ROZDZIAŁ XVII

Rozdział dedykuję Gray Rose, 

dziękuję, że czytasz mojego bloga i komentujesz go 

No i, że jeszcze nie odpuściłaś sobie czytania 

tego co nazywam swoim opowiadaniem

nawet pomimo takich sporych przerw ostatnio.

Dziękuję Ci! 

Rozdział XVII. Szaleństwo

†PERCUSSUS†

Ile to ja bym musiał spędzić czasu aby przeliczyć swoje kłamstwa? Ile to ja bym godzin zmarnował licząc ile razy okłamałem swojego kociaka? Na pewno więcej niż bym chciał… a nie chcę. 

Wszyscy herosi z moim kociakiem na czele śpią… A ja jestem kurewsko głodny. Czemuż więc nie wykorzystać faktu, iż od paru długich miesięcy regenerowałem swoje siły aby móc stworzyć swoje własne ciało? Owszem naginam zasady i owszem kociak będzie przez to cierpiał, ale ja naprawdę jestem głodny. Upiekłbym jakiegoś herosa!

Jakby tu to powiedzieć… zabicie kilku harpii, które w smaku są paskudne, nie za wiele mi dało. Jeśli zabiję jakiegoś herosa kociak będzie miał przesrane… nie to, że nie zasłużył.

Kociak tak bardzo jest ograniczony w swoim rozumowaniu. Nawet po niedawnej nocy, nic nie rozumie. Chyba powinienem powtórzyć lekcję. Tak… stanowczo. Może tym razem tylko zamiast syna Erosa, wezmę tego Sibi’ego. Czemu by nie? Fonos tamtego chłopaczka i tak się już nim nie zajmuje… 

Ach… Noxium, aż dostaję dreszczy na samo jego wspomnienie! To jest prawdziwy Fonos, nie to co te chłopaczki teraz… dobra, jest to pierworodny Eris, w sumie się nie dziwię, najlepsza krew i te sprawy. 

Chociaż nie ukrywam, skoro byłem kochankiem Eris, to po tym jak durni śmiertelnicy spalili mnie na stosie powinienem być najlepszy… Ale to Noxium niezmiennie był wyjątkowy. Śmieszne, że zniżył się do przejęcia czyjegoś umysłu!

-Czyżbyś się zestarzał? Noxium?

Och… jaka szkoda, że nie masz nawet sił mi odpowiedzieć. Smutne…

Zerknąłem na cień Noxium’a, który niestrudzenie za mną podążał. Tyle zostało z przewspaniałego Fonosa, pierworodnego z wszystkich prawdziwych Fonosów. Naprawdę muszę się powstrzymywać, żeby nie wybuchnąć śmiechem.

-Ile lat ci zajmie w pełni przywrócenie sił? Z pięć co nie? Było warto dla takiego zwykłego herosa – mrugnąłem do niewyraźnego zarysu Noxium’a.

Noxium spojrzał mi prosto w oczy, a ja już nie wytrzymałem… wybuchnąłem głośnym śmiechem.

-Mój kociak niepotrzebnie cię przyzwał – otarłem oczy – Cóż… będziesz dręczyć tego Sibi’ego? – Noxium pokręcił przecząco głową – Ojej… Szkoda. Gdyby całkiem oszalał, mógłby być o wiele bardziej interesujący – ponownie wybuchnąłem śmiechem.

Machnąłem dłonią i zakręciłem się wokół własnej osi, obudziłem pewnie kilkoro herosów… cóż, jeśli jakiś się napatoczy tak centralnie… mógłbym go zabić, tak w ramach samoobrony.

-Oh… a może to jednak nie mój kociak cię przywołał? – Zatrzymałem się na chwilę, Noxium zdawał się uśmiechać pod nosem – Eris? Sprytne, sprytne, mamuśka cię przyzwała? – Zaśmiałem się głośno – No tak… Czyli mój kociaczek przecenia swoje zdolności, a ja bez potrzeby dałem mu lekcję? – Machnąłem dłonią – Trudno, będzie na przyszłość. Och, a co kochana Eris chce? Znowu jakaś wielka intryga? Przecież wie, że mnie to kompletnie nie kręci, w końcu inaczej jakbym wylądował w głowie takiego kociaka?

Noxium zdawał się mówić „Tak, ale co z tego?”… nie jest głupi… Jest cholernie wyzywający.

-Nie mam czasu – warknąłem – Nie mam czasu, dla ułamka czegoś takiego jak ty… pozdrów Eris! Buziaczki!

-Śmieciu – wychrypiał ledwie słyszalnie Noxium.

-Czyli jednak umiesz gadać, skurwysynie. Słodko – stanąłem twarzą w twarz z nim.

-Nigdy nie rozumiałeś naszych celów.

-Celów? – Zadrwiłem – Proszę cię – chociaż praktycznie ciężko nazwać to czym jest Noxium ciałem, złapałem go lekko za podbródek i przybliżyłem swoją twarz do mojej – Jesteśmy istotami nieśmiertelnymi, zabijamy bo nam się podoba, jaki cel?!

-Mieliśmy pomagać Eris, jej cele to nasze cele, jej ciało to nasze ciało, jej…

-Jej pierdolenie to nasze pierdolenie? Sorry, Noxium mam swój język.

-Nic dziwnego, ty nigdy od początku nie byłeś Fonosem.

-I co z tego? Jestem nieśmiertelny? Jestem. Zabijam bo mnie to podnieca? Zabijam.

-Ale byłeś śmiertelnikiem – powiedział to tak jakby to była najgorsza obelga – Durnym śmiertelnikiem, których tak kochasz zabijać.

Uśmiechnąłem się.

-Nic mi po twoich słowach, panie idealny. Nie mam uczuć – wybuchnąłem śmiechem – Ja nie mam uczuć! Mógłbym być bogiem! Ale jestem Fonosem, jestem morderstwem! Nie wypominaj mi życia które nie było życiem!

-Fakt pozostanie faktem. Byłeś śmiertelnikiem, twój umysł nigdy nie będzie taki jak nasz. Jesteś śmieciem, które Eris ożywiła.

-Wspominałem już, że mnie to jebie? – Wyszczerzyłem kły… robię się coraz bardziej głodny, jeśli zaraz się on nie zamknie to pozbawię go tego „ciała”.

-Mówisz nawet jak te śmiecie – zerknął ukradkiem na najbliższy domek – Pomyślałby kto, że spalenie cię na stosie wydusiło z ciebie resztki śmiertelności, co? Percussus, jak to jest?

-Po co ta rozmowa? – Uśmiechnąłem się złośliwie – Do czego prowadzi? Boisz się, co nie? Chcesz, żebym zostawił twojego kociaka w spokoju? Spokojnie… jestem wymagającym właścicielem zwierząt, mój kociak jest jeden i żaden inny mi go nie zastąpi… Z resztą twój kociak jest… jakby ci tu to delikatnie objaśnić? Zużyty, nie mam już w nim nic do roboty, z moim kociaczkiem mogę się jeszcze bardzo pobawić.

Noxium pokręcił z zażenowaniem głową.

-Śmiertelnicy mnie nie interesują, są tylko zwierzyną. Kolejna różnica między tobą a prawdziwym Fonosem – mówi mi to „prawdziwy” Fonos który ledwo utrzymuje swoje „ciało”, podczas gdy ja mogę pstryknąć mu nad głową, żeby rozpłynął się w powietrzu, życie jest takie wspaniałe – I nie masz racji. Nie boję się. Chciałem zwrócić tylko twoją uwagę na pewien fakt… To, że w tej chwili oddzieliłeś się od… jak nazywasz zwierzaki? Od kociaka? – Wzdrygnął się lekko – Osłabiło cię.

-Och? Naprawdę? – Rzuciłem sarkastycznie – Ej! Słuchaj może puchar ci wręczyć?! Nie spodziewałem się tego!

-„Ten czas nadszedł” – Odpowiedział mi z kamienną twarzą.

Puściłem jego podbródek i cofnąłem się o jeden krok.

-Okej – wzruszyłem ramionami – Miło, że się „pośpieszyliście” – wyszczerzyłem kły – A teraz proszę o wybaczenie – skłoniłem się z pogardą – Są ważniejsze sprawy niż to. Idę coś zjeść.

Głos tego jakże wspaniałego Fonosa był coraz mniej słyszalny, ludzie już by nie mogli go usłyszeć:

-Uważaj tylko… słaby nie uratujesz swojego zwierzaka. A co zrobisz bez ciała, Percussusie?

ζSTEVENζ

Jak tak patrzyłem po obozowiczach doszedłem do wniosku, że nie tylko ja miałem w nocy koszmary. Większość herosów miała podkrążone oczy, zasypiali na siedząco i byli bladzi. Najgorzej było, że żaden z nas nie mógł zgłosić tego Chejonowi czy Panu D… Wielki Dom od rana stoi pusty, jeśli nie liczyć tej dziewczyny która tam nocuje, z powodu braku domku.

Oczywiście nie wszyscy o tym wiedzieli, póki nic nie było pewne starsi obozowicze milczeli lub zmyślali na temat pobytu centaura i boga wina. Jednakże jeśli nie odnajdą się do wieczora, wtedy spokojnie wszyscy mogą zacząć siać panikę… cóż… Nie powiem, sytuacja nie jest zbyt ciekawa, ale czy przypadkiem prawie rok temu nie było podobnie?

Nie wiem jak wszyscy inni ale ja dochodzę do wniosku, iż herosi z góry są skazani na radzenie sobie w samotności. Podczas walki z Pasitheą wręcz bogowie byli po przeciwnej stronie. Jeśli coś znowu się szykuje (mimo wszystko mam nadzieję, że nie), nie będę zaskoczony jeśli będziemy skazani tylko na siebie.

ζ ζ ζ

Annabeth jako grupowa domku Ateny, bogini mądrości, zarządziła spotkanie pozostałych grupowych. Odczuwam lekkie deja vu, no ale trudno.

Niby miejsca były wszystkie zajęte, a jednak brakowało trzech grupowych... Po prawej przy Annabeth nie siedział Percy, siedział Sibi… a właściwie nie siedział, a stał na krześle i obserwował wszystkich z góry, miał lekko obłąkany uśmiech zresztą nie dziwię się… psychicznie zdrowy na pewno nie jest.

-Gdzie ta menda, Jackson? – Warknęła Clarisse.

-Zajęty – odpowiedziała ze spokojem Annabeth – Przekażę swojemu chłopakowi wszystko co dzisiaj zostanie powiedziane.

-Och? „Chłopakowi” – wtrąciła się Lauren – Ojcze, ktoś tu ma niezłe poczucie humoru!

-Albo dzieci Ateny zaczynają chorować na głowę – szepnęła tak aby wszyscy mogli ją usłyszeć Alice i zerknęła na chwilę na Sibi’ego, który poczerwieniał lekko, jakby pomimo swojej nienormalności zrozumiał, iż aluzja tyczy się jego.

-Tak, tak się składa, że chłopakowi. Percy wreszcie zrozumiał swój błąd, ale obawiam się, że to nie jest tematem tego czemu się tu zgromadziliśmy.

Ktoś zaczął stukać paznokciami po stole… Nathanail, w jednym uchu miał wetkniętą słuchawkę, jednakże mimo tego był chyba zbyt skupiony na grupowej domku Ateny by móc „odpłynąć” ze spotkania.

-Proszę cię – powiedział ze spokojem – Jestem synem Erosa, dla mnie miłość jest codziennością, twoja „miłość” przypomina mi miłość kurwy do klienta. Liczona w godzinach.

Annabeth zmarszczyła czoło, kilka osób parsknęło śmiechem, Alice zagwizdała znacząco, nieliczni tylko spojrzeli gniewnie na Nathanaila.

-Nathanail – Piper która siedziała najbliżej niego kręciła ze wściekłością głową – Nie podważam… - chrząknęła cicho – umiejętności twoich, twojego ojca oraz domeny jaką się opiekuje, ale na przyszłość nie obrażaj wszystkich dookoła – uśmiechnęła się pod nosem – Jasne?

-No przepraszam, Piper – jęknął Nathanail, po czym położył nogi na stole i zaczął bujać się na krześle – Och, come on, przestańcie być tacy sztywni.

-Przeproś ją, nie mnie – córa Afrodyty spojrzała na niego z ukosa.

-Och, kogo? – Czerwonowłosy wyszczerzył zęby – Kogoś uraziłem? Ach… tak zapomniałem, prawda boli.

Sibi wybuchnął śmiechem, przez co stracił równowagę i wylądował jak długi na ziemi, po czym podczołgał się do Sun’a, zakrył mu dłońmi oczy, po czym powiedział niemal niesłyszalnie:

-Prawda nie boli, prawda zabija. Lubiłbym prawdę, gdyby bolała. Nie boli. Ona zabija. Dlatego macie klapki na oczach – odszedł od Sun’a, który wyglądał jakby zaraz miał zemdleć, Sibi podszedł do Alice i położył jej dłonie na ramionach – Spal te klapki – wyszeptał do niej – Przydasz mi się i nie tylko mi. Ale klapki sprawiają, że psuje ci się wzrok.

Sibi wybuchnął śmiechem, ale Annabeth gwizdnęła do niego jak do jakiegoś psa, przez co Sibi natychmiast się uspokoił, zwiesił głowę jak zbity szczeniak i podszedł do siostry.

-Stul pysk, kretynie! – Ryknęła Annabeth – Jak w ogóle Atena mogła uznać takiego kretyna, jak ty?! Przestań przynosić wstyd sobie, mi i pozostałym dzieciom Ateny i przydaj się wreszcie na coś!

-Siostrzyczka, jest zła? – Spytał niewinnie.

Annabeth zacisnęła dłonie w pięści.

-Usiądź – wskazała na krzesło obok – Usiądź i nie odzywaj się.

Sibi wbrew moim oczekiwaniom spełnił prośbę, Annabeth. Usiadł i nie odzywał się, jedynie patrzył się tymi swoimi pustymi oczami na wszystkich po kolei.

-Nathanail nie mam zamiaru rozmawiać z kimś grubiańskim w stosunku do mnie. Dlatego, jeśli jeszcze raz postanowisz palnąć coś durnego po prostu stąd wyjdziesz i zamienisz się z bratem.

-Och, ty to już wara od mojego brata – wycedził przez zęby.

-Powiedziałam, zamknij się – uśmiechnęła się do niego – Ktoś, coś jeszcze chce powiedzieć?

Alice otworzyła usta by coś powiedzieć, ale w ostatnim momencie ugryzła się w język.

-Nie? Okej… czyli mogę już przejść do konkretów. Dobrze. Chodzi o to, iż Chejron przewidział, że w pewnym momencie… „zniknie”, o ile rozumiecie o co mi chodzi.

-Zabili go? – Wyszeptał grupowy domku Hypnosa, po czym znowu położył głowę na stole i zasnął.

-Nie! – Annabeth spojrzała oburzona na niego – Nie! Są pewne konflikty spoza obozu oraz sprawy w które bogowie nie mogą się mieszać, tak czy siak Chejron chciał powołać misję.

-Och! Świetnie to jest coś w stylu „Słuchajcie gówniarze, muszę spadać, a wy sobie ryzykujcie swoje życie, mnie to nie obchodzi”! – Leo pokręcił głową – Fantastycznie!

-Uważam to za absurdalne, ale jeśli nie chcemy powtórki sprzed paru miesięcy, musimy szybciej zacząć działać.

-Przeciw komu? – Wyrwało się Piper.

-Eris… - W tym momencie do pawilonu wszedł Topaz – Kto się pisze na walkę przeciw bogini Niezgody? Ja nie.

Parę osób podskoczyło na jego widok. On z nas wszystkich wyglądał najgorzej, jakby nie tylko tę noc miał nieprzespaną, ale przynajmniej miesiąc. Niemniej opierał się o kolumnę, jakby nigdy nic, patrzył się na nas tymi swoimi nienaturalnymi oczami i wgryzał się w krwistoczerwone jabłko.

-Powinieneś uprzedzić, że się spóźnisz – ton głosu Annabeth nie brzmiał jakby było jej żal, że chłopak przyszedł później.

-Powinniście najpierw mnie zawiadomić o spotkaniu – Topaz wyszczerzył blado kły, jakby zmuszał się do uśmiechu – Ale spokojnie, na pewno był powód dla którego nie chcieliście mnie widzieć, rozumiem.

-Kontynuując – Annabeth olała wypowiedź Topaza – Tak, Eris. Chyba wszyscy mieli ten sam koszmar, albo przynajmniej podobny.

-Zależy kto co nazywa koszmarem – wtrącił się grupowy Hypnosa.

Annabeth przewróciła oczami.

-Słuchajcie mamy powołać misję! – Wstała gwałtownie i uderzyła dłońmi w stół – A nie plotkować o codziennych sprawach!

-W jakim celu ta misja? – Topaz wyrzucił ogryzek jabłka za siebie.

-Oj, ty już dobrze wiesz… - Annabeth zmarszczyła czoło – Musimy znaleźć Pasitheę.

Zapadła cisza. Wszyscy spojrzeli po sobie, jakby nie byli pewni czy dobrze usłyszeli, nawet ja pogubiłem się w toku rozumowania. Najpierw Eris a teraz nagle Pasithea. A po za tym, czy SPO nie zajęło się raz na zawsze boginią halucynacji?

-Co? – Wykrztusiła Lauren.

-Bogowie nie umierają ot tak – Annabeth pstryknęła palcami – Tym bardziej nie zabije ich pierwsza, lepsza grupa niezorganizowanych gówniarzy. Pasithea była już osłabiona, teraz musiała się gdzieś zaszyć, a zaraz po niej pojawia się Eris.

-Współpracują lub walczą – wyszeptał Sibi – Ja to widzę, wy nie. Ja to wiem, wy nie.

-Powiedziałam coś – Annabeth rzuciła mordercze spojrzenie Sibi’emu.

-Co nam po znalezieniu Pasitheai, Ann? – Spytał Leo – Pomijając fakt, że to bardzo samobójczy pomysł.

Annabeth spojrzała na Leo, który zrobił się jakby mniejszy.

-Musimy wiedzieć co z jej armią, czy Pasithea pomagała Eris, czy może walczyła z nią. Jeśli walczyła, Eris ma tylko swoich popleczników, jeśli pomagała, pozostała część armii bogini halucynacji dołączyła do Eris.

-Przekichane – skomentował Topaz – Ale czy to jest naprawdę prawdziwy cel misji? A może, rzucanie mięsa armatniego…

-Bez zbędnych komentarzy. Z resztą ciebie to nie dotyczy – Annabeth uśmiechnęła się jakoś dziwnie.

-Bardzo się z tego powodu cieszy… cieszę – Topaz poczerwieniał.

-Właściwie to zastanawiam się czy nie zamknąć cię pod kluczem – dodała córka Ateny.

Ponownie na tym spotkaniu zapadła cisza. Topaz zmrużył niebezpiecznie oczy, Annabeth ciągle uśmiechała się w sposób który przywodził mi na myśl jakiegoś drapieżnika którego ofiara wpadła w sidła.

-Pieprzysz? – Topaz złożył ręce na piersi.

-Jesteś synem Eris… Ba! Jesteś jedynym synem Eris na obozie. Jeśli ona nam zagraża… A co jeśli to ty jej pomagasz?

Więcej niż połowa grupowych kiwnęła zgodnie głowami i patrzyła teraz podejrzliwie na Topaza. On zaś tylko zaśmiał się cicho.

-Cóż… Skoro tak mówisz.

-Tak, tak mówię – odparła władczo – Tradycyjnie wyślę trzy osoby, ja będę dowodzić, a pójdzie ze mną…

-Chwila! – Clarisse uderzyła pięścią w stół – Czemu ty, akurat?!

-Bo jestem córką Ateny? – Rzuciła sarkastycznie – A pójdzie ze mną… Alice oraz Oscar.

Alice wstała od stołu, wytrzeszczyła oczy, po czym ryknęła:

-Że z tobą mam iść?! W życiu! Spadaj na drzewo, głupia dziw…

-Odpieprz się od mojego brata! – Nathanail również wstał na równe nogi – Bierz sobie tego Pecy’ego, spoko odstąpię ci go… ale od Oscara ręce…

-Cisza! – Annabeth spojrzała na tę dwójkę z pogardą – Tak zadecydowałam, tak będzie. Musimy poradzić sobie z zagrożeniem, a zamiast tego kłócimy się jak przekupki na targu. Ktoś ma jeszcze jakieś pytania, uwagi?

Większość osób spuściła głowy, Alice lekko się uspokoiła i usiadła z powrotem, jedynie Nathanail ciągle dyszał ze wściekłości, podszedł z zaciśniętymi pięściami do córki Ateny po czym splunął jej pod nogi i warkną:

-Niech jemu spadnie chociaż włos z głowy… A zabiję cię, suko, rozumiesz? Dobierałaś mi się do brata, teraz ryzykujesz jego życiem. Stanie mu się coś, a nie żyjesz, rozumiesz?

-Nie udawaj Walkera – Annabeth również wstała i spojrzała w oczy Nathanaila – Po za tym, o co ci chodzi? To jest tylko, twój brat. Zamykam spotkanie!

◊TOPAZ◊

Po tym całym „spotkaniu” grupowych, chciałem o coś spytać Leo, ale ten wyminął mnie chociaż do tej pory nie zdarzało mu się nic takiego, podobnie było z Piper oraz Travisem i Connorem. Pięknie. Ta głupia Annabeth… Może być i ładna, ale… Ale…

Kociak, uspokój się… wdech i wydech, wdech…

Zamknij się. Mówiłem, że nie chcę cię słyszeć.

Przejdzie ci.

Nie odpowiedziałem. Znad morza zawiał zimny wiatr, nigdy nie lubiłem morza. Zawsze kojarzyło mi się z czymś niedostępnym dla mnie. Wszyscy moi rówieśnicy, czy z pierwszej klasy podstawówki czy z ostatniej klasy liceum, znali zapach, wygląd morza. A mi nigdy nie dane było tego poczuć. Wytykali mnie wtedy palcami, zaczynali się śmiać i mówili coś w stylu „To niemożliwe, abyś był taki biedny”, po czym patrzyli na moje ciuchy i dodawali „A może jednak”. 

Nigdy mnie nie lubili, po skończeniu podstawówki zdałem sobie sprawę, iż nie rozumiem znaczenia słowa „przyjaciel”, za to idealnie znałem słowa typu „nieprzychylność”.

 I było tak w każdej szkole i klasie, najpierw wychowawcy tłumaczyli moją sytuację rodzinną, później musiałem się przedstawiać i od tego momentu wszystko się sypało… wytykanie palcami, naśmiewanie się z mojego wyglądy, przezywanie od psów, a z każdą klasą było gorzej… później zaczęto wykorzystywać fakt, iż w wieku trzynastu, piętnastu lat byłem niesamowicie naiwny, wykorzystywali to.

A później po piętnastce?

Percussus, a nie jak u wszystkich rodzice czy inni mentorzy, zaczął mnie nauczać życia. Pomimo tego, że Percussus siedzi w mojej głowie zacząłem się jakby otwierać. Chociaż nie wyszło mi to na dobre. Szukanie akceptacji itd. skończyło się na prawie śmiertelnym pobiciu, na kradzieżach i trafiłem do poprawczaka… i tak do siedemnastego roku życia… uciekłem i włóczyłem się, spotykając takich i innych ludzi… i proszę trafiłem znowu do miejsca gdzie jest tylu ludzi.

Mimo to słysząc o historiach o tych wszystkich herosach, cieszę się, że jednak mam w głowie Percussusa… nie mniej teraz czuję do niego urazę, wiem, że w każdej chwili może wyjść i coś mi zrobić, ale… gdyby nie on pewnie już dawno skończył bym martwy w jakiś slumsach. Być może nawet nie dożyłbym do wieku dziesięciu lat, w końcu było nie było odganiał on każde pomniejsze potwory.

I właśnie w tym jest teraz problem… Ufałem mu praktycznie bezgranicznie, opierałem się tylko na jego wiedzy i sprycie, ale… pokazał mi, że to nie ja nim rządzę, jest na odwrót… on może w każdej chwili przejąć nade mną kontrolę. Mogę zabić kogokolwiek jeśli on tak zachce, mogę sam popełnić samobójstwo jeśli mu się znudzę... Boję się, bo nie będę wtedy w stanie nic zrobić.

Ale zdecydowanie za dużo rzeczy się ostatnio boję. Taaak, zdecydowanie trzeba wziąć się trochę w garść.

Kociaku tak się zastanawiam…

Będziesz cicho?!

Kociaku…

Stul pysk, mam cię dosyć!

Kociaku znowu…

Powiedziałem, stul japę!

Kociaku przeginasz! Czy mam znowu zacząć udzielać ci osobistych lekcji?!

Tę kwestię przemilczałem. Dureń. Nie rozumiem tylko, czemu skoro w każdej chwili może sobie uformować własne ciało, wcześniej mnie okłamał, że nie może, a teraz po prostu sobie go nie uformuje i nie pójdzie w cholerę! Z każdą chwilę brzydzę się go coraz bardziej… z resztą nie tylko jego, z każdą chwilę wszyscy zaczynają mnie coraz bardziej brzydzić.

Później coś… a raczej ktoś wyrwał mnie z zamyślenia. Od dłuższego czasu przede mną stał Nathanail, nie pojmuję czemu akurat teraz kiedy dopiero staliśmy twarzą w twarz kolana się pode mną ugięły i na chwiejnych nogach odbiegłem jak najdalej od niego.

◊ ◊ ◊

Cały dzień w sumie spędziłem tak jak poprzedni. Zamknąłem się w domku i postanowiłem nie wychylać nosa z domku. Percussus na szczęście nie odezwał się ani słowem od tych paru godzin, mogłem spokojnie rozmyślać nad wszystkim tylko nie o nim. I jak zwykle jakoś czas zbyt szybko upłyną. Pomimo naprawdę późnej pory, nie odczuwałem zmęczenia. 

Można powiedzieć, że po prostu odreagowuję wszystkie ostatnie wydarzenia, ale trafniej by było stwierdzić, że staram się je stłumić. Jeśli w najbliższym czasie nie rozgniewam Percussusa i będę unikał tego jebanego pedała, raczej nie powinno wydarzyć się nic więcej.

Kociaku? – Zaczął niespodziewanie Percussus, jego twarz zaczęła odbijać się w szybie okna zamiast mojego odbicia – Nie chcę cię martwić, ale jeśli nie odpoczniesz, jutro mi padniesz trupem.

Już się tak mną nie przejmuj – Warknąłem  - A najlepiej to po prostu zamknij się.

Kociaku, ile ty będziesz rozpamiętywał to wszystko. To było przyjemne, może dla ciebie mniej, no ale…

ZAMKNIJ SIĘ! –Ryknąłem.

Kociaku nie krzycz – Percussus przyłożył palec do ust – Powinieneś wycisnąć z tamtego wydarzenia jak najwięcej się da, ty zamiast tego rozpaczasz jakby to był koniec świata… A ja cię bardzo uprzejmie proszę… Bądź moim starym, słodkim kociakiem.

Nie jestem twój.

Och, doprawdy?  - Percussus wysferzył kły – Kociaku ty jesteś w całości mój. Twoje ciało, dusza, umysł, krew i wszystko co jest twoje należy w całości do mnie. Kociaku ty po prostu jesteś mną i nie patrz się na mnie jak na starego pedofila, proszę cię! – Fonos wybuchnął śmiechem – Według moich obliczeń pożyjesz jeszcze… no trochę i mógłbyś się przez całe te trochę, nie fochać się na mnie jak panienka, co?

Mówisz o mnie, jak o rzeczy ­– Zauważyłem – Gdybym był na twoim miejscu pewnie też bym traktował śmiertelnika. Ale nie jestem. Dlatego proszę cię Percussus postaw się na mojej sytuacji, dobrze wiesz jak bardzo nienawidzę… niektórych osób.

Oj kociak, a ty znowu swoje… Rany, rany, przecież to było takie przelotne spotkanie trójki facetów – Percussus podrapał się po policzku – Słuchaj kociak, jak mam cię pozbyć tego, co? Nudny jesteś jak tylko o tym rozmawiasz.

Mh… Pomyślmy – Zastanowiłem się –Ale zrobisz wszystko, żebym przestał cię zamęczać, co nie?

Wszystko…  - Percussus zmarszczył czoło – Wszystko tylko jeśli nie obejmuje dzieci, kobiet i tego typu rzeczy.

Nie będę wnikać, o co ci dokładniej chodzi ­­– Pokręciłem głową – Zrobisz dla mnie jedną, jedyną rzecz o jaką cię kiedyś poproszę. Nie teraz. Kiedyś. W zamian przestanę cię tak cholernie zadręczać, może nawet na chwilę wyjdę… Ale nie do tamtego pedała.

Jedną rzecz? Mówisz serio, kociaku? Zazwyczaj śmiertelnicy mają głupi zwyczaj prosić o siedem życzeń – Percussus wybuchnął śmiechem.

Ale ja nie jestem zwykłym śmiertelnikiem –Uśmiechnąłem się sztucznie – Ja jestem śmiertelnikiem, który ma w głowie nieśmiertelną istotę.

Kociaku tym razem nie… - Percussus ugryzł się w język, po czym wybuchnął szaleńczym śmiechem – A zresztą, jeśli myślisz, że to coś da. Dobrze, gdy nastanie odpowiedni czas spełnię to twoje życzenie, jakkolwiek absurdalne ono nie jest. Ale zdajesz sobie sprawę…

Poniosę odpowiedzialność za to co się wtedy wydarzy, może być?

Kociaku od kiedy ty jesteś taki dorosły… Aww… mój kociak staje się poważnym kotem.

Każdy musi kiedyś dorosnąć.

Robisz to dobrze, kocie – Percussus puścił mi oczko.

Czasami mógłbym pomyśleć o Percussusie jak o przyjacielu. Czasami się na tym łapałem, że tak go właśnie traktowałem… Przyjaciel. Jedyny przyjaciel jakiego miałem kiedykolwiek. Ale to złudzenie, jednego dnia odnosiłem wrażenie, że Percussus jest moim przyjacielem, następnego zadawał mi cios przysłowiowym nożem w plecy, później mu wybaczałem i historia zataczała cały czas koło. A ja ciągle jak te naiwne dziecko łapię się na nim, że rozmawiam z nim jak z najlepszym przyjacielem.

Ale on dobrze mówi nazywając mnie „kociakiem”. Ja po prostu jestem dla niego jak ulubione zwierze, dla właściciela. Ale to wcale nie oznacza, że się na to godzę… Ooo nie. Kiedyś mam nadzieję, że nadejdzie taki moment, że uwolnię się od niego… ale z drugiej strony… Teraz poznałem Sibi’ego. Nie chcę być szalony, ale nie chcę być wiecznie skazany na Percussusa.

Kociaku…

Tak?

Coś mnie tu niepokoi.

A co?

Wyczuwam jakąś… anomalię.

Pewnie Sibi gdzieś się kręci.

Percussus pokręcił głową i zaczął węszyć.

Sibi pachnie dżemem – powiedział z powagą – To inny zapach. Na obozie jest jakiś nieproszony gość. Mogę sprawdzić?

Wolałbym nie – Pokręciłem głową.

Kociaku… To może mieć interesujące konsekwencje. Nie mów mi, że nie chcesz tego sprawdzić.

Ja, w przeciwieństwie do ciebie, nic nie wyczuwam i dalej upieram się, że to pewnie Sibi.

Oparłem się o parapet, Percussus ciągle węszył i nasłuchiwał… jak pies.

Kociak, wybacz mi śmiałość, ale jestem… zainteresowany tym czymś.

I w tym momencie Percussus przejął kontrolę nad moim ciałem. Jak ja nienawidzę tego uczucia, nic nie czuć, tylko takie mrowienie z tyłu głowy, otwierasz oczy i widzisz jak idziesz, chociaż wcale nie chcesz… Nienawidzę tego.

Percussus! – Ryknąłem – Możesz przecież wytwarzać sobie ciało, przestań więc przejmować nade mną kontrolę, kiedy sobie tego nie życzę!

Kociaku… jakby ci to wytłumaczyć – Percussus uśmiechnął się pod nosem – Tak jest łatwiej, po za tym… ja naprawdę lubię twoje ciało.

Ugh… Jesteś… koszmarnie obrzydliwy – Chciałem wystawić język, no ale z wiadomego powodu nie byłem wstanie – Gdzie mnie ciągniesz?

Tu – Percussus wskazał na Wielki Dom.

Wolałbym nie – skrzywiłbym się gdybym tylko mógł.

Ale Percussus szedł dalej, a z każdą sekundą wyczuwałem, że coraz bardziej ekscytuje się tym, że jest coraz bliżej Wielkiego Domu. Nie ogarniam go.

Weszliśmy do środka. Nie widziałem nikogo. Znaczy się w głównym pomieszczeniu nikogo nie było, a Percussus szedł w głąb domku.

Percussus mogą mnie o coś przy okazji oskarżyć, wiesz o tym?

O co? Przecież nie robisz nic złego – Percussus wybuchnął śmiechem.

Percussus wiesz dobrze o co chodzi…

Kociaku jesteś ostatnio zbyt idealistyczny, zluzuj trochę. Chociaż twoje plany dalekie są od prawych…

Oj przymknij się i gadaj po co tu mnie ściągnąłeś.

Mniej więcej po to… - Percussus pchnął najbliższe drzwi prowadzące do jednego z kilku pokoi w Wielkim Domu.

Moje oczy dosyć nieźle widzą w ciemności, podejrzewam, że nie tak dobrze jak Percussusa, w końcu mój wygląd jest tylko odbiciem jego, ale i tak nie miałem większych trudności z zobaczeniem całego pokoju.

Mógłbym się teraz skupić na jego opisie, ale całą moją uwagę przykuło łóżko, dziewczyna która na nim leżała i… jakiś mężczyzna wbijający ostre pazury w jej gołe ramię.

Percussus oparł się o framugę drzwi i przyglądał się jak ten facet zaczyna zlizywać krew z ramienia dziewczyny, długim i dziwnie zbudowanym językiem, po czym zadaje jej kolejne ciosy pazurami, rozrywając tym samy doszczętnie jej koszulę. Ale dziewczyna w ogóle nie reagowała, za każdym razem gdy zadawał jej ranę, nawet nie drgała, wyglądała jak posąg.

Percussus rusz swoją dupę, jak już przejąłeś kontrolę i pomóż jej!

W tym momencie gdy tylko wypowiedziałem to zdanie, oprawca tej dziewczyny, przerwał w połowie ciosu, jedną dłoń ciągle trzymał na piersi dziewczyny, ale już jej nie bił. Odwrócił się w moją… naszą stronę.

Wyczułem, że Percussus po raz pierwszy odkąd go znam czuje lekki lęk… na pewno mniejszy niż ja, wiadomo w końcu on niby nie czuje nic, ale jednak lęk… a może nawet panikę. Tak czy inaczej mimo tego Percussus nie cofnął się. Nie cofnął się nawet kiedy ten facet wyszczerzył zakrwawione kły. Ten facet… ten facet pachniał śmiercią i miałem nieoparte wrażenie, że kiedyś go już widziałem.

Percussus zacmokał ironicznie.

-No, no, no… Ja spodziewałem się każdego, naprawdę każdego… ale nie ciebie. Mh… może powinienem się pokłonić? Och… przepraszam, przecież ty nie chcesz by takie robaki jak ja się przed tobą kłaniały – Percussus zaczął się śmiać.

Czyli Percussus go zna? Świetnie, bo to mi nie wygląda na śmiertelnika.

-Nienawidzę gdy ktoś mi przeszkadza! – Facet wręcz wykrzyczał ostatnie słowo.

Percussus wzruszył ramionami.

-Uwierz mi ja też – odparł – Słuchaj, gdybyś zajmował się chłopakiem ja chętnie bym popatrzył. Ale jeśli chodzi o dziewczyny mój kociak ma do nich lekką słabość, dlatego… miło było poznać, a teraz... bye-bye motherfucker!

To Percussus pierwszy rzucił się na tego faceta. Aczkolwiek ten zrobił niemal niemożliwy dla zwykłego człowieka unik, w sensie zdawałem sobie sprawę z tego, że człowiek, to, to nie jest, ale szybkość z jaką uskoczył była dla mnie po prostu niewyobrażalna.

Percussus walnął z całej siły w ścianę, później ten facet złapał go z tyłu za kurtkę i rzucił Percussusem z całej siły o kolejną ścianę. Nie jestem pewien, czy Percussusowi można coś złamać tak czy siak gdy uderzył ramieniem o ścianę, usłyszałem nieprzyjemne gruchnięcie.

-Whoa – Percussus dotknął swojego wykrzywionego pod nienaturalnym kątem ramienia – Chyba się zakochałem…

Percussus – Próbowałem przywołać go do porządku, ale on tylko wybuchnął śmiechem.

-No cóż – ramię Percussusa otoczyło się w fioletowo-różowej mgle która kiedy opadła całkowicie uleczyła jego rękę – Ale ponowię swoją prośbę, weź wyjdź i nie wracaj.

W oczach tamtego faceta widziałem wściekłość zmieszaną z nutką szaleństwa, teraz dopiero jeszcze zwróciłem uwagę, iż z pleców wyrastają mu dwa ogromne anielskie, jednakże czarne, skrzydła. Miałem nieprzyjemne wrażenie, że właśnie narobiłem sobie nadnaturalnego wroga.

Facet zamachnął się swoimi szponami tak szybko, że Percussus nie zdążył odskoczyć. Cztery czerwone pręgi przecięły jego policzek oraz oko, ale Percussusa to… bawiło. Oblizał z kącik warg krew, wybuchnął śmiechem i powiedział:

-To znaczyło nie? No cóż, dobra… ale…

W tym momencie ten „anioł” pokręcił z rozdrażnieniem głową, spojrzał na leżącą dziewczynę, po czym złożył swoje skrzydła… otoczyła go ciemność i po prostu zniknął.

-1:0 dla Fonosów! Yeah! – Ryknął Percussus.

Percussus, nie jesteś dzieckiem – Skarciłem go.

Wiem, kochanie, wiem. Dobra, masz te swoje ciało, nie chce mi się rozmawiać z dziewczynami… znaczy wiesz miejsce ci robię.

Zamknij się.

Kiedy odzyskałem władzę w ciele jak zwykle prawie straciłem przytomność. Odzyskanie władzy nad sobą przypomina mi upadek z naprawdę wysokiej góry, głową w dół, po czym nagłe zatrzymanie przez co zdaje mi się, że całe moje wnętrzności znajdują się w gardle… no i przez chwilę nie mogę złapać w ogóle oddechu. Ale i tak radzę sobie lepiej niż kiedyś.

Kiedy zacząłem podchodzić do dziewczyny, ta nagle poderwała się jakby kto ją poparzył, zakryła kołdrą swoją klatkę piersiową i spojrzała na mnie… ale wtedy odniosłem wrażenie, że dziewczyna jest ślepa i przypomniałem sobie jak ktoś o niej mówił… Dziewczyna jakiejś bogini, która nie posiada domku na obozie, a żaden grupowy nie chciał jej przyjąć pod swój dach…

-Poszedł już – zacząłem spokojnie.

-Wiem – dziewczyna skinęła lekko głową – Ja… dziękuję – powiedziała, ale nie mogłem oprzeć się wrażeniu, iż w jej głosie wyczułem nutkę współczucia.

-Kto to był? – Położyłem dłoń na oparciu łóżka.

Dziewczyna wsunęła za uszy kosmyk swoich czarnych włosów.

-Ej, mi możesz powiedzieć – zacząłem, kiedy ta dłużej milczała – Serio.

Kociak, od kiedy ty nie masz problemu z gadaniem z dziewczynami? Nawet się nie zarumieniłeś…

Zamknij się.

Dziewczyna drgnęła, kiedy Percussus westchnął, spojrzała na mnie swoimi niewidzącymi oczami i wyciągnęła dłoń w moją stronę.

-Możesz podejść? – Spytała.

Przełknąłem ślinę. No tak jest ślepa… nie wie jak wyglądam. Podszedłem i klęknąłem przy niej, starając się nie zwracać uwagi, iż jedyne co okrywa jej klatkę piersiową to kołdra. Dziewczyna położyła swoją dłoń na mojej twarzy, nie było to najprzyjemniejsze uczucie na świecie, ale jakoś to zniosłem.

-Chcesz wiedzieć kto to był? – Spytała odsuwając swoją dłoń.

-Tak – kiwnąłem głową.

-To był demon, Samael – odpowiedziała ze spokojem.

Wytrzeszczyłem oczy. Zaś Percussus wybuchnął zimnym śmiechem.

Tak, to był demon. A ty jesteś kolejną osobą, która mnie słyszy, prawda, Felicio?

Dziewczyna kiwnęła w odpowiedzi głową, a mnie przeszył zimny dreszcz. 

*** 

Oł yeah! Tak, znowu miałam dziurę w dodawaniu, przepraszam Q.Q Na usprawiedliwienie mam tylko to, że ciągnęli mnie po psychologach, a teraz jestem chora, a moja klasa właśnie pisze ważny sprawdzian :'3 No nic, ja mam szczęście i to już każdy powinien wiedzieć x3 

Dobra tak czy siak jak widać przez pierwszą stronę jest narracja Percussusa, ale powiem tak... nie przyzwyczajajcie się do niej x3 w planach mam jeszcze mniej więcej 3 lub 2 jego perspektywy, jedna będzie na pewno na koniec, tak czy siak planuję jeszcze napisać one-shota z Percussusem, kiedy jak dobrze doczytaliście był śmiertelnikiem, za co dokładnie skazali go na śmierć i prawdopodobnie będzie wyjaśnione czemu to akurat Topaz jest jego naczyniem x3 Aczkolwiek nie wiem kiedy dodam tego one-shota. Postaram się jakoś na najbliższe wiadome jakie święta, chociaż do nich jeszcze troszkę, ale właśnie o to chodzi x3 

Dobra, przepraszam raz jeszcze, że musieliście czekać :'3 O ile czyta to ktoś jeszcze po za osobami które komentują, a jest ich naprawdę mało :'3 Ale tak jak już kiedyś pisałam, z moim zdrowiem nie jest 100% dobrze, jeszcze podejrzewają, że mam deprechę (cóż :'3), nie mniej NIE REZYGNUJĘ Z BLOGA, ANI GO NIE MAM ZAMIARU ZAWIESZAĆ! Mogę mieć owszem opóźnienia, ale postanowiłam, że póki nie skończę II części, nie kończę z blogiem, mówię to tylko to tak na przyszłość ^^ 

Mam nadzieję, że nie pozasypialiście :'3 Trzymajcie się, a ja pójdę popodziwiać chmurki x3 

P.S bo bym zapomniała, jak widać po pomyśle Ann, jedna osoba będzie miała narrację po za obozem, no chyba, że chcecie aby Oscar no po prostu nie dostawał naracji z racji faktu, że nie będzie na obozie x3