ROZDZIAŁ XXVI

Informacja rozdziałowa: 

Niniejszy rozdział zawiera scenki +18... sooł jeśli nie chcesz ich czytać, to gdy doczytasz do świętych "***" po prostu przewiń do kolejnych "***". Pozdrawiam!

Rozdział XXVI. Komplikacje 

◊TOPAZ◊

Patrzyłem z przerażeniem na Matt’a. Śmiał się cicho, jak wariat, a ja wiedziałem, że jeśli czegoś zaraz nie zrobię będę miał przejebane. Ale proszę… nigdy nie byłem najsilniejszy! Znaczy się dooobra, umiem walczyć, ale jak siedzi na mnie facet co pewnie ma więcej niż metr osiemdziesiąt wzrostu, na dodatek pół-demon… to bardziej wyglądało jak walka dziecka z dorosłym, próbowałem się wyrwać, a nawet drgnąć nie mogłem.

-Kruchy… tak cholernie kruchy – wyszeptał Matt ciągle śmiejąc się cicho.

-Skurwysyn, pierdol się! – Ryknąłem, mając po części nadzieję, że ktoś mnie usłyszy… problem był taki, że odszedłem prawdopodobnie odrobinę dalej niż zamierzałem.

Uśmiechnął się i spojrzał mi w oczy. Ciężko było go teraz dopasować do tego dziewiętnastolatka jakim był zaledwie kilkanaście minut temu… wcześniej był raczej opanowany, oczy nie paliły się taką rządzą mordu i innych rzeczy których w obecnej sytuacji wolałbym nie wymieniać, nie mniej przynajmniej dało się na niego patrzeć bez obawy, że twoje serce na chwilę z przerażenia się zatrzyma… tym razem zacisnąłem z całej siły oczy by nie patrzeć się na niego… przerażał mnie, chociaż nigdy otwarcie bym tego nie przyznał.

-Puść mnie, durniu… - mój głos załamywał się z każdą sekundą.

To nie jest tak, że jestem tchórzem. Ale od kilu lat, dotyk innego chłopaka zazwyczaj wywoływał u mnie niewyjaśniony strach, zdenerwowanie, a w zależności od kogoś również sprawiał, że dosłownie mogłem się sparaliżować… tym razem dopadło mnie to ostatnie, kiedy moja prośba spotkała się tylko ze śmiechem z jego strony, przestałem się wyrywać, jedynie moje serce próbowało jakby uciec, waląc o moją klatkę piersiową z całą możliwą siłą. Nieskutecznie, nie byłem się w stanie ruszyć, nawet jeśli w mojej głowie pojawiały się sygnały ostrzegawcze.

Najgorzej, że znowu nie miałem kontaktu z Percussusem… a dosłownie chwilę temu czułem się tak jakby wyszedł ze mnie… ten jebany Fonos sobie zawsze znajdzie czas na ulotnienie się!

Matt przejechał mi kciukiem po moim tatuażu i wyszczerzył jeszcze bardziej swoje kły, nawet nie zwróciłem uwagi kiedy wyjął z kieszeni nóż i przyłożył mi go do skóry zaraz pod tatuażem, drugą rękę nałożył mi na usta i po chwili wyszeptał:

-To nie będzie to samo… ale będzie skończony… taak… skończę go…

Przyłapałem się na modlitwie do wszystkich bogów, żeby ktokolwiek z misji przyszedł… ale nic się takiego nie stało. Najpierw było to łagodne cięcie, porównywalne do podrapania kota… później zagłębiało się coraz bardziej i z każdą chwilą coraz bardziej piekły mnie oczy… Można powiedzieć, że najpierw z powodu dosyć delikatnej skóry jaką ma się na policzkach, popłynęły mi łzy i nie były wcale z bólu… przynajmniej te pierwsze. Później cięcie się pogłębiło i nawet moje sparaliżowane ciało z paniki, zareagowało.

Moje łzy zmieszały się z krwią i spłynęły po mojej szczęce, zacząłem się wyrywać, ale Matt był stanowczo ode mnie silniejszy i nawet nie zareagował kiedy resztkami sił, próbowałem mu przyłożyć… ugryzłem go swoimi kłami w dłoń i nawet jeśli w ustach czułem jego słonawą krew, zachowywał się tak jakby nawet tego nie zauważył.

Ile trwała ta szamotanina? Nie jestem w stanie tego stwierdzić. Wydawało mi się, że całe wieki, że całe wieki wycina mi jakąś liczbę pod tatuażem, a ja nieudolnie próbowałem się wyrwać.

Ale w końcu odrzucił nóż na podłogę i zaśmiał się cicho.

-Proszę… skończyłem – śmiał się dalej – Skończyłem. Ale tylko tutaj… tak, tutaj… tylko…

I niestety domyśliłem się o co mu chodzi, moim ciałem zaczęły wstrząsać dreszcze, nawet prawie zacząłem krzyczeć, wołać o pomoc, ale wtedy Matt zdzielił mnie naprawdę solidnie po twarzy, jakimś cudem nie straciłem przytomności, ale jakby przez zamglony obraz widziałem, jak Matt pochyla się powoli nade mną… po chwili poczułem ugryzienie w okolicach szyi, ale nie kontaktowałem najlepiej… znowu jestem sam… znowu nie ma ze mną Percussusa… znowu jestem tak cholernie bezbronny… i zaraz znowu zacznie się ulubiona część w moim życiu… kurwa…

***

Nawet po tych kilku minutach obraz przed moimi oczami był zamglony, wszystko docierało do mnie w nieco zwolnionym tempie. Moja koszula leżała zaraz obok mnie, moje spodnie były rozpięte… ja zaś leżałem na zimnej ziemi… chociaż to bardziej podłoga z kamieni, ale to nie ma znaczenia… a nade mną ciągle śmiał się Matt… całkiem zrzucił już swoją w miarę spokojną maskę, on był… jest po prostu szalony i to w znacznie innym sensie niż Sibi.

Nie miałem siły krzyczeć, kiedy ten nadgryzał moją skórę w okolicach obojczyków czy też szyi, nie miałem sił się wyrywać, chociaż moje zmysły w przeciwieństwie do mojego ciała reagowały szybciej niż normalnie… Kilka razy zdobywałem się na tyle by ledwo co wymówić, zwykłe:

-Zostaw mnie… w spokoju…

Ale to sprawiało, że tylko więcej zostawiał śladów na mojej skórze.

Jak tak na mnie siedział, to nawet widać było, że chłopakowi zaczyna robić się dosyć ciasno w spodniach… czyli tak jak prawie każdy chłopak przy mnie… zajebiście.

Matt nachylił się nade mną i po chwili wyszeptał zupełnie innym głosem niż zwykle:

-Jednak oni mają gust… i mój ojciec też… wiesz? Jesteś delikatny… bardzo łatwo cię złamać… prawda?

To nie tak, że to jest kolejny chłopak który mi to uświadomił.

-Pierdol się – odwarknąłem mu… może niezbyt dopasowałem słowa do sytuacji.

Ugryzł mnie tylko w ucho i mimowolnie lekko uchyliłem usta, wtedy właśnie się na nie przeżucił… to było tak szybko, że dopiero po chwili zorientowałem się, że jego język wsuwa się w moje usta i po chwili odgrywa taniec z moim… tak całkiem nad tym nie panowałem.

Pocałunek miał dziwny smak… zarówno był słodki jak i słony… nie umiem opisać tego. Ale na pewno nie był to pocałunek z osobą z którą chciałbym się całować, niestety nie umiem zmieniać rzeczywistości.

Po chwili kiedy zacząłem tracić oddech Matt przestał, złapał mnie za włosy i lekko uniósł moją głowę, spojrzał mi w oczy które ponownie zacisnąłem z całej siły.

-Ty się boisz… - wybuchnął śmiechem jakby był to najlepszy dowcip na świecie – Boisz się mężczyzn, co nie? Och… świetnie. Bo wiesz? Strach jest po to by go przełamywać, dzieciaku.

I w tym momencie jednym ruchem ręki, zsunął ze mnie spodnie.

-Ale reagujesz na mężczyzn – odparł z satysfakcją – Nie rozumiem dzieciaków…

Nienawidzę tego uczucia… nienawidzę tego uczucia kiedy moje ciało nie zgadza się z moim rozsądkiem, jakby to były tak oddzielne twory.

-Wiesz… nie jestem przygotowany do seksu z facetem, z laskami jest łatwiej – otarł wierzchem dłoni usta – No ale cóż… najwyżej nie będziesz w stanie użytku przez długi czas – wybuchnął śmiechem.

-Jak ojciec – wydyszałem… prawdopodobnie ledwo był mnie wstanie zrozumieć – Jaka szkoda, że… że nie byłeś jednak na moim miejscu… może wtedy zmieniłbyś… zmieniłbyś zdanie.

-Nie jestem tobą, dzieciaku – puścił nagle moją głowę i ponownie walnąłem z całej siły w posadzkę – Co nie zmienia faktu, że muszę skończyć całkiem to co zaczęli… prawda?

Piekielne szczęście… znowu przyłapałem się na modlitwie… śmieszne jak bardzo człowiek potrafi zrobić się religijny w takich sytuacjach… ale oprócz tego nie zostało mi nic… moje ciało kompletnie się mnie nie słucha, nawet teraz kiedy już przestał mnie kurczowo trzymać i miałbym szansę ucieczki nie zrobiłem tego… nie byłem w stanie tego zrobić… nie jestem w stanie zrobić nic bez niego.

Matt zostawiał mokry ślad językiem od mojego prawego obojczyka, aż po pępek. Tam dopiero, jego ręka osunęła się nieco bardziej w bok niż moje biodra, przygryzłem wargi, jak zawsze kiedy Percussus robił mi podobne rzeczy, zawsze przygryzałem wargi… otworzyłbym usta to mój głos zrobiłby mi cholernego psikusa, a tak przynajmniej mogłem chociaż udawać, że nawet mi się to nie podoba… bo nie ma to jak jednocześnie śmiertelnie się tego bać… a jednocześnie ci się coś podoba… co?! Nie… nieważne. Mówiłem… to cholerne ciało.

Po chwili nawet moje gacie leżały gdzieś obok, Matt na szczęście… albo i nieszczęście nie bawił się w takie rzeczy jak przyjemność, przynajmniej moja… i w sumie za to niech będą dzięki bogom.

Zacmokał tylko cicho, ja ciągle mając zaciśnięte z całej siły oczy, usłyszałem jedynie jak opuszcza swoje spodnie, tym razem znowu mój rozsądek się odezwał, a raczej jego resztki w stosunku do bezradności mojego ciała, chciałem uciec? Nie… już się poddałem. I tak nie ucieknę. Nikt mi i tak nie pomoże. Bo co ja kogo obchodzę? Nawet facet który spędza ze mną dwadzieścia cztery godziny na dobę, woli się przyglądać temu wszystkiemu z boku.

Spodziewałem się, że zaraz we mnie wejdzie… rozchylił mi nawet nogi i w ogóle, ale… złapał mnie po chwili za ramiona i przycisnął mnie do siebie z całej siły… kompletnie nie ogarnąłem o co chodzi, jego dłoń jeździła z mojej głowy do łopatek. Uchyliłem lekko oczy, Matt nie uśmiechał się ani nic… po prostu mnie przytulił by po chwili wyszeptać:

-To po prostu chwila, jasne dzieciaku?

Kładąc mnie z powrotem na ziemi obrócił mnie przy okazji na brzuch… kurwa, nienawidzę tego. Wiedziałem jak to cholernie może boleć, ale zazwyczaj z Percussusem nie bolało, aż tak… albo mnie uprzednio przygotowywał, albo… albo po prostu nie mogłem nic czuć, tym razem wiedziałem, że tak nie jest… ponownie zacisnąłem wargi, które nawiasem mówiąc miałem tak pokaleczone, że nawet nie wielki nacisk sprawiał, że ustach czułem smak własnej krwi.

Uniósł lekko moje biodra, po czym bardzo powoli we mnie wszedł… nawet jeśli to było powoli, to nie powstrzymałem się przed stłumionym krzykiem.

-Nie krzycz tak, wcześniej mogłeś się jakoś wytłumaczyć.

Wsadził mi do ust wskazujący i środkowy palec swojej prawej ręki… tym razem przy kolejnym jego posunięciu udało mi się nie wrzasnąć, nie mniej fakt, że za każdym razem gdy się poruszał czułem go i towarzyszył temu taki potworny ból, że mogłem zrobić wszystko teraz… absolutnie wszystko, byleby się to skończyło.

A jego to bawiło. Chociaż przed chwilą jeszcze wydawał się mi lekko współczuć, tak teraz najwyraźniej o tym zapomniał, śmiał się pod nosem za każdym razem kiedy przygryzałem jego palce aby nie krzyknąć.

-Ojej… jesteś całkiem uroczy – zaśmiał się cicho – Nie sądziłem, że jesteś aż tak pociągający, wiesz? Nawet nie hałasujesz, jak to zwykle bywa… uroczy…

Już nie na głos, ale w myślach pomyślałem „pierdol się”.

I to w sumie były już ostatnie jego posunięcia we mnie, po chwili wyszedł ze mnie, spuścił mi się na plecy, a ja całkiem bez siły opadłem na prawy bok… psie szczęście… cholerne psie szczęście… może mnie ktoś teraz zabić… spokojnie, nic nie czuję…

Matt jeszcze tylko zaszczycił mnie delikatnym jak na niego kopniakiem, po czym zapiął rozporek od swoich spodni i odszedł, jakby nigdy nic… kurwa…

***

Kiedy mój oddech w miarę się wyrównał i moja zdolność do kontaktowania z rzeczywistością powróciła, poczułem jak ktoś przytula mnie od tyłu… nie musiałem nawet się odwracać, by wiedzieć, że to Percussus… w końcu tylko on jest taki zimny.

-Kociaczku – zacmokał cicho – Oj kociaczku.

-Po prostu… się zamknij – wyszeptałem.

Zacisnąłem swoją dłoń na jego dłoni, tak mechanicznie… ale w sumie teraz nie wiele mnie obchodziło.

-Hej kociaku, leżysz tu już długo… inni na ciebie czekają, wiesz... kociaku?

-Dlaczego mi nie pomogłeś? – Warknąłem.

Milczał.

-Odpowiedz mi! Czemu mi kurwa nie pomogłeś?!

-Miałem uderzyć własnego syna? – Zaśmiał się cicho – Sam mówiłeś, o miłości rodzicielskiej…

-Nie pieprz – wycedziłem przez zęby – Ty nie masz żadnych uczuć. Bawiło cię to, co nie?!

Jego palce wsunęły się w moje włosy… jego dotyk nie wywoływał u mnie tego co dotyk wszystkich innych. Może to przyzwyczajenie… a może po prostu tyle mi siedział we łbie, że po prostu traktuję go jak jedność… ciężko powiedzieć.

-Skłamałbym mówiąc, że mnie to nie bawiło kociaku – po raz pierwszy usłyszałem od niego, aż taką prawdę to było… dziwne – Ale kociaku… nic się nie stało.

-Nic? – Powtórzyłem powoli – Taa, nic. Jasne.

Przycisnął mnie mocniej do siebie, gdyby jego serce biło, prawdopodobnie w tym momencie mógłbym je wyczuć.

-Kociaku, odrzucasz mnie.

-Hę?

-Nie czuję się już tak komfortowo w twoim ciele – jego usta niemal stykały się z moim uchem – Dużo lepiej czuję się po za tobą, ale to bardzo niebezpieczne zarówno dla mnie, jak i dla ciebie.

-O czym tym razem mówisz?

-Nie rozumiesz? To się stało twoją słabością, kociaku. A ja tracę siły, na dodatek ciągle regeneruję się po Noixiumie, wiesz co to znaczy kociaku?

Pokręciłem głową.

-Że może przyjść taki moment, że kiedyś wyjdę z twojego ciała i albo zginiesz, albo oszalejesz, a ja stracę swoją namacalną formę. Musimy wrócić do starych zwyczajów, kociaku.

-Nie mam nic przeciwko – warknąłem – Ale odpowiedz mi, czemu do cholery tak naprawdę mi nie pomogłeś…? Nie wierzę, że tylko dla zabawy.

-Masz rację kociaku… chciałem cię wreszcie przekonać, do czegoś takiego, ale… jesteś uparty jak osioł, kociaku… I ubierz się… Idziemy.

Ж OSCAR Ж

Dopiero po jakiejś godzinie wrócił Matt. Ale nie było z nim Topaza. Jupiter oparł się o ścianę, westchnął ciężko i spojrzał na nieprzytomnego Nathanail’a. Mój brat ciągle się nie budził, nie reagował na nic, na dodatek miał gorączkę. Jak zawsze wszyscy wychodzą cało, tylko mój brat nie… niech odda komuś trochę swojego „szczęścia” nie zaszkodzi.

-I co z nim? – Warknął Matt.

Zmrużyłem oczy i przypatrzyłem się uważnie Jupiterowi. Był wkurzony. Nie wiem na co, ani z jakiego powodu, ale był mocno wkurzony.

-Nie budzi się, ale jego ręka jakimś dziwnym trafem się goi… pewnie dzięki nektarowi.

-Nie byłbym pewien – westchnął Matt – Dobra, nie znam się na waszych zdrowotnych sprawach – dodał widząc moje badawcze spojrzenie.

-Runy uśmierzyły chociaż trochę jego ból – westchnęła Felicia – Nic więcej nie mogłam zrobić, nie mogę ich rysować w nieskończoność.

-Mówiłem ci…! – Zaczął Matt.

-W takim razie ty będziesz niósł trupa – warknęła dziewczyna – Nie będę patrzeć jak ktoś umiera na moich oczach, chyba, że jest to osoba która na to nie zasługuje, zapamiętaj to sobie… Jupiter.

-Niunia, nie podskakuj, okej?

Wymienili się jeszcze kilkoma zdaniami, w między czasie Sibi’ego gdzieś wcięło, a Jack’owi tak strasznie drżały ręce, że nawet mnie to zaczęło denerwować, ale chłopak po raz pierwszy nie miał ochoty na rozmowę, więc dałem mu spokój.

Przysunąłem się bliżej swojego brata, jego twarz była coraz bardziej zbliżona do koloru jego włosów, pewnie gdyby się teraz widział doznałby załamania… on przesadza ze swoim wyglądem, jak baba. Ale cóż… można powiedzieć, że po tylu latach zdążyłem przywyknąć. Powiedzmy…

W momencie kiedy chciałem już ponownie spróbować obudzić brata, pojawił się Topaz… albo i nie do końca Topaz. Bardziej Topaz, którego ciało przejął ten cały demon.

-Yo – przywitał się – Idziemy wycieczka – rzucił spojrzenie Jupiterowi – Wiesz co? Jesteś w porządku, ale zabraniam ci opiekować się moim kociakiem… to jest moja rola, jasne? Gówniarzu.

Nie do końca wiedziałem o co chodzi, ale Matt najwyraźniej wiedział. Wzruszył ramionami, mówiąc jednocześnie „Będę robił to na co mam ochotę” po czym odwrócił wzrok.

-Chciałbym już iść – odparłem – Ale wolałbym, żeby Nat był przytomny, już i tak jest wystarczająco ciężki.

Demon zaśmiał się głośno, po czym spojrzał na mnie przeszywającym wzrokiem.

-Przecież on już jest przytomny – wzruszył ramionami.

Wtedy zauważyłem, że oddech Nat’a nie był taki równomierny… miałem ochotę mu przywalić, czekam tu już nie wiadomo ile, żeby się ocknął a on… Cholera z nim!

-Nat! – Ryknąłem.

Mój brat otworzył przekrwione oczy i westchnął ciężko.

-Nazywam się Nathanail – wyszeptał lekko ochrypniętym głosem – I nie moja wina, że tu jest wygodnie.

-Na podłodze? Wezmę to pod uwagę jak następnym razem będziesz narzekał, że łóżko jest za twarde.

-Ale mi nigdy nie o to chodziło, Oscar – Nathanail zaśmiał się słabo.

-Nie chcę wiedzieć – pokręciłem głową – Jak się czujesz?

-Świetnie – odpowiedział – Wiesz teraz nie muszę skupiać się na pękniętym sercu, nie?

Uderzyłem się dłonią w czoło.

-Wstaniesz? Czy mam cię nieść?

Obrócił się na plecy i spojrzał na mnie z rozbawieniem.

-Wiesz? I co ja mam ci odpowiedzieć? Nie lubię pytań gdy mogę jedno, a chcę drugie.

-Czyli wstaniesz – odparłem chłodno.

-Jesteś okrutny – Nathanail z trudem dźwignął się na łokciu.

Westchnąłem ciężko. Tylko Nathanail mógł mieć pretensje o to, że już się lepiej czuje, więc nie będę go trzymał na rękach. Idiota… skończony idiota, a nie człowiek.

Feli pomogła mu się dźwignąć na nogi, wcześniej próbowała porozmawiać z Topazem, ale demon który obecnie miał nad nim władzę, wyraźnie nie przepadał za dziewczyną… nie wyzywał jej, chociaż wyraźnie miał taki zamiar, ale patrzył na nią takim wzrokiem, że ciepły uśmiech dziewczyny praktycznie natychmiast zniknął z jej twarzy.

Tak więc oficjalnie znowu ruszyliśmy, Sibi po chwili się znalazł, okazało się, że tylko siedział w korytarzu obok i śpiewał coś po łacinie.

-Nie długo prawdopodobnie trafimy do ślepego zaułka – Matt przyciągnął się i spojrzał na mnie – „Ślepego” przynajmniej z nazwy.

-Zgaduję, że nie chodzi o to, że nie ma z niego wyjścia? – Złożyłem ręce na piersi.

-Acha – Matt pokiwał głową – Ciężko będzie się znaleźć i może być nie zbyt bezpiecznie. Jack?! Wiesz o czym mówię?

Jack spojrzał lekko podkrążonymi oczami na Matt’a i pokręcił przecząco głową.

-Amnezje są do dupy – stwierdził Jupiter – A szkoda bo o ile kojarzę to byłeś pierwszą osobą której udało się przedostać samemu do celu. Chociaż wtedy zależało od tego życie twojej przyjaciółki, no ale…

-Wiesz zbyt dużo, wiesz? Kurewsko mnie to wkurwia, więc łaskawie stul pysk – odpowiedział kulturalnie Jack.

Matt wzruszył ramionami, ale już nic nie powiedział do Jack’a.

-Ciemno… będzie ciemno… - szeptał Sibi, po chwili podszedł do Matt’a – Czemu?

-O co ci chodzi? – Warknął Jupiter – Nie chce mi się gadać z kimś kto plecie trzy po trzy.

-Nie powinieneś tutaj być – Sibi zmrużył oczy – Jesteś zły. Nie powinno cię tu być.

-Och… serio? – Matt ponownie wzruszył ramionami – Idź męcz kogoś innego. Okularnik może się tobą zajmie, co Oscarku?

Matt popchnął lekko Sibi’ego i przyspieszył lekko tempo swojego chodu. Gdybym go nie znał z odruchów, powiedziałbym, że nie wiele sobie zrobił ze słów syna Ateny, ale w jego przypadku było zupełnie na odwrót.

Sibi poczekał, aż do niego podszedłem, spojrzał na mnie lekko przerażonymi oczami po czym wyszeptał do mnie:

-Zdrada goni zdradę.

-Słucham?

-Zdrada nikogo nie omija.

Dalsze dopytywanie się nie przyniosło większych efektów, Sibi znowu pogrążył się we własnych myślach. Nathanail szedł zaraz za mną, czuł się na szczęście znacznie lepiej, a jego ręka była już praktycznie w stanie używalności, ale dalej miałem ochotę z wyzywać go od nieuważnych idiotów… żeby dać się zranić czemuś tak wielkiemu jak Mantykora trzeba mieć albo wielkie szczęście, albo być Nathanail’em… z czego jedno i drugie ma wiele wspólnego.

Matt chciał się właśnie odezwać, kiedy idący przede mną Topaz… a bardziej demon który siedział w ciele Topaza, upadł na podłogę. Mechanicznie pochyliłem się nad nim, aby pomóc mu wstać, ale kiedy tylko wyciągnąłem do niego rękę, zauważyłem, że jego oczy są całe mokre od łez… i było już stuprocentowo pewne, że Topaz znowu jest Topazem.

-Ej… - zagadnąłem – Co się dzieje?

Zadrżał na dźwięk mojego głosu.

-Topaz?

Chłopak oparł się dłonią o ścianę i powoli dźwignął się na nogi, ale kiedy ponownie się zachwiał i w ostatnim momencie złapałem go, aby nie upadł, wtedy chłopak uderzył mnie z całej siły w twarz… nie spodziewałem się tego i sam ledwo powstrzymałem się przed odruchem oddania mu jeszcze solidniej.

-Topaz! – Krzyknęła Feli, która najwyraźniej dopiero co zdała sobie sprawę z zaistniałej sytuacji.

-Stary… - Nathanail spojrzał morderczym wzrokiem na Topaza – Nie podnoś ręki na mojego brata!

Chłopak spojrzał na nas z przerażeniem, ale po chwili na jego ustach zagościł dziwny, lekko szaleńczy uśmiech, zawiesił swój wzrok na mnie i warknął lekko ochrypłym głosem:

-Nie dotykaj mnie. Jasne? Nie dotykaj!

Zacisnął dłonie w pięści i odwrócił wzrok.

-Co się stało? – Spytała Felicia – Topaz co się dzieje?!

-Nic – odpowiedział po chwili wahania – Możemy iść. Jestem po prostu zmęczony.

-Świetnie! – Warknął Nathanail i zmierzył Topaza chłodnym spojrzeniem – Ale zostaw mojego brata w spokoju!

-Ej dzieciarnia – wykrzyczał z oddali Matt – Naprawdę nie mamy czasu na zwiedzanie!

-Powiedz to Topazowi, do kurwy nędzy – Jack wzruszył ramionami i poszedł do Jupitera.

Matt wydał z siebie odgłos przypominający próbę powstrzymania śmiechu. On taki jest… bawią go naprawdę dziwne rzeczy, na szczęście zna umiar i chociaż próbuje powstrzymać swój humor z dala od bardziej normalnych osób.

-Dobra, przepraszam – westchnąłem – Nie chciałem cię denerwować, Topaz.

Ж Ж Ж

Matt zatrzymał się po jakiś kilkunastu minutach dalszego marszu.

-Ktoś z was boi się ciemności? – Warknął.

-Masz nas za pięcioletnie jebane bachory?! – Wycedził Jack.

-Nie – odparł nieco dziwnym dla siebie tonem – Pytałem tylko, po herosach można się wszystkiego spodziewać.

-A o co chodzi? – Spytała Feli.

-Jesteś mądrą laską – Matt uśmiechnął się do dziewczyny – Jak myślisz o co mi chodzi?

Feli zmarszczyła czoło.

-Jesteś pewien, że tam właśnie mamy iść? – Spytała niepewnie.

-Przysięgam na swoją duszę, panienko – odpowiedział poważnie Jupiter.

-Nie przysięgaj na coś takiego – Dziewczyna pokręciła głową – To nie jest bezpieczna przysięga. Uwierz mi.

-Oczywiście – skłonił się z lekko sarkastycznym uśmiechem.

Dziewczyna spojrzała na niego z lekkim zastanowieniem, jakby próbowała rozgryźć jego zachowanie.

-Wiesz… co do ciemności – zaczął bardzo powoli Nathanail – To tak jakby trochę ja… ale tak trochę… ktoś mnie potrzyma za rękę i będzie w porządku! – Zaśmiał się słabo.

-Nie mam czasu na trzymanie dzieciaków za rączki – oczy Matt’a zabłysły neonowym różem.

-To po co się kurwa pytasz? – Jack przewrócił oczami.

Matt chwilę milczał.

-Ponieważ ciemność jest dosyć interesującym miejscem… podobno im bardziej się czegoś boimy, tym większe prawdopodobieństwo, że nam się to przytrafi. Boisz się ciemności, Nat? Tak się składa, że zaraz będzie tylko ciemność – uśmiechnął się sztucznie – Więc rozumiesz? Nie unikniesz tego, a ja po prostu chciałem wiedzieć, czy mam zatkać uszy przed krzykami.

-Ja nie krzyczę, w ciemności – Nat chyba lekko się uraził.

-Nie? Ja tam słyszałem co innego – westchnął ciężko.

Nathanail poczerwieniał.

-Dobra herosi… zapowiadam wam, że czeka nas długa podróż… długa i piekielnie ciemna.

-Jak to zabawnie brzmi z twoich ust – westchnął Nathanail.

Matt uśmiechnął się do mojego brata, po czym wkroczył głębiej w korytarz.

Szczerze powiedziawszy jak ruszyłem za nim, nie byłem przygotowany na to, że tylko trzy kroki dzielą mnie od wejścia w kompletną ciemność… głuchą ciemność, nie słyszałem nikogo, nawet własnego oddechu, ani serca. Spojrzałem za siebie, ale była tylko ciemność.

Ψ PERCY Ψ

-Bracie? – Jasmine usiadła obok mnie na łóżku – Musimy pogadać.

Spojrzałem na siostrę. O tej porze zwykle była po za domkiem i próbowała nauczyć się strzelać z łuku, co nie do końca jej wychodziło… albo ganiała gdzieś z Yuno, nie mniej nigdy raczej nie przesiadywała w domku.

-O co chodzi, Jas? – Spytałem i uśmiechnąłem się do niej.

-Bo wiesz… Słyszałam… znaczy to nie jest potwierdzone i w ogóle! Ale mają przybyć Łowczynie.

Chwilę milczałem, podrapałem się po karku i dopiero po kilku sekundach spytałem:

-To źle?

-No wiesz… wolałabym unikać z nimi kontaktu – westchnęła – Na dodatek, Chejrona ciągle nie ma.

I to był niestety fakt. Ciągle go nie było, chociaż powinien już wrócić. Na dodatek kolejna wysłana misja za poprzednią nie daje znaku życia. Najprawdopodobniej wyruszy kolejna i już ostatnia za poprzednimi, to jest niesamowicie dziwne.

-A czego Łowczynie chcą?

-Nie wiem – pokręciła głową – Nie interesuję się tym, Yuno tylko burknęła coś o tym i więcej nie wspominała.

-A może nie przyjdą – uśmiechnąłem się – Przecież raczej wiadomo, że Chejrona nie ma. A będzie Artemida, myślisz?

-Nie wiem – powtórzyła.

Westchnąłem ciężko.

-Nie przejmuj się. Nawet jeśli przybędą to przecież już do nich nie należysz.

-No właśnie. Jestem zdrajczynią! Znaczy one tak myślą…

-Nie przesadzaj, Jas – zaśmiałem się pod nosem – Mogłaś odejść i to zrobiłaś.

Jasmine zwiesiła głowę.

-No już, chodźmy się przejść, co?

-Wiesz… pójdę chyba do Yuno, było nie było jej też to dotyczy – Jasmine wstała i uśmiechnęła się do mnie – Ale jak wrócę to będziemy mogli pójść na plażę!

I wybiegła z domku. Tak to z moją siostrą jest właśnie.

Dzisiaj zapowiadał się raczej nudny dzień. Spróbowałem pogadać z Nico, ale nigdzie go nie było, nawet w domku Hadesa… znaczy się Lauren mnie tam nie wpuściła, ale raczej go tam nie było. Na dodatek ciągle otrzymywałem wiadomości od innych herosów, że ktoś obcy kręci się po obozie ale po przybyciu na miejsce, nikogo nie było… a przynajmniej tak było do tego razu.

Ktoś zastukał w szybę okna mojego domku. Leo. Cholernie dawno chłopaka nie widziałem, zaszył się w domku Hefajstosa i rzadko z niego wychodził, a wychodził kiedy naprawdę była takowa potrzeba, no ale…

Otworzyłem okno.

-Co jest Leo? – Spytałem nieco znudzonym tonem.

-Bo tym razem serio kogoś widziałem! – Odpowiedział zdawkowym tonem – Nie ćpałem nic! Więc mnie nie wyrzucaj!

-To gdzie?

-Przy Wielkim Domu! – Krzyknął mi do ucha.

Westchnąłem ciężko. O ile to już było pięćdziesiąte pierwsze wezwanie w sprawie kogoś nieznajomego to i tym razem nie mogłem tego zlekceważyć, jak to robił Rafael… oj rzymianie muszą mieć naprawdę z nas pośmiewisko.

Wybiegłem z domku, za mną pognał Leo, prosto do Wielkiego Domu… oczywiście nikogo nie było.

-Leo… - zacząłem.

-Ale poważnie mówię! – Leo złożył ręce na piersi – No nic nie ćpałem i widziałem kogoś!

-Ale nikogo nie ma…

-Ta… bo nie mógł zwiać – Leo zaśmiał się słabo – Dobra, już nie będę ci dupy zawracał… sorry – wzruszył ramionami, mruknął coś w stylu „Zawsze moja wina” i poszedł.

Pokręciłem głową, na wszelki wypadek rozejrzałem się jeszcze wokół Wielkiego Domu, ale nikogo nie było. I już miałem wracać do domku, ale wtedy poczułem zimne ostrze na swoim gardle.

-Tch… Jeden  krok i wąchasz kwiatki od spodu – To był głos chłopaka, jakiś ciepły jak na fakt, że właśnie przykłada mi nóż do gardła.

-Heeej, spokojnie – zaśmiałem się cicho – Przecież nic ci nie zrobię.

-Owszem, ponieważ to ja trzymam ci nóż na gardle, jak słusznie powinieneś teraz zauważyć. Gdzie jestem?

-Jesteś w obozie herosów – odpowiedziałem bez wahania.

-Czyli matka mnie dobrze poprowadziła – wycedził – Kim jesteś?

-Nazywam się Percy Jackson.

-Syn…?

-Posejdona – czułem się jak na przesłuchaniu, ale nie wiele mogłem z nożem przy gardle.

Chłopak splunął z niesmakiem i mnie puścił. Natychmiast spojrzałem na niego.

Nie to stanowczo nie był chłopak którego mógłbym posądzić o to, że skoczy na pierwszą lepszą osobę z nożem.

Miał średniej długości, związane w kitkę włosy, kolorem przypominające zboże. Jego oczy były szare jak chmury deszczowe. Ubrany był w biały t-shirt ozdobiony czarnym sercem, przebitym zielonym ostrzem, a pod tym nadrukiem napis (którego odczytanie mi chwilę zajęło) „Jestem niewinny. Tylko ranię i zabijam”. Spodnie miał zwykłe jeansowe.

Był stosunkowo blady, ale nie tak bardzo jak chociażby bliźniacy di Carlo. I wyglądał dosyć sympatycznie.

-Kim jesteś? – Spytałem.

Chłopak strzyknął palcami.

-Shepherd – odpowiedział - A ty zaraz będziesz martwy jak zadasz mi jeszcze jedno pytanie… ja od tego jestem – uśmiechnął się delikatnie odsłaniając białe zęby. 

***

Oł yeah... miał być znacznie wcześniej niż o 23, ale chyba dopiero koło 18 dorwałam się do komputera, także przepraszam ;_;

Och... no i tak trochu nudno dzisiaj, ale jest +18, więc może się wyzeruje xD Może... nie mniej mam nadzieję, że nie śpicie bo rozdział i pora dodania sprzyjają xD 

Także ten... no więc kolejny rozdział w drodze, a ja idę wpierdolić bratu, że mi komputer znowu chce dzisiaj ukraść xD