Rozdział XXV

Rozdział XXV. Przeszłość bywa znamienna 

αNATHANAILα

-Nie rozumiem – warknąłem kiedy Matt odsunął się od Topaza – Czemu nigdy o tym nie wspominałeś?

Matt spojrzał na mnie jak na idiotę. Z resztą nie tylko on bo Topaz również, aczkolwiek ze spojrzenia Topaza czytałem też jasny odczyt „Weźcie go ode mnie”.

-A jak to sobie wyobrażasz? – Matt pstryknął palcami – Że to będzie coś w stylu… „Cześć nazywam się Matthew Stewart! Jestem synem demona, ale spokojnie nawet go na oczy nie widziałem, więc nie jest tak źle… zostaniemy przyjaciółmi?” – Wyciągnął do mnie rękę.

Po chwili uśmiechnął się szeroko i otrzepał swoje ciuchy, jakby dopiero co posprzątał w pokoju.

-Dobra, nieważne… Chodźcie.

-Tak po prostu? – Topaz podszedł do Matta, złapał go za t-shirt i sprowadził do takiego poziomu, żeby móc spojrzeć mu w oczy – Twój ojciec siedzi w mojej głowie. Znam go lepiej od ciebie i oczekujesz, że pójdę za jego synalkiem tak po prostu? Nie ufam ci kompletnie!

-Trudne sprawy – westchnął ironicznie Jupiter – Słuchaj nie mój interes jaki masz układ z moim starym, dla mnie może cię i gwałcić… w sumie bym się nie zdziwił… Słuchaj dzieciak, jesteś słodki i to mi wystarcza, żeby ci pomagać, co z tym zrobisz? Nie mój interes.

Topaz puścił Jupitera i spojrzał na niego z obrzydzeniem, wtedy odezwała się Feli… prawdę powiedziawszy… zapomniałem, że stoi obok mnie i dźwięk jej głosu sprawił, że niemal straciłem równowagę:

-Dzieci dziedziczą najwięcej po rodzicach – podeszła do Topaza – Jak bardzo będziesz podobny do swojego ojca to się zobaczy… ale patrzę ci na ręce.

Matt wybuchnął śmiechem.

-Z takimi oczami możesz się gapić na dowolną część mojego ciała, kochanie – zaśmiał cicho – Także idziemy?

-Nie za dużo sobie pozwalasz? – Warknął Topaz.

Matt wzruszył ramionami i poprawił swoje włosy.

-Zależy jak wygląda u ciebie ten „limit”… u mnie jest hen daleko i kończy się na zwierzętach, dzieciach i starcach – nie wiem czemu ale miałem wrażenie, że zaraz spojrzy na mnie i powie „i na nim” ale nic takiego się nie wydarzyło – Jak z twoją ręką, Nat?

Spróbowałem nią w jakikolwiek sposób poruszyć, ale bezskutecznie, pokręciłem głową i Matt westchnął ciężko.

-Jad mantykory jest silny w zależności od tego jak młoda była ta Mantykora. Jeśli szybko się nie uleczy jadu, być może będzie trzeba ci będzie uciąć rękę – spojrzał na mnie z naprawdę udawanym współczuciem.

Wzdrygnąłem się lekko.

-Gdybyś pozwolił mi działać… - zaczęła Feli.

-Nie ufam wiedźmom – wskazał na nią palcem – Nie pachniesz jak córeczka Hekate, ale umiesz władać magią… pewnie masz błogosławieństwo tej suki, nie? Zawsze wkurwiała mnie ta bogini, uważa się za panią i w ogóle.

-Ona nie jest wiedźmą! – Topaz zaczął iść powoli przed siebie.

-Mh… można tak powiedzieć – Matt zaczął podążać za synem Eris.

Feli wymieniła ze mną spojrzenia i kiedy tamta dwójka odeszła wystarczająco daleko wyszeptała do mnie:

-Znasz go najlepiej, możemy mu ufać?

Zastanowiłem się. 

Jupiter swego czasu był jeszcze bardziej przerażający. Wystarczył mi tydzień, żeby przekonać się, że jeśli będę miał problemy najlepiej udać się właśnie do niego. Oscar niejednokrotnie oberwał od Matt’a, za „wymądrzanie się”… Jupiter nienawidzi takich co przy każdym kroku mówią jak dużo wiedzą. Nienawidzi też dzieciaków i ludzi którzy zachowują się nieporadnie. Nienawidzi słońca deszczu i większości ludzi, chyba, że ktoś przypadnie mu do gustu… kiedy przechodziłem przez plac przy szkole, wiele dziewczyn wołało za nim, a on jedynie przeklinał pod nosem i zawieszał swój wzrok, tylko na jednej dziewczynie… kiedyś go spytałem czemu z nią nie porozmawia. Odpowiedział mi, że nie warto, chociaż ewidentnie ona mu się podobała.

Ale czy mu ufam? Nie do końca. Ufać Matt’owi to jak… ufać kotu! Jak bardzo byś chciał, w każdej chwili może zrobić coś czego kompletnie się nie spodziewasz. Na dodatek on idzie do celu po trupach, nie obchodzi go nikt, oprócz jego osoby, liczy się tylko on.

Ale z jakiegoś w końcu powodu się w nim zadurzyłem. I nie! Nie dlatego, że wygląda jak wygląda… no może trochę. On jest po prostu… inny od wszystkich. No i skoro faktycznie pomagał herosom to chyba nie może być taki zły.

-Ufam – odparłem.

Przez ponurą twarz Feli przemknął lekki uśmiech.

-Chodźmy za nimi – złapała mnie za ramię i w sumie dobrze… zaczynało mi się kręcić w głowie – Jeśli będzie gorzej to powiedz – wyciągnęła z kieszeni marker i przekręciła go pomiędzy palcami.

α α α

-Jak wielkim samotnikiem musi być ta osoba – zacząłem po dwóch godzinach… tak na oko… marszu coraz niżej i niżej – że zagnieździła się tak… daleko?

Właściwie to kanały już dawno przestały kanały przypominać. Teraz to był jeden wielki wydrążony jakby w skale tunel, Matt na szczęście miał latarkę, aczkolwiek jej nikłe światło tylko napawało niepokojem.

-Jest ostatni – odpowiedział mi ponuro – po za tym, on zawsze mieszkał na najniższym poziomie.

-Ostatni? – Feli westchnęła cicho – Żebyś się nie przejechał.

-Postaram się tego nie zrobić – Matt przeciągnął się lekko – Wiecie… śmieszne, że jak na razie spotkaliśmy tylko kilka potworów.

-Dziękuję za kilka – spojrzałem na swoją bezwładną rękę, na której rana zaczęła robić się już powoli zielonkawa.

-No chyba, że wszystkie potwory wyczuły coś znacznie bardziej smakowitego – Matt pociągnął nosem – Coś tam wyżej pachnie. Chyba mamy ogon, wiecie?

-Co?

-Ktoś za nami wszedł – Matt zaśmiał się cicho – O! Nawet słyszę miecz.

-J-jak? – Zająknąłem się.

Nad nami było kilka warstw tuneli… gruba skała… nikt by przez to nie usłyszał czegoś takiego jak… miecz!

-Czekamy? – Spytał Matt.

-Na kogo? – Topaz oparł się o ścianę – Na przyjaciół czy na wrogów?

-Może na jednych i drugich – Matt usiadł na ziemi – To przynajmniej sobie usiądziecie.

Syknąłem kiedy Topaz przypadkiem otarł się o moją ranną rękę, ale chłopak niewiele sobie z tego zrobił, stanął nad Matt’em z założonymi rękoma i po chwili warknął:

-Nie mam cholera zamiaru czekać, aż cokolwiek nas dorwie. Więc rusz swój tyłek i nie wspominaj nic o odpoczynku, chcę mieć to wszystko za sobą.

-Ja chętnie bym się z wami pożegnał – Matt westchnął ciężko – Ale obawiam się, że jednak z jego ręką jest nie fajnie – poświecił latarką na moje ramię.

W ciemnościach nie widziałem jak nie fajnie to wygląda… sine na całą długość, żyły robiły się lekko czarne, a sama rana niezdrowo zielona.

Topaz przeklną pod nosem i usiadł ciężko obok Matta.

-Niech ci będzie – złożył ręce na piersi i odwrócił wzrok.

-Nie dam ci ambrozji – Matt pokręcił głową – Za dużo będzie jak na herosa.

-Oj tam, życie – westchnąłem i pokręciłem głową – Nie niszczmy misji z powodu głupiej ręki! Dobrze, że to prawa, wiesz o co chodzi… - zaśmiałem się cicho.

Matt popukał się palcem po czole, po chwili wstał i podszedł do mnie.

-Daj rękę.

Uśmiechnął się do mnie. Szybka ocena sytuacji. Uśmiechnięty chłopak, przystojny, uśmiechnięty chłopak, starszy o kilka lat, prosi cię żebyś dał mu rękę… Czemu miałbym się nie zgodzić?

Przy pomocy swojej lewej ręki, nieco uniosłem swoją prawą. Matt złapał moje ramię i mruknął coś do siebie… po chwili wystawił swój język i szybkim ruchem przejechał nim po całej długości rany.

-Przejdzie. Kiedyś.

-Możesz mi powiedzieć o co…

Matt przygwoździł mnie do ściany.

-O nic… powiedzmy, że umiem leczyć – zaśmiał się cicho i wpoił się w moje usta.

Powiem tak… nie ogarniam tego chłopaka. Oddałem pocałunek, pomimo tego, że słyszałem jak Topaz wyzywa nas pod nosem, zaś Feli próbuje go uspokoić… no raz się żyje. Ręka faktycznie bolała znacznie mniej i mogłem lekko poruszać palcami! Zawsze coś…

-Dobra, koniec dobrego – oderwał się ode mnie – Może powinniśmy…

-Łapy precz od mojego brata – wyspał nagle naprawdę utęskniony przeze mnie głos – a po za tym to… nie za ciemno na takie wypady?

Skąd on  się tu znalazł? Nie wiem. Ale na widok mojego brata (nawet jeśli w tym momencie świecił mi latarką po oczach) zapragnąłem rzucić się na niego i go uściskać. Ale udało mi się powstrzymać.

Matt poświecił latarką na mojego brata, wtedy również dostrzegłem, że zaraz za nim znajduje się z Sibi, a z korytarza obok wyłania się Jack.

-Stłukę was wszystkich na kwaśne jabłko – warknął – Cyklopy, wampiry, mantykory. Kurwa co jeszcze? Pająki?

-Ciebie też dobrze widzieć – westchnąłem cicho.

-Oscar – wycedził przez zęby Matt – Kopę lat.

-Cześć Jupiter – głos mojego brata brzmiał naprawdę obojętnie.

-Matt… nazywam się Matt, Jupiterem nie jestem już od dawna.

Oscar prychnął cicho co nie do końca wiedziałem jak powinienem zinterpretować.

-Po co się za nami ciągnęliście? Dobrze opiekuję się dzieciarnią, jeśli byś nie zauważył.

-Taa… obmacywanie mojego brata mógłbym zaliczyć do twojego hobby, ale nie… - Oscar poprawił okulary – Po prostu okazało się, że misja na którą bohatersko się udaliście jest bezcelowa, Chejron ma zaraz wrócić.

-A skoro ten koński zad wraca, to wszystkie jebane problemy tego świata pójdą się pierdolić, żeby wrócić w większej ilości – Jack wzruszył ramionami.

Matt zaśmiał się pod nosem.

-I wy w to wierzycie?

Matt zamrugał kilkakrotnie oczami, po czym oparł się dłonią o ścianę jakby zakręciło mu się w głowie, już miałem spytać o co chodzi, ale wtedy Jupiter wybuchnął dzikim śmiechem. Sarkastycznym, zimnym i szydzącym jakby z całego świata śmiechem.

-Rany, rany – zaczął po dłuższej chwili próbując złapać oddech – Wiele rzeczy słyszałem, ale takiego żartu jeszcze nigdy. Herosi… wasze umysły  są jak stodoły pełne siana, którego pełno macie we łbie… - zacmokał cicho – Żyję z wami już tyle lat i jakoś nie wierzę by… ot tak wszystko wam się ułożyło.

-Odnoszę wrażenie, że cię musi to bardzo bawić – westchnęła Feli.

-Bo tak jest cukiereczku – Matt przetarł jedno oko.

Bo Matt nigdy nie łzawił na dwoje oczu. Zawsze z tylko jednego płynęły łzy, co z jakiegoś powodu denerwowało Oscara.

-Słuchajcie nie ciągnąłbym was tutaj gdybym nie miał pewności, że nie będzie to bezcelowe.

-Nie za dużo wiesz jak na śmiertelnika, Matt? – Oscar spiorunował go wzrokiem.

-Ja? – Zaśmiał się cicho – Ja tylko obserwuję. Myślicie, że jak macie swój obóz… ba! Nawet dwa. To nie zostawiacie po sobie śladu. Od kilku lat miałem na waszym punkcie pewną… obsesję, że tak to ujmę. Czemu żyjecie? Czemu bogowie dalej istnieją? Czemu w dalszym ciągu mają dzieci ze śmiertelnikami? Czemu nikt o was nie wie?

-Mgła – odpowiedziała Feli.

-Jako nie całkiem śmiertelnik widzę przez Mgłę – Matt poprawił swoje włosy – Wbrew pozorom wcale nie interesowałem się samymi herosami… bardziej faktem, że tylko nie liczni śmiertelnicy zdają sobie sprawę, że chłopak łażący z długopisem i masakrujący jakiegoś psa, nie jest czymś normalnym – zaśmiał się słabo – Więc są dwie opcje… albo śmiertelnicy są tacy durni, albo wy macie do użytku nieco więcej niż tylko Mgłę… cóż nie zaprzeczam… śmiertelnicy są durni, ale jedno nie wyklucza drugiego.

Zapadła cisza. Jack złożył ręce na piersi, Sibi zaś rozglądał się z niepokojem, Topaz z kolei co chwila wymieniał się spojrzeniami z Feli.

-Matt… - Oscar pokręcił głową – W przeszłości i być może w dalszym ciągu, nie jesteś do końca ten teges – pokręcił palcem przy skroni – Miałeś manie i nie do końca byłeś zrównoważony. Teraz powiedz mi czemu niby mam wziąć za pewnik twoje słowa.

-Nie masz je brać na pewnik. Rób z nimi co chcesz – Matt wzruszył ramionami – Ale już nie raz ratowałem tobie i Nat’owi tyłki. Czemu tym razem mam być tym złym?

-Pomyślmy… - odezwał się Jack – Dalsze poziomy prowadzą tam. To jest kurewsko wystarczający powód.

Matt zmrużył oczy i poświecił latarką prosto na Jack’a.

-Odpierdoliło?! – Jack zasłonił oczy przed jasnym światłem.

-Och… Cześć Jack – Matt wyszczerzył oczy – Witam wśród żywych. A szkoda bo miałem ci nagrobek kopać.

-Taki kij, kurwa – Jack splunął z niesmakiem – Nie znam cię.

-Amnezja co? Może i lepiej… W końcu widzieliśmy się tylko raz, a pożegnanie ciągle noszę na swoich plecach – Wybuchnął śmiechem.

Stąd ta blizna…

Kurwa i pomyśleć, że kiedyś myślałem, że Matt mnie w niczym nie zaskoczy.

-Nie znam cię, koleś. Spierdalaj.

-Słownictwo ci się pogorszyło – pokręcił głową – Niedługo masz urodziny nie? Kupię ci słownik.

-Nie pierdol – Jack zmrużył niebezpiecznie oczy.

-Jeszcze nie naszła mnie ochota, ale jeśli jesteś chętny…

-Ni w kija, kurwa.

Matt wzruszył ramionami. Topaz obrzucił go znudzonym spojrzeniem i w końcu to ja postanowiłem się odezwać:

-Jakby nie było jest nas… kurde… - wyższa matematyka – siódemka, bez Matt’a szóstka… no to jakby coś to jakby siła większości, nie?

-Radziłem sobie z większą ilością herosów, ale skoro ma was to utrzymać w zaufaniu do mnie…

*J*A*C*K*

No i Oscar i Matt pierdolili coś przez jakieś pół godziny.

Nawet zacząłem grać z Topazem w kółko i krzyżyk na ścianie. Z kolei ta cała wiedźma… znaczy jak ona ma na nazwisko? Ja pierdolę… połamaniec językowy. Mortis? Ta… chyba tak. Ta cała Mortis leczyła Nathanaila z tej jego jebanej rany. Pierdolony pedał. Zawsze kurwa musi się załatwić, no ima za swoje, jak nie w dupę do w rękę oberwie, i kurwa kij.

Oscar tyle napierdalał o swoim bracie, a teraz nawet jebanego „hej” mu nie powiedział. Wyczuwam nową operę mydlaną. Nowsza wersja Romea i Juli, ja pierdolę.

Miałem właśnie skreślić markerem która wytrzasnąłem od braci Hood, tą jakże zajebistą „planszę” do gry, ale wtedy ten Matt warknął cicho:

-Dobra to lecim na Szczecin.

-Co? – Odezwał się nieco piskliwym głosem Nat.

-Że idziemy – Matt przechodząc koło mnie, złapał za tył koszuli Topaza i pociągnął przed siebie.

Pierdolili o czymś po drodze, Topaz wyglądał jakby zaraz miało coś w nim wybuchnąć, z kolei ten Matt był pierdolenie spokojny.

Ja zaś miałem jebane wrażenie, że za nami zaraz znowu pojawią się te wampirzyce… pierdolone potwory. Ja dalej się kurwa zastanawiam jak je wyminęliśmy… znaczy nawet nie to słowo. W pewnym momencie te jebane laski odpuściły… ja pierdolę.

-Ciemniej… oni mówią, będzie dużo cieni… za dużo cieni… obudzą się duchy… będzie źle… zimno… tyle osób umrze… tak dużo zginie… tyle krwi – mamrotał Sibi.

Trzymał się zaraz za mną. Szedł na samiutkim, jebanym końcu i oczywiście jak to on pierdolił coś pod nosem. Kurwa, żeby to jeszcze chociaż się trzymało pierdolonej całości, a to ni w kija kurwa!

-Ktoś się orientuje która godzina? – Warknąłem.

-Po siedemnastej – odparł Oscar.

-Ja jebię…

-Jeszcze wieczorynka się nawet nie zaczęła, nie narzekaj dzieciaku – warknął Matt.

-Nie jesteś śmieszny koleś.

-Nawet nie próbuję, Walker.

-Owszem, próbujesz, a jesteś sztywny jak kij!

-Nie chcę się wysilać przy takich jak ty.

-Och… widzę jak nie wiele wkładasz jebanego wysiłku w swoje wypowiedzi.

-Tak? –Matt rzucił mi spojrzenie zza ramienia – Powtórzę. Te twoje ostre słowa mnie bawią.

-Twój jebany problem.

-Dzieciak…

-Skończcie! – Warknął Nathanail – Hałasujecie gorzej od niektórych w nocy. Serio.

Oczy Matt’a i Topaza rozbłysły w tym samym momencie identyczną, różową barwą i powiedzieli w tym samym momencie niemal identycznym jebanym tonem:

-Nie denerwuj mnie, di Carlo!

-No Jezu! – Nat uderzył zdrową dłonią w czoło – Kłócicie się jak stare małżeństwo… mh… w sumie mi to pasuje – zaśmiał się cicho.

Nie wiem jak bardzo ocenia swoje szczęście, ten farbowany pedał, ale ja je oceniam całkiem porządnie, bo kiedy tylko wypowiedział ostatnie słowo, stracił równowagę i gdyby nie fakt, że Oscar idący obok właśnie przeciągał się na boki i nie miał wyciągniętej ręki, prawdopodobnie zaliczyłby jebaną glebę.

-Czuję się trochę jak pijany – Nathanail spojrzał w twarz brata – Wiesz? Tak trochę bardzo.

-Co ja z tobą mam? – Warknął Oscar i po chwili wziął brata na ręce – Co się gapisz? – Wycedził do mnie.

-Och nic… książę nosi na rękach księżniczkę, czemu by kurwa nie? – Wzruszyłem ramionami.

Nathanail oparł głowę o pierś Oscara i chyba zasnął, bo jakoś wątpię by nie komentował takowej sytuacji.

-Oscar? – Odezwała się cicho Mortis – Zrobiłam co mogłam, mógł zrobić się nieco słabszy po moim leczeniu ale…

-Nie tłumacz – Oscar westchnął ciężko – To idiota. Zawsze się w coś wpakuje.

-To twój brat – poprawiła go Mortis – Twój jedyny brat.

-Mój jedyny, idiotyczny brat – poprawił się Oscar – Lepiej?

-Nie mi. Jemu to powiedz – Mortis uśmiechnęła się… aż za ładnie.

Cholera o czym myślę?! Ja pierdolę.

-Ciemno… - mruknął Sibi.

A to jego „ciemno” było tym razem nie na miejscu. Coś dawało w tej skale jebane światło. Coś… ale co to kurwa nie wiem. Na dodatek jak zwykle miałem jebane uczucie deja vu, niby coś mi mówi, że tam nie ma nic co nam pomoże, a z drugiej jebanej strony rozumiem czemu tam nas ciągnie ten Matt… Kurwa jeszcze, żebym wiedział o co chodzi byłoby lepiej.

-Nie za ciężko ci? – Zmrużyłem oczy.

Oscar spojrzał na mnie chłodnym spojrzeniem.

-Nie.

-Aha… spoko.

I w momencie kiedy chciałem zakończyć tą jakże kurewsko interesującą rozmowę, Oscar kopnął mnie w kostkę.

-Kurwa co ty…?!

-Zamknij się – wyszeptał i pozwolił by pozostali nieco odeszli – Gdzie on nas pakuje?

-Skąd kurwa mam wiedzieć?! Ty pierdoliłeś z nim przez szmat czasu.

-Jesteśmy na tak jakby twoim terenie – westchnął Oscar.

-Mam jeszcze częściowe braki w jebanej pamięci! Oczekujesz, że kurwa sobie przypomnę.

Czarne oczy Oscara zmieniły barwę na krwistoczerwoną.

-Słuchaj – wycedził – Mój. Brat. Jest. Solidnie. Ranny – cedził każde słowo, aż włos jeżył się na głowie – Jeśli mamy wpakować się w pułapkę, to bez niego!

-Czyli jednak się braciszkiem przejmujesz?

-Zdzieliłbym cię po twojej pięknej twarzyczce gdybym go teraz nie trzymał – warknął – Słuchaj. Masz sobie przypomnieć co tu jest… Co tu będzie.

Zmrużyłem oczy.

-Kurwa, skąd mam wiedzieć? Odpierdol się.

-Nie żartuję.

-Ja też – odwróciłem się na pięcie – Nie wiem. Po prostu kurwa nie wiem, okej? A przynajmniej nie na tyle by ci powiedzieć. A teraz zapierdalaj dalej za nimi…

* * *

Kurwa mać. Znaczy się powiem tak… przez tego farbowanego pedała mamy kolejny postój. Prawdopodobnie dzisiaj ostatni.

Ten niby dorosły, pierdolony chłopak, znalazł jeden z tych dosyć szerokich, ślepych korytarzy. Zdjął swoją kurtkę po czym usiadł na niej i warknął:

-Dajcie mu tego nektaru. Gorzej nie będzie.

Oscar westchnął cicho, położył swojego brata naprzeciwko Matt’a, Topaz rzucił okularnikowi butelkę z nektarem, a sam oparł się o ścianę jak najdalej od nas. Czasami mam jebane wrażenie, że ten gówniarz gada sam ze sobą… albo ma własny jebany świat, tak czy siak, na późniejsze próby rozmowy nie zareagował.

Sibi usiadł obok mnie, zacisnął dłonie na uszach i zaczął również szeptać do siebie:

-Zamknijcie się, zamknijcie się, zamknijcie się… nikogo nie zabiję… nie teraz… idźcie… zostawcie mnie, zostawcie mnie… mam dosyć… mam dosyć… zimno… tyle krwi… zostawcie mnie… idźcie… zamknijcie się.

Nie no… jeszcze ściany na biało i w ogóle urządzimy sobie tutaj jebany psychiatryk! Tak kurwa!

Pokręciłem głową. Kurwa zapaliłbym teraz, a nie mam fajek. Ja jebię.

◊TOPAZ◊

Kociaku… wiesz, że nie lubię trupów.

Aha.

Kociaku okaż trochę współczucia synowi Erosa. Weź go jakoś pociesz.

Nie.

Kociaku…

Czego chcesz?! – Warknąłem poirytowany ­ - Tylko kociaku i kociaku! Nazywam się Topaz!

Kociaku…

Kuuuuuuurwa! – Ryknąłem w myślach – Percussus, masz dzieciaka jemu truj głowę.

Dzieciaka… ta… ma dziewiętnaście lat, jakoś sobie poradzi.

Och… to się nazywa miłość rodzicielska, nie?

Percussus chwilę milczał.

Wiesz kociaku… jak sam stwierdziłeś „miłość” – Percussus westchnął cicho – Ten gówniarz nie powinien się urodzić, no ale się stało, nie moja wina.

Masz rację… jego matka po prostu była wiatropylna. Tak masz rację.

Kooociaku… - jęknął – Robisz mi aferę jakbym cię zdradził – zaśmiał się pod nosem – A ciebie jeszcze wtedy na świecie nie było.

Pozwól mi spokojnie przeżyć szok, że facet który siedzi mi we łbie ma dziecko, dobra?

Żeby jedno…

Co?!

Nic.

Na tym postanowiłem zakończyć dyskusje. Świetnie! Może się jeszcze okaże, że będę płacił alimenty za nie swoje gówniarze. Świetnie!

Usiadłem ciężko na podłodze. Matt śpiewał coś pod nosem, zupełnie nie zwracając na nikogo z nas uwagi, Nathanail ciągle się nie obudził, Feli i Oscar coś do siebie mówili, zaś Jack siedział obok Sibi’ego i ewidentnie wkurzał się na cały świat.

Pięknie… nie wiem w co się pakuję. Nie wiem po co ta cała wyprawa i w ogóle… skoro Chejron zawiadomił, że wróci to co powstrzyma takiego cholernego centaura.

-Przejdę się – warknąłem.

Nikt mnie nawet nie zatrzymał. Matt jedynie odprowadził mnie dziwnym wzrokiem, ale to olałem… Nie, Feli chciała do mnie podejść, ale Oscar złapał ją za nadgarstek i znowu zaczął nawijać o Nat’cie…

I Sibi pożegnał mnie mówiąc grobowym tonem:

-Tyle krwi… zobaczysz… będzie ciemno.

Westchnąłem ciężko. Nie szedłem gdzieś gdzie jeszcze nie byliśmy. Po prostu postanowiłem zrobić kilka kroków w drogę powrotną. Jeśli coś mnie zaatakuje Percussus mnie ochroni… powinien.

Kociaku wracając do Matt’a…

Nic o nim…

Ale kociaku to akurat jest ważne i raczej ci się nie…

Nie obchodzi mnie to. Percussus proszę… proszę cię zamknij się. Mam cię dosyć jak na tyle dni.

Kociaku roztrząsasz przeszłość, to bezsensu.

Jak mam nie roztrząsać?! – Ryknąłem niespodziewanie – JAK?! Gdybyś się nie bawił z tamtym Fonosem nie musiałbym wszystkiego przeżywać?! Rozumiesz?! Kurwa żyjesz w mojej głowie! Nie rozumiesz, że to mnie przeraża?! Nie rozumiesz, jak bardzo nienawidzę tych wspomnień?! Zapomniałeś jak bardzo chciałem się ich pozbyć?! I ile trudu zajęło mi pozbycie się ich?! I tylko dlatego, że zbytnio ci zaufałem to wszystko wróciło?! Nie mam już szans się tego wyzbyć! Rozumiesz?!

Kociak!  - Percussus również podniósł głos – Nie narzekaj! Przesadzasz…

Tak?! Postaw się raz na moim miejscu! Ty zawsze byłeś silny i niepokonany… jesteś tym pierdolonym demonem, nikt ci nic nie zrobi! Nawet zabić cię nie ma jak! Ja jestem tylko herosem!

Percussus zamilkł, skręciłem w jakiś ślepy korytarz. Miałem ochotę uderzać w te ściany z wściekłości. Coś kroiło się wewnątrz mnie, wywołując nagłe przypływy tak różnych emocji, że gotów byłem zwariować.

Noxium! To wszystko wina tego piekielnego Fonosa! Mogłem zrobić cokolwiek by go powstrzymać… cokolwiek! Teraz nawet zemścić się nie mam na kim!

Kociaku – zaczął spokojnie Percussus – Nie przejmuj się. Wszystko się ułoży… naprawdę.

Mówisz jak stara baba! – Wycedziłem – Nie pocieszaj mnie.

Nie pocieszam. Po prostu bardzo mi na tobie zależy, kociaku… naprawdę bardzo.

Puste słowa.

Czego chcesz kociaku? Przytuliłbym cię, ale się brzydzisz dotyku. Naprawdę mi na tobie zależy i przeklinam siebie, że nie zdążyłem się zregenerować. Ale jest już po wszystkim kochanie… rozumiesz, po wszystkim.

Nie nazywaj mnie „kochanie” – westchnąłem nieco spokojniejszy – Okej? Już nie będę, ale tylko nie „kochanie”.

Oczywiście kociaku. Jesteś już taki duży, wiesz kociaku? Mój kociak jest już taki dorosły, to smutne.

Nie przeginaj.

Kociaku, po prostu to niepojęte jak bardzo wyrosłeś. Jeszcze rok temu gotów byłbyś skoczyć z mostu.

Nie śmieszne. Miałem doła.

Wiem, wiem – Percussus zaśmiał się cicho – Ale naprawdę… jeśli chodzi o Matt’a…

Percussus! Nic o nim.

Percussus z jakiegoś powodu zaśmiał się cicho i kiedy chciałem spytać co go tak bawi, czyjeś lodowate dłonie złapały mnie za gardło.

To było tak niespodziewane, że nawet nie wydobyłem z siebie krzyku, chociaż moje serce robiło hałas za głos. Uderzyłem z całej siły o ścianę, a lodowate dłonie nie puszczały.

Kiedy ciemność jaka na chwile zapanowała mi przed oczami ustała, zauważyłem Matt’a… o wilku mowa.

Uśmiechał się w jakiś fanatyczny sposób, jego oczy wyglądały jak te ze zdjęć seryjnych morderców w starych gazetach.

Uścisk na moim gardle zelżał kiedy już ledwo łapałem powietrze. Matt śmiał się cicho i oblizał wargi.

-I co teraz? – Spytał ze śmiechem – Co teraz? Panie szczęściarzu?!

-Czego chcesz?! – Wrzasnąłem kiedy uderzył mnie z całej siły w brzuch.

-Zgadnij… - zaśmiał się cicho powalając mnie na podłogę. 

Usiadł na mnie okrakiem i chwycił mnie za bluzkę.

-Zgadnij! – Ryknął – Jesteś takim cholernym szczęściarzem! Wszystko ci się układa nie?! Nic ci nie zrobili prawda?! Nic. Na dodatek masz mojego ojca w głowie! Wiesz jakie to szczęście mieć demona we łbie?! Takiego demona który uratuje ci dupę?! Ale jestem jego synem! Mnie nic, nie zrobi… prawda tatusiu? – Zaśmiał się głośno – Z resztą niech sobie wyjdzie… przez niego matka jest jaka jest!

-Jesteś szalony – wycedziłem i próbowałem zdjąć jego rękę z mojego ramienia – Rozumiesz?! Ja nie jestem winny temu, że masz taką rodzinę!

-Nie?! Nie?! – Wyszczerzył ostre kły – NIE?! Żartujesz. Ty jesteś wszystkiemu winny! Gdyby nie to, że on siedzi ci we łbie, mógłby wrócić do matki!

-Że Percussus? – Zaśmiałem się mimo woli  - Nie znasz własnego ojca.

-A ty kim jesteś by go znać?! Pierwszym lepszym herosem! – Zdzielił mnie pięścią po twarzy, poczułem własną krew w ustach, ale przecież… Percussus mi pomoże… prawda? – Uważasz się za kogo?! Za takiego ważnego nie?! A to nie ty musiałeś prowadzić takie życie, wiesz? – Wysyczał.

-Każdy miał ciężkie chwile!

Jego twarz stykała się niemal z moją.

-Prawda? – Wyszeptał – Ale wiesz co? Nic straconego… nic straconego… nie pokażę ci przez co przechodziłem… ale trochę się zabawię dobra? Odkąd zauważyłem twój niedokończony tatuaż myślałem tylko o tym jakim cudem go nie dokończyli… ale wiesz co… nic straconego… nic straconego. 

***

Oł yeah... Wreszcie się zabrałam za napisanie... a dokładniej dzisiaj rano o 5... ale kij, spałam  3 godziny... taaaki kij, oczywiście pewnie jest bez ładu i składu, ale przepraszam ;_;

Yyy tak więc znowu będę narzekać, że nudny rozdział mi wyszedł no ale... wyszedł nudny ;_;

Przeplaszam ;_; 

No jak doszliście do końca to... whoa! *klaszcze* ^^" Dzięki jeśli nie pozasypialiście, a ja teraz idę zatopić swoje smutki w herbacie... jakby ktoś miał jakiś zapas herbatki to chętnie przyjmę xD