ROZDZIAŁ XXIX

Także tak... dedykuję rozdział Gray Rose

Bo mi się załamuje na asku, więc masz ten rozdział w ramach

drobnych pocieszeń, na przyszłość i w ogóle. 

Dzięki, za Twoje komentarze i ogólnie to jesteś zbyt zajebista by 

nie dawać Ci dedyków!

Także pozdrawiam Cię bardzo, bardzo serdecznie! 

Rozdział XXIX. Ostrzeżenie demona

Ψ PERCY Ψ

No to było takie… kurde co jest?!

Zupełnie jak z jakiś przygód fantasy, czas się zatrzymał, tylko nie dla mnie. No… Nie wiem za bardzo co się działo i z Orkanem w dłoni zacząłem bardzo powoli się rozglądać. Miałem wrażenie, że wpadłem jakby w jakiś wir czy coś, zbyt gwałtowne ruszenie się sprawiało, że wszystko falowało mi przed oczami.

Najgorszy był moment kiedy zdałem sobie sprawę, że jednak nie tylko dla mnie czas stanął w miejscu. Usłyszałem czyjeś delikatne kroki, ale nie byłem w stanie dostrzec skąd ten odgłos dochodzi. Rozglądałem się jak szalony ale nikogo nie dostrzegałem.

I w momencie kiedy myślałem, że chyba przebywanie z kimś takim jak Shepherd czy Sibi, źle na mnie wpływa usłyszałem za sobą cichy śmiech… niewiele myśląc zamachnąłem się Orkanem, który rąbnął prosto w wyciągnięty w moim kierunku czyjś palec… wcale nie zamachnąłem się z taką siłą, ale… cóż no mówiąc prosto mój miecz go odciął, to nie był najprzyjemniejszy widok.

I dopiero wtedy spojrzałem z kim mam do czynienia.

Możecie się ze mnie śmiać, ale sporo czasu zajęło mi najpierw ustalenie czy mam do czynienia z mężczyzną czy z kobietą. Bo przede mną nie stał potwór, przynajmniej na pierwszy rzut oka na niego nie wyglądał… Po chwili ustaliłem, po nieco mocniejszych rysach twarzy, że to jednak facet… Ubrany w długą skórzaną kurtkę, rozpiętą lekko i odsłaniającą jego nagą klatkę piersiową (na dobrą sprawę mogłem poznać po tym, ale chyba nie chciałem gapić się pierwszej lepszej osobie w odsłonięty dekolt, czy jak to się nazywa), na nogach miał coś w stylu czerwonych dosyć obcisłych spodni, a przynajmniej tak twierdzę po kawałku jaki widziałem, gdyż praktycznie buty tego… Yyy… chłopaka, sięgały mu ud… na dodatek były to buty na szpilkach… nie, nie, po prostu na obcasie.

Twarz miał drobną i mówię absolutnie serio. Patrzył się na mnie bez najmniejszego zdenerwowania, wielkimi, czerwonymi oczami… i szczerze? Miał cholernie damskie usta. Aha, no i jeszcze miał w ciul długie, blond włosy, spomiędzy których, w okolicach czoła (może nieco wyżej) wyrastało coś na kształt brązowych rogów.

Nie rzucił się na mnie. A przecież no słowo daję odciąłem mu palec! Wzruszył tylko ramionami i po chwili westchnął. Spojrzałem mu prosto w oczy i… kurka! No jeszcze się do mnie uśmiechnął. I to takim… pięknym, nieudawanym z żadnej strony uśmiechem… prawdopodobnie gapiłem się na niego jak zahipnotyzowany, bo zaśmiał się cicho i po chwili odezwał ciepłym i równie czarującym głosem:

-Jeśli przejmujesz się tym, to zaraz się zregeneruję – pokiwał głową – Już nie raz herosi mnie atakowali, ale niestety jestem zmuszony obawiać się, że wasza broń nie wyrządzi mi większej krzywdy – podrapał się w kark.

Teraz zrobiło mi się głupio. Zacząłem jąkać się jak jakiś pijaczyna, wymachując przy tym kompletnie bezwiednie Orkanem.

-No już – złapał mnie za dłoń która tak jakby się kompletnie mnie nie słuchała, po czym skierował miecz w dół – Trochę wyluzuj.

-J-jasne – wyjąkałem.

Miałem głupie pytanie na końcu języka, a mianowicie „Czym jesteś?”, ale zabrzmiało to idiotycznie nawet w mojej własnej głowie, więc szybko przełknąłem to pytanie, kolejnym jakże błyskotliwym stwierdzeniem z mojej strony było to, iż z niewiadomego powodu wpadłem na pomysł, że to jest anioł czy coś w tym guście.

-Jesteś Percy Jackson – uśmiechnął się w końcu ponownie – Bardzo chciałem ciebie poznać, wiesz? Właściwie to nawet chciałem z tobą porozmawiać kiedy walczyliście z Gają, ale… to nie był najlepszy pomysł – rozejrzał się ostrożnie.

-Mam rozumieć, że mnie obserwowałeś? – Spytałem nie kryjąc szoku – Znaczy jestem dosyć popularny półbogiem, ale nie sądziłem, że może mnie obserwować… Yyy…

-Nazywam się Vile – odparł tym samym przyjemnie ciepłym głosem, którego mógłbym w sumie słuchać godzinami… trochę jak męska wersja Afrodyty – I można powiedzieć, że chciałem cię ostrzec.

Zmrużyłem oczy… dobra. Czas się zatrzymał więc chyba mamy trochę czasu na ostrzeżenia. Nawiasem mówiąc teraz się zastanawiam czy to nie bóg, chociaż o żadnym takim bogu nie słyszałem.

-Noo tak, miło poznać – wyszczerzyłem idiotycznie zęby – Ten… przed czym?

Vile uśmiechnął się do mnie, pstryknął palcami i wtedy… musiałem kilkakrotnie zamrugać oczami… w jednej chwili czas ponownie ruszył ale… wszystko płonęło. Wszystko. Mój dom. Mój obóz, stał w płomieniach.

-Co…? – Zrobiłem kilka kroków w tył.

Vile opierał się o najbliższe płonące drzewo i przyglądał się temu jakby nigdy nic. Jego włosy poruszały się w rytm gorącego wiatru.

-To da się zmienić – uśmiechał się jakby nigdy nic – I nie powinienem ci tego mówić, ale… nie lubię cierpienia w przeciwieństwie do moich braci.

-To jest wizja! Prawda?! – Nogi odmawiały mi posłuszeństwa i opadłem na kolana.

-Teraz? Tak – odpowiedział ze spokojem i spojrzał na mnie poważnie – Nie zależy to całkowicie od ciebie, ale jeśli w najbliższym czasie dobrze wybierzesz to nic się nie stanie. Ale musisz…

-Kim ty jesteś?! Ale poważnie! Bogiem?! – Nie wytrzymałem. Nie lubię kiedy ktoś mi coś każe, a ja nie wiem kim jest.

Vile spuścił wzrok i odpowiedział po chwili wahania:

-Jestem Fonosem. Demonem morderstwa po za wojną, ale moją domeną jest naiwność oraz czas.

-D-domeną? Demonem? – Wyjąkałem.

-Teraz chcesz o tym rozmawiać? – Vile rozejrzał się – Cóż… Każdy demon ma swoją domenę, nawet jeśli jest z góry nałożona na gatunek, jak w przypadku Fonosów, to nawet pomimo tego, iż wszyscy zajmujemy się morderstwem, każdy ma inną domenę… Cierpienie, oszustwo, kłamstwo, tchórzostwo… mi przypadła naiwność i czas – uśmiechnął się lekko.

Chwilę trwało nim wszystko do mnie dotarło. W między czasie Vile ponownie przywrócił stary, nie płonący obóz.

-I przyszedłeś tylko po to?

-Nie, chciałem jeszcze kogoś zobaczyć – spojrzał w niebo – Ale ta osoba raczej nie chce widzieć mnie… to bez różnicy – machnął dłonią – Ja wiem który wybór sprawi, że losy wszystkich herosów potoczą się jak się potoczą, dlatego zrozum, od twoich przyszłych wyborów zależeć będzie przyszłość obozu i osób w nim się znajdujących.

-Dlaczego znowu ode mnie? – Jęknąłem.

-Bo jesteś dosyć ważny – odpowiedział – Z resztą nie tylko od ciebie, ale jeśli ty ruszysz planszą, los zacznie spadać niczym domino.

To trochę zaczyna robić się dziwne, jak bardzo wszystko musi zależeć ode mnie. To trochę zbyt wielka presja.

-To twój dom – Vile podszedł do mnie, złapał mnie za podbródek i uniósł lekko moją głowę – Będziesz go chronił, prawda?

-Zawsze tak będzie – odpowiedziałem.

-Więc jeśli obóz ci domem, to obozowicze rodziną. Traktuj ich jak rodzinę, każdego bez wyjątku.

-I tyle? Skąd mam wiedzieć, że…

-Jestem naiwnością – zaśmiał się cicho i klęknął przede mną – może jestem jak dziecko, ale jeszcze nigdy nie wynikło z tego coś złego dla was… śmiertelników.

-Mimo to…

-Ale jestem też demonem – kurde on mi w myślach czyta – Nigdy nim nie chciałem być, więc tu również zostawiam temat zamknięty.

Zaśmiał się ciepło.

-Więc co Percy? – Wyciągnął do mnie rękę – Postarasz się to zmienić.

-Zrobię wszystko by to się nie spełniło – odpowiedziałem z powagą i złapałem go za dłoń.

Vile okazał się być cieplejszy niż po demonie mógłbym się tego spodziewać. Pomógł mi wstać, po czym skłonił się lekko i wtedy przyszło mi do głowy jeszcze jedno pytanie:

-Masz w tym jakiś jeszcze inny cel, co nie?

-Widzisz umiesz ruszyć głową, nie jak ci to wypominają – westchnął cicho – Tak. Przez ten pożar mogę stracić coś naprawdę dla mnie cennego… i nie pytaj – uśmiechnął się – Jeszcze się spotkamy Percy, prawdopodobnie szybciej niż byś mógł się spodziewać. A… i nie wspominaj o tej rozmowie, nie chcę lawiny wypadków.

Ψ Ψ Ψ

Leżałem na wznak w domku Posejdona. Jasmine też nie spała, słuchała przez mp3 muzyki i raz po raz wydzierała się krzycząc coś w stylu „YEAH!!!”, ale to moja siostra, nikt nie mówił, że będzie cicha.

Myślałem o tym co powiedział mi ten Vile. Niby skąd mam wiedzieć która z moich decyzji przesądzi o losie mojego domu… muszę ten dom chronić to jasne… ale jak? Jak? Ale zrobię co w mojej mocy! Na pewno!

Zostaje jeszcze kwestia Nico. A jeśli to o niego chodzi? Muszę jak najszybciej się z nim pogodzić… z resztą… ja go cholera kocham! Muszę się z nim pogodzić, czy przez wzgląd na obóz czy też na samą naszą relację…  ale jak? Tyle już żyję (nie, żebym narzekał) a w tej kwestii ciągle jestem nieporadny jak dzieciak.

Ale najpierw powinienem odpocząć… prześpię się, jutro postaram się pogadać z Nico, a jeśli go nie będzie, wyciągnę go i z Podziemia i porozmawiam.

◊TOPAZ◊

Jak tylko wróciłem do swoich czterech ścian mogłem wreszcie zrzucić maskę, że wszystko jest dobrze, że czuję się świetnie… nie. Czuję się okropnie.

Jestem poniżony. Cholernie poniżony i w takich chwilach mógłbym zadawać sobie oklepane pytanie „Dlaczego ja?”, szczerze już go sobie nie zadaję… nie opłaca się… nie ma sensu… i tak nic nie zmienię. Może powinienem się przyzwyczaić? Może taka powinna być kolei rzeczy? To nie ma, kurwa żadnego sensu!

Leżałem na swoim łóżku, nawet nie zdjąłem ciuchów, miałem ochotę tu przeleżeć aż ten piekielny świat się skończy. Nie chciałem ich widzieć, nie chciałem z nimi rozmawiać… oni wszyscy tylko i wyłącznie się bawią… bawią się moim kosztem. Zawsze tak było. Zawsze. Percussus mnie ostrzegał, a ja durny zastanawiałem się czy mogę mu ufać… gdybym zaufał nic by się nie stało. On się o mnie troszczy. Na swój własny sposób. Czasami tylko przegina z nauką. Ale się troszczy. Jak inaczej to wytłumaczyć?

Teraz nawet nie buntowałem się gdy czułem jak mnie obejmuje od tyłu. Czułem jego zimny oddech na karku, oraz jego lodowate dłonie przesuwające się po całym moim ciele… nie obchodziło mnie to. Nie obchodził mnie nawet jego fanatyczny szept:

-Jesteś tylko mój. Tylko mój. Nikt więcej już nigdy cię nie tknie. Jesteś tylko i wyłącznie mój, kociaku – powtarzał to co kilka minut.

Jego głos, chociaż tak lodowaty, przyjemnie dźwięczał w głowie. Przynajmniej wiedziałem, że on… że ktokolwiek jest teraz przy mnie.

Dzisiaj nic mnie nie obchodziło. Pozwalałem mu robić sobie ze mną co żywnie mu się podoba, lecz mimo to nie zrobił mi nic wielkiego, być może nawet próbował, ale po chwili odpuszczał i w końcu dla odmiany wyszeptał mi do ucha coś innego:

-Kociaku, robisz się lodowaty.

Westchnąłem cicho i tylko pokiwałem głową. Znowu czułem jego dłonie, ale niebyły już takie zimne, były całkiem… przyjemne. Sprawnie i naprawdę szybko pozbawił mnie większości ubrań, po czym sam położył się na plecach, a mnie zmusił abym leżał na nim. I tak minęła może godzina, w półśnie, z głową położoną w miejscu gdzie powinno być serce, a nie czułem nic… Percussus obejmował mnie delikatnie, raz po raz przeplatając moje włosy w swoich szponach.

Z jednej strony czułem się bezpiecznie, z drugiej nie potrafiłem zasnąć. Bałem się? Nie do końca. Użyłbym bardziej słowa obawiałem i niestety Percussus to czuł. Prawdopodobnie go to bawiło, jak zawsze z resztą, a jednak zdecydowałem mu się zaufać.

-Kociaku – poczułem jak jego dłonie unoszą lekko moją głowę, spojrzał mi prosto w oczy – Śpij już. Jesteś moją własnością. Nikt inny cię nie dotknie. Zabiję każdego kto spróbuje. Każdego. A teraz śpij, kociaku.

I to jest ten moment w którym moja ogólna niechęć do wszystkiego zaczęła się odzywać. Gdybym myślał teraz tak jak zwykle wyrwałbym mu się i zaczął wrzeszczeć, ale tak tylko ponownie położyłem głowę na jego klatce piersiowej i przymknąłem oczy.

Po chwili poczułem jak demon okrywa mnie i jednocześnie siebie, kołdrą i jakoś od razu zrobiło mi się cieplej. Ta noc nie minęła tak źle. Percussus mi nic nie zrobił, czułem się bezpiecznie, a jednocześnie niepewnie i tylko to spędzało mi sen z powiek, ale sam Percussus po chwili już nawet nie szeptał nic o tym, że do niego należę. Ruchy jego dłoni ograniczyły się w końcu tylko do moich ramion i po chwili objął mnie sen.

Ciężko powiedzieć co mi się śniło. Nie wyglądało to na proroczy sen, bardziej ciche marzenie o tym by wszyscy którzy kiedykolwiek mnie skrzywdzili zginęli. Zasypiałem myśląc o tym, śniłem o tym i nawet po tym gdy się obudziłem nie umiałem oderwać się od tych myśli… zaczynało się to robić moją małą obsesją.

◊ ◊ ◊

Kiedy całkiem się obudziłem okazało się, że nigdzie nie mogłem zlokalizować Percussusa. Być może byłem jeszcze zbyt zaspany by myśleć nie mniej wydarłem się na całe gardło:

-Percussus!

Nie wiem jaka rzecz jest w tym imieniu, że jego wołanie, nawet gdy demon nie odpowiada, mnie uspokaja, nie mniej Fonos odezwał się w mojej głowie.

Kociaku, daj mi również odpocząć.

Ciągle się regenerujesz?

W dalszym ciągu. Nie myśl sobie, że zmiażdżone serce, nawet jeśli nie bije, łatwo naprawić.

Nigdy nie miałem zmiażdżonego serca – odpowiedziałem opadając na poduszkę.

Nie, dosłownie nie miałeś, ale… - Percussus urwał.

Ale co?

Jestem zmęczony, kociaku. Daj mi odpocząć.

I tyle się odezwał. Znaczy nie chciałem mu przeszkadzać. Jestem niemal stu procentowo przekonany, że jego „sen”, nie jest taki jak mój czy kogokolwiek innego, ale najwyraźniej hałas rozbudzał go w równym stopniu co każdego śmiertelnika. A budzenie Percussusa nigdy nie było zbyt dobrym pomysłem.

Zastanawiałem się co zrobię jak wrócę do obozu. Cóż… to było raczej do przewidzenia, że nie będę miał ochoty się z nikim widzieć… tak reaguję i nie umiem nic na to poradzić. Być może też byłoby inaczej gdybym się źle nie czuł, ale chwili kiedy miałem mroczki przed oczami i każdy zbyt gwałtowny ruch kończył się zawrotami głowy, naprawdę nie widziałem nic złego w leżeniu w łóżku i gapieniu się w ten zapchlony sufit.

Na zewnątrz było ciepło. A mimo to, iż temperatura w domku powinna być tylko lekko niższa, to czułem się jak w środku zimy, nie narzekam na zimno, ale jednak… dobra narzekam.

Minęła jakaś godzina spędzona na zakopywaniu się coraz głębiej i głębiej pod kołdrę aż w końcu Percussus się odezwał:

Masz zamiar tak spędzić resztę życia, kociaku?

Prychnąłem cicho.

Nie, źle się czuję – odpowiedziałem – Akurat ciebie nie powinno to dziwić.

Nic nie powiedziałem, kociaku – Percussus wybuchnął śmiechem.

Chcesz czegoś konkretnego?  - Warknąłem.

Widzisz kociaku -  zaczął powoli – Nie wiem czy pamiętasz, ale Noxium ci raczej o tym przypomniał, że kiedy uratowałem ci tyłek… dosłownie i w przenośni… i wtedy zresztą po raz pierwszy opuściłem twoje ciało, musiałem się zregenerować.

Jakiś zimny dreszcz przebiegł mnie po plecach.

Wtedy po prostu… chciałem sprawdzić czy potrafię się zregenerować z twoją pomocą – zaśmiał się cicho – Ale wiesz? Tym razem nawet jakbym chciał nie potrafię się samodzielnie zregenerować.

Do czego zmierzasz? – Spytałem chociaż znałem odpowiedź.

Och, no wiesz kociaku… Jeśli szybko się nie zregeneruję będę bezużyteczny, a tego oboje nie chcemy więc pozwól mi…

Chyba sobie kpisz – warknąłem.

Jestem bardzo poważny, kociaku – zaśmiał się.

W tym momencie straciłem czucie w nogach… prawdopodobnie Fonos wiedział, że miałem zamiar w tym momencie zwiać z domku… nienawidzę tego jak on w ten sposób pogrywa… w ogóle nie rozumiem czemu tylko w taki sposób potrafi się regenerować!

Widzisz kociaku? Muszę cię chronić, prawda? A, żeby cię chronić muszę mieć siły. A jesteś mój, kociaku. Tylko mój. Rozumiesz, jesteś moją własnością, kociaku. Ja bardzo dbam o swoje rzeczy. Kociaku…

Oficjalnie mogę uznać ten dzień za szczęśliwy. A przynajmniej z tego względu, iż usłyszałem łomotanie do drzwi… Percussusa to wyrwało z tego, jego chorego transu, więc tym razem nie czekając na podłodze jak ostatnia ciota, podbiegłem do drzwi i je otworzyłem.

To była Feli. Ledwo się powstrzymałem przed rzuceniem się na nią z podziękowaniem, ale zachowałem pozory spokoju.

-Ta? – Westchnąłem cicho.

Feli podała mi coś zawinięte w serwetkę.

-Nie byłeś na śniadaniu – spojrzała na mnie przeszywającym wzrokiem – Wczoraj nic nie jadłeś, więc pomyślałam, że wezmę coś dla ciebie.

Uśmiechnąłem się drętwo, Percussus przeklinał pod nosem, no ale… o ile jeszcze wieczorem mógł zrobić ze mną co chciał tak teraz w dzień… no sorry ale nie.

-Ym… dzięki – wzruszyłem ramionami.

Ciemne oczy Feli zabłysnęły tym swoim tajemniczym, a zarazem ciepłym blaskiem.

-Coś nie tak? – Zmarszczyłem czoło. O ile rozmowa z Feli zwykle była nawet… w porządku, tak teraz byłem jej jednocześnie wdzięczny jak i miałem ochotę odejść najdalej od wszystkich istot żywych.

-Jesteś blady i masz sińce pod oczami – pokręciła ze zdenerwowaniem głową – Nie jesteś aby chory?

-Czuję się świetnie – warknąłem – Ale czy mógłbym…

-Znowu on?

-Hę? – Złożyłem ręce na piersi.

Oparłem się o framugę. Feli ma dziwny dar… czasami zachowuje się jakby czytała w myślach. No cóż…

-Wiesz o kim mówię, Topaz.

-Oj Feli, on tylko siedzi w mojej głowie, czasami za dużo gada… to dosyć gadatliwy facet – zaśmiałem się słabo.

Zaraz ci przyjebię, kociaku.

Feli uniosła wysoko brwi i uśmiechnęła się, ciepło a zarazem z niedowierzaniem.

-Gadatliwy? Tak, właśnie słyszę – pokręciła głową.

Nie wiem czemu tak zareagowałem, ale kiedy poczułem jej dłoń na swoim ramieniu natychmiast odskoczyłem. Bywa tak, że tracę nad sobą kontrolę i zdaję sobie z tego sprawę, później zazwyczaj tego żałuję, nie mniej nim zdążyłem się ugryźć w język ryknąłem:

-Nie dotykaj mnie, do cholery jasnej!

Prawdopodobnie usłyszał mnie cały obóz.

Feli spojrzała na mnie ze współczuciem. Zazwyczaj ludzie mieszają mnie z błotem po takim wybuchu, wiecie nikt nie lubi jak jakiś mizerny chłopak się na niego wydziera, ale na twarzy Feli nawet nie dostrzegłem cienia pogardy do mojej osoby.

-Topaz… chciałabym abyśmy wrócili kiedyś do jednej z naszych pierwszych rozmów.

-Przepraszam! – Wydusiłem.

Dziewczyna zignorowała to jakby to nie było ważne.

-Dobrze Topaz? Dzisiaj po południu, mógłbyś przyjść na arenę?

-Feli to nie jest dobry pomysł.

-Niedobrym pomysłem jest fakt, iż wiesz, że nie potrafisz się kontrolować, a nie chcesz temu zapobiegać.

-Może nie chcę? – Warknąłem.

-A może zacznij chcieć? – Feli pokręciła głową – Bardzo złe rzeczy dzieją się kiedy zaczyna się tracić kontrolę.

-Ja tylko nie lubię być dotykany.

-A zastanawiałeś się dlaczego? – Feli uśmiechnęła się z lekkim tryumfem.

◊ ◊ ◊

Nie miałem wielkiej ochoty zostawać teraz sam na sam z Percussusem. Nie teraz. Czułem się jak śmieć, owszem, ale jakoś nie miałem ochoty być ponownie „zabawiony”. To było takie dziwne… nikt na mnie nie zwracał uwagi, zazwyczaj każdy obozowicz przechodząc obok mnie wytrzeszczał oczy, a dzisiaj nikt.

Och… dodajmy do tego maksymalnie wkurwionego Percussusa, po prostu niebo.

Kociaku… ta laska… olejesz ją, prawda?

Nie twój interes.

Mój kociaku, mój.

Aż tak się o mnie troszczysz?

Kociaku nie troszczę się o nikogo bardziej niż o ciebie.

Ta… tak więc nie widzę problemu z pogadaniem z nią.

KOCIAKU! – Ryknął tak głośno, że na chwilę pociemniało mi przed oczami – Kociaku – powtórzył spokojniejszym tonem – ona tobą szamocze. To JA chcę dla ciebie jak najlepiej. Ona nienawidzi demonów, nie rozumie, że każdy jest inny. Ja nie chcę krzywdzić, chcę cię chronić. Tylko chronić, rozumiesz? Zawsze będę to robił, ale nie możesz jej zaufać.

Percussus ty nawet nie wierz, że brzmisz jak chory psychicznie. Idź spać.

Na dodatek sama ma kontakty z demonami – kontynuował jakby nigdy nic – Rozumiesz? Ona też nie jest niewinna.

Uratowaliśmy ją wtedy od tamtego demona. Więcej jej nie niepokoił, każdemu mógł się taki przypadek zdarzyć.

Tak… więcej już nie. A skąd wiesz, że to się nie powtórzy? Co jeśli…

Percussus czemu mam wrażenie, że coś kombinujesz?

Och kociaku… mój słodki, słodki kociaku. Nic nie kombinuję. Ale masz rację… spotkaj się z nią. Tak masz rację, nie mogę cię trzymać na smyczy.

Percussus?

Kociaku, po prostu bardzo się o ciebie troszczę.

 

αNATHANAILα

-No i ja wtedy, że w sumie mógłby się ubierać tak cały czas, a on wtedy…

-Rozumiem – westchnął Oscar i przerzucił następną stronę w opasłej książce którą swoim zwyczajem czytał.

Tak jakoś się na niego zapatrzyłem. Lubię na niego patrzeć kiedy czyta, robi przy tym taką minę, że nie sposób przejść obojętnie! Co nie zmienia faktu, że to mój brat, więc go nienawidzę.

Tak jakoś zrobiło mi się zimno. No i wiadomo wpadłem na jak zwykle bardzo skuteczny plan, by nie robiła mi się gęsia skórka… mianowicie położyłem głowę na kolanach brata… no dobra, to nie do końca są kolana… ale nikt nie musi o tym wiedzieć… I wtuliłem się w jego ciepły brzuch.

Oczywiście oberwałem kilkakrotnie i wkurzyłem Oscara, ale to nie moja wina, że on tak łatwo się denerwuje.

-Bracie, spadówa! – Ryknął.

-Nie – zaśmiałem się cicho i oberwałem ponownie książką.

Ale kiedy Oscar zdał sobie sprawę, że i tak się od niego nie odkleję dał mi spokój z okładaniem mnie po twarzy i wrzeszczeniem na całe gardło. Taki tam mój brat.

-Kiedy im powiemy? – Spytałem po chwili.

-Że mnie przytulasz? Nigdy.

-Okrutne. Ale wiesz o czym mówię.

-Nie wiem, Nat…

-Nazywam się Nathanail, do jasnej Anielki!

Oscar chrząknął cicho.

-Bawi cię to?

-Nie – odpowiedział pośpiesznie – Nathanail, nie wiem… szczerze powiedziawszy powiedziałbym to Percy’emu…

-Co ty masz z tym Percy’m? – Jęknąłem cicho – Ostatnio tylko „powiem Percy’emu… Percy powiedział… Percy zrobił… Percy nie powinien…”, Oooscar czemu nie mówisz tyle o mnie?

-Bo z reguły nie chcę mieć z tobą aż tyle wspólnego, na dodatek nie zbyt interesujesz się sprawami obozu, Nat… Nathanail – westchnął cicho – A kontynuując. Powiedziałbym Percy’emu jednakże Rafael natychmiast by się o tym dowiedział, a pamiętasz co mówił Matt…

Ta… Zaraz przed naszym pożegnaniem Matt rzucił przez ramię coś w stylu: Możecie rozgłaszać to pierwszym lepszym osobom, ale nie zdziwcie się jeśli wtedy pożegnacie się znacznie szybciej z życiem. To nie jest coś z czym może poradzić sobie wasz obóz, a zapewniam was, że między wami są tacy debile którzy rzucą się na wroga. Nie jestem wyrocznią, ale wielu zginie, to jest niemal pewne.

Nie uśmiechało mi się żegnać z życiem więc w sumie podzielałem teraz zdanie Oscara.

-Pamiętam. Wiesz co Oscar, skoro nie śpieszy nam się… - nie lubię o tym gadać więc postawiłem na szybką zmianę tematu – Ej… co masz w kieszeni? Uwiera mnie.

Oscar westchnął głośno, a ja wybuchnąłem śmiechem.

-Kalkulator.

-Taaa… jaaasne – śmiałem się jeszcze trochę – Oscar?

-Co? – Nie oderwał wzroku od książki, ale był wyraźnie zdekoncentrowany.

-Zastanawiałeś się kiedyś… co by było gdybyśmy nie byli bliźniakami?

-Byłoby cudownie.

-Prawda? Może byś mnie nie odrzucał i…

-Nie o to mi chodziło.

-Nie kochasz mnie – westchnąłem półżartem, półserio.

Oscar chwilę milczał, poprawił okulary i po chwili odłożył książkę i dopiero wtedy odezwał się bardzo ostrożnie:

-Tak, masz rację.

Moje serce tak nagle i na sekundę skurczyło się, że niemal miałem wrażenie, że zaraz przepołowi się na pół. Wcisnąłem swoje czoło mocniej w jego brzuch i zaśmiałem się… tak strasznie sztucznie.

-No nie musisz być taki szczery.

-Ale takie są fakty Nathanail, więc proszę… zejdź ze mnie.

Nie musiał powtarzać. Oderwałem się od niego i spojrzałem z największą wściekłością na jaką mogłem sobie pozwolić.

-Jesteś zbyt szczery! – Ryknąłem – Dlaczego chociaż nie możesz udawać, że cokolwiek do mnie czujesz!

-To byłoby głupie, bracie.

-Zawsze jestem dla ciebie! – Ciągnąłem dalej – Dlaczego raz nie może być na odwrót?! Dlaczego raz to ty nie możesz się dla mnie poświęcić?!

Oscar milczał. Wpatrywał się na mnie z tą swoją kamienną twarzą… jak on mnie denerwuje! Jak on mnie kurwa denerwuje!

Najgorsze było w tym to, że jego słowa rozdrapywały moje i tak ledwo co zakrzepnięte rany… to nie było miłe, miałem wrażenie, że coś od wewnątrz mnie się kraje.

-Nathanail…

-Wiesz co?! – Zerwałem się na równe nogi – Jak można być takim dupkiem?! Czego ty do cholery nie możesz zrozumieć, że tak się zachowujesz?!

-Twojego zachowania, twoich uczuć…

Zacisnąłem dłonie w pięści.

Szczerze sam tego nie rozumiałem, ale taki się urodziłem i nie jestem w stanie nic na to poradzić.

-Nie rozumiesz? – Wycedziłem – Nie rozumiesz?! Czego w tym, ty kurwa nie rozumiesz, Oscar? – Pochyliłem się nad nim i złożyłem na jego ustach pocałunek.

To było pochopne. Bardzo pochopne. Ale co mogłem zrobić? Jeśli nie rozumie… chciałem mu pokazać, ale czego mogłem się spodziewać? Być może naiwna cząstka mnie liczyła, że zrozumie… że może wrócą mu uczucia z tamtej nocy… ale przecież to tak jak liczyć na cud… nic takiego się nie stało.

Oderwałem więc delikatnie swoje wargi od jego. Ciągle nie widziałem zmiany na jego twarzy. Ciągle poważny… nawet nie był zły, był poważny.

-Czemu nic nie mówisz?! – Ryknąłem i niespodziewanie z moich oczu wypłynęły łzy – Czemu nic cholera nie mówisz?! Powiedz coś! Uderz mnie! Zacznij mnie wyzywać! Powiedz cokolwiek!

Oscar poprawił okulary, wstał, odepchnął mnie delikatnie po czym podchodząc do drzwi wyjściowych warknął przez ramię:

-Pogardzam tobą, Nathanail… zniżyłeś się jeszcze bardziej. Gratuluję.

I wyszedł. Tak po prostu wyszedł.

-DEBIL!!! – Ryknąłem za nim na całe gardło.

Jestem delikatny… przyznaję to… i gdy tylko to jedno słowo przeszło mi przez gardło, opadłem na kolana jak lalka porzucona w kąt i po chwili rozryczałem się jak dziewczynka.

Oscar ty piekielny… piekielny dupku!

-Kiedyś popamiętasz te swoje kamienne twarze, tą swoją obojętność! Kiedyś oberwie ci się rykoszetem! – Cedziłem uderzając pięścią w podłogę.

To było głupie i dziecinne zachowanie z mojej strony… ale co mogłem zrobić? Mogłem za nim biec… ale on przecież powiedział co chciał… znowu mnie zranił… dlaczego chociaż raz nie może być tak jakja chcę? Dlaczego wszyscy muszą być szczęśliwi, normalni, albo chociaż normalni, a ja nie dosyć, że jestem jaki jestem, to jeszcze zakochałem się w takim dupku.

-Albo mnie kiedyś dobijesz – wyszeptałem już kompletnie bezsilnie opierając swoje czoło o podłogę – Albo ja kiedyś dobiję ciebie… 

***

Yo! Ja tak szybko i na szybko dzisiaj xD Miałam niewielkie i skąpe ilości weny więc... oto rozdział xD

Wiem, wiem nudny w kij, ale w następnym będzie się nieco więcej działo... ale najpierw szykują nam się dwa one-shoty! Jeden mój, jeden tej samej osóbki która napisała ostatnie Natscar ^^

Pozdrawiam tych cierpiących na bezsenność, a teraz idę napić się herbatki xD

P.S A wiecie co się właśnie stało? Dobiliśmy do setki postów! Tak! Gdyby nie to, że podzieliłam Percico na II części to ten rozdział byłby rozdziałem setnym! Z jakiegoś powodu strasznie mnie to cieszy xD