Alone

Informacja rozdziałowa: 

Niniejszy rozdział zawiera scenki +18... sooł jeśli nie chcesz ich czytać, to gdy doczytasz do świętych "***" po prostu przewiń do kolejnych "***". Pozdrawiam!

Witam się z kolejnym one-shotem. Cóż jest absolutnie bez okazji

ponieważ miałam garstkę weny, ale nie miałam czasu na rozdział. Tak czy siak:

1) One-Shot jest o Sibi'm

2) Tytuł nawiązuje bardziej do znaczenia imienia Sibi niż do akcji, chociaż oczywiście jest nawiązanie

3)Nie pytajcie co brałam przed pisaniem

4) Ta scenka +18 jest bardziej +16, ponieważ ciężko mi pisać +18 o Sibi'm (teraz idę się pociąć mydłem, bo mam straszne ograniczenia jeśli chodzi o tą postać)

5) Tak, Sibi jest w SPO 

6) Rozdział powinnam dodać jakoś w tym tygodniu więc nie uważajcie tego one-shota za zamiennik normalnego rozdziału. 

Mam nadzieję, że nie pousypiacie, chociaż nie ukrywam, że jest nudno. 

Alone

Jak wyglądało życie bez szeptów i cieni? Nie wiem. Nie pamiętam.

Jakie to uczucie mieć demona w głowie? Wolałbym zapomnieć.

Jakie to uczucie kiedy ten demon tylko czeka aż się zabijesz? Nie wiem. Nie tylko on na to czeka.

Dlaczego widzę dziwne przebłyski z przyszłości? Nie wiem. Ale dzięki temu jestem użyteczny.

Jak nazywałem się wcześniej? Nie pamiętam.

∞ ∞ ∞

Poranek w opuszczonych kanałach? Nigdy nie wiadomo czy to dzień czy noc. I jest zimno. Jeszcze gorzej jest stwierdzić, że leży się obok Fonosa, który tylko patrzy na ciebie wzrokiem „Jesteś nikim”.

Chyba już dużo minęło odkąd go poznałem. Nie pamiętam. Ale musiało upłynąć dużo czasu.

Nie wiele on mówi. Tylko patrzy się. A szepty dookoła tylko to dopełniają. Gdybym tylko był bardziej odważny już dawno sięgnąłbym po sznur i się powiesił. Nie dlatego, że udaję niewiadomo kogo… po prostu te szepty… cienie… one są wszędzie… są za mną… przede mną… obok… i mówią… obserwują… cały czas… cały długi czas.

-Psie – wycedził demon – To już pora na to. Przestań męczyć świat swoją żałosną egzystencją.

Pokiwałem tylko głową, a Fonos zniknął… przynajmniej w sensie fizycznym… ból z jakim wchodził do mojego umysłu był jednym z najgorszych. Miałem wrażenie, że moje ciało płonie, a na mojej poranionej dłoni, w miejscu już lekko zasklepionej rany wycinała się kolejna… nie była to taka zwykła rana.

Wydrapywało mi się tam imię… imię tego potwora… Noxium. To samo pojawiało mi się na plecach i za uchem. Niektóre ze świeższych ran również pękały, a potem czułem ból podobny do tego jakby ktoś na te rany wysypał sól. Po tylu miesiącach ciągle nie mogłem do tego przywyknąć i opadłem na podłogę.

Psie, rusz się – Ponaglił mnie nienaturalnie spokojnym głosem.

Opierając się lewą ręką o krzesło ruszyłem przed siebie. Mijałem prawdziwych ludzi. Patrzyli się na mnie. Gadali o mnie. Mijałem cienie. Patrzyły się na mnie. Szepty o mnie rozmawiały. Wszyscy na mnie patrzą. Wszyscy chcą mojej śmierci. Demon w mojej głowie tylko się śmieje. Śmieje się ze mnie.

Poczułem jak ktoś wbija mi szpony w ramię, chociaż nikogo nie widziałem, jedynie słyszałem głos w swojej głowie:

Po co żyjesz? Żeby cierpieć? Zabij się. Nie jesteś mi już użyteczny, jesteś zwykłą zepsutą już zabawką. Nie sprawiasz mi radości i jesteś tak słaby, że ledwo trzymasz się na nogach – Zaśmiał się cicho i powtórzył pytanie – Po co żyjesz?

Ludzie i szepty zdawali się powtórzyć to pytanie. Obijało się echem o ściany. Obijało się echem po mojej głowie.

Po co żyję?

Codziennie jest to samo. Idę korytarzem. Rozmowy. Śmiechy. Zawsze o mnie. Zawsze ze mnie. Później demon ze mnie szydzi, rani mnie po ciele. Bije. Drapie. Śmieje się ze mnie.

Po co żyję?

Żeby codziennie słyszeć szepty? Żeby w każdym kącie widzieć czyjś cień? Żeby wiedzieć, że wszyscy mnie obserwują?

Ale pomimo tego czuję jakiś sens w mojej egzystencji.

Taki żałosny… ­- Demon westchnął z rozżaleniem – Twoje życie jest tylko pomocą dla mojego. I tak zginiesz nie długo. Wiesz czemu? Pozbawiłem cię już większości sił. Od roku jesteś kimś w rodzaju naczynia dla mnie. Pękasz już. Jesteś mi bezużyteczny.

Z jakiegoś powodu wybuchnąłem śmiechem. Tym razem na korytarzu zapadła cisza. Ludzie spojrzeli prosto na mnie. Cienie również, ale te wykrzywiły się w tym swoim okropnym uśmiechu.

A ja się śmiałem. Zakryłem dłonią jedno oko, miałem wrażenie, że zaraz się rozsypię.

-Że ja jestem bezużyteczny? – Spytałem po chwili  – Że jestem zabawką rzuconą w kąt? A to nie ty musiałeś znaleźć sobie ciało, żeby inny Fonos cię nie zabił? – Znowu nie wytrzymałem i wybuchnąłem śmiechem – Chyba coś ci się nie udaje. Ciągle jesteś słaby, idioto. Możesz mnie całkiem rozpierdolić, i tak będziesz zbyt słaby.

Śmiałem się tak długo, że zabrakło mi śliny w ustach, usiadłem pod ścianą i ciągle chichocząc pod nosem wysłuchałem tego co ma mi do powiedzenia Fonos:

Naprawdę uważasz, że jestem słaby? Śmiesz twierdzić, że najsilniejszy z Fonosów jest słaby?! Śmieciu! – Poczułem nacisk na swojej klatce piersiowej, ledwo co oddychałem, ale ciągle… ciągle chciało mi się śmiać – Powiem ci coś, zwykły, nudny, bezużyteczny śmiertelniku. Chyba jednak stanowczo za mało cierpiałeś w swoim życiu.

W tym momencie nacisk na mojej klatce piersiowej zelżał. Opadłem całkiem na podłogę. Ktoś wołał moje imię. Ktoś mnie próbował ocknąć, ale nie widziałem ich. Widziałem jakieś przerażające sceny. Wojnę. Najzwyczajniejszą krwawą rzeź. Jakiegoś psychicznego mordercę. Rozcinającego nożem swoje ofiary. To ja byłem tym mordercą. Na wojnie to ja rzucałem granat, rozsadzając ludzi. To ja eksperymentowałem na innych. To ja zabijałem innych.

To wszystko było życiem innych, prawda?

Jesteś taki sam – wycedził Noxium – każdy durny śmiertelnik jest taki sam!

I nagle… każde wspomnienie dosłownie zaczęło wpalać mi się w mózg. Wszystkie one na raz przelatywały mi przed oczami. A ból… nawet nie potrafiłem go opisać… jedyne co mogłem to tylko krzyczeć i słuchać… śmiechu innych. Śmieli się ze mnie.

Pomiędzy wspomnieniami które się we mnie wypalały, widziałem cienie. Patrzyły się na mnie, powykrzywiane i zadowolone. Wszyscy są zadowoleni. Cierpię, wszyscy się śmieją. Upadam, śmieją się. Próbuję się uwolnić, śmieją się.

Po co żyję? By cierpieć.

∞ ∞ ∞

-No i widzisz kundlu? Słaby tak? Kto tu z nas jest słaby?

Otworzyłem oczy. Byłem w znajomym pomieszczeniu. Mój pokój? Wszystko jest inne. Leżę na łóżku. Wszystko mnie boli. Moja skóra jest poraniona, ledwo co widzę.

Jedynie Noxium w całym tym pomieszczeniu jest wyraźny. Patrzył na mnie martwymi oczami i miałem wrażenie, że właśnie tymi oczami zabiera całe moje życie. Martwe. Czemu wcześniej ich nie widziałem? Czemu  one są martwe?

-Wiesz kundlu? Spotkałem kiedyś równie skundlonego Fonosa. Nie był ani demonem, ani człowiekiem, ani herosem. A zarazem był tymi trzema na raz – Noxium podszedł do mnie – Kazano mi go obserwować. Wiesz czego się dzięki takiemu kundlowi nauczyłem?

Noxium pstryknął palcami i nagle skóra na moich nadgarstkach zaczęła się przecinać, tworząc jego imię.

-Że śmiertelnicy są niesamowicie zabawni – dokończył – Staramy się nie mieszać w wasze życie. Ale pomyślałem sobie, że jak na tyle lat ile żyłem, śmiertelnicy nigdy nie wydawali mi się interesujący. Jesteście nudni do szpiku kości. Uważacie się za Boga. Ale jesteś pierwszym śmiertelnikiem nad którym mam całkowitą władzę, ale bardzo szybko coś ci się we łbie poprzestawiało, kundlu. To już nie jest zabawne.

Chciałem coś powiedzieć, ale zdałem sobie sprawę, że nie jestem w stanie się ruszać. Ale jak zdałem sobie z tego sprawę nawet nie próbowałem. Byłem pogodzony z tym, że albo zaraz mnie zabije, albo zrobi coś innego. Moja egzystencja nie ma innego sensu.

-Ale po tych kilku tygodniach – oczy Noxiuma chociaż dalej martwe rozbłysły na zielono – stwierdziłem, że jest jednak z ciebie w niewielkim stopniu jeszcze użyteczna rzecz. Nie oszalałeś do końca. Ciągle myślisz i to drażni. Nie zrozum mnie źle, kundlu… jesteś dla mnie tylko rzeczą, a ja nienawidzę wyrzucać rzeczy zanim do końca nie stanął się niezdatne do użytku.

Ponownie pstryknął palcami i moja już i tak zniszczona bluzka rozerwała się odsłaniając moją klatkę piersiową. Nie czułem już kompletnie bólu, a jednak na mojej klatce piersiowej znowu zostawało wyryte jego imię. Czemu nic nie czuję?

Ból… cierpienie… czemu nie mogę cierpieć?

-Śmiertelnicy są rzeczami – kontynuował i coraz więcej ran pojawiało się na moim ciele… ale ich nie czułem, tylko taka pustka, tylko ciepła krew na moim ciele… bez bólu – Nie dbam o to co się dzieje z rzeczami. Ale jeśli już jakąś mam, bardzo chętnie chciałbym ją zużyć do końca. Nie interesujesz mnie już jako ciało. Nie czuję do ciebie żadnego pociągu. Ale bardzo chętnie chciałbym zobaczyć jak jeszcze bardziej cierpisz… tylko tyle – wybuchnął śmiechem.

Po co miałem się sprzeciwiać? Nic mnie nie boli. Nic nie czuję. Moje życie jest już kompletnie pozbawione sensu. Nie czuję nic… Kompletnie nic. Pustka. Zginę i tak za kilka godzin, kiedy demon się ze mną pobawi. Teraz mogę jedynie się z nim zgodzić. Jestem jedynie rzeczą w jego rękach.

***

Moje myślenie nie zmieniło się nawet gdy demon całkiem pozbawił mnie ubrania. Nie zmieniło się nawet wtedy gdy dotknął mnie tam gdzie nie powinien.

Jedynie najgorsze było to, że musiałem się na to patrzeć. Na każdy problem reagowałem tak samo. Zamykałem oczy, teraz nie mogłem tego zrobić na dłużej niż kilka sekund.

Ten demon zawsze mnie przerażał. Nie musiał dzisiaj nawet tego robić. Od momentu kiedy zgodziłem się na jego obecność w mojej głowie mnie przerażał.

Demon złapał mnie z całej siły za nadgarstki, z siłą jaką to zrobił powinienem czuć ból. Cały czas go nie czułem. Cały cholerny czas!

-Patrz na mnie kundlu! – Warknął i zmusił mnie do spojrzenia na jego twarz.

Tym czasem czułem, że jest we mnie. To też powinno boleć… nie bolało. Absolutnie nic, ale jednak to w pewnym stopniu łomotało mi w głowie, coś w tym jak poruszał się we mnie doprowadzało mój mózg do przyśpieszonej pracy. Bałem się? Prawdopodobnie tak. Nie potrafiłem nawet opisać swoich uczuć… szepty obijały się o moją głowę, śmiały się ze mnie jeszcze głośniej.

-I co kundlu? – Noxium był coraz bardziej agresywny i pomimo tego, że kompletnie nic nie czułem mimowolnie zaciskałem dłonie w pięści – Jak to jest być zwykłą rzeczą, którą za chwilę zniszczę?

Nie odpowiedziałem, chociaż uzyskałem pełną władzę nad ciałem. Nie odpowiedziałem, bo wiedziałem, że to jest moja kara… Ten demon który mnie naznacza to moja kara. Wszyscy przecież tylko na to czekają, aż wreszcie stoczę się na sam dół.

Noxium ugryzł mnie w obojczyk, znowu popłynęła krew. Znowu nie było bólu. Chcę znowu czuć ból, chcę znowu go czuć! Wiedziałbym czy żyję. Bo żyję? Prawda?

Tym razem jego ruchy we mnie znowu zelżały, puścił moje nadgarstki a jego szpony zacisnęły się lekko w miejscu gdzie biło jak oszalałe moje serce. Martwym nie biją serca? To czemu nie czuję bólu?

-Wyrwę ci je osobiście – zasyczał cicho – Zachowam je sobie. Spokojnie.

Pchnął raz jeszcze i chociaż nie wiele już czułem, wiedziałem, że doszedł we mnie. Inaczej by nie wyszedł… ciekawe jak bardzo by bolało gdybym czuł?

I czemu płaczę chociaż nic mnie nie boli?

Czemu czuję się jak jakiś śmieć?

***

Pytali się gdzie idę. Czemu ubrany w niechlujnie zszytą bluzę wychodzę z ich bazy. Ale przecież tylko na to czekali. Zawsze chcieli się mnie pozbyć. Powinienem być już od zawsze sam. Nie potrzebnie do nich trafiłem.

Potykałem się o własne nogi. Ale to nic… ucieknę od nich. A później on mnie zabije. Powiedział, że to zrobi. Wyjdę tylko stąd. Nic innego mnie nie obchodzi… nie czuję bólu. Nic nie czuję. Nie jestem człowiekiem, jeśli nic nie czuję.

∞ ∞ ∞

Tylko wyszedłem i oślepiło mnie słońce odezwał się demon:

Dobrze, teraz pozbędę się twojego ciała. Prawdopodobnie zginiesz. Ale jeśli nie… przydasz mi się bardziej.

Mogę nie zginąć? Ale… czemu? Przecież powiedział…

I w tym momencie po raz pierwszy od kilku godzin poczułem ból. Cieszyłem się. Przez chwilę, póki nie zdałem sobie sprawy, że to jest znacznie inny ból niż ten do którego byłem ledwo co przyzwyczajony.

Czułem się jakby ktoś rozrywał mnie od środka. Nie, to nawet nie to.

Zacząłem wrzeszczeć, wiłem się po ziemi i mimowolnie zalewałem się łzami. To wszystko tylko po to? Tylko po to? Jak mam to przeżyć?

Boli… boli… boli… boli!

Wrzasnąłem po raz ostatni, mokry od łez i potu leżałem prawie martwy na ziemi. Prawie… A potem zasnąłem. Umarłem? Chciałbym…

∞ ∞ ∞

Gdzie jestem?

Otworzyłem oczy. Świeciło słońce. Ładne.

Czułem krew. Skąd? Nie wiem. Gdzie jestem?

Świeciło słońce, ale wszędzie były cienie. Patrzą się na mnie. Nie tylko cienie. Inne istoty nie przypominające ludzi. Patrzą się na mnie.

Chciałem uciec. Ale one za mną szły… szły i rozmawiały… śmiały się… nic nie rozumiem… dlaczego wydaje mi się, że coś jest nie tak… nie rozumiem… kim ja w ogóle jestem? Nazywam się Sibi… tak? Ale kim jestem? Dlaczego tu jestem? Czemu mnie obserwują… czemu mówią o śmierci… czemu powinienem nie żyć…

Dzięki, kundlu – wyszeptało mi coś do ucha – Właśnie o to chodziło.

Dysząc ciężko spojrzałem za siebie… nikogo nie było… ten głos? Skądś go kojarzę. Skąd? Dlaczego wydaje mi się, że jest taki znajomy?

Spojrzałem na swoje ręce. Brudne od ziemi i we krwi. Czemu? Moja krew? Czemu nie boli? Czemu na mojej skórze są wyryte słowa?

-Noxium? – Przeczytałem na głos i wtedy obok mnie rozległ się głośny śmiech.

Byłem zbyt przerażony. Cienie i istoty skupiły się wokół mnie, nie ucieknę. Śmieją się. Mówią do mnie. Mówią wszystko. Jeden mówi o mnie. Jestem pewien. Zabiją mnie. Dobrze… niech to zrobią.

Opadłem na kolana, z moich oczu ciągle leciały łzy. Płaczę? Co to płacz?

Jestem w ogóle człowiekiem? A może jestem takim cieniem? Nie… kim jestem?

Obóz… głupia myśl. Ale… mówią o obozie. Atena? Syn Ateny? Nie, nie, nie… co to za boska matka? Moja? Mam matkę? Suka… zginie… nie, nie, nie… oni zginą. Zabiję ich. Zabiję ich z tego obozu… to pewnie ich wina. Tak, to ich wina… na pewno… zabiję ich wszystkich… zginął… po kolei… to ich wina… chcą mnie zabić… na pewno…

Percussus? Szepczą to imię. Mam go zabić… nie… nie zrobię tego… zabiję tych z obozu…. Jest ich więcej… to na pewno ich wina… muszę się tam dostać…

Ale niech mnie zostawią. Zostawią. Zostawią. Niech oni mnie zostawią! 

***

No to koniec. Wiem, było w kij nudno ale macie trochę tutaj przynajmniej rozumowania Sibi'ego. 

I nie, Sibi nie będzie miał w dalszym ciągu narracji xD Tutaj po prostu musiał, chociaż ciągle uważam, że w tym o-sie powinnam zastosować narrację 3 osobową xD 

Pozdrawiam i może jednak chcecie kupić ode mnie jakąś poduszkę? XD