ROZDZIAŁ XIX

Rozdział XIX. Morderstwo na misji

◊TOPAZ◊

Od dawna nie miałem żadnych snów. Percussus zazwyczaj do nich nie dopuszczał, ale tym razem było inaczej.

Nie mogłem stwierdzić gdzie się znajduję. Wszędzie dookoła mnie było ciemno, szedłem przed siebie a nic się nie zmieniało. Kompletnie nic.

Wołałem Percussusa, ale nie odpowiadał i miałem tą dziwną pustkę w głowie, jakby Percussusa w ogóle nie było. Nie miałem zielonego pojęcia co się dzieje, czy to zwykły sen? Czy może jeden z tych sławnych snów herosów? A jeśli, to czemu Percussus do tego dopuścił? Jasna cholera…

Syknąłem nagle z bólu… coś jakby rozrywało mój wskazujący palec u prawej ręki. Spojrzałem na dłoń… na palcu pojawiało się jedno słowo „Noxium”… i z każdą sekundą rana się pogłębiała, kiedy doszło do tego, że pomiędzy czerwonym mięsem zacząłem zauważać kość, poczułem dokładnie ten sam ból na palcu u drugiej ręki… tam z kolei zaczęło pojawiać się „Percussus”, ale to było tylko delikatne cięcie na skórze i przestało po chwili…

-Co się tu kurwa dzieje? – Warknąłem do siebie, nie potrafiłem poruszyć najbardziej poranionym palcem – Co się kurwa dzieje?!

I wtedy poczułem jak ktoś mnie dotyka w ramię, po czym obejmuje od tyłu. Nie byłem w stanie się poruszyć, a palce które teraz czułem na swojej klatce piersiowej były zakończone długimi i ostrymi szponami, na dodatek sama dłoń była cholernie zimna… jakby należała do trupa.

Udało mi się zerknąć kątem oka na osobę która mnie obejmowała. Widziałem jedynie zielone światło, w miejscu gdzie powinno być oko tej osoby, oraz długie, białe włosy i kawałek szaleńczego uśmiechu wypełnionego ostrymi kłami.

-Czego chcesz?! – Ryknąłem i spróbowałem zmusić się do ucieczki, ale nie byłem w stanie.

-Bardzo dużo chcę – odpowiedział mi spokojny, chłodny głos – A już na pewno chcę czegoś co posiadasz?

-Uwierz mi nie posiadam nic ciekawego – wycedziłem przez zęby.

Oparł swoją głowę o moje ramię, po czym wysunął swój język i zaczął lizać płat mojego ucha. Wzdrygnąłem się mimowolnie.

-S-p-i-e-r-d-a-l-a-j kurwa ode mnie! – Ryknąłem i mimowolnie zacząłem wołać Percussusa w myślach.

-Nie ładnie jest wyzywać kogoś kogo nie znasz – Wyszczerzył zęby – Nie przejmuj się, jeszcze będziesz mój.

-Och, doprawdy?! Czyżbyś był kolejną osobą która chce mnie zdobyć? Świetnie… Znowu przyciągnąłem kogoś swoimi homoferomonami? Kogo tym razem?!

-Nazywam się Noxium, śmiertelniku – wybuchnął śmiechem.

Pewnie gdybym teraz trzymał coś w dłoni teatralnie upuściłbym to na podłogę. Cholera jasna… Do kurwy jasnej Anielki! Czemu to zawsze mnie musi spotykać?!

-Słuchaj masz mały problem – wycedziłem przez zęby – Tak się składa, że ja mam już lokatora w głowie.

-Tak, jesteś pełnym naczyniem – Noxium prychnął pogardliwie, ciągle mnie nie puszczał, przez co miałem ochotę uderzyć go w nos – Ale uwierz mi nie jest ciężko pozbawić cię zawartości.

-Mh? – Zmarszczyłem czoło, moje serce na ułamek sekundy zamarło – Co masz na myśli?

-Masz naprawdę ciepłą krew – westchnął cicho – Jednak Percussus dobrze zrobił… Ale przyzwyczaj się do tego stanu, niedługo już nie będzie Percussusa, a jego miejsce zastąpię ja…

-Śnisz – wycedziłem przez zęby – Zdaj sobie sprawę, iż Percussus raczej tak łatwo ci nie ustąpi… po drugie, zapamiętaj jedną rzecz ja nie jestem czyjąś własnością.

-Percussus trzyma cię na zbyt długiej smyczy, psie – warknął.

-Bardzo szybko zmieniasz śpiewkę, wiesz?

-Nie – uśmiechnął się – Percussus po prostu cię nie uświadomił, w jednej sprawie.

Zmarszczyłem czoło. Świetnie mam do czynienia z innym Fonosem i jest to kolejny Fonos który mnie… użyję skrótu myślowego… pragnie. Nie, jednak bez Fonosów byłoby lepiej.

-Tak? A niby w jakiej?!

-Bo widzisz, psie… Tylko herosi i śmiertelnicy mają problem z zabiciem Fonosów… Percussus wcale nie jest taki potężny jak ci się wydaje, no i… ja jestem w stanie go zabić… Wtedy będziesz łatwym łupem.

-Załatwiaj swoje sprawy z nim, ale z daleka ode mnie – Warknąłem – Fonosi mnie nie interesują.

-A teraz mnie zaciekawiłeś. Posłuchaj… przyzwyczaj się do mojej obecności – wreszcie mnie puścił, po czym wstał – Uwierz mi, niedługo będziesz zmuszony spędzać ze mną wieczność.

◊ ◊ ◊

Dosłownie zerwałem się z łóżka. A raczej na chwilę, bo zaraz ktoś z całej siły mnie na nie popchną… Percussus. Znowu to zrobił… znowu stworzył sobie ciało… jak ja tego nienawidzę.

-Kociaku, nie wierć się, chcę to już ci nałożyć – wskazał na bandaż który obecnie potoczył się po podłodze.

-Och, nie musisz się przejmować! – Wycedziłem przez zęby.

-A właśnie, podpaski ci kupić? – Zmarszczył groźnie czoło – Zachowuj się jak chłopak.

Bo nie ma to jak z rana podważać moją płeć, genialnie. Percussus schylił się po bandaż, a ja łaskawie wyciągnąłem do niego palec i dałem mu zabandażować… Tak, ta rana która pojawiła się na początku mojego snu została… ale tylko na prawej ręce.

Kiedy Percussus skończył, wstał i podszedł do okna. W słońcu jego włosy przypominały jasny fiolet. Chciałem już mu powiedzieć o tym moim śnie, ale mnie wyręczył:

-Kociak… Co ty się znowu kurwa wpakowałeś?

-W nic szczególnego, to wy do mnie legniecie jak pszczoła do miodu.

-Bo widzisz kociaku, twoje ciało podnieca wszystkich dookoła…

-Zamknij ten jebany ryj! – Złożyłem ręce na piersi – Czy ty nie możesz przestać?

-Kociaku, coś jest z tobą naprawdę nie w porządku… w tym wieku nie myśleć o seksie? – Zacmokał cicho – No tak… jesteś tym uległym, to raczej logiczne, mój błąd. 

Uderzyłem się dłonią w czoło.

-Kociak a teraz poważnie – Pecussus spojrzał na mnie spode łba – Nie gadaj z nim. Czaisz, kociaku? To nie jest fajny Fonos, widzisz co zrobił z tym szalonym dzieciakiem.

-Jak mam z nim nie gadać, jak mi się przyśnił?

-Wymyślę coś, kociaku – Percussus podszedł do mnie usiadł obok po czym przycisnął mnie do swojej klatki piersiowej – Bo widzisz kociaku, ciebie trzeba bardzo, bardzo chronić. Robisz zbyt wiele bzdur.

Ciało Percussusa było zimne. Przerażającym był na dodatek fakt, iż pomimo tego, że byłem przyciśniętym z całej siły do jego klatki piersiowej, nie słyszałem bicia jego serca…

-Przestań mnie przytulać, Percussus!

-Och, kociaku – Percussus pogładził mnie po głowie – mój słodki, słodki, słodki kociaku – złapał mnie za szczękę i spojrzał mi w oczy – Jesteś tak cholernie bezbronny. Taki kruchy…

-Zamknij się! – Próbowałem się wyrwać.

-Kociaczku – Percussus zbliżył swoją twarz do mojej – Nie otwieraj swojego umysłu dla innych. Nie otwieraj go dla Noxium’a, ani dla Felici. Dla nikogo… tylko dla mnie, rozumiesz?

-Słuchaj Percussus… - Zmarszczyłem czoło – Skończ, okej? Po prostu skończ, pierdolić. Sam zdecyduję z kim chcę rozmawiać, kogo chcę wpuszczać do swojego umysłu i w ogóle…

Percussus zwiesił smętnie głowę i oparł ją o moje ramię, po czym mruknął mi do ucha:

-Kociaku… Jesteś dla mnie bardzo ważny, zapamiętaj do sobie… Nikt nie zna ciebie tak dobrze jak ja.

-Percussus – próbowałem go od siebie odepchnąć – My nawet nie jesteśmy przyjaciółmi. Nie wiem czym dla siebie jesteśmy, ale ktoś mi uświadomił bardzo ważną rzecz… między Fonosem a człowiekiem nie ma przyjaźni. A teraz przestań.

-Kociaku, uwielbiam cię ostatnio – mruknął mi do ucha – Chociaż mnie ranisz.

◊ ◊ ◊

-Cześć, psie! – Rzuciła mi na powitanie Vi.

Przełknąłem kęs jabłka i spojrzałem na dziewczynę z ukosa.

-O co chodzi? – Warknąłem.

-Zastanówmy się – Vi wydęła usta – Widziałeś może te durne Jebane Emo? Wiesz… dawno komuś nie wpierdoliłam.

-Chodzi ci o Jack’a? – Zmarszczyłem czoło – Nie, nie widziałem go… Z resztą nie interesuje mnie Walker.

-I prawidłowo – wtrąciła się Briget – Dureń.

-To Jebane Emo mogło już by łaskawie wrócić do swojego jebanego Obozu Jupiter – Vi zapaliła papierosa – Marnuje powietrze w CHB.

-Oj tak – Briget pstryknęła palcami i w ogół jej dłoni pojawiły się błyskawice.

Przewróciłem oczami.

-Dziewczyny wrzućcie na luz – westchnąłem – Walker jest spoko, tylko trochę jest wycofany…

-Wycofany? Chyba zacofany – Przerwała Vi.

-Dobra, dobra, rozumiem. A więc parafrazując, nie widziałem go. Nie nazywaj mnie psem. Jak to wszystko, to odejdźcie.

-Dzieciaku… - Vi wyciągnęła nożyk do rzucania, wycelowała go we mnie, ale po chwili zaczęła piłować sobie nim paznokcie – Zapamiętaj sobie… jeśli zadajesz się z Jack’em to jesteś równie pojebany jak on. Nie chcesz, żebym miała cię za takiego pojebusa jakim jest Walker?

-Szczerze? Wolę Walkera od ciebie, Vi.

-Ojoj, chyba się przesłyszałam – Briget wybuchnęła niepewnym śmiechem.

Pokręciłem głową. Briget zaczęła tupać nogą, ale po Vi nie widziałem aby jakoś specjalnie się wkurzyła. Z resztą nie to chciałem osiągnąć.

-Bitch please, dzieciaku – Vi machnęła dłonią – A ja myślałam, że jesteś spoko – wyjęła papierosa z ust po czym zgasiła go przyciskając do mojej kurtki – Asta la vista i… serio kurwa, ten obóz jest wkurwiający. 

Briget chodź, poszukamy kogoś normalnego… albo Emo.

Briget wybuchnęła śmiechem, splunęła mi pod nogi ale ja tylko wzruszyłem ramionami.

Kociaku, mogłeś ją walnąć.

Vi? Nie, ona jest spoko… tylko…

Mówię o córce Zeusa. To byłby jakiś prestiż.

Czy ja wiem?

Kociaku, mam prośbę.

Doprawdy? Ty?

Aha… Nie rozmawiaj ze mną przez jakiś czas.

Percussus?

Dla twojego dobra, koteczku.

Pokręciłem głową. Ech… Czyli jednak faktycznie wpędziłem się w kłopoty. I to jeszcze z kolejnym Fonosem? Kurwa no.

-Nie ma ich… - z drzewa obok zeskoczył Sibi – Nie ma… Nie ma, nie ma! – Zaczął kręcić się wokół własnej osi – Zniknęli! Na chwilę… ja to wiem, znowu przyjdą, ale na razie ich nie ma!

Chciałem już odejść, ale Sibi złapał mnie za rękę.

-Dzięki tobie – wyszczerzył zęby, ale w sekundę później jego twarz wykrzywiła wściekłość – To twoja wina! Ty do tego dopuściłeś! Ty próbowałeś mnie zabić!

Zamachnął się na mnie, ale zatrzymał w pół-ciosie.

-Zabić, zabić, zabić! Zabić! – Ryknął i schował twarz w dłoniach – To boli! Nie, nie, nie… nie! Co ty robisz?! – Spojrzał mi prosto w oczy i cofnął się o krok – Ja ci ufam! Nie, nie! Co?! – Zgiął się nagle jakby ktoś go uderzył – Dlaczego ty…?! Czemu?!... Zabij, zabij, zabij!

Sibi skulił się w kłębek i zaczął uderzać delikatnie pięścią w ziemię.

-Nie żyje… Nadziała się na gałąź… jej ręka się toczy, toczy, toczy… z ust wypływa krew… nie żyje… jest martwa… a okulary są stłuczone… nie żyje… - Sibi wybuchnął śmiechem – Nie żyje!

Pochyliłem się nad synem Ateny.

-Sibi – warknąłem – opanuj się.

Chłopak złapał mnie za koszulkę i przyciągną do siebie.

-Ty też nie żyjesz – wyszeptał – Umrzesz. Twoje serce przestanie bić. Będziesz martwy. A ja? A ja czy będę martwy?

Tak – odpowiedział bez wahania Percussus.

Sibi wytrzeszczył oczy. Najpierw wyglądał jakby był bliski łez, ale po chwili mnie puścił i całkiem rozłożył się na ziemi…

-Martwy. Oni mi mówią, że mam być martwy. Martwi nie czują. Ja też nie czuję. Ludzie to śmiecie. Jestem zabawką. Jestem śmieciem. Jestem taki… - urwał w pół słowie po czym zamknął oczy. Nie zasnął, ale chyba pogrążył się we własnych myślach.

Pokręciłem głową. Naprawdę brakuje mi na dokładkę kogoś nienormalnego. Tak powtarzałem to już nie raz, ale Sibi mnie poważnie niepokoi…

I… On mówił o czyjejś śmierci… Nie, musiało mu się ubzdurać. To normalne dla niego. Prawda?

◊ ◊ ◊

Kocham przyglądać się innym. Dzisiejszy dzień minął szybko, zachodziło słońce, a ja siedziałem na drzewie i przyglądałem się innym. Zawsze miałem z kim rozmawiać, więc pomimo tego, iż na pierwszy rzut oka wygląda na to, że jestem samotny, wcale tak nie jest… nie było.

Kochałem patrzeć jak ludzie żyją swoim życiem. Obozowicze rozmawiali ze sobą, zbierali właśnie bronie po szermierce, a ja ich obserwowałem z drzewa. Bo to miło popatrzeć na innych którzy rozmawiają ze sobą normalnie, a nie tak jak ja ciągle w głowie.

Percussus, mogę się do czegoś przyznać? – Westchnąłem ciężko. Chciałem to w końcu powiedzieć na głos, chociaż doskonale wiedziałem,  że Percussus to wyczuwa.

Tak, kociaku  - Percussus nie krył rozbawienia.

Boję się – westchnąłem

Aww… kociaku ty jesteś taki uroczy.

Nie żartuję – złożyłem ręce na piersi – Pomożesz mi, prawda? Nie zostawisz mnie samego, tak?

Percussus chwilę nie odpowiadał i nawet jeśli po chwili odpowiedział „Nie, nie zostawię”, wiedziałem, że mnie okłamał… Jeśli Noxium jednak będzie silniejszy od Percussusa… zostanę sam…

Kociaku… - Percussus po raz pierwszy od dawien dawna pozbył się swojego sarkastycznego tonu – Fonosy nie zostawiają swoich kociaków… Walczą o nie jak o coś najważniejszego, zginę jeśli będzie trzeba, ale nie jestem w stanie cię zostawić, rozumiesz?

I rozumiem, że będę za tą pomoc zapłacić? – Wzdrygnąłem się

Percussus wybuchnął śmiechem.

Za wszystko mi kiedyś zapłacisz, nie przejmuj się.

Z tą sympatyczną myślą Percussus usnął, ale nie tylko jego go przyćmiło, pomimo tego, że ciągle siedziałem na drzewie powieki zaczęły mi ciążyć i nawet nie załapałem w którym momencie odpłynąłem w świat koszmarów.

αNATHANAILα

-Oj, no… dobra – machnąłem dłonią – Ale, serio?

Nataline pokiwała głową.

-Weź jakiegoś pocałuj – uśmiechnęła się do mnie i przygryzła ołówek – Ciężko coś naszkicować bez weny – jęknęła głośno.

Rozejrzałem się dookoła… dziewczyna wymaga rzeczy niemożliwych. Mam pocałować jakiegoś chłopaka. Znaczy to jest okej, ale problem polegał na tym, że jedynymi facetami w okolicy był Travis i Topaz… Topaz właśnie zeskoczył z drzewa i gdyby nie to, pewnie nawet bym go nie zauważył. Jasna cholera, nie przeliżę się z Travisem, bo kompletnie mi on nie leży. A z drugiej strony Topaz… Dobra to będzie cholernie nie miłe…

-Topaz! – Ryknąłem w jego stronę i podbiegłem.

Syn Eris stanął jak wryty na mój widok, szczerze to myślałem, że zaraz zwieje (nie, nie byłbym zaskoczony), ale zamiast tego Topaz wyprostował się z pewną dumą, kącik jego ust zadrgał lekko z obrzydzeniem, po czym chłopak warknął:

-Weź generalnie spierdalaj ode mnie pedale, dobra?!

O ile wcześniej nie dało się, nie wyczuć, że chłopak mnie ewidentnie unikał, tak teraz w ogóle nie dało się tego zauważyć… znaczy taki jakby nic się nie wydarzyło. Mh… to raczej dobrze.

-Yyy – podrapałem się w kark, kątem oka zauważyłem, że Nataline patrzy się na mnie wyczekująco – Ten to… Ten…

-Świetnie – złożył ręce na piersi – A teraz wybacz, że przerwę tą jakże rażąco inteligentną wypowiedź, ale jestem kurewsko zajęty… pedale.

-No weź nie tak prędko – jęknąłem – Wiesz bo ja chciałem…

-A wiesz co ja chciałem? – Wysyczał – Chciałem i nadal chcę, żebyś wreszcie się odpierdolił od wszystkich chłopaków na obozie. Wkurwiasz facet. Po prostu wkurwiasz. I może ten obóz jest cholernie spedalony, ale w porównaniu z tobą nawet para gejów jest hetero. Spierdalaj…

Przewróciłem oczami. Nie wiem, ale jakoś zawsze lubiłem pyskatych… Ech… Nathanail… skończ o tym myśleć.

-Topaz proszę cię, czy nie możemy się jakoś zakumplować czy coś?

-Nie.

-Czemu? – Spojrzałem na niego zbitym wzrokiem.

Topaz zmierzył mnie od góry do dołu, po czym warknął:

-Nie chcę mieć za kumpla kogoś kto chce mi się do majtek dobrać, no sorry – rozłożył ręce – A skoro nie chcesz się ode mnie odpierdolić, to wybacz, ale spieprzam do domku.

Odwrócił się, ale w tym momencie przypomniałem sobie czemu dokładnie go zawołałem… w ostatnim momencie zdążyłem złapać go za nadgarstek, przyciągnąłem do siebie po czym pocałowałem go w usta.

Niesamowite w całowaniu Topaza jest to, że on zawsze ma słodkie pocałunki… jakby do jasnej cholery tylko słodycze zjadał.

Całowaliśmy się dosyć długo i dopiero po chwili skontaktowałem fakty… po pierwsze nie odtrącił mnie… po drugie nie wyrywał się nawet… po trzecie odwzajemniał pocałunek… nawet specjalnie stanął na palcach (mogę dużo powiedzieć o wyglądzie Topaza i na pewno zaczął bym od tego, że wzrostu ma mniej więcej metr sześćdziesiąt siedem… może więcej… może).

I w sumie to po raz pierwszy od dawna to ja byłem zmuszony zakończyć pocałunek. Topaz odsunął się lekko ode mnie, jego mina nie zmieniła się ani trochę od tej którą obrzucał mnie jeszcze kilka minut temu.

-Topaz jesteś… chory? – Spytałem.

-Nie… - warknął po czym odwrócił się do mnie plecami, zrobił kilka kroków w kierunku domku Eris, by po chwili rzucić przez ramię – Po prostu dzisiaj jest dzień dobroci dla zwierząt. A teraz łaskawie spierdalaj pedale, rzygać mi się przez ciebie chce.

I odbiegł… a ja ledwo utrzymywałem równowagę… jasna cholera… Jasna cholera! Boże, dzięki ci za małe cuda!

α α α

Generalnie to całkiem nieźle minęła mi pozostała część dnia… Gorzej zaczęło się wieczorem, kiedy to usłyszałem jak drzwi domku się otwierają. Wyjrzałem z pokoju i wtedy… Zauważyłem Oscara, tylko… do jasnej cholery nie miałem zielonego pojęcia czy na pewno to nie jest sen.

Mój brat był cały ubrudzony w starej krwi, cała jego biała koszula była w niej oblepiona, spodnie miał ubłocone, podobnie było z butami. Włosy sterczały mu na wszystkie strony, a pod oczami miał wielkie sińce jakby nie spał z miesiąc.

-O-Oscar?! – Jakoś niespecjalnie miałem odwagę całkiem wyjść z pokoju.

Mój brat spojrzał na mnie zmęczonym i dziwnie nie obecnym wzrokiem, skinął mechanicznie głową, po czym jakby nigdy nic się nie stało zdjął buty jak to zwykle miał w zwyczaju po powrocie do domu. Przygładził nieco swoje włosy po czym sztywnym, niemalże lunatycznym krokiem skierował się do swojego pokoju…

Tu moje nerwy puściły. Moje serce tłukło się jak oszalałe zarówno z radości jaki wściekłości, pominąłem fakt, że jestem w samych bokserkach pognałem do jego pokoju.

Oscar właśnie zdejmował swoją zakrwawioną koszulę, rzucił ją na podłogę… całe jego plecy były posiniaczone jakby kto go zepchnął z przepaści, a kiedy odwrócił się w moją stronę na jego torsie zauważyłem dosyć świeżą bliznę zaczynającą się od ramienia a kończącą się przy biodrze.

-Oscar… - powtórzyłem.

-Wyjdź z mojego pokoju – powiedział nieobecnym i pozbawionym emocji głosem – Wiesz, że nie masz pozwolenia w nim przebywać. Wyjdź.

-Oscar – zmarszczyłem czoło – Co ty tu robisz?!

-Mieszkam – powiedział obojętnym tonem – chcę spać. Jestem zmęczony. Wyjdź z mojego pokoju, nie masz pozwolenia w nim przebywać – powtórzył identycznym głosem… jak robot.

-Oscar… do jasnej Anielki! – Ryknąłem i tupnąłem z całej siły nogą – Co ty tu do kurwy nędzy dziwki robisz?!

Wtedy wargi Oscara zadrżały, jego oczy pokryły się łzami… zdjął okulary, ale dłonie drżały mu tak, że upadły na podłogę rozbijając się całkowicie. Wtedy Oscar opadł na kolana i wybuchnął płaczem… a on przecież nigdy nie płakał…

-Oscar – opadłem obok niego i przytuliłem go do siebie.

Nic nie powiedział, płakał tylko długo ale cicho, cały czas z głową opartą o moje ramię, ale nie spojrzał mi w oczy, a we mnie coś pękło… samemu zachciało mi się płakać widząc mojego ukochanego braciszka w takim stanie, przecież… co się do jasnej cholery tam wydarzyło?!

-Oscar – pozwoliłem, żeby jego imię chwilę zawisło w powietrzu – Co się stało?

Z początku nie otrzymałem odpowiedzi, z początku mój brat nawet się nie uspokoił… zrobił to dopiero wtedy kiedy chciałem sięgnąć po jego zniszczone okulary. Nie pozwolił mi się ruszyć i zaczął bardzo powoli, tak aby jak najmniej słychać było drżenie jego głosu:

-Zabiliśmy ją – wyszeptał i poczułem jak kolejne jego łzy spływają mi po ramieniu – Zabiliśmy ją, rozumiesz? Zamordowałem człowieka… Ona ją zamordowała.

Zawirowało mi w głowie. Ale…

-Kogo? – Spytałem praktycznie niedosłyszalnie.

Oscar zakrył sobie dłonią usta, powiedział coś, ale nie byłem w stanie zrozumieć, dopiero kiedy złapałem go za dłoń i mogłem zauważyć jego usta które ułożyły się w zdrobnienie jej imienia: Ann.

ђ SUNAJ ђ

Ceremonia palenia całunu. Obserwowałem ją tego ranka z dachu mojego domku. Minęły trzy dni od niespodziewanego powrotu Oscara oraz Alice z misji… nie wiele się dowiedziałem, z resztą niewiele się interesowałem tą sprawą. Tylko tyle, że grupowa domku Ateny, Annabeth Chase zginęła na tej misji… były plotki o tym, iż to syn Erosa oszalał i zadźgał swoją byłą nad jakimś urwiskiem… były też plotki, że spotkali samą Pasitheę która namieszała córce Nyks w głowie przez co ta w gniewie próbowała zabić Oscara, ale Ann rzuciła się w obronie przez co sama została zamordowana… był też bardziej niepokojące plotki, że sama Ann miała coś nie tak z głową (w sensie miała jakiegoś pasażera czy coś) a misja była tylko przykrywką aby pozbyć się dwójki mających jakiś cel w przyszłości osób. Nie wiem, nie obchodzi mnie to… Pomagałem Pasitheai, ale nigdy nie otrzymałem informacji o co dokładniej w tym chodzi… nie obchodzi mnie to.

Zszedłem z dachu kiedy wszystko się skończyło i kiedy na pawilonie nie został nikt… no dobra, nikt po za Sibi’m który siedział przed miejscem gdzie jeszcze lekko tliły się resztki szarego całunu. Sibi śpiewał jakąś wesołą piosenkę, ja tylko skinąłem głową w ramach uczczenia pamięci osoby za którą nawet nie przepadałem.

-Wesoło jest kiedy ktoś umiera – powiedział Sibi – Ale nie chcemy widzieć śmierci każdej osoby.

Spojrzałem na syna Ateny, z doświadczenia wolałem całkowicie olać jego wypowiedzi. Lepiej olać, niż później zastanawiać się niewiadomo ile co miał na myśli… i tak też miałem zamiar zrobić, chciałem tylko rozejrzeć się w poszukiwaniu tej jednej osoby, ale wtedy Sibi wyszeptał:

-Anvik był w porządku. Dużo ukrywał, ale był miły. Oni go też nie lubili… Ale on chronił innych, a oni go nie lubili… bardzo nie lubili. Wszyscy go chcieli zabić, mnie też chcą zabić… ale jego zabiła własna matka… Atena by tego mi nie zrobiła… Atena jest zbyt okrutna, dlatego pozwala mi żyć. Chciałbym zamienić się miejscami z synem Hekate – uśmiechnął się ponuro.

Straciłem czucie w nogach i upadłem na kolana obok Sibi’ego… tym razem powstrzymałem łzy, ale ten cholerny syn Ateny rozdrapał moją starą ranę!

-Zamknij się – warknąłem – Nie masz prawa… nie masz prawa o nim mówić!

Sibi wyszczerzył do mnie zęby.

-Boli cię? Boli cię wspomnienie? Jesteś interesujący – przybliżył się do mnie, prawie stykaliśmy się nosami – Pachniesz jak on – stwierdził – Pachniesz jak Anvik – oblizał się – Wiesz co? Odstraszasz ich. Ale to nic nie da… tyle dymu – spojrzał na miejsce spalenia całunu – Tyle dymu. Stos był wtedy duży…

-Stos? – Warknąłem i spróbowałem się odsunąć od chłopaka ale on chwycił mnie za gardło.

-Jesteś potężnym chłopcem – wyszeptał – Ale nie jesteś tak potężny jak ci się wydaje. Skaleczyć się może każdy. Skaleczenia bolą… skalecz mnie.

Zmarszczyłem czoło…

-Nie mam bladego pojęcia o co ci chodzi, synu Ateny – warknąłem.

-Nie wspominaj jej imienia! Tylko jej dzieci mają prawo je w pełni wymawiać! Ta suka… - zacisnął nieco za mocno palce na mojej szyi ale po chwili się opamiętał – Tyle krwi… - ponownie spojrzał na miejsce spalenia całunu.

-O co ci chodzi?!

-Siostrzyczka sama prosiła się o śmierć – jego nozdrza zafalowały ze wściekłości – Było tyle krwi. Syn Erosa się zmienił, prawda? On mnie będzie teraz rozumiał… Ale – podniósł niespodziewanie głos – ja ich ciągle słyszę! Ciągle, ciągle, ciągle, ciągle! Ja mam dosyć! Tyle dymu… ogień! – Sibi odskoczył ode mnie i zacisnął oczy – Boję się ognia!

Prychnąłem pod nosem. Szczerze powiedziawszy mój mózg groził mi wybuchem jeśli zaraz ten dzieciak nie skończy gadać… wstałem na równe nogi i miałem pójść, ale wtedy poczułem jak ktoś obejmuje mnie od tyłu… próbowałem się wyrwać, ale Sibi ku mojemu zaskoczeniu był silniejszy oparł swój podbródek o moją głowę po czym wyszeptał ciągle mnie obejmując:

-Zabierzesz mnie ze sobą?

-Gdzie, niby?!

-Tam gdzie się wybierasz – odpowiedział – Też tam chcę być.

-Gdzie?! – Moje serce zaczęło grozić, że zaraz wysadzi mi klatkę piersiową.

-Tam… Przepraszam – powiedział nagle – Przepraszam za tych którzy ci to zrobili.

-Zrobili co?!

-Przepraszam… zabierz mnie ze sobą – wyszeptał po raz ostatni, po czym odsunął się ode mnie, a ja nie zdążyłem zarejestrować w którą stronę poszedł.

*J*A*C*K*

Ja pierdolę… Za dużo nowości które będę zmuszony oswoić… Po pierwsze jedna z najbardziej wkurwiających lasek w historii obozu kopnęła w kalendarz. Po obozie szwęda się jebana wyrocznia w spodniach. A jutro przybywa delegacja z obozu Jupiter… no i kurwa oczywiście będę miał na głowie Octaviana.

Ja jebię to wszystko. Kiedyś wezmę, spakuję się i zostawię ten obóz na pastwę jebanego losu. Jedyne co mnie teraz tutaj trzyma to… yhm… A w sumie kurwa nic mnie tu nie trzyma… no chociaż…

-Max! – Ryknąłem za siebie – Znowu dumasz… O czym ty tak do kurwy nędzy dumasz co dziennie?!

-Zastanawiam się czy kupienie ci słownika powiększyłoby twoje słownictwo… wulgaryzmy z twojej strony mnie wkurzają – Max uśmiechnął się złośliwie.

-A spierdalaj – warknąłem.

-Sympatycznie… Ech, Jack?

-Hm?

-A tak właściwie czemu tak wszyscy cię unikają? Nie gadaj, że przez język bo nie uwierzę.

Przewróciłem oczami.

-Słuchaj dzieciak – wskazałem na niego palcem – Nie wtrącaj się. Po pierwsze nikt mnie kurwa nie unika. Po drugie prawdę mówiąc mam ten obóz w dupie. Po trzecie ty mnie nie unikasz.

-Nie jestem wszyscy – wyszczerzył zęby – To co? Mogę się z tobą przejść?

-Przecież idziesz – wcisnąłem dłonie w kieszenie.

-No tak… ale teraz się pytam czy mogę.

-Nie – wycedziłem – Nie możesz, masz siedzieć na dupie w swoim domku i gadać z Alice.

-Próbowałem, ale jak ona nawet pary z ust nie puściła.

 Pokiwałem sztywno głową.

-Spoko… słuchaj, ale serio… wolę pobyć sam, wracaj do tej Alice czy z kim ty tam gadasz, a ja wrócę może na ognisko.

-Jest ranek…

-No i kurwa dobrze – wzruszyłem ramionami i poszedłem przed siebie.

* * *

Włóczyłem się tak przy granicach obozu. Kurwa nienawidzę życia w kij bardzo.

Prawdę powiedziawszy na myśl o tym, że znowu będę musiał widzieć się z Octavianem mdliło mnie i miałem kurewskie poczucie bezradności. Słowo daję już z trzy razy miałem ochotę wziąć i spierdolić z tego jebanego obozu… ale kurwa no nie mogę! Jebany kac moralny…

Niby jestem z Octavianem, ale to wszystko jest kurewsko jednostronne… Dlatego nie zbyt mnie cieszy fakt, że znowu kurwa będzie trzeba się z nim spotykać.

Tęsknię za SPO… Za Skakanką, za John’em… Ledwo co z tego pamiętam, jedyne co z tego przypominania mam to białe, jebane włosy… Ale jednak ciągle wydaje mi się, że tam mi było najlepiej… tam było kurewsko najlepiej. Nie było tego jebanego di Angelo i Jacksona, nie było Vi i tej wkurwiającej Briget, nie było Max’a… chociaż on jest spoko. Nie było tego pedała Nathanail’a… Za to byli ludzie którzy chociaż trochę mnie rozumieli i kurwa to jest tak cholernie nie fair, że teraz oni wszyscy nie żyją! Wszyscy co do joty zostali zamordowani, podczas gdy ja siedziałem jak ten kretyn w CHB! Że Skakanka poświęciła życie, a mnie przy niej nie było!

-Tylko się nie popłacz… - dobiegł mnie jakiś głos.

Odwróciłem się natychmiast i w sumie kurewsko dobrze zrobiłem, bo w ostatnim momencie uniknąłem przecięcie mnie mieczem na pół. 

***

No dobra, no to tyle jeśli chodzi o rozdział XIX xD Cóż... trochę zajęło mi jego pisanie a i tak jest krótszy niż powinien być, ale znowu źle rozłożyłam plan wydarzeń, wybaczcie Q.Q

No tak czy inaczej, mam nadzieję, że nie pozasypialiście :') 

Nie mam za bardzo pomysłu na co się poużalać czy coś, więc powiem tylko, że: tak, Ann nie żyje tak na stałe. 

Dziękuję za uwagę i trzymajcie się ciepło! 

P.S Percussus niech ma Was w opiece :')