ROZDZIAŁ XV

Rozdział XV. Czyżby... koniec?

◊TOPAZ◊

Ciężko powiedzieć ile w tym pomyśle było mojego rozsądku, a ile było przemyśleń Percussusa. Jednakże musiałem zabrać tę dwójkę z daleka od obozu pod błahym pretekstem szukania di Angelo. Niestety Walker był cholernie przeciwny szukaniu tego pedała od Hadesa, w sumie się nie dziwię, mogłem bardziej wysilić się nad pomysłem, ale to było pierwsze co przyszło mi do głowy. Znaleźć di Angelo? Taak… ale najpierw musiałbym wiedzieć gdzie jest. Teraz chciałem jedynie aby ta dwójka powędrowała jak najdalej od miejsca gdzie ma się to wydarzyć.

Co do Walkera zauważyłem, że ma pewną słabość do sformułowań, że to on wpadnie w kłopoty. Albo tchórz, albo ma coś na sumieniu.

Wszyscy mają coś na sumieniu, kociaku ­– Percussus był wyraźnie z czegoś zadowolony – Kociaku jak długo będziesz grał tak nędzną szopkę?

Masz lepszy pomysł?

Oh, no wiesz… Czekaj co to za zapach? – Percussus zaczął niuchać w powietrzu.

Proszę cię nie mamy czasu, jesteśmy daleko od obozu, w lesie… no chyba, że wyczuwasz potwory. Potwory?

Nie… Dobra, kociak, nie twoja sprawa. Widzę, że ten synalek Hermesa dziwnie się na ciebie gapi, może mu tak…

Zamknij się. Cudem go przekonałem, nie chcę, żeby to wszystko poszło w pizdu.

Kociak on jest akurat nudny, mogę zabawić się z tym synem Erosa? Dawno nic ciekawego nie robiłem i aż mnie bierze na jego widok!

Jesteś żałosny…

To ty masz z tym problem kociaku.

Nie miałbym problemu gdyby nie fakt, że dzielimy wspólne ciało i każde twoje fizyczne zainteresowanie równa się temu, że ja muszę w tym uczestniczyć! Nie możesz się zakochać w jakiejś dziewczynie?!

Po pierwsze nie znane mi jest uczucie „zakochania się” – Percussus wzdrygnął się lekko -  Po drugie dziewczyny są nudne.

Wolałem tę kwestię przemilczeć. Percussus nucił coś w między czasie, nie zaprzeczam nie mogłem się przez to skupić, to tak jakbyś próbował myśleć ale twój mózg zamiast przetwarzać informacje zaczął nucić piosenki.

-W kwestii zabierania mnie w nocy z domku, Topaz – Nathanail na chwilę przerwał nasz marsz przez las – Mógłbyś mnie zabierać do swojego domku, nie do lasu… las jest dla pedofilii…

Walker chrząknął cicho najwyraźniej powstrzymując śmiech, ja zaś zgromiłem wzrokiem syna Erosa, który zrobił minę pt. „No co?”.

-Nathanail… szukamy tego cholernego di Angelo – westchnąłem cicho – Więc przestań pieprzyć.

-Nawet nie zacząłem – Nathanail uśmiechnął się.

-Ej, jak macie zamiar się jebać, to kurwa beze mnie – Jack odwrócił się na pięcie.

-Nie, nie mamy zamiaru – wystawiłem z obrzydzeniem język – Proszę cię, to jest gorzej niż obrzydliwe.

Kociak jak zwykle się nie zna.

Spadaj.

- Powiedziałeś w liczbie mnogiej, o „nas”! – Nathanail oblizał usta.

-Nie jaraj się tak… - Pokręciłem z dezaprobatą głową – Chodźmy, mamy kogoś znaleźć.

Stałem tyłem do najbliższej gałęzi, więc kiedy się odwróciłem i zauważyłem, że ktoś na niej zwisa i jego twarz jest na wysokości mojej, odskoczyłem natychmiast wpadając na Nathanaila. Walker wyjął miecz.

-Złaź pajacu, albo opierdolę ci tą twarzyczkę! – Ryknął Walker.

Zmarszczyłem czoło. Nie no… proszę. Tylko jego brakowało.

-Sibi – wycedziłem – Złaź. Już.

W odpowiedzi syn Ateny zaczął bujać się na boki, nie uśmiechał się jak zwykle, ale jego oczy błyszczały w ciemności. 

-Znasz tego pajaca?! – Jack rzucił mi mordercze spojrzenie.

-A co cię to? – Pokręciłem głową i wtedy zdałem sobie sprawę, że ciągle opieram się plecami o brzuch Nathanaila i odskoczyłem od niego – A weź się jeb pedale!

Sibi podciągnął się na gałęzi i teraz stojąc na niej wyglądał więcej niż przerażająco, biorąc jeszcze pod uwagę, że zaczął wiać wiatr i jego włosy zaczęły falować na wietrze.

-Obserwowaliśmy was – powiedział grobowym tonem – Myśleliśmy sobie, że uciekacie. Ale teraz mówicie, że kogoś szukacie. Kogoś kto wcale nie zaginął. Nie rozumiemy waszego głupiego postępowania.

-Oho! Świetnie! – Jack parsknął ze zdenerwowania – Teraz w tym lesie łażą pacjenci psychiatryka, kurwa zajebiście! A teraz spierdalaj…

Sibi przekręcił głowę jakby nie zrozumiał wypowiedzi Jack’a… nie zdziwiłbym się, gdyby „głosy w jego głowie teraz zastanawiały się co to znaczy spierdalaj”. Ale poważnie… tylko jego mi brakowało.

O! Sibi! Jak tam szalony dzieciaku?!  - Percussus wybuchnął śmiechem.

Sibi spadł z gałęzi. Chyba nic sobie nie zrobił, ponieważ po sekundzie schował się za drzewem

.

-Czy to nie jest ten syn Ateny, którego mieliśmy unikać, przypadkiem? – Nathanail złożył ręce na piersi – Ma zajebiście długie włosy…

-Spójrz na swoje, farbowany pedale – Jack prychnął z pogardą – Wracam do obozu, mam kurwa dosyć ratowanie dupy di Angelo i natykania się na takich wariatów.

-Ja jestem wariatem? – Sibi wychylił się zza drzewa.

-Nieee… Jesteś absolutnie normalny, kurwa! – Jack przewrócił oczami i poświecił mi latarką prosto w twarz – Słuchaj jebany gówniarzu, idź sobie do Chejrona napierdalaj mu o czym kurwa chcesz, ja wracam do obozu!

-Nie! – Ryknąłem – Nie możemy!

-Wy nie możecie – wskazał z pogardą na mnie i na Nathanail’a – Ja mam to gdzieś!

-Kiepski pomysł na chronienie tej dwójki – Sibi rozłożył dłonie w ten sposób, że niemal przypominał mi teraz te wszystkie obrazy i figurki przedstawiające tego całego Jezusa na krzyżu – Naprawdę kiepski.

Jack zacisnął dłonie w pięści i spojrzał na mnie jeszcze gorzej niż przed chwilą.

-Wytłumacz „chronić”?! – Ryknął.

Mówiłem.

Nie odpowiedziałem, przez po kilku sekundach oberwałem pięścią w nos, uderzyłem plecami o najbliższe drzewo. Pociemniało mi lekko przed oczami i dopiero kiedy poczułem własną krew w ustach ocknąłem się. Rzuciłem się z wrzaskiem na Jack’a i obaj wylądowaliśmy na ziemi, obaj waliliśmy na oślep pięściami, właściwie miałem nieco łatwiej gdyż nawet bez latarki widziałem więcej, ale z drugiej strony Jack wbrew pozorom wcale nie był taki słaby na jakiego wyglądał i po co najmniej dziesięciu uderzeniach z jego strony w brzuch, klatkę piersiową oraz twarz wylądowałem jak długi pod nogami Sibi’ego.

Syn Ateny zdawał się mieć pewną rozrywkę z oglądania tego wszystkiego, Nat próbował nas odseparować, ale mignęło mi przed oczami jak sam oberwał i wylądował z głośnym hukiem w pień drzewa.

Nie mogłem się ruszyć, zawsze fizycznie byłem słabszy… owszem mogłem bić tak na oślep i z kilka godzin, ale wystarczyło kilka celnych uderzeń we mnie abym nie potrafił się ruszyć przez pół godziny, a Jack najwyraźniej jeszcze nie zamierzał skończyć. Ale kiedy już zamachnął się nogą zdałem sobie sprawę, że być może to nie moje „obrażenia” są przyczyną dla której nie mogę się ruszać z własnej woli.

Otoczyła mnie różowo-fioletowa mgła i po chwili wstałem bez własnej woli i nie panując w ogóle nad swoim ciałem i ruchami. Percussus zawsze był drażliwy kiedy ktoś próbował mi coś zrobić… zawsze. To mega wkurza.

Zamachnąłem się (problem z tym, że to nie do końca ja) i po chwili to Jack potoczył się po ziemi. Podbiegłem do niego, złapałem go za gardło i cisnąłem o najbliższe drzewo.

Może jednak przestanę używać pierwszoosobowej formy.

Percussus wybuchł zimnym śmiechem, który brzmiał o wiele bardziej szaleńczo kiedy był po za moją głową.

-Ustalmy zasadę – warknął Fonos kiedy lekko się opanował, podszedł do Jack’a i złapał go z całej siły za włosy przy okazji nie raz nie dwa uderzając jego głową o drzewo – Nigdy nie podnoś ręki na mojego kociaka! Nigdy! – Uniósł Jack’a na kilka centymetrów nad ziemią za włosy, po czym rzucił nim z całej siły – Zrób tak jeszcze jeden, jedyny raz skurwielu! Niech przez ciebie mojemu kociakowi wypadnie chociaż jeden cholerny włos z głowy, niech chociaż kropla krwi z twojej winy opuści jego ciało, przyjdę i za nawet małego siniaka, rozpierdolę cię na strzępy! Nigdy więcej nie dotykaj mojego kociaka!

Percussus kopnął jeszcze po raz ostatni leżącego bezwładnie na ziemi Jack’a.

-No… zarządzam przerwę – Percussus wybuchnął śmiechem i podszedł do nieprzytomnego, leżącego pod drzewem Nathanail’a, zostawiając tym samym Jack’a na pastwę losu.

◊ ◊ ◊

-Bolało? – Powtórzył po raz setny Sibi – Bolało?

-Kurwa, nie… - Jack otarł krew z czoła.

Sibi zwiesił smętnie głowę. Ja opierałem się o drzewo i przyglądałem się jak Nathanail i Jack doprowadzają siebie do stanu używalności… Hm… Oczywiście mówię o tym, że Nathanail najprawdopodobniej skręcił nadgarstek, zaś z Jack’em… no… Na pewno nie ma wstrząśnienia mózgu (a przynajmniej na to wygląda), ale nie pozwala mi podejść do siebie na kilka centymetrów a z daleka to ja jedynie mogę stwierdzić, że ma liczne obtarcia i rany i tyle.

Sibi zaś z fascynacją się temu przyglądał, cholerny masochista i sadysta w jednym.

Percusssus zaś wyjątkowo milczał, raz po raz tylko kiedy Jack ruszał się zbyt gwałtownie, zaczynał ryczeć i warczeć, tak to się nazywa podpaść Percussusowi.

-Nadal nie wiemy po co poszliście tak daleko – Sibi dzisiaj uparcie mówił o sobie w liczbie mnogiej – Przecież szukacie kogoś kogo tutaj nie ma, nawet nie idziecie w dobrym kierunku i on – wskazał wykrzywionym palcem na mnie – o tym wie.

Jack rzucił mi po raz niewiadomo który mordercze spojrzenie, Percussus znowu zaczął się miotać i ryczeć, ale udało mi się jakoś w miarę normalnie myśleć. Nathanail zaś spojrzał na mnie pytająco. Pięknie… Sibi cholerna męska wyrocznia.

Przesrane, kociaku, mówiłem.

-Wiedziałeś?! – Ryknął na tyle głośno na ile mógł, Jack.

-Nie – skłamałem.

Sibi skulił się lekko i wyszeptał:

-Kłamie. On kłamie. Kłamie. Kłamie. Kłamie. Kłamie.

Nathanail westchnął ciężko, jak mi ktoś teraz powie, że zakochał się w Sibi’m to osobiście pójdę się strzelić.

Chociaż zważywszy na sytuację… Nie, równie dobrze mogę zrobić to teraz.

-Gość ma nierówno pod jebanym sufitem – Jack przestał uciskać swoją ranę na ramieniu – Ale z doświadczenia wiem, że tacy mają jebany siódmy zmysł. Po co nas wyciągnąłeś?!

-Nie mogę powiedzieć – warknąłem – Dla was będzie lepiej.

Najważniejsze, że nie są na obozie  - Percussus zaśmiał się cicho – Z drugiej strony teraz będziesz miał przekichane kociaku, dowiedzą się prawdy jak tylko wrócą do obozu. Wspaniały pomysł miałeś z tym di Angelo, po prostu… Wiesz co kociaku? Strzelę ci jakąś karę jak tylko wrócimy. Jakąś piekielnie dobrą karę!

Masz rację zjebałem sprawę, ale możesz tego nie wypominać.

Zachciało ci się ratować tę dwójkę, kociaczku.

To było konieczne.

Mhm…

-Dobra… i tak mam już przejebane – usiadłem obok Nathanail’a – Pamiętacie to „morderstwo” tamtej grupowej Hekate? – Nat potwierdził, Jack milczał, ale kontynuowałem – Dzisiaj właśnie zginął kolejny grupowy oraz losowo inna osoba.

Sibi wyszczerzył zęby, ale postanowiłem nie zwracać na to uwagi.

-Zajebista rewelacja – w oczach Jack’a pojawiła się nutka złośliwości – Kto? I skąd to wiesz?

Tego nie chciałem zdradzać, więc odpowiedziałem to co podsunął mi Percussus:

-Nie wiem kto. Powiedzmy, że wiem sporo.

-Zaraz! – Nathanail spojrzał na mnie z przerażeniem – „Losowa osoba”?!

Pokiwałem głową. Nathanail zerwał się na równe nogi, jego oczy zalśniły, wyszeptał czyjeś imię, ale nie dosłyszałem.

-Co?

-Oscar… - powtórzył głośniej i jakby zapomniał o zwichniętym nadgarstku zaczął biec przed siebie.

Tak kociaku, to jest ten moment kiedy masz za nim biec – Warknął Percussus.

A ten debil? – Spytałem z myślą o Jack’u.

Te… Sibi, weź się nim zaopiekuj. A ty kociaku gonisz za swoim Romeo.

Zamknij się.

Ж OSCAR Ж

Spałem jeszcze kiedy ktoś wparował do mojej sypialni i rzucił się na mnie z głośnym okrzykiem, wylądowałem razem z nim na podłodze.

-N…Nathanail! – Ryknąłem oburzony.

Mój szanowny brat ściskał mnie tak mocno jakbyśmy nie widzieli się od wieków.

-Weź, puść mnie – próbowałem się wyrwać ale Nathanail nie miał zamiaru mnie puścić – Jezu, co ci?

-Nic ci nie jest, prawda? – Spytał na jednym oddechu – Nikogo tu nie było? Nikt nie próbował cię zabić? Prawda? Prawda? Prawda?! Odpowiadaj a nie gapisz się jak idiota!

Dałbym sobie głowę odciąć, że jest bliski łez. Nie mogę, dlaczego musieli mnie pokarać takim bratem?!

-Nic. Nic mi nie jest, ale zaraz połamiesz mi żebra. Ustalaliśmy również, że nie wchodzisz do mojej sypialni.

-Teraz cię nie puszczę! – Nathanail oparł swoje czoło o moje plecy – Nigdy więcej nie stawiaj mnie w takiej sytuacji!

Zmarszczyłem czoło.

-Topaz cię czymś nafaszerował, czy coś? – Spytałem i próbowałem się oderwać od brata, bezskutecznie – Zostaw mnie w spokoju.

-Niee… -Nathanail odetchnął z ulgą – Wiesz, że bardzo cieszę się, że jesteś i w ogóle, prawda?

-Boże… Nathanail, może ty jesteś chory, co?

-Już ci mówiłem, że jestem chory.

Chciałem uderzyć się dłonią w czoło, ale obecnie nie za bardzo miałem jak się ruszyć i w momencie kiedy już na poważnie traciłem cierpliwość usłyszałem jak drzwi od domku się otwierają i ktoś również wparował do pokoju.

-No, no, no – sądząc po głosie to był Topaz – Widzę, że już nie jestem potrzebny. Ten… Dobra idę zwymiotować, jak się od siebie odkleicie do dajcie znać, narka!

Teraz ktoś mógłby mi łaskawie powiedzieć co się święci, co nie?!

Ж Ж Ж

Staliśmy w milczeniu w pawilonie, paląc całuny dwóch herosów. Grupowego domku Nemezis oraz jakiegoś syna Apolla, którego osobiście niewiele znałem. Takie ceremonie nigdy nie są szczęśliwe, lecz mimo to ciągle zdawało mi się, że w tłumie słyszałem cichy chichot. Chociaż możliwe, że był to tylko wybryk mojej wyobraźni.

Po ceremonii Chejron ogłosił, że prawdopodobnie znowu zaczną się badania domków, nie wiedziałem co rozumie przez słowo „znowu”, ale wydaje mi się, że taka lub podobna sytuacja musiała mieć już kiedyś tu miejsce.

Tak czy inaczej po tym ogłoszeniu wszyscy herosi wrócili do swoich domków, Nathanail wydawał się być koszmarnie przygaszony, nawet zmienił kolor włosów na granatowe.

-Znałem tego syna Apolla, dosyć dobrze – oznajmił w domku – Tak prawdę mówiąc to chyba nawet za bardzo go polubiłem.

-Będziesz płakać? – Spytałem siadając na kanapie.

-Jesteś okropny – wycedził przez zęby i usiadł obok mnie – Mogę się chociaż przytulić? Proszę.

Westchnąłem cicho. Nienawidzę mojego brata, ale jeśli tamten koleś faktycznie dla niego coś znaczył…

-Chodź – objąłem Nat’a jednym ramieniem – Jeden raz, a później idę na trening.

Brat wtulił się we mnie, z początku jego niespokojny oddech zaczął się powoli uspokajać.

-Kocham cię – powiedział – I nie darowałbym sobie gdybyś to ty był na miejscu Austina. Nawiasem mówiąc ładnie pachniesz.

-Nathanail… jesteś idiotą, więc zamknij się dobrze? A jak już się całkiem uspokoisz to mnie puść, bo nie będę gnił w domku przez cały dzień.

-Kocham cię – powtórzył – I będę cię chronił, jasne?

-Prędzej to ja musiałbym chronić ciebie, dupku – wycedziłem przez zęby – Z twoją umiejętnością wpadania w kłopoty to wielce prawdopodobne.

-I tak cię kocham i będę cię chr…

-Nie – Odepchnąłem go od siebie – Nie wiem o co ci chodzi, ale na pewno wiesz coś czego ja nie wiem, co nie zmienia faktu, że w naszym rodzeństwie to ja mam cię do jasnej cholery ochraniać – wstałem z kanapy i wytknąłem go palcem – Więc nie pałętaj się nie wiadomo gdzie po nocach! Bardzo mnie wkurzasz, Nathanail, ale do rodzeństwa potrzeba przynajmniej dwóch osób – poprawiłem okulary – Dlatego to ja mam zamiar ciebie chronić.

-Chcesz coś mi powiedzieć? – Nathanail uśmiechnął się łobuzersko.

Nachyliłem się nad nim.

-Tak – odparłem – Jesteśmy rodzeństwem. Tylko i aż rodzeństwem, zabraniam ci tego niszczyć, a ja w zamian przysięgam, że ze mną nie stanie ci się krzywda, bracie – uśmiechnąłem się pod nosem – A teraz wybacz, ale chyba już ci lepiej, wiec idę.

-Nie! Gorzej mi – Nathanail opadł na kanapę – Zooostań.

Przewróciłem oczami. Dziecko z niego.

-Booże… - westchnąłem ciężko – Nathanail uspokój się. Ogólnie cię rozumiem, ale spoważniej trochę.

-Spoważniej? – Nathanail wybuchnął śmiechem, na kilka chwil jego włosy znowu stały się czerwone, jednakże nie na długo – Jakoś mi się to nie uśmiecha. Ej, Oscar pobawisz się ze mną?

Zmarszczyłem czoło. Właśnie na tym polega problem z Nathanailem, mówi to co mu ślina na język przyniesie.

-No co? – Wzruszył ramionami – Nudzę się.

-Przed chwilą rozpaczałeś.

-Nie mogę być ciągle poważny, zmarłym to już nie pomoże.

-Jesteś okropny.

-Kto to mówi?

-Ja. Nathanail, weź spoważniej, później pogadamy.

-A co u Annabeth? – Wyrwało mu się.

No przecież oczywiste, że już z nią nie jestem. Żałuję tylko, że przestała się do mnie odzywać…

-Nic – odpowiedziałem – Nie wtrącaj się w nieswoje sprawy.

-A zostaniesz? – Nathanail wydął z niezadowoleniem usta.

Spojrzałem na zegarek. Ech… Ta rozmowa przeciągnęła się bardziej niżbym tego chciał.

-Zostanę. Ale będę w swoim pokoju – kiedy Nathanail wstał z kanapy dodałem – Do którego nie możesz wchodzić, jasne?

-Ta… - Nathanail spojrzał na mnie ze znudzeniem – To co mam robić?

-Nie wiem. Zajmij się sobą – pokręciłem głową – Poczytaj.

Nathanail włożył palec do ust i wystawił język pokazując tym samym co na ten temat myśli.

-Hamleta byś poczytał – westchnąłem – Cokolwiek będziesz robić masz nie hałasować.

-Co rozumiesz przez nie hałasować? – Nathanail wyszczerzył zęby.

-Nathanail nie możesz być aż taki głupi.

Nathanail zrobił mało inteligentną minę, poprawił swoje włosy po czym westchnął cicho.

-Dobra, nie będę przeszkadzał… braciszku – złożył ręce na piersi.

Skinąłem lekko głową i z zaciśniętymi pięściami zamknąłem się w swoim pokoju. Usiadłem za biurkiem, zapaliłem lampkę i chciałem sięgnąć po książkę, ale moją uwagę przykuł wisiorek z krzyżem. Nie noszę biżuterii, to domena Nathanail’a, ale on też nie przepada za krzyżami (chociaż ma jakieś kolczyki z tym motywem), nie przypominam sobie aby miał kiedyś taki naszyjnik. Chociaż… Topaz chyba coś takiego miał na szyi, z drugiej strony raczej co drugi nastolatek ma takie „cudo”.

Pokręciłem głową, odłożyłem krzyżyk na bok i zająłem się czytaniem, później spytam Nathanail’a czy to na pewno nie jego. Aczkolwiek raczej domyślam się czyje to jest…

Zagłębiłem się w lekturze, a jak zwykle po przeczytaniu kilkunastu rozdziałów okazało się, że jest dosyć późno.

Ж Ж Ж

Zapukałem do domku Eris, w garści trzymałem krzyżyk. Nie spytałem Nathanail’a, bo po przemyśleniu doszedłem do wniosku, że w żadnym wypadku nie jest to jego biżuteria.

-Otwarte, chyba, że to Nathanail wtedy nikogo nie ma! – Warknął z głębi domku Topaz.

Nie lubiłem takich sytuacji. Być może jestem kompletnie inaczej wychowany, ale gospodarz raczej powinien otwierać drzwi, a nie krzyczeć na pół domku, że te są otwarte. Naprawdę…

Wszedłem do domku. Panował wszech obecny mrok, chociaż na zewnątrz było jeszcze jasno. Nie mogłem zlokalizować Topaza, toteż po omacku zacząłem szukać salonu.

Muszę przyznać, że kiedy wpadłem na kogoś mimowolnie wrzasnąłem. Nie jestem tchórzliwy, ale każdy by się przestraszył wpaść na kogoś po ciemku.

Topaz wybuchnął śmiechem i zapalił światło. Spojrzał na mnie z ciekawością, po czym machnął dłonią wskazując na drzwi do najbliższego pomieszczenia.

-Wody? – Zaproponował kiedy weszliśmy do salonu.

-Wolałbym nie – odparłem.

Rozejrzałem się po pomieszczeniu. Do ścian były przymocowane wycinki z gazet, a samo pomieszczenie przypominało mi bardziej zakład pogrzebowy niż salon, ale pomińmy ten fakt.

-Zostawiłeś to, co nie? – Spytałem i podałem mu krzyżyk – Masz, właściwie tylko po to tutaj przyszedłem.

Topaz przyjrzał się wisiorkowi i w momencie kiedy otworzył usta, ktoś wyłonił się z kąta.

-Straszny symbol – powiedział nieprzytomnym głosem.

Prawdę powiedziawszy moje serce lekko przyśpieszyło na widok chłopaka o białych długich, tłustych i brudnych od ziemi włosach, o pustych, pozbawionych emocji oczach, równie dużo zdradzających ustach oraz kamiennym wyrazie twarzy. Ściskał w obu dłoniach brudne buty, chodził na bosakach. Jednakże im dłużej mu się przyglądałem tym większe wywierał na mnie uczucie spokoju, coś zupełnie przeciwnego do towarzystwa Topaza. Topaz przeraża mnie swoim „pasażerem”, z kolei ten chłopak wygląda jakby uciekł z zakładu karnego, a mimo to automatycznie poczułem do niego pewnego rodzaju… przywiązanie? Ciężko mi to nazwać.

Chłopak stanął przede mną, Topaz zerkał na niego z lekkim obrzydzeniem, za co miałem ochotę walnąć go w łeb.

Niebiesko-zielone oczy zmierzyły mnie badawczo od góry do dołu i wtedy zobaczyłem w nich pewnego rodzaju smutek, białowłosy podszedł jeszcze bliżej po czym przytulił się do mnie lekko, przystawił ucho do mojej klatki piersiowej na wysokości serca.

Zamurowało mnie, nie miałem pojęcia co odpowiedzieć, Topaz zaś ukrył z zażenowaniem twarz w dłoniach i wtedy ten dziwny nastolatek powiedział:

-Jeszcze bije – ciągle przystawiał ucho do mojej klatki piersiowej – Bum… bum… bum… bum… Jeszcze bije…

Uśmiechnąłem się mimowolnie i lekko go od siebie odepchnąłem.

-Co przez to rozumiesz? – Spytałem.

-Żyjesz – odpowiedział z powagą.

-No shit Sherlock – warknął Topaz – Sorry za niego, to Sibi.

Nie wiem czemu ta informacja mnie zamurowała.

-Przypadkiem nie mieliśmy się z nim… nie kontaktować? – Warknąłem po kilku dobrych chwilach.

-Aha… - mruknął Topaz – Ale on jest przydatny. Słuchaj, nie chcę cię wyganiać czy coś, ale jakoś nie…

-Niech zostanie… oni nie chcę rozmawiać w jego obecności. Nie chcą rozmawiać… jest cisza, nikt mnie przy nim nie obserwuje. Nie chcę by mnie obserwowali.

-Słuchaj – westchnąłem – zostawiłem swojego brata samego w domku, jeśli nie będzie mnie dłużej niż przez pół godziny obawiam się, że nie będę miał do czego wracać. Pozwolisz?

-Jasne – Topaz złożył ręce na piersi – Chociaż, za nim pójdziesz… mam prośbę i czy mógłbyś ją spełnić?

αNATHANAILα

-SPO – zaczął ponurym i niepodobnym do Jack’a głosem – pokonało większość, jeśli nie całą armię Pasitheai. Wybili jej śmiertelnych zwolenników, kiedy tylko umarli nie zagrażali im od wewnątrz i zewnątrz, zginęło więcej niż połowa ludzi z SPO, ale ich nowy dowódca kazał przekazać obozowi, iż Pasithea nie jest już realnym zagrożeniem dla herosów – Jack usiadł z powrotem na miejsce, ale nie potrafiłem oprzeć się wrażeniu, że właśnie coś w nim pękło.

Obozowicze spojrzeli po sobie. Ja szczerze się nie orientuję w tej sytuacji, więc po prostu przysunąłem się bliżej Oscara i oparłem głowę na jego ramieniu, w zamian za co oberwałem jakimś grubym tomiskiem encyklopedii.

-Heh… to po jaką kurwę była ta przepowiednia! – Ryknęła Vi – Jak teraz pan z wiecznym okresem pierdoli, że nie ma wroga! Może my się sami do kurwy nędzy mamy wybić?!

-„Walka z boginią przyniesie nieoczekiwane zwycięstwo” no ale, żeby aż tak – Leo pokręcił głową – Znaczy kurde doceniam poświęcenie SPO i w ogóle… ale luz bluz, przecież to CHB zawsze grało pierwsze skrzypce, co nie?

Chejron zaczął kręcić niespokojnie głową, Pan D. jak zwykle olewał czyli słowem nie miałem pojęcia czy mam dalej przyklejać się do Oscara czy gapić się na Topaza który dzisiaj jakoś cholernie przyciągał mnie wzrokiem, nie wiem czemu… Wydawał się taki jakiś nieobecny, bawił się swoim naszyjnikiem, patrząc się nieobecnym wzrokiem przed siebie. Ogólnie syn Eris mi się zawsze podobał (taka niespodzianka) ale dzisiaj to przesadził.

-Jack, czy jesteś pewien na sto procent, że SPO podołało zadaniu? Że nie jest to pułapka? – Spytał Chejron.

Jack westchnął ciężko i odparł:

-Ta… Skakanka nie żyje, a pan jeszcze podważa jej poświęcenie?!

-Jack zrozum, że to nie jest coś…

-Niech pan do kurwy nędzy zrozumie – Jack uderzył pięścią w stół – Nie żartowaliby przy jej ciele!

-Jack powstrzymaj język! Będę zmuszony skontaktować się w takim razie z SPO.

-Zajebiście, że mi pan nie ufa! Zajebiście, kurwa!

-Wspominałem już, że byłby z ciebie dzieciaku piękny gołąb? – Pan D. wskazał na Jack’a – Nie?

Walker usiadł ciężko przy stole i na tyle na ile potrafił postanowił się uspokoić.

Chejron coś tam jeszcze oznajmił, ale mnie za bardzo zafascynowało spojrzenie Topaza, abym zwracał na coś takiego uwagę. No i świetnie Topaz, czemu ty musisz być taki jaki jesteś?

α α α α

-Tooopaz? – Zacząłem po śniadaniu.

-Czego, pedale jebany?! – Wycedził przez zęby – Rzygać mi się od ciebie chce, więc trzymaj się na dystans.

Zrobiłem smutną minę.

-Chciałem tylko powiedzieć, że wyglądasz bardzo przystojnie dzisiaj.

-A weź spierdalaj, pedale! – Topaz pobladł – Tacy jak ty to myślą tylko o jednym! Rzygać mi się chce od ciebie!

-Chciałem być miły i powiedzieć prawdę – westchnąłem – Nie rozumiem czemu mnie tak nienawidzisz.

-Pomyślmy – ryknął – Może dlatego, że jesteś gejem?! Nienawidzę takich jak ty, więc spierdalaj! Nie mam nastroju!

Przewróciłem oczami. I tak zawsze jest. Gdybym mógł wybrać sobie jakiś dar to chciałbym rozkochiwać w sobie kogokolwiek ze skutkiem natychmiastowego wylądowania w łóżku… jestem może lekko zboczony, ale to nie moja wina!

Topaz odszedł szybciej niż zdążyłem za nim zawołać, więc wetknąłem dłonie w kieszenie i zacząłem rozglądać się po okolicy. Wszyscy byli jakoś podekscytowani tym całym pokonaniem tej pani na P… a kim ona w ogóle jest? Och! Przecież to nie ma znaczenia i tak jej nie ma, nie?

Zobaczyłem w oddali Jack’a, ta cała Vi za nim wołała ale on wydawał się być zbyt zamyślony by ją usłyszeć, miałem go właśnie zawołać, kiedy ktoś zahaczył ramieniem o moje ramię. Max… Boże nawet ostatnio się ze mną nie witał.

-Cześć Max – zaśmiałem się cicho.

Syn Fatum przez jakiś czas milczał, po czym odwrócił się do mnie i powiedział:

-Jeśli rozpada się armia, to czy dowódca musi zginąć?

-Co?

-Jeśli rozpada się armia, to czy dowódca musi zginąć? – Powtórzył.

-Czemy wy wszyscy pytacie mnie o takie rzeczy! Nazywam się Nathanail, ten mądrzejszy to Oscar, wiem, że jesteśmy bliźniakami i w ogóle ale…

-Ale ty myślisz sercem – odparł - Jeśli rozpada się armia, to czy dowódca musi zginąć?

-Nie! To by było… nie romantyczne! – Odparłem zanim zastanowiłem się nad sensem swojej wypowiedzi.

Przez twarz Max’a przebiegł cień uśmiechu, odwrócił się na pięcie i poszedł przed siebie… I co jeszcze ja się pytam?! Nie, nie, nie… kurde co z wami ludzie?!

Nie widząc większego sensu w dalszej próbie rozmowy z kimkolwiek o czymkolwiek, zacząłem iść w stronę plaży, śpiewałem pod nosem pierwszą, lepszą piosenkę jaka przyszła mi do głowy i po prostu  łaziłem w tę i z powrotem.

I'm holding on your rope,

Got me ten feet off the ground

I'm hearin what you say but I just can't make a sound

You tell me that you need me

Then you go and cut me down, but wait

You tell me that you're sorry

Didn't think I'd turn around, and say...

It's too late to apologize, it's too late

I said it's too late to…

Przerwałem ponieważ zaraz za sobą usłyszałem głuche łupnięcie w piasek. Odwróciłem się mechanicznie i… zaraz za mną leżał Nico, wyglądał jakby nieżywy, ale na szczęście jego klatka piersiowa unosiła się w górę i w dół… jednakże, był ranny. Z jego prawego boku wypływała krew malując piasek na czerwony kolor. 

***

Ech... Kolejny nic nie wnoszący rozdział, ale obiecuję, że im dalej w las tym więcej akcji xD Na razie to przedstawia się w sposób następujący, że planuję około 25 do 30 rozdziałów xD Więc pewnie niedługo będzie główna misja :')

Mam ogólnie pytanie gdyż małymi kroczkami zbliża nam się kolejna nietypowa scenka +18, ale z mojej strony szykują się na raz trzy osoby. Czy macie coś przeciwko tak zwanemu trójkątowi? XD 

Pozdrawiam was i nie, nie sprzedaję poduszek na których możecie zasypiać podczas czytania! XD