Mortality

Informacja rozdziałowa: 

Niniejszy rozdział zawiera scenki +18... sooł jeśli nie chcesz ich czytać, to gdy doczytasz do świętych "***" po prostu przewiń do kolejnych "***". Pozdrawiam!

Whoa... no więc witam Was z One-Shot'em na święta, w kij świąteczny no ale ok xD

Co do One-Shot'a jak zwykle uzupełnia historię z mojego opowiadania.

Tym razem rozwija historię wspomnianą w poprzednim One-Shocie, mianowicie 

o Percussusie oraz jego... no koledze Vile'm. Jest to parring, żeby nie było i zróbcie z tą informacją

co chcecie xD

A tak poważnie z góry ostrzegam, że tym razem chyba poważnie coś ćpałam pisząc to x3

Dobra... 

Akcja rozgrywa się 02 IX 1666 roku. 

Mam nadzieję, że nie pozasypiacie, dziękuję za uwagę i pozdrawiam. 

A no i Wesołych Świąt, Wam wszystkim życzę!

Mortality

∆ Vile ∆

Gdyby ktoś mnie zapytał co jest moją obsesją do tego dnia… odpowiedział bym, że ludzie. Zwykli śmiertelnicy których życie niewiele zmieniło się przez kila setek lat. Może są nieco mądrzejsi, ale ciągle dążą do tego samego. Gdyby się mnie tak nie bali, może i byłbym skory do ostrzegania ich przed każdą złą decyzją. To nie do wiary jak bardzo przeklinam zdolność widzenia przyszłości… przyszłości ludzi. Z kolei gdybym był chociaż w niewielkim stopniu egoistą na dzisiejsze obserwowanie nie wybrałbym Londynu. A czemu go wybrałem?

Pożar. Za kilka godzin miał wybuchnąć pożar, jakoś nie uśmiechało mi się olać całego miasta. Śmiertelnicy mnie nie widzieli, więc po prostu przechodziłem pomiędzy nimi, raz po raz łapałem szaliki, czapki które porywał wiatr i kładłem je na ziemię aby właściciele spokojnie mogli odzyskać swoją własność.

Życie Fonosa z reguły nie różni się niczym wielkim od życia śmiertelników. Ale śmiertelnicy są bardziej barwni. Każdy ma jedną, podobną cechę, jednakże kiedy ją pominiemy dostrzeżemy szereg cech niepowtarzalnych. 

U Fonosów jest na odwrót nie różnimy się od siebie praktycznie niczym, każdy z nas chce tylko zabijać, czuje niewyjaśnioną rządzę zemsty na śmiertelnikach. Za co? Nie wiem. A przynajmniej tak to wygląda u wszystkich Fonosów które znam… oprócz mnie. Śmiertelnicy? Owszem bawią mnie, ale nie chcę się nad nimi znęcać, zazdroszczę im życia które prowadzą… owszem z mojej perspektywy są bezbronnymi owieczkami, uzależnionymi od kaprysów bogów oraz demonów.

Ale ja chciałbym aby oni tego unikali. Dlatego Fonosi zazwyczaj mnie odrzucają… w sumie odrzucają mnie w każdej sprawie, chyba, że chodzi o samych śmiertelników. Wątpię aby któryś z moich braci lub sióstr przejmował się czymś co traktuje z góry jak robaki.

Ah… no i właśnie z tego powodu również byłem na tej ulicy a nie na innej. Wkurzyłem Noxiuma… jak zwykle zresztą, więc muszę znowu błagać go o przebaczenie, a na tej ulicy żyje rodzina która bardzo interesuje mojego brata. Nie wiem czemu.

Rodzina którą miałem obserwować była stosunkowo mała, czwórka osób… rodzice i dwójka dzieci. Ojciec pracował w piekarni, matka zajmowała się domem… z kolei dwójka dzieciaków, siostra i brat byli bliźniakami i jak na razie byli za młodzi by uczęszczać na jakiekolwiek nauki. Naprawdę nie wiem czemu tak zwyczajna rodzina zainteresowała kogoś takiego jak Noxium… dodajmy jeszcze, iż Noxium jest jak najbardziej nastawiony do śmiertelników z nienawiścią… Mam nadzieję, że nie skończy się moja interwencja w życie tej rodziny jakoś szczególnie źle… Mam nadzieję.

Zaostrzyłem swoje pazury o ścianę, w sumie unikałem walk więc stan moich pazurów jest jednym z lepszych. Nie, nie żebym o to dbał.

-No tak… - warknął jakiś znajomy głos koło mojego ucha – Zjawi się jeden Fonos, zaraz pojawi się i drugi.

Spojrzałem w kierunku tego kogoś. Szczerze? To wcale nie było tak, że byłem tak zaskoczony, że przewaliłem się o jakiś wazon.

Mężczyzna który mnie zaskoczył wybuchnął śmiechem. Wyglądał na starszego ode mnie (pod względem wyglądu, nie wiem czy pobije moje prawie pięćset lat), miał długie czerwone wchodzące w czerń włosy, oraz różowo-purpurowe oczy które zdawały się szydzić ze wszystkich.

-Cześć dzieciak – przywitał mnie i wyciągnął do mnie dłoń, ale odrzuciłem pomoc i wstałem o własnych siłach – Noxium mówił, że przysłał kogoś interesującego.

-Co proszę? – Nie potrafiłem się zmusić do odwrócenia wzroku od mężczyzny.

Ponownie wybuchnął śmiechem, zimnym to fakt, ale w pewnym sensie również ciepłym… chociaż zdawało mi się, że tylko ja umiałem dosłyszeć tę nutkę ciepła.

-No wiesz – mężczyzna pstryknął palcami i najbliższe okno pękło na drobniutkie kawałki raniąc tym samym stojące pod nim dziecko, chciałem pomóc, ale mężczyzna złapał mnie za ramię – No wiesz – powtórzył – większość z mojego gatunku mnie nie interesuje… ludzie już powoli mi się nudzą. Ale ty jesteś fajny. Chociaż te rzęsy… wyglądasz jak dziewczyna, mały.

Nie wiedziałem na czym się skupić, na płaczącym dzieciaku, na tym mężczyźnie, czy na tym, że właśnie uraził moją dumę.

-Wiesz co mnie bardziej bawi? Fakt, że jesteś moim bratem, a nie znam twojego imienia – odpowiedziałem.

-Nie przejmuj się mały – mężczyzna złapał mnie za podbródek, jego źrenice zwęziły się jak u kota – mam podobnie.

-Nazywam się Vile. Jestem trzecim synem Eris. A ty jesteś…?

-Percussus – wymówił swoje imię jak by to była jakaś kara – Grzeczny z ciebie dzieciak. Na pewno jesteś Fonosem?

Zmrużyłem oczy.

Dziecko które zranił Percussus zostało już na szczęście zabrane, nie musiałem skupiać się na tym aby mu pomóc. Nie mniej wychodzi na to, że tym razem to ja wpadłem w kłopoty. Znaczy o ile Fonos może wpaść w kłopoty… ale weźmy jeszcze pod uwagę fakt, iż ja nie mam zbyt wielkiego szczęścia.

-Jeśli chcesz potwierdzenia… ile demonów ma ogon, kły i takie oczy? – Percussus wzruszył ramionami a ja dodałem – Wiesz, fajnie się gada ale jednak ja nie spaceruję sobie dla przyjemności.

Percussus pokiwał głową, a mnie ogarnęło jakieś dziwne uczucie… jestem demonem, w życiu doświadczyłem zaledwie kilku emocji, które mógłbym policzyć na palcach jednej ręki. A tu niespodziewanie poczułem coś co nawet ciężko porównać z czymkolwiek co mnie kiedykolwiek spotkało.

Nagle ludzie przeszli na drugi plan, dosłownie zmuszałem się aby zwracać na nich jakąkolwiek uwagę. Moje serce które bije zazwyczaj jedno uderzenie na kilka minut nagle zaczęło walić jakby je kto obijał o moją klatkę piersiową.

-Co ci tak uszy na boki poszyły? – Percussus wybuchnął śmiechem i wbił lekko pazur w mój podbródek.

-Mam pytanie… - zacząłem – Po jaką cholerę próbujesz mnie zaczarować?! – Wyrwałem mu się.

Byłem przekonany, że to wszystko co teraz doświadczyłem było jego cholerną sprawką.

-Nie czaruję, mały. Wiesz może i umiem to i owo, ale nie czaruję.

Jakoś nie chciało mi się w to wierzyć, to dziwne uczucie ciągle nie znikało.

-Właściwie… nie rozumiem po co w ogóle tu jesteś? – Złożyłem ręce na piersi.

-Ja? Mówiłem już, że Noxium powiedział, że możesz być interesujący.

-W jakim sensie?

-W każdym sensie, mały.

-Rozumiem, że mi komplementujesz… po co?

-Och, mogę być szczery?

Pokiwałem głową.

-Ostatnio dzieją się same nudne rzeczy… ludzie mnie już nudzą jak mówiłem. A ja bardzo chcę pójść z kimś do łóżka.

-Nie rozumiem…  - stwierdziłem.

Percussus wybuchnął śmiechem.

-Nie mów mi proszę, że jesteś jak te wszystkie kobiety, że „Och a może najpierw się poznamy?”… chcę seksu, już.

-W sensie, że… reprodukcji? – Podrapałem się w kark.

-Ty mi dzieci raczej nie urodzisz – westchnął Percussus.

-Jakbym wziął kobiece ciało…

-Wolę facetów.

-Hę? – Pokręciłem głową – Facet z facetem? Ale, że… nie… ja nawet tego nie robiłem, strata czasu. Słuchaj fajnie się gada, serio. Ale obawiam się, że to nawet fizycznie jest niewykonalne.

Percussus uderzył się dłonią w czoło.

-Ładny jesteś – powtórzył – Ale kurewsko niewyedukowany.

-Ale w sensie, że… - zacząłem, ale Percussus przerwał mi śmiechem.

-Jesteś zabawny, mały.

-Nie jestem mały – westchnąłem ze zrezygnowaniem – I na serio nie wiem po co ci facet w łóżku.

Percussus złapał mnie za biodro i przyciągnął do siebie.

-Pokazać ci mały? Ze wszystkimi szczegółami?

-Nie – próbowałem go odepchnąć ale niestety mocno trzymał – Po za tym tu nie ma łóżka…

Percussus przewrócił oczami.

-Myślę, że jakieś się jeszcze znajdzie… Mały weź, zawsze będziesz miał kolejne doświadczenie na koncie.

-Chyba przeżyję bez niego…

-Oh…? Wiesz chyba muszę cię inaczej zachęcić.

Nim zdążyłem spytać o co dokładniej mu idzie, popchnął mnie na najbliższy murek, po czym przycisnął mnie z całej siły do niego.

-A teraz co?! – Jęknąłem.

-Bo widzisz Fonosy nie różnią się pod względem anatomicznym za wiele od śmiertelników…

-Znaczy się…? – Zmarszczyłem czoło i poczułem jak Percussus wsuwa mi swoje kolano pomiędzy moje nogi.

-Bo widzisz mam pewien talent do rozkochiwania w sobie ludzi… i widzisz jeśli ktoś się w kimś bardzo, bardzo zakocha często gęsto chce seksu… a wiesz co jest potrzebne do seksu?

-Nooo… eee… yyy… mężczyzna i kobieta?

-Ugh… nie, chyba, że chcesz mieć prawie sto procent szans na dziecko.

-A nie po to jest seks?

-Wiesz mnie dzieci nie interesują – Percussus zaczął zbliżać swoją twarz do mojej – Interesuje mnie sam seks.

Zapadła chwila ciszy przerywana jedynie odgłosami ludzi, gwar jaki wydobywał się z targu nieopodal był zdawał się być coraz głośniejszy. A ja sam miałem dziwne wrażenie, że Noxium faktycznie nie był zainteresowany tamtą rodziną a zapragnął mnie tylko ukarać wpychając prosto w łapy jakiegoś napalonego wariata.

-Ale, że tak bez uczucia?

Percussus wybuchnął śmiechem.

-Po cholerę mi miłość do seksu? Ja chcę tylko mieć okazję do rozrywki, nie chcę bawić się w śmiertelników.

-A ja bym chciał… - nie mam pojęcia czemu nagle przyszło mi na wyznania – Chciałbym czuć.

-Chciałbyś być słaby – poprawił mnie Percussus – Mały, jesteś naiwny. Po co być człowiekiem? – Zbliżył swoje usta do moich uszu – Ale jeśli chcesz… ostatecznie mogę się poświęcić… chcesz pobawić się w śmiertelników?

-Nie – odparłem – Chciałbym się zakochać.

-Fonosy nie kochają.

-Nie chcę być Fonosem.

Percussus westchnął cicho i uszczypną mnie w ucho, co sprawiło, że dziwny dreszcz przebiegł mnie wzdłuż kręgosłupa.

-Nikt nie wybiera kim się rodzi – powiedział – Być może nie każdy Fonos nie potrafi kochać. Ale miłość to same kłopoty.

-A czy ja… czy ja miałbym jakąś szansę się zakochać? – Spytałem.

-Aż tak ci młody zależy?! – Percussus zaśmiał się cicho.

-W sumie…

-Zróbmy tak młody… coś za coś. Prześpisz się ze mną, a ja postaram się, żebyś się zakochał.

-To raczej niemożliwe… - odwróciłem wzrok.

-Młody nie pyskuj – warknął mi do ucha – Fonosy powinny się wspierać.

†PERCUSSUS†

Tak się składa, że znalezienie jakiejś pustej sypialni w centrum miasta, o tej porze, nie było żadnym wyzwaniem. Największym kłopotem było wyedukowanie młodego.

Młody jest naprawdę ładny, a naprawdę mam wysokie standardy. Jest odpowiednio blady, ma duże czerwone oczy z naprawdę zbyt grubymi i długimi rzęsami. Ma długie blond włosy spomiędzy których wystają spiczaste uszy. Jest ładniejszy od dziewięćdziesięciu procent facetów z którymi spałem i od pięćdziesięciu procent kobiet. Także…

Oczywiście ani razu w czasie naszych rozmów go nie okłamałem. Powiedziałem, że jeśli się ze mną prześpi sprawię, że się zakocha. Nie jestem jebaną wróżką czy swatką, ale zakochaną osobę umiem poznać i z kilometra. Jakim cudem isota która nie posiada uczuć właśnie się we mnie zakochała? Nie wiem. Nie interesuje mnie to, jestem bardzo znudzony i byłem gotów nawet pozabijać wszystkich w przeciągu paru kilometrów… na szczęście Noxium po raz pierwszy złożył mi sensowną propozycje.

-Rozumiesz? – Warknąłem po skończonym „wykładzie”.

Vile który już i tak od spotkania mnie był czerwony, teraz wyglądał jakby dostał gorączki. Uroczy…

-Dobra młody… nie nauczysz się jeśli ci się tego dokładnie nie objaśni… - westchnąłem i popchnąłem Vile’a na łóżko.

***

-Kurwa – westchnąłem – Młody jesteś spięty jak laska w gorsecie.

Spojrzał na mnie nie rozumnym wzrokiem. Przewróciłem oczami i ściągnąłem z niego spodnie.

-Ej, ej! – Próbował zaprotestować ale pocałowałem go w usta…

Stanowczo uwielbiam całować niczego niespodziewających się ludzi (w tym wypadku to ostatnie się nie zgadza) i to jeszcze z językiem. Jeszcze lepiej kiedy ten pocałunek jest odwzajemniony. A już myślałem, że Vile będzie kompletną kłodą drewna.

Zdaje się, że kiedy nasze języki próbowały się ze sobą zgrać, blondyn całkiem zapomniał o tym, że właśnie pozbawiłem go dolnej części ciuchów.

Nie był szczególnie podniecony, z resztą przecież dopiero zaczęliśmy zabawę! Dotknąłem jego członka, ciągle nie przerywając pocałunku… Vile na chwilę przerwał go kiedy zacząłem na razie spokojnie dotykać jego wiadomego miejsca, jednakże ja nie ustępowałem zarówno z dotykaniem jak i całowaniem… uległ więc i temu i temu.

-Mów sobie co chcesz – wysapałem kiedy skończyliśmy pocałunek – Ale ciało masz bardzo młode.

-Hę? – Na nic więcej go nie było stać, nawet nie zaczęliśmy a on już dyszy jak po wielkim biegu.

-No wiesz – powoli zacząłem ściągać jego bieliznę odsłaniając tym samym jego nabrzmiałego członka – Twardy jesteś.

Wątpię, żeby dobrze zrozumiał o co mi chodzi.

-Wybacz młody, ale ja będę dominował więc… - skubnąłem lekko czubek jego członka.

Nie strzelił durnego komentarza… albo zasnął albo zrozumiał… ale raczej to drugie.

Nienawidzę tego robić, z drugiej strony tym razem mam do czynienia z Fonosem… demonem. Nawet jeśli niezbyt udany demon to nie wiadomo kiedy się co w nim obudzi, a szczerze? Ja zawsze dominuję… młody tego nie zrujnuje.

Włożyłem całego jego członka do ust, nie mam w tym wielkiej wprawy… przyznaję się bez bicia! Ale czy kiedykolwiek coś co zrobiłem było słabe? Nie? No właśnie.

Najpierw robiłem do delikatnie, a i tak Vile ledwo co powstrzymywał swój głos… mówiłem, że dzieciak, później kiedy już faktycznie Vile zaczął cały drżeć przyśpieszyłem i w momencie kiedy młody praktycznie doszedł wyjąłem jego członka z ust. Jego sperma lekko ubrudziła mi tylko ramię, ale i tak miałem wyczucie… nie będę się zniżał to połykania tego, a wypluwać też nie będę.

-To… było fajne – stwierdził lekko piskliwym głosem młody.

-Wiesz co? Ty się lepiej zamknij i…

Vile powalił mnie na łóżko usiadł na mnie okrakiem i rozerwał koszulę którą miałem na sobie.

-Przeginasz młody! – Warknąłem.

-Też cię polubiłem – Vile zaśmiał się cicho i ugryzł mnie delikatnie w obojczyk.

-Chcesz się pobawić? – Westchnąłem – Śmiało… ale nie przeginaj.

Oczywiście nie było mowy, żebym pozwolił mu się zdominować, oczywiście czułem pewną presję, ale pozwoliłem mu robić ze mną (na razie) co mu się żywnie podoba.

Jest niedoświadczony i to było czuć, równie dobrze mogłem zasnąć, ale wkładał w te wszystkie pocałunki i miziania tyle siebie, że po prostu… on jest uroczy. Że też nie mogłem na niego trafić te dziesięć lat temu, może nie rozpierdoliłbym całego miasta.

Mało jest miejsc które mam na tyle wrażliwe by przy samych skubnięciach czy pocałunkach mnie od razu podnieciły, ale Vile po dłuższym czasie na nie trafił. I po chwili to on włożył mojego członka do swoich ust. Kiepski w tym był, ale dałem mu chociaż spróbować jak to jest.

-Jak będziesz taki wolny to słowo daję, zasiedzimy się tu do końca miesiąca… - warknąłem.

Spojrzał na mnie spode łba, ale przynajmniej zrozumiał i pomimo tego, że faktycznie nie radził sobie najlepiej, nieco mu się polepszyło i w sumie prawie w ostatnim momencie mu przerwałem.

Zrobił zdziwioną minę, a ja tylko wyszczerzyłem zęby, po czym zrzuciłem go z siebie i zanim w niego weszłam warknąłem tylko:

-Wybacz ale ja nie lubię dochodzić w ustach…

Naturalnie młody nie miał prawa czuć bólu… w sumie ciężko powiedzieć co dokładnie czuje ktoś kto nie odczuwa większości rzeczy… ale w sumie przy seksie mogli by nam dać wyjątek, ja tam lubię jak boli tych pode mną… ot co.

Vile jęknął cicho, objął mnie zarówno nogami jak i rękoma, wbijając przy okazji swoje pazury w moje plecy. Poczułem jak ścieka mi po nich moja krew, ale szczerze? To tylko bardziej mnie podnieciło.

Doszedłem w nim właściwie po chwili, najśmieszniej było, że w przeciwieństwie do moich poprzednich kochanków jakoś niespecjalnie wydawał się mieć dość. Nie… właściwie niewiele wytrzymywało jeszcze do tej chwili… wiecie bycie demonem ma pewne… przywileje i fakt, że niektóre nasze czynności są znacznie um… zwiększone to już nie nasza wina.

Vile pocałował mnie w usta… chyba był pierwszą osobą która zrobiła to z własnej woli… nie, nie zdarzyło się jeszcze by ktoś  to zrobił bez mojego zachęcenia… i w tym momencie coś tak jakby w mojej klatce piersiowej pękło… ciężko to wyjaśnić. Poczułem się nagle cholernie śmiertelny… jakbym miał jakieś inne życie… jakbym przestał być tym czym jestem.

-Vile… - warknąłem mu do ucha – I coś ty ze mną zrobił, co?

Spojrzał na mnie lekko nierozumiejącym wzrokiem, ale po chwili lekko się wygiął, jęknął i jego sperma ozdobiła moją klatkę piersiową w której coś lekko drgało… serce które nie biło od tylu lat, chociaż krew zawsze przepływała… jestem demonem… mojego ciała nie da się wyjaśnić.

***

Jakąś godzinę później zostawiłem Vile’go na tym nieszczęsnym łóżku i przez okno zwiałem na ulicę. Do niczego więcej nie będzie mi ten demon potrzebny… i w sumie na tym powinna się moja pamięć o nim zakończyć… głupi młokos, tyle zamieszania mam przez niego we łbie.

Jestem wkurzony. Nie wiem czemu, ale jestem zły. Na siebie? Nie. Na niego. Dlaczego? Nie mam cholernego pojęcia!

Muszę się jakoś inaczej wyładować… jakoś… inaczej… stałem obok tego miejsca w którym ludzie pieką jakieś mdłe rzeczy… nazywa się to… chleb? Tak, bardzo niesmaczny.

 Ale tam był ogień… a ogień to ja lubię, zawsze na widok ognia coś przyjemnego zaczyna otaczać moje ciało. Czuję się przepełniony dziwną tęsknotą a także chęcią zemsty.

 A teraz wystarczy, że tylko pstryknę… te domy… takie kruche… ogień to strawi… tak strawi to… wszystko zginie w płomieniach… podpalę to… ogień… ogień… tak zabiję kilku durnych śmiertelników… śmiertelnicy… ogień… zginął w ogniu… czemu? Bo tak chcę.

Okna w piekarni wybuchły, wraz z nimi wydobył się dym i po chwili słyszałem stare i ciągle bawiące mnie „pożar, pożar!”, ale w tym samym momencie usłyszałem identyczny huk blisko katedry i również z jej okolic zaczął wydobywać się dym. Szczerze? Jebie mnie ile teraz spłonie… jeśli o mnie chodzi całe to miejsce może sobie w pizdu spłonąć!

Pozwoliłem, żeby śmiertelnicy mnie widzieli, każdy mój krok sprawiał, że kolejny dom zaczął trawić ogień, skłoniłem się przed jakąś przerażoną rodzinką i syknąłem w ich kierunku:

-Rozpierdolę ten świat. Spokojnie, zniszczę go.

Jedna z kobiet prawie zemdlała… w końcu nie zawsze płonie tyle budynków na raz i ni stąd ni zowąd pojawia się ktoś taki jak ja.

-Zniszczysz? – Powtórzył nagle Vile – Naprawdę? Chcesz o tym porozmawiać?

Spojrzał na mnie z pewną wściekłością, wzruszyłem ramionami i odpowiedziałem mu:

-Tak, a ty mi w tym pomożesz.

-Ja?

-Aha – pokiwałem głową – Fajny jesteś młody i…

-A ty jesteś głupi, Percussus – przerwał mi i odwrócił się na pięcie – Nie martw się nie mam ci nic za złe. W sumie było fajnie. Ale tak jakby ci coś odchrzaniło.

Zaczął iść przed siebie, spojrzałem na niego i zmarszczyłem brwi, zniknął za najbliższym płonącym budynkiem a mnie zimny, nieprzyjemny dreszcz przeszedł po plecach i jedyne co zrobiłem to krzyknąłem za nim:

-Masz mi coś obiecać Vile! Wiem, że widzisz przyszłość! Masz mi obiecać, że kiedyś zrobisz coś co pomoże mi w… już wiesz ty w czym!

Odpowiedział mi tylko ciche mruknięcie zgody po czym jego głos:

-Ale tylko i wyłącznie dlatego, że spełniłeś swoją… „obietnicę”.

Mówiłem… ten dureń się zakochał… tylko czemu mnie to nie bawi?

† † †

Ogień… dużo ognia… całe miasto w płomieniach… niewiele trupów… całe miasto… ogień… ogień mnie otacza… zamknąłem jakieś dziecko w płonącym domu… płonie… krzyczy… ogień… dużo ognia… dlaczego płonie to miasto? Bo tak chcę. Dlaczego śmiertelnicy giną? Bo tak chcę. Dlaczego dzieje się im krzywda? Bo tak chcę! Dlaczego Vile odszedł? Bo tak chciałem! Ogień… płonie… dużo ognia… śmierć…

Czemu tylko tak myślałem? Czemu właśnie śmiałem się nad trupem dziecka? Znowu śmiertelnicy mnie bawią. Vile mi to uświadomił… Wiesz Vile? Wiesz?! Chyba całkiem oszalałem… wiesz?! To twoja wina… Twoja wina… Twoja wina…

-ZNISZCZĘ CAŁY TEN NĘDZNY ŚWIAT! – Ryknąłem i wieża katedry runęła prosto na dom w który jako jedyny nie płoną i kryła się w nim jakaś rodzina – Zniszczę – zacząłem się śmiać – Zabiję was!

A Vile jeszcze wróci… obiecał, że wróci… tak… na pewno… Vile kurewsko bardzo pojebałeś mi w głowie… czemu? 

***

Dobra dotarliście do końca...

To ja jeszcze ponarzekam, że ostatnio jest bardzo mało komentarzy i już mnie nie ma, bo w sumie wszystko napisałam na początku xD