ROZDZIAŁ XIV

 

Rozdział XIV. Sibi

ђ SUNAJ ђ

Trwało śniadanie, kiedy Chejron ogłosił coś przez co moja kanapka wylądowała na ziemi.

-Chciałbym wam przedstawić jedną z dwóch nowych obozowiczów - wskazał na różowłosą dziewczynę siedzącą przy stole Hermesa Nataline Hope, dzisiaj jeszcze siedzieć będziesz przy stole Hermesa, ale od następnego dnia usiądziesz przy stole swojego boskiego rodzica, Tanatosa.

W pierwszej chwili nie dotarło to do mnie. Mam siostrę? Ja? Nie raz, nie dwa wyobrażałem sobie swoje rodzeństwo ale na pewno nie była to dziewczyna o różowych włosach, dwukolorowych oczach, ubrana w białą koszulkę z dekoltem i krótką spódniczką, wyglądała mi bardziej na córkę Afrodyty czy innej tego typu bogini… nie na córkę boga śmierci!

-Co do drugiego obozowicza - zauważyłem, że kiedy Chejron tylko zaczął dzieci Ateny skrzywiły się - nie ma go tutaj i wątpię aby pojawiał się na śniadaniach, obiadach i tak dalej, prawdopodobnie nie będzie brał nawet udziału w zajęciach. Nie mniej chciałbym, żebyście go nie drażnili oraz nie wyzywali tutaj centaur spojrzał na Jack’a oraz Vi. Nazywa się Sibi Laceris, jest synem Ateny. Przybył wczoraj w nocy i naprawdę proszę was, herosi, abyście zwracali na niego jak najmniejszą możliwą uwagę.

Obozowicze spojrzeli po sobie niepewnie. Córka Tanatosa i syn Ateny który nie ma zamiaru pojawiać się w pawilonie oraz na zajęciach? Ach, czy tylko ja mam złe przeczucia?

Spojrzałem raz jeszcze na tę moją nową siostrę, kilka synów Hermesa próbowało ją zagadać, ale ona tylko patrzyła na nich spode łba i jej wzrok błądził po innych stołach. Wiedziała gdzie jest stół Tanatosa, pytała o to Connora… wymieniła ze mną tylko jedno chłodne spojrzenie. Pięknie… to będzie na pewno wspaniała znajomość!

Znając życie pewnie będzie miała coś przeciwko trzymaniu dorastającego smoka w domku i znowu będę musiał wypuszczać go do lasu. Świetnie, świetnie.

Starałem się nie patrzeć w jej stronę w zamian mój wzrok przykuła inna dziewczyna. Nie dane mi było zamienić jeszcze z nią żadnego słowa, chociaż widziałem ją parokrotnie. Była to wysoka, smukła dziewczyna o czarnych włosach. Nazwali ją Wiedźma, chociaż słyszałem jak Jack w rozmowie z Max’em nazwał ją imieniem Felicia. Z tego co usłyszałem jest również ślepa, a jej boskim rodzicem jest… kurde, nie potrafię wymówić tego imienia. Nieważne.

Tak czy siak było w niej coś znajomego, a jednocześnie coś co drażniło mnie w niej kiedy na nią patrzyłem. Rozmawiała z Max’em, chłopak kiwał raz po raz głową, ale wydawał się być nieobecny. Ostatnie kilka tygodni Max właśnie tak wyglądał, wiecznie zamyślony, spoglądał co chwila na zegarek i bywało, że zwalniał się z ostatnich zajęć po czym znikał w domku Nyks. 

Alice mówiła, że sama nie wie co on ostatnio kombinuje, ale nie chce się zbytnio mieszać w jego sprawy. Jack’a zaś zdawało się bawić coś w tym całym Max’ie… można powiedzieć, że jakimś cudem się zakumplowali, chociaż ciężko wyobrazić mi sobie jak z tak odmiennymi charakterami jest to możliwe.

Wychodząc z pawilonu natknąłem się na Jack’a, rozmawiał z braćmi Hood, obydwaj prosili go o coś. Najchętniej bym ich wyminął, nie miałem czasu na podsłuchiwanie, szczególnie, że ciągle w okolicy był gdzieś Ashkii, ale gdy tylko usłyszałem imię „Sibi” coś sprawiło, że się zatrzymałem.

-Oj Walker! - Connor złożył ręce na piersi - Chodźmy poszukać nowego! Możemy go przywitać i tak dalej! No chodź!

Jack pokręcił głową, Max który stał obok niego zmarszczył czoło… Bogowie… Max tak bardzo przypomina mi Anvika… te same gesty, ten sam wygląd. Czasami łapię się na tym, że podchodzę do niego i po prostu uśmiecham się, chociaż po chwili uświadamiam sobie, że przecież Anvika nie ma, zaś ten łudząco podobny do niego chłopak, nie przypomina go praktycznie w ogóle w charakterze.

-Nie - wycedził Jack- Ja szczerze powiedziawszy  owszem pierdolę to co powiedział ten stary koń, ale słowo daję nie śpieszy mi się poznawanie jebanych Ateniątek. Kapiche?  

-Co ci szkodzi? – Travis przewrócił oczami.

-Nic - Jack wytknął braci Hood palcem - Ale gówno mnie obchodzą Ateniątka, pewnie jest chory na coś i nie chcą by nas zaraził, a teraz wybaczcie, ale szedłem do domku. Idziesz Max?

Max zerknął na zegarek na dłoni, po czym wzruszył ramionami.

-Spoko.

I wyminęli braci Hood, którzy tylko parsknęli z poirytowaniem, po czym udali się w kierunku Domku Ateny.

ђ ђ ђ

-Nazywam się Död Sunaj Larson -przedstawiłem się swojej „nowej” siostrze -Co do sypialni mam jedną pustą, jest do twojej dyspozycji. Ja jestem grupowym tego domku, ale możemy się podzielić tym stanowiskiem. Nie wchodź do mojej sypialni, nie grzeb w moich rzeczach i proszę nie pytaj mnie gdzie wychodzę. Chyba tyle.

Dziewczyna pstryknęła gumą.

-A ja jestem Nataline Hope - uśmiechnęła się do mnie - Więc to jak, mam ci mówić „cześć braciszku”?

-Bez braciszku - odparłem - Masz jakieś rzeczy czy coś?

-Nie, ale spoko, obejdzie się. Pozwolisz, że już pójdę? – Nie czekając na odpowiedź wyszła z domku Tanatosa.

Perfekcyjnie! Mam dziwną siostrę, na głowie Ashkii’a i jeszcze na dodatek mam dziwne przeczucia, co do zbliżających się kolejnych dni.

◊TOPAZ◊

Wpadłem na niego kiedy pokłóciłem się z Percussusem i próbowałem zrobić mu na złość kierując się w kierunku domku bogini której najbardziej nienawidził. Wpadłem na niego ponieważ nie zauważyłem go, pomimo tego, że powinien rzucić mi się w oczy. Poznałem go przez wzgląd na to, że nigdy nie widziałem podobnego mu obozowicza.

Był wysoki, ale przy tym niemiłosiernie chudy. Jego policzki były zapadnięte, twarz miał ostro zarysowaną, miał wąski nos, a jego oczy były stosunkowo duże z zielono-niebieskim odcieniem. Miał niezdrową ziemistą cerę. Na policzku widniała świeża blizna.

Włosy miał lekko tłuste, były mniej więcej długości tych Nathanaila, ale jego były białe jak mleko.

Ubrany był w właśnie białe ciuchy. 

Biała za długa bluzka z niechlujnie podwiniętymi rękawami, brudna od ziemi, pyłu i trawy. Na szyi miał białą chustę, spod której wyłaniał się jakiś naszyjnik z czerwonym znakiem przypominającym pentagram. Spodnie miał jasnoszare, również brudne jak bluzkę, na stopach miał dziurawe białe tenisówki.

-Przepraszam – mruknąłem – Jesteś Sibi, co nie? Ten syn Ateny? Słuchaj…

Położył mi swoją brudną i całą w bliznach, dłoń na usta, spojrzałem na niego z zaskoczeniem.

-Ciii… - wyszeptał - Oni słyszą. Nie chcę by oni nas słyszeli, znowu zaczną mówić, nie chcę ich słyszeć, oni nie chcą słyszeć nas. Cii…

Schował dłoń w kieszeń spodni. Mówił to bezbarwnym tonem, jego twarz ani na chwilę nie zmieniła swojego wyrazu. Jego oczy zdawały się nie mieć duszy, jego usta mówiły bez emocji, wyglądał jak lunatyk.

Kociaku, ja bym ci radził odejść jak najdalej od przyszłego pacjenta psychiatryka.

O proszę! Odobraziłeś się!

…Nie.

-Obudziłeś ich! - Sibi złapał mnie za ramiona, jego oczy zakryły się łzami - Coś ty zrobił?! Czym ty jesteś?!

-Ej, a z tobą wszystko gra? - Warknąłem.

Sibi spojrzał mi w oczy.

-Nie - odpowiedział - Nie. Ale ci współczuję.

Zmarszczyłem czoło. Pięknie ja zawsze trafię na dziwne towarzystwo.

-Też ich słyszysz prawda? - Sibi poprawił swoją chustę - Oni cię wykorzystają i porzucą, zostawią cię tak jak mnie. Skończysz jak ja, będziesz ich słyszeć, dniami i nocami, dzień w dzień, będziesz słyszeć wyzwiska, oni zawsze wyzywają. Skończysz jak ja. Współczuję ci.

-Przestań chrzanić! - Warknąłem - Możesz sobie być chory psychicznie, ale z dala ode mnie!

-Ja? Chory? - Wyszeptał ze zdziwieniem.

Spojrzałem na tego dziwnego nastolatka. Jego oczy znowu były pozbawione emocji, jedynie usta były w połowie otwarte z zaskoczenia. Chłopak spojrzał na swoje dłonie pokryte bliznami, jego usta zaczęły wypowiadać bezgłośne „Ja? Chory?”. 

-Jesteś mało rozumny jak na syna Ateny - zauważyłem - Wiesz…

-Nie wspominaj o tej suce! – Ryknął na całe gardło. Ostatnie słowo potoczyło się echem, niebo pochmurniało, a ja usłyszałem jakby z daleka pohukiwanie sowy.

Lubię go! - Percussus wybuchnął śmiechem - Bogowie jak najbardziej zasługują na takie epitety! Mogę z nim pogadać?

Zignorowałem go.

-Głupiś czy nierozważny? - Westchnąłem cicho - Też nienawidzę bogów, ale na twoim miejscu…

-Ty - złapał mnie za koszulę i przybliżył mnie do siebie, prawie stykaliśmy się nosami - jesteś zakażony! – Jego oczy zwęziły się jak u kota, nozdrza mu zafalowały ze wściekłości - Śledziłeś mnie?!

-Ciebie? Nie pochlebiaj sobie, do cholery!

Chłopak zaczął warczeć cicho, ale w jednej chwili wypuścił mnie i zaczął krzyczeć z przerażenia. Nałożył dłonie na uszy i zamknął z całej siły oczy.

-Zamknijcie się! Zamknijcie się! Przestańcie mówić! ZAMKNIJCIE SIĘ! - Wrzeszczał bez przerwy, jego usta pokryły się śliną - Zamknijcie się! Ile można?! Zabijcie mnie! Nie chcę was słyszeć! Wolę umrzeć! Zamknijcie się!

Hahaha! Ten chłopak ma dar! - Warknął Percussus kiedy Sibi lekko się uspokoił -  Ej, ty mnie słyszysz prawda? Prawda?!

-Zamknijcie się! – Ryknął w odpowiedzi Sibi.

-Niemożliwe… - pokręciłem głową - Słyszysz go?

Ej! Dzieciaku, tu jest jakiś mój brat, prawda? - Percussus nie krył rozbawienia - Świetnie! Czyli ty jesteś zabaweczką? Dziwię się, że jest z tobą jeszcze tak dobrze…

-Stul pysk! - Sibi rzucił się na mnie, jego brudne dłonie zacisnęły się z całej siły na moim gardle - Zamknij się potworze! Zabiję cię! Rozumiesz?! Zabiję, nie chcę cię słyszeć! Wreszcie możemy się spotkać twarzą w twarz! Intrygujące, nieprawdaż Noxium?!

Noxium? Kociaku… nie chcę nic, mówić… ale masz lekko przesrane.

Super…

Z trudem łapałem powietrze, ale resztkami sił chwyciłem za naszyjnik zawieszony na szyi Sibi’ego, tak jak przypuszczałem jego uścisk na moim gardle zelżał. 

Uśmiechnąłem się mimo woli. Percussus zalewał moją głowę wyglądem tego całego Noxium… Białowłosy Fonos, z bladą cerą o zielonych oczach, szczerzący długie kły, wyglądający jakby postradał zmysły, to był brat Percussusa. Percussus potwierdził ostatnio moje przypuszczenia, o byciu Fonosem, demonem morderstwa po za wojną, ale nie był jedyny, Fonosów, synów Eris było wielu, ale nigdy żadnego nie spotkałem. Wiem tylko, że Fonosy rzadko opętują herosów, częściej zwykłych śmiertelników… tak czy inaczej kiedy taki Fonos siedzi w czyimś ciele zmienia się wygląd danej osoby… jakby ktoś nałożył zdjęcia dwóch innych osób. Dlatego ja wyglądam tak a nie inaczej, dlatego moje czarne z początku włosy są fioletowo-różowe, dlatego moje szare oczy są różowe z kocimi szparkami, dlatego mam takie uzębienie.

Sibi… jest… prawdopodobnie byłym nosicielem Fonosa. Fonosa który nazywa się Noxium, który teraz zostawił jego ciało, ale oczywiście nie zostało ono bez szwanku. Śmiertelnicy nazywają takich ludzi chorymi psychicznie…

On słyszy ciągle w głowie głos, do którego przez większość czasu był przyzwyczajony - Percussus zwijał się ze śmiechu - Jego umysł jest uszkodzony! To zabawne, jak bardzo macie delikatne głowy i wystarczy zbyt gwałtowne niespodziewane wyjście by go uszkodzić! Kociaku, to jest słodkie!

Olałem go.

-Sibi… - wycedziłem przez zęby - Odpuść sobie. Nie jestem Fonosem. Nazywam się Topaz! T-o-p-a-z!

Sibi zwiesił głowę, stoczył się ze mnie i leżał tak na trawie wgapiając się w niebo.

-Ty tak twierdzisz - odpowiedział mi, jego oczy zabłyszczały szaleńczo - A jaka jest prawda? Jaka? Powiedz mi jaka?

-Powiedziałem ci prawdę – odparłem.

Sibi uśmiechnął się do mnie i wtedy po raz pierwszy w tej rozmowie po moich plecach przebiegł dreszcz.

-Marnie skończysz, synu Niezgody. Marnie… Marnie… - mówił coraz ciszej by nagle krzyknąć na całe gardło - Marnie! Czemu cię to nie rusza?! Czemu jesteś aż tak spokojny?! Wiesz czemu?! Ponieważ już przegrałeś! Już jesteś naczyniem! Skończysz jak ja i to ty będziesz razem ze mną słyszeć ich głosy! Cały czas słyszeć ich głosy… cały czas… cały czas… Cały czas! – Mówił to na jednym wydechu więc jego głowa lekko opadła i zaczął ciężej oddychać.

Strzeliłem zapewnie nie zbyt inteligentną minę. Percussus który przez większość tej rozmowy zaśmiewał się z Sibi’ego teraz nagle zrobił się poważny i powiedział do mnie grobowym tonem, bez ani nutki rozbawienia, wiał od niego najzwyklejszy chłód i gniew.

Odejdź, kociaku.

Może…

Odejdź od niego!

Czemu? - Uśmiechnąłem się pod nosem.

Percussus zamilkł, zamiast tego poczułem przeszywający ból w głowie który rozszedł się na całe moje ciało, ryknąłem z bólu opadając tym samym na ziemię. W końcu nawet krzyczeć nie mogłem, ani się ruszyć… Tak właśnie jest gdy Percussus się wkurzy, ale nie mam pojęcia czym go zdenerwowałem.

Przestań!

Odejdziesz?

Przestań!

Pytam się kociaku czy od niego odejdziesz!

Tak! Przestań!

Percussus wybuchnął śmiechem, ból zelżał aczkolwiek uczucie jakby pękała mi skóra na całym ciele pozostało.

Dyszałem ciężko, otworzyłem lekko oczy i wtedy zauważyłem jak wgapiają się we mnie zielono-niebieskie oczy. Znowu były puste, ale tym razem usta wykrzywiały się w paskudnym, szaleńczym uśmiechu… Sibi chichotał cicho.

Odejdź - powtórzył Percussus.

Sibi zanosił się coraz głośniejszym śmiechem, a ja posłusznie wstałem i zacząłem odchodzić, ale wtedy Sibi który podczągał się do mnie i złapał mnie za kostkę u nogi. 

Powieki miał otwarte na maximum, ale same tęczówki miał zwężone do minimalnych rozmiarów, uśmiechał się w dalszym ciągu, jak gdyby coś wyjątkowo go rozbawiło.

-Puść mnie - warknąłem - Nie mam czasu, dla czegoś takiego.

Sibi oparł swoje czoło na mojej nodze i zaniósł się śmiechem.

-Bolało prawda? Bolało?!

Przełknąłem ślinę.

-Bolało! - Sibi zaśmiał się ponownie - Niech mnie też zaboli! Kocham ból! Zadaj mi go trochę!

-Z wielką chęcią - zmarszczyłem czoło - Ale nie teraz, zabieraj te brudne łapy ode mnie!

-Kocham ból… - Powtórzył Sibi - Wtedy tylko ja mam głos! Zadaj mi ból!

Kociak nie cackaj się! Chcę z tobą porozmawiać kociaku, zostaw go…

-Sibi… - warknąłem, chłopak potrząsnął głową aby odgarnąć swoje brudne włosy z oczu - Idź do domu, zejdź mi z oczu, rozmowa jest już skończona.

Sibi o dziwo puścił się mojej nogi, wstał i spojrzał na mnie, aby po chwili zbliżyć swoje usta do mojego ucha i wyszeptać:

-Żal mi ciebie… Topaz - wymówił moje imię niemal z czcią - Skończysz jak ja. Wtedy będziemy tacy sami. Dalej będziesz mnie nazywał jak rzecz? Topaz?

-Nic nie jesteś w stanie zrozumieć, a nie zachowujesz się jak istota ludzka. Idź sobie, Sibi. To moja wina, że na ciebie wpadłem i mój błąd, ale nie chcę go przedłużać.

-Twój Fonos powiedział mi wszystko - szeptał dalej Sibi - Wszystko. Żal mi ciebie, Topaz. Bardzo mi ciebie żal, pamiętaj, że ogień nie wymazuje zapachu krwi. Czyjaś krew osadza się na duszy. A wtedy nadejdzie twój koniec, wtedy porozmawiamy na równi. Nie przejmuj się, mam na ciebie oko… Do tego czasu będę za tobą jak cień.

Odsunął się ode mnie i wybuchnął śmiechem, potarł mocno swoje oczy przez co przekrwiły mu się lekko.

-Jak cień! - Przestał się śmiać znowu spoważniał - Jak cień… Cienie są z każdej strony. Nie ufaj cieniom.

Pokręciłem z rozdrażnieniem głową. Sibi mówił coś jeszcze, chociaż wydawało mi się, że bardziej do siebie niż do mnie, tak czy inaczej olałem go. Powinienem zrobić to już wcześniej, niepotrzebnie dałem się rozgadać czemuś takiemu.

◊ ◊ ◊

Była noc a ja jak zwykle nie mogłem zasnąć, więc siedziałem w swoim domku, na kanapie i gapiłem się w okno. W domku jak zwykle było cholernie duszno, na ścianach powywieszałem urywki ze starych gazet dotyczących tych „tajemniczych zabójstw”, śmiertelnicy ciągle upierają się na wypadkach i przypadkach… Jasne, na szczęście obecnie osoba odpowiedzialna za nasyłanie na śmiertelników upiorów jest na obozie. Nataline Hope… Jak ja bardzo się cieszę, że straciła pamięć.

Kociaku, nie udawaj Emo, nie siedź tak samotnie w kącie, wyjdź do ludzi! - Percussus zaczął odbijać się w oknie zamiast mojego własnego odbicia.

-Nie - odparłem na głos - nie udaję Emo, zastanawiam się tylko nad rzeczami czysto egzystencjalnymi.

-Nudzisz - jego głos rozbrzmiał po całym domku - Słonko moje wiesz czemu kazałem ci odejść od tamtego psa, prawda?

-Nie - powtórzyłem.

-Kociak, nie graj głupa. Tamten pies nie był nas warty, nie uważasz? Ach! Kociaku mięso bym zjadł! Może…

-Percussus czy to się dzieje z każdym od kogo odejdzie Fonos?

Percussus obnażył mi swoje długie, ostre kły i zawarczał lekko. Uśmiechnąłem się szeroko i oparłem ramiona na parapecie.

-Niewygodny temat? - Zaśmiałem się cicho - Spokojnie mam czas!

-Kotek… - Percussus odwzajemnił uśmiech, aczkolwiek jego był znacznie bardziej sarkastyczny niż mój – Czy nie powiedziałem, żebyśmy nie rozmawiali więcej o relacjach między Fonosami a ludźmi.

-Nie chcę rozmawiać o relacjach. Relacje są nudne, każda po pewnym czasie się urywa. Zadałem proste pytanie, Percussus.

-Nie.

Kiwnąłem głową.

-Dziwne. Nie przejąłem się ani słowem tego dziwadła, chociaż dotyczyło kilka zdań mnie - zaśmiałem się pod nosem i jak zwykle przy tym rozbolała mnie skóra w miejscu gdzie pod okiem miałem tatuaż.

-Kociaku gdyby wszyscy ludzie przejmowali się tak jak ty się wszystkim przejmujesz ten świat byłby wyjątkowo lajtowy.

Percussus wybuchnął śmiechem.

-Di Angelo podobno wcięło…

-Nie mów, że to jest ta rzecz którą się przejmujesz! Będzie cud!

Wzdrygnąłem się.

-Nie przejmuję się żadnym chorym pedałem. Po prostu pomyślałem, że di Angelo jest całkiem silny co nie? Gdybym mu pomógł czy coś… byłby mi dłużny, nie uważasz, że byłoby to całkiem… korzystne?

-A na co ci czyjaś wdzięczność kociaczku?! Masz mnie, ja mogę dla ciebie wszystko… mogę cię ogrzać, pocieszyć, trochę poniewierać, mogę cię obronić oraz cokolwiek byś pragną. Po co ci czyjaś wdzięczność?

Uśmiechnąłem się pod nosem.

-Chociażby dlatego, iż ty jesteś synem Eris, a on jest synem Hadesa.

-Sugerujesz, że da ci to jakąś różnicę? On jest bardzo śmiertelny ja żyję już naprawdę długo! 

-Percussus ja po prostu w ramach wojny chcę się zabezpieczyć.

-Wojny, kociaku? - Percussus zadał pytanie na które doskonale znał odpowiedź… ale on taki jest.

-To logiczne - przewróciłem oczami - Jesteś „morderstwem po za wojną”, musisz przyznać iż ostatnio jesteś nieco osowiały.

Percussus wybuchnął śmiechem, położył swój palec na szybie i zaczął drapać ją lekko pazurem wydając tym samym potwornie głośnie skrzypienie.

-Kociak, chodź do łóżka, chcę iść na polowanie, a nie mogę kiedy jesteś w pełni świadomy.

-Myślisz, że gdzieś w okolicy znajdziesz śmiertelnika, Percussus? - Zmarszczyłem czoło.

-Odkąd przybyłeś do obozu nie miałem w zębach mięsa! – Percussus udawał, że poważnie się załamał – Jestem głodny!

-To możesz zjeść trochę owoców - uśmiechnąłem się złośliwie - Nie chcę spędzać całego ranka na zmywanie z siebie krwi.

-Masz uczulenie na przyprawy ze steków – Percussus wytknął mnie palcem – A po za tym jeśli dasz mi zapolować, mogę rozejrzeć się za tym całym di Angelo. Chętnie go poszukam, ale jeśli go znajdę… nie odpowiadam za stan w jakim go dostarczę, może być lekko… nadużyty.

-Obrzydzasz mnie… Ale jak chcesz – wstałem z kanapy, odbicie Percussusa w szybie załamało się.

Tylko nie szalej.

*J*A*C*K*

-Słuchasz mnie?- Złożyłem ręce na piersi.

Max ziewnął solidnie i spojrzał na mnie jakby zobaczył mnie dopiero teraz. Problem polegał na tym, że rozmawialiśmy już dobre jebane dwie godziny.

-Ja pierdolę Max, ja kurwa nie chcę wiedzieć z kim spędzasz noce, ale trochę przyhamuj, dobra? - 

Wskazałem na malinki na jego szyi - Zluzuj trochę bo zaraz ten ktoś ci porobi je na policzkach i nawet golfem nie zakryjesz!

Max poczerwieniał i spojrzał na mnie spode łba.

-Przestań głupio gadać, Jack - odwrócił głowę -Mógłbyś już nie udawać jak się strasznie przejmujesz, bo to nie w twoim stylu.

-Moim, kurwa nie moim, ale przynajmniej zakrywaj ślady - wycedziłem przez zęby - Która laska cię tak urządziła? Dobra, albo inaczej, która by chciała cię tak urządzić.

-Ej! To nie było miłe! - Max kopnął mnie w nogę, wybuchnąłem śmiechem - Wiesz co? Jesteś największym kretynem na świecie…

Spojrzałem na niego z ukosa i zaśmiałem się ponownie. Wyciągnąłem papierosa i zapaliłem.

-Chcesz? – Warknąłem.

-Nie!

-Twoja jebana strata - zaciągnąłem się.

Max popukał się w czoło. W zasadzie jest spoko. Nie wiem ciężko mi oceniać ludzi, szczególnie takich jak on, ale umie się wbrew pozorom postawić, więc można powiedzieć, że go toleruję. Aczkolwiek kilka jebanych córeczek Afro mnie z nim spikało… powiedzmy, że przypadkiem wróciły z kurewsko pięknie połamanymi paznokciami… tragedia!

-Ciekawe co tam się dzieje - Max wskazał na domek Posejdona z którego wychodziła właśnie ta suka Annabeth.

-A kij wie. Jackson urządza swój burdel, a kogo to w sumie interesuje? Niech robi co chce, zajebiście mało mnie to obchodzi!

-Mimo wszystko… Ta dziewczyna oznacza kłopoty! Mówię ci to jako syn złego losu! - Max zmarszczył czoło.

-Taa… - Przewróciłem oczami - Za chwilę ognisko, więc może zamiast zwracać uwagi na jakieś tępe laski się na nie udamy?

Max kiwnął tylko lekko głową.

Odprowadziłem tamtą sukę wzrokiem, w jej oczach widziałem jakby jebaną wściekłość, więc są dwie opcje ma okres albo coś poszło nie po jej myśli. Osobiście mam nadzieję, że to drugie… to drugie jej tak kurwa łatwo nie przejdzie, jebana suka.

~***~

Na ognisku jak zwykle. Dużo szumu o byle gówno, ale przynajmniej mogłem spokojnie pogapić się na te ofiary losu. Niesamowite jak bardzo wiele mają problemów! O chociażby Ateniątka ciągle mają ten sam jeden jebany problem… pająk. Okej. Przyznaję się kurwa również ich nienawidzę, ale… ja pierdolę oni by woleli się chyba zabić (niech to zrobią, nie będę miał nic przeciwko) niż zobaczyć jednego choćby z wielkiej odległości. Po prostu zajebiście ciężki problem! Jasne!

-Ej! Nat zaśpiewaj coś! – Ryknął mi koło ucha jakiś dzieciak Apolla.

-Zamknij japę – warknąłem ale mnie olał.

Farbowany di Carlo spojrzał po wszystkich którzy patrzyli na niego proszącym wzrokiem. Jego włosy jak zwykle w takich chwilach odgrywały istny teatrzyk kolorów, z jebanego zielonego do białego, z kurwa białego do oczojebnego czerwonego i tak wkoło Macieja.

-Może nie dzisiaj – di Carlo wyszczerzył zęby.

-No weź! – Ten sam dzieciak Apolla wlazł na stół – Jeden raz dzisiaj i masz cholera spokój!

-Jeśli nie chcesz sam śpiewać mogę zaśpiewać z tobą – od stołu obok stołu Erosa wstała na dziewczyna… Felicia? Nieważne…

Nathanail spoważniał błyskawicznie. Spojrzał na laskę wzrokiem który raczej nie wyrażał wielkich chęci na jakiś tam jebany… jak to się nazywa? Duet? Ale wbrew moim oczekiwaniom odpowiedział:

-Niech będzie, jak się nazywasz?

Dziewczyna wyprostowała się lekko, jakimś cudem pomimo ślepoty podeszła do Nathanaila i odparła:

-Felicia Mortis.

-Nazwisko… - Nathanail uśmiechnął się lekko – Masz… ciekawe nazwisko… Nieważne, w takim razie zaczynaj, uwierz mi znam chyba każdą cholerną piosenkę na tym świecie.

-Tylko się nie spinaj, dobra? Nie gryzę – uśmiechnęła się lekko i wzięła głęboki oddech.

Tell me something

I need to know

Then take my breath and never let it go

If you just let me invade your space

I'll take the pleasure, take it with the pain

And if in the moment

I bite my lip Baby, in the moment, you'll know this is

Something bigger than us and beyond bliss Give me a reason to believe it

Laska zerknęła na farbowanego di Carlo, on tylko kiwnął głową, więc najprawdopodobniej znał piosenkę, mnie od pierwszego momentu nie przypadła do gustu, ale reszta była oczarowana, więc po prostu słuchałem. Dzieciaki Apolla zaczęły odgrywać melodię, a dziewczyna kontynuowała ciągle sama:

'Cause if you want to keep me, you gotta gotta gotta gotta got to love me harder

 And if you really need me, you gotta gotta gotta gotta got to love me harder

Baby love me harder

Love me, love me, love me

Harder, harder, harder

Teraz pałeczkę przejął ten jebany pedał:

I know your motives and you know mine

The ones that love me,

I tend to leave behind

If you know about me and choose to stay

Then take this pleasure and take it with the pain

And if in the moment you bite your lip

When I get you moaning you know it's real

Can you feel the pressure between your hips?

 I'll make it feel like the first time

Wszyscy byli wsłuchani, tylko ja jakby nigdy nic paliłem papierosa… No dobra, cofam… Vi i Briget próbowały nie zasnąć.

Dalszą część piosenki kontynuowali razem:

'Cause if you want to keep me, you gotta gotta gotta gotta got to love me harder

Imma love you harder

And if you really need me, you gotta gotta gotta gotta got to love me harder

  baby love me harder

Love me, love me, love me Harder, harder, harder

Love me, love me, love me Harder, harder, harder

So what would I do if I can't figure it out?

You got to try, try, try again

So what would I do if I can't figure it out?

 I'm gonna leave, leave, leave again

‘Cause if you want to keep me, you gotta gotta gotta gotta got to love me harder

 Imma love you, love you, love you

And if you really need me, you gotta gotta gotta gotta got to love me harder

love me, love me, baby

'Cause if you want to keep me, you gotta gotta gotta gotta got to love me harder

love me harder

And if you really need me, you gotta gotta gotta gotta got to love me harder

Imma love you harder

 Love me, love me, love me Harder, harder, harder

love me, love me, baby

Love me, love me, love me

just a little bit, just a little bit harder, babe

 Harder, harder, harder

Nathanail jak zwykle skłonił się lekko i jak zwykle tłum dziewczyn zapiszczało… Ja pierdolę jak to drażni. Niby co jest takiego w tym pedale? Kurwa, jakie to pojebane… Dziewczynie z kolei praktycznie nikt nie klaskał. Biorąc pod uwagę to, że większość nazywała ją wiedźmą, jakoś niezbyt mnie to zdziwiło. Kurwa ludzie to jednak lubią nadawać idiotyczne przydomki. Dobra, laska jest dziwna, potrafi jakieś czary-mary no ale… dobra kurwa, bo wyjdzie, że ją bronię.

~***~

Po ognisku Max polazł gdzieś, więc w zasadzie liczyłem, że chociaż przez jebaną chwilę będzie spokój niestety.

-Jack!

Spojrzałem z niesmakiem w stronę osoby która mnie wołała. Topaz. I czego on znowu chce? Szczerzył się do mnie, aż prosił się o wybicie mu paru zębów.

-Jack - ponowił - mam propozycję…

αNATHANAILα

-Odczep się jestem już praktycznie dorosły! – Odwróciłem głowę od Oscara.

Mój brat wybuchnął śmiechem.

-Dorosły? Proszę cię, Nathanail! Maszeruj do pokoju, nie będziesz wychodzić w nocy!

-Czyli się mną przejmujesz? – Uśmiechnąłem się.

-Nie. Po prostu nie chcę być grupowym, a jak zeżrą cię harpie to będzie taka konieczność. Po za tym… nie maltretuj Topaza!

-Ja go nie chcę maltretować – przewróciłem oczami.

-To po co chcesz do niego iść po ciszy nocnej?!

Przewróciłem oczami, a mój braciszek uderzył dłonią w czoło.

-Nie pozwolę ci wyjść, więc zmiataj spać, chcę skończyć rozdział – ponownie sięgnął po książkę, ale w tym momencie rozległo się ciche pukanie do drzwi.

Jakoś niespecjalnie pomyślałem kto może pukać o tej porze więc bez wahania otworzyłem drzwi, w których zastałem… Topaza. Spojrzał na mnie jak zwykle tym swoim wzrokiem, ale mimo to ostatnimi siłami powstrzymałem się przed pocałowaniem go… być może też sprawił to fakt, iż Topaz trzymał w dłoniach sztylet… sztylet który był niemal identyczny, jak nie taki sam, jaki posiada Jack.

-Cześć – przywitał się – Słuchaj, porywam cię na tę noc.

-Co?! – Wydusiłem.

-No to co słyszałeś. Zabieram cię na tę noc, mam nadzieję, że Oscar nie ma nic przeciwko?!

Oscar nie odpowiedział, wlepiał się tylko bez słowa w Topaza.

-Okej, za uszczerbki na nim nie odpowiadam – Topaz zaśmiał się cicho, po czym złapał mnie za nadgarstek i wyciągnął z domku. 

***

No szybciej niż poprzedni aczkolwiek nic praktycznie nie wnoszący rozdział z cyklu pisałam bo tak xD 

Cóż, no przepraszam, że nic się tutaj nie dzieje oprócz Sibi'ego oraz Topaza który ma jakiś plan :') 

Także ten... 

Nowa postać, Sibi Laceris (Sibi z łac. sam, samotny. Laceris z łac. obdarty) jest postacią absolutnie nie typową dla moich poprzednich, podobnie jak Anvik będzie odgrywał pewną znaczącą rolę, aczkolwiek nie będzie posiadał narracji i jak pewnie już dało się zorientować ma lekkie objawy schizofrenii :'3 

Tak czy inaczej piosenka którą śpiewali Nathanail i Felicia to Love Me Harder (Ariana Grande feat. The Weeknd)

No i ten... mam nadzieję, że w kolejnym rozdziale będzie więcej akcji, a tym czasem do usłyszenia (?) XD