ROZDZIAŁ XIII

Rozdział dedykuję Jupiterowemu Nyksiątkowi,

Już Ty tam pamiętasz za co i ten...

Postaram się napisać dla Ciebie te One-Shoty jak najszybciej!

Pozdrawiam Cię serdecznie i dziękuję za rozmowy po za blogiem oraz wspieranie mnie

bezpośrednio w nim. 

Rozdział XIII. Zerwanie

Ж OSCAR Ж

Niezaprzeczalnie Topaz podczas walki nie ma sobie równych (no chyba, że walczyłby z bogiem czy jakimś poważnie silnym herosem) oczywiście jeśli pominiemy fakt, że podczas walki to wcale nie jest Topaz. Ale to naprawdę nieistotny niuans.

Nie miałem nawet okazji sięgnąć po swój miecz, gdyż gdy tylko o tym pomyślałem, po potworach został tylko pył który przesypywał sobie między palcami Fonos, lub jeśli mam nazywać rzeczy po imieniu Percussus.

-Zero wyzwania – westchnął z udawanym smutkiem po czym wybuchnął szaleńczym śmiechem – Ale nie żyją! – Spojrzał na mnie zza ramienia.

Poprawiłem okulary, Nathanail zaś spuścił wzrok.

-Skoro ich pokonałeś… możesz „przywołać” Topaza. Chce z nim zamienić słówko – wycedziłem przez zęby.

Percussus zacisnął pięść z pozostałością po potworach.

-Kociak jest zmęczony – warknął i podszedł do mnie – Chyba nie chcesz drażnić kociaka, prawda? Każdy kociak może okazać się lwiątkiem, które po obudzeniu oderwie ci głowę! – Wyciągnął dłoń po czym dmuchnął na nią przez co pył poleciał prosto na moją twarz, zakrztusiłem się.

-Myślę, że jemu się taka kolei rzeczy nie podoba – odparłem kiedy przestałem się krztusić.

-Mi się podoba, kociak się dostosuje – wyszczerzył zakrwawione kły – Słuchaj szczeniak, jesteś słodki, to fakt, ale radzę ci powstrzymaj swój język… szczeniaki trzeba uczyć dyscypliny od maleńkiego, prawda?

-Nie jestem psem.

-Mówisz jak mój kociak – wybuchnął śmiechem – No chodźcie, synowie Erosa, nie chcecie chyba się spóźnić.

Ж Ж Ж

-Ach, no nie ma to jak wycieczka nie szczeniaki? – Percussus wybuchnął śmiechem – Z moim kociakiem nie miałem wielu okazji na podziwianie tego świata – demon rozejrzał się po mieście do jakiego trafiliśmy po kilku godzinach pieszej „wycieczki” – Fantastycznie!

Nathanail dyszał ciężko, jeśli chodzi o spacery zawsze odpadał w połowie a kilka godzin na nogach najwyraźniej to coś czemu nie umie podołać.

-Jak myślicie sprzedają tu gdzieś jakieś skórzane rzeczy? – Percussus zmarszczył czoło.

Zauważyłem, że teraz niesamowicie łatwo przychodziło mi mylenie go z jakimś zwykłym nastolatkiem, chociaż zazwyczaj wyglądał na dorosłego i dużo bardziej groźnego faceta, teraz nie dosyć, że był naszego wzrostu to jeszcze miał dużo bardziej łagodniejszą twarz, zaś neonowo różowe oczy schowane były za ciemnymi okularami.

-Myślę, że na pewno – Nathanail nagle się ożywił – Ale zależy czy z prawdziwej czy sztucznej.

Percussus spojrzał na niego, najpierw miałem wrażenie, że w każdej chwili gotowy jest rzucić się na Nathanaila z pazurami (nie dziwię się) ale po kilku dobrych minutach wybuchnął śmiechem.

-Z prawdziwej, kotek, z prawdziwej – podszedł do Nathanaila na tyle blisko, że dzieliło ich zaledwie kilka centymetrów.

Właściwie to nie zdążyłem zareagować. Percussus przytulił mojego brata, bynajmniej nie po przyjacielsku, po czym warknął mu do ucha:

-Być może ludzkiej skóry, bo jak przy tym jesteśmy to masz ją wyjątkowo gładką.

Kiedy to powiedział odkleił się od Nathanail’a, i zaczął się śmiać. Mój brat zaś stał z na w pół otwartymi oczami, a ja miałem wielką ochotę przywalić głową w mur.

-Co tak stoicie? – Percussus schował dłonie w kieszenie spodni – Ruchy, szczeniaki, ruchy.

 Wymieniłem spojrzenia z Nathanail’em, którego czerwone oczy świeciły się jakby ktoś by mu tam wetknął wszystkie gwiazdy. Pokręciłem głową i ruszyłem za Percussusem, Nathanail’owi trochę dłużej to zeszło.

Przechodząc obok ludzi zauważyłem, że Percussus oraz mój brat budzą spore zainteresowanie, szczególnie jakiś nastoletnich dziewczyn, zatrzymywały się i szeptały coś między sobą, kilka nawet podeszło nieco bliżej, otwierało usta by coś powiedzieć, ale wymijaliśmy je jakby nigdy nic.

Właściwie nie wiedziałem czemu zwracały na nich taką uwagę… Nathanail wyróżniał się właściwie tylko przez włosy i nietypowy kolor oczu, Percussus wyglądał jakby właśnie skończył rajd motocyklowy. Jednak nie rozumiem dziewczyn, podobają im się takie typki które najchętniej tylko by je wykorzystali i zwiali jak najdalej, oczywiście jeśli w tym wszystkim założyć, że Nathanail kiedykolwiek przestanie interesować się co drugim chłopakiem.  Co do Percussusa mam stuprocentową pewność, że tak by właśnie zrobił.

Tak więc nie rozumiem dziewczyn i Nathanaila.

-Nad czym się tak gorączkujesz, braciszku? – Nathanail objął mnie ramieniem i zaśmiał się cicho – Rozchmurz się, znajdziemy tę laskę, wrócimy do obozu i spotkasz się z tą swoją piekielną Annabeth.

-Zamknij się – wycedziłem przez zęby – I puść mnie łaskawie.

-Czemu? – Nathanail wydął lekko usta, czyli strzelił swoją sławną minę pt. „Cześć jestem idiotą i nie, nie rozumiem o co ci chodzi” – No już uśmiechnij się!

-Nie – odparłem – Nat… Nathanail, weź idź się wieszaj na nim – wskazałem głową na Percussusa, który ciągle zdawał się zachwycać miastem, chociaż doskonale widziałem jak zerkał raz po raz na mnie i na Nathanail’a.

Nawiasem mówiąc byłem zdumiony, iż tak długo potrafi utrzymać swoją władzę nad Topazem, myślałem, że chłopak po walce będzie bardziej walczył, ale już od tylu godzin nawet na sekundę nie przejął kontroli nad swoim ciałem… oczywiście w takiej sytuacji muszę zakładać, iż faktycznie Topaz jest „uśpiony” z drugiej zaś strony mam mieszane odczucia pod tym względem.

-Ale to ty jesteś moim najukochańszym braciszkiem, wiesz o tym? – Przycisnął mnie do siebie jeszcze bardziej.

-Jestem twoim jedynym bratem – odparłem chłodno – Chyba, że o czymś nie wiem. Tak czy inaczej, radził bym ci się ode mnie odkleić.

-Dlaczego?

Nim zdążyłem udzielić mu jasnej dla jego rozumu odpowiedzi, odezwał się Percussus:

-No to dotarliśmy – wskazał na jakiś hotel.

Hotel nazywał się „Ametyst” i nie wyróżniał się jakoś specjalnie od innych hoteli w których bywałem, a bywałem w wielu, znaczy inna sprawa, iż nie zatrzymywaliśmy się nigdy w byle jakim hotelu, wujek robił się nerwowy kiedy nie nocowaliśmy w miejscu za które uprzednio nie zapłacił naprawdę sporej sumy za którą można by wykupić kilka (jak nie kilkanaście) pokoi w hotelach z dwoma, jedną gwiazdką. Tak więc ten hotel nie wyróżniał się od żadnego w których dane mi było być.

Oczywiście Nathanail zdążył to zauważyć:

-To jest burdel czy hotel? – Złożył ręce na piersi – Kto by w czymś takim mieszkał?

-Szczeniak widzę rozpieczony – Percussus wyszczerzył zęby i spojrzał z zainteresowaniem na mojego brata – Lubię takich zepsutych gówniarzy – wybuchnął śmiechem.

-Naprawdę nie mam nic przeciwko, żebyś zamienił się z Topazem – warknąłem pod nosem, niestety Percussus to usłyszał, skoczył na mnie i złapał z całej siły za gardło.

-Przestańcie! – Ryknął Nathanail i próbował odciągnąć ode mnie Fonosa.

Percussus miał niesłychanie zimną dłoń. Gdyby w tym momencie nie dyszał jak pies z wścieklizną mógłbym stwierdzić po „ciepłotę” ciała, iż mam do czynienia z trupem…

-Kociak jest w takich miejscach nieprzydatny – ryknął i zacisnął palce mocniej na mojej szyi.

 Nathanail w dalszym ciągu próbował go ode mnie odciągnąć, ja zaś nie wyrywałem się, nawet kiedy z coraz większym trudem przychodziło mi łapanie oddechu.

-To było… tylko moje stwierdzenie – wychrypiałem i ostatkiem sił złapałem go za nadgarstek – Rozmawiałem… Ro-rozmawiałem z nią.

Nacisk na moim gardle zelżał, opadłem na kolana zaś Fonos prychnął coś pod nosem.

-Ona jest w tym hotelu? – Spytałem, Nathanail wyciągnął do mnie dłoń ale ją odtrąciłem.

-Tak, nie zdaje sobie z niczego sprawy – Percussus uśmiechnął się – Nic nie pamięta, za kilka godzin obudzi się w tym hotelu, ale nie będzie pamiętać jak tam trafiła, jedyne co zapamięta to swoje imię oraz wiek, być może boski rodzic – Percussus wybuchnął dzikim śmiechem, a dzieci które obok przechodziły krzyknęły i odbiegły z płaczem.

-Czemu? – Nathanail podszedł do Percussusa.

-Nie powiem, szczeniaku – odparł poważnie – Mogę wam już oddać Topaza, ale masz go chronić jasne?

-Przed czym? – Nathanail zmarszczył czoło.

-Przed światem, szczeniaku. Przed światem, wasz świat jest przerażający. Jest gorszy od Podziemi…

-C-co? – Nathanail nie zrozumiał.

Percussus pokręcił głową, po czym opadł na ziemię. Ciężko opisać jak to wyglądało… jakby jego ciało było stworzone przy pomocy jakiegoś komputera, załamało się jak obraz w telewizorze i w ułamku sekundy na chodniku nie leżał już Percussus, a lekko drżący jakby w gorączce Topaz.

Nathanail prawie natychmiast rzucił się aby pomóc mu wstać, Topaz zdawał się nie mieć nawet sił by odrzucić pomoc kogoś kogo ewidentnie nie znosił.

-Wszystko gra? – Spytał się Nathanail.

Oczy Topaza były pełne łez, co było… dziwne. Miał wypieki i drżał, więc na pewno miał gorączkę, a łzy...

Ale chłopak pokiwał głową, po paru minutach oderwał się od Nathanaila, i próbował stać o własnych siłach. Bezskutecznie… dlatego w ostateczności zgodził się na to bym to ja pomógł mu dotrzeć do Hotelu.

Mieliśmy jeszcze dużo czasu do zachodu słońca, jednakże… Percussus mówił, że Hope musi się dopiero ocknąć… co jeśli będzie to zbyt długo trwało?

Weszliśmy do tego hotelu. Nic zachwycającego jeśli o mnie chodzi, ale było schludnie a to już jakiś plus. Cyrk za to zaczął się przy recepcji, nie mieliśmy zbyt wiele kasy śmiertelników, więc oczywiście liczyliśmy na cud, że uda nam się jakoś przekonać recepcję, albo w najgorszym wypadku zostawić tu Nathanail’a by zagadał recepcjonistkę podczas gdy ja i Topaz mieliśmy zakraść się i znaleźć Hope.

Oczywiście ten plan był tylko w mojej głowie, najpierw wolałem wybadać sytuację, jednakże kiedy tylko podeszliśmy do recepcjonistki, a ta zapytała nas o imiona Topaz bez wahania je podał, zaś recepcjonistka po prostu podała nam kluczyki do pokoju i wyjaśniła po której stronie się znajduje po czym wróciła do grania w pasjansa na komputerze.

Nathanail spojrzał na mnie pytająco, ale tylko pokręciłem głową i pomogłem Topazowi wejść po schodach na górę i dopiero na kolejnym piętrze zapytałem:

-Jak?

-Percussus – odparł Topaz – Percussus kazał mi tak zrobić, ale czemu zadziałało? – Pokręcił głową – Nieważne, mamy kilka godzin na znalezienie dziewczyny. Ale najpierw wejdźmy do pokoju, żeby nie było podejrzeń czy coś…

Ciągle miałem wątpliwości, ciągle miałem wrażenie, że ten Percussus ciągnie nas w sam środek pułapki, ale pokiwałem głową i zaczęliśmy się rozglądać za pokojem numer trzynaście.

Nie minęło długo a byliśmy już w jego środku. Całkiem wyglądał nieźle jak na darmowy pokój hotelowy.

-Myślicie, że mają wannę? – Nathanail przeciągnął się lekko.

Topaz spojrzał na niego jak na idiotę.

-Chcesz się teraz kąpać? – Warknął.

-Taa – Nathanail pokiwał niepewnie głową – Śmierdzę jak zmokły pies… albo to ty… albo… dobra nieważne. Po prostu pójdę.

Topaz zrobił się czerwony na twarzy, ja tylko popatrzyłem z zażenowaniem jak Nathanail wchodzi do łazienki... Boże za jakie grzechy mam takiego brata? Za jakie?

-Masz coś do pisania? – Spytał mnie po jakimś czasie Topaz.

Zacząłem macać kieszenie, ale długopis który zazwyczaj miałem przy sobie musiał mi wypaść podczas walki, pokręciłem więc głową.

-Ale Nathanail ma – odparłem i uśmiechnąłem się lekko.

Topaz rzucił krótkie spojrzenie na drzwi od łazienki po czym wzdrygnął się lekko.

-Nieważne – chłopak walnął się jak długi na łóżku – On długo bierze kąpiel?

-Zależy w lato jakieś dwie godziny, w zimę potrafi i cztery.

-Idiota… - burknął pod nosem – Nie mamy czasu! Nathanail masz pół godziny! – Ryknął na całe gardło, ale wątpię by przez wodę mój brat go usłyszał.

◊TOPAZ◊

Godzina później. Już dawno powinniśmy się ruszyć, oczywiście ten cholerny pedał musiał sobie ubzdurać, że to idealna pora na kąpiel.

-Idź po niego – warknąłem do Oscara, kiedy walenie pięściami w drzwi od łazienki nie skutkowało – Nie zamkną drzwi, idź po niego.

Oscar poczerwieniał po czubki uszu i zatrzasnął książkę.

-Nie.

-Jezu! – Walnąłem pięścią w drzwi od łazienki – Jesteście bliźniakami, wejdź do tej cholernej łazienki i wyciągnij go za kłaki, albo idę sam!

-Gdzie? – Oscar uśmiechnął się złośliwie.

-Na pewno nie tam – wskazałem na łazienkę – Niech cię diabli! Idę sam jej szukać!

-A czemu sam go stamtąd nie wyciągniesz? – Oscar opadł na łóżko.

Spojrzałem na niego jak na kretyna.

-No bo… - zabrakło mi dalszych argumentów. Przecież to jest chyba oczywiste!

-Samemu nie pozwolę ci iść, a nie zostawię mojego brata samego bo boję się pomyśleć na co mógłby wpaść, nie mam zamiaru wchodzić do łazienki gdzie on się kąpie…

-Dobra! – Zacisnąłem dłonie w pięści – Idę po niego!

Oscar spojrzał na mnie z zaskoczeniem.

-To był sar… - nie usłyszałem co miał powiedzieć gdyż już wszedłem do łazienki.

Pierwsze co poczułem to cholerne ciepło, jakby to była sauna a nie łazienka, drugie obrzydliwy zapach wanilii, mało co widziałem przez parę wodną. Zrobiłem kilka kroków do przodu, na szczęście Nathanail siedział odwrócony do mnie plecami, na dodatek cała wanna w której siedział była pełna piany… Nawiasem mówiąc taką wannę to mógłbym nazwać równie dobrze małym basenem, cholera kto to wymyśla?

-Nathanail! – Ryknąłem, żeby zagłuszyć szum wody.

Chłopak chyba nie za bardzo się mnie przestraszył, spojrzał na mnie i uśmiechnął się jakoś tak dziwnie… jebany pedał!

-Co? – Spytał się niewinnym tonem.

-Gówno – warknąłem – Wyłaź!

-Chwila – przewrócił oczami – jestem trochę zmęczony.

-Trudno – wycedziłem przez zęby – Wyłaź…

Nathanail chwycił mnie mokrą dłonią za nadgarstek i pociągnął do siebie. Ciągle miałem lekkie trudności z utrzymaniem równowagi, więc przez takie pociągnięcie zawirowało mi się w głowie i wylądowałem jak długi w wannie.

W pierwszej chwili dziękowałem bogom, że nie walnąłem się w głowę, a w drugiej próbowałem wyskoczyć z tej całej wanny, niestety mokre ubranie nie ułatwiało szybkiego działania.

Nathanail zanosił się śmiechem, przez co oberwał ode mnie w głowę.

-Idiota! – Ryknąłem na całe gardło i dopiero po chwili uświadomiłem sobie, że on mnie ciągle trzyma za nadgarstek.

Zacząłem się wyrywać co nie za bardzo mi wychodziło.

-Boże, idioto puść mnie!

-Czemu? – Nathanail przewrócił oczami, ale wtedy na mnie spojrzał i nie wiem czemu mnie puścił.

Tak czy siak wypadłem dosłownie z wanny, byłem cały mokry ale wybiegłem z łazienki rzucając krótkie:

-Masz kilka sekund!

Oscar na mój widok dosłownie spadł z łóżka, chociaż nie wyglądało na to, żeby się śmiał, jego mina graniczyła między mega wściekłością a lekkim niedowierzaniem.

-Powinieneś trzymać go na smyczy! – Ryknąłem na całe gardło – Trzymaj go na smyczy i nie wypuszczaj!

-Płakałeś? – Spytał niespodziewanie.

-Eee… nie? – Złożyłem ręce na piersi.

-Masz opuchnięte i czerwone oczy, no ale… - Oscar wzruszył ramionami i w tym samym momencie z łazienki wybiegł ubrany ale ciągle mokry Nathanail.

-Przepraszam! – Krzyknął gdy tylko zatrzasnął za sobą drzwi – Poważnie ja nie chciałem, żebyś…

-Stul pysk – wycedziłem przez zęby – Możemy iść?

-Jestem za – Oscar zmarszczył czoło.

Kiwnąłem głową i wyszedłem z pokoju.

Jak ja nienawidzę tego pedała! Czemu niby to zrobił?! Jeśli chciał mnie upokorzyć to spoko! Jasne! Udało mu się! Medal może jeszcze! Srebrny od razu! Jebany pedał! Gdyby nie to, że w pokoju obok był jego brat to bym go udusił słowo daję!

Kociaku, przymknij się tak raz na chwilę – Percussus był rozdrażniony – Nie podrywaj mi chłopaka i nie wrzeszcz kiedy chcę spać, ja ci dałem spokój.

Nie życzyłem sobie tego. Po za tym widziałeś co ten pedał zrobił?!

Wpadłeś do wody, kociaku nie jesteś z cukru.

Ale on był nagi, a ja z nim… Ble… -wzdrygnąłem się.

Jakby nie patrzeć są tego plusy – Percussus zachichotał.

Jakie?

Masz wgląd na sytuację… Oj kociaku i znowu mam cię uczyć, żebyś nie ryczał jak nastoletnia dziewczyna z okresem?

Nie ryczę – wycedziłem przez zęby.

Tylko panikujesz, rany, rany… Kociak co ci odpierdala, co? Jeśli przez następne ileś tam lat mam dzielić ciało z jakimś histerykiem, to obiecuję ci, że przejmę kontrolę, wejdziemy na najwyższy budynek w okolicy i skoczymy, rozumiesz?

Nie rozumiem o co ci chodzi! – Zamknąłem z całej siły oczy.

Kociak! – Percussus stracił cierpliwość, bezwładnie opadłem na kolana – Wleciałeś do wanny gdzie był całkiem przystojny nagi facet, możesz przestać rozpaczać?! Wleciałeś i wyleciałeś, nawet to nie trwało pięciu minut! Marnujesz wodę rycząc jak dziewczyna z okresem której w zamrażalniku skończyły się lody czekoladowe! Nie miałbym nic przeciwko, gdyby nie fakt, że muszę na to patrzeć! Nienawidzę patrzeć jak ludzie okazują tak łatwo swoją bezsilność czy przerażenie! Więc opanuj się! Masz znaleźć teraz swoją starą koleżankę, a nie rozpaczać nad tym, że jesteś mokry, ponieważ koleś zrobił ci kawał i wrzucił do wanny! Więc teraz wstajesz na nogi, idziesz z tymi bliźniakami do pokoju dwudziestego, czekacie, aż ona się obudzi i dajecie nogę, nawet jeśli będzie was gonić tylko jeden potwór! Rozumiesz, kociaku?! Oczywiście może macie szczęście i nikt jej nie będzie pilnować, ale i tak! Rozumiesz?

…Tak – Odparłem po chwili.

Percussus zamilkł, a ja poczułem czyjąś dłoń na ramieniu.

-Wszystko gra? – To był Oscar.

-Zostaw mnie – wycedziłem przez zęby – Nie dotykaj! – Wstałem na równe nogi – Idziemy do pokoju dwudziestego.

Ja prowadziłem, jakoś niespecjalnie miałem ochotę patrzeć na tych bliźniaków. I niby ten Oscar się przejmuje! Jasne, jasne, a ja jestem Luke Skywalker! Dobra, może faktycznie przesadzam, dobra… przesadzam. Muszę się tylko uspokoić… 

-Sorry, Oscar – warknąłem przez ramię.

Okularnik kiwnął głową i wtedy podbiegł do mnie Nathanail, złapał mnie mocno za obie dłonie i niemal wykrzyczał:

-Ja też cię przepraszam! Okej?! Po prostu wydawało mi się to…

-Zabawne – wycedziłem z lekką odrazą – Spoko. Puść mnie, okej?

Zrobił to, chociaż z lekkim wahaniem. Później wolałem się nie odzywać, chociaż cisza jaka zapadła była więcej niż niezręczna. Ale udało nam się dojść do pokoju dwudziestego, drzwi były uchylone…

-Kto normalny nie zamyka drzwi w hotelu? – Nathanail oparł się o ścianę obok i wskazywał na drzwi z miną „Kto pierwszy wchodzi? Ja chętnie poczekam”.

-Ktoś kto chce, żeby inni bez trudu mogli wejść do pomieszczenia – odparł poważnie Oscar.

-No shit Sherlock – warknąłem – Chodźcie, panowie.

Pchnąłem lekko drzwi. Pokój był identyczny jak nasz… znaczy stosunkowo nie duży, ale mieszczący dwa łóżka, jedno małżeńskie drugie osobowe. Jedna łazienka i drzwi na balkon. Jakiś obrazek wiszący nad komodą która stała naprzeciwko małżeńskiego łóżka.

Na tym właśnie łóżku leżała dziewczyna. Pierwsze co rzucało się w oczy, w jej wyglądzie były długie, spięte w kucyk włosy, o kolorze różowej gumy do żucia. Ubrana była w biały t-shirt z dużym dekoltem, na to miała jeansową kurtkę. Miała sięgającą ud ciemnozieloną spódnicę, a na stopach miała krótkie glany.

Nie wiele się zmieniła, nie kociaku? – Percussus warczał jak wilk – Może jednak poderżnąć jej grdykę?

Nie. Nie będzie nas pamiętać, na szczęście. Mamy ją zabrać do obozu, jakkolwiek  by nie była suką!

Kociaku, teraz jak ją widzę… - Percussus zaczął jeździć swoimi pazurami po swoim policzku, przez co na moim pojawiały się krwawe pręgi –
Zabijmy ją! Ona nam przeszkodzi!

Nie Percussus i… w czym niby nam przeszkodzi? Percussus, co ty kombinujesz?

Nic kociaku. Po prostu będę cię bronić w razie czego.

O czym mówisz?! – Znając Percussusa mogłem się wszystkiego spodziewać.

Dowiesz się w swoim czasie, kociaku. Mogę cię tylko zapewnić… będzie gorąco, bardzo gorąco kociaku, tak gorąco, że nie wytrzymasz w łóżku! – Percussus wybuchnął śmiechem.

Przepraszam, co?! – Ryknąłem.

Nie drzyj się kociaku i uśmiechnij się, bo ktoś się na ciebie patrzy!

Rozmowa z Percussusem jak zwykle oderwała mnie od rzeczywistości, ale zdałem sobie sprawę, że Nataline otworzyła oczy, lewe oko miała koloru fioletowego, prawe zielonego, ale zarówno jedno jak i drugie patrzyło się prosto na mnie… a raczej na moje gardło i nim zdążyłem zareagować dziewczyna rzuciła się na mnie jak dzikie zwierze.

 Uderzyłem z całej siły głową o podłogę, na szczęście nie zemdlałem, Nataline trzymała mnie z całej siły dłońmi za gardło i powoli traciłem oddech, nie byłem w stanie nawet krzyknąć.

Bliźniacy stali chwilę jak dwa słupy soli, ale po chwili Nathanail rzucił się na Nataline by odciągnąć ją ode mnie, udało mu się to po chwili i myślę, że praktycznie w ostatnim momencie. Głupia suka!

Szumiało mi w uszach i miałem wrażenie, że zaraz jabłko Adama przedziurawi mi całe gardło, jednakże udało mi się powstrzymać to uczucie i dźwignąć się na nogi.

Nataline ciągle była powstrzymywana przez Nathanaila przed rzuceniem się na mnie.

Czy to możliwe, żeby jednak nie straciła pamięci? – Spytałem Percussusa, ale nie odpowiedział.

-Ej, dziewczyno uspokój się – Warknął Oscar – Chcemy ci pomóc.

-Ha! Jasne! Kim jesteście?! Czemu patrzyliście jak śpię?! Co ja tu w ogóle robię?! – Hope dyszała ciężko.

Oparłem się jakby nigdy nic o ścianę

-Ja nazywam się Oscar di Carlo – spojrzał na nią z ukosa – A ty jesteś herosem i jesteś nam potrzebna, jesteś w pewnym sensie Nadzieją i…

-Skończ pierdolić! – Warknęła – Od razu powiedzcie mi, że trafiłam do psychiatryka!

-Są tu białe ściany? – Nathanail westchnął ciężko, ciągle nie puścił Nataline.

Hope dopiero teraz spojrzała na niego i nagle przestała się wyrywać, miała na w pół otwarte usta i pobladła lekko. Nathanail tylko spojrzał jej w oczy, po czym natychmiast odwrócił wzrok i wypuścił dziewczynę.

Kociak, ja wiem, że mamy teraz tani romansik do obejrzenia, ale… chyba mówiłem, że macie brać nogi za pas!

Ale…

Kociak!

Dobra!

-Ej, ludu… wyjaśnimy wszystko może jednak na obozie – westchnąłem ciężko.

Nataline dopiero teraz się obudziła, potrząsnęła głową jakby wyrywała się z transu i wycedziła przez zęby:

-Śnisz, ty… jak ty tam masz… – Złożyła ręce na piersi – Niby czemu mam iść?! Nie znam ani jednego z was!

Oscar poprawił okulary, nie wiem czemu ale był cały czerwony na twarzy. Nathanail po chwili skłonił się lekko przed Hope i odparł jakimś takim… dziwnym tonem:

-Jestem Nathanail, ale mów mi Nat, jeśli łaska – ujął delikatnie Nataline za dłoń – Obiecuję, że niestanie się ci żadna krzywda, zaprowadzimy cię w bezpieczne miejsce i tam wszystko ci wyjaśnię, co do nich… traktuj ich jak dziewczyny, nic ci nie zrobią. Przysięgam – uśmiechnął się lekko.

Zamurowało mnie. Czy ten pedał właśnie podrywa… dziewczynę?! I to najwyraźniej z dosyć wysokim skutkiem, gdyż Hope zdawała się być w niemałym transie, a znam ją na tyle dobrze, że kojarzę jak wygląda kiedy się zakocha!

Ja śnię, prawda? Nathanail przecież nie mógłby…

Kociak twoje miłosne rozterki też wolałbym wysłuchać w innym miejscu! Zwiewajcie stamtąd, albo chociaż ty…

αNATHANAILα

Ja się znowu w coś wpakowałem…

Udało mi się przekonać Nataline do pójścia z nami. Nikogo po za mną nie chciała słuchać i teraz jak praktycznie jesteśmy na obozie, dosłownie dzieli nas parę kroków, mam wrażenie, że ciągle patrzy się na moje plecy. Dlatego nienawidzę dziewczyn. Zawsze sobie coś ubzdurają!

Znaczy dobra, Nataline jest okej. Może trochę jest… „dzika”, w ciągu naszej drogi powrotnej rzuciła się z zębami co najmniej dwa razy na Topaza, ale on dziwnie jakoś nie próbował jej nawet oddać… to nie było w jego stylu. No tak… oczywiście syn Eris teraz nawet nie próbuje na mnie spojrzeć, przez co czuję się jak ostatni kretyn. No dobra to co wtedy zrobiłem było głupie, ale to był no… żart. A panika jaką zobaczyłem wtedy w jego oczach wręcz mnie przeraziła. Jakby bał się, że niewiadomo co mu zrobię. Dobra, może to nie był najlepszy pomysł z takim żartem dla osoby która z założenia cię nienawidzi, no ale… nie pomyślałem.

-Czyli jesteś córką Tanatosa? – Mruknął Oscar kiedy przekraczaliśmy granice obozu – Skąd ta pewność? Chyba umarłych wzywać mogą także dzieci Hadesa.

-Nic nie pamiętam, od chwili przebudzenia – Nataline złożyła ręce na piersi – Ale czasami jak na niego patrzę – rzuciła w stronę Topaza mordercze spojrzenie – Odczuwam deja vu i mam wrażenie, że powoli wraca do mnie pamięć. To właśnie dowód – wyciągnęła dłoń przed siebie i powoli jej ręka zaczęła otaczać się w czarnej, kleistej mazi.

Oscar wymienił ze mną spojrzenie, co zdarzało mu się ostatnio wyjątkowo często… Ach! Mój braciszek chyba zaczyna się na mnie odfochać! Więc jednak tego dożyłem! Życie jest takie przewrotne.

-Idę – warknął Topaz – Nie powinienem z wami w ogóle wracać, a tylko uświadomicie komuś, że to z wami poszedłem, obedrę waszą dwójkę… trójkę ze skóry! – Topaz wyciągnął z kieszeni jabłko i wgryzł się w niej – Narka!

I odszedł sztywnym krokiem w kierunku swojego domku.

-Cały Topaz – westchnąłem ciężko – Ja… chyba też, pójdę. Bracie będziesz czynił honory i…

-Jasne – Oscar poprawił okulary – Zaprowadzę cię do dyrektora tego obozu on ci wszystko dokładniej wyjaśni, dobrze?

-Chcę pójść z Nat’em – Nataline przeciągnęła się lekko – Możemy ostatecznie pójść w trójkę. Okej?

Przełknąłem ślinę. Nigdy nie lubiłem obecności dziewczyn i tak dalej. I jakoś niespecjalnie uśmiechał mi się fakt, że muszę zadawać się z nią dłużej niż miałem w planach, ale z drugiej strony… jeśli ona się fochnie, to obawiam się, że mogłaby rozpieprzyć ten obóz na małe kawałeczki.

Jednakże nim zdążyłem wyrazić swoje sprzeciwy nadbiegł do nas Jason. Syn Zeusa, czy jakoś tak… Jakoś niespecjalnie mi przypadł do gustu… jest za idealny, nawet dla mnie.

-Proszę, powiedzcie mi, że spotkaliście po drodze Nico! – Jęknął na powitanie.

Oscar zmarszczył czoło, Nataline żuła w dalszym ciągu gumę i raz po raz robiła z niej balon, ale gdy tylko Jason wspomniał o Nico umilkła na chwilę.

-Nie – zaprzeczył mój brat – Zniknął?

-Kurde! – Jason zaczął rozmasowywać swój kark – To trochę skomplikowane! Ale jeśli go nie spotkaliście…

Tutaj znalazłem swoją szansę.

-Jason opowiedz mi co i jak – uśmiechnąłem się do niego i mrugnąłem okiem – A ty Oscar odprowadzisz Nataline, okej?

-Nie będę słuchał twoich rozkazów – Oscar złapał mnie z całej siły za ramię.

-Ja słuchałem twoich przez większość czasu – jęknąłem z udawanym żalem – No proszę ten jeden raz.

-Gdyby nie było tu innych… - zaczął poważnie.

Nachyliłem się wtedy nad jego uchem i wyszeptałem:

-Gdyby nie było tu innych wtedy pobawilibyśmy się jak bracia. Idź proszę.

Oscar puścił mechanicznie moje ramię, patrzył na mnie z lekkim obrzydzeniem, ale rzucił do dziewczyny krótkie „Chodź, później się z nim spotkasz”. Złapał ją za dłoń i ta chociaż z lekkim wahaniem poszła za nim.

-No to gadaj – westchnąłem – Co się działo przez te parę dni?

Warga na ustach Jasona lekko zafalowała, chłopak wydawał się poważnie wystraszony. Jako syn Erosa miałem pewną zdolność… Potrafiłem odczytywać emocje, najtrafniej mógłbym powiedzieć, żeby nie mącić, że potrafię wyczuć „Zakochanie”, ale to nie jedyne uczucie. Gorzej z wywołaniem takowego, no ale… Serce Jasona było niespokojne, wyraźnie martwił się o kogoś, aczkolwiek nie powiedziałbym, żeby na pierwszym miejscu był ten cały Nico di Angelo.

-Nie chcę na ciebie zwalać problemów innych, Nat – Jason schował dłonie w kieszenie – Na pewno chcesz tego słuchać?

-Dajesz ze szczegółami – Wyszczerzyłem zęby.

Jason spojrzał na mnie niepewnie. Ogólnie chłopak z niego jest całkiem sympatyczny, ale poważnie mógłby mieć jakąś wadę w charakterze. Nie odważyłbym się go nawet pocałować, podobna sytuacja jest z Leo… tylko, że jeśli chodzi o niego, to on po prostu za dużo mówi.

-Percy i Nico podczas ostatniego ogniska się solidnie pokłócili.

-Oni?! – Przerwałem i wytrzeszczyłem oczy – Owszem mówiłem, że kompletnie do siebie nie pasują! No ale nie proponowałem, żeby jeden z drugim zerwał, to, że nie pasują, nie znaczy, że się nie uzupełniają!

-Nathanail… - Jason pokręcił z dezaprobatą głową – To właściwie wina Jack’a, Annabeth  i syna Ateny… jak on ma…?

-Rafael? – Wycedziłem przez zęby, to pierwszy dzieciak Ateny który w ogóle przychodzi mi do głowy.

-Tak, tak – potwierdził Jason – Jack i on pokłócili się o coś. Walker pobił Rafaela, wtedy żeby ich oddzielić rzucił się Percy, oczywiście wiesz jak jest ze stanem zdrowia Jack’a, więc udało mu się to bez większych przeszkód… No i wtedy Nico chciał pomóc Jack’owi podnieść się z ziemi, a ten po prostu uderzył di Angelo w brzuch i kiedy i ten wylądował na ziemi, Percy rzucił się na Jack’a… Kiedy już wszyscy myśleli, że zaraz się pozabijają, Nico oderwał Percy’ego od Jack’a, po czym powyzywał go od debili… no wiesz, coś w stylu „Nie traktuj mnie jak dziecko, sam bym sobie poradził!”. No i tak od słowa do słowa – Jason wziął głęboki oddech – Percy się mocno wkurzył, że nie Nico go niedocenia i kazał mu wracać do ojca, skoro tak bardzo mu tu źle.

-Przecież to zwykła kłótnie, pary mają często tego typu kłótnie – zaśmiałem się cicho – Czemu niby mówisz, że to solidna kłótnia?

-Ja nie wiem jakie do tej pory kłótnie prowadziłeś, Nat, że dla ciebie to jest zwykła kłótnia – Jason pokręcił głową i spojrzał na mnie surowo – Ale masz rację, to nie wszystko. Wtedy podeszła Annabeth, objęła Percy’ego i powiedziała do Nica, że Percy już od jakiegoś czasu spotyka się ponownie z nią, więc Nico nie jest nikomu potrzebny...

-Bzdura – machnąłem dłonią – Ona chodzi z moim bratem niby jak…

-A Percy nie zaprzeczył. Nie powiedział nic – dokończył Jason nie zwracając uwagi na moje słowa.

Zapadła cisza. Gapiłem się jak głupi na Jasona. Jego ostatnie zdanie brzęczało mi w głowie i zdawało unosić się w powietrzu.

Kiedyś Oscar powiedział mi, że „milczenie jest zgodą”, więc idąc tym tokiem Percy… zgodził się z Annabeth? Okej… przysłowia, metafory nie są dla mnie, ale jeśli brać to na logikę i biorąc pod uwagę to wszystko…

-I Nico wtedy zniknął w cieniu – przerwał ciszę Jason – Percy nawet się tym specjalnie nie przejął.

-Czy jak on się tłukł z Jack’em przypadkiem nie uderzył głową w coś? – Zacisnąłem z całej siły pięści.

Jason zwiesił smętnie głowę.

-Nico nie daje znaku życia już od tamtego momentu. Percy zamknął się w domku Posejdona i wpuszcza tylko Annabeth oraz Rafaela. Miałem nadzieję, że ty i Oscar traficie na Nica… ale – Jason uderzył pięścią w otwartą dłoń – Chejron powinien wreszcie coś z tym zrobić!

Spojrzałem z ukosa na Wielki Dom… tak… jasne. Herosi mają liczyć przecież tylko na siebie. Nawet ci cali bogowie niewiele robią. Szczerze powiedziawszy mam ich gdzieś.

-Jezu – westchnąłem pod nosem – Może uda mi się pogadać z Percy’m, może ruszy ten swój gloniasty tyłek i poszuka z innymi Nica. Może być?

-Wątpię, żeby udało ci się go przekonać – Jason spojrzał na mnie zamglonym wzrokiem – Po pierwsze musimy znaleźć Nica!

-Sugerujesz coś? – Złożyłem ręce na piersi.

-Sugeruję, że Nico jest czasami zbyt gwałtowny, a Percy był dla niego wszystkim! – Jason odbiegł w kierunku Wielkiego Domu.

Wspaniale… Wspaniale panie Jackson, panie di Angelo, wpadliście w miłosne bagno. A teraz muszę uciąć sobie pogawędkę z panną Chase. 

***

Taaa... Tak strasznie dawno nic nie dodawałam! Przepraszam! ;_; Powaga nie miałam ani czasu, ani weny, ani zdrowia by zasiąść te pięć godzin i napisać 14 stron, przepraszam ;^; Ale ostatnio naprawdę rzadko mam czas, a jak mam czas to albo muszę iść do lekarza, albo do szpitala na badania, po czym wracam do domu mam brać leki i tak mi się kręcą ostatnio dni, nawet jak siedzę przed komputerem parę godzin to jestem tak przymulona, że nawet zdarza mi się autentycznie przysnąć na siedząco ;_;

Także ten, rozdział jest pisany po kilka zdań codziennie od momentu dodania poprzedniego, więc oczywiście zdaję sobie sprawę, iż nie jest to idealny rozdział, jest napisany z ogromnym opóźnieniem i mam wrażenie, że większość czytelników po prostu już sobie odpuściła z moim blogiem ;_; Oczywiście Was za to nie winię, ile to już minęło od ostatniego rozdziału? Prawie dwa tygodnie? Chyba coś koło tego. Na pewno jest to ogrom czasu i kompletnie się nie dziwię, że rozdziały mają coraz mniej wyświetleń i komentarzy. 

Przepraszam, że rozdział jest taki a nie inny i, że na moim blogu pojawiają się takie opóźnienia, niestety obawiam się, że póki mam w planach jeszcze tyle badań i lekarzy, a brak weny wisi nade mną już od dawien dawna kolejny rozdział pewnie pojawi się za kilka dni, ale postaram się zmieścić w granicach tygodnia... jednakże tak jak mówiłam nie mam wiele czasu, a i przed komputerem ledwo co utrzymuję głowę na poziomie ekranu. 

Jeśli kolejny rozdział będzie mi się bardzo, ale to bardzo opóźniał zawiadomię Was w następnym poście i mam nadzieję, że jakoś wybaczycie mi te opóźnienia. 

Dziękuję każdemu kto komentuje moje posty oraz tym pozostałym, którzy zostawiają po sobie ślad w postaci wyświetleń ^^ 

Także dziękuję jeśli dotarłeś do końca rozdziału i jesteś w stanie jakoś wybaczyć mi te opóźnienia i najprawdopodobniej nudny rozdział. Tak więc do usłyszenia w kolejnym rozdziale lub w odpowiedzi na komentarz jeśli jakiś zostawisz!

P.S Tak jak mówiłam narracja Oscara miała być ukazana w przeciągu ostatnich dwóch rozdziałów. Jeśli chcecie by pojawiała się w kolejnych napiszcie w komie! ^^