ROZDZIAŁ XXX

Rozdział XXX. Niekiedy nie docenia się tego co się ma

Ж OSCAR Ж

Do domku wróciłem pod wieczór. Za kilka chwil miało być ognisko i chciałem się przebrać w coś bardziej stosownego.

Mojego brata nie było. Trudno. Zachował się nierozważnie, nie przemyślanie, jeśli teraz cierpi to niech uzna to za stosowną nauczkę. Naprawdę nie jest ciężko znaleźć granice między „brat”, a „kolega”, niestety Nathanail ma z tym problem. Nic tylko wiecznie czegoś chce, wymaga… wiecznie niepoważny, z głową w chmurach, myśli tylko o tym jak znaleźć sobie kogoś, po czym i tak jego uczucia okazują się nie być stałe. Mój brat jest po prostu idiotą, który potrafi jedynie zakochać się na kilka miesięcy, tygodni, dni, a później już tylko łazi za tym nieszczęśnikiem z przyzwyczajenia. Tak… mój brat jest idiotą.

Tak czy inaczej, wpadłem do swojego pokoju, wywaliłem Szlaucha, który jak zwykle wił się po domu samopas… to naprawdę rozpieszczony wąż… po czym ubrałem się w możliwie jak najmniej oficjalny strój. Właściwie u mnie jest problem z tym, ja nie lubię ubierać się w t-shirty, krótkie spodnie i tak dalej. Więc fakt, iż rzucam się w oczy na tle obozowiczów jest raczej oczywisty, ale tym razem postanowiłem nałożyć tylko czarną koszulę i wytrzasnąłem z odmętów szafy jakieś jeansowe spodnie. 

Także… szaleję, tak.

Wyciągnąłem jeszcze z moich zwykłych spodni woreczek w którym trzymam różne drobiazgi, ogólnie od dawna już nic z niego nie wyciągałem ani nie wkładałem, po prostu był i nosiłem go z przyzwyczajenia, nawet nie wiem jak teraz wygląda kwiat… na pewno usechł, ale czy również ma swój dawny urok? Kusiło mnie sprawdzić, upewnić się czy roślina się nie rozsypała, ale coś mnie powstrzymywało. Nie… to głupie.

Zerknąłem na zegarek… jeszcze chwila… a ten woreczek mnie kusił. Ale… nie to nie ma znaczenia, to była tylko głupia dziecięca wyobraźnia. Wziąłem go i przewróciłem w dłoni.

-Boże… - westchnąłem i rzuciłem woreczek w kąt – Za dużo myślę.

I gadam do siebie.

Jeszcze lepiej. Na wszelki wypadek wyszedłem już z domku. Udałem się na ognisko, jak zwykle była na nim większość obozowiczów… ale nie było mojego brata. Nie mam pojęcia gdzie się podział i niezbyt mi się do podobało z jego szczęściem mógł teraz zwichnąć gdzieś kostkę…

Westchnąłem ciężko i przysiadłem się do dzieci Ateny. Lubili mnie nawet, a ja miałem chociaż jakieś osoby które nie patrzyły się na mnie jak na opętanego kiedy mówiłem o czymkolwiek co wykracza po za naukę w klasach podstawówki.

Problem z dziećmi Ateny był tylko taki… uważały się za najmądrzejsze. Nie wszystkie, ale jednak. Annabeth też taka była, Rafael taki jest. Niestety… Ale nic na to nie poradzę.

Tym razem rozmawiałem z Rafaelem, udało nam się z powrotem znaleźć wspólne tematy, a sam Rafael jest mądry, co prawda obecnie za bardzo skupia się na tym, że to on rządzi, ale…

-Nie rozumiem czemu zadajesz się z ułomami na naszym obozie – stwierdził odbiegając całkowicie od tematu – Jesteś mądry Oscar… czemu nie możesz po prostu olać swojego brata, Percy’ego, Jack’a, Topaza i tak dalej?

Poprawiłem okulary. Chyba poważnie powinienem w najbliższym czasie wybrać się do okulisty, by mi je przyciaśnił.

-To nie takie proste – pokręciłem głową – Nathanail jest moim bratem, jak jakże trafnie zauważyłeś. Percy jest kimś w rodzaju lidera… bez urazy. Jack… kto powiedział, że zadaję się z nim? A Topaz… -zastanowiłem się chwilę i rzuciłem przelotne spojrzenie samotnie siedzącemu synowi Eris – A z Topazem rozmawiam tylko w razie konieczności.

-Ale jednak z nimi rozmawiać. Nie są ciebie warci, jesteś zupełnie na innym poziomie. Uważaj bo ich kiedyś tym poziomem zgnieciesz – zaśmiał się cicho, podobnie jak siedząca koło niego jego siostra.

-Wiesz – zacząłem ostrożnie –Niespecjalnie  zależy mi na wywyższaniu się, ponieważ wiem nieco więcej - pokręciłem  głową – Inni owszem, mogą czuć się przy mnie niezręcznie i mnie unikać, ale wybacz ja nie będę unikać innych, ponieważ jak to powiedziałeś… Jestem na innym poziomie.

Rafael prychnął śmiechem, który z jednej strony ciepły, to tracił swoją ciepłość kiedy spojrzało się w sarkastyczną twarzy syna Ateny.

-Wiesz…. Twoja strata, Oscar –wyszczerzył zęby – Ale nie mów później, że cię nie ostrzegałem czy coś.

-Mh… Dzięki –westchnąłem ciężko.

Rafael spojrzał w kierunku śpiewających dzieci Apolla, które z jakiegoś powodu łypały groźnie w kierunku tych od Aresa, no świetnie, świetnie… w sumie Steven wspominał coś o jakiś bezsensownych konfliktach ale nie domyśliłem się, że mogło chodzić im o skłócenie się ze sobą wszystkich mieszkańców dwóch domków.

Ognisko dobiegało końca. Mojego brata ciągle nie było widać, ale pomyślałem, że ta ofiara losu zaszyła się gdzieś w kącie domku, jak to zwykle ma w swoim głupim zwyczaju. Sam jest sobie winnych, gdyby zachowywał się jak przystało na normalną osobę nie musiałby teraz popadać w czarną rozpacz.

Z drugiej strony zaraz po braku mojego brata zauważyłem również, że Topaz jest poważnie przygnębiony. Siedział sam, zgarbiony, jak zwykle nikt do niego nie podchodził… nie, nie jak zwykle. Często przecież można było zauważyć przy jego boku Felicię. Tym razem i jej zabrakło. Nie potrafię rozgryźć Topaza na tle jego uczuć, więc ciężko mi stwierdzić czy jego przygnębienie jest wynikiem braku dziewczyny, czy może coś się stało. Nie mniej nie odważyłem się podejść. Z doświadczenia wiem, że wolałbym być przy wkurzonym Jack’u, niż wkurzonym do granic możliwości Topazie… a z nim nigdy nic nie wiadomo.

Ognisko zakończyło się pokazem Łowczyń, które popisywały się przed wszystkimi swoimi jakże celnymi i pięknymi strzałami z łuków. Nie zabrakło również pokazu samej Artemidy, co dało mi do myślenia, że może ta bogini nie być taka skromna jak ją zwykle przedstawiano. Nie mniej coś we mnie cieszyło się, że jednak jakikolwiek bóg jest na obozie. Pan D… Artemida… nieważne, ważne, że nie jesteśmy w miejscu całkiem zapomnianym przez bogów.

I w końcu wszyscy się rozeszli. Jedynie Rafael rzucił mi jeszcze jakąś uwagę bym nie wcinał się po drodze w jakieś kontakty z rzymianami, po czym mogłem spokojnie wrócić do domku.

Ж Ж Ж

Kiedy wszedłem do domku powitała mnie ciemność. Dopiero kiedy zapaliłem światło i wrzasnąłem imię mojego brata, po czym usłyszawszy jakieś uderzenie w jego pokoju, poczułem się nieco lepiej. Zawsze lepiej wiedzieć, że nie będzie musiało się szukać później tej ofiary losu.

Zajrzałem do jego pokoju. Nathanail leżał półnagi na swoim łóżku i rzucał o ścianę piłeczką tenisową. Czyli kolejne interesujące i jakże przydatne zajęcia mojego brata.

-Cześć – rzuciłem.

Skinął mi tylko głową na powitanie.

-Mogę wejść? – Spytałem.

Wzruszył ramionami w odpowiedzi.

Usiadłem na krześle naprzeciwko jego łóżka, Nathanail po raz ostatni rzucił piłką, po czym nawet nie usiłował jej złapać.

Westchnął ciężko i spojrzał na mnie niecierpliwym wzrokiem.

-No i co ci znowu odwala, Nathanail? – Uśmiechnąłem się sztywno.

Nathanail spojrzał w sufit po czym odparł lekko ochrypłym głosem.

-To co zwykle, przecież mnie znasz.

-Wiesz co? Możesz zacząć odpowiadać sensownie kiedy tylko zechcesz. Czemu miała służyć na czarna rozpacz, co? – Zmarszczyłem czoło.

-Przecież wiesz.

-Moim zdaniem jeśli myślimy o tym samym, to po prostu przeginasz Nathanail – przyznałem – I nawet nie wiesz jak bardzo drażni mnie fakt, że muszę rozmawiać o czymś takim z bratem! Z bratem, Nathanail!

Pokiwał lekceważąco głową.

Zapadła cisza, czekałem aż mi odpowie, ale mój brat zdawał się udawać, że ta rozmowa go nie dotyczy. Czemu zawsze jak muszę z nim o czymś sensownym porozmawiać to albo udaje, że nie słyszy, albo odwala jakiś cyrk. 

Mogłem mieć siostrę…

-Nathanail, po cholerę ty musisz tak wszystko komplikować?

Usiadł w końcu i spojrzał mi prosto w oczy.

-Ponieważ cię kocham – powiedział jakby nigdy nic.

-Nathanail… - jęknąłem.

-Milcz Oscar – przerwał mi i odwrócił głowę – Milcz.

Poprawiłem okulary, Nathanail westchnął ciężko i po dłuższej przerwie kontynuował łamiącym się głosem:

-Bo ja wcale nie chciałem się w tobie zakochiwać. Ja tylko chciałem mieć w kimś oparcie, chciałem móc być z osobą którą zarówno kocham, jak i podziwiam, kogoś na kogo mogę liczyć… a kto zawsze był przy mnie?

-Wiesz… ciężko, żeby było inaczej… jestem twoim bratem. Gdzie indziej niż przy tobie miałbym być?

-Daruj sobie – warknął – Moje serce jest proste jak budowa cepa, Oscar! Dobrze wiedziałeś, że to się kiedyś stanie i mimo to byłeś przy mnie! Jak miałem to odczytać, co?!

-Jako braterską miłość? Nathanail, nie rób z siebie idioty.

Nathanail prychnął cicho.

-Łatwo ci mówić. Czy ty kiedykolwiek w ogóle byłeś zakochany?! – Ryknął niespodziewanie – Bo czasami wydaje mi się, że przez to twoje kamienne serce nic do ciebie nie dociera!

-Nie wiem – przyznałem – Nie wiem, nie szukam miłości w przeciwieństwie do ciebie. Przyjdzie, okej, nie przyjedzie, jeszcze lepiej. Nathanail nie obchodzi mnie to uczucie, zrozum.

-Aha… spoko – głos mu się trząsł bardziej niż chyba kiedykolwiek – Czyli fakt, że nieco nadużyłeś wtedy braterskiej miłości mam traktować jako zagranie sobie na…

-Zamknij się! – Przerwałem mu – Wysuwasz zawsze to samo zdarzenie! To już powoli nawet przestaje być logiczne, próbujesz sobie zagrać na moim poczuciu winy, Nathanail! I oczekujesz czego? Że cię pokocham, tak? Nathanail… to jest głupie. Nie byłbym w stanie tego zrobić! – Wstałem z miejsca – Nathanail ja po prostu przestaję cię ogarniać, robi się to twoją obsesją nie zauważyłeś?! Manią! Ty tylko o tym myślisz, nie poprawiasz swojej sytuacji! Jakby naprawdę było tak ciężko pojąć… jestem twoim bratem, kocham cię jak brata, opiekuję się tobą jak bratem, nic więcej! Wbij sobie to wreszcie do tej swojej pustej mózgownicy! Jesteś tylko i aż moim bratem! Nie byłbym w stanie się nawet w tobie zakochać, debilu!

Jego czerwone oczy zabłyszczały od łez, ale powiedziałem to co myślałem… może niedelikatnie, ale powiedziałem mu całą prawdę. Mógłby wreszcie zdać sobie z tego sprawę, że po prostu nigdy go nie zostawię, ponieważ jest moim bratem… i tylko dlatego, nie ma żadnego odwzajemnionego uczucia.

-Oscar… - rzucił mi cicho kiedy naciskałem już klamkę – Nie gaś światła… proszę.

∞ SHEPHERD ∞

Nikt nigdy nie mówił, że będzie łatwo.

 Dlatego więc naruszenie ciszy nocnej i spotkanie harpii sprzątających niespecjalnie mnie ruszyło. Jakby to była moja wina, że jak spać to tylko w dzień, albo w ogóle, w nocy przychodzi zbyt wiele niebezpiecznych a zarazem ciekawych myśli, by móc je stłamsić snem.

Harpie niewiele mówiły, więcej z ich gardeł wydostawało się bezsensownego skrzeku i bulgotu, niż słów, z resztą nie oczekiwałem również tego, że będą chciały ucinać sobie ze mną pogawędkę, to mijało się z celem.

Nie mniej zastanowiłem się czy sensownym posunięciem będzie zabicie ich, wiecie… sprzątanie jest cholernie ważne. No dobra… zrobię to starą zasadną… tkną mnie - odrobię im łby.

Ale czego ja się spodziewałem po potworach? Oczywiście, że się na mnie rzuciły. Głupie harpie. Pierwsze ich ataki po prostu olewałem, robiłem uniki, dopiero kiedy wyraźnie się wkurzyły postanowiłem bardziej się postarać.

-Ech… no poważnie? – Westchnąłem kiedy pazury jednej przecięły ze świstem powietrze koło mojego ucha – Gdybyś była godnym mnie przeciwnikiem prawdopodobnie nie miałbym już ucha. I na ciebie mam marnować siły? Cóż… życie nie wybiera, śmierć może.

Pstryknąłem od niechcenia palcami. Ziemia zaraz pod harpiami pękła. A z samej wnęki buchały iskry. Harpie zaskrzeczały, zaczęły wrzeszczeć coś o przeklętym dzieciaku i odleciały… głupie. Jednak iluzja bywa zbyt skomplikowana. A już miałem nadzieję, że faktycznie się zabawię.

Spojrzałem w niebo idąc dalej przed siebie. Było gwieździste niebo, sądząc po wzniesieniu księżyca było już dawno po północy. Dobre w nocy jest również to, że wszystko wydaje się być cieniem, nie widać twarzy widać niewyraźny zarys twarzopodobny, można zauważyć lekkie refleksy światła będące oczami, lekki zarys nosa, ale ciężko stwierdzić prawdziwe zamiary osoby stojącej przed nami.

Dlatego lubię noc. Nie widzą mojej twarzy, mogę życzyć komuś śmierci, a w refleksach świetlnych nikt nie będzie w stanie tego dostrzec. Niestety jest to sytuacja odwzajemniona. Dlatego do ludzi podchodzę z dystansem, każdy człowiek jest potworem, ale to od jego charakteru zależy jak bardzo to ukrywa. Kiedyś ludzie wydawali mi się być fajni… jako dziecko myślałem sobie „Och, ludzie są w porządku” a obok mnie ludzie wzajemnie się mordowali. Teraz wiem jak bardzo zakłamany jest świat, cieszę się, że przez te kilka lat matka nauczyła mnie tego wszystkiego, teraz wysłała mnie tutaj, a ja nie wiem jaki w tym dokładnie był cel. Tak ciągle tego nie rozgryzłem i zaczynam myśleć, że (o zgrozo) będę musiał być w tym dziwnym miejscu dłużej niż bym chciał.

Co mi tu w sumie nie pasuje? Nie narzekam, ale herosi są dziwni. Ciężko mi powiedzieć o nich cokolwiek, zazwyczaj patrzę się komuś w oczy i już znam jego imię, wiek oraz to co o mnie myśli. A z tymi tutaj jest inaczej, tak jakby byli przeklęci czy coś. Tak czasami jest z ludźmi, jeśli są przeklęci nie mają przyszłości. Nie mają przyszłości, nie mają imienia. Nie mają imienia, nie istnieją. Nie istnieją, są tylko pozostałością czasu. Są pozostałością czasu, nie żyją.

W sumie nie jestem specjalnie zaskoczony. Tacy jak oni muszą się bez przerwy w coś mieszać. A bogowie takich nie lubią, może i herosi to ich dzieci… ale szczerze? Jaki nieśmiertelny przejmuje się tak naprawdę śmiertelnymi? Musiałby być durny. A nieśmiertelni nie są tacy durni. A widziałem już chyba każdą możliwą kategorię tych co żyją wiecznie… teoretycznie. W sumie to mam nawet po takim spotkaniu pamiątkę… Mało kto to nawet zauważa, ale nie mam małego palca u prawej ręki, jedynie sztuczną replikę otrzymaną od matki, nawet nie do końca wiem za co, po prostu… ale nie przypomina zbytnio to palca… znaczy się przypomina… ale bez skóry i mięśni i tego wszystkiego innego. Aż dziwne, że nikt nie zauważa, że zamiast palca mam kość. Cóż… może wypadałoby wszystkich przebadać u okulisty?

Westchnąłem cicho. Było chłodno, ale to dobrze. Chłód jest przyjemny, chłód w ciemności kojarzy się ze śmiercią. To przyjemne, przyjemne pod tym względem iż to czuję… a martwi z reguły nie czują. A ja lubię żyć, chociaż wiele jest takich którzy właśnie z tego powodu za mną nie przepadają… bo żyję. To całkiem normalne, nie jestem takim typowym człowiekiem… nawet ciężko mnie nazwać człowiekiem po tamtym wydarzeniu. Ale to za dużo do mówienia… a ja nie lubię o tym mówić.

∞ ∞ ∞

Zaczęło się po szóstej. Prawdopodobnie byłem jednym z nielicznych którzy to widzieli. Być może był jeszcze ten fioletowy chłopak… Topaz, oraz syn Ateny… Sibi, oni mogli to widzieć. Ale chyba żaden z nich nie wiedział co to jest.

Gdyby śmiertelnik to widział powiedziałby na to Apokalipsa. Gdyby widziało to zwierze, pomyślałoby, że to inne zwierze. Gdyby widział to bóg… pomyślałby, że pora na kolacje i zwiałby. Ale widziałem to ja, ten fioletowy oraz syn Ateny. Co oni myśleli? Syn Ateny jest dziwny, być może domyślał się, ale mruczał o cieniach. Topaz udawał, że tego nie widzi. A ja? A ja widziałem Wojnę. Nie, nie żartuję.

Pomachałem jej. Ona tylko spojrzała na mnie chłodnym wzrokiem i odeszła. Ale wiedziałem, że w tym momencie na ten obóz spadł cień wojny. Śmiejąc się więc pod nosem oparłem się o jedno z drzew i zacząłem spokojnie przyglądać się jak obóz budzi się do życia.

Kilka osób w między czasie podeszło do mnie. Kilka zagadało. Ale pognałem ich. Nie chce mi się gadać. Poważnie. Nie chce mi się, teraz wystarczy tylko czekać na ruch Wojny.

◊TOPAZ◊

Tak się zastanawiam… czy nie spotkanie się wtedy z Feli było moją własną wolą czy działaniem Percussusa. Nie bałem się Feli. Może lekko jej nie ufam, ale strach? Nie. To nie był strach. A Percussus przecież wyraził swoją zgodę, w takim razie czemu? Nie wiem.

Wiem tylko, że nie mogę teraz zlokalizować Feli, a i Percussusa wcięło. Najgorzej, że czułem jak bardzo ten Fonos jest teraz słaby, wiem, że utrzymywanie ciała po za mną wymaga od niego wysiłku prawdopodobnie niewyobrażalnego dla śmiertelnika, a mimo wszystko teraz nawiał. Czuję jego obecność, wiem, że jest niedaleko i wiem, że jeśli się nie pośpieszy przepadnie… zostanie po nim niematerialna cząstka… straci wszystkie swoje moce i będzie porównywalny do ducha… na dodatek niegroźnego w każdym tego słowa znaczeniu.

I tu znowu kłania się moje rozchwianie… czy tego chcę czy nie?

Nie chcę chyba odpowiadać na to pytanie, na razie powinienem nacieszyć się samotnością póki mogę.

Siedziałem więc pod cieniem jakiegoś drzewa, opierałem się głową o jego pień i z zamkniętymi oczami myślałem.

Nie chciałem wracać do domku… Bycie sam na sam z Percussusem niezbyt mnie przekonuje. Wolałbym być co prawda w czterech ścianach, ale ten durny demon na zbyt wiele sobie zwykle pozwala.

No i dużo mówi. A ja teraz nie chcę rozmawiać. A może to dlatego nie spotkałem się z nią? Bo nie chcę rozmowy? Ale nigdy nie miałem problemu z komunikowaniem się z tą dziewczyną. Czemu tym razem? No i na dodatek mam niezbyt fajne przeczucia. Coś jak… cisza przed burzą, czy coś.

-Też tu siedzisz? – Odezwał się nagle czyjś głos.

Nie otworzyłem oczu. Skupiłem się teraz na dopasowaniu tego głosu do znanych mi osób. Znałem ten głos… obojętny, chłodny… ale nie wiedziałem do kogo mógłby należeć, dopiero kiedy otworzyłem oczy i zauważyłem siedzącego obok bladego chłopaka, o czarnych włosach i ciemnych oczach go poznałem i mimowolnie odsunąłem się lekko.

-Jak widzisz – warknąłem.

Nico nie zaszczycił mnie spojrzeniem. Z resztą nie oczekuję tego od żadnego pedała i tak miałem ochotę mu przypierdolić, że otworzył do mnie gębę… nie dosyć, że pedał to jeszcze nie mam nastroju na czcze gadanie.

-Cienie są dosyć przyjemne – stwierdził po chwili – Można się w nich schować, nie? – W jego głosie czułem nutkę smutku.

Ale on wiecznie jest smutny i nie zbyt mnie to w tej chwili obchodziło.

-Nie lubię się chować. Nie jestem takim tchórzem jak ty – wycedziłem przez zęby – Chciałem tylko odpocząć od ludzi, ale jakiś dupek mi w tym przeszkadza.

Di Angelo zmrużył oczy, prawdopodobnie się wkurzył… prawdopodobnie narażam się synowi Hadesa… ale nie mam ochoty na gadki. 

Szczególnie z takimi jak on.

-Nie jestem tchórzem – powiedział spokojnym głosem – Jeśli ja nim jestem to i ty. Przynajmniej jeśli twierdzisz iż chęć odpoczęcia od ludzi to tchórzostwo.

-Nie jestem hipokrytą – wstałem na równe nogi – I nie jestem też debilem, żeby zadawać się z pedałami z własnej woli. Dlatego do nie zobaczenia, di Angelo.

Splunąłem mu pod nogi i poszedłem przed siebie.

Nie było mi szkoda słów, wręcz żałowałem, że nie powiedziałem więcej. Coś się we mnie gotowało od środka… miałem ochotę podczas krótkiej wymiany zdań po prostu przyjebać synowi Hadesa. Po prostu… tak porządnie. A teraz jak patrzyłem na przechodzących koło mnie herosów ta chęć przenosiła się na wszystko dookoła mnie.

Chciałem się z kimś potłuc. Rozwalić ten obóz. Zabić kogoś… tak na poważnie chciałem zabić, przechodzącą koło mnie dziewczynę, która nawet nic mi nie zrobiła. I dopiero kiedy moja dłoń zbliżała się powoli do mojego naszyjnika, zmieniającego się w morderczą broń zdałem sobie sprawę, że jest źle…

 Szaleję. Słowo daję.

Jakieś ciarki przeszły mnie po plecach. Teraz wszystko zdawało się mnie obserwować. Słyszałem w głowie jakieś ciche szepty, nienależące do mnie… nienależące do Percussusa… do nikogo kogo mógłbym znać…

Opadłem na kolana nie mając sił nawet stać na własnych nogach. Wszyscy przechodzili koło mnie obojętnie, a z każdą sekundą to się nasilało. Tyle osób było dookoła… nikt mi nawet nie zechciał pomóc.

Czułem się jak we śnie. Zazwyczaj ciężko jest mi się w snach poruszać, wszystko wydaje się być takie zwolnione… i teraz też tak było. Na dodatek miałem wrażenie, że ten obóz pochłania jakaś ciemność, że wszystko powoli takie się staje i kiedy miałem już całkiem stracić jakąkolwiek łączność ze światem wszystko ucichło. Wszystko. Oprócz faktu, iż znowu usłyszałem Percussusa.

Kociaku… - zaczął ostrożnie – Co to za show urządzasz?

Po chwili zdałem sobie sprawę, że w miejscu w którym upadłem trawa zdawała się gnić… Odskoczyłem jak poparzony i uderzyłem z całej siły plecami w ścianę domku za mną.

Kociaku – westchnął z rozbawieniem – Zostawić cię na chwilę, to naprawdę nie jest…

Właśnie… zostawić – wycedziłem – Gdzie cię wywiało?

Musiałem załatwić to i owo. Wiesz nie chcę by ktokolwiek mącił ci w głowie… kociaku. Można powiedzieć, że wykorzystałem swoje kontakty.

Coś ty znowu zrobił? – Nie powiem… nie podobało mi się to o czym mówił Percussus.

Chronię cię kociaku. Jak zawsze – zaśmiał się słabo – Nikt cię już nie tknie. Nikt nie będzie ci mieszał w głowie. Rozumiesz, kociaku?

Percussus czemu mam wrażenie, że zrobiłeś coś bardzo nie w porządku?

Wydaje ci się kociaku. Nie zrobiłbym nic co byłoby dla ciebie szkodą – zaśmiał się.

Nie byłem tego taki pewien, ale było coś jeszcze co mi się nie podobało. Percussus powoli odzyskiwał swoje siły. Czułem, że znowu staje się potężny, a przecież nie miał szans się zregenerować. Więc jakim cudem? Nie było go już faktycznie sporo czasu, ale… przecież…

Percussus… jesteś silniejszy – stwierdziłem.

Tak, kociaku… ale mówiłem już, że układy to bardzo pożyteczne sprawy?

Hę?

Och… powinieneś kiedyś spróbować – zaśmiał się ponownie.

Percussus! –Wydarłem się, aż sam się zdziwiłem, że w myślach można tak krzyczeć – Mów, kurwa jaśniej! Co zrobiłeś?! Gdzie byłeś?! Nie baw się w zgadywanki!

Kociaku nie potrzebuję mamy, z każdego punktu widzenia jestem od ciebie starszy, kociaku.

Nie pozwalaj sobie.

Kociaku…

Przestań. Tylko słyszę od ciebie „kociak, kociak, kociak” zmień płytę! Przestań udawać, że nie jesteś ode mnie zależny…

Kociaku – jego głos już był poważny… i zdenerwowany – Nie zrozumiałeś. To ty jesteś ode mnie zależny. Nie ja od ciebie.

Więc czemu…?

Kociaku chcę z tobą pogadać tak twarzą w twarz…

◊ ◊ ◊

Nie wiem co mi odbiło, żeby tym razem się go posłuchać. Na lekko chwiejnych nogach wróciłem do domku, a póki nie przekroczyłem progu moich czterech ścian, Percussus uporczywie milczał.

Wiedziałem… a przynajmniej myślałem, że właśnie wykopałem sobie własny grób. Ale po tym co dzisiaj się stało… co się działo ze mną przez kilka ostatnich dni… z jakiegoś powodu jestem obojętny na to co może mi zrobić.

Ledwie zamknąłem drzwi, przede mną pojawił się Percussus. Pierwsze co rzucało mi się w oczy to jego wzrok, a bardziej oczy… świeciły jasnofioletowym światłem, zazwyczaj gdy był wkurzony robiły się różowawe… taki neon… a fiolet? Nie… może raz tak miał… dwa.

-Perc… - zacząłem ale jego zimna rękę zasłoniła mi usta.

Nawet nie zorientowałem się kiedy demon złapał mnie za kark jak… kociaka i rzucił mnie na łóżko, przywaliłem dosyć mocno w kant łóżka i na chwilę pociemniało mi przed oczami, a kiedy sięgnąłem dłonią by rozmasować sobie tył głowy poczułem ciepłą krew.

-Kociaku – zaczął powoli – czemu przestałeś mi ufać?

To nie było coś czego się spodziewałem… bardziej myślałem, że da mi te swoje lekcje… ale pytać mnie czemu mu nie ufam? I niby…

A cholera z tobą Percussus. Nienawidzę jak czyta moje myśli.

-Nie, nie ufam ci… a zresztą – machnąłem obojętnie dłonią – Może mam się teraz na ciebie rzucić i przytulić, bo rzucasz mną po kątach… dosłownie.

Pochylił się nade mną… jego wzrok był również przerażający z jeszcze jednego powodu… był pusty. Martwy.

-Odpowiedz, kociaku.

-Jesteś demonem – warknąłem rozcierając sobie rozcięcie z tyłu głowy – Nie jestem pewien czy ufanie tobie podobnym to idealny pomysł.

Złapał mnie za podbródek, próbowałem się wyrwać, ale… no nie da rady.

Serce waliło mi o klatkę piersiową jak młotem.

-Nigdy ci to nie przeszkadzało – wyszeptał – Nigdy. Czemu teraz? Kociaku… Nie powinienem na to pozwalać. Nie, nie… To już załatwione. Będzie jak dawniej kociaku…

-O czym ty pieprzysz?! – Ryknąłem.

Nie podobał mi się ton jego głosu… mówił szybko, cicho, ale dokładnie słyszałem każde jego słowo… przepełnione fanatyzmem.

-To wszystko jej wina – przytulił mnie niespodziewanie… ale to nie było przyjemne uczucie… coś jak wtedy gdy Matt mnie przytulił… wtedy w korytarzu… taki chłodny dotyk… bez uczucia – Miesza ci w głowie kociaku… nie powinienem na to pozwalać – oparł lekko swoją głowę o moją – Mój biedny kociak… Musisz mi wybaczyć to wszystko… rozumiesz? Bardzo cię przepraszam. To wszystko wina mojego niedopatrzenia i tej dziewczyny.

-Czemu mówisz jakbyś się tym przejmował? – Warknąłem nie do końca wiedząc co zrobić z rękoma więc wymachiwałem nimi jak opętany.

-Kociaku… ja po prostu cię kocham. Będę cię chronił. Rozumiesz?

-Kochasz? – Powtórzyłem.

-Tak kociaku – mówił to tak monotonnym głosem… to wręcz przerażające – Kociaku… musisz mi ponownie zaufać, nie mogę ci pomagać kiedy ty mi nie ufasz.

-Kochasz? – Powtórzyłem ponownie.

Percussus lekko się ode mnie odsunął, spojrzał na mnie już swoim normalnym wzrokiem i uśmiechnął się odsłaniając kły.

-Oczywiście kociaku.

Kocha…? Nie.

-Percussus – warknąłem odpychając go i wstając z łóżka – Jeśli to jest miłość, to ja nigdy nie chcę kochać.

◊ ◊ ◊

Dzień miał się ku końcowi. Nie zbyt ambitnie go spędziłem. Siedzieć w domu, na łóżku z kołdrą naciągniętą po sam nos to nie jest coś co było szczytem moich marzeń, ale nie wymagało ode mnie za wiele, a teraz w sumie chyba najbadziej potrzebowałem spokoju. Nie użalałem się nad sobą, po prostu Percussus powoli utwierdził mnie w przekonaniu, że ludzie nie są tacy dobrzy za jakich się podają. Czasami wydaje mi się, że nawet Percussusowi bliżej jest do człowieka, niż samym ludziom. O ile wiecie o co mi chodzi.

Inna sprawa, że Percussus teraz tylko warczy mi w głowie. Ale… powiedzmy, że czasami woli pobawić się w psa czy coś.

Daruj sobie, kociaku.

Technicznie rzecz ujmując…

Dajże spokój.

Podejrzewam, że go uraziłem. O ile da się urazić kogoś bez uczuć. Tak więc…

Kociaku.

Ta…?

Być może będziemy musieli opuścić obóz.

To było nagłe. Spojrzałem w okno. Jak zwykle w szybie zamiast mojego odbicia pojawił się Percussus, nie wyglądał aby żartował.

-Czemu? – Wychrypiałem… od kilku godzin nie mówiłem nic.

Za dużo się dzieje, nie uważasz? Odpoczęliśmy po tamtym, przed czym uciekaliśmy… już raczej nie ponowią gonitwy za nami. Na dodatek musimy się za bardzo angażować w życie wszystkich na tym obozie. Kociaku, nigdy nie chciałem, żebyś spędzał więcej czasu z herosami… później śmiertelnicy mogą być nie do zniesienia… i zobacz już ci piorą mózg.

Nie odpowiedziałem.

W sumie miał rację. Mieliśmy tutaj zostać chwilę, Percussus miał dokładnie zbadać sytuację i zdecydować kiedy powinniśmy opuścić to miejsce, jeśli faktycznie jest to odpowiedni moment… i tak nie mam wiele do stracenia.

-Dobra – odpowiedziałem po kilku dobrych minutach – Ale mogę się pożegnać?

Kociaku… - warknął ostrzegawczym tonem.

-Tylko z Feli – westchnąłem ciężko i oparłem głowę o parapet – Wykiwałem ją, powinienem chociaż powiedzieć jej prawdę.

Prawdę dotyczącą…?

-Ciebie, mnie… i tego czemu odchodzimy – przerwałem mu.

Kociaku, nie przeginaj – warknął – To tylko jakaś przypadkowa dziewczyna. Nie lubię jej.

-A ja ją lubię – odparłem beznamiętnie – Jeśli opuścimy obóz to na stałe, raczej nie dane mi będzie jeszcze raz jej zobaczyć… prawda?

Odbicie Percussusa załamało się i w odbiciu zobaczyłem siebie… ale za mną stał Percussus i nim nawet zdążyłem się odwrócić Fonos objął mnie od tyłu, przycisnął lekko do siebie i oparł delikatnie swoją głowę o moje ramię.

-Co robisz? – Warknąłem.

-Ona jest niepotrzebna, kociaku. Nie powinieneś się nią przejmować – szeptał mi do ucha – Jest fałszywa. 

Jak każdy z resztą… każdy człowiek, oczywiście. Ja jestem jedyną osobą z którą powinieneś dzielić jakiekolwiek uczucie, kociaku.

-Jesteś obrzydliwy – warknąłem przez zaciśnięte zęby – Puść mnie. Pójdę się z nią zobaczyć i idziemy.

Otarł lekko swoim policzkiem o moją szyję. Nie podobała mi się taka bliskość, ale już nie raz wspominałem, że z Percussusem ciężko fizycznie walczyć… w ogóle jakkolwiek. Szczególnie, że jakimś cudem udało mu się teraz zregenerować.

-Oj kociaku… czemu ty nie możesz raz mnie posłuchać – westchnął ciężko – Kociaku… znowu chcesz się poparzyć? Znowu chcesz siedzieć dwadzieścia cztery na dobę w domu? Znowu…

-Wystarczy! – Ryknąłem – Być może nie zdajesz sobie sprawy z wielu rzeczy, ale tak się składa, że ja nie czerpię przyjemności z faktu, że ktoś mnie… dotyka i robi sobie ze mną co mu się żywnie podoba! Nie jestem tobą!

Percussus tylko warknął coś pod nosem.

Uśmiechnąłem się, wiedząc, że chociaż na chwilę dał mi spokój. Z Percussusem jest taki problem, iż uważa, że jeśli jemu się podoba to wszystkim musi… a ponieważ on nie lubi się mylić nie zbyt przyjmuje dobrze to do wiadomości.

-Dobra – warknął po chwili puszczając mnie – Idź do niej. Rób co chcesz. Ale… - urwał – jeśli spróbujesz zostać z jej powodu, będę wkurzony… bardzo wkurzony, kociaku.

-Czemu miałbym chcieć zostać?

Nie odpowiedział.

ζSTEVENζ

A dzisiaj było urwanie głowy w klinice. Nie, nie, nie dosłownie.

Ktoś… coś zaatakowało trójkę herosów patrolujących okolice obozu. Kilka Łowczyń ruszyło już śladem tego co zaatakowało herosów, ja zaś musiałem mieć dłuższy dyżur w klinice.

Obrażenia herosów przypominały rany zadawane pazurami, ale były to pazury między którymi odległość wynosiła tyle samo co pomiędzy ludzkimi paznokciami… niezbyt optymistycznie. Na dodatek każdy z herosów w okolicach obojczyka miał małe nakłucia, przypominające delikatne ugryzienia wokół których zbierała się jakaś nieciekawa czarna substancja. Na dodatek herosi ciągle byli nie przytomni, a ja nawet nie potrafiłem zbić ich gorączki.

-Kurde… i pomyśleć, że gdybym nie miał kary na zmywaku pewnie skończyłbym jak oni – westchnął Travis.

-Nie wierzę, że to mówię, ale… miałeś szczęście z tym przewinieniem.

-Widzisz? A ja ci mówiłem, że zabieranie rzeczy wcale nie jest takie złe.

-Ty je kradniesz.

-No pożyczam na czas nieokreślony – Travis zaczął bujać się na krześle.

Westchnąłem ciężko. Travis zaśmiał się słabo, a ja ponownie podałem nektar nieprzytomnym… oczywiście w miarę dopuszczalną dawkę, nie chcę przesadzić. W sumie to jestem ciekaw ile herosów przedawkowało nektar lub ambrozję… to musi być głupia śmierć.

-Proszę cię nie mów mi, że dzisiaj masz zostać na całą noc tutaj – jęknął po chwili Travis.

-Raczej nie – odpowiedziałem patrząc na zegarek – Za godzinę powinna być…

-Za godzinę będzie ognisko, cholera!

Zaśmiałem się cicho.

-Ty się śmiejesz a ja cierpię! – Powiedział z udawanym smutkiem.

-Powinienem zdążyć – westchnąłem.

-Ta… - Travis złożył ręce na piersi.

I w tym momencie dosłownie ktoś wpadł do kliniki… drzwi które i tak były znowu naruszone, opadły na podłogę razem z Topazem, który wyłożył się jak długi.

-Wejście smoka… - westchnął Travis.

-Topaz… - pochyliłem się nad chłopakiem ale ten zerwał się na równe nogi.

Złapał mnie za koszulę i przyciągnął mnie tak aby moja twarz była na wysokości jego.

-Steven… pójdź. Natychmiast. Do. Wielkiego. Domu. Już – cedził każde słowo, jego neonowe oczy wyrażały tylko przerażenie… chyba nigdy nie widziałem tak przerażonych oczu.

Travis zerwał się na nogi.

-Co się dzieje? – Spytałem.

Ale Topaz już wyciągnął mnie za rękaw z klinki.

ζ  ζ  ζ 

Przełknąłem ślinę na jej widok. Zupełnie nie podobna… nie byłem w stanie rozpoznać jej delikatnych rysów twarzy spomiędzy tylu siniaków.

-Mówiłam ci – zwróciła się do Topaza. Mówiła słabo – że nie chcę pomocy. Prawda?

Szczęka chłopaka zadrgała lekko, spróbował otrzeć palcem jej policzek, ale ona odtrąciła jego dłoń.

Jej nagie ciało kryte było tylko kocem… cała posiniaczona… naprawdę wszystko teraz do mnie docierało powoli, byłem po prostu w szoku.

-Kurwa, Steven! – Topaz rzucił się na mnie, przez co uderzyłem lekko plecami w ścianę – Nie stój jak kłoda drewna! Zrób coś! – Spoliczkował mnie.

-Topaz… - zaczęła słabo Feli ale urwała.

Spuściłem wzrok i odepchnąłem lekko syna Eris, klęknąłem przed łóżkiem na którym siedziała Feli, podałem jej kawałek ambrozji.

-Jesteś w stanie się przebrać? – Spytałem.

-Jestem – wyszeptała – Nie potrzebuję pomocy. Nie powinniście się w to mieszać.

Topaz uderzył z całej siły pięścią w ścianę, dyszał ze wściekłości.

-Topaz – upomniałem go. Sam byłem zdenerwowany, ale…

-Co?! – Ryknął.

Pokręciłem głową.

-Feli… - zacząłem powoli – Muszę cię zbadać, nie wyglądasz dobrze, rozumiesz?

-Potrafię się sama uleczyć – w jej głosie słyszałem nutkę obawy.

-To nie jest zadrapanie – odpowiedziałem spokojnie.

-Zdaję sobie z tego sprawę.

-Ech… Feli… proszę.

Dziewczyna odwróciła głowę. Zerknąłem jeszcze kątem oka na Topaza, siedział na parapecie okna z podkulonymi do klatki piersiowej kolanami, drżał nie mniej niż teraz Feli… pięknie.

-Jeśli nie dasz rady wstać mogę cię zanieść – zaproponowałem.

-Nie dotykaj jej! – Ryknął nagle Topaz – Masz jej pomóc, nie dotykać, nie w ten sposób!

-Chcę ją zanieść do kliniki.

-Ale ona nie chce tam iść – wycedził – Możesz leczyć ją tutaj.

-Topaz tracisz kontrolę – przerwała szybko dziewczyna.

Nie wiem co dokładnie miała na myśli, ale twarz Topaza robiła się przerażająca, szczerzył zbyt długie nawet jak na niego kły, a oczy świeciły mu się jak dwie latarki.

ζ ζ ζ

Udało mi się jakimś cudem przekonać Feli, że lepiej, żeby przyszła do kliniki. Dziewczyna miała lekki problem z ubraniem się ale na szczęście… chyba… nie musieliśmy jej pomagać i opierając się o moje ramię trafiliśmy do kliniki. Topaz szedł za nami, ale nie wydawał się jakoś szczególnie obecny. Ciekaw jestem jak bardzo zależy mu na tej dziewczynie… ale ważniejsze pytanie było kto jej to zrobił.

Oczywiście natychmiast wykluczyłem Topaza, sam nie wygląda najlepiej, więc wątpię aby mógł teraz kogokolwiek tak skrzywdzić… z resztą to nie w jego stylu…

Feli lekko się trzęsła, więc zarówno przez to jak i przez fakt, że wzrok obozowiczów natychmiastowo odwracał się w naszą stronę starałem się dojść do kliniki jak najszybciej.

Później kiedy Feli już siedziała na jeden z klinicznych pryczy, oczywiście zleciał się tłum ale wszystkich przepędziłem.

Po zbadaniu dziewczyny oczywiście jasną rzeczą był fakt, że została brutalnie zgwałcona i pobita… właściwie całe plecy i prawą rękę miała w zakrzepniętej krwi.

Opatrując jej rany starałem się coś się od niej dowiedzieć, ale jedyne co powiedziała to „Dziękuję” kiedy skończyłem.

-Feli… - Zacząłem poważnie – Pójdę z tym do Łowczyń, jeśli one nic z tym nie zrobią…

-Nie – przerwała mi – To naprawdę jest tylko moja sprawa, nie mieszaj w to nikogo więcej. Proszę…

Pokręciłem głową. Zazwyczaj zgadzam się z innymi, ale to jest zbyt poważna sprawa.

-Shalott – zacząłem zwracając się do siostry która właśnie weszła do kliniki – Zostań z Felicią, a ja pójdę do Artemidy.

-Wiesz co, Scott? – Poczochrała mnie po włosach i usiadła naprzeciwko łóżka Felici – Ty może lepiej nie gadaj z tą boginią.

Spojrzała posępnym wzrokiem na córkę Makarii i westchnęła ciężko.

-Dziewczyno a ja zawsze mówiłam, że chłopaki to śmiecie – spojrzała na mnie – Sorry.

-Nie czas na żarty – upomniałem siostrę.  

Felicia spróbowała wstać, ale Shalott natychmiast usadziła ją ponownie.

-Nie, nie, nie – pokręciła głową – Ty sobie poleżysz. Mój brat się tobą zaopiekuje, a ja grzecznie pójdę do naszej wiekowej Siostry zakonnej.

-Shalott – warknąłem.

Głos mojej siostry wcale nie brzmiał jakby żartowała, po prostu chciała po prostu powiedzieć coś luźniejszego, ale nie w takiej chwili.

Spojrzałem jeszcze na Topaza który stał w kącie ze złożonymi rękami na piersi.

-Topaz… - zacząłem.

-Zabiję skurwysyna… - przerwał.

-Topaz – upomniałem go w tej samej chwili co córka Markarii.

-Topaz – tym razem powiedziała tylko Felicia – Nie rób głupstw. To jest coś w co powinieneś się mieszać. Masz już zbyt wiele problemów.

-Tak? – Topaz pokręcił ze zdenerwowaniem głową – Mów co chcesz. Znajdę go i zabiję.

Feli spuściła smętnie głowę. Widać było, że cierpiała… zarówno fizycznie jak i psychicznie… straszne było to, że zaradzić umiałem tylko na to pierwsze.

-Feli – sięgnąłem do szafy i wyjąłem kilka tabletek po czym podałem je dziewczynie – Dzięki nim przestanie boleć i może zaśniesz… odpoczniesz.

Dziewczyna pokręciła głową.

-Nie mogę spać, nie teraz.

-Dobrze ci to zrobi.

Ponownie pokręciła głową i w momencie kiedy chciałem jeszcze dalej ją przekonywać, drzwi (które najwyraźniej już dzieci Hefajstosa ponownie przymocowały) zatrzasnęły się z hukiem… Topaz wyszedł z kliniki.

Pobiegłbym za nim, ale z dwojga złego wolę zostać przy dziewczynie, z którą nie wiadomo jak będzie za kilka godzin, niż za wkurzonym Topazem.

αNATHANAILα

Miałem jakąś głupią ochotę poudawać Jack’a… bluzgać nie lubię, ale czasami są takie chwile co bym z wyzywał cały świat od sukinkotów.

Leżałem więc tak sobie na łóżku, ze słuchawkami na uszach, w sumie nawet nie tyle rozpaczałem, co byłem mocno wkurzony. Ale kto by nie był jakby po raz setny dostał kosza… i to od brata. Śmieszne… chociaż brat mógłby dać kartę ulgową, ze względu na pokrewieństwo, nie? Chociaż jakie rodzeństwo tak robi? No tak, na pewno nie di Carlo.

W sumie to po cholerę ja sobie robię nadzieję? Tak się tylko zastanawiam… człowiek se zawsze robi nadzieję, a później gówno i tak w kółko. Ludzie są zbyt durni… mógłbym być takim… psem. Tak… psy są fajne, miałbym fajny dom i byłoby dobrze, a tak to…

Nawet nie wiem co się dzieje u wuja. Wiem tylko, że został poinformowany o zaistniałej sytuacji… czy dokładnie to nie wiem. A później głucha cisza. Życie jest po prostu wspaniałe…

Dobra… jak tylko skończą się wakacje wracam do tego starego dziada, jeśli Oscar będzie chciał to zostanie tu, jeśli nie to nie… ja tu nie zostaję na pewno.

No dobra może są tu fajne chłopaki… Jack czy Topaz, ale chyba w tym roku będę chciał mieć chociaż trochę spokoju… i tak mówię to ja… Nathanail di Carlo.

Odłożyłem słuchawki na bok. Powinienem chyba zająć czymś dłonie, ale nie za bardzo wiedziałem na co w ogóle mam ochotę. Więc właściwie tylko usiadłem na łóżku i rozejrzałem się po pokoju.

Może powinienem zmienić kolor ścian? Tak… to nie jest taki zły pomysł. I głośniki wypadałoby tu zamontować… albo radio… może Leo coś wymyśli. Chociaż… nie, trochę się go boję… jest dziwny, jakby się naćpał. A ja sobie postanowiłem, że z ćpunami gadać nie będę… co mi trochę nie wyszło biorąc pod uwagę Matt’a, ale… to nieistotne.

Wyjrzałem za okno… o tej poprzez było ognisko a mimo to pawilon był praktycznie pusty. W sumie byłem ciekawy co się takiego dzieje, ale zdecydowałem, że ściany są chyba ciekawsze. W ogóle to miałem ochotę obejrzeć jakiś film… romans czy coś… nie wiem, ale coś co odmóżdża. Oczywiście nie było telewizora czy coś… to trochę smutne, ciężko mi sobie wyobrazić mieszkać tu dłużej niż przez wakacje bez telewizora… na co można się gapić?

Oczywiście Oscar odpowiedziałby książki… ale książki mnie nudzą… Ech…

Chyba muszę zejść myślami z Oscara… w końcu to najbardziej wkurwiający brat na świecie.

α α α

-Nathanail! – Ryknął na powitanie Oscar.

No przysnęło mi się trochę. Rzuciłem mu rozkojarzone spojrzenie, po czym zerwałem się na równe nogi.

-Co?

-Czemu nie jesteś jeszcze w pawilonie? – Warknął.

-Bo spałem?

-Jakże wyczerpująca czynność – złapał mnie za nadgarstek i wypchnął z pokoju.

Warknąłem coś pod nosem po czym rzuciłem pytające spojrzenie bratu. Był zdenerwowany, co niespecjalnie było jakąś większą nowością, ale mógłby chociaż być mniej sadystyczny…

-Słuchaj Nathanail, nie za wiele mamy czasu, więc będę się streszczał – zmarszczył czoło i poprawił okulary – Ktoś zgwałcić dziewczynę… jeszcze wcześniej trójka herosów została zaatakowana przez coś co podobno przypominało człowieka… Musimy znaleźć osoby powiązane z tym wszystkim, dlatego…

-Oscar – jęknąłem rozcierając czoło – Jak chciałeś, żebym wyszedł to nie musiałeś zmyślać. Serio.

-Dla twojej wiadomości, Nathanail, nie lubię kłamać. A teraz marsz do pawilonu.

-A idź ty… - warknąłem – Znaczy czekaj… kogo zgwałcili i czemu ja nic o tym nie wiem?

-Felicię – odpowiedział poważnie – Ponieważ spałeś.

α α α

Jakoś nie zdziwił mnie fakt, że byłem jako pierwszy na patrolu. A mogłem nie ruszać się z domu.

Znaczy to nie jest tak, że nie współczuję Feli. Ona jest w sumie jedną z nielicznych dziewczyn które chociaż toleruję, ale umówmy się… nie mam z nią i tak dobrych kontaktów, na dodatek jestem nieco wkurzony… 

Dobra… współczuję jej i przy tym pozostańmy.

W sumie to nawet chciałbym z nią porozmawiać, no ale postanowili, że pójdę na zwiad razem z synami Apolla oraz Aresa, którzy z jakiegoś powodu patrzyli na siebie wilkiem. No cóż… a wśród nich ja którzy nie marzył teraz o niczym więcej jak nie zakopać się pod kołdrę z kubkiem herbaty w dłoni. Mam wspaniałe ambicje.

W sumie byłoby dobrze gdybyśmy mieli chociaż jakieś szanse na rozwiązanie tego co dokładnie się stało 

Feli… a bardziej kto to zrobił. Równie dobrze moglibyśmy wskazać na Topaza i mieć spokój. Znaczy oczywiście tego nie zrobię bo to tak po prostu mi się powiedziało.

-Ej… a może ja mogę pójść…? – Zacząłem.

-Synu Erosa – warknął jakiś mocarny syn Aresa – Zaraz cię twój piękny ojciec nie pozna jak się nie uspokoisz.

-Okej – westchnąłem cicho.

Mam nadzieję, że miałem zwidy, ale wydawało mi się, że widziałem obok siebie czyjś cień… tylko niekoniecznie cień kogoś kto szedł kawałek przede mną. Ale zaraz ten cień zniknął, więc modląc się do Boga miałem nadzieję, że po prostu miałem schizę. Z resztą głowa mnie boli…

-Słyszcie to? – Syknął syn Apolla.

-To pewnie on – warknął ten mocarny syn Aresa wskazując na mnie.

-Jestem cicho.

-Ta… nigdy nie byłeś, pedale – wycedził.

-No Boże…

-Zamknijcie japy – warknął z kolei jakiś rudy syn Aresa – serio coś słychać.

Wytężyłem niechętnie słuch. Szczerze powiedziawszy nic nie słyszałem ale chyba musiałem uwierzyć.

-Coś warczy?

Popatrzyli na mnie jakbym powiedział coś oczywistego. No… nie mogę mieć gorszego dnia? Boże ile się ode mnie wymaga?

I chyba jednak dobrze trafiłem… bo na serio słyszałem warczenie, takie… brzmiało jak ludzkie, zbyt ludzkie…

-Jasna cholera! – Ryknął rudy – Strzelajcie! Strzelajcie!

ΩNICOΩ

Podczas gdy cały obóz żył jednym zdarzeniem, ja zdawałem się coraz bardziej od tego wszystkiego odcinać. Miałem wielką nadzieję, że nikt tego nie zauważa, ale coraz częściej miałem ochotę wrócić do Podziemia, albo gdziekolwiek indziej, ale nie tutaj. Po prostu jednak dobrze myślałem, że jedyne co mnie trzyma w tym miejscu to Percy. Nie mam przyjaciół czy kogoś kto mógłby mnie trzymać w tym miejscu… moja siostra? Nie jest moim oparciem, nie mogę wiecznie ją obciążać swoim życiem.

Tak… jutro ucieknę do ojca, jeśli nie będzie chciał mieć ze mną wiele wspólnego to gdzieś się zaszyję… gdzie? Sam nie wiem. Ale na pewno jak najdalej stąd.

Percy mnie ostatnio szukał, ale niespecjalnie chcę już go widzieć. Nasz związek był już od dawna spisany na straty i teraz ciężko mi powiedzieć czy było mi z nim aż tak dobrze… najwyraźniej nie, skoro znowu mam ochotę tylko uciec i nie mieć z nim więcej wspólnego.

Percy ciągle jest… ciągle zachowuje się jak tamten roztargniony nastolatek, nie mogę przecież wiecznie mu pomagać w ogarnięciu czegoś czego i tak nie zrozumie. To męczące.

Ale skoro mam się od niego odciąć nie powinienem myśleć o nim.

Więc pomyślę o kimś innym… Moja siostra Lauren, co się z nią teraz dzieje? Mh… prawdopodobnie słucha muzyki w swoim pokoju, ostatnio miała jakiś kryzys z Shalott i mam szczerą nadzieję, że udało się go zażegnać… w końcu nie każde dziecko Hadesa musi mieć tak samo, prawda?

To, że ja nie mam szczęścia w miłości to nie znaczy, że od razu moja siostra musi również go nie mieć. A przecież kryzysy w związkach to normalne… są wzloty i upadki, gorzej gdy już pod wpływem zdarzeń leci się tylko w dół i czeka, aż rozbije się z plaskiem o ziemię.

Ale co zrobić? Takie są prawa życia od dawna, nie będę pierwszym i ostatnim który ma takie problemy… a jednak to boli. Boli fakt, że uczucia są takie nie trwałe, że czasami łapie się na żałowaniu tych lat spędzonych z Jacksonem… może zamiast niego mógłby być ktoś inny? Ktoś kto umiałby ze mną rozmawiać, komu nie musiałbym tłumaczyć praw rządzących się światem bo sam by je świetnie rozumiał.

Ale kto to mógłby być? Czy kiedyś kochałem kogoś innego do Percy’ego? Nie. Percy jest moją pierwszą i prawdopodobnie ostatnią miłością.

Czemu ostatnią? Bo już się zbyt mocno sparzyłem, nie chcę już więcej czuć tego obcego uczucia. Po prostu nie mam na to ochoty… nie chcę być szczęśliwy przez chwilę by później cierpieć jeszcze dłużej. Nie jestem masochistą.

Hah… nie jestem masochistą a moje myśli nie potrafią kierować się w innym kierunku jak Jackson. Chyba po prostu jestem do niego zbyt przyzwyczajony, powinienem przestać o nim tak myśleć… on nie jest najważniejszy… jest przecież tyle obozowiczów… wszyscy są równie ważni… a może nawet ważniejszy od Jacksona który przecież sam doskonale sobie poradzi.

Bo kim ja dla niego jestem? Zakochanym chłopakiem do którego za bardzo się przyzwyczaił by spojrzeć prawdzie w oczy, że tak naprawdę już mnie nie kocha… z resztą z wzajemnością a sama różnica polega na tym, że po prostu ja umiem to zauważyć, a Percy niekoniecznie.

Żyje w tym swoim idealnym świecie, podziwiany przez wszystkich. A ja? A ja jestem tylko synem Hadesa. Znanym z tego, że chodziłem ze znanym synem Posejdona oraz z faktu, że kilka razy pomagałem na wojnach… coś jeszcze? Nie.

To jest kolejny powód dla którego nie chcę z nim być. Jestem w jego cieniu, jest, był i będzie bardziej podziwiany ode mnie. A ja zawsze będę w jego cieniu… każda dziewczyna miała kiedyś okres w swoim życiu, że podkochiwała się w tym sławnym Percy’m Jacksonie… ja sam niczym te głupiutkie nastolatki pozwoliłem sobie na zakochanie się w tym dupku. A teraz? Proszę… przeżywam rozczarowanie. Zresztą nie po raz pierwszy… wszystkie moje cierpienia wzięły się właśnie od syna Posejdona… jak ja w ogóle mogłem pozwolić sobie być później z nim.

Ja mu wybaczyłem? Nie…

 Może trochę i to te stare blizny, które teraz ciężko rozdrapać. A te świeże? Każde spojrzenie tych jego morskich oczu je rozdrapuje… nie potrafię już tak… nie potrafię już tak po prostu z nim być. Dlatego to zakończyłem.

A co na to syn Posejdona? Nic…

Tak… nic, nie potrafi tego zrozumieć, nie potrafi pojąć tego, że ja mogę go już nie kochać i to tak najzwyczajniej na świecie. Zdaje się, że on się ode mnie uzależnił. To jest możliwe i doskonale to znam.

Nawet teraz brakuje mi jego słonawego zapachu, jego wiecznego ciepła i uśmiechu, ale potrafię bez tego żyć… w końcu tak spędziłem wiele lat, patrząc jak inni mogą się tym nacieszyć, a ja mogę przyglądać się temu tylko w cieniu. Teraz gdy miałem to na własność nie umiałem z tego właściwie korzystać i zostało tylko uzależnienie… brak jego zapachu i samego Percy’ego, ale tak musi być. Jeszcze trochę pocierpię… trochę a rany się zagoją i będzie po staremu…

Mogę tylko liczyć na to, że nikt mnie nie będzie powstrzymywał. Ale podejrzewam, że tak właśnie będzie. W końcu nawet z Lauren rozmawiam tylko jak wyjdę z pokoju, sama już dawno przestała chcieć ze mną rozmawiać. Przygnębiam ją…

Nie, nie powiedziała mi tego, ale czuję to. Czuję, że po prostu jestem zbyt przygnębiającą osobą by chcieć ze mną rozmawiać.

I właśnie z takimi myślami borykam się codziennie. Czyli wróciły stare złe czasy… niestety… i właśnie z takimi myślami teraz usypiam.

Przez jedną chwilę pomyślałem sobie, że przyjemnie byłoby się już nigdy nie obudzić, pozwolić bym po prostu usunął się z tego świata… ale ciemność przerwała te myśli i pogrążyłem się w świecie snów.

Ω Ω Ω

Sny już dawno przestały być przyjemne. Być może powinienem się bać zasypiać z powodu koszmarów jakie mi się śnią… a może nie. Prawdopodobnie są prorocze, to może być ich plus.

Nie mniej widzę w nich jak wszyscy obozowicze walczą… a później wybucha jakieś fioletowe światło… wszyscy umierają… wszyscy bez wyjątku a ja jestem zmuszony patrzeć na konających znajomych… być może kiedyś przyjaciół.

Po piątym takim koszmarze ciągle nie jestem w stanie obudzić się bez mokrych oczu. A jednak zapominam o tym koszmarze po kilku minutach… mając nadzieję, że to jednak nie jest proroczy sen.

*J*A*C*K*

Ja jebię, idę przykleić sobie naklejkę na czoło z napisem „Pierdolcie się i nie budźcie jak śpię!”. Ja pierdolę co za cwel musiał mnie obudzić o trzeciej rano! Ja jebię… kurwa.

Otworzyłem okno do którego ktoś dobijał się jakby się paliło. Nie patrząc nawet kto był taki miły, ryknąłem na całe gardło:

-Tu się kurwa śpi! Jak masz być wampirem to wypierdalaj!

-Uprzejmy jak zawsze – westchnął Octavian.

Zmrużyłem oczy, rzymianin uśmiechał się sztywno.

-Wypierdalaj jeszcze bardziej – warknąłem.

-Wybaczysz, że nie mam nastroju?

-Pierdol się – odwarknąłem.

-A nauczysz się kiedyś odpowiadać pełnym zdaniem?

Zamyśliłem się.

-Pierdol się, grzecznie proszę, bo jak nie spierdolisz mi z oczu w tej chwili to ekspresem poślę cię na pierdolony Olimp i pierdolniesz głową z całej siły w Zeusa.

-Jupitera - poprawił mnie.

-Jeden kurwa pies!

-Nie obrażaj psów.

-Niech się pierdolą.

-Szczeniaki są w sumie urocze – westchnął.

-A pierdol się zoofilu.

Octavian uderzył się dłonią w czoło, ja tam mu powtarzam, że jak częściej będzie tak robił to całe pierdolone czoło będzie miał sine, ale kto mnie kurwa słucha? No na pewno nie on! Ja jebię.

-Czego chcesz? – Wycedziłem.

-Jak bardzo będę brzmiał jak pijany gdy po prostu powiem, że miło czasami zobaczyć twoją twarz?

-To się kurwa napatrzyłeś! A teraz wypierdalaj bo chcę spać.

-Ty wiecznie śpisz.

-Bo jest coś takiego jak zmęczenie, pierdolony wampirze! – Miałem już zatrzasnąć okno ale Octavian wspiął się na parapet – Pierdolisz?

Zaśmiał się cicho i spojrzał na mnie tymi gadzimi oczami. Ja tam to pierdolę, chce się gapić to niech się gapi, ale to on jutro będzie się pokładał po ziemi ze zmęczenia, nie, kurwa, ja!

-Siedź sobie jak ci się podoba – wycedziłem i walnąłem się na łóżku – Ale ja będę kurwa spał, jasne?!

Uśmiechnął się szorstko.

Oczywiście tylko zamknąłem oczy poczułem jak ten pierdolony rzymianin kładzie się obok i kładzie swoje dłonie tam gdzie nie powinien. Walnąłem go więc z całej siły łokciem.

-Powiedziałem, że będę kurwa spał! – Ryknąłem – Ty sobie rób co chcesz, ale łapy kurwa precz, bo urżnę jak byku jajca!

-A brałeś tabletki na uspokojenie, mongrel?

-Ni w kija. Kurwa daj spać, a nie pierdolisz mi nad głową.

-Przecież i tak się rozbudziłeś.

Odwróciłem głowę w jego kierunku.

-S-p-i-e-r-d-a-l-a-j! Miałem ciężki dzień, chcę kurwa spać!

-Ty co drugi dzień masz ciężki – zaśmiał się sztywno i poczochrał moje włosy – i jesteś coraz bardziej siwy, mongrel.

-Kurwa, pierdol się – zacisnąłem wargi.

-Czyżbyś bał się starzeć?- Zaśmiał się ironicznie.

-Bo włosy kurwa starzeją się same… i w ogóle to serio zamknij usta! Chcę spać! A nie kurwa, tylko „Jack, Jack i Jack”, „mongrel, mongrel i mongrel”! Chcę kurwa spać!

-Masz proste marzenia.

-Pierdolę… śpię – zamknąłem oczy.

 Octavian coś tam jeszcze pierdolił mi nad uchem ale koniec końców udało mi się zasnąć. Oczywiście ten dzień nie szykował się najlepiej… i tak zbudził mnie około szóstej okrzyk jakiegoś obozowicza który darł mordę, że wszyscy z wczorajszego zwiadu są martwi… Pięknie, kurwa, pięknie. 

***

Yey! Wreszcie mi się udało xD Tak rozdział wyjątkowo dłuższy ale to dlatego, że już kończymy... tak, niestety, albo stety właśnie dzisiaj postanowiłam, że już na serio trzeba zacząć zbliżać się ku mecie ;^; prawdopodobnie będzie III część ale będzie to coś... innego a wszystko powiem z okazji ostatniego rozdziału, nie wiem kiedy nastąpi, ale prawdopodobnie jest to już kwestia tygodni x3

Przepraszam, że długo czekaliście i, że rozdział taki dupny x3 Nie mniej pozdrawiam wszystkich!