ROZDZIAŁ XXIV

Różowym bo mogę xD

Dobra, rozdział dedykuję Nyksiątku. A dedykuję Ci

go za to, że kupiłaś za mnie "Księcia Przepisów" 

Taaak, dziękuję Ci i ten... no... dziękuję, bo miałam co czytać

(XD)

Rozdział XXIV. Najlepiej ufać ludziom, no chyba, że okazują się być pół-demonami... 

◊TOPAZ◊

Najchętniej opisałbym teraz co działo się dookoła, jednakże dosłownie kilka sekund temu to… coś, ta kula rozbłysła jeszcze jaśniejszym światłem i byłem niestety ostatnim który odwrócił wzrok… tak więc teraz widziałem jedynie mroczki przed oczami. Przynajmniej nie działa to na słuch… chociaż cisza jaka panowała dookoła jakby to wykluczała, no chyba, że weźmiemy pod uwagę ten szelest który dobiegał jakoś przede mną… ale trwał tak krótko, że równie dobrze mógłby być po prostu moim przesłyszeniem.

No okej… cisza całkiem zniknęła. Ktoś pstryknął mi dosyć głośno przed twarzą i mogłem otworzyć oczy. Piekły jak jasna cholera, ale kiedy je mrużyłem mogłem normalnie się rozejrzeć.

To coś zniknęło. A w moim najbliższym otoczeniu nie było nikogo z moich towarzyszy… mogli stać dalej, gdzie mój wzrok jeszcze nie był w stanie sięgać, ale już nie o to chodziło. Przede mną stał nieco wyższy ode mnie… wyższy? Wyższa… kurde co to jest? Powiedzmy, że po braku cycków jest to facet… nie widziałem go w życiu na oczy a jednak wydawał się być znajomy.

Miał duże czerwone oczy, ozdobione gęstymi i raczej naturalnymi rzęsami, oraz długie, bardzo długie blond włosy. Miał nieco kształtne usta, a kiedy lekko je uchylił by złapać powietrze, ukazał małe, ale raczej ostre kły. Później zwróciłem uwagę, że przy czole, spomiędzy jego gęstych blond włosów wystaje coś, co mogłoby być niewielkimi rogami, z kolei zza jego pleców kołysał się beżowo-brązowy ogon.

Nie było wątpliwości, że jest to demon. Piekielne szczęście.

-Dzień dobry – przywitał się.

Głos miał zaskakująco sympatyczny i ciepły, jednakże moje doświadczenie z takimi istotami kazało mi zachować powagę i oczywiście nie odpowiedziałem.

-Nie wystraszyłem cię, co nie? – Zabawne, brzmiał jakby naprawdę się tym przejmował – Przepraszam, jeśli tak się stało.

Percussus który do tej pory milczał zaśmiał się głośno, ale nie wyglądało na to by miał zamiar coś powiedzieć.

A ta istota co przede mną stała zdawała się nie zwracać uwagi. Czyżby go nie słyszał?

-Ech… Ludzie zawsze milczą kiedy mnie widzą, albo rzucają we mnie kamieniami… to smutne –westchnął ciężko – Nie mniej… miło cię poznać Topaz.

-Czy ja już naprawdę nie mogę zostać… anonimowy? – Złożyłem ręce na piersi – Kim jesteś do cholery? Albo ważniejsze czym jesteś? I gdzie są pozostali?

-Musiałem zatrzymać czas – wybuchnął śmiechem i wzruszył ramionami jakby mówił o tym, że wyszedł na zakupy – Nic o mnie nie mówił? A zresztą, po takim egoiście czego się spodziewałem – machnął dłonią – Nazywam się Vile, jestem Fonosem.

Przełknąłem ślinę. To co wydarzyło się całkiem niedawno z przedstawicielem owego gatunku, sprawiło, że całe moje ciało pragnęło tylko i wyłącznie zwiać jak najdalej. Z drugiej strony, Percussus nie wyrażał podenerwowania, jak to było w przypadku Noxiuma. Ale czy mogę się zdać na niego?

-Nic nie mówił? – Powtórzył Vile – Jaka szkoda. Słuchaj Topaz, nie jestem bogiem czasu i zaraz osłabnę, więc przejdę do rzeczy… Twoja matka jest delikatnie mówiąc… zdenerwowana.

Bardzo delikatnie – odezwał się w końcu Percussus.

-Ta… - pokiwał głową – Ale jesteś jej dzieckiem i ubolewa…

Bogowie nie ubolewają.

-Przymknij się – westchnął cicho i jego słowa brzmiały jakby niezbyt chciały mu przejść przez gardło – I ubolewa, że… - Vile poczerwieniał lekko – Że po prostu Noxium sprawił ci takie problemy. Zapewniam, że to była jego samowolka, już od dawna przestał się słuchać Eris.

-Jakie pocieszenie – przewróciłem oczami.

Vile zrobił taką minę jakby mi współczuł. Demon i współczucie? Haha… jakie śmieszne.

-I Eris chciała ci zaproponować, żebyś zajął jego miejsce. Wiesz, nie jako Fonos naturalnie, wtedy musielibyśmy cię zabić, ale… po prostu zająć jego miejsce w szeregach.

-I co miałbym niby robić?

-Och  - Vile podrapał się swoim długim, czerwonym pazurem po policzku – To nieco skomplikowane. Gdybym proponował ci dołączenie do Pasitheai mógłbym podać jeden sensowny powód… wszyscy go znali, ale Eris jest inna… jej nie potrzeba „rozgłosu” ona potrzebuje jednej rzeczy i wcale nie jest jej po drodze zabijać herosów… po prostu herosi wchodzą jej w drogę.

Od kiedy tak bardzo przejmujesz się Eris?

Vile nie odpowiedział Percussusowi.

-Jesteś jej synem – odparł – Eris jest boginią niezgody, naturalną rzeczą jest przez to fakt, że dąży do wojny domowej między… herosami.

-Zaprzeczasz sam sobie – warknąłem – Nie chce zabijać herosów, ale chce doprowadzić do wojny domowej.

-Wiem, wiem – Vile rozłożył ręce – ale ona po prostu jest uosobieniem niezgody, nie może mieć tylko jednego celu.

-I czemu niby sądzi, że ja się zgodzę? Jestem neutralny, jeśli obóz zostanie zaatakowany, wtedy go opuszczę.

-Podobny jesteś do swojego ojca – zaśmiał się cicho, chciałem mu przerwać, ale się powstrzymałem – Słuchaj ja nie jestem taki, nie zmuszam ludzi do robienia tego co mi pójdzie na rękę… jesteś silny i mógłbyś pomóc Eris, niewielu jest herosów którzy jej pomagają, a jeden z nich, chce tylko przywrócić trwogę przed Pasitheą, jest w sumie bezużyteczny dla twojej matki.

-Ciągle nie wyjaśniłeś mi czemu miałbym się zgodzić.

Vile umilkł. Spojrzał na mnie tymi czerwonymi oczami i uśmiechnął się przyjaźnie.

-Jeśli powiem za dużo, a ty się nie zgodzisz, będę ukarany. Więc zrozum, że nie mówię ci wszystkiego w szczegółach – westchnął cicho – Macie coś na obozie co Eris bardzo by chciała zdobyć… coś… kogoś.

Sugerujesz, że to jest cel tej zapyziałej bogini?  - Percussus wybuchnął śmiechem.

Vile pokiwał głową.

-Tak, właśnie to… Percussusie.

Idiotka. Stara idiotka.

-Wiem co to dla ciebie znaczy – Vile złożył ręce na piersi – I uwierz mi próbowałem ją od tego odwieść, ale jeśli spróbujesz zrobić coś przeciwko Eris…

Ta suka nie wie z kim zadziera!

-To się źle skończy, Percussus! – Głos Vile’a zadrżał – Nie rób nic głupiego! Rozumiesz! – Vile złapał mnie za ramiona.

Percussus wybuchnął śmiechem.

Przecież to otwarte wyzwanie! Kocham wyzwania!

-Nie od bogów, idioto! Nie jesteś niepokonany! Nie jesteś bogiem! Można cię zabić!

Nie. Umarłem kilka godzin temu i ciągle tutaj jestem!

-Bo Noxium nie trafił w twój czuły punkt, wiadomo, że nie masz serca… a przynajmniej twierdzisz, że go nie masz, mimo, że kiedyś jeszcze biło. Ale nie bądź idiotą, można cię zabić!

Niech spróbuje. Jestem otwarty na takie wyzwania.

-To nie jest wyzwanie – oczy Vile’a zabłysły… ale to nie były takie demoniczne błyski, to były po prostu łzy – To propozycja i nie dotyczy ciebie! Nie próbuj przeszkodzić Eris! Topaz też przez to oberwie!

On jest moim kociakiem – wyszeptał z lekkim fanatyzmem – Żadna suka go nie tknie. A jeśli zrobi, rozerwę ją… nawet jeśli będzie boginią. Nikt nie ma prawa tknąć mojego kociaka.

Vile zmarszczył brwi, a z jego oczu ciągle nie znikał smutek.

-Jak zwykły śmiertelnik namieszał ci w głowie? Niesamowite jak bardzo inaczej brzmisz, Percussus.

Nie zmieniłem się. Tylko widzę ten świat oczami śmiertelnika. Różni się. Jest zabawniejszy.

-Niesamowite jak bardzo cienka jest granica między twoim zachowaniem a Noxiuma – Vile uśmiechnął się sztywno – Śmieszne jak bardzo byliście do siebie podobni. Dwójka demonów, która za odrobinę siły jest w stanie wyżywać się na kimś niewinnym.

Nie porównuj mnie do niego, Vile. Nie zapominaj kto dokładnie sprawił, że mam kociaka.

-Nie żałuje tego. Przywiązałeś się do kogoś innego i tylko to mnie boli. Ale może kiedyś jeszcze się spotkamy, będziesz miał już tylko swoje ciało… kiedyś. Wtedy porozmawiamy o tym jak zabawny jest świat.

Jest zabawny.

W tym momencie poczułem koszmarny ból głowy i po chwili ręce Percussusa oplotły moją klatkę piersiową od tyłu.

-Wiesz Vile – wyszeptał Percussus – Mój kociak nie zgadza się na twoją propozycję.

-A ja już wiem co zamierzasz, Percussus.

Vile sięgnął dłonią w stronę Percussusa i pogłaskał go po policzku, w jego oczach odbijała się tak zwyczajnie ludzki smutek, że gdyby ktoś powiedział mi teraz, że to demon, wyśmiałbym go.

-Jeśli ci się uda… - Vile ściszył głos jakby nie miał już siły mówić – Może do ciebie dołączę. Może… jeśli obok twojego Topaza, jest jeszcze dla mnie miejsce.

Spojrzałem na Percussusa. Jak zwykle jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, nawet nie drgnął. Vile z kolei odwrócił się na pięcie i jestem prawie przekonany, że przetarł oczy dłońmi, aby po chwili przez ściśnięte gardło wyszeptać:

-Eris wam tego nie wybaczy. Obyś faktycznie był taki potężny Percussus… i oby Topaz faktycznie był tego warty.

◊ ◊ ◊

-Boże przenajświętszy – jęknął Nathanail – Piliśmy coś?

Otworzyłem oczy, prawie wszyscy z nas leżeli pod ścianą… prawie… Feli stała na nogach, chociaż po cieniach pod jej oczami, można było wywnioskować, że najprawdopodobniej robi to z trudem.

Matt syknął pod nosem i rozmasował swoje skronie.

-Durne demony – wstał z trudem.

Spojrzałem na niego zaskoczony, on tylko obrzucił mnie chłodnym spojrzeniem.

-Demony? – Powtórzył Nathanail.

Matt prychnął coś pod nosem, z kolei Feli pokiwała głową.

-Chodźcie – warknął Matt – Na zewnątrz będzie znowu burza. Znowu…

-Czym ty do cholery jesteś? – Warknąłem niespodziewanie i również wstałem – Demony? Burza, którą wyczuwasz pod ziemią? Widzisz potwory. Czym ty do cholery jasnej jesteś?

-Może dobrą wróżką – odpowiedział z ironią – Z twoim głosem w głowie, jest to jak manna z nieba.

-Jak zwykle sarkastyczny – Nathanail zaśmiał się – I za to tak cię kocham, Matt.

-Na wyznania przyjdzie później czas…

Pokręciłem głową i zmierzyłem wzrokiem Matt’a.

-Nigdzie z tobą nie pójdę póki mi nie powiesz, czym jesteś? Pół-bogiem?

-Pół na pewno… ale nie bogiem, ale jesteś bliżej niż myślisz. Demoniku – zaśmiał się cicho – Chodźcie już.

Feli złapała Jupitera za ramię i spojrzała mu prosto w oczy.

-On zadaje dobre pytania – poparła mnie – Na pewno nie jesteś człowiekiem, przynajmniej nie w stu procentach.

Oczy Matt’a rozbłysły i wyszczerzył kły.

-Jesteście wkurzający – westchnął ciężko – Oscar też coś podejrzewał, ale sam nie wierzył, że jest herosem.

-Oscar? – Powtórzył Nat – Ty w ogóle z nim rozmawiałeś?

-Sam mnie zapraszałeś do swojego domu, Nathanail – Matt pokręcił głową – Oczywiście, że z nim gadałem. Ale twój brat jest inteligentny i bardzo domyślny, w sumie trochę szkoda, że nie jesteście podobni, może wtedy mógłbym coś nawet do ciebie poczuć – wybuchnął śmiechem – Ale nie.

Nathanail wzruszył ramionami, jakby fakt, że ktoś daje mu kosza był dla niego codziennością. W sumie się nie dziwię i nie współczuję.

-Czyli nie jesteś herosem, to pewne – Felicia pokiwała w zamyśleniu głową – Ani człowiekiem. Ludzie nie są tacy silni i nie są tacy szybcy.

-Jak ktoś mi powie, że jesteś bogiem, to się strzelę… - Nathanail wsadził dłonie w kieszenie.

-A co? Aż tak chciałbyś się z bogiem przespać? – Matt wybuchnął śmiechem – Nieważne.

Zapadła cisza. Feli w końcu puściła Matt’a, zaś Nathanail’owi zniknął rumieniec, skrzywił się lekko kiedy próbował poruszyć swoją ręką, ale tak to caly czas gapił się z kamienną twarzą na Matt’a.

-Boże, nie odpuścicie? – Matt prychnął pod nosem, po czym spojrzał na mnie – Ty mi powiedz, czym ja jestem.

Zamurowało mnie. Skąd mam kurwa to wiedzieć? Gdybym wiedział, nie pytałbym się. Ale jednak… Coś mi nie dawało spokoju… wzrok Matt’a, jego kły… jego podejście do życia… do ludzi… do seksu… do chłopaków… to, że wszystko po nim spływa.

-Tak – odpowiedział jakby wiedział o czym myślę – Tak, jestem kundlem, na podobnej zasadzie co ty – klęknął przede mną i spojrzał mi prosto w oczy.

Zimny dreszcz przebiegł mi po plecach i w głowie brzęczał mi już tylko chłodny śmiech Percussusa.

Matt oblizał się, po czym przybliżył swoje usta do moich uszu i wyszeptał:

-Jestem pół-demonem. A teraz masz trzy szanse, wypowiedzieć imię mojego ojca.

Moje usta jakby same się poruszały, a mój głos jakby sam wymówił:

-Percussus.

Matt zaśmiał się cicho i nie odpowiedział czy dobrze powiedziałem, jedynie wyszeptał ponownie:

-Kociaku.

ђSUNAJђ

To były tylko ćwiczenia.

Tak przynajmniej nas zapewnił. Herosi walczyli z potworami w niby bezpiecznym obozie. Bariera która ciągle się utrzymywała od tak długiego czasu, miała dziurę… była zniszczona. A ja siedzę teraz na dachu Wielkiego Domu, obok mnie leży mój smok… przyglądamy się. Jeśli chociaż jeden heros zginie, Ash obiecał wycofać armię. To tylko ćwiczenia…

Co zrobiłby Anvik gdyby teraz mnie widział? Wyzywałby mnie? Nie… sam nie pałał miłością do tego miejsca. Pewnie nazwałby mnie tchórzem i wyciągnął do walki, pomimo tego, że nie czuł obowiązku bronić tego miejsca. A może sam by mnie poparł.

To jest ten moment w którym powinienem wybrać… obóz lub armia Eris. Niby przyjaciele a Ash. Nie jestem w stanie wybierać… nie jestem w stanie poświęcić kogokolwiek. Jestem synem Tanatosa, który nie chce śmierci.

Gdzieś tam walczy moja siostra. Gdzieś tam mógłby walczyć Anvik. Gdzieś tam mógłby walczyć mój brat. Nie lubię mojej siostry. Anvik i mój brat nie żyją. Nie obchodzi mnie ten obóz.

-Zaszczytne miejsce sobie wybrałeś – obok mnie usiadł Ash.

Nils spojrzał na niego spode łba, smok nigdy za nim nie przepadał.

-Jak tchórz – wycedził – Jak tchórz, który nie umie wybrać. Jak śmieć, którego miota wiatr, a tak naprawdę nikt go nie chce.

-Mówisz coś co wiem – odpowiedziałem ponuro – Ale nie umiem wybrać.

-Bo miota tobą wiatr, dzieciaku. Nic mnie nie obchodzisz, wcześniej byłeś użyteczny, ale teraz umiem wiele rzeczy sam, ale zawsze kolejny miecz się przyda.

-To ty zmieniłeś tak szybko armię. Twoja matka przegrywa, dołączyłeś się do Eris.

-Wszyscy do niej dołączyli. Teraz tylko czekać na jej syna.

Wybuchnąłem śmiechem i spojrzałem spod przymrużonych oczu na Ash’a.

-Pomagałem ci, bo byłem załamany…

-Rozczulające…

-Tylko dla tego, a tak poważnie to jesteś durniem, który przegra.

Ash zaczął śmiać się jak opętany.

-Naprawdę tak sądzisz? To tylko stereotyp, że niby ci źli umierają, kochany. Wiesz?

-Nie nazywaj mnie pieszczotliwie – wstałem i spojrzałem na chłopaka z góry – W takim razie chcę zobaczyć jak niby wygrywasz.

Ash również wstał i wyszczerzył zęby.

-Czyli…?

-Czyli postanowiłem – odparłem ponuro – Pokaż mi jak niby wygrywasz.

ђ ђ ђ

Oczywiście kaptur nie jest najlepszym środkiem bycia anonimowym, ale jakoś kiedy pomagałem potworom a swoją twarz ukrywałem pod kapturem czułem się pewniej.

Gorzej kiedy próbując odeprzeć atak jakiegoś chłopaka, o japońskich rysach, był nowy… kojarzę go z ognisk, ale ciągle nie umiał dobrze walczyć… i próbując tylko odeprzeć jego atak, pchnąłem go z całej siły sztyletem w serce.

Żył jeszcze kiedy potwory zaczęły opuszczać obóz. Jeszcze. A mi spadł kaptur i zmęczony wzrok obozowiczów padł prosto na mnie. Najpierw niedowierzanie, później Aresiątka rzuciły się na mnie, a ja jakbym słyszał czyjś głos, pytający „Po co?”… Nie umiałem na to odpowiedzieć. Zabiłem herosa. Pomogłem zwariowanemu chłopakowi i teraz uciekam…

Wskoczyłem szybko na swojego smoka… nie umiał jeszcze latać, ale biegł szybciej od koni wyścigowych i nie minęło kilka sekund, a znalazłem się pomiędzy drzewami w lesie.

Nie chciałem zabić żadnego herosa… naprawdę nie chciałem! Poniosło mnie… Syna Tanatosa może też czasami ponieść! Prawda?

 -No i świetnie – kiedy przystanąłem pojawił się obok mnie Ash – Czyli jednak współpraca na nowo nabiera kolorów.

Ж OSCAR Ж

-Jaaaki troll – warknęła po raz setny Vi, obok której byłem zmuszony siedzieć – Niby durny gówniarz, a jaaaaki troll.

-To już słyszeliśmy – westchnął Rafael.

-Wiedziałem, że Sun coś kiedyś namiesza – odparł cicho Nico.

Spojrzałem po wszystkich i w końcu powiedziałem:

-Powinniśmy zawiadomić misję, która obecnie jest po za obozem. Przy okazji powinniśmy się upewnić, że nic im nie jest.

Rafael skrzywił się lekko.

-Jakbyśmy nie próbowali.

-I nie powiedzieliście mi? – Warknąłem – Tam jest mój brat.

-Którego i tak nie znosisz – odpowiedział z rozbawieniem Rafael.

Rzymianie którzy nie udzielali się ani razu w związku z zaistniałą sytuacją, spojrzeli po sobie, nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że było to nieco rozbawione spojrzenie.

Briget chrząknęła cicho, ale postanowiła nie zajmować głosu.

-A może wyślemy kogoś za nimi? – Zaproponował Jason – Jeśli są gdzieś gdzie Iryfon nie dociera, mimo wszystko warto by było ich znaleźć.

-Po co? Powiedz mi po co? – Rafael złożył ręce na piersi – Mogą nie żyć, mogli wpaść w pułapkę…

-Oni żyją – przerwałem poważnie – I być może są w niebezpieczeństwie.

-Nie obchodzi mnie to, wysłałem ich trójkę tylko dlatego, że jeśli zginą nikt po nich nie będzie płakać.

-Mięso armatnie? – Przerwała nagle rzymianka, Yuno – Och, jak cudownie.

-Ty się nie odzywaj – wskazał na nią palcem.

Zmarszczyłem czoło. Zapadła cisza, wzrok wszystkich był zwrócony w stronę Rafaela. Wysłał trójkę osób tylko dlatego, że byli po prostu mało popularni. A teraz kiedy za klika dni ta cała misja, będzie bez sensu, bo osoba którą szukali, ma wrócić, ten idiota nie chce aby oni wrócili? Sparta czy co?

-Nie – wstałem i spiorunowałem syna Ateny wzrokiem – Jeśli oni nie odpowiadają, ja po nich pójdę. Ktoś chce ze mną pójść?

Spojrzałem po wszystkich. Tak jak się spodziewałem nikt się nie zgłosił, ale tylko odwróciłem się plecami, aby bez nawet spakowania się wyruszyć i znaleźć mojego brata i pozostałych, ktoś złapał mnie za ramię.

-Kurewsko tu nudno. Pójdę dla zabawy, może się coś wydarzy – Jack zaśmiał się cicho i poprawił swoje białe włosy.

Kiwnąłem głową i już miałem powiedzieć coś Rafaelowi, ale w tym momencie zauważyłem, że za filarem w pawilonie ukrywa się Sibi… oczywiście nie było by to nic dziwnego gdyby nie fakt, że na kilka dni go wcięło i nagle po walce się pojawia?

Syn Ateny zauważył, że go spostrzegłem i powiedział dosyć głośno i wyraźnie jak na niego:

-Oni wszyscy się na nich patrzą. Jeden już zapieczętował swój marny los, jeden z nich przez dzisiejsze wydarzeni zginie – spojrzał na klinikę – Kilka tygodni… roślina spłonie.

-Idziesz ze mną? – Spytałem.

Obozowicze spojrzeli na mnie jak na idiotę, ale ja mówiłem całkiem poważnie. Sibi jest użyteczny, nawet jeśli ma coś nie tak z głową.

-Oni nie zniknął. Będą za mną szli… są wszędzie i wszędzie… w każdym kącie, za każdym drzewem. Obesrwują mnie, każą mi straszne rzeczy. Pójdę, ale one pójdą za mną. Będą szły za nami. Może się zgubimy. Dzisiaj będzie burza. Będzie ciemno. One lubią ciemność. Pójdą za nami.

Potraktowałem to jako zgodę.

Ж Ж Ж

Tylko broń była nam potrzebna. Jack jeszcze narzekał na Sibi’ego, ale chłopak nie zwracał na syna Hermesa uwagi. Prowadził nas przed siebie. Czemu on prowadził? Oczywiste było, że zna drogę. Wie więcej nawet ode mnie, nawet jeśli jego sposób mowy na to nie wskazuje.

Byliśmy w miejscu, gdzie Nathanail twierdził, że tam mieszka Matt. Była już noc. Bardzo ciemna i duszna, prawdopodobnie zaraz miała być burza. Sibi spojrzał na mnie i uśmiechnął się.

-Nie lubią cię – zaczął powoli – Boją się. Ale patrzą.

Z jakiegoś powodu pomyślałem, że mówi o potworach. W końcu tyle godzin minęło a nic nas nie zaatakowało.

Jack prychnął cicho i zgasił papierosa.

-Doszliśmy tutaj, i kurwa co teraz?

-Podziemia. Stary dom – Sibi spojrzał przed siebie – Kanały. Tam jest dużo cieni. Wszystkie szepczą. Wszystkie obserwują.

-Kanały? – Jack prychnął pogardliwie – Dajże spokój, gówniarzu.

Sibi spojrzał na niego tym swoim pustym spojrzeniem, ciężko powiedzieć czy Jack czuł się niekomfortowo kiedy był badany takim wzrokiem, w końcu Sibi zaśmiał się i powiedział monotonnym głosem:

-Ty już tam byłeś. Widziałem cię. Byłeś tam. Ale tylko ja wiem czemu już cię tam nie ma. Tylko ja. Wszyscy nie żyją.

-Wiesz o czym mówi? – Spytałem.

-SPO… kurwa ich jebana mać – Jack westchnął ciężko.

-Zachodzące słońce w końcu zaszło… ale pozostał jeden dowódca – Sibi spojrzał w niebo.

Nie rozumiałem za wiele. Wiedziałem tylko tyle, że SPO to grupa herosów. O co dokładniej chodziło? Nie miałem bladego pojęcia.

-Mamy kurwa iść do SPO? Znowu? Kurwa mać – Jack pokręcił głową.

-Zachód jest piękny… oni nie lubią zachodu, promienie umierają i świecą jaśniej… innym światłem.

-Chodź – Jack pociągnął mnie za rękę – Zanim on skończy pieprzyć to minie wieczność, a mamy zamknięte kanały do odwiedzenia.

Ж Ж Ж

Nie byłem pewien czy dobrze zrobiłem słuchając się Jack’a, a nie Sibi’ego. Niby co mogli szukać w zamkniętych kanałach? Po za tym mój brat nie wszedłby do takiego miejsca… no chyba, że za kimś za kogo warto się poświęcać.

Matt… Tylko ten dupek jest w stanie wymyśleć równie absurdalne pomysły jak wejście w takie miejsce. Wilgotne, zimne i obce…

Sibi złapał mnie za rękę i kurczowo się jej trzymał, jak przerażone dziecko, mruczał coś pod nosem i było to po francusku, ale mówił tak niewyraźnie, że nie wiele rozumiałem.

-Kurwa… - jęknął Jack – Ja pierdolę, jak mnie tu kurewsko dawno nie było. Nie, żebym się kurwa stęsknił… ciekawe czy ciągle są te jebane metalowe pająki… oby nie.

-Mam coś wiedzieć o tym miejscu?

-Kanały – warknął Jack – Kiedyś było tu całkiem ładnie, widzę, że pozbyli się większości jebanych skrótów – wskazał na zawalony korytarz – i zostawili najbardziej długą drogę. Kurwa mać, ciekawe czy została jakaś jebana broń.

-Czyli faktycznie należałeś do tej grupy? – Poprawiłem okulary.

-Taa… Kurwa nawet byłem jebanym dowódcą, ech… te jebane sentymenty – zaśmiał się słabo – Wybacz, ale nie jestem jebaną encyklopedią o Sol Petit Oceanum.

Pokiwałem głową. Czyli co wiem? Prawdopodobnie mój brat i reszta są tutaj… na zewnątrz jest już ranek i prawdopodobnie zaraz będę odczuwał jeszcze większe zmęczenie niż obecnie. Jak do tej pory nic nas nie zaatakowało, a kilka kilometrów stąd Annabeth… nieważne. To miejsce mi się nie podoba, szczególnie, że był tu Matt. Jupiter… Jupiter nigdy nie był moim przyjacielem. Był zawsze hop do przodu, zawsze kręcił coś przy moim bracie. Zawsze uważał się za Boga. Że jest nie pokonany. Kradł, pił, ćpał, wdawał się w bójki… w końcu jeśli były jakieś gangi to przed nim uciekali. Tak, uciekali przed zasranym siedemnastolatkiem, który ledwo czasami utrzymywał się na nogach.

Głupio zrobiłem, że pozwoliłem aby Nathanail sam znowu się z nim spotkał. Nawet jeśli obok niego jest Felicia i Topaz… oni nie znają Jupitera. A Jupiter nie chce znać ich… jeśli coś pójdzie nie po jego myśli i wpadnie w ten swój szał… cholera, jestem idiotą! Nie było pozwalać iść tam Nathanail’owi!

Nie to, że mój idiotyczny brat nagle stał się dla mnie najważniejszą osobą na świecie. Po prostu jest moim bratem i tyle. Bracia czasami powinni się wspierać, szkoda tylko, że pomoc w naszym przypadku jest jednostronna.

-Nie, poważnie… Kurwa ja mam jebane szczęście, czemu na jeszcze żadne kurestwo nie atakuje?! – Jack przystanął na chwilę.

-Nie wywoływałbym wilka z lasu – westchnąłem – osobiście cieszę się, że nic nie ma.

-Bo jesteś jebanym kujonem!

-Och… ale mi pocisnąłeś – pokręciłem głową – Przestań przeklinać.

-Bo co kurwa?

-Nikt cię o zawód nie pyta – westchnąłem ciężko i poprawiłem okulary – Możemy iść?

Jack obrzucił mnie morderczym spojrzeniem, ale ruszył przed siebie, Sibi coraz bardziej kurczowo trzymał się mojej ręki, aż powoli zaczynałem tracić czucie w palcach, ale nie chciałem na razie zwracać mu uwagi.

-Idą za nami – wyszeptał Sibi – Mówią do mnie. Mówią. Mówią. Mówią. Mówią. Niech się zamkną!  

-Ty się zamknij – warknął Jack i odwrócił się w naszym kierunku i w tym momencie stanął jak sparaliżowany – Ja jebię…

Spojrzałem za siebie. Za nami stały dwie kobiety, z resztą nierealnie wręcz piękne kobiety. Jedna miała długie rudawe włosy, druga czarne, sięgające jej nieco powyżej łopatek. Ubrane były w niby zwykłe ubrania, ale leżały na nich jakby były wprost z jakiegoś pokazu mody.

-Whoa… - westchnął Jack – Znaczy… kurwa mać.

To „whoa” nie oddawało całej sytuacji. Ciężko było oderwać od tych kobiet wzrok, miały to coś co przykuwało spojrzenie. I w sumie prawie jak idiota bym do nich podszedł, ale w tym momencie Sibi wyszeptał:

-Wysysają krew. Tyle krwi… tak cicho. Tyle grobów.

-Jack… - złapałem chłopaka nim ten podszedł zbyt blisko do tych kobiet – Nie jest to dobry pomysł, a jak go wykonasz będzie twoim ostatnim.

Kobiety zachichotały, ale na szczęście Jack się opamiętał. Sibi schował się za mną.

Te potwory… bo teraz zdaje mi się, że wiem czym one są… spojrzały już na nas swoimi prawdziwymi, czarnymi jak otchłań oczami i wykrzywiły usta w potwornym uśmiechu.

-Kurwa… - Jack cofnął się o krok, po czym dobył broni.

-Niewiele to da – warknąłem – To są Mormo.

Jack spojrzał na mnie jak na kretyna, znaczy on zazwyczaj się tak gapi, no ale tym razem wyjątkowo. Warknął po chwili:

-Och, kurwa dużo mi to mówi!

Westchnąłem ciężko. Bo najlepiej nie rozumieć prostego słowa. Jest herosem, a nie zna mitologicznych potworów. Jak on przeżył tyle lat?

Odparłem szybko, cofając się lekko:

-Chcesz jasny przekaz?

Spojrzał na mnie jakbym go pytał czy lubi wakacje. Znaczy ja na przykład ich nie lubię, ale biorąc pod uwagę fakt jakie życie prowadzi Jack…

-Piekielnie byłoby miło – wycedził przez zęby.

Nie wiem czemu ale przyszło mi do głowy, żeby stworzyć dla niego jaśniejszy przekaz:

-Po twojemu?

-Ja sobie kurwa chcesz – zmarszczył czoło.

Wziąłem głęboki oddech i łapiąc Sibi’ego za rękę wrzasnąłem:

-To po twojemu: Spierdalajmy! 

*** 

Och... opóźnienia, wszędzie opóźnienia xD Wybaczcie, że troszkę czekaliście na rozdział, ale włączył mi się tryb "napiszę jutro", a jutro nadeszło dopiero dzisiaj xDD 

Noo... tak czy siak, jeszcze wybaczcie długość, ale musiałam jakoś zakończyć i gdybym dokopała jeszcze narrację to zniszczyłabym moją ulubioną formę zakończenia xD 

Tak czy siak mam nadzieję, że tryb "napiszę jutro" na razie się mi nie uaktywni, a jak się uaktywni to macie moje błogosławieństwo aby kopnąć mnie w tyłek x3

Mam nadzieję, że nie pozasypialiście xDD Pozdrawiam wszystkich którzy dotarli do końca x3