłumaczysz? Z Tej pozycji, czy z tańca? – Oparłem swoje czoło na jego kroku.

-Nathanail – Oscar dyszał ze wściekłości – Na nogi, już!

-Zatańcz ze mną!

Chwilę milczał, ale kiedy przejechał pierwszy od dłuższego czasu samochód niemal pisnął ze strachu i na jednym oddechu syknął:

-Dobra, raz! A teraz wstawaj!

Wybuchnąłem śmiechem i pociągnąłem go na chodnik, ciągle padał deszcz, więc Oscar zdjął okulary, cały czerwony na twarzy złapał mnie jedną ręką za biodro, drugą za rękę i można powiedzieć, że tak z początku się „bujaliśmy”. Później musiałem go nakłonić do bardziej prawdziwego tańca a mój dosyć niezły słuch wyszukał się melodii w kroplach deszczu i nim się zorientowałem wirowaliśmy po całej szerokości chodnika. Oscar nawet się uśmiechał i przestał być taki czerwony na twarzy.

Co prawda miałem dziwne wrażenie, że ktoś od dłuższego czasu nam się przygląda i nie wiem czemu wydawało mi się, że ktoś jest na dachu pobliskiego budynku, ale nie wspominałem o tym, jeszcze by stracił rytm.

A później kiedy powoli kończyliśmy, ponieważ z powodu przemoczenia robiło się nam trochę zimno… cóż zapewniam, że nie była to moja inicjatywa, ale prawie się pocałowaliśmy! Takie! JEST! JEST! JEST! Niestety prawie. Bo kiedy już stykaliśmy się ustami, Oscar natychmiast się ode mnie odsunął po czym znowu czerwony na twarzy wrócił na przystanek, zabrał książkę którą tam zostawił i zaczął iść przed siebie.

Stałem chwilę jak sparaliżowany. Gdybyśmy się tylko pocałowali… 

-Oscar poczekaj! – Ryknąłem i zapominając o tym, że nie mam na sobie kurtki pobiegłem za nim.

α α α α

Kiedy zapadł zmrok przestało w końcu padać. Ja zdążyłem już podłapać katar, przez co Oscar przeklinał co kichnąłem zbyt głośno, oczywiście kilkokrotnie powrzucał mi, że jestem nieodpowiedzialny i blah, blah, blah, blah. Jezu to tylko katar!

-Ej Oscar, nie chcę przerywać twojego monologu… ale gdzie mamy zamiar spać? Nie to, że coś…

-Zobaczę – Oscar westchnął ciężko – Już zmęczony?

-Jak mam być szczery to chętnie bym się przespał – ziewnąłem cicho.

Oscar pokiwał ze zrozumieniem głową, uniósł wzrok i prawie natychmiast się zatrzymał.

-No to trochę poczekasz – odparł sztywno.

-Hm… Czemu?

Odpowiedziało mi czyjeś łupnięcie o ziemię. Dwie harpie… Nie no, nie żeby coś, jakoś śmiesznie było, że nie spotkaliśmy do tej pory żadnego potwora.

Harpie jak harpie, nie… wcale teraz się nie uginają pode mną nogi i wcale nie walczę po raz pierwszy z potworem… wcale.

Oscar wyjął z kieszeni chusteczkę, gdybym nie wiedział, że ta chusteczka do broń, mógłbym spokojnie popełnić samobójstwo z myślą „Mój braciszek oszalał, będzie rzucał się na potwory z chusteczką higieniczną”, oczywiście po chwili ta „chusteczka” zmieniła się w miecz, więc nici z samobójstwa.

Na moich plecach pojawił się łuk i kołczan niestety nim zdążyłem po nie sięgnąć, pierwsza harpia skoczyła prosto na mnie. Nie zdążyłem zrobić uniku i wylądowałem na najbliższej latarni.

-Auć… - syknąłem mimo woli – Ej! Nie prosiłem się o siniaka na pół czoła!

Coś szarpnęło mnie za bluzkę i potoczyłem się po ulicy, nad sobą słyszałem śmiech harpii. Oscar najwyraźniej nie był zbyt przejęty faktem, że jego własny rodzony brat jest teraz jak lalka przy harpii, ponieważ ani razu nie zerknął w moją stronę tylko wyczyniał różne akrobacje unikając niebieskopiórej harpii.

Tym czasem „moja” brązowopióra harpia co próbowałem wstać, łapała mnie za bluzkę po czym wypuszczała w taki sposób, że w dwie minuty zrobiłem dwieście fikołków i zaliczyłem z trzydzieści uderzeń w murek czy inną latarnię, nie miałem po prostu jak sprowadzić się do pionu i w końcu skończyło się na tym, że gdy mocniej uderzyłem w murek, poczułem nieprzyjemne chrupnięcie w okolicach kręgosłupa i nachwalę pociemniało mi przed oczami.

Dobra powiem tak, że kiedy łupnąłem z taką siłą w murek, myślałem, że gorzej nie będzie… myliłem się, gdyż kiedy tylko mogłem normalnie widzieć zauważyłem, że Oscar walczy już nie tylko z harpią ale również z cyklopem. Właściwie ten widok mnie ocknął bardziej niż zdrowe łupnięcie o murek.

Pomimo cholernego bólu w plecach wstałem, nogi mi drżały, że przez chwilę myślałem, że jest jakieś trzęsienie ziemi. Cudem to opanowałem, sięgnąłem po łuk i nałożyłem na niego strzałę. Harpia która się na mnie uwzięła uniosła się w powietrze, naciągnąłem cięciwę, ale nie strzeliłem. Dopiero kiedy harpia była centralnie nade mną wypuściłem strzałę, która trafiła nieco nad sercem, ale przebiła się na wylot i harpia opadła bezwładnie na ziemię jak zastrzelona gęś.

Fakt faktem, ledwo utrzymywałem się na nogach, ale jakoś udało mi się podbiec do Oscara, stanęliśmy do siebie plecami, ja z naciągniętą strzałą on z mieczem w dłoni, czekając na dobry moment do ataku… znając życie pewnie jego wbudowany w mózg kalkulator właśnie był w trakcie obliczania naszych szans, z prędkością która rozwaliła by większość dobrych komputerów… nie mniej potwory widocznie nie mają tego zwyczaju, więc udało mi się jedynie wystrzelić strzałę prosto w oko cyklopa nim ten nie uderzył pięścią w ziemię i zmusił mnie i Oscara to skoku w bok (ta… nie, nie o to chodzi).

-Oh no po prostu zostawić was na kilka godzin – usłyszałem znajomy mi skądś głos, a później dziki śmiech – Yo!

Z drzewa obok mnie zeskoczył… Topaz! Tylko nie wyglądał jak Topaz, pomijając rysy jego twarzy, które i tak wyglądały jak u dorosłego.

-Ładnie to tak, kochanie? – Szepnął mi do ucha – Ładnie to tak, bawić się beze mnie?

-To-Topaz? – Wycedziłem, co jak co ale z jego ust… chociaż nie, to nie jest Topaz.

Wyszczerzył do mnie ostre i… zakrwawione kły.

-Nie myl mnie z kociakiem, kochanie – zamrugał parokrotnie i jego oczy rozbłysły jak światła samochodów – Dobra, czas się pobawić lalkami! Hahaha!

Niebieskopióra harpia zaskrzeczała jak przerażona kura, ale ten… ktoś dosłownie się na nią rzucił, pomimo tego, że zdążyła się wznieść na parę metrów. Przybił ją do ziemi i zaczął uderzać jej głową o ulicę, niezbyt ładny widok, na szczęście (albo jak po czasie stwierdziłem nie) harpia rozpłynęła się w powietrzu, zostawiając go siedzącego na kolanach i zanoszącego się śmiechem który sprawił, że miałem wielką ochotę go uciszyć.

Później zajął się już oślepionym przeze mnie cyklopem, jakim cudem powalił go gołymi pięściami? Nie wiem. Nie wiem czy chcę wiedzieć, jedno jest pewne… chyba się zakochałem w tym kimś, przypominającym z rysów twarzy i tatuażu pod jednym okiem Topaza. Co z tego, że wygląda na starszego?! Moje serce należy do niego! Dobra, może nie całe, ale jakaś pozostała część na pewno!

-Czterooki?! – Ryknął w kierunku Oscara kiedy po cyklopie pozostał popiół – Nie wiem czy wiesz, ale istnieje coś takiego jak współpraca! Hahaha! Twojego brata nie męczę, odpłaci mi się w inny sposób – spojrzał na mnie i uśmiechnął się jakoś dziwnie – ale ty się nie nadajesz. Więc…

-Więc wara od mojego brata, demonie! – Ryknął Oscar i podbiegł do niego – Myślisz, że nie wiem czym jesteś?! Wiem! Ojciec mi wszystko powiedział, wszystko! A ja wciąż nie mogę uwierzyć, że pozwalają trzymać w obozie coś takiego.

-Cofam – „demon” wybuchnął śmiechem – Podobasz mi się! Co nie zmienia faktu, że najchętniej teraz bym cię rozwalił na drobne kawałeczki! – Ryknął aż po chyba całej ulicy potoczyło się echo.

Podszedłem do nich, chociaż utykałem jak mój wujek po długiej rehabilitacji po wypadku.

-Mnie możesz brać, spoko – zaśmiałem się – Ale od niego won – Objąłem Oscara ramieniem – Kojarzę cię… skąd?

-Nathanail milcz – syknął Oscar ale zagłuszył go ten ktoś.

-Znasz przecież mojego kociaka, mnie widziałeś nawet dwa razy – pokręcił głową.

-Kociaka? – Powtórzyłem.

-On ma na myśli Topaza – wycedził Oscar – Uch! Jaki ja jestem durny, że nie posłuchałem ojca!

Ponownie nasz „zbawiciel” wybuchnął śmiechem, ja chwilę zastanawiałem się jakim cudem on tutaj trafił kiedy dotarł do mnie sens zdania Oscara.

-O-ojciec? Gadałeś z ojcem?! – Oderwałem się od brata i zmarszczyłem czoło – I nic nie powiedziałeś?!

-Nie było o czym rozmawiać…

-Sprawy rodzinne zostawcie sobie na później, debile! – Pokręcił ze zniecierpliwieniem głową- Mówcie mi Percussus, żeby nie było – spojrzał z niewiadomego powodu na mnie i wyszczerzył zakrwawione kły – Później się wami zajmę, niech kociak teraz się pobawi, ja chcę spać. Ciao!

Zamknął oczy, a jego głowa opadła bezwładnie na pierś, a… nie wiem jak to nazwać, tak czy siak kiedy tylko mrugnąłem oczami, w miejscu Percussusa stał Topaz. Był wściekły i nie wiem czemu wydarł się na całe gardło:

-Mówiłem, żebyś kurwa nie przejmował kontroli, jebany potworze! Czy ty to kiedyś pojmiesz! Uch… jak ja cię nienawidzę! Słyszysz?! – Spojrzał później na nas, poczerwieniał i dodał – Um… cześć.

Chciałem coś powiedzieć, ale Oscar mnie wyprzedził:

-Przyszedłeś tutaj sam? W sensie…

-Miał przyjść jeszcze Jack, ale wylądował w klinice – ściszył głos niemal do szeptu – Zemdlał na treningu.

-Powaga?! – Moje serce lekko przyśpieszyło – Yyy… Oscar może powinniśmy tam wrócić i…

-Po co? To tylko jeden syn Hermesa.

-Oscar – jęknąłem i przewróciłem oczami.

Topaz wzdrygnął się.

-Jesteście obrzydliwi – odparł poważnie po chwili i potargał sobie włosy – Dobra, nieważne, szedłem za wami sam!

-A twój pasażer? Czemu to dokładnie on za nami szedł? – Oscar zmarszczył czoło.

-Nie będę ci się usprawiedliwiał! Po za tym, nie bez powodu za wami lazłem taki kawał – przewrócił oczami… on jest jednak uroczy – Mogę wam pomóc, wiem kogo szukacie. To jak? Zaufacie mi? – Wyciągnął dłoń do Oscara.

Ж OSCAR Ж

Topaz. Chłopak, pewnie młodszy od nas o jakieś dwa, trzy lata. Ma nienaturalny kolor włosów, oczu i skóry, również stanowczo zbyt ostre i zbyt długie kły i siekacze. Jest skrajnie nietolerancyjny w stosunku do homoseksualistów, posiada umiejętność przemiany w demona, a raczej uśpienia swojej osobowości i pozwolenie na przejęcie swego ciała przez takowego demona. Syn Eris, bogini niezgody, emanuje aurą nieszczęścia i śmierci, na dodatek jego tatuaż pod okiem, który na pierwszy rzut oka wygląda jak smok, tak naprawdę jest znakiem który można różnorako odczytać: naznaczony, śmiertelny, niegodny Boga, ten który poniesie klęskę, albo po prostu: ofiara (mówię o ofierze rytualnej), tak czy siak nie wiem czy ja zgodziłbym się dobrowolnie przyczepić do swojej twarzy taką „metkę”.

Topaz jego imię pochodzi od kamienia szlachetnego. Jego nazwisko czytane od tyłu to „Blood”. Właśnie przez to nie wiem czy przypadkiem nie jest to po prostu jego pseudonim. Ale w takim razie dlaczego miałby nie przedstawiać się swoim prawdziwym imieniem?

Topaz w swojej prawdziwej osobowości jest słaby fizycznie, a przynajmniej na takiego wygląda, jednakże jako Percussus jest praktycznie nie do pokonania, aczkolwiek jego demon nie jest udany. Prędzej powinienem nazywać go po prostu duchem, gdyż nie potrafi sobie uformować własnego ciała.

Topaz… jego charakter jest niesamowicie zmienny. Jednego dnia mógł się do mnie uśmiechnąć, następnego nie miał oporów przed pokazaniem mi środkowego palca, można by to zwalić na dojrzewanie.

Czemu o tym mówię? Próbuję rozgryźć każdego kto podoba się mojemu bratu. Czemu? Mogę potraktować to jako rozrywkę, z drugiej zaś strony, wierzcie lub nie ale mój brat ma swoje typy, nie zadurza się w pierwszym lepszym kolesiu w dresie, czy coś… Chcę to rozgryźć i na wszelki wypadek ostrzegać takie „ofiary”. Albo przynajmniej wybić Nathanailowi głupie pomysły, kiedyś sprowadzi na siebie gorsze nieszczęście niż wtedy kiedy rozkochiwał w sobie nauczyciela. Nie, nie, nie… wolę o tym zapomnieć.

ЖЖЖ

Odeszliśmy spory kawał od miasta, całkiem zrobiło się ciemno i Topaz zrobił się jakiś nerwowy, więc zarządziłem, że przenocujemy na tym pustkowiu, co to było kilka kilometrów do najbliższego budynku, a i tak była to tylko opuszczona chata.

Nathanail który zasypiał na stojąco zgodził się praktycznie bez słowa, jedynie Topaz był podenerwowany a zapytany przeze mnie czy coś się dzieje odpowiedział, że nie lubi nocy.

-Niech dwie osoby odpoczywają – zarządziłem – Jedna będzie trzymała wartę, zgłaszam się na pierwszego, po mnie będzie Nathanail, później Topaz, zmiany co trzy godziny.

-Będę drugi – odparł oschle Topaz – A Nathanail nie jest odpowiednią osobą do trzymania warty.

-Ej! – mój brat poczerwieniał lekko.

Zgadzałem się z Topazem. Nathanail jest ostatnią osobą którą podejrzewałbym o bycie czujnym, ale przecież, nie będzie z tego powodu miał lepiej.

-Dobrze, możesz być po mnie, ale Nat jest trzeci – poprawiłem zsuwające się z nosa okulary.

-Nazywam się Nathanail! –Ryknął.

Przewróciłem oczami i poprawiłem okulary.

-Czyli możemy odpocząć? – Spytał kiedy się uspokoił i nie czekając na odpowiedź walnął się na trawie.

Zasnął nim chociaż zaproponowałem mu, aby przykrył się moją kurtką więc sam go nią opatuliłem.

-Ty też odpocznij, Topaz – poleciłem.

Chłopak spojrzał na mnie nie ufnie i usiadł na trawie. Byliśmy na jakiś polu, trawa była sucha i pewnie pełna różnych mrówkopodobnych stworzeń, ale najważniejsze, że nikogo w okolicy zdawało się nie być, więc byliśmy po części bezpieczni.

Topaz położył się, aczkolwiek w świetle księżyca widziałem błysk jego oczu, więc widocznie nie miał zamiaru spać, obserwował mnie, chociaż za każdym razem kiedy na niego zerkałem odwracał wzrok. Nie wiem czemu ale miałem wrażenie, że on się mnie boi, nie mam pojęcia czemu, ale wręcz to wyczuwałem, inaczej było z Percussusem, on… w niewyjaśniony sposób wzbudzał dziwne uczucie w moim sercu i myślę, że nie tylko moim, biorąc pod uwagę zachowanie Nathanaila. I nie było to uczucie jakie pojawia się kiedy obok jest Ann…

Właśnie, Ann… Mam wiele sprzecznych zdań na jej temat, ale jestem pewny jednego. Ona mnie nie kocha. A czy ja kocham ją? Nie wiem. W pewnym momencie ze znajomości, przeszliśmy do czegoś poważniejszego i chociaż mogłem jej odmówić, nie potrafiłem. Być może chciałem pokazać bratu, że nie tylko on może się zakochiwać. Być może jest w tym coś czego nie potrafię wziąć na logikę. Na pewno nie jestem pewien, czy ja ją kocham, na pewno jest kimś kogo szanuję, ale… miłość? Czym jest miłość?

Ojciec skontaktował się ze mną podczas snu, powiedział mi, że ja już znalazłem miłość. Powiedział dokładnie, „tragiczną miłość, o tragicznym zakończeniu”, powiedział, że mi współczuje, ale nie pomoże mi, że taka jest kolej rzeczy, że miłość nie zawsze jest sprawiedliwa. Nie rozumiem tego, chociaż już od dawna próbuję to rozgryźć. Niby w kim się zakochałem? Jak można nie wiedzieć, czy jest się zakochany? Nie potrafię tego pojąć, a ja nienawidzę kiedy czegoś nie rozumiem. Istnieją książki o miłości, romansidła, poradniki, osobiście nie lubię ich. Jedynie klasykę, ale każda z romansideł które czytałem kończyła się źle. Nigdy nie było tak zwanego Happy End’u. Czyżby Eros chciał mi powiedzieć, że skończę jak jeden z tych bohaterów? Że stracę tą miłość? Ale z drugiej strony… czym jest miłość? Miłość z naukowego punktu widzenia, jest tylko reakcją chemiczną w mózgu i tylko. Więc powinienem czuć jej efekt. Ale go nie czuję. A więc bóg miłości się mylił. Śmieszne.

-Boże nad czym ja się zastanawiam – warknąłem do siebie.

Topaz mruknął coś pod nosem, później zwróciłem uwagę, że zasnął. Leżał w pozycji embrionalnej z kciukiem przyciśniętym do ust.

-Nie zimno ci tak? – Westchnąłem chociaż doskonale wiedziałem, że mi nie odpowie – Ech… głupek, mogłeś się przykryć…

Oczywiście mi nie odpowiedział, ale zaczął wiercić nogami. Usiadłem pomiędzy nim a moim bratem i spojrzałem w niebo. Nie zapowiadało się na to, aby coś nam groziło więc mogłem pozwolić sobie na chwilę luzu, aczkolwiek ani myślałem o drzemce.

Nawet kiedy już skończyłem wartę, nie potrafiłem zasnąć, patrzyłem się w gwiazdy i starałem się skupić myśli na czymś innym, a nie na tym co noc spędzało mi sen z powiek.

ЖЖЖ

Zasnąłem jakąś godzinę, przed kolejną zmianą warty. Niestety miałem znowu ten sam sen, powtarzający się monotonnie, kiedy tylko udawało mi się zasnąć.

Ten sen… nie wierzę w prorocze sny, ale ten już wyjątkowo mnie denerwuje. Zaczyna się od potężnego wybuchu, z początku nic nie widzę jakby ktoś zasłonił mi oczy, ale to co zasłaniało mi widoczność po chwili opada. Znajduję się w jakimś dziwnym miasteczku, wyglądającym jakby czas się dla niego zatrzymał w jakimś XIX wieku, jedyne co było w nim „nowe” to latarnie na prąd. Nie mniej to miasteczko płonęło, a ja w oddali słyszałem czyjś śmiech. Śmiech skądś znałem, skądś go kojarzyłem, ale nie potrafię przypomnieć sobie skąd dokładnie.

Tak czy inaczej nawet nie potrafiłem go dobrze zlokalizować, raz dobiegał ze wschodu, raz z zachodu. Śmieszną sprawą był również ogień, przypadkiem go dotknąłem wcale nie parzył, był zimny jak lód, no i na pierwszy rzut oka wygląda normalnie, ale jak dokładniej zacząłem mu się przyglądać zdawał się robić z każdą długą minutą coraz bardziej czarny.

W tym miasteczku nie było ludzi. Był tylko ten śmiech, na pewno należał do mężczyzny. Ale kiedy zacząłem iść w kierunku jednego z domów, ogień zaczął mnie otaczać, zamiast koszmarnego gorąca, było zimno, dosłownie drżałem z zimna, pomimo tego, że z każdej strony otaczał mnie ogień. I wtedy obok mnie pojawiał się ktoś. Nie widziałem twarzy, ponieważ była pod kapturem, ale poznałem, że jest to dziewczyna. Bardzo chuda i nieco niższa ode mnie. Wyciągnęła ona rękę w kierunku ognia i ten cofnął się jakby czegoś się obawiał i tak zniknął pożar.

-Poczekaj – zacząłem, chociaż to idiotyczne rozmawiać we śnie – Widzę cię już po raz któryś, kim jesteś?!

-Jestem Nadzieją – odpowiedziała mi monotonnym głosem – Znajdź mnie, jeśli potrafisz. Ale pamiętaj, że sny pokazują krzywiznę rzeczywistości.

-Krzywiznę? – Zmarszczyłem czoło – Ty jesteś tą dziewczyną, którą Chejron kazał nam znaleźć, prawda?

-I tak… i nie – odpowiedziała i zaczęła iść przed siebie – Miło, że wreszcie zechciałeś ze mną porozmawiać, nawiasem mówiąc.

-I tak jesteś tylko snem…

W tym momencie dziewczyna odwróciła się, w cieniu kaptura, na wysokości gdzie powinny być oczy dostrzegłem, jakby dwa „światła” (wiecie kolor oczu odbijał się od lekkiego światła, nieco jak u kotów) prawe zielone, lewe fioletowe. A przynajmniej tak mi się wydawało na pierwszy rzut oka, gdyż po chwili oberwałem pięścią w twarz i wylądowałem na ziemi.

-Za co?! – Ryknąłem.

-„Sen”?! SEN?! – Krzyknęła – Może mam cię jeszcze w jaja kopnąć, żeby ci uświadomić różnicę między wizją a snem?!

Faktycznie… nos w który oberwałem bolał mnie jak diabli, na dodatek już kołnierz mojej koszuli był we krwi.

-Nie trzeba - odparłem.

-Świetnie! – Hope odwróciła się na pięcie – Jakiś ty gbur, jest. Nieważne… posłuchaj mnie. Dla mojego i waszego bezpieczeństwa dobrze będzie jeśli znajdziecie mnie przed następnym zachodem słońca – poprawiła brązowy kaptur – Rozumiesz?

-Nie – odparłem ze wstydem – Pokarz mi swoją twarz, będzie łatwiej cię znaleźć.

-Nie! – Ryknęła z przerażeniem – Fonos który z wami podróżuje, będzie wiedział gdzie ma mnie znaleźć!

-Fonos? Ach… tak, rozumiem – wstałem z ziemi – Dlaczego nie chcesz pokazać swojej twarzy?

-Nie ma nic ciekawego do pokazywania – wycedziła przez zęby – Słuchaj, kontaktowanie się w taki sposób tylko mnie męczy, a to prowadzi do katastrofy…

-Więc czemu…?

-Kiedy się spotkamy nie będę nic pamiętać z tej wizji – odparła poważnie – A tym bardziej tego, więc przekaż Chejronowi – dziewczyna zwiesiła głowę i chwilę milczała by powiedzieć grobowym tonem – Wróg nie zawsze musi być taki oczywisty, wróg nie może być słaby, ktoś inny może okazać się wrogiem, jeżeli uprzedni wróg jest słaby.

-Ja… rozumiem – przyznałem. Przecież to jest… logiczne!

-Dobrze wybrałam, cieszę się. Więc… do zobaczenia. Oscarze di Carlo.

◊TOPAZ◊

I po co się tak drażnisz z nimi kociaku? – Percussus zaśmiewał się w najlepsze podczas gdy ja patrzyłem jak bracia di Carlo skaczą sobie do gardła w kwestii planu.

Bo nie mam zamiaru mieć do czynienia, ani z jednym, ani z drugim. Jeden to pedał, drugi ważniak, który zachowuje się jak pedał, mam dosyć!

Urzekające, kociaku. Ale zdajesz sobie sprawę, że nie mamy zbyt wiele czasu, już i tak spławiłeś tego syna Hermesa i córkę Ateny. Powinniśmy wreszcie zacząć myśleć o sobie, prawda? Nie możesz i ich spławić? Zabrać dziewczynę, zrobić co należy z nią zrobić i wrócić do obozu? – Percussus zachichotał.

To nie jest takie proste, Percussus – westchnąłem ciężko – Nataline jest wkurzająca, o ile dobrze pamiętam, przekonanie jej nie pójdzie nam tak łatwo… jak myślisz, że niby czemu wysłali na tę misję dwójkę synów Erosa? Boga miłości i namiętności?

Pewnie po to, żebym miał się czym pobawić, kociaku.

Po… Pobawić? Percususs, jesteś obrzydliwy – warknąłem.

Przecież to ludzkie, nudzę się.

Nie jesteś człowiekiem.

Ale mam swoje zachcianki. Słuchaj kotek, jeśli chcesz mogę cię uśpić, złapać te szczeniaki za kark i zabrać do Nadziei, ale jeden z tych szczeniaków zbytnio mnie rozprasza… wiesz? Chyba się zakochałem!

Jesteś o-b-r-z-y-d-l-i-w-y! Niby który? Nathanail?!

Percussus mruknął w odpowiedzi i zaczął się śmiać.

Przecież on jest straszny! – Jęknąłem – Nathanail to najgorszy pedał w historii ludzkości, rzygać mi się chce na jego widok, a jak ty mi będziesz jeszcze napieprzać o…

Kociaku, przywłaszczam sobie prawo do niego.

Przywłaszczaj sobie co chcesz, Percussus! Ale nie zapominaj, że dzielimy wspólne ciało – wzdrygnąłem się.

No właśnie, mój kociaku… no właśnie.

Ty chyba nie myślisz, że… - Percussus wysłał do mojego mózgu kilka obrazów, których najchętniej wolałbym w życiu nie widzieć – Zaraz zwymiotuję przez ciebie.

Kociaku jesteś czerwony!

Świetnie, zaraz będę zielony i zwymiotuję. Zamknij się!

Percussus coś tam jeszcze wtrącił, ale postanowiłem tym razem go olać.

-Nie moja wina, że jesteś idiotą, Nathanail! – Ryknął Oscar.

-Nie jestem idiotą, Oscar! – Nathanail złożył ręce na piersi – Słodko wyglądasz jak się złościsz.

Oscar wytknął palcem czerwonowłosego.

-Dla twojego dobra lepiej zamilcz!

-Ej, no miałbym niezłe widowisko jakbyście się potłukli, ale pragnąłbym przypomnieć, że macie misję, a ja mogę pomóc – wyszczerzyłem kły.

Oscar rzucił wściekłe spojrzenie bratu, Nathanail jakby się uspokoił i wyszczerzył zęby.

-A może jakaś mała zachęta dla mnie? – Spytał.

-Nie – warknąłem – Nie zbliżaj się do mnie, pedale. Jasne?

Nathanail wzruszył ramionami, Oscar zaś poprawił okulary i spojrzał w niebo.

-Gdzie mamy iść? – Spytał.

-Przed siebie – odparłem z uśmiechem, nawet nie zdałem sobie sprawy, że powiedziałem to zarówno ja jak i Percussus, razem również dodaliśmy – Zawsze idźmy przed siebie.

-Nie mam nastroju na żarty – warknął Oscar.

-My też – odparłem i ruszyłem przed siebie.

Przez dłuższą chwilę szedłem sam, ale gdy odległość między mną, a bliźniakami znacznie się zwiększyła pobiegli za mną. Właściwie to Percussus mówił mi dokładnie gdzie mam iść, ja już w większości zapomniałem tego terenu, cud, że w ogóle wiedziałem gdzie jestem… sporo się wydarzyło zaraz po tym jak stamtąd uciekłem, nie chciałbym tam wracać, ale cóż… nie tylko ja wpadłem na pomysł by się tam schronić… co prawda mnie zaprowadził Percussus, nie wiem co tę dziewczynę tam zaciągnęło.

Może powinienem przejąć kontrolę?  - Zaproponował po wielu, długich minutach marszu Percussus.

Może nie? – Warknąłem – Wystarczająco naknociłeś.

Kociaku ranisz mnie.

Zaraz to zrobię.

Dobra, dobra, kociaku ja tylko proponuję alternatywę.

Pierdolę taką alternatywę, jak mam być szczery.

Jesteś zbyt szczery, weź kociaku się uśmiechnij.

Po co?

Bo wyglądasz jak Emo. Więcej się uśmiechaj, dobra?

Nie, nie widzę sensu w szczerzeniu się dwadzieścia cztery na dobę.

Kociaku masz piękne kły, może jednak pokazuj je światu?

Żeby mnie powyzywali od potworów?

Żebyś trochę po odstraszał ludzi. Ciągle masz z nimi jakieś kłopoty, słoneczko.

Posłuchaj mnie uważnie…

Ty mnie posłuchaj! Wyczuwam potwory, więc wiesz co to oznacza?!

Taa… - przyznałem niechętnie i spojrzałem przed siebie. Jakieś trzy młode kobiety stały przed nami i uśmiechały się.

Powiedz to, powiedz to! Inaczej nie zareaguję! Powiedz to!

Zawsze tak jest… to jest bezsensu, ale niech będzie. Kobiety zaczęły się zmieniać w wężo-podobne coś, bliźniacy wyciągnęli bronie ja zaś z delikatnym uśmiechem powiedziałem tylko:

-Jestem twój…

***

Okej, o to w kij nudny rozdział, pisany jak najbardziej bez weny ;-; No ale przepraszam, złoża weny się wyczerpały i poszukuję nowych xDDD
Tak czy siak podziwiam tych co nie pozasypiali, a kolejny rozdział... no zobaczymy kiedy się pojawi ;-;