Rozdział XXVII

Rozdział dedykuję Shirze (co to teraz się inaczej nazywa, 

ale ni w kija nie napiszę tego) 

Więc już mi nie smutaj na asku! Łebek do góry i te sprawy!

I ogólnie dzięki ci za te wszystkie komentarze! 

No i może wreszcie kiedyś znajdziemy jakiś długi temat do rozmowy... 

Rozdział XXVII. Różne pojęcia wojny

Ψ PERCY Ψ

Naprawdę nie pomyślałem! Tym razem przyznaję to bez bicia… dobra inaczej, przyznaję to po bliskim zapoznaniu się z ziemią.

Powiedziałem coś nie tak, już nie wiem co, ale najwyraźniej wkurzyłem blondyna.

-Tyle? Jeden zamach i leżysz? – Spytał tonem jakby nigdy nic się nie stało – Kurka, a ja myślałem, że syn kogoś z Wielkiej Trójki umie więcej!

-Wiesz… pokazałbym ci, ale tak jakby smak ziemi mi nie pomaga.

-Pewnie gdybyś wpadł do wody zmiótłbyś mnie i w ogóle co nie? Ha! Spróbuj bez umiejętności! – Przygniótł mnie nogą do ziemi – Hę? Nie umiesz? Och… szkoda.

Parsknąłem przez co pył wzniósł się w powietrze, przez co zaczęły łzawić mi oczy.

-A więc kontynuując – westchnął Shepherd – Ile tu macie wojska?

-To nie obóz Jupiter! – Jęknąłem kiedy dostałem kopniaka w bok… nie no świetnie, syn Posejdona leży sobie jakby nigdy nic na ziemi, a jakiś blondyn utrzymuje go na tym jakże niskim poziomie.

-Jeszcze raz… ile?

Zamyśliłem się. Kurde, przecież garstkę herosów ciężko nazwać wojskiem.

-Większość herosów umie posługiwać się bronią – wybroniłem się jakoś.

Chłopak chwilę milczał, nacisk na moich plecach lekko się zwiększył.

-Ile was jest? Jaką posługujecie się bronią?

Chwila! Jakaś myśl zabłysła mi w głowie… na co mu ta wiedza? Przecież to może być szpieg, nie powinienem mu udzielać żadnych informacji!

-A dla kogo ta wiedza? Dla ciebie, czy dla Eris?

-Eris? – Powtórzył z zaskoczeniem – Po cholerę miałbym chcieć przekazywać informacje komuś kto nawet mi nie zapłaci?

-A gdyby płaciła?

-Wtedy bym się zastanowił – mruknął z zamyśleniem – Te! Syneczku Posejdona, nie odpowiedziałeś mi…

-Wiesz to nie jest tak, że nie chcę rozmawiać, ale zazwyczaj człowiek ma pewne wahania gdy leży na ziemi, przybity czyjąś nogą.

Blondyn zamyślił się.

-To się podnieś, przecież nawet cię nie trzymam za mocno.

Kłóciłbym się, ale spróbowałem, w odpowiedzi oberwałem po raz kolejny w bok.

-No i taka sytuacja – westchnął.

-To po co mi kazałeś się podnieść?

-No nie wiem… bo leżysz jak kłoda?

-Dziwisz się?

-A na szkoleniu mówili, że jestem słaby… kurwa – pstryknął palcami – Czy mogę już wrócić do tego co chcę?

-A ja mógłbym wstać?

-Nie.

-Takaż jest i moja odpowiedź – być może obecnie na zbyt wiele sobie pozwoliłem.

Chłopak wydał z siebie odgłos który prawdopodobnie był śmiechem, ale brzmiał jakby ktoś rozjechał żabę tirem… biedna żaba. Po chwili poczułem, że już nie jestem przygniatany przez jego nogę do podłoża i mogłem skończyć bliższe zapoznawanie się z Gają.

-Czyli masz jaja – chłopak podrapał się po podbródku – To dobrze, nie lubię mięczaków.

-Mówiłeś coś o matce – wyrwało mi się – rozumiem, że boskiej matce? W sensie, że jesteś herosem!

-Mh… Boskiej matce? – Wybuchnął śmiechem – Tak jestem Jezusem, kurwa! – Westchnął ciężko – Hm… herosem? Wolę określenie szczęściarzem od urodzenia – pokręcił głową.

-Yh… co?

-Nie chcę mi się tłumaczyć – złożył ręce na piersi.

Najgorsze w nim było, że ciągle miał ten sam wyraz twarzy. Niewinny uśmieszek, figlarne oczy i czoło bez żadnej zmarszczki spowodowanej poruszaniem brwiami… jak skała.

-Kim jest twoja matka?

-Nie wkurwiaj mnie – odpowiedział.

-Ale nie ma takiego boga.

-Ojej, aleś ty zabawny – pokręcił głową.

-No bo poważnie, od kogo jesteś? – Zmierzyłem go wzrokiem – Demeter?

-Taak! – Ucieszył się – Wszędzie kwiatki i w ogóle, la, la, la, la, la – Spojrzał na mnie groźno – No chyba cię pogięło.

Przełknąłem ślinę. Chyba wolałem jego kamienną twarz. Westchnąłem ciężko.

-Dobra, przepraszam. To kto, Afrodyta?

Nim się spostrzegłem chłopak był już za mną, unieruchomił mnie i przyłożył nóż do gardła… znowu.

-Przeginasz.

-No ale to spoko bogini… - zastanowiłem się – No dobra, nie. Ale…

-Chłopczyku, wystarczy, że ręka za bardzo mi pójdzie w bok i już nie żyjesz… rozumiesz?

-No bo…

-Rozumiesz?

-Jasne.

Prychnął cicho i poczułem jego ciepły oddech na karku.

-Więc taka sytuacja… chcę wiedzieć ilu tu jest obozowiczów?

Uparty.

-Sporo.

-Nie śmieszne.

Zacząłem analizować sytuacje. Facet z kamienną twarzą, przykłada mi nóż do gardła, nie wiem o nim nic i mam mu powiedzieć ile jest herosów na obozie… nie jestem paranoikiem, ale mam już te kilka lat na karku i jakoś nie umiem sobie wyobrazić, że chce po prostu wiedzieć ile wziąć filiżanek i ile zaparzyć herbaty by zaprosić cały obóz na podwieczorek.

-Nie jestem od Ateny, nie umiem stwierdzić – odparłem.

Chłopak chwilę milczał.

-Nikt nic nie wie. Jest tu ktokolwiek kto cokolwiek wie?

-Mamy wyrocznię – odpowiedziałem bez zastanowienia.

-Ta… taka ruda, piegowata.

-Skąd wiesz?

-Może też jestem wyrocznią? – Wyszeptał.

Wyobraziło mi się połączenie Rachel i Shepherda… kurczę chyba nóż na gardle nie zbyt dobrze na mnie działa.

-Tch… To co? – Spytał.

-Skoro jesteś herosem, i mówisz, że nie służysz Eris – zacząłem – Czemu tak ci zależy?

-Bo chcę wiedzieć czy jest sens tutaj zostać.

Co? To wszystko po to by dowiedzieć się, czy opłaca się zostać herosowi w domu dla herosów? Co?! Nie, nie rozumiem.

-Czekaj to wszystko po to?

-Masz problem?

-A… wiesz, bo chcesz mnie zabić tylko dlatego by…

-Jestem dziwny – odpowiedział mi.

A kiedy popchnął mnie i ponownie schował  swój nóż, wiedziałem, że jeśli on zostanie… będzie ciekawie… bardzo ciekawie.

Ψ Ψ Ψ

No i zgodził się zostać. I to ja na ognisku musiałem go przedstawić. Jeszcze przed rzymianami, świetnie.

-To jest… - zacząłem, ale blondyn wlazł na stół i zmierzył wszystkich wojowniczym wzrokiem.

-Jestem Shepherd! – Ryknął na całe gardło, aż echo poniosło się po obozie – Nie muszę na razie mówić wam od kogo jestem i mam wielką nadzieję, że nie będziecie się do mnie przypierdzielać! A jak będziecie to… - wzruszył ramionami – Wasza strata! I tak zginiecie.

Usiadł obok Connora i z zadowoleniem w oczach obserwował reakcję innych. Patrzyli na niego teraz podobnie jak na Sibi’ego… tylko z mniejszym obrzydzeniem i przerażeniem. I będzie na mnie pewnie, że takiego gościa przyprowadziłem. Mh… on na mnie przecież wpadł, nie? Zaszedł od tyłu i w ogóle.

Rozejrzałem się raz jeszcze w poszukiwaniu Nica, ale syna Hadesa nie było ku mojemu wielkiemu rozczarowaniu.

-Kto to jest? – Spytała Jasmine wskazując na Shepherda.

-Heros, ale nie znam go – westchnąłem ciężko.

-Przystojny – mruknęła pod nosem.

Dziewczyny…

Dzieci Apolla zaczęły śpiewać, objąłem jeszcze wzrokiem stół przy którym siedzieli rzymianie, wymieniłem z Reyną kilka spojrzeń.

-Jak myślisz kiedy wrócą z tej misji? Trochę cicho w tych chórze bez Nathanaila – Jasmine poprawiła swoje włosy.

-Nie wiem, Jas, nie mam pojęcia. Martwisz się o nich?

-Głupie pytanie, bracie – pokręciła głową – Oczywiście, że tak.

W sumie ja również. Ale czasami łapałem się na tym, że bardziej przejmowałem się Nico, niż tym co się dzieje z tamtymi. A powinienem… w końcu był tam Oscar, chyba jeden z najbardziej wartościowych obozowiczów. Oczywiście nie dorównywał dzieciom Ateny, ale powiedzmy sobie szczerze, niektóre dzieci Ateny są nie do zniesienia.

Taki Rafael na przykład. Rządzi się, oczywiście wiem, że ktoś musi teraz, ale… no nie przesadzajmy, nie? Gdyby Minerwa mogła mieć dzieci zastanawiałbym się czy chłopak jest w dobrym obozie.

-Percy! – Ryknęła mi nad głową Lauren.

Spojrzałem na córkę Hadesa. Twarz miała obecnie srogą, gdybym nie był ciągle w szoku po rozmowie z Shepherdem prawdopodobnie zaliczył bym ponownie glebę.

-Tak?

Złapała mnie za bluzkę i wyciągnęła z dala od ogniska.

-Nico… pogadaj z nim.

-Ale…

-Pogadaj z nim!

*J*A*C*K*

Ja pierdolę. Ciemność kurwa. Czy ja już kiedyś wspominałem, że ciemność jest kurwa do dupy? Ja jebię. No kurwa ile można?!

Idź przed siebie! Tak! Idź przed siebie! Tak, kurwa! Idź przed siebie, w jebanej ciemności! Kurwa jak?! Ja nawet własnej pierdolonej ręki nie widzę! Idź przed siebie! Pierdolę to.

Jeszcze ta ciemność. 

Chyba im się serwery zbagowały! Heej! Lagi macie!

Ja pierdolę. Jeszcze się okaże, że pode mną są jakieś pająki czy coś… wtedy ciemność może się również jebać! Pieeerdolę to!

Przebiegłem kolejne metry. Jebana ciemność. Nawet nic w niej nie słychać. No ni w kija, nawet nie słyszę, że oddycham. Ciekawostka biologiczna. Jakieś dziecko Nyks miało by jebaną radochę… trochę jak piaskownica pewnie. Pierdolę to. Nie, poważnie... ja to pierdolę, jakiś niby taki dorosły, facet o pedalskich różowych oczach, mówi wejdź w ciemność! Tak! Kurwa, drugi raz się na to nie nabiorę. Skopię mu tak dupę, że go własny ojciec i matka nie pozna! Ja jebię!

Tak wkurwiłem się. Jakbym w życiu nie miał dosyć ciemności! Nie, no co jest takiego w tej ciemności? Nastrój? Kurwa spoko! Ale nie dla mnie! Ja chcę tylko kurwa przeżyć… no i coś zjeść, pierdolę to! Ja jebię! Nie mam dosyć, kurwa!

Nie… mogli by dać tu chociaż jedno, małe kijowe światło! No ja pierdolę! 

Ciekawe czy ktoś za mną jest… znaczy powinien być Sibi, ale kurwa, nie wyobrażam sobie tego gówniarza samego, w takich ciemnościach. Przejebane. Powinien go Oscar wziąć na barana, ja pierdolę… kolejna pedalska para do jebanego kompletu? I co jeszcze? Matt i Topaz? Ta, kurwa! Tyle pedałów wokoło, można by zrobić tyle jebanych rowerów i jeszcze by starczyło.

Dobra? Czemu ja myślę o pedałach, w ciemności? Może powinienem tak się zastanowić nad jebanym sensem życia? A więc powiem krótko… życie jest do dupy.

A teraz niech mnie coś oświeci! No kurwa cokolwiek! Ufo?! Nie wiem, no kurwa ile można być w ciemności?! No pierdolę to… jeszcze się okaże, że umarłem i jestem w pierdolonym Tartarze… nie, nie, nie, nie… kurwa, nie!

Kuuurwa… no… chciałbym chociaż spojrzeć na zegarek. Ale go nie widzę… powtórzę się więc… jebana ciemność! Niech ta pierdolona Nyks sobie ją zabierze z powrotem!

I wtedy straciłem przyczepność i runąłem jak długi na podłogę…

* * *

-No budzimy się – ktoś pstryknął mi z całej siły palcami nad głową.

-Pierdol się – warknąłem.

-Znowu? – Westchnął Matt.

-Spierdalaj.

-Jezu… - pokręcił głową i klęknął obok – Czy wy nie możecie być trochę kulturalniejsi? Jestem starszy.

-Pierdol się – powtórzyłem.

Przynajmniej się zamknął. Te jego pedalskie oczy, ile można? Jak kurwa Topaz… ja pierdolę, co oni mają z tym różem? Bardziej pedalsko się nie dało, to przecież aż krzyczy „Hej jestem gejem i oddam ci się nawet na jebanym przystanku”… no dobra u Topaza to bardziej działa, bo nie ma miny która mówi „Hej, spójrz jeszcze raz! Spójrz raz jeszcze, a już nigdy nie obudzisz się z ładnym ryjem”.

-Gdzie pozostali? – Warknąłem przecierając czoło.

-W ciemności. Na górze. Dla niektórych to pierwszy raz – uśmiechnął się.

-I kij, kurwa – pokręciłem głową.

Matt westchnął cicho, a ja rozejrzałem się dookoła.

Nie, żeby coś, ale tu też było kurwa ciemno. Nie tak, ale jednak. Kamienne ściany, kamienna podłoga, zimno ja w psiarni i odgłos płynącej wody.

-Kurwa jesteśmy w jaskini – warknąłem.

Matt zaczął klaskać.

-Brawo, jak wrócę oddam ci mój medal.

-Pierdol się.

-Niewyżyty dzieciak, co ty masz z tym „pierdol się”, nie można to tak po ludzku…

-Odezwał się kurwa kulturalny – usiadłem ciężko i złożyłem ręce na piersi.

Matt prychnął cicho.

Ogólnie mnie wkurwia. Za dużo mówi, za dużo się gapi i jest zbyt wkurwiający. No i wygląda za staro. Ale przede wszystkim wkurwia.

W momencie kiedy już chciałem spytać czy nie ma jakiegoś peta przy sobie czy coś, nie do końca wiem skąd pojawił się Sibi. Był blady jak ściana i był mokry od potu, oczy chyba miał na połowę gęby.

-Ciemność… - wyszeptał – Będzie źle, źle, źle… to wszystko się skończy. Oni wszystko widzą. Idą za nami. Wszędzie ciemność, nikt się nie schowa. Nikt. Nikt. Nikt.

Westchnąłem cicho, a Sibi usiadł jak najdalej od nas i skulił się, opierając czoło o swoje kolana i dygocząc jakby miał jakiś atak. Nie no kurwa, zajebiście. Jeszcze co?

-Ej – warknąłem to tego wariata – Chodź tu. Dam ci jebaną latarkę, czy zapalniczkę i nie będzie tej pierdolonej ciemności.

Uniósł lekko głowę i spojrzał na mnie jakbym to ja kurwa miał coś nie tak ze łbem.

-Oni cię dopadną – wyszeptał.

Optymistycznie. Matt zaśmiał się pod nosem, rzuciłem mu mordercze spojrzenie, ale nie wiele sobie z niego zrobił.

Później pojawili się bliźniacy di Carlo, niby poszli tam w sporym odstępie, a kurwa i tak wyszli razem… ja pierdolę. A zaraz po nich pojawiła się Feli… no i jeszcze Topaza brak, ja jebię.

Felicia usiadła naprzeciwko mnie, jak zwykle zamyślona… ja jebię, może powinna częściej gadać z Oscarem? Jeden dziwny i druga dziwna, po prostu… Westchnąłem ciężko.

Ten farbowany pedał opierał się o ścianę, również był bledszy niż zwykle i niemal widziałem jak ściska z całej siły zęby by nie zacząć nimi szczękać… kurwa znalazł sobie strach. Ciemność? Kurwa jaki debil boi się ciemności?!

Oscar najwyraźniej niewiele sobie z tego zrobił bo warknął tylko do niego:

-Weź się w garść, dobra?

Na co czerwono włosy odwarknął mu coś w stylu:

-Sam się cholera… weź w garść.

Bo grunt to mistrzowska odpowiedź! Ja jebię…

-Pewnie jak wyjdzie to będziemy musieli sobie zrobić przerwę – Oscar stanął nad Matt’em.

-Tak mówisz? – Ten z pedalskimi oczami wzruszył ramionami – Kolejną?

-Nie wyglądał najlepiej.

-Wygląda całkiem w porządku – odpowiedział bez zastanowienia.

Oscar uderzył się dłonią w czoło, jak to zwykle miał w swoim jebanym zwyczaju. Kurwa... ale akurat zgadzałem się z Matt’em. Ile będzie jeszcze tych jebanych przerw? Dojdźmy do tego kogoś i miejmy to kurwa z głowy… ale jak będziemy wracać? Tą samą drogą? Ja pierdolę… no kurwa!

I w końcu pojawił się spóźnialski. Topaz miał tak zajebistego poker face, że jakoś tak miałem ochotę mu przywalić w tą jego śliczną buźkę, kurwa to my na niego czekamy, a on tylko sobie wzruszy ramionami i podejdzie do Sibi’ego? Ja jebię co za… dzieciak!

-To jak – zacząłem bardzo powoli – Idziemy czy kurwa stoimy jak słupy soli?!

Spojrzenie Oscara oraz moje utkwiło w Topazie, ale gówniarz chyba nawet nie słyszał… ta, pewnie pierdoli sobie z tym swoim czymś w głowie… kurwa no ile?!

-Przerwa – odpowiedział Matt – Pięć minut. Nat! – Ryknął.

Farbowany di Carlo spojrzał na Matt’a spode łba.

-Co?

-Chodź – Matt złożył ręce na piersi, ale podszedł – Otrzeźwisz się jak pokażę ci co nas czeka dalej.

I zaciągnął Nathanaila w głąb korytarza, ku dosyć sporemu zaskoczeniu od strony Oscara. No ale kurwa się nie dziwię, też pewnie bym miał durną minę gdyby, ktoś mi brata kradł co pięć jebanych sekund.

-Topaz – Felicia przysunęła się do chłopaka – Chcesz pogadać?

Chłopak nawet nie drgnął. Bo kurwa najlepiej rozmawiać sam ze sobą we własnej głowie. Ale dziewczyna tylko pokiwała głową jakby domyśliła się o czym on z tym czymś pierdoli, westchnęła tylko i uśmiechnęła się ciepło. Ja jebię, zawsze Topaz ma pierdolone szczęście.

-Jak myślicie co tam dalej jest? – Oscar poprawił okulary.

-Ciemność – wyszeptał Sibi.

-To już było – odwarknąłem.

Sibi ponownie dzisiaj spojrzał na mnie jak na największego kretyna na świecie, no ale kurwa niech ktoś mu płytę zmieni! Nie zaszkodzi! Ja jebię…

ζSTEVENζ

-No to moooże… Dlaczego ściany nie toczą wojen? – Spytał Travis – Ponieważ między nimi jest pokój!

Zaśmiałem się pod nosem i pokręciłem głową. Czyściłem właśnie swój miecz po treningu, a Travis najwyraźniej nudząc się jak mops mówił co mu ślina na język przynosiła.

-Albo to… Jak nazywają się spodnie które spełniają życzenia? Dżinsy!

Miałem ochotę uderzyć się dłonią w czoło i wybuchnąć śmiechem, ale musiałem brać wtedy pod uwagę ten fakt, iż straciłbym swoją reputację.

-Ten nowy będzie mieszkał u Hermesa, co nie? – Spytałem w końcu o coś normalnego, a przynajmniej chciałem na taki tok naprowadzić naszą rozmowę.

Travis pokręcił głową.

-Po tym jak wyzywał nas od dzieci złodziejaszka, Connor powiedział, że w takim razie będzie mieszkał z rzymianami w Wielkim Domu. Chyba się ucieszył…

-Czuję, że będą z tego kłopoty – odłożyłem ścierkę i spojrzałem na ostrze.

-Kłopoty nas lubią – Travis wskoczył na barierkę przy schodach i spojrzał na mnie z góry – Nie wiem jak u ciebie, ale mam mieszane uczucia co do nadchodzących dni, szczególnie po Sun’ie.

Westchnąłem ciężko i zmieniłem swój miecz w sygnet.

-Wiesz to było do przewidzenia, że ten chłopak za bardzo się zmienił.

-Ale, żeby zabijać?

Spojrzałem w niebo. Znowu zbierało się na burzę, ale w końcu nic dziwnego, w końcu sezon burzowy i tak dalej, lato jest najciekawszą porą roku jeśli ktoś by pytał mnie o zdanie.

-To nie do końca była jego wina… tak myślę.

-Och oczywiście – Travis zaśmiał się słabo – Jego broń miała własną wolę.

-Nie o to mi chodziło – spojrzałem na syna Hermesa.

Travis spojrzał na mnie z rozbawieniem. On po prostu nie może być dłużej poważny niż te pięć minut, to śmieszne.

Położył się na poręczy i wgapiając się w niebo zaczął:

-Nie? Wątpię, żeby ktoś posiadający broń przypadkowo kogoś zabił, wiesz.

Travis wyciągnął przed siebie dłoń, jakby chciał złapać słońce lub chmury. Często tak miał, mówił i jednocześnie patrzył się w niebo.

-Rozumiem, ale Sunaj ma mentalność dziecka – stwierdziłem ze smutkiem – Prawdopodobnie zrobił to przypadkiem.

-Ej nie mów, że go bronisz – Travis zaśmiał się cicho.

-Nie bronię – odparłem poważnie – Mówię tylko jak myślę.

-Zmienimy temat? – Travis westchnął cicho.

-A o czym chcesz porozmawiać? – Spytałem.

Travis zeskoczył z poręczy poczym klęknął przede mną i spojrzał mi głęboko w oczy.

-A może jednak nie chce mi się mówić – westchnął.

Uśmiechnąłem się do niego, po czym chwytając go delikatnie za podbródek, przyciągnąłem go do siebie i pocałowałem. Jak zwykle i ten pocałunek z nim był słodki, zawsze mu powtarzałem, że je stanowczo za dużo słodyczy, ale w takich chwilach byłem gotowy się nawet na to godzić.

Siedzieliśmy tak pod cieniem domku Apolla i całowaliśmy się. Pomimo tego, że nawet w cieniu gotów było się udusić tak teraz nawet nie zwracałem na to uwagi, nie zwracałem również uwagi na fakt, że siedzenie pod samym oknem własnego domku i całowanie się ze swoim chłopakiem, nie musi zostać dobrze przyjęte przez moje rodzeństwo, ale teraz nie zbyt mnie to interesowało.

Kiedy skończyłem pocałunek Travis wtulił się w moją pierś i zaśmiał się cicho.

-Co cię tak bawi? – Spytałem.

-Wszystko – odpowiedział mi – mam dobry humor.

-To raczej dobrze – wplotłem swoje palce w jego włosy i pocałowałem go delikatnie w czoło.

Travis zamknął oczy i uśmiechnął się szeroko.

-Mam prośbę – wyszeptał – Jeśli kiedykolwiek będziesz musiał odejść, to wiedz, że porzucę cały ten cholerny obóz dla ciebie i pójdę za tobą i masz mi tego nie uniemożliwiać.

Zmarszczyłem czoło.

-Ale…

-Nie aluj tylko głaszcz – zaśmiał się cicho.

ζ ζ ζ

-Jak wygląda sytuacja? – Spytał Rafael po skończonym zwiadzie.

Spojrzałem na syna Ateny. Nie lubię mówić o ludziach źle, jednakże zdecydowanie nie przepadałem za tym obozowiczem, uważał się za… dowódcę, nie lubię takich.

-Nie jest źle – odpowiedziałem – Co prawda widziałem potwory…

-A zabiłeś je?

-Zabroniłeś pochopnych decyzji – złożyłem ręce na piersi.

-Dureń – wycedził i odszedł.

No właśnie między innymi o to chodzi. Ale chętnie zobaczę jak radzi sobie sam z czwórką potworów, może mnie jeszcze zaskoczy. Trzeba być optymistą.

Nie wiele sobie zrobiłem z jego zbesztania, gdybym musiał przejmować się każdym złym słowem jakie ktoś do mnie rzucił, pewnie już dawno leżałbym kilka metrów pod ziemią i liczył kwiatki w Podziemiu. O ile tam są jakieś kwiatki. Ugh… tam musi być okropnie, bez słońca i w ogóle… może Pola inaczej wyglądają. Może… nigdy nie byłem i chyba na razie się tam nie wybieram.

Za kilka godzin miały pojawić się Łowczynie razem z Artemidą. Nie wiem czy byłem jedynym z mojego rodzeństwa, ale z jakiegoś powodu bałem się spotkania z nią… wiecie to moja… ciotka, jakby nie było. Boska ciotka.

Może inni nie zwracają takiej uwagi na pokrewieństwa między herosami, ale ta patologia wśród bogów czasami mnie przeraża. Każdy tutaj dla siebie w sumie jest kuzynem, bliższym, dalszym, nieważne… wszyscy są spokrewnieni, straszne… Może w sumie i dobrze, że panuje zwyczaj nie zakochiwania się w osobach z tego samego domku, chociaż tutaj pewnie też są wyjątki jak tak patrzyłem po niektórych.

Idąc do domku zauważyłem Reynę, rozmawiała o czymś z córką Nyks, Alice. Zarówno jedna dziewczyna jak i druga wyglądały na zadowolone z przebiegu rozmowy, Alice żwawo gestykulowała dłońmi, zaś od pretorki, aż bił blask zadowolenia. Postanowiłem im nie przeszkadzać.

Wróciłem bez ociągania do domku. Panował gwar, w sumie jak zwykle, ale tym razem moje rodzeństwo zawzięcie się o coś kłóciło i to wcale nie był temat tego, że któreś wyzywało drugie od solarów.

-Heej! – Ryknąłem – Co jest?!

Siódemka mojego rodzeństwa spojrzała na mnie spode łba.

-O co chodzi?

-Mamy wojnę! – Oznajmił wojowniczo Toby.

-Co? – Spytałem.

-Dzieci Aresa naruszyły naszą nikłą i tak prywatność! – Wyjaśniła jedna z moich sióstr.

To był ten moment w którym uderzyłem się z całej siły dłonią w czoło. Bo my wcale nie mamy o wiele poważniejszych problemów.

-Zamiast kłótni z dziećmi Aresa – zacząłem – Lepiej, żeby trójka z was poszła do kliniki, a pozostali przygotowywali się na zajęcia.

Spojrzeli na mnie spode łba, ktoś tam z daleka szepnął „zdrajca”, ale przecież nie będę przejmować się błahymi sprzeczkami, kiedy nad głową prawdopodobnie wisi nam prawdziwa wojna… kolejna z resztą.

◊TOPAZ◊

Nie żeby coś, ale żaden mądry człowiek nie pomyślał o jedzeniu. Pewnie ten dupek myślał, że szybko uwiniemy się z misją. Durny.

Oczywiście nikt nic nie mówił. Bo przecież jedzenie możemy odstawić na później. Na szczęście mam cholerne jabłko jak zawsze. I szczerze powiedziawszy już bolał mnie środkowy palec od pokazywania go co pięć sekund synalkowi Percussusa. Jeszcze śmie się na mnie gapić! Zajebię go! Ja go słowo daję zajebię!

Wtedy poczułem czyjąś rękę na ramieniu i odruchowo zamachnąłem się, ale tym razem Oscar uchylił się przed ciosem.

-Nie dotykaj mnie – wycedziłem przez zęby i strąciłem z całej siły jego dłoń – Czaisz?! Nie dotykaj.

Jego oczy zalśniły na chwilę purpurą. A może tylko mi się zdawało? Cholera go wie.

-Pogadam z tobą po zakończeniu tego wszystkiego, dobra? – Poprawił swoje wiecznie spadające okulary.

Zmarszczyłem czoło i odpowiedziałem cedząc każde słowo:

-Nie potrzebuję psychologa. Jedyna osoba jakiej teraz potrzebuję jest tutaj – wskazałem palcem na swoją głowę – A ty możesz iść i pierdolić się ze swoim bratem.

Ruszyłem bez dalszych wyjaśnień za resztą naszej drużynki, zostawiając nieco w tyle skołowanego Oscara. Bo co sobie myślał? Że będę chciał rozmawiać? Cholera, nie, nie mam ochoty rozmawiać, mam ochotę zajebać Matt’a.

-Daleko jeszcze? – Jękną Nathanail.

Matt wzruszył ramionami.

-Nie wiem.

Powstrzymałem się przed pytaniem „A co wiesz?” i jedynym moim komentarzem było dosyć głośne ugryzienie jabłka.

-Dasz gryza? – Spytał Nathanail.

Zmierzyłem go wzrokiem i wybuchnąłem słabym śmiechem.

-No chyba pogięło – popukałem się palcem w czoło.

-Kolejna okrutna, a zarazem tak cholernie przystojna osoba.

Ja pierdolę... Przyśpieszyłem nieco kroku, na tyle przynajmniej na ile mogłem w obecnej pierdolonej sytuacji. Matt oczywiście pędził jakby go ktoś gonił, zaraz za nim był Jack, po Jack’u Sibi, a zaraz później ja i Nathanail, a na samym końcu Oscar… Feli z kolei była raz zaraz przy mnie by po chwili znaleźć się koło Oscara, aby po sekundzie piorunować spojrzeniem Matt’a.

Pięknie dobrana misja. Może narzekam…

Może za bardzo narzekasz, kociaku.

Percussus – westchnąłem ciężko – Czy jesteś w stanie mi powiedzieć ile będziemy tak jeszcze łazić bez celu?

Percussus wybuchnął śmiechem.

Przecież już jesteście na miejscu.

Nie mam ochoty na żarty, demonie.

Ale w tym momencie zauważyłem pewną zmianę w korytarzu. Dalej przypominało to jaskinię, ale wokoło unosiła się czarna mgła. Jedna, jedyna pochodnia przytwierdzona do ściany, dawała tylko lekki blask światła.

-I proszę – westchnął Matt i z jakiegoś powodu wycofał się lekko – Jesteśmy.

I w momencie kiedy Oscar podszedł bliżej, rozległ się czyjś donośny, basowy głos:

-Kolejni śmiertelnicy. Kolejni zakłócają mój święty spokój! 

***

Taaak! Idealna godzina dodania! Ja wiem! xD Ale jestem chora, więc czemu by nie skorzystać i nie skończyć rozdziału? Ech... chociaż może nie powinnam pisać kiedy ćpiem leki i jestem chora x3 Nie zbyt jestem zadowolona z tego rozdziału ale nie bijcie ;_;

Może nie pozasypialiście? Halo, halo! Nie śpimy! ;^; 

Tak czy siak jak już nie śpicie to pozdrawiam wszystkich! x3