Rozdział 1.

1.     Ślady przeszłości

 

≈THEO≈

-Eee… halo? – Jęknąłem zaspanym głosem w słuchawkę telefonu.

-Zaspałeś – stwierdził poważnym głosem Luca.

Zmarszczyłem czoło… Nie, nie może być.

Spojrzałem na zegarek i…

-Cholera! – Zerwałem się z łóżka – Dobra dzięki, już.. już lecę, okej?!

-Nie – westchnął cicho.

-Hę? – Zaśmiałem się cicho – Nie chcesz, żebym przyszedł do szkoły? Uwierz mi ja wcale nie chcę, po prostu wypada się pojawić.

-Wpuścisz mnie do domu?

Chwila ciszy. Tak jakoś niespecjalnie chciało mi się wierzyć, że Luca specjalnie pofatygował się do mnie. Po prostu nawet nie wiedział gdzie mieszkam… chyba…

Znaczy się z Luca’em jest sporo tego typu problemów… znamy się ledwie od tygodnia, a zdaje się być moim cieniem. Nie odstępuje mnie na krok, nie mówi, po prostu idzie z tą swoją ponurą miną za mną. Po jakiś czterech dniach już się do tego przyzwyczaiłem i nie zwracałem na niego uwagi. Normalnie gadałem ze swoimi znajomymi, przez kolejne kilka dni nie wtrącał się do rozmów…

Dopiero jakieś trzy dni temu zaczął ze mną rozmawiać. Zaczęło się od pożyczenia ołówka, później zaczął odpowiadać mi na pytania, teraz rozmawia ze mną tymi swoimi wymijającymi odpowiedziami lub krótkimi stwierdzeniami, zaprzeczeniami… To dziwny chłopak.

Owszem na początku go nie lubiłem, teraz wydaje mi się spoko ale… często nawet we własnym domu mam wrażenie, że chłopak znajduje się za mną i po prostu za mną idzie… to jest dopiero przerażające. Kiedyś okaże się, że to seryjny morderca… mówię wam.

Nie to, że jakoś specjalnie miałem ochotę wylądować w worku na zwłoki ale odpowiedziałem:

-Nie wiem skąd wiesz gdzie mieszkam, ale jeśli nie przeszkadza ci wszechobecny bałagan to…

I w tym momencie usłyszałem jak drzwi się otwierają. Pomyślałem, że może matka albo ojciec czegoś zapomnieli. Rozłączyłem się więc bez słowa i zakryłem kołdrą po uszy słysząc kroki w kierunku mojego pokoju… zawsze lepiej jest się wytłumaczyć z zaspania, niż z obudzenia się i rozmawiania przez telefon z kolegą.

Drzwi otworzyły się i już byłem gotowy na awanturę ale wtedy odezwał się Luca:

-Gdzie ten bałagan?

Muszę przyznać, że serce na chwilę mi zamarło… moi rodzice zawsze zamykają drzwi i to na kilka zamków… na pewno nie było ich w domu i na pewno zamknęli drzwi.

Wzdrygnąłem się pod napływem własnych myśli i po chwili zastanowienia wykopałem się spod kołdry.

-Jasna cholera! Dobra liczę do trzech i spowiadasz mi się co ty tu robisz?! Jak się tu dostałeś?! – Warknąłem – Raz…

-Przez drzwi – odpowiedział poważnie.

Spojrzałem na niego spode łba.

-Masz mnie za idiotę, prawda?

-Tak – usiadł na krześle i przysunął się do mojego łóżka – W sumie dobrze, że się spóźniłeś.

-Ta? Powiedz to moim rodzicom – ciągle niespecjalnie byłem pewien czy nie powinienem wykopać go z domu… można w sumie potraktować to jako włamanie. Pomijając naturalnie fakt, że chciałem go kulturalnie zaprosić do domu.

-Ona cię zabije – odpowiedział.

Zaśmiałem się cicho.

-Moja matka? Przecież to oczywiste!

-Nie, nie ona. Obserwuje twój dom już od jakiegoś czasu, wiesz? Za dużo używasz telefonu.

-Mam to używam. A ty chyba za dużo oglądasz filmów, nie?

-O Boże – jękną Luca – Nie, nie oglądam. Słuchaj zostaniesz w tym domu przez calutki dzień, okej?

Prychnąłem z rozbawieniem.

-Ty serio jesteś nienormalny – popukałem się palcem w czoło – Nie chcę być niegrzeczny i w ogóle, ale lepiej już idź, okej? Albo razem chodźmy do szkoły. Ale nie siedzimy w domu.

Luca pokręcił głową, ale nie miałem już zamiaru słuchać tych wszystkich bzdur z jego strony. Chce być dziwny? Droga wolna ale ja nie mam zamiaru na to wszystko pozwalać! Nie w swoim pokoju!

Wstałem z łóżka, naciągnąłem koszulę tak aby zakrywały majtki… bo oczywiście dlaczego miałbym spać w spodniach?! No kto by pomyślał, że ktoś wejdzie do zamkniętego na kilka zamków domu!

Wziąłem pierwsze lepsze jeansy i nakładając je, warknąłem za siebie:

-Luca, możesz wyjść pierwszy?

-Nie! – Luca zerwał się z krzesła – Nie rozumiesz? Nie możemy wyjść!

Przewróciłem oczami.

-Ja cię proszę… - jęknąłem.

Chłopak złapał mnie za nadgarstek kiedy zapinałem pasek u spodni.

Dłonie mu drżały jak mi zawsze przed sprawdzianem z lektury… nie jestem dobry z angielskiego, w sumie umiem tylko matmę dobrze… ale nieważne.

-Nie wychodź – pokręcił szybko głową.

-Ćpałeś, ewidentni ćpałeś – wybuchnąłem niepewnym śmiechem i wyrwałem swoją dłoń.

≈ ≈ ≈

Będąc już pod drzwiami i nakładając buty, podczas gdy Luca stał pod wieszakiem w kącie i patrzył się na mnie ponurym wzrokiem, odnosiłem wrażenie, że coś jest bardzo nie tak. Zarówno w związku z tym, że Luca zachowywał się jak wariat, jak i z tym, że powoli moje myśli działały przeciwko mnie:

Co jeśli ma rację? – Nie naturalnie to nie jest możliwe – A może?

-Słuchaj jak teraz wyjdziesz to prawdopodobnie będzie to twoja najniebezpieczniejsza podróż do szkoły – Luca westchnął ciężko.

-Czyli idę na odstrzał? To nic nowego – nacisnąłem na klamkę i otworzyłem drzwi… nie ukrywam, że serce biło mi jak szalone.

Nic… nikt na mnie nie wyskoczył. Jedynie powitał mnie wilgotny, zimny jesienny wiatr, unoszący kolorowe liście wysoko do góry, by po chwili opadły na pełen kałuż chodnik.

Mój dom jest nazywany bunkrem. Otoczony szarym, kamiennym i dosyć wysokim murem, osoby trzecie nigdy nie miały prawa zobaczyć tego podwórka. Sam mój dom równie szary i nie przyjazny, okna z mechanicznymi, metalowymi „roletami”, oraz drzwi przypominające wejście do laboratorium.

Trawa już od dawna nie była pielęgnowana. Teraz wyglądała jeszcze gorzej niż w lato. Nie było tu pięknie, właściwie nigdy nie przepadałem za swoim domem… bunkier… tak go nazywali przechodnie.

Często siedząc na schodach gdy zapomniałem kluczy do drzwi, słyszałem jak ludzie szeptali, że rodzina tu mieszkająca do chorzy umysłowo ludzie, jak rozszerzali plotki, iż moi rodzice prowadzą nielegalne badania na ludziach. To nieprawda… moja mama pracuje jako sekretarka. Tata jest lekarzem. A jednak ludzie zawsze mówili o moim domu źle… wkrótce sam go znienawidziłem całym sercem.

Ale czy teraz ktoś tu był? Nie. Nawet psy stróżujące były obecnie na farmie zaprzyjaźnionego, starego sąsiada.

-Luca – warknąłem za siebie – Czy ty musisz tak… - urwałem kiedy Luca z kamienną twarzą wychylił się zza drzwi.

-Czemu zadaję się z takimi jak ty? – Westchnął ciężko.

Zmarszczyłem czoło i wtedy rozległ się skowyt. Zupełnie nie przypominający jakiekolwiek zwierzę skowyt.

Furtka, która otwierała się tylko przy pomocy naprawdę długiego kodu otworzyła się na oścież i na moje podwórko weszła kobieta.

Tak, kobieta… nie dziewczyna. Dorosła kobieta, ubrana raczej nieodpowiednio na warunki panujące obecnie.

Krótka bluzka, odsłaniająca jej olbrzymie ee… walory, czarne szorty i długie skórzane buty. A kiedy spojrzałem na jej twarz to… to była najpiękniejsza kobieta jaką kiedykolwiek widziałem. Blada, z delikatnymi różowymi ustami i dużymi niebieskimi oczami, a długie włosy uczesane miała w fantazyjny kok.

Chyba się zakochałem… tak mi się wydaje…

Znaczy zaraz po tym stwierdzeniu dotarła do mnie cała sytuacja i cofnąłem się o krok.

Luca stojący za mną westchnął ciężko. Nie wydawał się być aż tak przerażony kiedy mówił o tej kobiecie, o ile mówił o tej  kobiecie.

-Eee… Dzień dobry – powiedziałem.

Kobieta uśmiechnęła się uroczo i powiedziała melodyjnym głosem:

-Giń.

Początek miłości. Ja to wiem!

Niezbyt mi było miło kiedy kobieta nie wiadomo skąd wytrzasnęła nóż, nie widziałem, żeby sięgała do kieszeni, a mnie zamurowało.

No bo jak miał zareagować zwyczajny uczeń gimnazjum kiedy jakaś naprawdę ładna kobieta wyciąga nóż i rzuca się na niego… Gdybym miał pierścionek to może bym się oświadczył, ale…

≈ ≈ ≈

Nie wiem ile tak dokładnie minęło czasu między moim wryciem w ziemię, a tym, że Luca wrzucił mnie na ramę roweru, po czym sam zaczął pedałować na niczemu winnym rowerze jak szalony.

-Domu nie zamknąłem! – Ryknąłem podtrzymując jedną dłonią grzywkę wpadającą w oczy, a drugą trzymając się tak aby przypadkiem nie zlecieć.

-Głupi, głupi, głupi, głupi… - powtarzał cały czas.

-Obchodzi cię chociaż kim była ta kobieta? Chciała mnie zabić, ogarniasz to?!

-Adikia – odpowiedział i znowu zaczął spamować – Głupi, głupi, głupi, głupi…

◊ TOPAZ ◊

To niesamowite, że dziewiętnaste urodziny spędzam właśnie w taki sposób.

Najpierw prawie przejechał mnie rower z dwójką… wyglądających na gimnazjalistów, chłopaków a teraz wpadłem na boginię. Życie jednak potrafi jeszcze mnie zaskoczyć.

-Wyglądasz jak dziwka – stwierdziłem kiedy spiorunowałem boginię wzrokiem – Oczywiście bez urazy. Wydawało mi się, że będziesz brzydsza.

Bogini przystopowała. Zmierzyła mnie wzrokiem, można by ją wziąć za naprawdę uroczą kobietę, gdybym naturalnie nie widział kilka razy jej przedstawienia na wazach i tego rodzaju „rysunkach”.

-Wiem, że bogowie są wkurwieni – zacząłem rozmasowywać kark – I ogólnie chcecie nas zabić. A ze mną to macie chyba nawet nagrodę za moją głowę ale… - westchnąłem ciężko – ale nie goniłaś mnie, prawda?

Adikia uśmiechnęła się sarkastycznie, a zarazem obdarowała mnie jednym z najpiękniejszych uśmiechów jakie dane mi było widzieć w swoim już dziewiętnastoletnim życiu i odpowiedziała powoli, cedząc przez swoje białe zęby, każde słowo:

-Nie szukałam ciebie, demonie. Nie interesuje mnie twój gatunek. Lubię herosów. Lubię ich krew, ona mnie odmładza.

-Ach rozumiem – pokiwałem głową – Jak zniszczyłem obóz miałaś wiele trupów. Było w nich aż tyle krwi? – Zmrużyłem oczy – No nic! Nie mam czasu, nie będę wchodzić pani w drogę, jeśli pozwolisz.

-Nie jesteś herosem – uśmiechnęła się ponownie – Jesteś ładny, ale…

-Rozumiem, rozumiem – pokiwałem głową – Do widzenia.

Skłoniła głową i rozpłynęła się w powietrzu.

Czyli mój zwyczajny dzień w dziewiętnaste urodziny. O ile założymy, że dziewiętnaste urodziny ma się raz w roku naturalnie.

-Percussus! – Zawołałem – Nie chowaj się.

Fonos zeskoczył z najbliższego drzewa, szczerząc kły jak zwykle w szyderczym uśmiechu.

Nie zmienił się przez te kilka miesięcy w przeciwieństwie do mnie. Nic się nie zmienił. Ani z charakteru ani z wyglądu, jedynie był silniejszy… o wiele silniejszy, do tego stopnia, że gdyby teraz chciał zabiłby wielu ludzi w przeciągu kilku kilometrów.

Ale nie chciał. Pilnował mnie tylko, raz po raz tak jak teraz wychodząc na polowanie… na co polował? Nie wiem. Na śmiertelników? Tak przypuszczam.

-Kociaku – demon przytulił mnie – Ładnie tak wpadać na bogów? Najpierw Ares, teraz ona?

Uśmiechnąłem się i wtuliłem się w jego pierś.

Percussus niczym nie pachnie. Może dymem, ale nie dzisiaj. Dzisiaj mógłbym powiedzieć, że przytulam ciało… ciało które funkcjonuje, ale nie żyje. Które ma serce, ale które nie bije.

Ale dawał mi poczucie bezpieczeństwa. Dziwnego bezpieczeństwa, bo nigdy nie można czuć się przy nim bezpieczny… nie wiem co zrobi za minutę… ale odkąd opuściłem obóz… znaczy nie do końca pasuje słowo opuściłem. Nie mniej od tego czasu nigdy nie trafiła się sytuacja aby ktoś zrobił mi krzywdę, za każdym razem Percussus zabijał…

Wszystkich zabijał.

A mnie uczył wielu rzeczy. Przede wszystkim byłem w stanie używać… mh… mocy… podobnej do jego, nie mam pojęcia czemu potrafię posługiwać czymś co przypada demonom, ale… wolę nie wiedzieć.

Ja się bardzo zmieniłem. Co prawda fakt, że nic nie widzę na jedno oko bardzo utrudnia mi życie i niespecjalnie jeszcze zdążyłem się do tego przyzwyczaić, ale… tak zmieniłem się po za wyglądem bardzo. Pozwoliłem aby Percussus mnie… jak to on ujął… wychował. Kiedy nie uciekaliśmy przed herosami lub bogami, zatrzymywaliśmy się, a on mnie uczył.

Sam być może obawiał się, że im więcej będę miał siły tym istnieje większe prawdopodobieństwo, że nie będę go potrzebował, ale rzeczywistość była inna. On jest nieśmiertelny, jak mógłbym nie potrzebować kogoś kogo nie da się zabić? Teraz był jedyną osobą na której mogłem polegać. Był moją pierwszą i ostatnią deską ratunku…

Nie uciekałem przed wrogami. Na początku się bałem. Nie należę ani do herosów, ani do bogów, ani do demonów, a tym bardziej do śmiertelników. Ale teraz wiem, że jedną osobą do której mogę i chcę należeć jestem ja sam.

-Kociaku – Percussus wplótł swoje palce w moje włosy – Myślę, że znowu powinniśmy się oddalić.

-Co tym razem? – Oderwałem się od niego.

Percussus spojrzał na mnie. Nie lubię tego, nie lubię jego spojrzenia, ale muszę je znosić jeśli ciągle chcę żyć.

-Oscar niedaleko mieszka. Nie chcesz chyba znowu mieć powtórki z rozrywki.

-Oscar to nie Jackson – odpowiedziałem.

-Kociaku, chcesz się kłócić?

-Nie – odparłem ponuro.

Percussus zaśmiał się cicho i poczochrał moje włosy. Po chwili nachylił się nade mną i wyszeptał mi do ucha tym swoim z lekka ochrypniętym, chłodnym głosem:

-Mój kociak… Tylko mój. Jesteś mój kociaku, prawda?

-Tak, Percussus – odpowiedziałem bez wahania – Twój.

◊ ◊ ◊

To był dobry dzień. Nawet jeśli to były dziwne urodziny. Nawet jeśli wpadłem na boginię, która nazwała mnie demonem. Teraz dzień się kończył. Padało, więc na głowie miałem kaptur i szedłem jakby nigdy nic ulicami, podczas gdy ludzie chowali się w swoich domach.

Ja nie mam domu. Czasami znajduję jakiś opuszczony dom. Śpię między domami. Myję się w obcych domach gdy ich właściciele są na zakupach. Czyli wróciłem do normalności.

Może obozowicze nazywający mnie psem, mieli rację. Jestem jak pies porzucony przez właścicieli, oczekujący… sam nie wiem czego. W sumie nie oczekuję niczego… chcę spokoju.

Dotknąłem dłonią swojej opaski na oko, niesamowicie mnie to drażni. Cóż… jakbym mało się rzucał w oczy… ale tatuaż pod okiem i zaraz za nim blizna, która powinna być dokończeniem tatuażu, ale… moje włosy, oczy… oko, opaska… Wszystko się rzuca w oczy, wszystko. A ludzie lubią się na mnie gapić, to nie jest miłe uczucie.

Nie jesteś już zmęczony kociaku? – Wyszeptał Percussus, jednocześnie oddalając wszystkie moje myśli.

Chcę go zobaczyć… przepraszam – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

Percussus westchnął ciężko.

Kociaku po co? Na co ci to?

Oscar nie chciał uwierzyć, że jestem zły – również szeptałem chociaż wcale nie musiałem – Nie będę z nim rozmawiać. Chcę tylko go zobaczyć, jak bardzo się zmienił.

Bardzo, kociaku, bardzo – odpowiedział Percussus – Jak każdy.

Widziałem już Jack’a… Jacksona… Sibi’ego i Stevena. Wszyscy są inni. Ale Oscar… Oscar nie mógł się aż tak zmienić.

Kociaku… - Percussus cały czas szeptał – Herosi nie mają lekko. Już nie. Oscar odmówił Exidium. Odmówił Jack’owi. Odmówił Sun’owi. Jest zdany na siebie… on bardzo się zmienił, kociaku. A jego obecność to kłopoty.

Tylko zerknę… proszę.

Percussus westchnął głośno i milczał chwilę.

Zerwał się potężniejszy wiatr. Było już całkiem ciemno, a latarnie migotały, przez co ulica na kilka sekund robiła się nieprzyjazna.

Lunął deszcz, włożyłem dłonie w kieszenie i szedłem przez siebie, trzymając głowę nisko, tak aby wiatr nie zdmuchnął mi kaptura, który i tak nie chronił mnie przed wszystkimi kroplami deszczu. Było zimno, jak zwykle pod koniec listopada. Z resztą… za kilka godzin będzie grudzień… jeszcze kilka dni i będzie śnieg. To będzie dopiero walka o przeżycie… Percussus nie ogrzewa… jest zimny… a nikt nie wpuści do domu kogoś takiego jak ja.

Percussus w końcu odpowiedział po długiej ciszy.

Dobrze kociaku. To będzie pierwszy budynek po prawej.

Serio?

Percussus nie odpowiedział a ja zerknąłem w prawo.

Wiedziałem, że jestem nieopodal bogatej dzielnicy, ale nie przypuszczałem, że aż tak blisko.

To był ogromny budynek, przynajmniej trzy piętra, ciężko ocenić w tych ciemnościach. Otoczony ładnym, ale lekko zarośniętym płotem. Większość pomieszczeni była ciemna, jakby większości lokatorów nie było. Ale z najbliższego okna na ostatnim piętrze biło ciepłe światło. I byłem niemal pewien, że widziałem trójkę osób patrzących się przez nie.

Podszedłem bliżej.

Co prawda widzenie na jedno oko nie jest komfortowe, ale z jakiegoś powodu widziałem lepiej niż zazwyczaj, widziałem nieźle w ciemnościach, byłem w stanie dostrzec dużo więcej. Dlatego nawet taka i tak spora odległość dała mi spory wgląd na to co się działo w środku.

Dwójka stojąca nieco dalej od okna to byli chłopaki w wieku… no może piętnaście lat. Jeden był rudy i ubrany w czerwoną koszulę i bojówki. Drugi był stosunkowo niski, bardzo opalony i ubrany jak na plaże.

Ale najbliżej okna stał chłopak. Ubrany w garnitur, z czarnym, pogrzebowym krawatem. Miał rozczochrane włosy i prawdopodobnie właśnie poprawiał okulary.

Oscar…

Tak kociaku, Oscar – Percussus powstrzymał w połowie swój śmiech.

Czemu ma czarny krawat?

Zgadnij kociaku, zgadnij…

Ж OSCAR Ж

Wysłuchałem chłopaków ze spokojem. Pomimo tego, że Theo mieszał fakty, zaś Luca mówił mało, doszedłem do wniosku, że Theo jednak jest kolejnym herosem w klasie. Kolejnym. Nie jest dobrze, im więcej nas tym łatwiej wyczuć, lada moment jakiś nauczyciel zniknie i zastąpi go potwór… to będzie bardzo przewidywalne.

Theo teraz siedział na krześle i bujał się jakby był u siebie, Luca stał obok z tak poważną miną jakby robił najważniejszą rzecz na świecie. A ja patrzyłem się w okno, obserwując jakiegoś chłopaka w kapturze, który chwilę patrzył się w moją stronę, ale pewnie zdając sobie sprawę, że ja również go widzę po chwili odszedł.

To był w sumie plus tego pokoju, nie wybiegał na główną ulicę jak mój poprzedni, tylko na poboczną, gdzie przecinały się dzielnice… jedna bogatsza, druga nieco biedniej wyglądająca. Pokój Nat’a, jak to mój brat mówił, musiał być taki. Miał pokazywać załamania między ludźmi, mi pokoje były obojętne.

A teraz…

Kiedy wróciłem kilka tygodni temu do wuja, byłem zmuszony zmienić pokój, ponieważ mój stary był obecnie zawalony gratami, których wuj zabraniał mi ruszać. Więc zmieniłem pokój… na bliźniaczą sypialnie mojego brata.

Nic nie chciałem tu zmieniać. Nie chciałem brać swoich rzeczy, chciałem, żeby wszystko tutaj zostało jak było… tak jak Nathanail to wszystko zostawił. Zostawiłem jego ubrania w szafkach, chociaż wiedziałem, że nikt ich już nie nałoży, nie byłem w stanie tego wyrzucić czy oddać.

Pamiętam jak jakieś trzy tygodnie temu przyjechała sprzątaczka i jak wydarłem się na bogom winną kobietę gdy zaczęła sprzątać w szafie. To było głupie… ale nie jestem w stanie wyobrazić sobie tego miejsca w innym stanie… nie mógłbym wyrzucić ubrań które ciągle nim pachną.

Przytłacza mnie również fakt, że powoli zapominam… nie minęło kilka tygodni a zapomniałem ton jego głosu. Później zapomniałem dokładnych rysów jego twarzy… teraz muszę długo się skupiać, żeby przypomnieć sobie jakieś odległe wspomnienia z nim.

Starałem się walczyć z zapominaniem.

Po szkole zamykałem się w pokoju i przeglądałem stare zdjęcia.  Starałem się przypomnieć jego głos. Wąchałem jego koszule. Ale to nie pomagało z moją śmiertelniczą pamięcią. Zapominałem go, chociaż był moim bratem. Zapominałem jego twarz. Jego uśmiech. Jego głos, kiedy był szczęśliwy. To wszystko było za mgłą pamięci i nie byłem w stanie się przez to przebić.

Marzyłem, żeby to się zmieniło. Marzyłem o tym, żeby ponownie go usłyszeć. Marzyłem, żeby z nim porozmawiać.

Bywały dni, że i o tym zapominałem. Zapominałem o tym, że mój brat nie żyje. Łapałem się na robieniu czterech kanapek do szkoły, na wchodzeniu do, teraz mojego, pokoju i zastanawiania się gdzie mój brat się podział. Był dzień kiedy nawet spytałem wuja czy widział Nat’a… spojrzał wtedy na mnie przygnębionym wzrokiem i nic nie powiedział. Odłożył tylko książkę którą czytał, podszedł do mnie i jak zwykle kiedy nie wiedział co powiedzieć, poprawił moją grzywkę, a w jego oczach widziałem łzy, które ukrywał zazwyczaj przede mną. Mój wuj jest bardzo wrażliwy…

I tak to teraz wygląda. Nienawidzę pytań czy mam brata lub siostrę… jestem gotowy przyłożyć osobie która mnie o to zapyta, jakbym oczekiwał, że na moim czole widnieje napis „Mój brat nie żyje, nie wspominaj o rodzeństwie ani słowem”. Nie miałem tego napisane… ludzie się dziwili kiedy odpowiadałem, że miałem bliźniaka. Bywali tacy co śmieli się, iż nie można mieć bliźniaka w czasie przeszłym, jakby nie byli w stanie uwierzyć, że w takim wieku można umrzeć. Jakby śmierć miała dotyczyć ludzi starych… i tylko takich… a mój brat był bardzo młody.

Był nieznośny, bywały chwilę, że nienawidziłem go całym sercem. Ale był porządny, czasami zabawny, czasami byłem w stanie na nim polegać. Nawet jeśli mnie wkurzał, sama jego obecność sprawiała, że nie byłem samotny. Teraz jest inaczej.

Niby się różniliśmy… niby byliśmy tacy inni… bliźniacy… synowie Erosa, boga miłości… inni, a jednak byliśmy dwoma stronami tego samego medalu. A teraz zostałem tylko ja… osoba którą znałem od zawsze, z którą zawsze byłem blisko, która mnie uzupełniała, a ja uzupełniałem ją, nie żyje… po prostu pewnego letniego wieczoru jej serce przestało bić.

Kilka dni wcześniej ktoś mi powiedział, że to moje przestanie. Myślałem, że mówił o śmierci… moja śmierć nie przedstawiała się dla mnie jakoś źle, więc nie zwracałem na to uwagi… ale teraz zrozumiałem cały sens nie bicia mojego serca. Jest poranione. Całe w ranach i w bliznach które każdego dnia otwierają się na nowo, każdy mój oddech zmusza je do bicia, podczas gdy ono nie chce…

Moim marzeniem jest to aby mój brat był przy mnie… znowu… nie można cofnąć czasu i dobrze o tym wiem, ale chciałbym go zobaczyć, znowu móc go dotknąć… chciałbym, a nie mogę… nie jestem w stanie tego zrobić.

Zawsze w weekend chodzę na cmentarz, przynoszę czerwoną różę i zapalam znicz. Nie płaczę. A przynajmniej nie strasznie. I przynajmniej do czasu kiedy traktuję to jako zwykły grób. Dopiero kiedy unoszę wzrok i patrzę na pomnik, po czym moim oczom okazuje się jedno… jedno jedyne imię, którego już nie dane mi będzie usłyszeć jako do żywej osoby… Nathanail di Carlo… coś rośnie mi w gardle, moje serce zaczyna ponownie się buntować przed dalszym biciem, a ja pochylam lekko głowę i pozwalam kilku łzom spłynąć na ziemię. Nic więcej…

Ja po prostu za nim tęsknię.

-Oscar? – Jęknął Theo – Ty w ogóle słuchasz, kujonie?

-Jasne – spojrzałem na niego zza ramienia.

Theo… był ostatnią osobą jaką mógłbym posądzić o bycie herosem. Jest taki normalny. Śmiertelny. Wkurzający, a zarazem bywa zabawny… chociaż zabawny bardziej w kontekście żałosny. On jest po prostu zwykłym szesnastolatkiem, chodzącym do zbyt dobrej jak na swoje osiągnięcia szkoły. Zwykły nastolatek ze zwykłymi problemami.

Ale Luca nigdy się nie myli.

Luca jest jednym z herosów którzy ocaleli z pożaru w obozie herosów. Jest synem Hypnosa, chociaż wszyscy twierdzą, że wygląda na bardziej na takiego od Aresa. Nie miałem z nim jako takich kontaktów, właściwie to dowiedziałem się o jego istnieniu kiedy palili całun Nathanaila, ponieważ to on był najpierw wyznaczony to spalenia tkaniny. Ale odmówił wskazując wtedy na mnie.

Luca jest dosyć mądry, ale dziwny i podejrzliwy. Jest wiecznie śpiący, więc nie mówi całkiem trzeźwo, ale moim skromnym zdaniem nie jest taki zły. Ale nie powiem, żebyśmy byli przyjaciółmi.

-Czemu nic nie mówicie? – Zaczął ponownie Theo – Czemu niespecjalnie zareagowałeś, na wieść, że zaatakowała nas jakaś morderczyni, co Oscar?

Zmarszczyłem czoło. Nie byłem pewien co powinienem mu powiedzieć… „słuchaj jesteś herosem, ale nie ma dla ciebie miejsca, bo mój przyjaciel spalił nasz dom i nikt nie może go odbudować”? Nie brzmiało to dobrze. Uznałby mnie za szaleńca lub jeśliby uwierzył, wyśmiałby nas, że jako herosi pozwoliliśmy na coś takiego.

Wymieniłem spojrzenia z Luca’ą. Myślę, że był podobnego zdania, a przywiózł mnie tutaj, dlatego, iż jak mam błogosławieństwo Ateny, to nagle wszyscy myślą, że umiem załatwić wszystko. Umiałbym gdybym miał czysty umysł, w obecnym stanie nawet dwumian Newtona nie jest czymś do czego mam głowę.

-Theo zróbmy tak – westchnąłem ciężko – Pójdziecie ze mną w niedziele do kawiarni przy szkole, dobra?

-A co ta kobieta to twoja znajoma? Matka?

-Moja matka nie żyje – odpowiedziałem – Ale powiedzmy, że znam tę kobietę.

Theo spojrzał na mnie zadumanym wzrokiem i westchnął ciężko.

-Coś jest nie tak, prawda?

-Czemu?

-Wiesz, nie wyglądasz na zbyt towarzyską osobę, bez urazy – dodał po chwili – Ale po prostu coś chcesz powiedzieć, ale musisz ubrać to w słowa, mam rację?

Sprytny jest.

-Tak – odparłem – Luca jeśli chcesz…

-Nie – pokręcił sennie głową.

Theo złożył ręce na piersi i rozejrzał się po pokoju.

-Trochę babski ten pokój, wiesz?

Spiorunowałem go wzrokiem i Luca niemal natychmiast złapał Theo za nadgarstek, po czym rzucił krótkie:

-Hej, już późno, więc wiesz… - i wybiegli.

Byli moimi gośćmi… mogłem ich chociaż odprowadzić, ale…

Wystukałem na konsoli kod otwierający drzwi, po czym zerknąłem jak ta dwójka kłóci się o coś na ulicy. A bardziej Theo, bo Luca tylko raz po raz kiwał lub kręcił głową. Jestem ciekaw co się stanie gdy Luca otrzyma nieco kawy.

Ж Ж Ж

Poszedłem do wuja. Jego pokój był zawsze ciemny, nie lubił światła, mówił coś o złych mocach czy coś w tym guście. Mój wuj jest po prostu lekko zwariowany, ale nie teraz.

Teraz jak zwykle klęczał w swoim pokoju i powtarzał w kółko od kilku godzin te same modlitwy.

-Wieczny odpoczynek racz dać im, Panie… - jego głos był bardzo słaby.

Zmarszczyłem czoło, spuściłem głowę i wyszeptałem cicho, żeby nie przeszkadzać:

-Idę spać, wujku… dobranoc.

-Święta Maryjo módl się za nim…

***

Cóż ja zdaję sobie sprawę jak zły jest ten rozdział, ale... no cóż, co zrobić? Jest krótki tak, ale to dopiero wstęp i postaram się aby kolejne były dłuższe, także ten... no... co ja mam powiedzieć? 

Co do kolejnego rozdziału to pojawi się jak wena pozwoli, a wena bardzo kapryśna jest, więc... dopiero się okaże ^^