ROZDZIAŁ XXIII

Rozdział dedykuję Gray Rose 

(dla mnie będzie i tak Gray Rose XD)

Dedykacja jest za... za to, że ciągle mnie wspierasz

I za te wszystkie rozmowy na jakże pingnym Asku 

I za to, iż nie dajesz się Percussusowi w weekendy 

I ogólnie masz napisać rozdział u siebie.

Dziękuję ci i pozdrawiam! 

Rozdział XXIII. Początek burzy

◊TOPAZ◊

Niby odzyskałem zdolność poruszania i niby w normalnej sytuacji zacząłbym uciekać, ale pomimo pełnej władzy nad swoim ciałem nie mogłem zmusić się do ucieczki. Z resztą jak bym uciekł? To wszystko dzieje się w mojej głowie, jak można uciec od własnego umysłu?

Noxium zasłonił mi widok na ciało Percussusa. Spojrzał na mnie z góry i ciągle uśmiechając się jak szaleniec, złapał mnie z całej siły za szczękę i uniósł moją głowę tak abym spojrzał na jego cholerną gębę.

-Percussus nie był idealny – wycedziłem przez zaciśnięte gardło – Ale w porównaniu do ciebie był święty.

-Niesamowicie mi przykro z powodu twojej straty – powiedział z sarkazmem, a przez jego twarz przebiegł cień zdenerwowania.

-Prawdopodobnie nie długo zrobisz mi to samo co Sibi’emu, prawda? – Mój głos brzmiał całkowicie obojętnie – Rozumiem również, że potrzebujesz mojej mocy, siły czy kto wie o co ci chodzi… Wiedz, że nie jestem taki słaby, że zniszczysz mnie do końca w parę dni. Może i jesteś w stanie przywoływać złe wspomnienia, ale wierzę, że zwykły śmiertelnik jest w stanie zabić tobie podobnych… znajdę sposób i cię zabiję. Nawet jeśli sam za to zginę… - uścisk na mojej szczęce nieco zelżał – Muszę po prostu chociaż tak podziękować Percussusowi, tylko za te kilka momentów… tylko i wyłącznie dzięki niemu masz jeszcze okazję do uzyskania mojego ciała… A gardzę tobą bardziej niż nim. To zabawne bo to on robił mi wszystko czego tak bardzo nienawidzę. A jednak mnie chronił… ty jesteś zwykłym śmieciem, nie ja… nie on… tylko ty.

Noxium wybuchnął śmiechem, zmarszczył oczy i spojrzał na mnie takim wzrokiem jakby powstrzymywał się przed zabiciem mnie.

-Jesteś wyszczekany – wycedził – A ja jestem dużo potężniejszy od tamtego kundla. Jeśli teraz zechcę możesz przestać oddychać. Jeśli zechcę możesz chcieć się zabić. Jeśli zechcę oszalejesz. Twoje życie mnie zupełnie nie obchodzi, możesz dla mnie być martwy. Ale jednak jesteś mi potrzebny – uśmiechnął się szeroko – I tylko dlatego jeszcze żyjesz. Nie wiem jak z twoją psychiką, dla mnie możesz równie dobrze być szalony gówno mnie to obchodzi… masz być tylko użyteczny.

Pochylił się nademną, po czym skierował jeden ze swoich szponów w kierunku mojego lewego oka. Zmroziło mnie…

-Ale nie lubię wyszczekanych – wycedził – Ja również karam śmiertelników, ale na swój własny sposób…

I w momencie kiedy uświadomiłem sobie, że zaraz jego szpon wbije mi się w oko i, że powinienem chociaż próbować się bronić, Noxium znieruchomiał.

Wściekłość na jego twarzy zmieniła się w przerażenie. Nie wiedziałem co się dzieje, wszystko i tak wydawało mi się być… nie rzeczywiste. Ale wtedy zauważyłem, że na wylot, nieco poniżej jego gardła, przebił go jakiś nóż… Krew Fonosa, ciemniejsza niż ludzka, zaczęła kapać na moje spodnie i po chwili Noxium opadł na bok i wtedy zobaczyłem jego stojącego nad  ciałem Noxiuma, jakby nigdy nic.

-Percussus… – zmarszczyłem czoło i na lekko uginających się nogach wstałem.

Percussus nie zaszczycił mnie spojrzeniem, przetarł dłonią miejsce na swojej klatce piersiowej, gdzie znajdowała się olbrzymia rana z której ciągle wypływała krew.

-Durny jesteś – zasyczał Percussus – Zmiażdżyłeś mi serce… A ja nie mam serca.

Percussus kopnął porządnie Noxiuma i po chwili podszedł do mnie.

Co czułem? Z jednej strony bezpiecznie, ulżyło mi i już się nie bałem… z drugiej strony nie byłem pewien czy to dobrze, że z pozoru martwa osoba nagle wstaje do życia.

Percussus opadł na kolana zaraz przede mną. Spojrzał mi prosto w oczy, nie uśmiechał się, wyglądał jakby miał do mnie wielką pretensję… to wcale nie poprawiało mojej sytuacji.

-Kociaku… jesteś jeszcze taki głupi – Przyciągnął mnie do siebie po czym posadził mnie sobie na kolanach – Głupi i nie doświadczony… Ale chciałeś mnie pomścić… to urocze.

-Zamknij się! – Warknąłem – I puść mnie…

-Nie ma mowy, kociaku mój – położył swoje dłonie nieco poniżej moich  bioder.

Uderzyłem go lekko w głowę, ale Fonos nie wiele sobie z tego zrobił.

-Słuchaj kotek… daj mi się troszkę tobą nacieszyć –wyszczerzył blado zęby – prawie umarłem.

-Prawie robi wielką różnicę – wycedziłem – To nie jest tak, że miło, że jednak żyjesz, ale jak zaraz się nie opanujesz to się wkurwię.

Percussus spojrzał na mnie z lekkim politowaniem ale mnie puścił a ja natychmiast odskoczyłem od niego… zauważyłem również, że ciało Noxium’a gdzieś zniknęło, Percussus najwyraźniej zauważył moje spojrzenie gdyż po chwili wytłumaczył:

-Przejąłem ten śmietnik jakim był – pokręcił głową – Mam jego moc i potrafię zmienić swój wygląd na jego ale to nie będzie konieczne… - wystawił przed siebie rękę którą otoczyły zielone płomienie – Cierpienie. Kolejna umiejętność do kolekcji…

-Kolejna? – Zmarszczyłem czoło.

Percussus zaśmiał się słabo po czym spojrzał na mnie i wyszeptał:

-To tajemnica kociaku, twoja mamusia nie będzie zadowolona… A teraz powinieneś wrócić do żywych, nie uważasz?

◊ ◊ ◊

Kiedy otworzyłem z trudem oczy, okazało się, że Matt wziął mnie na plecy i już wyglądało na to, że od kilku dobrych chwil tak właśnie podróżujemy przez ciemności jakie spowiły tunele.

-Oho, śpiący książę się obudził. Jak się spało? – Spytał Matt nie zwalniając tempa biegu.

Ledwo co mogłem cokolwiek powiedzieć, w ogóle ledwo co czułem własne ciało, ale udało mi się wydukać:

-Mogło być lepiej… gdzie biegniemy? Gdzie Feli i ten jebany pedał?

Matt parsknął cicho.

-Też wolałbym to wiedzieć.

-Poważnie?

Usłyszałem ryk za nami i dopiero zdałem sobie sprawę, czemu Matt nie może się na chwilę zatrzymać… potwory. Sądząc po odgłosach jakie wydawały ich stopy było ich sporo.

-A może byłoby z naszej strony uczciwie gdybyśmy ich poszukali? – Warknąłem mając bardziej na myśli Feli niż Nathanail’a.

-Wykluczone – Matt lekko podciągnął mnie wyżej, żebym nie spadł – Nie wiem jak tobie ale mi się nie uśmiecha wpadać w łapy potworów tylko dlatego, że gdzieś tam ktoś z naszych jest.

-Musisz mieć dużo przyjaciół – głowa mi lekko opadła na jego ramię.

-Po chuja mi przyjaciele? – Zaszydził – Oni tylko uważają, że wiedzą o tobie więcej i na dodatek ma się później wyrzuty sumienia jak się ich zostawi. Noo… chyba, że są w stanie mi coś ofarować.

-Więc po co mi pomagasz?

-Bo możesz mi się kiedyś jeszcze odwdzięczyć, mały. Nie wiem jak u ciebie, ale ja pomagam tylko i wyłącznie jeśli mam w tym jakiś interes.

-Ja z reguły nie pomagam – warknąłem.

Matt zaśmiał się i nieco zwiększył tempo. Najgorsze w tym chłopaku jest to, że i ja coraz częściej odnoszę wrażenie, że już go wcześniej spotkałem… ale nie mam zielonego pojęcia gdzie mógłbym spotkać kogoś takiego jak on.

Martwiłem się o Feli. Nie wątpiłem, iż jest silna i sobie poradzi, ale kiedy obok ciebie jest ktoś taki jak Nathanail musisz być sto razy bardziej ostrożny niż przy dwuletnim dziecku. Chyba nawet ona by nie była w stanie mieć oczu dookoła głowy.

Kociaku powiedz swojemu wierzchowcu, żeby skręcił w prawo. W lewo macie ślepy korytarz.

Percussus z jakiegoś powodu wydawał się być czymś niesamowicie rozbawiony, ale nie chciałem się dopytywać. Przekazałem to Matt’owi i ten chociaż powinien spytać skąd to wiem i tak dalej, bez żadnych pytań czy oznak zdziwienia skręcił w prawo.

Korytarz którym teraz biegł Matt był cholernie wąski i niski. Nawet z moim wzrostem byłem zmuszony lekko schylić głowę aby nie zaryć nosem o sufit.

Śmieszne było to, że potwory zdawały się celowo nas niedoganiać, nie to, że Matt był wolny… właściwie poruszał się o wiele szybciej niż mógłbym podejrzewać po normalnym śmiertelniku, na dodatek nie wydawał się ani trochę zmęczony, jednakże potwory to potwory… myślę, że nawet Percussusa w końcu by dogoniły.

 

Percussus… - zacząłem nieco ostrożnie – Czy to możliwe aby one coś… kombinowały?

Że potwory? – Percussus wybuchnął słabym śmiechem – Kociaku, nie rozśmieszaj mnie. One nie myślą. Co innego twoja mamusia.

Eris?

Wiesz… jesteś jej na razie jedynym półboskim synem, kociaku. Prawdopodobnie jest wściekła z powodu Noxiuma, jednakże… kociaku matka to matka. Ta swoją matczyną miłość okazuje w stylu „nie zabiję cię teraz… nieco później”. Powinieneś to docenić – Percussus urwał na chwilę po czym dodał nieco słabszym głosem -  I jakbyś mógł się nie odzywać do mnie przez chwilę, próbuję się regenerować a twój głos mnie bardzo, bardzo rozprasza kociaku… traktuj to jako komplement.

Niezbyt pocieszała mnie myśl, że moja matka może mieć cokolwiek z tym wszystkim wspólnego.

Podsumowując… nie czuję do niej miłości. Nie pałam miłością ogólnie do bogów, Boga czy kogo tam sobie podstawcie. Możecie mi powiedzieć, że jestem bardzo niewdzięczną osobą, jednakże od jakiejkolwiek tego typu istoty, niby potężnej i niepokonanej oczekiwałbym chociaż odrobinę pomocy. Jak na razie to z takich istot nie bóg a demon mi pomógł… sorry nie zbyt to pomaga i potwierdza tą całą regułę, wiecie bogowie, Bóg bez skazy, demon ten zły.

Och i naturalnie nie bronię Percussusa. Chociaż teraz już dawno powinienem być jak Sibi i jestem wdzięczny Percussusowi, że tak nie skończyłem, ale… mam głupie wrażenie, że oberwie mi się podwójnie za to, iż przeze mnie Percussus musiał walczyć z Noxiumem, prawie stracił życie i w ogóle…

No właśnie Noxium… o czym to Percussus mówił? Że przejął jego umiejętność? Cierpienie? Coś w ten deseń. To by wyjaśniało czemu Sibi jest taki poszkodowany i… te wszystkie wspomnienia które zostały mi powrotem wypalone w pamięci… tyle cholernych lat zajęło mi kolejne usuwanie ich z pamięci, żeby sobie radzić… tyle razy prosiłem Percussusa, żeby je wymazał… i po tylu latach znowu… znowu muszę mieć z nimi doczynienia, znowu mam wrażenie, że tylko zamknę oczy a obudzę się w dowolnym wspomnieniu… jeszcze gorszym i jakże prawdziwym.

Ale jeśli Noxium był pod cierpienie, to jaką niby umiejętność posiada Percussus? I czemu nazywał go kundlem? Czemu mówił o śmiertelności w odniesieniu do demona? Percussus jest demonem… ale można być pół demonem? Nie… Percussus musi być pełnym demonem, wątpię by nawet mieszaniec przeżył ze zmiażdżonym sercem. Ale do cholery… co jeśli Percussus nie zawsze był człowiekiem? Tak… teraz będę się głowić jak wyglądał jako człowiek… nie to nawet nie pasuje.

-Dzieciak – zaczął Matt – Proponuję zakończenie maratonu.

Teraz zorientowałem się, że znaleźliśmy się w niegdyś pewnie okrągłej sali. Matt zamknął drzwi po czym położył mnie na podłodze. Potwory próbowały owe drzwi rozwalić, ale nawet szponami nie były wstanie zniszczyć tego dziwnego, lekko mieniącego się drewna.

Matt zaczął krążyć po sali. Wyglądała tak jakby przeszło przez nią tornado, wszędzie leżały gruzy, drewniane meble były porozwalane na kawałki.

-Niezłą imprezę sobie urządzili, nie ma co – westchnął Matt.

Z lekkim trudem udało mi się usiąść, oparłem się plecami o ścianę. Matt dalej krążył po pomieszczeniu jak jakieś dziecko z ADHD. I w momencie kiedy oczy zaczęły mi ciążyć i ogarnęło mnie wrażenie, że zrobiło się piekielnie zimno, Matt dosłownie skoczył w moim kierunku, ukląkł przede mną po czym marszcząc niebezpiecznie czoło zaczął mi się przyglądać.

Jego oczy rozbłysły podobną barwą do moich, wściekle neonowym różem. Nozdrza mu lekko zafalowały.

Prawdopodobnie sięgnąłbym po broń, ale ciągle byłem osłabiony, ledwo byłem w stanie kiwnąć palcem.

Matt odgarnął moją grzywkę opadającą na oko pod którym miałem ten przeklęty tatuaż i po chwli chłopak zacmokał cicho.

-Nie uwierzę, że dałeś sobie coś takiego z własnej woli wymalować na skórze – oblizał wargi – Chyba, że nie znasz Znaków. Wtedy masz po prostu przejebane.

-Weź się odpieprz od tego, dobra? – Odepchnąłem jego dłoń, co skończyło się tym, że świat zaczął niebezpiecznie wirować.

-Czyli wiesz – wyszczerzył kły – Urocze. Wybacz, że jestem tym tak zafascynowany, ale rozumiesz – odgarnął kilka kosmyków swoich włosów opadających mu na szyję.

Wcześniej tego nie zauważyłem… nie lubię przyglądać się aż tak dokładnie ludziom, ale… za tymi kilkoma kosmykami miał identyczny tatuaż jak mój… identyczny, tylko w innym miejscu… A może jednak nie… był niby taki sam… ale pod jego tatuażem była cyfra „12”

Jest na tym samym wózku co ja? Czy może to on należał do tamtych…? A może jedno i drugie?

Z jakiegoś powodu serce waliło mi jak młotem i miałem wrażenie, że każde jego uderzenie roznosiło się echem po sali.

-Takie życie dzieciaku – westchnął ciężko i potargał swoje włosy – każdemu z nas obrywa się kilkaset razy pod czas kilkudziesięciu lat życia. Inna sprawa, że niekiedy takie lekcje odciskają niezłe piętno, co nie? – Przejechał kciukiem po moim tatuażu – Fascynujące… nie masz go dokończonego – zaśmiał się lekko histerycznie – No tak… miałeś szczęście? Tak? Darowali ci? – Pokręcił z rezygnacją głową – Gówniarze zawsze mają szczęście.

-Polemizowałbym! – Podniosłem nieco głos i zmarszczyłem czoło, ingorowałem już to jak koszmarnie się czułem, nie każda sytuacja z pozoru taka sama musi być identyczna… nienawidzę jak ktoś stara się z jednej sytuacji pokazać, że miał gorzej… a on wyraźnie do tego zmierzał – Gówno mnie obchodzi, że możesz być bardziej poszkodowany, okej? Nie obchodzi mnie twoje życie, ich życie… liczy się tylko moje. Okej? Więc przestań o tym gadać. Nie chcę już tego wspominać, a ty nie chcesz mnie denerwować.

Matt zaśmiał się. Spojrzał na mnie z politowaniem, a jednocześnie z pewnym żalem.

-Naprawdę uważasz, że miałem zamiar ci się żalić? Tobie? Który niby miał takie szczęście? – Uśmiechnął się szorstko – Nie… chciałem tylko dowiedzieć się, czy to faktycznie od nich, masz to – wskazał na mój tatuaż – Dowiedziałem się. Wiesz? Jesteśmy nieco podobni. Też nie obchodzi mnie twoje życie, życie Nathanaila, Oscara, czy kogokolwiek innego. Ale nie mam zamiaru też narzekać. Skąd taki absurdalny pomysł? Wiesz dzieciak? Śmieszny jesteś - pokręcił z rozbawieniem głową – W sumie jestem nieco też ciekawy jak udało ci się nawiać, ale… - wzruszył ramionami – Mh… nie jednak nie.

Dziwny on jest. I mówię absolutnie serio i adekwatnie do sytuacji. Na dodatek nie wiem czy mu współczuć czy po prostu olać. Zachowuje się tak jakby… tamto wydarzenie po nim spływało. Albo tylko mi się tak wydaje.

Matt uśmiechnął się do mnie, odsłaniając ostre kły… Nawiasem mówiąc po wyglądzie to można by go o zgrozo, wziąć za kogo z mojej rodziny… niezbyt fajnie.

-Dobra… Topaz? Nazywasz się Topaz? – Pokiwałem głową – No to Topaz, poczekajmy na nasze ofiary losu – usiadł obok mnie i nie odrywając wzroku od mojego tatuażu kontynuował – Fajny dzieciak z ciebie… w sumie nie dziwię się, że cię wzieli… - zaśmiał się głośno – Nie patrz się tak na mnie, nie moja wina, że wyglądasz na cholernie słabego.

◊ ◊ ◊

W momencie kiedy faktycznie bardzo zacząłem martwić się o Feli i… o Nathanaila, nieważne… otworzyły się drzwi. W pierwszej chwili obawiałem się, że zaraz wedrą się tutaj potwory, na szczęście ku mojej uldze w drzwiach pojawiła się Felicia, a obok niej Nathanail, który powitał mnie albo Matt’a zadziornym uśmieszkiem… jebany pedał.

-Pięć minut – westchnął Matt – Nathanail… zawsze pięć minut.

-Wiem, wiem – Nat zamknął drzwi i pokręci głową – Nie jestem punktualny… szczególnie kiedy z przodu, z boku i z tyłu otaczają mnie potwory.

Matt zaśmiał się cicho.

Felicia z kolei spojrzała na mnie nie pewnym wzrokiem, pokiwałem jej tylko głową i podkurczyłem nogi do piersi.

Po tamtej rozmowie z Matt’em ciągle nie mogłem pozbyć się nieprzyjemnego wrażenia deja vu. Percussus milczał, a ja koniecznie potrzebowałem odpowiedzi… czy aby na pewno nigdy wcześniej nie spotkałem Matt’a… a jeśli tak, to gdzie? Nic nie przychodziło mi teraz do głowy.

-Powinien być gdzieś w okolicy jeden z ostatnich członków SPO. Skakanka nie żyje, Bezimienny umarł kiedy byłem w szpitalu, zaś Jack najprawdopodobniej również nie żyje, ale to było już dawno – Nathanail wymienił ze mną spojrzenie, ale kiedy nasz wzrok się spotkał odwróciłem głowę – Nie mniej jest pewna osoba, która najprawdopodobniej przeżyła… jeśli się nie mylę, powinna być gdzieś na niższych poziomach, czeka nas lekki survival.

-W takich chwilach żałuję, że nie ma Oscara – jęknął Nathanail.

Matt pokiwał głową, jakby mówił „tak, tak, ale przecież to i tak nie ma znaczenia”.

-Ale najpierw musimy odpocząć – spojrzał wymownie na mnie – Potwory nie zbliżą się tutaj… przez pewien czas, a przynajmniej tak było przez większość czasu, jak będzie teraz? Kto wie…

-Pocieszające – westchnąłem.

-To jeszcze bardziej pocieszając… wyglądasz jak trup – stwierdził Nathanail – Dobrze się czujesz?

Spiorunowałem go wzrokiem. Nie dosyć, że pedał… to jeszcze idiota. Zabierdzie go jak najdalej…

-Nieee… jest świetnie – wycedziłem – Idealnie wręcz.

Nathanail uśmiechnął się do mnie i zrobił ruch jakby chciał mnie poklepać po głowie, ale na jego szczęście w ostatnim momencie się powstrzymał i po chwili odszedł nieco ode mnie razem z Matt’em, gadając na jakiś bliżej nie określony temat.

I wtedy podeszła do mnie Felicia, uśmiechnęła się do mnie, a w jej uśmiechu jest takie coś, że człowiekowi od razu przechodzą przynajmniej na chwilę złe myśli i podejrzewam, że nie tylko ja odczuwam takie wrażenie.

-Po części dobrze się stało, że zostało w kwestii twojego „pasażera” po staremu – usiadła naprzeciwko mnie – Ale…

-Powiedziałbym, że bardzo dobrze – przerwałem i odwróciłem wzrok – Uwierz mi.

-Fakt. Nie wiem kim był ten drugi, nie znam się na nich tak bardzo – westchnęła ciężko – Ale teraz musisz stoczyć walkę z tym który został. Rozumiesz? Pomogę ci, musisz tylko uwierzyć, że będę cię wspierać, okej?

-Nie chcę wyjść na niewdzięcznego – ciągle nie patrzyłem w jej oczy – ale nie rozumiem po cholerę tak bardzo się tym przejmujesz? Nie jesteśmy dla siebie kimś bliskim, nie jesteśmy rodziną… po co chcesz mi niby pomóc? Po co, skoro na dobrą sprawę nie wiesz czy mi taki układ jaki jest przeszkadza?

-Bo przeszkadza – Feli położyła swoją dłoń na moim ramieniu – Wiem czym może się taka „przyjaźń” zakończyć, a ty na to nie zasługujesz. Jesteś inny od wszystkich których znam i chcę ci pomóc.

Czemu do cholery muszę wybrać między dwoma skrajnymi przypadkami…

 Percussus… on zawsze mnie chronił. Zawsze był przy mnie i zawsze gdy go nie słuchałm wynikały kłopoty… i on nie chce abym kontaktował się z kimkolwiek innym oprócz niego.

I Felicia… znam ją od nie dawna. Nie wie o mnie praktycznie nic i chce mi pomóc… ale robi wszystko na odwrót do tego czego chce Percussus. I czy mam jej zaufać? Dziewczynie? Człowiekowi? Ludzie nigdy nie pokazali, że są godni zaufania…

Ж OSCAR Ж

Jak zwykle czytałem książkę. Może i przez to się alinowałem, ale w gruncie rzeczy nie jest tak źle. Czytać i nie mieć nikogo kto mógłby ci przeszkadzać… aczkolwiek słowo daję, że bez Nathanaila jest za cicho w tym domku i jeśli mój durny brat zaraz nie wróci z tej… nie okłamujmy się, dziwnej misji, to zabiję go jak tylko się pojawi.

Kilka godzin temu dostaliśmy wiadomość od Chejrona… podobno musiał opuścić obóz z powodu jakiegoś spotkania.. bzdury, jak dla mnie, ale miał wrócić nie długo… to dobrze, bo samowolka Rafaela zaczynała być bardzo irytująca. Na dodatek byłem chyba jedną z nielicznych osób które zastanawiało zniknięcie Sibi’ego… jego rodzeństwo nic sobie z tego nie robiło, a moim zdaniem powinno. Ten dzieciak umie przepowiadać przyszłość, więc kto inny nie jest bardziej użyteczny na obozie niż on… znaczy oczywiście mamy wyrocznie… Rachel jest całkiem sympatyczna, ale tylko niekiedy przepowiada przyszłość, Sibi robi to właściwie bez przerwy. Co z tego, że ma lekko nie równo pod sufitem? Jest herosem na równi z nami i mogę śmiało stwierdzić, iż niekiedy jest bardziej użyteczny niż połowa obozowiczów.

Tak czy inaczej, siedziałem w domku Erosa, czytałem jakąś psychologiczną książkę kiedy ciszę która trwała już od naprawdę kilku dobrych godzin przerwało pukanie do drzwi. Kiedy nie było Nathanaila, nie wiele osób tutaj przychodziło, toteż chwilę się wahałem przed wstaniem i otworzeniem drzwi.

-Heej!

To była Alice. Jej rude włosy były całkowicie roztrzepane i sińce pod oczami wskazywały na to, że niezbyt dobrze się wyspała, a jednak uśmiechała się tak jakby ktoś opowiedział jej najprzedniejszy dowcip.

-Cześć – westchnąłem ciężko – O co chodzi?

-Oh no wiesz – Alice wyszczerzyła zęby – Przyszłam tylko zobaczyć czy żyjesz, wiesz czy nie wisisz na żyrandolu i tak dalej.

-Nie śmieszne – poprawiłem okulary.

-A jednak – uśmiechnęła się – Słuchaj bo wtedy to… no było niebezpiecznie i jednak prawie cię zabiła…

-Tak wiem – westchnąłem i złożyłem ręce na piersi – Dziękuję, że uratowałaś mi życie. Lepiej?

-Oj niewdzięczny jesteś – Alice poklepała mnie po ramieniu – Wpuścisz mnie?

Ж Ж Ж

To nie było tak, że chciałem ją wpuszczać, ale jednak z grzeczności jej nie wygoniłem. Okazało się to nie być takim złym pomysłem, nie zaprzecam nie miałem ochoty rozmawiać z osobą która na moich oczach zabiła moją… przyjaciółkę, a jednak potrzebowałem tej romowy. Nie po to, żeby się katować, po prostu mogłem się przynajmniej zatwierdzić w przekonaniu, iż to wszystko nie było tak całkiem moją winą… Każdy kto był na tej misji na równi ponosi winę. Cóż…

-Uśmiechaj się częściej – Alicja złapała mnie jedną ręką za policzek – Okej? Przystojniejesz wtedy! – Pstryknęła palcami po czym pożegnała się i wybiegła z domku.

Uśmiechać się? Bez przesady nie jestem ponury, po prostu jestem poważniejszy od większości. Od na przykład mojego brata…

Po wyjściu Alice jakoś straciłem ochotę na czytanie, za to odzyskałem pewnego rodzaju energię, więc postanowiłem wyjść i udałem się na szermierkę.

W przeciwieństwie do mojego brata ja posługuję się mieczem, a właściwie nie wiele z nim ćwiczę, powinienem to zmienić, aczkolwiek nie czuję większego powołania do walki.

Jak zwykle szermierkę prowadził Percy i chociaż był bardziej rozkojarzony niż zwykle to i tak mieczem dalej władał jak mało kto. Można by powiedzieć, że prawie przez niego straciłem jakiekolwiek chęci do próby nauki.

Kiedy szermierka powoli zaczynała się kończyć, ktoś pojawił się przy arenie. Z początku nikt nie zwracał na tego kogoś uwagi w końcu często się zdarza, że dzieci Afrodyty przyglądają się z daleka na zajęcia, ale tym razem to nie było dziecko Afrodyty.

Oparłem się o miecz i popukałem Percy’ego w ramię, aby i on spojrzał w tamtą stronę. Bo przy wejściu do Areny stał Nico…

Ж Ж Ж

Byłem jednym z pierwszych którzy woleli zostawić Jacksona i di Aneglo samych. Cóż… poszedłem razem ze Stevenem do pawilonu, właściwie ciężko powiedzieć, że poszedłem ze Stevenem ponieważ tylko szedł obok mnie i dopiero odezwał się kiedy dotarliśmy na miejsce:

-Powinienm był zostać i wziąć Nico do kliniki.

-Przeżyje – stwierdziłem.

Nico nie wyglądał wcale tak źle. Oczywiście jeśli nie liczę jego bladej skóry, cieni pod oczami oraz ogólnie postury… bo równie dobrze gdyby jeszcze bardziej schudł mógłby być przeźroczysty.

Steven wzruszył ramionami i chciał już odejść, ale w tej chwili niesamowicie silny ból przeszył moje ramię…  pociemniało mi przed oczami i gdyby nie szybka interwencja syna Apolla najprawdopodobniej zapoznałbym się bliżej z ziemią.

Trwało to dosłownie chwilę i po bólu nie pozostało nic… oprócz wrażenia, że coś właśnie stało się złego. I to nie ze mną…

Ψ PERCY Ψ

To nie była najlepsza rozmowa. Nie była również kłótnią. Nico nadzwyczajniej podszedł do mnie i spokojnym, opanowanym głosem powiedział, że mną gardzi. W sumie mógłbym nazwać jego przyjście wejściem smoka… nie było chłopaka od wielu dni, nie wiadomo było czy się obudzi, po czym wyszedł z kliniki tylko po to by powiedzieć:

-Gardę tobą, Jackson.

Ale oczywiście jakiś kamień łupnął mi solidnie o żołądek. Tamto zerwanie było tylko i wyłącznie moją winą, ale… ale jednak liczyłem, że kiedy Nico się obudzi postaram się wszystko wyprostować, podczas gdy on obudził się i zaprzepaścił szanse.

-Nico ja chciałem…

-Ale to mnie nie obchodzi – wycedził przez zęby – Powiedziałem ci to co chciałem ci powiedzieć, mam już czyste sumienie i możemy się nadzwyczajniej na świecie rozejść.

-Leżałeś przez tyle dni w klinice – złożyłem ręce na piersi – Nico martwiłem się o ciebie!

Nico pokiwał ze znudzeniem głową.

-Tak, mhm, tak… Słuchaj Percy, nie uważasz, że już zbyt wiele było naszych rozstań? To wszystko powinno się już dawno skończyć, nie miało to sensu. Z błahego powodu ze sobą zerwaliśmy i teraz karmisz mnie gadką, że się martwiłeś? Jackson… ty po prostu się przywiązałeś, a ja już nie chcę – wyciągnął do mnie rękę – Nie chcę się kłócić i nie chcę zaprzepaszczać jakiś dobrych relacji między nami więc… rozstańmy się tak oficjalnie i bez kłótni.

Oddrąciłem ze zdenerwowaniem jego rękę.

Świetnie! Po prostu… świetnie.

-Nie zachowuj się jak dziecko – warknąłem – Wiesz, że wtedy to nie było normalne, nie kontrolowałem siebie…

-Okej, jak chcesz – Nico odwrócił się na pięcie.

Złapałem go za ramię i zmusiłem, żeby na mnie spojrzał.

-Nico… Przysięgam ci na co chcesz, że wtedy to nie byłem ja…

-Duchy… świetnie – Nico wzruszył ramionami – Dobra Jackson, chciałem tylko w spokoju się z tobą pożegnać, czemu i z tym musisz mieć problem?

-Nie mam problemu, po prostu cię kocham!

-Kochasz? – Powtórzył z irytacją – Nie. Już dawno mnie nie kochasz.

-Czemu niby tak twierdzisz, Nico? – Starałem się abym nie poniósł się emocjom.

-Zastanów się i wtedy ze mną porozmawiaj, wracam do swojego domku, jakbyś mnie szukał – pstryknął palcami i teleportował się cieniem.

~Ψ Ψ Ψ~

Nie chciałem wracać do Nico, jeśli nie wymyślę jakiejś sensownych argumentów. W każdej chwili syn Hadesa może w niewygodnym momencie rozmowy przenieść się cieniem… a wtedy już nie będzie musiał mi mówić gdzie będzie.

Gdyby był Nathanail, może bym się go poradził… on ma gadkę to takich spraw. Oscar jest zbyt poważny, nie to, że sytuacja tego nie wymaga, ale obawiam się, że on o miłości wie tyle co skała do słońca. Oczywiście są jeszcze dzieci Afrodyty. Ale Piper niezbyt popiera mój związek z Nico, a pozostali… nie chcę mieszać się w ich sprawy typu „gdzie zgubiłam lusterko?”.

Słowem jeśli sam czegoś nie wymyślę, mogę się pogrążyć na dnie oceanu.

Nie miałem również pojęcia o co dokładniej może chodzić Nico. Mówiłem mu, że wtedy nie byłem sobą i to jest fakt. Ale skoro to do niego nie przemawia to co mam mu powiedzieć? Jeśli wspomnę o Ann jeszcze bardziej prawdopodobniej się pogrążę.

Nie… związki są dla mnie zbyt skomplikowane, a jednocześnie kocham Nica i nie mogę przecież pozwolić abyśmy się rozstali. Nie to, że nie jest to w całości moja wina…

Prawdę mówiąc nawet poważnie zaczynałem się zastanawiać czy nie porozmawiać z Oscarem na ten temat, ale jak po drodze do domku Erosa się okazało, nawet od mojego wiszącego na włosku związku było coś ważniejszego…

Mianowicie prawie wpadłem na pewnego chłopaka. Tego chłopaka którego widziałem kilka tygodni temu…

 

-Cześć – przywitał się ze mną i jego fioletowe oczy zabłysęły lekko – Fajnie tak wpaść na syna Posejdona.

-Nie powiedziałbym tego o tobie…

-Tak, tak, jestem synem Pasitheai, przywykłem, że za mną nie przepadają – cofnął się o krok – przeszkodziłeś mi. Ale w sumie… dobrze się stało.

Pstryknął palcami i jego dłonie otoczyła fioletowa mgła, w pobliżu domku Erosa, zrobiła się dziura w barierze chroniącej obóz i praktycznie w oka mgnieniu do obozu wdarły się potwory.

-Ja tylko prowadzę ćwiczenia! – Ryknął z rozbawieniem – Nieco mordercze, ale daruję życia tym którzy skorzystają z treningu!

I po chwili cały obóz musiał walczyć. Z jednym synem Pasitheai i z potworami które przedostawały się do obozu… nie pozwolę aby znowu go zniszczyły.

αNATHANAILα

-Wszystko gra już z twoją ręką? Możesz nią poruszać? – Warknął do mnie Matt.

Problem był taki, że nie za bardzo mogłem. Jakieś pół godziny temu, potwory przedostały się do tamtego pomieszczenia, a ja oberwałem od mantykory kiedy próbowałem chronić Topaza. Teraz udało nam się umknąć, ale prawdę powiedziawszy ręka boli jakby miała zaraz odpaść.

Pokręciłem więc przecząco głową, a Matt przeklą siarczyście.

-I było idioto rzucać się przede mnie? – Topaz spiorunował mnie morderczym wzrokiem – Mieliśmy już i tak opóźnienia!

-Heh… miło było przynajmniej twój tyłek uratować, przynajmniej było co – zaśmiałem się cicho.

Topaz już podniósł na mnie dłoń, ale Matt złapał go za nadgarstek i zacmokał cicho.

-To tylko Nat, jemu się każdy podoba, ignoruj.

-Powinniśmy się ruszać, zamiast tego czekamy na cud z jego ręką! – Topaz wyrwał się z uścisku Matt’a – Nie mamy czasu, a ja mam bardzo złe przeczucia! Powinniśmy wracać do obozu.

-Dadzą sobie radę – westchnął ciężko Matt – uwierz mi, jakoś sobie dadzą radę.

Topaz mruknął coś pod nosem, ale miał rację… Również miałem nieprzyjemne wrażenie, że coś wisi w powietrzu… powinienem skontaktować się jakoś z Oscarem… jakakolwiek informacja od niego byłaby najlepszą rzeczą w dzisiejszym dniu. Jednak brak mojego przemądrzałego brata bardzo źle na mnie wpływa.

-Idźmy – westchnąłem ciężko i przycisnąłem rękę do klatki piersiowej – Jakoś to będzie.

-Jakoś? – Warknął Topaz – Świetnie… tylko niech ktoś mi powie co to jest?

Wskazał na coś za nami… Jakaś wielka szmaragdowa kula unosiła się za nami, wydając przy tym buczący dźwięk wwiercający się w mózg. 

***

Ło bogowie! Rozdział miał być wczoraj, ale wczoraj to mi palec kolega wybił... Taaak Oskarku pozdrawiam cię ;-; I ten no lewą ręką mi się ciężko pisze xD 

I tak, ręka nie jest usprawiedliwieniem na nudność i bezcelowość tego rozdziału ;-; Stwierdzam, że max 10 rozdziałów i kończę, gdyż nie mam już większego pomysłu na poboczne wątki, także... 

Przepraszam za rozdział i obiecuję, że może nie kolejny ale kolejne będą ciekawsze xD 

Jak doszliście do końca to... cóż, jesteście mymi bogami xD