ROZDZIAŁ XVI

Informacja rozdziałowa: 

Niniejszy rozdział zawiera scenki +18... sooł jeśli nie chcesz ich czytać, to gdy doczytasz do świętych "***" po prostu przewiń do kolejnych "***". Pozdrawiam!

Dedykuję rozdział Nyksiątku, Masz ten swój cholerny trójkącik, bądź dumna i zadowolona i czekam na komentarz od Ciebie pamiętajPrzytulam na odległość! 

Rozdział XVI. Kara 

ζ STEVEN ζ

Postanowiłem, że załatwię Nico kartę stałego pacjenta. Biorąc pod uwagę fakt ile razy trafił do kliniki i w jakim odstępie czasowym to następuje… Tak, karta stałego pacjenta będzie idealna. Jeszcze tylko, żeby na obozie znajdowało się więcej dzieci Apolla… Obecnie tylko ja siedzę całe dnie w klinice, pozostali siedzą we własnym gronie w domku. Właściwie nie mam im tego za złe.

Spojrzałem na nieprzytomnego syna Hadesa. Ciężko powiedzieć co go dziabnęło. Na pewno były to pazury jakiegoś potwora, albo w gorszym wypadku jakieś ostrze do balsamowania czy coś. Na pewno nie był to normalna broń. Prawdę powiedziawszy z początku myślałem, że mogłaby to być nawet próba samobójcza, jednakże kąt rany jest niemożliwy aby zadać ją sobie samemu, Nico musiałby mieć ciało z gumy.

Nathanail który przyprowadził tutaj Nico dziwnie nie zabawił u mnie długo. Zazwyczaj siedział w klinice, jeśli już do niej przyszedł, przynajmniej pół godziny, tym razem zabawił mniej niż dziesięć minut. Być może chodziło o Austina, którego brak jest wyraźnie widoczny w klinice i nie tylko… Nigdy wcześniej nie czułem się aż tak podle. I nigdy wcześniej nie miałem koszmarnego wrażenia, że to przeze mnie ktoś nie żyje. I nie mówię, że mogłem go ochronić, po prostu wisi nade mną złe przeczucie, że to ja go zabiłem.

Nie powinienem o tym myśleć…

Podszedłem do Nica di Angelo. Stracił dużo krwi, przez co był bledszy niż zwykle, od tych dwóch godzin ani na chwilę nie odzyskał przytomności i chyba dzisiaj będę musiał poprosić kogoś z mojego rodzeństwa aby został na noc w klinice. Nie chcę narażać się na prawdopodobieństwo, że kiedy Nico się obudzi coś sobie zrobi. Oczywiście mówię o prawdopodobieństwie, ale jednak.

-Gdzie on jest?! – Do kliniki wpadł Leo, dyszał ciężko i kilka kosmyków jego włosów dymiło się niebezpiecznie.

-Tutaj – wskazałem głową na Nica – Ale mógłbyś wrócić jak się trochę uspokoisz? Naprawdę, brakuje tylko pożaru w klinice.

Leo olał moją prośbę i podszedł do Nica.

-Kto mu to zrobił? – Spytał od razu.

-Nie wiem – odpowiedziałem i poprawiłem swoją kurtkę – Posłuchaj…

-Ale wyjdzie z tego co nie? Musi wyjść!

Nie odpowiedziałem. Leo patrzył na mnie błagalnie i wiedziałem, że liczy na odpowiedź „Jasne, że wyjdzie z tego!”, ale nie mogłem tak powiedzieć póki Nico nie otworzy oczu.

Leo postanowił posiedzieć trochę w klinice, co prawda obawiałem się tych jego dymiących włosów, ale na szczęście nic się nie wydarzyło. Wyszedłem razem z Leo z kliniki jakoś tak przed obiadem, zamieniłem się z jedną z moich sióstr i to ona pilnowała kliniki oraz Nica, ja zaś udałem się na ognisko…

ζ*ζ*ζ

-Mam nieprzyjemne wrażenie, że coś się niedługo wydarzy – zaczepił mnie po raz pierwszy od dawna Travis.

Spojrzałem na niego z zaskoczeniem. Nie odzywał się do mnie od tak dawna… Nie podejrzewałem, że jeszcze kiedyś to zrobi, a on teraz najzwyczajniej na świecie uśmiechał się do mnie i zaczepił jakby nigdy nic.

Jako, iż trwało ognisko nikt nie przyczepiał się do tego, że ktoś oddalał się od swojego rodzeństwa, mimo to… nie spodziewałem się aby Travis był skłonny oddalić się od dzieci Hermesa, żeby pogadać z kimś takim jak ja.

-Co robisz taką minę? – Travis wybuchnął śmiechem – Nie możemy wiecznie udawać, że się nie znamy, prawda?

-Jestem zaskoczony – przyznałem spokojnie – Coś się stało?

-Nie. Po prostu pomyślałem, że powinienem z tobą pogadać, rozumiesz? Po za tym, śmierć Austina. Jesteś grupowym, tak jak i ja, domyślam się jak może to być dla ciebie trudne, a skoro byliśmy ze sobą dosyć blisko… zanim nie… Oj! Nieważne! Słuchaj jeśli chcesz pogadać to ja jestem za a nawet przeciw! – Wybuchnął śmiechem.

-To… miłe z twojej strony – uśmiechnąłem się – Ale przypadkiem nie byłeś…

-Nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Rzuciłeś mnie, owszem. Zabolało to, owszem. Ale kurka przecież dobrze nam się gadało, co nie?! – Travis uderzył mnie po przyjacielsku w plecy – To jak?

-Chciałbym się zgodzić – odparłem – Ale…

Travis przekrzywił lekko głowę.

-Ale? – Zmarszczył czoło.

-Ale nie jestem w stanie patrzeć ci w oczy i rozmawiać po tym wszystkim z tobą jakby nigdy nic, szczególnie, że ja cię dalej…

W momencie kiedy już miałem wydusić z siebie wszystko, coś porządnie grzmotnęło, płomień ogniska powędrował o kilka metrów w górę, usłyszeliśmy jakiś męski śmiech. Dzieci Aresa wstały w tym samym momencie, Clarisse oraz Vi sięgnęły po swoje bronie. Chejron również pochylił się lekko, gotów do ataku.

Kolejny grzmot sprawił, że młodsi obozowicze wpadli w lekką panikę, światła w pawilonie pogasły, jedynie ognisko dawało światło, jednakże wydawało mi się, że płomienie nie dają ciepła, wręcz przeciwnie… robiło się zimno, a śmiech który ciągle słyszeliśmy jakoś nie poprawiał specjalnie sytuacji.

Kolejny grzmot jakby ucichł w połowie, znowu pojawiło się oświetlenie, ale obok ogniska pojawił się ktoś, kogo wcześniej na pewno nie zauważyłem. Wyglądał jakby spędził całe swoje życie, albo przynajmniej jego połowę w lesie. Chłopak odgarnął białe włosy z oczu i spojrzał się niewinnie po wszystkich. Chejron wyprostował się ze spokojem, ale dzieci Aresa skierowały swoje bronie w kierunku chłopaka, który na ten widok westchnął tylko:

-Ups.

Wtedy właśnie skojarzyłem fakty. Ktoś kogo widok nie zastanowił Chejrona? Ktoś kogo nie widziałem nigdy na obozie, a nie wydaje się na nim zagubiony? Jeśli mnie pamięć nie myli, to może być ten cały Sibi, do którego nie mieliśmy się zbliżać… ale nikt nie powiedział, że on nie może zbliżyć się do nas.

-Nie podobają mi się te ostre przedmioty wyciągnięte w moją stroną – chłopak spojrzał posępnie na dzieci Aresa – Oni się nie boją, ale obserwują mnie z jeszcze większą uwagą, proszę nie prowokujcie ich, żeby zrobili mi krzywdę.

Kilka osób odsunęło się od niego jeszcze bardziej, inni popukali się palcami po czole, jeszcze inni wybuchnęli śmiechem. Jedynie kilkoro osób zachowało powagę, ja, Oscar, Nathanail, Topaz oraz… ktoś kto siedział obok Topaza, ale twarz miał skrytą pod kapturem i… prawdę powiedziawszy dopiero teraz zwróciłem na niego uwagę.

Chejron westchnął ciężko.

-Witaj Sibi – potwierdził moje przypuszczenia, witając się z białowłosym chłopakiem – Prosiłem cię, abyś nie kręcił się tutaj.

-Ale ten śmiech dochodził stąd – odparł poważnie.

-To nie ty się śmiałeś? – Chejron zmarszczył czoło.

-To oni – odpowiedział Sibi i poprawił swoją chustę na szyi jakby bał się, że spadnie pomimo tego, że była zawiązana z taką siłą, że dziwiłem się, że jeszcze się nie udusił.

Obozowicze teraz albo powstrzymywali śmiech, albo gapili się oniemiali na Sibi’ego. Nie mówił jak… zdrowa osoba i czy to było tym powodem dla którego mieliśmy go nie widzieć? Dla którego był odsuwany od nas jak robak?

-Sibi nikogo takiego tutaj nie ma – zaczął spokojnie Chejron – Nie tu ich.

-Są. Jeden ma nawet naczynie. Są. Ciągle mnie obserwują. Dlaczego mnie? Dlaczego nie mogą zostawić mnie w spokoju, czemu to ja muszę za was wszystkich cierpieć?!

-Uspokój się – warknął Pan D. – nie przypominam sobie, abyś miał moje błogosławieństwo, więc łaskawie strasz herosów, ale później.

-Oni są – wyszeptał Sibi, mimo to wszyscy wyraźnie go usłyszeli – Oni tu są i was zniszczą. Oni was zabiją… Wyrżną. Nikt nie przeżyje. I nikt mnie nie słucha. Zginiecie… Bogowie przepadną. Tylko jedna bogini przeżyje. Wiem jaki będzie koniec, ale wy nie chcecie mi pomóc. Nie chcecie zabrać ich ode mnie. Co ja wam takiego zrobiłem? Dlaczego to ja uratowałem wam wszystkim głowy? Dlaczego mnie to spotkało? Zginiecie… Smacznego.

Zamknął oczy, odwrócił się na pięcie i powolnym i dziwnym krokiem odszedł z pawilonu.

Tak właśnie zaczęły się moje podejrzenia, tak właśnie zrozumiałem jedną ważną rzecz… Ten obóz się myli.

◊TOPAZ◊

-Percuss – wycedziłem przez zęby po ognisku, kiedy tylko wróciłem do domku – Jakim cudem, masz… ciało?

Przede mną stał Percussus. Wyglądał tak jak zwykle w odbiciach, jedyne co to, to, że obecnie nie był odbiciem, miał ciało, stał przede mną i ponieważ był wyższy gromił mnie wzrokiem. Nie bałem się. Nawet jeśli jego wzrok teraz mówił, że zaraz wypruje ze mnie flaki.

-Musiałem kociaku – odpowiedział, słychać było, że ledwo co powstrzymuje swoją wściekłość – Oszukałeś mnie, kociaku.

-Nie prawda! – Zaprzeczyłem – Naruszyłem tylko lekko zasady.

-Kociaku nie wkurzaj mnie! – Percussus rzucił się na mnie i uderzyłem plecami o ścianę – Wykorzystałeś mnie aby zwabić inne Fonosy. Kociaku, wkurzyłeś mnie. A wiesz co to oznacza? Zapłatę. Chcę zapłaty, kociaku.

Percussus przygwoździł mnie ramieniem do ściany. Pięknie się wkopałem, moja własna podświadomość znowu się buntuje… pięknie.

-W jakim stylu? – Warknąłem.

-Chcę do łóżka – odparł z szaleńczym uśmiechem – Teraz.

Moje serce chyba na chwilę przestało bić.

-Ż-żartujesz. Weź się wal! Możesz mnie kurwa pobić, czy coś, ale w życiu nie pójdę z tobą do łóżka!

-Pójdziesz – wyszczerzył swoje ostre kły – pamiętaj, że ja potrafię być bardzo przekonujący.

W tym momencie usłyszałem zamykanie się drzwi, Percussus odwrócił się w ich kierunku, dzięki czemu wyrwałem mu się. Nie miałem bladego pojęcia gdzie zwiać… szczególnie, że przy drzwiach stał teraz Nathanail, a najbliższe okno… no dobra, nieważne.

-Spierdalaj – ryknąłem do Nathanail’a.

-Ja naprawdę nie wiem – Nathanail zwiesił smętnie głowę – Dlaczego wszyscy sobie kogoś znajdują tylko nie ja. Dobra nieważne… chciałem tylko spytać jak się czujesz bo byłeś na ognisku… blady, nawet przed tym całym Sibi’m. No ale widzę, że przeszkadzam – czerwono włosy wzruszył ramionami – Jakby co mogę podrzucić wazelinę, chcecie? Nie? No dobra…

Mówił tak szybko, że chyba nawet Percussus zawiesił się na chwilę, ale w momencie kiedy Nathanail naciskał na klamkę Percussus rzucił się na niego.

-Oh, nie wychodź jeszcze. Mój kociak cię zranił, czemu nie dasz mu razem ze mną nauczki?

-Ja… eee… - Nathanail poczerwieniał – Wiesz, mnie to nie kręci. A po za tym, nie znam cię, dobra?

Raz mówi z sensem! Ale… kurde mam ochotę teraz rzucić się na niego i przy okazji zwiać jak najdalej od Percussusa, jeśli Nathanail teraz wyjdzie… będzie źle. Jeśli nie wyjdzie będzie gorzej, a nie chcę zostać sam na sam z Percussusem.

-KURWA! – Ryknąłem.

Nathanail i Percussus spojrzeli na mnie identycznie zaskoczonym wzrokiem.

-Zwiewaj stąd – wskazałem na Nathanail’a.

-A może ja się przedstawię po raz któryś tam – Fonos uderzył dłonią w drzwi, zagradzając tym samym Nathanil’owi możliwość wyjścia – Percussus.

-A ty przypadkiem… - Nathanail wskazał na mnie – Nie… gubię się. Mogę was już zostawić?

Idealny pomysł.

-Wspominałem już, że kociak potrzebuje lekcji – Percussus objął delikatnie Nathanail’a – Nie mów mi, że ci się nie podoba. Lekcje są przecież… pożyteczne. A kto wie? Może powtórzyłbyś ją beze mnie.

Nathanail najpierw poczerwieniał, później pobladł, próbował odsunąć od siebie Percussusa, ale ten ani drgnął, jedynie jeszcze bardziej łasił się o syna Erosa.

Próbowałem wykorzystać fakt, że już nikt nie pilnuje drzwi ale w momencie kiedy chciałem pobiec nogi się pode mną ugięły, Percussus zachichotał cicho, dalej obejmował Nathanail’a ale czułem, że gapi się na mnie.

Zajebiście się wpakowałem. Zajebiście.

-To co zostaniesz? – Warknął Fonos.

Nathanail milczał chwilę.

Weź odejdź stąd. Kurde…

-Ja nie chcę nikogo krzywdzić – odpowiedział z powagą – Więc tobie też radzę…

-A wiesz co bardziej uwielbiam, niż lekcje? – Spytał Percussus – Zabijać. Uwielbiam zabijać, uwielbiam zabijać bliskich. Ilu masz bliskich? Czy przypadkiem twój brat nie jest całkiem niedaleko? Czy przypadkiem nie jest tak blisko, że w parę minut mógłbym go zabić?

-Nie waż się zrobić mu krzywdy! – Nathanail zamachnął się na Percussusa, ale ten z łatwością powstrzymał jego pięść.

-Więc pomóż mi nauczyć kociaka posłuszeństwa. Szczeniaczku, przecież właśnie pokazałeś swoje kły, co ci szkodzi nauczyć je ukrywać mojego kociaka?

***

To było… straszne. Nie jestem strachliwą osobą, ale jedyne o czym marzyłem to, żeby się obudzić, żeby to był tylko jakiś jebnięty sen. Na moje nieszczęście to nie był sen.

Byłem nagi i siedziałem na łóżku pomiędzy dwójką chłopaków pozbawionych koszulek, a nie mogłem nawet się sprzeciwić… Percussus jak ja cię nienawidzę. W chwili kiedy powinienem się raczej wyrywać, nie mogłem nawet zaprotestować, jedyne co to musiałem patrzeć jak Nathanail całuje mnie po obojczykach, zaś czuć jak Percussus drapie mnie do krwi po plecach.

Nathanail wydawał się być średnio zadowolony. Wiem, że najchętniej pozbył się jednej osoby stąd, najprawdopodobniej Percussusa, ale… Ten jebany Fonos! Nie dosyć, że pozbawił mnie możliwości jakiegokolwiek sprzeciwu to jeszcze sprawił, że i tak mało inteligentny Nathanail ugiął się i zgodził się na coś  takiego.

A ja się boję.

Percussus złapał mnie z całej siły za włosy, aby tylko zbliżyć swoją twarz do mojej po czym zacząć całować mnie nachalnie i z języczkiem.

A ja? Mało tego, że nie potrafiłem się sprzeciwiać, oddawałem pocałunek. Parokrotnie specjalnie nadgryzł mój język tymi swoimi kłami, przez co strużki krwi spływały mi po podbródku tylko po to aby po chwili zlizał je Nathanail.

Czułem się jak w pułapce. Cholernie bałem się kolejnych pomysłów Percussusa, na dodatek to wszystko było zawstydzające. Nathanail gapiący się na mnie takim wzrokiem, jakby poważnie myślał, tylko o wyrzuceniu stąd Percussusa i zajęciu się resztą samemu i Percussus który rozwalił mnie psychicznie i teraz ranił fizycznie. Boję się. Nadzwyczajniej na świecie się boję, a moje ciało ze mną nie chce współpracować.

Kiedy tylko Percussus przerwał pocałunek, to Nathanail zaczął kolejny. Bardziej słodki w smaku, ale nie potrafiłem się na tym skupić, byłem zbyt przerażony i obrzydzony. Nienawidzę pedałów, a właśnie mam z nimi zbyt bliskie doświadczenia.

Jak to się skończy to… nie wiem co zrobię.

-Zostaw mu trochę powietrza – Percussus zaśmiał się cicho – Kociaku, wiesz co masz zrobić, prawda, kociaku?

Jako, iż sterował mną Percussus nie miałem bladego pojęcia, ale ciało wiedziało co ma robić, Percussus lekko się ode mnie odsunął, a moje dłonie sięgnęły do spodni Nathanail’a w których było i tak mało miejsca, jeśli rozumiecie o czym mówię.

Ciężko powiedzieć czy teraz byłem bardziej obrzydzony czy przerażony, kiedy Nathanail opuścił swoje spodnie a ja zacząłem lizać jego członka przez bokserki, z kolei Percussus złapał mnie za biodra i ze śmiechem wszedł we mnie.

Jedyne nad czym mogłem teraz panować to oczy, więc zacisnąłem je z całej siły i popłynęły z nich łzy. Teraz byłem poniżony i obrzydzony.

Genialny plan Percussus… genialny.

Czułem ból. Nie byłem w ogóle przygotowany do ruchów Percussusa i on doskonale zdawał sobie z tego sprawę, zdawał sobie sprawę, że im szybciej będzie się poruszał tym bardziej mnie to boli, oraz z tego, iż jego pazury zaciskające się na moim członku również wcale nie są przyjemne. Ale przecie nie kontrolowałem siebie, nie mogłem krzyczeć, mogłem jedynie płakać i kontynuować swoją robotę ustami.

Nathanail otarł moje łzy, za co poprzysięgłem mu, że kiedy tylko odzyskam sprawność nad swoim ciałem uderzę go, najzwyczajniej na świecie zemszczę się, jeszcze zobaczy!

A teraz jedyne co mogłem zrobić to wyjąć jego nabrzmiałego członka z bokserek i zacząć go lizać oraz ssać. Nathanail jęknął cicho, zaś Percussus doszedł we mnie i wyszedł, całe nogi miałem w jego spermie ale on zdawał się tym nie przejmować, poczekał tylko liżąc mnie po plecach, aż trochę jego spermy ze mnie wycieknie, aby z powrotem we mnie wejść… To zdawało się nie mieć końca.

Nathanail wkrótce również doszedł i jakbym bardzo nie chciał, przełknąłem jego spermę i wtedy Percussus wyszedł ze mnie, zapiął rozporek swoich spodni. Odzyskałem częściową władzę nad sobą, ale i tak jedyne co mogłem teraz zrobić to położyć się jak długi przed Nathanailem i patrzeć jak mizia się razem z Percussusem.

Później Percussus zmusił Nathanail’a, aby ten mnie podniósł i wszedł we mnie w pozycji siedzącej, byłem już cholernie wykończony, ale dalej nie panowałem w pełni nad sobą, mogłem jedynie raz po raz krzyczeć i poruszać biodrami.

Percussus zaś objął Nathanail’a od tyłu i zaczął robić mu na szyi malinki.

Kiedy Nathanail skończył, na szczęście nie doszedł we mnie, spuścił się na mój brzuch, a ja w tym momencie odzyskałem całą władzę nad sobą ale byłem zmęczony. Drżałem cały i po chwili po prostu zamknąłem oczy i odpłynąłem.

***

Ocknąłem się kiedy już słońce od kilku godzin było wysoko nad horyzontem. Byłem… ubrany, ale również obolały bardziej niż chyba kiedykolwiek po jakimkolwiek treningu. Leżałem na wznak na łóżku, uniosłem lekko głowę, w domku nie było nikogo. Wydaje mi się, że Nathanail wyszedł zaraz po. Jebany pedał! Wpierdolę mu! Wpierdolę mu tak mocno, że… że…

Cześć kociaku – głos Percussusa rozbrzmiał w mojej głowie.

Zacisnąłem z całej siły pięści.

Masz szczęście, że… że jesteś w mojej głowie!  - Ryknąłem – Czy ty zdurniałeś do reszty?! Czy ty zdajesz sobie sprawę z…

Kociaku ale to było odprężające, nie sądzisz? Powinniśmy to kiedyś powtórzyć.

Nigdy! Percussus ja wszystko rozumiem, rozumiem, że się wkurzyłeś, ale dlaczego zmusiłeś jego i mnie…

Ponieważ jestem demonem – odpowiedział – Nie jestem delikatny. A ty mnie kociaku zdenerwowałeś, na dodatek nigdy nie pozwalałeś mi się dotknąć, a teraz? Miałem okazję cię skosztować, jesteś słodki.

Po pierwsze okłamałeś mnie. Powiedziałeś kiedyś, że nie możesz wytwarzać sobie więcej niż dwa razy ciała, a zrobiłeś to po raz trzeci. Po drugie doskonale wiesz jak bardzo nienawidzę pedałów! Zrobiłeś to wszystko z jakieś cholernej zemsty?! Wyszło ci to kurwa idealnie! Nienawidzę cię, Percussus! Nienawidzę ciebie i Nathanail’a!

Kociaczku, ochłoń – Percussus zaśmiał się cicho – Po pierwsze nie dramatyzuj, po drugie jesteś moim kociaczkiem i nigdy bym niepozwolił aby stała ci się krzywda, po trzecie nie kontrolowałem twoich naturalnych odruchów, a podnieciłeś się… więc… no rozumiesz, nie było tak źle.

Zamknij gębę! – Ryknąłem – Zemści się to jeszcze na tobie, zobaczysz!

Kociaku… jestem demonem, nic nigdy się na mnie nie zemści, nawet nasza matka. A teraz pozwolisz, że jeszcze trochę odpoczniemy, prawda? Później będziesz złościł się na cały świat.

 

α NATHANAIL α

Zaraz po powrocie do domu usiadłem na kanapie i nie ruszałem się z niej przez dobre kilka godzin. Tylko bujałem się raz do przodu raz do tyłu.

To co zrobiłem było gorzej niż potworne. Jestem cholernym potworem. Teraz Topaz mnie całkiem znienawidził, na dodatek kochałem się z demonem. Zajebiście…

Mój brat wstał dzisiaj wyjątkowo wcześnie, ale nie miał humoru pytać mnie czemu nie wróciłem po ognisku do domu, nawet mi cześć nie powiedział, przez co miałem nieprzyjemne uczucie, że jakimś cudem dowiedział się o wszystkim. Ale to chyba niemożliwe, nie?

Boże, co ja zrobiłem? Boże czemu ja jestem idiotą?!

Oscar wyszedł na śniadanie, a ja nie miałem zamiaru ruszać się z kanapy, ciągle nie mogłem przestać o tym myśleć. Przespałem się z osobą którą kocham, chyba powinienem się cieszyć, nie? Czasami mam wrażenie, że seks rozwala całe relacje. Inna sprawa, że między mną a Topazem takowych nie było… Ej! Czy to znaczy, że przespałem się z kimś mniej niż znajomym? Ach!

Jestem cholernym idiotą! A pomyślałby kto, że osoba urodzona w walentynki będzie miała szczęście w miłości! Jasne…

A właściwie ile Topaz ma lat? Jak się okaże, że jeszcze to całkiem dzieciak, na jakiego wygląda to idę się zabić. Utopię się w cholernym morzu i tak nie umiem pływać!

α α α

-Cześć, Nat – tylko wyszedłem z domku, a przywitała się ze mną Nataline.

-Hej – odpowiedziałem, nie powiem znowu złapałem lekkiego pietra – O co chodzi?

-Oh, o nic – odpowiedziała i strzeliła gumą do żucia – Trochę dawno się nie widzieliśmy, a ogólnie to chciałam spytać kiedy można odejść z obozu.

-Nie podoba ci się tu? – Zdziwiłem się lekko i nie powiem ulżyło mi, że chodzi o to a nie o Topaza czy coś…

Nataline wzruszyła ramionami.

-Wiesz bywałam w lepszych miejscach, a przynajmniej tak mi się wydaje, ciągle gówno pamiętam. Ale tak jakoś wydaje mi się, że tu nie pasuję. Mój brat, Sun, działa mi na nerwy, a wydaje mi się, że byłam w trakcie robienia czegoś ważnego, póki mnie tu nie zabraliście.

-Spałaś – odparłem.

-A to nie była wyjątkowo ważna rzecz? – Nataline wybuchnęła śmiechem – Słuchaj nie chcę być nadopiekuńcza, ale chyba jesteś chory, idź do kliniki. A po za tym, masz dziewczynę?

-Co?

-No dziewczynę, cycki, tyłek i te sprawy wiesz – mrugnęła do mnie – Malinki – pokazała na moją szyję i byłem pewien, że strzeliłem buraka – Nieprzejmuj się, przecież to ludzkie, nie? Więc pójdź do kliniki, a ja… a ja no pójdę sobie znaleźć miejsce, tak nawiasem mówiąc wolę cię w czerwonych włosach. Cześć!

I poszła. Dziewczyny… nie zrozumiem ich, nigdy. Chociaż ją toleruję, podobnie jak z tą całą Felcią, ale to są wyjątki… nie kleją się jak rzep do psiego ogona, ja na przykład te laski od Afro co tylko na nie spojrzę to zaraz się na mnie rzucają z tymi pomalowanymi na czerwono ustami… okropność.

No i co ja mam zrobić?

Miałem zamiar przeprosić Topaza, ale wydało mi się głupie. Chciałem pójść do Nica, ale pewnie już siedzi przy nim Percy. Później chciałem pójść do Oscara, ale nie mam bladego pojęcia jakie teraz są zajęcia, a więc poszedłem po prostu przed siebie i trafiłem pod domek Hefajstosa.

Na schodach jak to zwykle miał w zwyczaju siedział Leo, a obok niego Felcia, Leo pokazywał jej jakieś urządzenie a ona przesuwała po mechanizmie dłońmi i zadawała pytania co to jest. Leo z lekkim uśmiechem jej odpowiadał i tak to trwało, póki Valdez mnie nie zauważył.

-Hej Nat! Coś taki ponury?

-Nie jestem ponury – uśmiechnąłem się najbardziej prawdziwie jak potrafiłem – Robicie coś ciekawego?

Leo pokręcił głową. Felcia spojrzała w moją stronę. Ciekawe czemu nie widzi? Urodziła się tak, czy może jest chora? Ech… mam naprawdę głupie rozkminy.

-Dobra nie powinienem wam przeszkadzać – odparłem – Widzieliście może Topaza?

-Nie – odparł Leo.

-A o co chodzi? – Spytała Felcia.

Podrapałem się w kark i odwróciłem wzrok.

-Chciałem z nim pogadać, ale skoro nie, to nie.

-To poszukaj go w domku – odparła Felcia i wstała – Założę się, że tam właśnie jest.

-Wolałbym tam nie wchodzić – przyznałem – Nieważne, idę do Oscara, hej!

I odszedłem od nich jak najszybciej, jestem geniuszem kurde. Nie wiem gdzie jest Oscar, nie pójdę do niego, nie pójdę do Topaza i mam cholernego kaca moralnego! Pięknie…

α α α

Wyglądało na to, że ten dzień właśnie taki będzie. Będę włóczył się w tę i z powrotem  z kacem moralnym, ale nie… Kiedy omijałem domek Nyks, zobaczyłem Max’a… Kłócił się z tym samym facetem, co wtedy nas gonił. Słyszałem tylko strzępek, coś w stylu „Jesteś synem Pasitheai… Mogłeś umrzeć… I komu teraz będziesz służyć?!” w odpowiedzi Max otrzymał imię… „Eris”.

 

ΩNICOΩ

Przez większość czasu widziałem ciemność. Dopiero teraz nastąpił przełom.

Zobaczyłem ogień. A przynajmniej z początku wydawało mi się, że tylko ogień. Później przyjrzałem się dokładniej i zobaczyłem, iż to płonie CHB.  Najgorsza była cisza, nawet ogień nie wydawał dźwięków, czułem smród palonego mięsa… czyżby wszyscy herosi?

Nie… to nie jest prawda, to jest zły sen! Teleportowałem się do obozu, ale niemożliwe, żeby on płoną, to na pewno sen! Zaraz się obudzę!

Chciałem wrzeszczeć ale nie potrafiłem wydusić z siebie ani słowa, wszystko co ceniłem płonęło na moich oczach. Gdzie jest Percy?

Zacząłem się rozglądać, domek Posejdona stał w płomieniach, podbiegłem tam, ale drzwi stały w ogniu i nie mogłem się tam dostać.

Ciągle nie mogłem wydusić z siebie głosu, opadłem na kolana jak sparaliżowany i wtedy zobaczyłem, że obok mnie leży… jabłko.

Nie wiem czemu, ale od razu skojarzyło mi się z Topazem, Topaz je ciągle zjada. Ale później przypomniałem sobie jeszcze jedną rzecz… jabłko symbol bogini Eris.

-Witaj herosie w moim marzeniu – przywitała się ze mną wychodząc z ognia Eris.

Bogini była smukła. Miała długie czarne włosy, krwiście-czerwone usta, cerę miała jak Topaz, lekko szarą, oczy wyglądały jakby ktoś wetknął w nie dwie złote drachmy. Uśmiechała się do mnie kpiąco.

-Pięknie tutaj, nieprawdaż? Ileż zła wyrządza jedna mała niezgoda. Ojej, czyżbym właśnie zniszczyła dom twojego ukochanego – Eris pstryknęła palcami i domek Posejdona całkiem został strawiony przez ogień – Jakie to przykre.

-I tak to jest tylko wizja – wycedziłem przez zęby.

-Ojej… A czy ktoś powiedział, że moje marzenia nie są rzeczywistością? 

***

Oki... Dodałam taki o to rozdział... No cóż, nie jestem zachwycona, jest krótszy o 3 strony niż zazwyczaj dodaję rozdziały, ale źle rozplanowałam (tak prawie napisałam "rozplanowałem" kill me) i niestety wyszło mniej niż zwykle. 

Co do trójkącika to... Cóż, nie pytajcie co ćpałam, po prostu wiedzcie, że ze mną nigdy nic nie wiadomo XD 

I ten chyba faktycznie zbliżamy się wielkimi krokami do końca, nie wiem ile zostało rozdziałów, ale postanowiłam tego nie przedłużać, może po II części strzelę wam ciekawostki o fabule i postaciach, chcielibyście coś takiego? 

Tak czy siak trzymajcie się ciepło i mam nadzieję do szybkiego usłyszenia ^^