ROZDZIAŁ XXXII

Rozdział XXXII. Oficjalny atak

◊TOPAZ◊

To był zły dzień. Zaczynając od spotkania z Sibi’m, po dzisiejsze spalenie całunu Nathanail’a… prawdopodobnie powinienem się śmiać z tego powodu… w końcu nie był kimś kogo lubiłem… nie był kimś ważnym dla mnie… na dodatek wyrządził mi trochę złego… ale nie skakałem z radości kiedy palili jego całun.

Jego całun był ładny. Czerwony… pasowało to do niego, nie wyobrażam sobie, żeby jakiś inny kolor pasował by do tego di Carlo… czerwień… impulsywna, żywa… naiwna… ale również groźna.

Czy było mi smutno? Ciężko powiedzieć. Idąc do miejsca gdzie miało się odbyć spalenie całunu nie czułem nic, jedynie pustkę w głowie, Percussus nie odzywał się do mnie od dłuższego czasu… był, ale milczał jakby przeklinał sam siebie… a teraz stając zaledwie kilka metrów od stosu na którym płoną całun czułem charakterystyczną gulę w okolicach gardła. Nie miałem zamiaru płakać, z powodu Nat’a, a jednak coś sprawiało, że nie mogłem długo patrzeć się jak ogień pochłaniał czerwoną tkaninę.

Jeszcze gorzej było patrzeć na drugiego bliźniaka… którego już ciężko z resztą będzie nazwać bliźniakiem… bardziej kimś kto kiedyś miał brata. Oscar stał najbliżej, ze spuszczoną głową, w dłoniach obracał coś co przypominało zaschniętą różę o dwóch kolorach… czarnym i czerwonym, nigdy nie widziałem takiego kwiatu był… nie… wydawał się martwy, z każdą minutą zdawał się być coraz bardziej uschnięty, szczególnie jedna część… czerwona. A może to tylko moja wyobraźnia? Chęć odwrócenia swojej uwagi od ognia? Nie wiem…

Być może tylko ja widziałem, że Oscar płakał. Nikt inny na niego nie patrzył, wszyscy ślepo byli wlepieni w ogień… niektórzy faktycznie byli smutni inni zdawali się stać tutaj z przymusu. Ale ja patrzyłem przede wszystkim na Oscara.

Czy go lubię, czy też nie, nie ma w tym momencie nic do rzeczy i pomimo wielu spraw które mam teraz na głowie bardzo mu współczułem. Jego brat nie był święty, był… wkurzający. Nachalny. Ale był jego bratem… nie miałem rodzeństwa ale podejrzewam, że każde rodzeństwo w gruncie rzeczy się wzajemnie kocha… oczywiście mówię tu o czysto rodzinnej miłości. Więc nawet jeśli Oscar z reguły nienawidził Nathanail’a tak teraz… teraz płakał. Cicho. Praktycznie niewidocznie. Oczy zasłonięte przez jego okulary nie zdradzały smutku, ale te łzy które skapywały na ziemię były dla mnie bardzo widoczne.

Gdybym umiał się zmusić podszedłbym do niego. Ale co bym zrobił? Poklepał po ramieniu i powiedział „Wszystko będzie dobrze”? Przecież dla niego nie będzie… Jak można w ogóle podchodzić do osoby, która właśnie kogoś straciła, poklepać ja po głowie i powiedzieć, że będzie dobrze? Nie na miejscu.

Dlatego stałem w miejscu i jedynie patrzyłem się na Oscara… Uniósł delikatnie kwiat, po czym wrzucił go do ognia… roślinka niedługo była trawiona przez płomienie… właściwie tylko kilka sekund było widać jeszcze jej zarys.

Wtedy też Oscar opadł na kolana, tak jakby sam chciał rzucić się w ten ogień, ale nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Wtedy nagle wszyscy magicznie zdali sobie sprawę z tego, że to nie dla wszystkich jest pożegnanie zwykłego obozowicza… że ktoś może teraz tracić pewien sens w życiu.

 Ale nikt do niego nie podszedł. Po części domyślałem się dlaczego… co mu powiedzieć? Nie wypada pocieszać, nie w tej chwili…

Kociaku…  - odezwał się nagle Percussus… powstrzymałem się od krzyknięcia z przerażenia.

Percussus… nie teraz… później… proszę… - nawet głos w mojej własnej głowie nie był zbyt pewny.

Kociaku… - powtórzył… mówił cicho, poważnie… jest demonem, nie może czuć smutku, ale wydaje mi się, że lubił Nathanail’a… nie wiem czy powinienem się obawiać czy nie wybuchnie gniewem.

Proszę – powtórzyłem – Nie chcę rozmawiać.

Kociaku – tym razem nie urwał, kontynuował – Kociaku… musisz odejść. Rozumiesz? Musisz odejść.

Nie. Obiecałem, że zabiję tego który zranił Feli… - warknąłem – Mam po części dowód, że jest na tym obozie!

Kociaku…

Nie rozumiesz?! – Warknąłem – Percussus! Nathanail nie żyje, ponieważ jad Mantykory nie został całkowicie pozbyć z jego organizmu, te kilka dni temu zaatakowało go coś co swoją trucizną sprawiło, że jego i tak osłabione ciało musiało zmagać się z dwoma jadami! Jeszcze wcześniej kiedy Feli… - nie dokończyłem – Coś zabiło tylu obozowiczów. Jestem pewien, że to co zabiło Nathanail’a i tych wszystkich innych, zrobiło coś Feli!

Percussus nie odpowiedział.

Zerknąłem jeszcze na Oscara. Obok niego teraz klęczała Nataline, wtulała się w niego… zdawała się również płakać, czego raczej po niej bym się nie spodziewał. Ale takie sytuacje czynią z wielu największych twardzieli zwykłe maskotki, popychane przez los.

I coś czuję, że zostanę filozofem…

Kociaku… musimy odejść. Jestem w pełni zregenerowany, mogę cię bronić. Ale nie w tym miejscu.

Czemu?

To nie jest już dobre miejsce dla nas. Kociaku…

Przestań. Wiesz, że zostanę.

Kociaku…

Zostaję.

Kociaku! – Ryknął niespodziewanie – Nie możesz mi się sprzeciwiać! Nie teraz! Nie w tym momencie! Masz stąd odejść! Rzucić tę dziewczynę w cholerę! Zostawić tych obozowiczów na pastwę losu!

Pastwę losu?

Jasna cholera kociaku, nie jesteś tępy! Nie widzisz do czego to zmierza?! Nie widzisz tego jak to się skończy?!

Przestań – westchnąłem cicho – Mam zamiar pomóc Feli, pomogę i odejdę.

Nie kociaku – warknął – Odejdziesz teraz. Rozumiesz? Teraz. Ta dziewczyna nie potrzebuje pomocy, na pewno nie twojej. Złamała te swoje chrzanione śluby, powinna radzić sobie sama! Nie potrzebuje pomocy!

Chwilę milczałem. Powoli obozowicze zaczęli się oddalać zostawiając Oscara samego przed płonącym stosem.

O czym ty mówisz?

Percussus zaśmiał się chłodno.

Cóż za niespodziewana rzecz, prawda? – Śmiał się dalej – Kociaku, ta dziewczyna była Łowczynią.

Niemożliwe – warknąłem.

Nie? A jednak, kociaku, a jednak to prawda.

Niby skąd ta rewelacja?!

Kociaku ja dużo wiem.

Przemilczałem chwilę. Zerwał się ciepły wiatr i przyniósł zapach ognia. Westchnąłem cicho i odwróciłem się na pięcie… już nie musiałem tutaj stać… wszyscy oprócz Oscara poszli… wiem, że powinienem zostać, ale… wydaje mi się, że chłopak potrzebuje być sam.

A nawet jeśli to prawda – wycedziłem idąc przed siebie – To co to zmienia?

Jak to co kociaku? – Percussus zdawał się odzyskać swój dawny humor – Wszystko.

Mów jaśniej.

Kociaku ona ci pewnie wiele rzeczy na obiecuje, kiedy jej „pomożesz”… a skoro złamała przysięgę u samej bogini… czemu miałaby dotrzymać tych twoich? Co kociaku? Och… i na pewno pani Artemida też za nią nie przepada… chcesz mieć kolejnego boga na karku, kociaku?

Nie byłem pewien czy to prawda co mówi Percussus. Jeśli to prawda… jeśli to…

Kociaku? Gdzie ty lecisz?

Do Feli – odpowiedziałem krótko.

◊ ◊ ◊

Znalezienie Feli nie było takie łatwe. Nie było jej w klinice. Nie było jej w Wielkim Domu. Nie było jej w Pawilonie. Dlatego zapytałem jakąś dziewczynę czy widziała Felicię.

Dziewczyna miała nietypowy wygląd. Blada z białymi włosami i zamyślonymi fioletowymi oczami. Spojrzała na mnie z roztargnieniem i zarumieniła się lekko.

-Mówisz o tej… tej… jak ją wszyscy nazywają? Wiedźmie? – Spytała jakby nigdy nic.

Westchnąłem ciężko.

-Ona nie jest wiedźmą – zaprzeczyłem – Nazywa się Felicia.

-Wiem, wiem – uśmiechnęła się hipnotyzująco – A ty jesteś tym chłopakiem co to cały czas wlepia na nią oczy, nie?

-Nazywam się Topaz – wycedziłem – I nie wlepiam. Szukam jej.

Pokręciła głową.

-No to ja jestem Yuno – wyciągnęła do mnie dłoń ale jej nie uściskałem – Coś nie tak?

-Szukam Feli – przewróciłem oczami – Jeśli nie wiesz gdzie jest, nie ma sensu…

-Szła z Oscarem – przerwała mi – Oczywiście nic między nimi nie było czy coś, więc…

-Czemu mi to mówisz?

-Nie jesteście razem? – Zdziwiła się.

Zmierzyłem Yuno chłodnym wzrokiem.

-Nie.

-O… w sumie… to dobrze – spojrzała na mnie z zamyśleniem – Szli w tamtą stronę – wskazała plażę – Topaz… tak?

Rzuciłem jej spojrzenie z cyklu: „Jestem zajęty” i pobiegłem we wskazanym kierunku.

Jak już masz sobie dziewczynę znaleźć, to mogłaby to być chociaż ona – warknął cicho Percussus – Zawsze przydaje się osoba władająca magią, a nie… udająca, że nią włada.

Masz problem, Percussus? I coś się z tamtą laską zmówił? Nie. Szukam. Dziewczyny. Okej?

A chłopaka?

A idź.

Kiedy dobiegłem na plażę na szczęście zastałem jeszcze Oscara i Felicię. Oscar patrzył nieobecnym wzrokiem w niebo, zaś Feli raz po raz mówiła coś… nie w jej stylu było bezsensownie pocieszać i w sumie zastanawiałem się co takiego mówiła… nie ma co jest mądrą dziewczyną… pokrzywdzoną i pewnie przez to bardzo mądrą… ale teraz nie miałem czasu się zastanawiać. Percussus zasiał lekką niepewność i teraz muszę tylko to zlikwidować.

-Hej… - przywitałem się niepewnie… bardziej z powodu Oscara niż tematu jakiego chciałem się podjąć.

Oscar zdawał się nie słyszeć, Feli zaś spojrzała na mnie ostrzegawczo.

Nie wyglądała już tak źle jak kilka dni temu, ale wiedziałem, że to co się stało bardzo… bardzo musiało odbić się na niej samej… czemu więc w dalszym ciągu jest w stanie pocieszać innych? Pomagać im? Czemu nie zrobi tak jak ja? Nie zamknie się w swoim pokoju? Nie podoba mi się, że w takiej sytuacji wyszedłem na większego tchórza od niej… od kogoś od kogo powinno wymagać się więcej wrażliwości… kogoś kogo powinno się pocieszać, a nie czekać aż ona pocieszy.

-Cześć – odpowiedziała po chwili, kiedy Oscar w końcu spojrzał na mnie – O chodzi Topaz? Coś nie tak? – Głos miała zmartwiony… jak to zaczyna wkurzać! Znaczy… po prostu nie jestem w stanie pojąć czemu ona ciągle zdaje się tak wieloma rzeczy przejmować, po tym wszystkim…

Oscar kiwnął mi tylko głową na powitanie.

-Chciałbym z tobą porozmawiać – odpowiedziałem po chwili – Ale… - spojrzałem na Oscara.

-Nie jestem z porcelany – uśmiechnął się sztucznie – Możecie rozmawiać.

-A mógłbym w cztery oczy? – Uśmiechnąłem się nieco.

Oscar westchnął cicho, skłonił się lekko i ujął dłoń Feli, po czym podziękował i odszedł na tyle daleko by nie móc usłyszeć naszej rozmowy.

Spojrzałem wtedy na Feli. Na jej twarzy znowu gościł ciepły uśmiech, miałem ochotę jej teraz wygarnąć, że jak może zachowywać się tak życzliwie ale w momencie kiedy zobaczyłem w jej oczach te jej dawne iskierki zrozumiałem coś… coś co właściwie wiedziałem od dawna, ale dopiero teraz całkiem do mnie dotarło…

Feli nie jest mną. Różnimy się.

Przełknąłem ślinę i po chwili zacząłem powoli:

-Feli… Nie podobała ci się myśl, że Artemida została włączona w „śledztwo”. Nie byłem przy waszej rozmowie ale podobno od gniewu bogini trzęsła się cała klinika – zmarszczyłem czoło – Chcę, żebyś była ze mną szczera. Byłaś Łowczynią i złamałaś śluby?

Zaskoczenie jakie pojawiło się na twarzy nie było zbyt wielkie, jakby spodziewała się, że kiedyś ten temat poruszę, ale niekoniecznie w takiej chwili.

Długo trwała cisza, przerywana tylko szumem wody oraz wiatru. Włosy Feli delikatnie podrygiwały na podmuchach powietrza i zanim się odezwała zarzuciła kosmyk swoich niesfornych, czarnych włosów za ucho.

-To prawda – odpowiedziała poważnie – Ale to nie był… - zamyśliła się – Jakiś nieprzemyślany wybryk.

Nie obchodziło mnie to czy był przemyślany czy nie.

Zmarszczyłem czoło i warknąłem:

-Czemu nic nie powiedziałaś?!

-Topaz – jej głos odbijał się echem w mojej głowie – Zrozum ja nie miałam jak tego powiedzieć. Nie znamy się tak długo, a to jest moja tajemnica, którą nie wiem skąd, aczkolwiek domyślam się, wiesz.

Wziąłem głęboki wdech.

-Oczekiwałem, że będziesz chociaż jedyną osobą szczerą w stosunku do mnie.

Percussus wybuchnął nagle śmiechem zagłuszając mój tok myślenia. Felicia tylko pokręciła z rozdrażnieniem głową.

-Ty naprawdę nie dostrzegasz jak on tobą miota… jak statkiem w czasie sztormu. Raz pozwala ci wierzyć, że mam rację, a po chwili burzy całe twoje zaufanie. Topaz spójrz na mnie.

Nie było to ciężkie gdyż mój wzrok co chwila błądził od wody do twarzy Feli.

-Komu ufasz? Demonowi czy mnie?

-Ale to nie Percussus złamał obietnicę złożoną samej bogini. Jak mogę zaufać komuś kto złamał śluby złożone Artemidzie?

-To twoje słowa czy jego?

-Nasze – odpowiedziałem nim zdążyłem się zastanowić.

Percussus śmiał się tryumfalnie.

Dziewczyna tylko pokręciła głową.

-Sam potwierdziłeś moje przypuszczenia – spojrzała na mnie smutnym wzrokiem, pełnym współczucia i rozumienia – Nie mam zamiaru cię osądzać. Ale nie widzisz jak on się tobą bawi? Nie widzisz, że jesteś dla niego jak kukiełka, która za jednym pociągnięciem sznurka zmienia swoje położenie. Nie widzisz tego?

-On mnie nie oszukał – warknąłem – Nigdy.

-A może zrobił to tylko nawet nie zauważyłeś?

-Przestań mi mącić w głowie! – Ryknąłem czując się tak jakby coś rozdzierało moją klatkę piersiową… coś co sprawiało, że miałem ochotę drzeć się na nią przez całe godziny – Percussus jest jedyną osobą która zna mnie najbardziej! Nie próbuj nawet udawać, że wiesz od niego więcej! Rozumiesz?!

Feli zamknęła oczy. Wyglądała ciągle spokojnie. Nie drażniło mnie to, a powinno. Powinienem jej nienawidzić, albo chociaż nie lubić, a ciągle czułem do niej… zaufanie. Tak? Tak to można nazwać?

-Topaz… to nie są twoje słowa, prawda? – Powtórzyła.

Percussus nagle przestał się śmiać, a ja nagle zdałem sobie sprawę z jednej przerażającej sprawy… myśli Percussusa już od kilku dobrych lat mieszają się z moimi własnymi, często nie wiem które należą do niego, a które do mnie. Jeśli… nie… a może…

-Rozumiesz teraz?

Głupia dziewucha! – Ryknął nagle Percussus, tak głośno, że miałem wrażenie, że zaraz rozwali mi głowę – On jest mój! Rozumiesz, dziewczyno?! MÓJ! On jest TYLKO mój! ZOSTAW GO W SPOKOJU! Rozumiesz dziewucho?! To jest m ó j kociak! Spróbuj go tknąć! Spróbuj mu znowu mieszać w głowie! Spróbuj zrobić cokolwiek co mnie wkurwi! A pożałujesz! Rozumiesz szmato?! On potrzebuje tylko mnie! TYLKO MNIE!

Kiedy skończył pociemniało mi przed oczami w końcu nie wiem ilu z was jakiś i tak donośny głos, zaczyna drzeć ryja jakby… nieważne.

Nie mniej znowu całkiem się pogubiłem. Nie jestem durniem, ale nie wiem komu ufać. Percussusowi czy Felici… Temu co mnie zna czy tej która jest mi z innego powodu bliska. Nie wiem.

-Topaz – dotknęła mojego ramienia – Nie widzisz co on robi? Słyszałeś co mówi…

Ciężko było nie słyszeć – darowałem sobie ten komentarz.

-On jest… on po prostu mnie chroni – warknąłem – A jeśli to robi widocznie ma przed czym.

-Tak? Topaz… on traktuje cię jak rzecz. Jest jak dziecko, które ma swoją ulubioną zabawkę i tylko czasami da się innym nią pobawić.

Spojrzałem na dziewczynę z rozdrażnieniem. W jej głosie słychać było współczucie, w jej oczach było je widać.

Czemu ona współczuje mi? Czemu mi? Czemu nie może tak jak każdy przechodzić koło mnie obojętnie?

-Topaz chcę ci pomóc za nim nie będzie za późno.

Pokręciłem głową.

-Masz większe problemy niż ja. Nie mam zamiaru być kolejną kulą u twojej nogi.

-To nie jest tak, że robię to całkiem bezinteresownie, Topaz – odpowiedziała nagle.

Zmarszczyłem czoło.

-Co masz na myśli?

-Topaz… po prostu bardzo mi kogoś przypominasz – spojrzała w niebo – I nie chcę, żebyś skończył tak samo. Jesteś dobry, zbyt dobry, a wewnątrz ciebie kiełkuje zło… jeszcze chwila i całkiem cię pochłonie, a ja tego nie chcę.

-A jednak mnie oszukałaś – warknąłem.

-Nie oszukałam – pokręciła głową.

-Zataiłaś fakty – poprawiłem.

-A ile razy ty zataiłeś je przede mną – pokręciła smutno głową.

Spojrzałem na nią spode łba.

-Kiedy?

-Na misji… z Matt’em – odpowiedziała poważnie.

Teraz dopiero zapadła długa cisza. Nie miałem pojęcia co miałbym niby odpowiedzieć… „Aha, więc jesteśmy kwita?” nie brzmiało to dobrze.

Ale to Felicia przerwała ciszę:

-To nie jest jednak to samo i rozumiem – pokiwała smutno głową – Ale pamiętaj ja zawsze… zawsze cię wysłucham, jasne?

-A ile razy mam jeszcze zastanawiać się czy czegoś nie ukrywasz?

-Ty dla mnie też nie jesteś jak otwarta księga, Topaz – uśmiechnęła się ciepło.

◊ ◊ ◊

Opierałem się o ścianę domku. Nie byłem specjalnie w humorze chciałem… sam nie wiem co chciałem. Wiem tylko, że postanowiłem dać szansę Feli, zostać na obozie póki nie złapię tego sukinsyna i to, że Percussus znowu milczy… wkurzyłem go. Znowu. I znowu nie jestem pewien czy dobrze zrobiłem.

-Cóż za niespodzianka –wyszeptał ktoś nagle koło mojego ucha – Spodziewałem się spotkać kogoś znajomego, ale nie od razu. Cześć, kociaku.

Odwróciłem się bardzo, bardzo powoli, chociaż doskonale wiedziałem kto stoi obok. Oczywiście mimowolnie cofnąłem się o kilka kroków, a przez usta nie mogło mi przejść żadne sensowne pytanie.

Po prostu z walącym sercem i na wpół otwartymi ustami gapiłem się na Matt’a.

To co sprawiło, że uśmiechnąłem się w duszy był fakt, że chłopak był solidnie poturbowany, wszędzie miał jakieś siniaki, a prawą brew miał rozciętą w jakiś niezbyt sympatyczny sposób.

-Co tam? – Uśmiechnął się jak wariat – Tęskniłeś?

-Niespecjalnie – wycedziłem przez zęby… głos na szczęście mi nie drżał, tak jakbym przypuszczał.

Matt wybuchnął śmiechem i podszedł bliżej, przygważdżając mnie tym samym do ściany. Pochylił się lekko nade mną i zaczął obwąchiwać moją szyję by po chwili stwierdzić:

-Pachniesz innym mężczyzną – jego głos był co najmniej wściekły – Dziwka.

∞SHEPHERD∞

Moją matką jest Apate. Zdrada i oszustwo to jej prawdziwe imiona. Mam coś z matki, oszustwa… w tym jestem najlepszy. Ale również zdrada nie jest mi obca.

Wojna panoszyła się po obozie jak zaraza. Nikt jej nie widział, po za mną i tamtą dwójką. A może nawet nas jest mniej? Ciężko powiedzieć, naprawdę ciężko powiedzieć.

Ostrzyłem nóż, nigdy nie jest zła pora aby przygotować broń. Nade mną stał z kolei rzymianin o fioletowych oczach, przyglądał się moim ruchom ze skupieniem, a ja niespecjalnie miałem ochotę na pogawędki, musiałem skontaktować się z matką. Jak? Nie wiem. Ale muszę.

-Robisz to lepiej od większości z twojego obozu – zagadał.

-Wiem – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

-Nie powinieneś być w rzymskim Obozie?

-Nie – odparłem.

Zaśmiał się słabo. Nie lubię takiego śmiechu, drwiącego… po prostu mnie drażni, mam ochotę wtedy komuś poderżnąć gardło.

-Zamknij się. Mogę sprawić, że już się nie zaśmiejesz. Nie będzie fajnie… przynajmniej dla ciebie.

-Takie groźby na obiedzie? – Zaśmiał się słabo.

Przyłożyłem mu nóż do gardła i nagle zrobiło się cicho dookoła.

-A i owszem… wiesz ile będzie teraz krwi?

Uśmiechnął się blado i w momencie kiedy miałem już gwałtownie i głęboko przejechać mu po gardle, wybuchł gdzieś śmiech, rozejrzałem się.

Na środku pawilonu stał jakiś chłopak. Wysoki… cholernie wysoki, o ciemnoczerwony włosach, z turkusowymi końcówkami. Na plecach miał gitarę, a wyglądał jak wyglądał… ubrany na czarno-czerwono w lato. Gratuluję logiki, może przejść dalej.

-Nie przeszkadzajcie sobie, nie przeszkadzajcie – pokręcił głową i wyjął z ust papierosa – Oczywiście macie całą armię potworów przed wejściem, ale kogo to interesujcie? Zarzynajcie się dalej. Tylko chyba nie mam popcornu.

-Matt… - westchnął nagle ten okularnik który stracił niedawno brata… di Carlo… Oscar.

-Cześć Oscar – ten cały Matt wyszczerzył zęby – Co tam?

-Niezbyt – odparł chłodno.

-Wiem, wiem… też mi przykro – nie brzmiał jakby mu było – To jak skończyliście? – Spojrzał na mnie.

Dopiero teraz poczułem, że Nathan trzymał mnie za nadgarstek… ugryzłem go w dłoń i wyrwałem się.

-Pięknie – Matt zaczął klaskać – Dobra, ja jako obrońca herosów i w ogóle… więc, zainteresowałem was tym wojskiem czy niezbyt?

Spojrzeli się na niego jak na wariata, ja jeden zerknąłem na wejście do obozu. Ciemno tam było…

-Musimy podtrzymać barierę! – Ryknął jakiś syn Ateny.

-Za późno – zniszczył mu plan Matt.

-W takim razie musimy bronić tego miejsca! Rzymianie są gotowi pomóc! – Ryknęła Reyna.

-Jakie poświęcenie – skomentował Matt.

-A może ty coś zaproponujesz? – Warknął jakiś dzieciak od Hekate – Nawet nie wiemy kim jesteś, ale pomijając fakt.

-Jestem tak jakby śmiertelnikiem.

I zapadła cisza. Przyjrzałem się mu dokładniej. Ciężko w sumie powiedzieć czym jest. Emanował śmiertelnością, ale z nie wyglądał jak śmiertelnik, nie pachniał jak śmiertelnik… nie wiadomo co to jest.

-I co zwykły śmiertelnik robi na obozie? – Warknęła jakaś Łowczyni.

-Droga pani, dupy wam ratuję – uśmiechnął się skromnie.

Zauważyłem, że kilka dziewczyn gapiło się na niego z na wpół otwartymi ustami… laski nie są takie skomplikowane. Co z tego, że nie wiadomo kim jest? Jest przystojny i to się liczy. Co za kraj?

-Miło z twojej strony – odezwałem się i zacząłem bawić się nożem – To na co czekacie? – Zwróciłem się do wszystkich – Oni już tutaj biegną.

I jakby na zawołanie ziemia zaczęła się trząść pod nogami potworów.

-Rzymianie brońcie tego obozu! – Ryknęła pretorka wyciągając miecz - Ad arma, utpote amici!

Grecy również ruszyli do walki. Jasne bez przygotowania też można! Założę się, że dużo to ich nie przeżyje, ja jednak zamierzam trochę pożyć… muszę skontaktować się z matką.

Podczas gdy wszyscy ruszyli bezpośrednio na potwory, nawet same Łowczynie na czele z tą suką, ja ukrywałem się za jednym z domków oceniając sytuacje.

Około dwustu potworów. Gdzieś na niebie lata smok z jeźdźcem na grzbiecie, a potworami zdaje się dowodzić jaki blondyn z fioletowymi oczami… zdaje mi się, że znam jego imię. Matka o nim mówiła. Ashkii syn Pasitheai. Bo oczywiście jak stare znajomości to na całego. Teraz znaleźć jego słaby punkt… tylko słaby punkt.

I graj muzyko.

*J*A*C*K*

Mam zamiar dzisiaj pobić rekord bluzgania.

Najpierw nie dają spać. Teraz jeść. No ja pierdolę! Nie no oczywiście rozmiar tej pierdolonej armii potworów i szanse na to, że jakim cudem nie stracę nawet kropli krwi są po prostu… zajebiste, ale kurwa no ja jebię ten obóz życie utrudnia!

-Tak z dupy przyszli! – Warknął w moim kierunku Max.

-A myślałeś, że wyślą sms-a? – Ryknąłem i zamachnąłem się mieczem na jakiegoś potwora odcinając mu tym samym łeb.

-Nie, no aż tak… - Max odskoczył przed ciosem ze strony Minotaura.

Pokręciłem głową. Nie było czasu na tracenie pierdolonego oddechu na czcze gadanie. A akurat walczyć to ja lubię, nie zawsze, ale lubię. Gorzej, że nawet nie byliśmy kurwa w pierdolonych zbrojach.

Potworów zdawało się być coraz więcej… co oczywiście kurwa było bardzo nie fair, że nas ubywało, ich powinno też, ale nie! Bo kurwa po kij matematyka! Po kij, kurwa! No jasne! Ja pierdolę!

-KURWA WASZA MAĆ! – Ryknąłem i przedarłem się przez najbliższy tłum potworów zostawiając po nich pył.

Dobra… ten pierdolony obóz Jupiter czasami na coś mi się kurwa przydaje… ale niech mnie kurwa piorun pierdolnie jeśli miałbym tam wrócić.

-Mnie wkurzenia więcej działania! – Ryknął któryś z rzymian – Hej Jack!

-Kurwa może później?!

Rzymianin wzruszył ramionami i rozciął najbliższego potwora na pół, oczywiście nie wychodząc z tego jebanego szeregu.

Ja pierdolę z rzymian to naprawdę są pieski. A później rzucił mi się w oczy smok i już wiedziałem, że Sun sobie kurwa lata a my walczymy.

Przypierdolę, nosz kurwa przypierdolę jak tylko zejdzie na ziemię, tak bardzo mu kurwa jego mać przypierdolę, że obudzi się w pierdolony teksasie! Ja jebię!

Później rzuciło mi się w oczy, że harpiopodobne coś poderżnęło gardło Rafaelowi, nim którekolwiek z jego rodzeństwa zdążyło zareagować… i tyle by było z władzy nad obozem… trochę szkoda.

* * *

Licząc na oko było kurewsko dużo zabitych herosów, potworów kilka. Sun latał se kurwa nad obozem, a ten który dowodził pierdolonymi potworami stał gdzieś z daleka i raz po raz zabijał któregoś obozowicza swoją magią, czy czym on kurwa tam włada?

I w końcu udało mi się ogarnąć fakty. Skoro on dowodzi to zabicie go sprawi, że te pierdolone potwory nieco osłabną… nieco i o ile te kurwy mogą osłabnąć.

-Ja to zrobię! – Ryknął mi do ucha Max – Tylko ja mogę do niego podejść!

-Pierdolisz?! – Odparowałem cios ze strony jakiegoś człekopodobnego potwora.

-Nie – pokręcił niepewnie głową i odbiegł.

Miałem go wołać, ale w tym momencie czyjaś strzała przecięła mi koszulkę oraz skórę na klatce piersiowej.

-SUN! – Ryknąłem w kierunku chłopaka który właśnie zsiadał ze smoka.

Zabiłem potwora i pognałem bezmyślnie w kierunku syna Tanatosa. Spojrzał na mnie obojętnym wzrokiem po czym powiedział:

-Död… Nazywam się Död.

-Kurewsko mało mnie to interesuje – zamachnąłem się, ale w tym momencie z gardła smoka wydobył się przerażający, kurewski ryk i zwierze przygniotło mnie do ziemi – No i kurwa zajebiście – jęknąłem próbując wyrwać się z uścisku smoka.

-No i co by tu zrobić? – Głos Sun’a był iście spokojny – Zmiażdżyć? Rozszarpać? Spalić?

-Kim jesteś i co kurwa zrobiłeś z tamtym pierdolonym dzieciakiem?!

-Nazywam się Död i niedługo umrę – odpowiedział.

-Oczywiście – warknąłem i powstrzymałem przekleństwo kiedy smok wbił mi pazury w ramiona – bo ja cię zabiję!

-Zmiażdż – rozkazał Sun.

No i to jest ten pierdolony moment kiedy mogę się modlić, żebym chociaż trafił z opóźnieniem do Tartaru.

Ale w chwili kiedy traciłem już resztki powietrza w płucach i nie byłem w stanie złapać oddechu słońce zaczęło odgrywać cyrk… Świeciło tylko i wyłącznie w oczy smoka, wszystko inne było spowite cieniem, tylko te jego pierdolone oczy, czerwone ze wściekłości.

Ten pierdolony smok zaczął się rzucać, oberwałem kilkunastu centymetrowym pazurem w policzek, ale udało mi się zwiać i słońce wróciło do normalności.

Smok padł na bok, żywy… ale oślepiony, pierdolona bestia. Ale zaraz obok stał Steven, a po jego prawej Topaz z tym swoim mieczem, który przy okazji ma kilka dodatkowych ostrz które rżną wszystko jak pierdolona piła mechaniczna.

Sun miał coś krzyknąć ale w tym momencie Topaz błyskawicznie pojawił się za nim i przyłożył mu swój miecz do gardła i po chwili warknął:

-Jedna moja myśl, zdrajco, a z gardła zostaną ci paseczki.

Sun nie wydawał się specjalnie przerażony, natomiast patrzył w osłupieniu na ciągle oślepionego pierdolonego smoka… i zajebiście.

-Zostaw go – ryknąłem do syna Eris – Ja chcę go zabić!

-Nie będę się z tobą bawił – odwarknął Topaz – To nie gra kto pierwszy ten lepszy! Ja go nie zabiję.

-Więc ja to zrobię! – Wyciągnąłem sztylet i ruszyłem w stronę Sun’a.

-Powiedziałem, że go nie zabiję – warknął Topaz – Ty też tego nie zrobisz.

-Żebyś się kurwa nie zdziwił!

Zamachnąłem się sztyletem. I jak zwykle kłania się moja szybka reakcja… ja pierdolę…

Topaz odepchnął Sun’a, a ja nie zdążyłem tak jakby zahamować ciosu… a może nawet widziałem, że trafię syna Eris, ale kurwa co on mnie interesuje? Nie mniej sztylet trafił w niego… prosto w niego… pięknie kurwa…

ђ SUNAJ ђ

Czemu to zrobił?...

Czemu? Przecież jestem śmieciem. Czemu mi pomógł? Wszyscy dokoła walczyli, a tutaj… a tutaj czas zdawał się zatrzymać. Ten cały syn Eris przyciskał dłoń do prawego oka, z którego strumieniem płynęła krew, gdzieś obok Steven próbował zmusić go do wstania, ale nic to nie dawało, do chłopaka nic nie docierało.

Przed nimi Jack walczył z potworem, nie pozwalając by ten zbliżył się do rannego.

A ja? A ja leżałem jak ten debil na trawie, wciąż będąc w szoku, że ktoś kogo prawie nie znam mnie uratował.

Najpierw straszył zabiciem. Później powiedział, że tego nie zrobi. Zabronił zrobić to swojemu towarzyszowi, a później przyjął na siebie cios. Czemu? Przecież ja jestem nic nie warty… nic… kompletnie.

Zdradziłem obóz. Zabiłem obozowicza. Teraz walczyłem przeciwko nim. Czemu ktokolwiek o zdrowych zmysłach mnie uratował.

Nils już się ocknął. Trącił pyskiem moje ramię, a ja poklepałem go po głowie.

-Dziwny dzień – stwierdziłem – Pomóż Ash’owi – poleciłem.

O ile nie jest już za późno… - dodałem w myślach.

Smok kiwną głową, spojrzał mi w oczy jakby mówił, że będzie dobrze, po czym odleciał.

Westchnąłem ciężko.

-Topaz, nie dotykaj rany! Nie dotykaj jej! – Steven w końcu nie wytrzymał i zaczął potrząsać Topazem.

-Ty mnie nie dotykaj… - jęknął jakby był pijany, syn Eris.

Steven westchnął ciężko.

-Wda się zakażenie.

-Idź walcz.

-Nie mogę.

-Idź.

Steven pokręcił głową.

-Powiedziałem…

-NIE JA POWIEDZIAŁEM! IDŹ!

Topaz wstał na równe nogi i otoczyła go fioletowo-różowa mgła, a kiedy się odezwał brzmiał jakby dwie osoby mówiły w jednym momencie:

-Nic mi nie jest! – Ryknął na całe gardło – A teraz pójdę pobawić się z potworami!

Ale najpierw podszedł do Jack’a i uderzył go z całej siły w twarz, by po chwili samymi dłońmi rozsypać najbliższego potwora w pył… rzucił coś jeszcze w stylu:

-Yo, motherfucker!

A ja miałem ochotę spytać: Co do cholery jasnej?

Steven westchnął ciężko i po chwili ryknął niespodziewanie do Jack’a:

-Rozwaliłeś mu oko! Całkiem je rozwaliłeś!

Jack jęknął coś pod nosem.

-To nie ma teraz znaczenia – wyszeptałem – Musicie jakoś powstrzymać Ash’a.

-Max się tym zajmuje – warknął Jack – A tobie zaraz jaja utnę, gówniarzu pierdolony!

-Na oku na dzisiaj skończ – Steven wstał i spojrzał ponurym okiem na walkę – Jest nas mało… ale Topaz… nie, to coś, całkiem wyrównuje nieźle szeregi.

-No i kurwa prawidłowo!

Steven niespodziewanie uderzył Jack’a w splot słoneczny.

-Jeśli kolejna osoba, którą lubię zginie będę zły… bardzo zły, Jack – warknął kiedy syn Hermesa zgiął się w pół. Po chwili spojrzał na mnie – Pomożesz go więc powstrzymać? Czy może dalej chcesz walczyć?

Nie chciałem. Nie to, że heroiczna postawa syna Eris jakoś specjalnie zmieniła moje nastawienie, ale przybyłem tu umrzeć i tylko tyle. Na nic więcej nie liczyłem… a kolejna zmiana stron? I tak wszyscy będą mi mieli wszystko za złe… jak zwykle.

-Pomogę – odpowiedziałem po chwili.

Steven uśmiechnął się ciepło i po chwili przedzieraliśmy się przez gąszcz potworów i trupów przywołanych przez di Angelo.

ђ ђ ђ

Ale już docierając na miejsce gdzie powinien być Ash wiedziałem, że coś się stało. Potwory nagle, zaczęły tracić takie samozaparcie, niektóre w ogóle zwiały.

-Nieważne – rzuciłem – Nie żyje.

Steven jednak biegł dalej i uwierzył mi dopiero kiedy zobaczyliśmy nieżywego Ash’a, a nad nim klęczącego i płaczącego cicho i praktycznie nie widocznie Max’a.

Pokręciłem głową.

-Teraz tylko zająć się tymi kilkoma potworami co zostały – westchnąłem.

Max potwierdził drżącym głosem i wtedy przybył Jack.

-Ja pierdo… - urwał – Max! – Jack wytrzeszczył oczy.

Chłopak rzucił się na syna Hermesa i przytulił się do niego jak dziecko.

-Te… dzieciaku – Jack pokręcił głową ale po chwili pogłaskał go po głowie i nie powiedział nic więcej.

Za to Max warknął:

-Zabij mnie.

-Później – Jack najwyraźniej uznał to za żart.

-Nie żartuję – wycedził syn Fatum.

Steven gdzieś odszedł, więc nie liczyłem na to, że przemówiłby do rozsądku młodemu. A Jack… Jack to Jack.

-Ej no stary…

-Zabij mnie do cholery! – Max uderzył go w pierś – Zabij mnie! Teraz!

Jack westchnął ciężko… nie no bez jaj, Jack nie jest taki durny nie…

Ale najwyraźniej jest. Wziął swój zakrwawiony sztylet i skierował go w stronę Max’a który ze łzami w oczach mu dziękował. Jack tylko pokręcił głową i powiedział ponuro:

-Dlatego nigdy nie mam przyjaciół.

Odwróciłem wzrok, ale głowa mnie bolała… tak cholernie mnie bolała, nawet po tym kiedy ciało chłopaka uderzyło o ziemię. 

***

Przede wszystkim ważna informacja To jest ostatni ROZDZIAŁ, tej części. Tak ROZDZIAŁ bo albo jutro albo pojutrze będzie coś co nazywa się ZAKOŃCZENIE, bo epilogiem tego nie nazwę. 

Druga ważna informacja:

Postanowiłam napisać III część, ale będzie... bardzo, bardzo inna od dwóch pozostałych. Bardzo inna, co zobaczycie po zakończeniu :3 

Tak wiem, że ten rozdział jest do dupy i musicie mi wybaczyć, ale... no po prostu musicie mi wybaczyć ;_;

Tak więc dzięki wszystkim którzy nie pozasypiali i trzymajcie się ciepło!