If I could be the devil, you could be the sinner

Tradycyjnie kilka uwag przed samym one-shotem:

1) One-shot jest dosyć nietypowy, także z góry ostrzegam, że dzisiejszego dnia internety zatoczyły koło.

2) One-shot jest o Percussusie i Noxiumie. 

3) Nie pytać co biorę, proszę, naprawdę ćpam tylko powietrze. 

4) Ciężko stwierdzić kiedy dzieje się akcja, jednakże Percussus jest wyraźnie młodszy, więc jak ktoś coś ma do jego zachowania w tym one-shocie to po prostu Percussus tu to faktycznie lekki gówniarz (nah...)

5) Tak pojawia się w tym one-shocie ojciec Topaza

6) Tak, one-shot zawiera scenki +18 po naszych świętych "***"

7) Może nie zabijecie mnie za zjebanie tego one-shota... może... 

If I could be the devil, you could be the sinner

To było do przewidzenia, że po tych kilkuset latach życia wypadałoby się tutaj pojawić. Oczywiście mówię o tej… świątyni. Prawdę mówiąc byłem w dużo lepszych miejscach, no ale… nie można mieć wszystkiego. W tej świątyni jak zwykle panował tłok, niezauważalny dla śmiertelników, którzy nie posiadali możliwości zobaczenia pozostałych z mojego gatunku… że w sensie tych wkurwiających demoników, co to liżą dupę Eris. Osobiście wystarczy mi fakt, iż ta bogini dała mi nieśmiertelne życie, więcej nie muszę mieć z nią wspólnego.

Więc czemu tu jestem? Można by powiedzieć, że kogoś szukam.

Żaden z moich „braci” nie zwracał na mnie uwagi… na szczęście z resztą, lubię ograniczać czas jaki mam poświęcać dla idiotów. Ogólnie niezbyt ciekawe towarzystwo, mówili przyciszonymi głosami, które niejednego śmiertelnika doprowadziłyby do obłędu… uroczo.

-Te! Patrzcie kto zawitał! Kundel! – Ryknął stojący najbliżej mnie Fonos.

Zmierzyłem go chłodnym wzrokiem. Niestety wzrok wszystkich utkwił na mnie, cóż… może wypatrzę sobie kogoś na jeden wieczór… może, chociaż nie wiem czy powinienem tak często wykorzystywać inne Fonosy, one z reguły nie krzyczą pode mną.

-Pilnuj własnej dupy – warknąłem.

Mój „brat” wyszczerzył kły. Prawdę mówiąc nie wiem jak się nazywa, gówno mnie obchodzą moi bracia, naprawdę. Ale wyglądał mizernie, ze złotymi oczami i krótkimi brązowymi włosami. Ledwie mi sięgał do klatki piersiowej i jeszcze podskakuje… cóż.

-Przy tobie? Zawsze.

Kilka demonów patrzyło na mnie z zaciekawieniem, cóż… nie wyglądam jak typowy Fonos, więc w sumie się nie dziwię. A po za tym, nie każdy wygląda tak zajebiście.

-Och dzieciak – złapałem go za podbródek – Z kim mam przyjemność?

Nie odpowiedział, zmrużył tylko oczy i wybuchnął cichym śmiechem… miałem ochotę mu przyjebać, nie miałem nastroju na rżnięcie takich dzieciaków, a uderzyć zawsze można.

Ale wtedy podszedł Fonos którego akurat znałem… od niedawna, ale zawsze. Najmłodszy z nas i prawdopodobnie ostatni z moich braci. Pride. Ma ledwie czterdzieści lat, czarne długie włosy, zgolone z prawej strony, oczy w całości czarne, i różowe, lekko dziewczyńskie usta… niezbyt mnie interesował, co nie zmienia faktu, że próbowałem trochę się z nim zabawić, ale… powiedzmy, że Eris czasami jest suką.

-Doolb – spojrzał z rozdrażnieniem na Fonosa którego w dalszym ciągu trzymałem – Zostaw go, nie będę później świecił za ciebie oczami.

-Czyli Doolb – uśmiechnąłem się – Miło – przybliżyłem swoją twarz do jego – A teraz łaskawie spierdalaj.

Jego złote oczy zwęziły się lekko. Wzruszył ramionami, a ja go puściłem… gówniarz.

-Później sobie z tobą pogadam – warknął Doolb.

-Będę czekał – wyszczerzyłem zęby – Może w nocy… znajdę jakieś łóżko.

-Jesteś obrzydliwy – Doolb splunął po czym odwrócił się na pięcie i odszedł za Pride’m.

Nowe znajomości? Świetnie, może kiedy indziej się przydadzą. Hahahaha… żartuję.

Niestety nie mogłem już spokojnie przejść nie zauważony. Kurde! Żeby to jeszcze było na kim oko zawiesić! To jest prawdziwy ból!

 I w jednym momencie nagle dosłownie wszystko ucichło. Nawet szepty demonów i wiedziałem, że osiągnąłem to co chciałem, więc szczerząc kły odwróciłem się. Za mną stał nie kto inny, jak nie podobno najsilniejszy z Fonosów.

-Yo, Noxium – wybuchnąłem śmiechem.

Jego zielone oczy rozbłysnęły jak dwie latarnie. Cóż… co kto woli, ja tam się cieszę, że nie jestem śmiertelnikiem i takie światło niespecjalnie mnie razi.

-Kundel – wycedził z obrzydzeniem – Wypad.

-Och ciebie też miło widzieć! – Wybuchnąłem śmiechem – Tak jakby można byłoby za tobą zatęsknić!... Gdyby nie to, że takie z ciebie skurwysyn.

-To nie jest miejsce dla ciebie, kundlu.

-Ach rozumiem, impreza dla wybranych? A zdajesz sobie sprawę, że z moją mocą mogę podpalić to miejsce?

-Spróbuj szczęścia, kundlu – wyszczerzy kły i uderzył mnie pięścią w szczękę.

Okej. Spoko. Nie spodziewałem się takiej głupoty z jego strony. Najbliżej stojące demony cofnęły się o kilka kroków, a ja wybuchnąłem śmiechem.

Jaki on durny. Przecież doskonale wie czemu tu jestem. Na moje serce, jaki on jest durny!

-Co się ryjesz? –Warknął – Bycie masochistą tak cię rajcuje?! Może to wykorzystam?

-Spróbuj szczęścia –naśladowałem ton jego głosu.

-Och jakim ty jesteś gówniarzem, Percussus… niewyżyty kundel, to nigdy dobrze nie wróżyło.

-I kto to mówi? –Wybuchnąłem śmiechem – Chciałem tylko zauważyć, że to ty złamałeś reguły Eris! –Otarłem oko – Ty! Ten który tak bardzo podlizuje się samej bogini!

Zapadła cisza. W sumie o to mi chodziło, chciałem wywołać zamieszanie.   Muszę przyznać, byłem już nieco znudzony… zabiłem jakiś tydzień temu jakąś rodzinę, łącznie z dziećmi, zgwałciłem kilka kobiet, przespałem się z kilkunastoma facetami… to wszystko robiło się powoli nudne… więc czemu miałbym trochę nie zabawić się kosztem moich braci? No właśnie? Czemu by nie.

-Tak? W takim razie powiedz mi ile ty masz dzieci – zaśmiał się cicho.

-No wiesz, nie liczę – wzruszyłem ramionami – Większość już zabiłem, tak po dziesięciu przestałem liczyć.

Noxium przewrócił oczami, usłyszałem czyjś śmiech, ale nie zlokalizowałem który z Fonosów docenia mój humor.

-Kundlu, jak ty podskakujesz.

Zmrużyłem oczy i złapałem Noxiuma za jego koszulę.

-Cóż… może lubię?

-Ta… Możemy w takim razie pogadać. Na osobności.

-Jak łaskawie – puściłem go – Co? Noxium? Wyrabiasz się? – Uśmiechnąłem się złośliwie.

-Kundlu, jesteś drażniący. Próbujesz mnie wkurzyć, albo ktoś ci przyjebał i trochę ci się w mózgu poprzestawiało.

Spojrzałem na niego spode łba. Tak na szybko… co ja w sumie teraz próbuję osiągnąć? Nie, nie prześpię się z kimś takim jak on… odpowiedziałem więc:

-To pierwsze – złożyłem ręce na piersi – Trochę tu tłok. Wiesz co? Fajnie się gadało, ale…

Złapał mnie za ramię.

-No właśnie – uśmiechnął się fanatycznie – Chcę z tobą pogadać, Percussus.

† † †

Ziewnąłem lekko. Poszedłem za Noxiumem z czystej ciekawości, prowadził gdzieś w podziemia świątyni. Nie odpowiadał mi. A ja szedłem tylko i wyłącznie po to by zaraz sobie pójść. Po prostu się nudzę. Ale z jakiegoś powodu czułem niepokój, może powinienem się jednak wrócić. Z Noxiumem nigdy nic nie wiadomo, a niestety moja obecna moc nie jest w stanie go nawet ruszyć. Igram z ogniem… a ja bardzo lubię ogień.

W końcu dotarliśmy do jakiegoś pomieszczenia. W sumie nawet nie muszę się rozwodzić nad wyglądem, ponieważ jedyne co tutaj było to biurko… i oczywiście było w pizdu ciemno.

-No uroczy gabinecik – westchnąłem – Cholernie uroczy, ciemny i w ogóle… w sumie wiesz? Idealne miejsce na randkę. 

Noxium usiadł przy biurku. A ja nagle poczułem się jakoś inaczej… to było dziwne uczucie, a ja zazwyczaj nic nie czuję.

-Kurwa… - jęknąłem – Noxium… - zacząłem przesłodzonym głosem – Słuchaj chcę się trochę zabawić, więc wiesz… nie mam wielkiej ochoty siedzieć w podziemiach jakiejś zapchlonej świątyni.

-Gówno mnie to obchodzi – demon wzruszył ramionami – Powiedz mi skąd wiesz o tym, że niby złamałem zasady?

Wybuchnąłem śmiechem. Więc o to się rozchodzi!

-A co? Boisz się? Boisz się Noxium – zasyczałem mu do ucha.

-Powiedz, kundlu.

-Och no wiesz, ostatnio miałem pod sobą takiego chłopaczka – uśmiechnąłem się i usiadłem na biurku – W sumie był śmieszny. Głośny. Ale miałem pewne wrażenie, że go skądś znam… wiesz, białe włosy, zielone oczy… a później dowiedziałem się, że ma demoniczną krew. Ładnie to tak oszukiwać Eris, Noxium?

Noxium zginał w dłoniach jakąś kartkę papieru, zachowywał się jakby ta czynność całkowicie go pochłonęła. No cóż… a ja śmiałem się głośno. Bawił mnie fakt, że demon który wyjaśniał wszystkim zasady i niby tak je przestrzegał, miał dzieciaka z pierwszą lepszą śmiertelniczką.

-A wiesz co się stało z tym dzieckiem? – Spytał po chwili.

-Niespecjalnie mnie to interesuje, Noxium – przyznałem – Zabawiłem się i poszedłem.

-Popełnił samobójstwo.

-No cóż… przykro – wyszczerzyłem zęby – Znaczy byłoby mi przykro, gdybym czuł jakąkolwiek stratę ale rozumiesz.

Noxium obrzucił mnie lekko psychopatycznym spojrzeniem. Poprawiłem jedynie kucyk i wzruszyłem ramionami. Czy naprawdę właśnie to miało mnie przerazić? Miałem zacząć ryczeć? No chyba niee… To bardziej mnie bawiło, lubię jak ludzie cierpią… naprawdę sprawia mi to przyjemność.

-Ojej, nie mów mi proszę, że to cię boli, Noxium – wyszczerzyłem zęby – Biedny demonik… zabiłem ci syna?

Wybuchnąłem śmiechem, naprawdę byłem znudzony. I w tym momencie Noxium zapoznał mnie bliżej z podłogą, ale ciągle zwijałem się ze śmiechu… gdybym umiał, zacząłbym z tego śmiechu płakać.

-Proszę cię! Nie mów mi, że trafiłem w twój słaby punkt tak z dupy!

-Nie mam słabego punktu – pstryknął palcami – Ale ten dzieciak był mój, rozumiesz to? A moich rzeczy się nie tyka.

-No cóż… za późno – chciałem otrzeć oczy ale zdałem sobie sprawę, że nie jestem w stanie ruszyć dłońmi były jakby związane – Och świetnie się bawisz, widzę.

-Jeszcze nie zacząłem. Idąc oczywiście tokiem twojego codziennego rozumowania – uśmiechnął się.

Wytrzeszczyłem oczy.

-Chwila, chwila – prychnąłem – Ty chyba nie chcesz…

-Może – wzruszył ramionami i przyłożył mi swoją stopę do gardła – Lubisz chłopaków, ale żaden cię jeszcze nie przerżnął, to będzie dosyć… ciekawe, nie sądzisz?

Zaśmiałem się cicho.

-Nie masz do tego jaj, Noxium.

-A chcesz się przekonać?

Przewróciłem oczami.

-Cóż… a myślałem, że tylko ja lubię się tak bawić, tobie nie wystarczy fakt, że nic ci nie jestem w stanie zrobić? Naturalnie tymczasowo…

-Mnie? Mnie może nie. Ale po pierwsze może przestaniesz się panoszyć, kundlu. A po drugie zabicie ciebie byłoby zbyt łatwe.

-Nie można zabijać swoich braci – wyszczerzyłem zęby.

-Oj kundlu… jak ty mnie wkurwiasz.

-Nędzna gra wstępna – wzruszyłem ramionami – Jak tak ci zależy, pokażę ci co i jak. Chcesz? Tylko wiesz… będziesz na dole i tak dalej.

-Nie, nie, nie, kundlu – wybuchnął śmiechem – być może jeszcze nie zauważyłeś, ale to ty będziesz na dole i nie ma innej szansy… tym razem to ktoś się trochę zabawi… co ty na to?

Prawdę powiedziawszy nie miałem pojęcia jak zareagować. I mówię serio… nie miałem pojęcia co odpowiedzieć, przez tyle lat... kurde... ktoś mnie zgasił.

-Jesteś dobry Noxium, wiesz?

Demon w końcu przestał trzymać mnie stopą za gardło i po chwili usiadł obok mnie.

-Mów dalej.

-Mam cię komplementować? – Prychnąłem – To nie jest sen, Noxium. Po prostu udało ci się mnie związać, teraz leżę na podłodze kompletnie bezbronny… to przyjemne uczucie prawda? – Wyszczerzyłem zęby – Zawsze mnie podnieca taki widok. Jak to ja mam władzę, prawda? Z tobą też jest tak teraz. Przyjemne uczucie, prawda?

-Percussus… kundlu, czy tobie to w ogóle przeszkadza? – Jego oczy błyszczały się fanatycznie.

-Tak – odpowiedziałem – Ale przespałem się już z tyloma osobami, że wiem co mi zrobisz za chwilę. A ja przypominam ci, że nic nie czuję – uśmiechnąłem się tryumfalnie.

-Ta… nic nie czujesz – Noxium nagle wybuchnął śmiechem.

Nie do końca wiedziałem z czego się śmieje.

-A ja ci przypominam, kundlu, że to ja sprawiam, że ludzie cierpią… a ty po części ciągle jesteś człowiekiem.

Uśmiech na mojej twarzy zbladł.

-I co się nie śmiejesz kundlu? – Dotknął mojego policzka tą swoją brudną łapą – Teraz masz dopiero zabawną minę.

-Wiesz co? Nie dotknąłbym cię nawet piętnastometrowym kijem – wycedziłem – Myślałem, że z wzajemnością.

Pochylił się nade mną.

-Z wzajemnością, ale dzisiaj dzień dobroci dla zwierząt, kundlu.

***

Naprawdę po raz pierwszy żałowałem faktu, iż bycie demonem takie jest! Są silniejsi i są słabsi, niestety gówno mogę w takiej sytuacji z demonem, który bądź co bądź zawsze jest i będzie lepszy!

Być może mniej bym się wyrywał gdyby to nie był Noxium. Ale powtarzając… jego kijem bym nie dotknął, jest obrzydliwy i tyle.

-Nie wiem co tak wszyscy w tobie widzą – westchnął patrząc na moje całkiem nagie ciało.

-Cóż w porównaniu z tym czym ty możesz się poszczycić, jestem naprawdę przystojny – wycedziłem.

Noxium zdzielił mnie po twarzy.

-Coś powiedziałeś?

-Ta… - warknąłem – Że wyglądasz jak bezdomny.

-To twój problem – wsunął swój język w moje usta.

Gdybym nie był sobą to starałbym się go ugryźć… ale, że jestem sobą i kocham pocałunki z językiem to…

Dobra przyznam się bez bicia, jestem podniecony, ale fakt pozostanie faktem… w życiu nie podnieci mnie bycie na dole. No kurwa, nie!

-Ojej – Noxium wybuchnął śmiechem miziając mnie swoimi szponami – Naprawdę tak łatwo cię podniecić?

-Wiesz co? Zrobię ci kiedyś z dupy jesień średniowiecza, tylko musiałbyś…

Ponownie oberwałem w twarz i to było… dziwne. Poczułem ból… od setek lat tego nie czułem… wrzasnąłem na całe gardło i siłą woli roztrzaskałem krzesło stojące całkiem blisko, na drobniutkie kawałki.

Żaden skurwysyn nie będzie upodabniał mnie do śmiertelników!

-Kundlu – rozchylił lekko moje nogi – Być może jeszcze nie zdajesz sobie sprawy, ale tym razem to ja się będą bawić. Raz jeden.

Moja mina ponownie zrzedła kiedy poczułem jak z początku nieco niezdarnie, ale w końcu z sukcesem we mnie wszedł. Ryknąłem po raz kolejny, próbując się wyrwać, ale Noxium tylko posunął się głębiej.

-No i jak to jest? – Śmiał się fanatycznie – Co, kundlu? Jak to jest?

Zacisnąłem wargi, brakuje mi tylko się teraz odezwać. Najgorsze było w tym wszystkim to, że nie potrafiłem się w tej sytuacji odnaleźć, nie byłem w stanie sam się poruszyć, a miałem ogromną ochotę zdzielić Noxiuma i zrobić mu to samo co on robił mi.

W sumie to po raz pierwszy zrozumiałem jakie to szczęście być na górze…

Rozchylił moje nogi jeszcze bardziej, pochylił się nade mną i spojrzał mi prosto w oczy.

-To co kundlu? Czemu milczysz?

Chciałem odwrócić głowę, ale złapał mnie z całej siły za podbródek.

-Śmiesznie wyglądasz – zaśmiał się – I pomyśleć, że jesteś jednym z potężniejszych demonów, co kundlu?

-A ty nieudolnie mnie naśladujesz – zaśmiałem się słabo, moją wypowiedź niestety zalała fala tego całego bólu… naprawdę mu przypierdolę – Ha…! – Miałem ochotę splunąć mu w twarz - wiesz?

-Ale uroczo jęczysz – wpoił się w moje usta – Może gdybym był śmiertelnikiem, gotów byłbym się w tobie zakochać. Na szczęście mi to nie grozi, kundlu.

-Coś… sugerujesz? – wydyszałem.

Noxium wybuchnął śmiechem i zaczął poruszać się we mnie szybciej.

-Oczywiście, kundlu. Jesteś słaby, ponieważ nie pozbyłeś się swojej śmiertelności – zmrużył lekko oczy – W sumie to śmieszne… jesteś w dalszym ciągu tym czego nienawidzisz.

-Ja śmiertelnikiem? – Zacisnąłem oczy – No chyba nie.

-W każdej chwili możesz przestać być demonem – ponownie zagęścił swoje ruchy – Co wtedy?

Jak ja się cieszę, że potrafię się opanować.

-Wtedy już dawno będziesz martwy.

-Chciałbyś, kundlu. Ale ja będę żył wiecznie.

-Jaaasne – zaśmiałem się słabo.

Noxium po chwili doszedł… oczywiście we mnie, dostanie za to dodatkowo… ja, niestety, zaraz po nim również doszedłem.

***

Walnąłem rasowo głową opadając bezwładnie na podłogę. Zaś sam Noxium wyszedł ze mnie i spojrzał na mnie z góry.

-Wyglądasz całkiem jak śmiertelnik, kundlu. Zachowujesz się jak dziecko. Jesteś pewny, że jesteś taki niepokonany?

-Wiesz co? – Zaśmiałem się cicho – Tak – usiadłem, przestałem już czuć jakikolwiek ból – I właśnie dlatego cię zabiję.

Noxium wybuchnął nieopanowanym śmiechem i pochylił się nade mną.

-Więc spróbuj mnie teraz uderzyć.

Splunąłem mu w twarz.

-Nie. Nie teraz – wyszczerzyłem zęby – Zabiję cię, kiedy stanę się od ciebie potężniejszy. I zapłacisz za wszystko – cedziłem każde słowo – Za wszystko, rozumiesz? – Śmiałem się głośno – Mnie się nie poniża, niestety dla ciebie już na to za późno… zabiję cię, skurwysynie. 

***

Yo ludu! Tak więc jeszcze raz przepraszam za zjebanie tego one-shota xD Ale trzeba coś dodać ;^;  Tak zua córka Plutona ;_; 

I ogólnie nie jestem zadowolona z tego o-sa, ale z o-sów nigdy nie jestem zadowolona, także ten... 

Nieważne... 

Za kilka godzin dodam kolejny o-s nie mój, ale jakby co to możecie się szykować i tradycyjnie... pozdrawiam!